Syn sadysta - Netkobiety.pl

Bartek, jako małe, ale według prawa dorosłe gówno powinienem zostać z domu wyrzucony. Jeżeli do niej to nie przemawiaja to się rozstać... Zrobiłeś co mogłeś, ale jak sam widzisz to od niej zależy czy chce wyczyścić to szambo

Kolega wyżej dobrze powiedział. Bartek jest w takim wieku, że sam sobie poradzi. A Twoja kobieta trzymając go w domu tylko i wyłącznie mu szkodzi. Po pierwsze zabija swojego syna - nie tylko godząc się na to, żeby ćpał w jej domu, ale sama mu funduje narkotyki. To tak jakby sama wkładała mu pistolet w dłoń. Po drugie stwarza zagrożenia dla młodszego syna. O niego się nie boi? Po pierwszy jakie nauki wyciągnie Szymon? Takie, że może robić co chce i nie szanować matki, a ta jeszcze będzie go klepała po pleckach. Poza tym skoro starszy syn ćpa i jest agresywny nie tylko psychicznie, ale i fizycznie, może wyrządzić krzywdę o tragicznych skutkach młodszemu bratu. Czy wtedy będzie się uważała za dobrą matkę? Czy wtedy będzie mogła spojrzeć sobie w oczy? Skoro nie myśli o sobie, ani o starszym synie, niech pomyśli o młodszym, który ma szansę wyrosnąć jeszcze na ludzi. Jeżeli będzie trzymała starszego syna w domu, jest spora szansa na to, ze młodszy pójdzie w jego ślady.

Według mnie twoja partnerka nie zmieni swojego podejścia do syna. Skoro uważa tak jak napisałeś ,że "Wolę się z nim męczyć, niż mieć świadomość, że byłam złą matką i wywaliłam go z domu jak śmiecia" to pewnie tak zrobi czyli NIC. Ja bym dała sobie spokój z tą rodzinką,oczywiście porozmawiaj jeszcze z partnerką i powiedz jej to co napisałaeś tu na forum.
Według mnie krzywdzi ona siebie i nawet tego "złego"syna tym że ma takie myślenie bo ona musi coś zrobić. Mając takie podejście że woli się z nim męczyć to tak jakby powiedziała wolę patrzeć jak się stacza i jak rozwala mi życie. Poza tym jest przecież młodszy syn który na to wszystko patrzy i czerpie wzorce.
Powodzenia ale ja bym myślała o rozejściu się.

To nie twoje dziecko tylko jej. Wchodzenie z nim w interakcje jakieś awantury rękoczyny po co Ci to? On się taki nie stał z dnia na dzień to jej wychowanie do tego doprowadziło. To ona popełniła błędy i ponosi tego owoce i jak widzisz dalej w tym woli tkwić. To jest jej syn za 20 lat dalej będzie jej synem i nie zmienisz tego. Wyjścia masz dwa jedno to spotykać się z nią wyłącznie poza jej domem a drugie to odejść.
Ona nie musi mu usługiwać nie musi po nim sprzątać nie musi za niego płacić nie musi zgadzać się na ćpanie w jej własnym domu a jednak to robi powinno Ci to dać do myślenia.

Twoja partnerka nie chce zmienić tego stanu rzeczy i Ty niestety NIC z tym zrobić nie możesz.

Starszy syn robi co robi, bo mu na to pozwoliła, nie wyciągnęła żadnych konsekwencji i do tej pory ponosi odpowiedzialność za jego występki.

Ty musisz podjąć decyzję, czy akceptujesz ten stan rzeczy - taki, jaki jest. Jeśli nie - no niestety, ale odejdź i żyj po swojemu. Jeśli tak - to milcz i nie wtrącaj się w wychowanie nie swojego dziecka. Wiem, że wybór do dupy, ale innego nie ma i nie będzie.

