Czy to zaburzenie - Netkobiety.pl

On jest marynarzem, więc musi systematycznie wykonywać wszystkie badania, bez tego nie zamustrują go na kolejny rejs. Nie sądzę też, że z własnej, nieprzymuszonej woli zechce wybrać się do psychiatry.
poganka30 przeczytałam Twoje poprzednie posty, wydaje się, że nic między Wami nie zmienia się na lepsze. Zapętliłaś się w związku, który, niestety nie rokuje dobrze na przyszłość. Przeszłość i terażniejszość także przynoszą Ci wiele bólu. On nie chce zamieszkać z Tobą, nie chce formalizować związku, jego związek z matką, którą ma zresztą na utrzymaniu, jest delikatnie mówiąc, toksyczny, jego stosunek do Ciebie nosi znamiona przemocy psychicznej - uzależniłaś się od niego.
Naprawdę wierzysz, że on się zmieni? Może zacznij od zmian w sobie, skorzystaj z terapii, która uwolni Cię od niszczącego Cię uczucie do niego.
Moim zdaniem, tracisz czas.

Problem z tym facetem jest taki, że aby doświadczyć momentów, w których jest najlepszy, musisz też odczuć chwile gdy jest najgorszy. Można powiedzieć, że za te najlepsze momenty płacisz właśnie taka cenę.
Sama sobie musisz odpowiedzieć, czy jest to tego warte.
To prosty bilans. Czy miłe chwile rekompensują Ci ten rollercoaster?
Odpowiedź jest w Tobie, a nie tu na forum.

Moja prywatna opinia: facet jako marynarz może mieć predyspozycje do lęku przed bliskością. Może się zbliżać i oddalać i to się nigdy nie skończy. Nie oceniam go tylko po zawodzie.
W tym wypadku wygląda on na kogoś, kto nie potrafi wytrwać konsekwentnie w pozytywnych emocjach. Szuka pretekstow i odbicia od Ciebie aby móc się oddalić. A potem wraca.
Zawód który wykonuje ułatwia mu to, może nie tylko oddalać się emocjonalnie ale i fizycznie.

Przemyśl to.

Byłam w podobnej sytuacji przez 6 lat :-)
Uważam, że tak jest to zaburzenie. Ale nie takie, z którym mogłabyś mu pomoc. Jedni dążą do zgody, a inni szukają dramy i czerpią chorą satysfakcje zagłębiając się w swoich problemach i urazach do złego świta. Porownanie może nie trafne, ale moim zdaniem taka niestabilność emocjonalna jest podobna do sadyzmu - nie oduczysz sadysty czerpania przyjemności ze swojego odchyłu. Moj ex tłumaczył mi to tak, że wszystko jest dobrze i nagle dopadają go pesymistyczne myśli, przypominają się urazy, jakieś nasze kłotnie, które bardzo zabolały jego ego (a bolało go ego nawet kiedy byłam miła i opiekuńcza). Przez takie rzeczy on dostawał blokady. Jest zimny. Kocha, ale jest chłodny. Moim zdaniem to nic nie warte tłumaczenie. Będąc z nim w zwiazku do glowy mi nie przyszlo, ze to wszystko bylo dokladnie przemyslane. Jestem ladna, zaczepiaja mnie faceci - wiec nalezy obnizyc moje poczucie wartosci: "jestes brzydka, gruba, zle sie ubierasz, kiedys bylas bardziej seksi". Probowal trzymac mnie w ciaglym poczuciu winy, tak aby to on byl "losem na loterii, ktory wygralam". Potrzebowal tez bardzo duzo mojej uwagi. Wymyslal problemy, ktore w danym momencid nie byly faktycznie problemem np. Umierala mi babcia, nie mialam dla niego czasu, gdy sie widzielismy plakal i histeryzowal ze jego dziadkowie sa starzy i niedlugo umra. Jego dziadkowie sa mlodzi i do dzisiaj czuja sie dobrze. Potrzebowalam albo wsparcia, albo swietego spokoju. Ale on walczyl o uwage. Egoistycznie. Zalezalo mu, by byc tym najbiedniejszym. W klotniach czesto wmawial mi moja wine. Dostrzeglam to po czasie, ze specjalnie obkreca kota ogonem. Przy rozstaniu dowiedzialam sie, ze robil to z premedytacja. Czul sie winny, wiec nie chcial byc jeszcze bardziej winny w moich oczach. (Tak mi powiedzial na koniec, czyli dla niego bylo wazne to kto jest winny, a nie to, by sie pogodzic i zyc se soba dobrze i szczerze).Jak to pisze to uswiadamiam sobie jaki to byl pokrecony, toksyczny czlowiek :-) uwazaj na takie rzeczy. Nie idealizuj go. Nie wmawiaj swojej winy. Nie jestes sama w zwiazku. On tez na niego pracuje. Tez bierze odpowiedzialnosc. Nie dba o twoje nerwy i klimat w zwiazku jak nalezy. Nie pptrafi sie godzic. Dazy do klotni i problemow. Tego by czuc sie poszkodowany. Wrecz czynnie pracuje na to, by zwiazek sie rozpadl. Moj ex te same problemy przeniosl na inne zwiazki. Az mi szkoda tych dziewczyn, bo robi im to samo co mi. Zadbaj o siebie, bo on tego nie zrobi. Znajdz osobe, ktora bedzie szukac zgody i dobrej relacji z Toba. Ja sobie zrobilam tylko krzywde bedac z nim. Zszargalam sobie nerwy. Wlozylam za duzo wysilku. Wzielam na siebie zbyt duzo odpowiedzialnosci. A tą możemy wziąć tylko za siebie. Nigdy za drugiego człowieka. Lepiej uczyc sie na czyichs bledach, niz wlasnych. Badz silna. Kochaj siebie sama. Bo twoj facet ciebie nie kocha. Najbardziej na swiecie ubostwia siebie. Pozniej mamusie. A na szarym koncu ciebie, bo wygodnie z kims byc. To tylko chlodna kalkulacja.

