Kochanie, schudnij! - Netkobiety.pl

Nie liczę na to, że zmieni się w sportowca i to też nie było tak, że mi się całkiem nie podobał, bo jedynym mankamentem dla mnie jest ta tusza. Wiem, że widziały gały, co brały, ale początkowo przymykałam na to oko, bo nie szukam ideału, zresztą zauważałam u niego chęci zrzucenia tych kg, których przecież nie jest mało i nawet jeśli nie chodzi o wygląd, to o jego zdrowie. Poza tym sama widzę, że mu to przeszkadza, tylko ciężko mu się za to zabrać tak na poważnie albo nie wie jak. Myślę, że gdybym mu to jakoś zasygnalizowała, sprowokowała rozmowę, on miałby większą motywację, jakiś bodziec, by zacząć, a że jest to raczej drażliwy temat - nie wiem jak go ugryźć.

On jest bardzo delikatny? Czy twardy gość?

Jak to zniesie bez szwanku dla Waszego związku, to ja bym mu powiedział raczej wprost, ale delikatnie ... coś w stylu "Wiesz cooo... nie mam przeciwko nic panom z brzuszkiem, ale jak widzę że jesz to śmieciowe jedzenie, słodycze, nie ćwiczysz, to zamiast być misiem stajesz się otyły, tłusty. Przystopuj trochę. "

Zdaję sobie z tego sprawę. Chociaż wiesz, nigdy nie dałam mu do zrozumienia ani że jego wygląd akceptuję, ani że nie akceptuję. Czasem jedyne co, to starałam się obracać uwagi jego mamy w żart, gdy przy mnie praktycznie za każdym razem wytykała mu, że jest gruby. A jeśli on wspominał, że chce zrobić coś, by schudnąć - nie negowałam, a zachęcałam. Jakoś nie potrafiłam mu wytknąć tej wagi wprost, wiem że to jeden z jego kompleksów. Zresztą do dziś nie potrafię - stąd ten temat

Próbowałam. Lubię jeździć na rowerze i kiedyś zaproponowałam mu wspólną przejażdżkę. Po zaledwie paru km miał dość, bo siodełko w rowerze było dla niego niewygodne. A jeszcze parę lat temu, zanim na dobre przesiadł się do samochodu, na tym samym rowerze podobno pokonywał tysiące km.
Kiedyś sam zaproponował wizyty na siłowni, bo miał okazję na niedrogą kartę multisport z pracy, gdy mu niedawno o tym przypomniałam i zapytałam kiedy idziemy, to popatrzył na mnie jak na kosmitę.
Proponowałam kilkukrotnie basen, ale on się wstydzi. Na siłownię zresztą jak mówił też by się wstydził, ale mimo to chciał spróbować.
Musiałabym zadziałać bardziej bezpośrednio, przede wszystkim dać do zrozumienia, że jednak warto na poważnie coś z tym zrobić.

To raczej delikatny typ pod grubą skorupą twardziela

No niestety "brzuszka" to on od dawna nie ma, a już jest mocno otyły. Myślę, że raczej mogłabym mu tak powiedzieć, gdyby faktycznie miał tylko "brzuszek", gdy go poznałam.

No właśnie miał ostatnio robione badania okresowe do pracy i też byłam niemal pewna, że będę mieć punkt zaczepienia Mówił, że wyniki wyszły mu bardzo dobre. Pytanie na ile te badania były rzetelne, ale w każdym razie pozbyłam się tej możliwości, by zacząć temat.

Zgadzam się, ale to jest dość powszechne. Sporo przypadków otyłości to są zaniedbania rodziców z dzieciństwa, mam na myśli dzieci, które "od zawsze są grube", bo rodzice/dziadkowie przekarmiali, niedopilnowywali co je dziecko itd. i takiej tuszy potem trudno się pozbyć. Mojego T. znam odkąd byliśmy nastolatkami, już wtedy nie należał do szczupłych. Mam dobrą koleżankę, którą znam niemal od kołyski, od zawsze była gruba głównie przez nadopiekuńczą babcię, niby nie jada dużo, też czasem próbowała ćwiczyć, ale z czasem coraz bardziej tyje. Zrzucić parę kilo to nie taki problem, ale jak się pomyśli, co czeka, gdy tych kg trzeba zrzucić z 30... To faktycznie się odechciewa.

