Nerwowa córka idzie do licem - Netkobiety.pl

Z Twojego posta można wnieść, że jest nerwowa po Tobie.

No, ale nóż pewnie Ci się zdarza np. przy krojeniu cebuli. Jak Ci się coś źle ukroi to szlachtujesz każdego kto Ci się w kuchni nawinie ?
Zamiast się bać o jej karierę fryzjerską, która jeszcze się nawet nie zaczęła, może warto zainwestować w jakąś terapię córki, która pomogłaby jej okiełznaniu swojej nerwowości ? Ona jest w ogóle świadoma swojego problemu ?

Też można. Ale psychiatra przepisze jej tylko receptę. Zajmie się głównie objawami, a terapeuta może pomóc zawalczyć z przyczyną tej nerwowości.

Tłumacze jej ,że jest nerwowa ale olewa moje gadanie.

Zadałaś sobie pytanie czemu córka jest taka znerwicowana? Jakie są relacje miedzy wami? Co powoduje u niej stres?

Nie wybieraj jej drogi życiowej, skoro chce być fryzjerką ma kilka lat w szkole by nauczyć się pracy z klientem. Nauczyciele w szkole też wychwycą błedy i będą korygować.
Możliwe że wymyślanie fryzur praca z włosami ja uspokaja . Niech spróbuje , zawsze może zmienić szkołę po pewnym czasie.

Wyślij ją do dobrej fryzjerki na staż, ona ją ułoży i nauczy fachu. Dobrych fryzjerek jak na lekarstwo bo większość tnie jak umie a nie jak klient sobie życzy

Może najpierw Ty idź do psychologa ze swoimi nerwami, schizami ? Dasz jej dobry przykład, a przy okazji sama sobie pomożesz.

Stąd, że córka najprawdopodobniej swoje problemy z nerwami wyniosła z domu. Więc podejrzewam, że Ty też możliwe, że masz z tym problem. Z Twojego pierwszego posta zalatuje trochę paniką.
Nie twierdzę, że mam rację. Dedukuję.

Jeśli jej tatuś jest nerwusem i córkę też masz nerwusa to jakoś wątpię, żebyś w takim otoczeniu była oazą spokoju

Chodzi o to że jak coś się jej nie uda to potrafi rozbić talerz, kompletnie nie szanuje sprzętu, Ostatnio wylała ketchup na swoją bluzkę bo krzywo pokroiła chleb i trzęsły jej się ręce, jak się jej mówi , że nie nadajesz się na fryzjera, to uważa ,że się gada bzdury.

Też mi się tak wydaje. Również polecam zastanowić się nad swoim zachowaniem, czy nie jest czasem przyczyną nerwowości córki.

Trzęsły jej się ręce i lejąc katchup na kanapkę polała przy okazji siebie.

Jakby ktoś nade mną stał i ciągle mnie krytykował- że nie tak, że nie dobrze, że krzywo- to chyba by nawet tą całą butelką keczupu dostał po głowie. A nerwowa wcale nie jestem.

Stąd, że już z góry założyłaś, że córka nożyczkami klientowi krzywdę zrobi. A ona ledwo co się do szkoły zapisała! Daj jej szansę się nauczyć zanim zaczniesz przewidywać czarne scenariusze. Nie jest też tak, że ona jest nerwowa, bo ją ciągle krytykujesz, bo ona boi się Twojej krytyki? Pytam, bo jakoś tak mi się skojarzyło - jeszcze dziewczyny nie widziałaś z nożyczkami w ręce, a już zakładasz, że coś pójdzie nie tak. W dodatku wytykanie komuś "jesteś nerwowa" wcale nie uspokaja - wręcz odwrotnie. Może zanim zaczniesz uspokajać córkę i wysyłać ją po lekarzach, to Ty się pierwsza uspokój?