Używałem też argumentu, że niszczy życie i sobie i Szymonowi, ale to nic nie daje. Już na gwiazdke ubiegłego roku obiecała mi, że wywali to ścierwo z domu, ale jak bartuś się o tym dowiedział, trzy dni był grzeczny, mamusi przeszła cała wściekłość i znowu wszystko wróciło do normy.
Spotykamy się oczywiście poza jej domem - Ona i Szymon śpią u mnie zazwyczaj trzy-cztery dni w tygodniu, jednakże teraz sprawa się pokomplikowała, bo ta wesz narobiła kolejnych długów i mamusia musiała wziąść dużo nadgodzin, z weekendami w włącznie więc nie będziemy się widzieć przez trzy weekendy pod rząd. Dla jasności sprawy pieniędzy ode mnie nie chce, bo uważa, że nie powinienem płacić za jego błedy. Ale ona też, moim zdaniem.
Nie wiem, co o tym wszystkim sądzić. Te dwa lata były najszczęśliwszymi w moim życiu, bo spotkałem ją, ale jestem już psychicznym wrakiem człowieka... Chyba nie mam siły tego wszystkiego dłużej znosić.
Pozdrawiam

Matkom bardzo ciężko jest zrozumieć, że czasem dziecku trzeba dać się, mówiąc wprost, wypieprzyć, żeby się nauczyło wstawać. Teraz są takie czasy, że matki często wolą rzucać swoim dzieciom "koła ratunkowe", zamiast nauczyć je pływać.
W temacie długów to może przydałaby się jakaś porada u prawnika jak się zabezpieczyć, żeby za długi syna nie musiała płacić cała rodzina.

Jprd.... Ty masz w ogóle dziecko ??? Co to znaczy, że dziecku trzeba zginać kark ? Niewolnikom się zginało karki. Ciebie rozmrozili po 100 latach ?

Jest mi bardzo przykro czytać to co napisałeś.Nie wiem czym sobie zasłużyła twoja partnerka na takie traktowanie (poza tym ,że nie umiała gnoja wychować ), ani dlaczego pozwala na takie zachowania.Ten chłopak jest dorosły a jego zachowanie woła o pomstę do nieba.Nie jestem pewna czy znasz całą prawdę dotyczącą twojej partnerki,bo skoro pozwala by syn ją tak traktował być może ma coś do ukrycia o czym nie chce żebyś się od niego np.dowiedział.Czy pomyślałeś chociaż raz o tym?
Dlaczego w chwili ataku agresji nie wzywacie policji.Branie narkotyków jest czynem zakazanym więc nie mogę pojąć dlaczego tolerujecie takie zachowania!
Rozwiązanie jest bardzo proste.Kolejny atak=zgłoszenie na policje i to każdorazowo aż gówniarz się nauczy.
Odcięcie od pieniędzy i danie czasu na wyprowadzkę ze sztywnym terminem.Nie pobłażanie i nie głaskanie po główce a jesli twoja kobieta nie umie niczego zmienić może czas się zastanowić na waszą przyszłością? no chyba że lubisz takie chore klimaty

Marcine zrobiłeś co mogłeś ,teraz jesteś już bezsilny.
Tkwiąc w tym układzie pomagasz utrzymać komfort ćpania synowi Moniki
Pomagając pocieszając łagodzisz jednak konsekwencje robisz za plaster chwilową ulgę ,wentyl bezpieczeństwa.
Szkodzisz tym sobie,zajmij się swoim życiem bo tylko tak możesz naprawdę pomóc.
Kilkanaście lat temu na własne życzenie dałem się wciągnąć w podobny chory układ wytrzymałem osiem miesięcy.
Byłem w związku z matką nastoletniej narkomanki, także znam to i od tej innej strony.