Nie wiem czym zajmuje się Twój chłopak, ale pracownicze badania okresowe zwykle są dosyć ogólne - podstawowa morfologia, wzrok, słuch, ewentualnie inne konieczne, by wykonywać pracę na danym stanowisku. W każdym razie nie przypuszczam, żeby ktoś zbadał mu trójglicerydy, cholesterol z rozbiciem na frakcje, a tym bardziej zrobił USG jamy brzusznej. Jednym słowem to, że TE badania niczego niekojącego nie wykazały, absolutnie nie znaczy, że wszystko jest w porządku. Ponadto jeśli nawet dziś jest względnie zdrowy, to zauważmy, że jest młody, a za lat kilka może mieć poważne problemy z układem krążenia, stawami, może pojawić się cukrzyca i mnóstwo innych związanych z otyłością problemów. Tu już naprawdę nie chodzi tylko o estetykę.

Z drugiej strony, gdyby naprawdę chciał coś ze sobą zrobić, a wstydzi się chodzić na basen czy siłownię, to może przecież gdzieś na uboczu, choćby na mało uczęszczanych alejkach parku czy w lesie, uprawiać marszobiegi, nordic walking, a nawet ćwiczyć w domu i dopiero kiedy nabierze trochę kondycji i zrzuci kilka kilogramów kupić karnet i 'wyjść do ludzi'. Wszystko można, ale pod warunkiem, że się naprawdę chce, a nie tylko o tym mówi.

Niestety tak jest. Raz 'wyhodowane' komórki tłuszczowe pozostają z nami przez całe życie i to dlatego osoby przekarmiane i pulchniutkie w dzieciństwie, w okresie nastoletnim, a potem w zasadzie w całym dorosłym życiu mają tak duży problem z tuszą lub utrzymaniem sylwetki, kiedy już uda im się schudnąć. Na szczęście to ostatnie jest możliwe, czego mam co najmniej kilka przykładów w swoim bliskim otoczeniu.
I naprawdę dziwię się tym rodzicom czy opiekunom, którzy za punkt honoru stawiają sobie, że bobas musi wyglądać jak Ludzik Michelin, w przeciwnym razie sami nie czują się z tym komfortowo, albo też zwyczajnie nie potrafią dziecku niczego odmówić. Wyraźnie brak tu nie tylko zdrowego rozsądku, ale i świadomości przyszłych konsekwencji.

Ona nie czuje do niego pożądania, nie ma motylków, chemii. Już sam fakt, że długo musiała się do niego przekonywać, świadczy o tym, że to chyba związek z rozsądku, lub desperacji, bo nikt inny nie pojawił się na horyzoncie.
Przepraszam Katarine, ale tak to wygląda.

Powiedz mu, że się martwisz o jego zdrowie, o cukrzycę, potencję, zawały itd. Że chcesz, by dzieci miały ojca jak będą nastolatkami, nie chcesz być wdową. itd

Byłam dokładnie w takiej sytuacji jak Ty. Co gorsze - zaczęłam nalegać i przez moje gadanie ponoć jeszcze przytył - potem zostało mi to wytknięte. Po naszym rozstaniu (jakiś rok) facet schudł 30 kg. Obecnie jest gdzieś pomiędzy najwyższą wagą i najniższą - szczupły to on na pewno nie jest, ale znalazł dziewczynę podobną do siebie i są szczęśliwi.
Też uważałam, że jest dobrym człowiekiem. Też myślałam, że nie można go skreślać przez tuszę.
Niestety tak się nie da. On już nie będzie Cię pociągał i prędzej czy później zaczniesz się mimowolnie oglądać za innymi, mając coraz gorszy stosunek do niego.

Rozumiem, że na początku związku można nie dostrzec jakiś cech charakteru, które nam później nie będą odpowiadać, ale wygląd to jest pierwsza rzecz, na którą zwracamy uwagę.

Bez znaczeniu jest to, w jaki sposób przekażesz mu, że powinien schudnąć. On sam musi poczuć taką potrzebę. Owszem, możecie być razem na diecie, wspólnie ćwiczyć, możesz go wspierać, ale on musi czuć potrzebę tego. W innym wypadku nadal będzie jadł śmieciowe jedzenie, kiedy Ty o tym nie wiesz. Z Twojego opisu wynika, że raczej "nie złapie bakcyla" na aktywność ruchową, aczkolwiek nic nie jest niemożliwe.

Może powinnaś wykorzystać argument, że już teraz się wstydzi pójść na basen, czy na siłownię, więc co będzie dalej przy jego trybie życia?

Ja też jestem zwolennikiem zdrowego jedzenia, natomiast mój mąż lubi wyciągnąć wieczorem coś słodkiego. Zawsze wtedy proponuję jakiś koktajl owocowy, zawsze staram się, aby w domu były jakieś świeże i słodkie owoce.
Teraz jest sezon, na maliny, borówki, śliwki może zachęcaj go do zjedzenie tego, zamiast czekolady. Ewentualnie można robić swoje wypieki, teraz jest mnóstwo przepisów na mało kaloryczne desery, ja polecam serowe rogaliki

To jest już jakiś trop

Nie nie nie, źle mnie zrozumiałyście. W kwestii obrzydzenia miałam na myśli podejście do jedzenia, gdy ma się już spore problemy z wagą. Chodzi mi o taki niesmak, gdy widzę, że ktoś je za dziesięciu, gdzie raczej powinien starać się zejść z wagi - to miałam na myśli. I to odbywa się już bardziej podświadomie. Jego absolutnie się nie brzydzę, chociaż ostatnio zaczęłam patrzeć na niego innym okiem (stąd ten temat), z pożądaniem nie mam problemów, jest wręcz przeciwnie - mnie facet kręci jako całość, nie sam jego wygląd, poza tym w zasadzie jak dla mnie jego jedynym mankamentem urody jest ta waga.
Co do związku z rozsądku/desperacji powiem tylko tyle, że mamy nieco zawiłą historię, ale nie był to związek z desperacji, choć przyznam, że szaleńczej miłości z mojej strony początkowo faktycznie nie było Ale to nawet i lepiej.

Brałam go w pakiecie, z wszystkimi zaletami i wadami, w tym tą nieszczęsną tuszą i dlatego z tak błahego przecież powodu nie będę się z nim rozstawać, na pewno. Ale chcę jednocześnie pewnym rzeczom zapobiec, zanim problem się pogłębi - zarówno z mojej, jak i jego strony. Czuję, że on potrzebuje takiego "kopniaka", żeby coś z tym zrobić, a jestem w stanie go wspierać w każdy możliwy sposób.

Poza tym mówicie, że powinnam zaakceptować to, że wygląda jak wygląda. Okej, gdyby miał lekką nadwagę, spoko - faktycznie znaczyłoby to, że się czepiam. Ale on ma poważny stopień otyłości, waży 120 kg i jak tak dalej pójdzie, waga będzie rosła! Jeśli nawet nie chodzi o moje "fanaberie", to o jego zdrowie - jak nie teraz, to w przyszłości. Czy to źle, że się tym martwię?

No tak, papierosy już dla mnie/przeze mnie rzucił, po już ponad pół roku niepalenia jest bardzo zadowolony i twierdzi, że jakoś wcześniej nie miał większej motywacji, ale zaczęłam mu o tym truć i to był ten "kopniak". Waga to już inny kaliber, wymagający odpowiedniego podejścia.

Czyli jak Autorce po karmieniu opadna cycki a na brzuchu zrobią się rozstępy to partner ma również spakować walizki, bo nie jest już kobietą z takimi cyckami,w jakiej sie zakochal?

Albo ja uśpić i zrobic operację plastyczną?

Myślta trochę. Czymś normalnym są padające cycki po karmieniu, ale już nie każda osoba robi z siebie tłuściocha na własne życzenie. Czyli, czyt. jeśli facet planuje z autorką dzieci, to dziwny byłby, gdyby nie zdawał sobie sprawy z dokonujących się zmian w kobiecie po porodzie/karmieniu.

I, żeby nie było wątpliwości, jej facet na początku mydlił jej oczy, że chce zrzucić wagę, więc tak - zmienił się fizycznie (gdy go poznała był szczuplejszy i zamiast jesczze schudnąć, jak obiecywał, to przytył) oraz mentalnie (wtedy chciał schudnąć, a teraz nie). Facet był kimś innym wtedy.

Ojp, ze takie rzeczy trza tłumaczyć, masakra. Żegnam.

Autorka nie wybrała sobie kulturysty, który nagle się zapuścił. Nie można wymagać od kogoś, kto całe życie prowadził mniej aktywny tryb życia i lubił zjeść czasami niezdrowe jedzenie, żeby się zmienił. Owszem możemy go motywować, ale nie możemy zmusić.

Punktu drugiego  z Twoich rad nawet nie skomentuje, bo moim zdaniem kulturę osobistą i szacunek do innych ludzi należy mieć zawsze i wszędzie.