Dziękuję za odpowiedzi i wsparcie. Nie wiem, jak to wszystko będzie wyglądało. Może zakończymy naszą znajomość, a może nie. Nie wiem.
Rozumiem wszystko, co piszecie, jednak osobiście nie wyobrażam sobie tego, żebyśmy mieli się rozstawać. Mam 25 lat, może to i mało, ale wiele w życiu doświadczyłem: najpierw wieczne awantury wujostwa, które przyjeżdżało do mnie za dzieciaka po to, żeby wywlekać swoje małżeńskie niesnaski (pamiętam, że wujek bił swoją żonę, bo się wiecznie awanturowała,  a potem jedno albo drugie spało u nas i po nocach ktoś walił do naszych drzwi, żeby ta osoba wróciła do domu), potem znęcanie w podstawówce, surowe wychowanie przez mojego ojca, rozwód rodziców, znęcanie nade mną w gimnazjum, wyjazd mamy za granicę, jej ślub z alkoholikiem (razem przyjeżdżali do Polski, a on tylko pił i się awanturował), wieczna samotność, tysiące nocy spędzonych samotnie, wiele niespełnionych miłości (raz zakochałem się w nauczycielce , potem w dziewczynie, która zakochiwała się we wszystkich, tylko nie we mnie, wreszcie zakochałem się w lesbijce ). Nie jestem nawet w stanie przypomnieć sobie, ile razy życie dawało mi po dupie, a ja otrząsałem się jak czołg i szedłem dalej. Aż w końcu spotkałem Ją. To była najbardziej niesamowita rzecz w moim życiu. Zupełnie jakbym patrzył całe swoje życie przez czarne okulary, a one nagle same spadły i pozwoliły mi dostrzec piękno świata. Myślałem, że w końcu skończy się moja udręka, że wreszcie zacznę żyć normalnie, że już o nic nie będę się musiał martwić, aż tu nagle pojawiła się taka gnida (a raczej wyszły na jaw jej występki) i wszystko popsuła.
Przepraszam, że się tutaj Wam wyżalam, ale nie mam nawet komu tego powiedzieć. Jestem już wszystkim zmęczony. Nie chce mi się żyć. Wiem, że jeżeli stracę Monikę, to już prawdopodobnie nigdy nie będę nikogo miał. A nawet jeżeli, to upłynie bardzo dużo czasu, a mam go coraz mniej i na starość zostaną mi wspomnienia zmarnowanych lat, które chciałbym odzyskać, a nie mogę.
Pozdrawiam.

Nieprawda tego nie wiesz.
Masz bogate choć bolesne doświadczenia nie przepraszaj za nic i masz resztę życia dla siebie nie marnuj go na złudzenia.

Mordimer, nie musze Ci się tłumaczyć. Życie zrobiło ze mnie dobrego, aczkolwiek aspołecznego człowieka i tyle, dlatego mam problemy z nawiązywaniem znajomości. A wybrałem ją bo jest bardziej wartościowa, niż dwudziestokilku letniego gówniary, które mają szambo w głowie.

Pewnie starsi czytelnicy pamietają, swego czasu był taki film Ballada o Januszku.
30 lat mineło a temat jak widac dalej aktualny
nieregulaminowy link
Jak chcesz sie przekonać jak sie u Was skonczy to zamiast czekac kilka lat mozna film przez weekend obejrzec.

Takie podejście wydaje mi się być ograniczaniem samego siebie. Mam dziewczynę 23-letnią i jest naprawdę świetna. Wiek ma pewne znaczenie, ale stosowanie wyłącznie tego kryterium jest wg. mnie nieadekwatnym podejściem, biorąc pod uwagę jak zróżnicowane jest społeczeństwo.

Cały ten temat opisujesz relację Twojej partnerki z synami, a chciałbym zapytać, co Ty masz z tej relacji? jak jest między wami, czemu jesteś akurat z tą partnerką? Argument że jak nie, to nikt inny Cię nie zechce, nie jest mocny. Jakie masz uczucia wobec partnerki, czy szczerze Ci zależy żeby jej pomóc (z tego tematu wynika że tak). Może kamery, nagrania? Moim zdaniem podane informacje, gdyby były poparte dowodami, powinny wystarczyć na pozbycie się z domu osoby która zachowuje się w taki sposób. Niektóre sprawy są ścinane z urzędu bez wnoszenia pozwów, za agresywne zachowanie można być aresztowanym, ale nie będę w stanie napisać nic więcej bo nie znam się na tym. Możesz spróbować zapytać na forum prawnym. Z uwagi na to, że Twoja partnerka ma takie podejście wobec swojego dziecka, prawdopodobnie lepiej byłoby nie przyznawać się do żadnych ewentualnych podejmowanych działań.

Właśnie przymierzam się do ostatecznej rozmowy z nią na ten temat. Pokażę jej co mi tu napisaliście i zobaczymu co z tego wyniknie. Mam nadzieję, że nakłonię ją do zmiany decyzji.
Dziękuję za Wasze zaangażowanie i słowa otuchy. Uzmysłowiliście mi dużo ważnych rzeczy.

Niestety nie masz racji co do tej kobiety - gdyby była naprawdę wartościowa, wychowałaby wartościowe dzieci a nie psychola. Przykre ale prawdziwe. Ciebie ciągnie do tej patologii z jakichś przyczyn, sam na własne życzenie marnujesz sobie nerwy i życie. Po co Ci to? Jestęś młody, wszystko jeszcze przed Tobą, jeśli tylko chcesz. Nie pogrążaj się, uciekaj poki czas.

Matka tego dorosłego mężczyzny nie zdaje sobie sprawy z kilku rzeczy, a może zdaje, ale nie zamierza nic z tym robić, bo jej wygodnie. JEDYNYM wspierającym działaniem dla tego faceta będzie wywalić go z domu. JEDNYM rozwiązaniem, pomagajacym osobom agresywnym jest ZATRZYMANIE ich, nawet siłą. To co może mu pomóc wyjść na prostą to zmierzenie się  z konsekwencjami swojego zachowania. I nic więcej.

Właśnie przez to, że go nie wyrzuca, że mu pozwala, pomaga, usprawiedliwia, chroni - jest złą matką.

Gdzie w tym wszystkim twoja rola? Zgadzam się z Wielokropkiem. Pomyśl nad tym, co Ty robisz w tej sytuacji i jak w niej "pomagasz". Myślę sobie, że to, co może jej pokazać, jak katastrofalne w skutkach są jej decyzje i jej wspieranie tego faceta, jest odejść. Mówisz, że jesteś psychicznym wrakiem, a w tym tkwisz, bo masz korzyści / nie chcesz wyjść na drania. Ona tak samo - nie "odejdzie" od syna, bo ma z tego korzyści / nie będzie wyrodną matką.

Efekt tzw. prawdziwej miłości.

Wypowiem się jako matka syna w tym wieku. Dziecko nawet"dorosłe" to nie mąż pijak,żądacie niemożliwego  by wyrzuciła go z domu.
Tak jak pisał Mordirmer- ubezwłasnowolnienie i przymusowe leczenie. A ponieważ nie wiecie jakie życie miała kobieta, nie oceniajcie wychowania.
W tym kierunku myślcie, w tym ją wspieraj, Marcin.

Wspieranie we współuzależnieniu? Chyba żartujesz.

Ten facet to stary koń, który może iść na swoje. Matka nie jest ani od utrzymywania go, ani od płacenia jego długów, a leczenie działa tylko wtedy, kiedy dana osoba CHCE się leczyć. Można go przymusem wysłać na X odwyków, ale jak sam nie jest zmotywowany, to jest to kompletnie bezcelowe. Dopóki on nie ma wyraźnych granic i nie ponosi skutków własnego postępowania, będzie się zachowywał jak gnojek- jego matka mu na to po prostu POZWALA. I tak naprawdę jest to najgorsze dla niego, bo nie daje mu impulsu do zmian.

Co do Autora, to mam wrażenie, że wymiksowanie się z tej sytuacji i znalezienie dobrego terapeuty, byłoby najlepszym krokiem.

On nie chce się leczyć, bo nie ma powodu by się leczyć. Matka mu wszystko pod nos podstawia i jeszcze chroni przed policją. On ma się jak pączek w maśle. Przymusowy odwyk tego nie zmieni. Co najwyżej obrazi się na mamusię i zacznie ją wpędzać w poczucie winy, po czym ona przyjmie go znowu z otwartymi ramionami. Jedyną drogą postępowania jest odcięcie go od kasy, wymeldowanie z lokalu, danie wyraźnego komunikatu, że jak chce odwiedzić, to musi być trzeźwy i postawienie ultimatum, że jak dobrowolnie nie zacznie się leczyć, to zerwane zostaną stosunki rodzinne. Błędy wychowawcze, oczywiście, zostały zrobione przez matkę, ale on jest dorosły teraz i odpowiedzialny sam za siebie.

Może i nie mam dzieci, ale nawet dla mnie jest oczywistym, że to wszystko się dzieje kosztem młodszego syna, który żyje w ciągłej traumie, w dodatku zepchnięty na drugi plan, bo Bartuś zawsze jest numero uno dla mamusi.

Co możesz zrobić? Nic. I radzę to sobie już teraz wytatuować na powiekach od wewnętrznej strony,
żeby ci przypominało za każdym razem, gdy przyjdzie ci do głowy ratować świat. Nie masz szans. Najmniejszych.
Ja byłem 8 lat żonaty. Mieliśmy z żoną 7 letnie dziecko. Mieszkaliśmy razem i normalnie funkcjonowaliśmy jak normalna polska rodzina.
Dopóki mojej żony starszy syn z poprzedniego małżeństwa nie wydoroślał i coraz trudniej było nad nim zapanować.
Po tych 8 latach mojego użerania się z rozpuszczonym jak dziadowski bicz smarkaczem i biernej wobec jego wybryków postawie małżonki,
która wolała się ze mną pokłócić i na całą swoją rodzinę obrazić (rodziców czy brata) niż wyciągnąć konsekwencje czy choćby przyznać mi rację...
któregoś dnia, gdy gnojek podrósł już na tyle (za kilka miesięcy miał mieć 18 urodziny) że zaczął się rzucać nie tylko do matki, ale i do mnie,
wstyd się przyznać, ale coś we mnie pękło i jednym ciosem posłałem szczeniaka ze złamanym nosem na łóżko przy którym akurat stał.
Chcesz wiedzieć co było dalej? To samo co będzie u ciebie. Jak już skończyła mnie okładać po gębie i ledwo stała na nogach ze zmęczenia
ostatkiem sił tylko wysyczała: "Wypier*alaj z tego domu skur*ysynu, nie chcę już z tobą być..." i tak się skończyło moje małżeństwo.
Dzisiaj gnojek ma już 20 lat i nic się nie zmieniło z tego co wiem, moja była już żona związała się z nowym facetem, który siedzi cicho
i się nawet nie wychyla, bo woli udawać głupiego, niż skończyć tak jak ja, wywalony z własnego domu na ulicę jak jakiś kundel...

Póki możesz w miarę gładko i bezboleśnie wypisać się z układu zostawiając całe towarzystwo, zrób to bez oglądania się za siebie.
Poświęcając się dla innych, nie oczekuj medali ani uznania, bo kiedy już będzie musiała wybrać, a będzie, zawsze wybierze jego.
Nie chcesz wiedzieć jak to jest. Nikt nie chce.

Jet dokładnie właśnie tak jak napisałaś .Doświadczenia wielu matek to potwierdzają .Mojej mamy też.
Taka "martyrologia" cackanie się z przymusowym leczeniem ubezwłasnowolnianiem pochłonie tylko masę czasu wykończy Monikę młodszego syna i Marcina przy okazji .Starszy syn już jest nieźle przyuczony jak szantażować matkę bo udaje przecież że się leczy i jedną szanse stracił.
Marcin też potrzebuje wsparcia nie poradzi sobie nawet jak by był Buddą,

Zapewniam Cię, że sporo jest matek (także tzw. samotnych), które w podobnej sytuacji "wykopały" dziecko z domu nie przykładając ręki do jego ćpania.

Ostatnio było głośno o takim "bohaterze " co go rodzina chroniła .
Najpierw w afekcie pobił sąsiada ze skutkiem śmiertelnym.... sąd zastosował ośrodek wychowawczy.... dał szansę młodemu na poprawę … ten z tego ośrodka uciekł .
Schował się w domu ….. ojciec i matka nie zgłosili go na policję ...no bo jak wydać własne dziecko ??? a młody znów się zabawił w boga i zatłukł kolejnego człowieka na śmierć !

Tak sobie myślę - z czym łatwiej żyć ???  z poczuciem że się ratowało dziecko oddając go na terapię / ośrodka wychowawczego / odwyk … czy z poczuciem winy że nie robiąc nic jesteśmy odpowiedzialni za jego chorobę / śmierć  oraz za tragedię  innych osób którą nasze dziecko im zgotowało ?????

Tak jak tu wiele osób napisało- należy użyć każdej opcji , z ubezwłasnowolnieniem włącznie - bo on działa na własną niekorzyść , naraża siebie na utratę zdrowia i śmierć … oraz małoletniego brata … o matce i innych nie wspomnę .

Związek z kobietą to korzyść własna? Cudnie Daro..:D
Matka z wyrzutami sumienia to korzyść dla młodszego dziecka?
I jeszcze powiedz że oddział specjalny będzie pilnował by Syn nie zbliżał się do domu
Nie mówiąc już o robieniu czegoś wbrew woli kobiety, którą kocha..
No zapomniałam, przecież to nieuświęcony związek ... głębokość analizy powala... ale nie zaskakuje..

Tu się zgadzam, tylko że On ćpa- jego się nie wychowa, trzeba go leczyć.

Ja też nie znam. Znam i znałam kilku stoczonych narkomanów czy facetów z patologii, to mamusie ich zawsze broniły, nawet jeśli to były całkiem ogarnięte, mądre, fajne kobiety. Mimo, że tylko się wygrażały że następnym razem zrobią to i to... - słowa nie dotrzymywały. Spłacały długi, chroniły przed policją, nawet dawały na kolejną działkę dragów, bo zapłakane patrzyły, jak syn cierpi i błaga.
Dla mnie to nie do pojęcia.
Ale może faktycznie tak jest, że dopóki się w takiej sytuacji nie jest, to nie można tego przewidzieć? Może łatwo jest gadać, a potem serce matki po prostu mięknie?
To chyba faceci (ojcowie) są twardsi, bardziej konsekwentni. Natomiast w przypadkach które opisałam ojców nie było - to były samotne matki. Albo facet był, ale miał wyje*ane, albo był tak pijany, że nie wiedział co sie dzieje.

Nie da się wymeldować dorosłej osoby ot tak, bo Ty masz ochotę, nawet jeśli to Twój syn. Musi być sprawa o eksmisję. A co do obowiązków, to istnieje coś takiego jak obowiązek alimentacyjny rodziców wobec dzieci i trwa przez całe życie, chyba że dziecko jest w stanie się samodzielnie utrzymać, nie ma ustalonej odgórnie przepisami granicy wieku, tak się tylko utarło, że to do ukończenia studiów najwyżej...

Co nie znaczy, że popieram zachowanie bohaterki wątku.

Obowiązek alimentacyjny wobec dorosłych dzieci obowiązuje tylko wtedy gdy NIE Z WŁASNEJ WINY  nie są się w stanie utrzymać (np studiują w pełnym wymiarze godzin czy też są niepełnosprawni). Syn tej kobiety jest zupełnie sprawny, a dragi wybiera z własnej woli. Wymeldowanie go nie jest też pewnie takie trudne, bo ma niebieską kartę (czyli dowód przemocy w rodzinie).

A można wymeldować kogos kto ma wyrok za posiadanie dragów? Bo wtedy bym zaproponowała Autorowi po prostu donieść na gnojka, tak, żeby policja bez problemu znalazła przy nim coś twardego. Matka z tego go nie wybroni- to paragraf.

Jedyny szybki sposób na eksmisję to tzw. eksmisja ze wskazaniem (wskazujesz lokal). Sądy robią to prawie z automatu.
Zwłaszcza gdy jest przemoc domowa.
W innym przypadku to gehenna trwająca latami. Taka jest rzeczywistość. Niestety.