O matko! Ale on Cie za przeproszeniem upupił. To jest dokładnie to, o czym pisałam. Zniszczył Twoja pewność siebie krok po kroku. Pozwoliłaś pozbawić się podstawowych praw człowieka, nawet takich jak samodzielne decydowanie o sobie. Boisz sie żyć sama, tak cie uzależnił. Twój podstawowy błąd jest taki, że zatraciłaś siebie. Zrezygnowałaś z własnego zdania, żeby Pan był zadowolony. Pomyśl. Sama wolisz zdecydowanych facetów. Uważasz, że robiąc jak on chce zyskujesz pociagajacy charakter? Nie rob z siebie mimozy. Faceci lubia, gdy kobiety czasem stawiaja na swoim. A przede wszystkim z wlasnym zdaniem. Na takie osoby mozna liczyc, ze w razie co przejma stery. Nawet silni ludzie lubia widziec w swoim partnerze wsparcie. Czuc ze w razie gdyby sie posypali jest obok nich silna osoba, ktora to posklada. Tak czy siak on cie urabial krok po kroku. A ty na to pozwolilas. Dostalas tyle postow, sama piszesz co on robi i jak sie zachowuje. Widzisz przeciez jak jest. Dlaczego wciaz bierzesz odpowiedzialnosc za to co on robi? Widzisz, ze cie urabia, a wciaz w to brniesz. Az tak czujesz sie bezwartosciowa? Wygralas los na loterii co? xD o tym tez pisalam. Wez sie w garsc i przestan uzalac. Obwiniasz sie o rzeczy, na ktore nie masz wplywu - zamiast zajac sie soba. Jezeli cale Twoje szczescie jest uzaleznione od tego czlowieka, nie potrafisz samodzielnie funkcjonowac, bycie z nim jest cala Twoja wartoscia to wspolczuje. Nie rozumiem dlaczego dla Ciebie jego zdanie jest wiecej warte, niż Twoje wlasne. Na Twoim miejscu zamiast siedziec i plakac lub rozmyslac o nim (czyli dalej brnac w to uzaleznienie myslenia o nim) pracowalabym nad pewnoscia siebie. Nawet u psychologa. Sa kumaci wiedzieliby jak Ci pomoc. Tak sie zezlilam, ze najchetniej bym ci kopa zapalila za takie myslenie! Sama stawiasz sie w roli przegranej w zwiazku. To jak Twoj facet ma cie w nim widziec? Jako dobra partie? Nie wydaje mi sie. Wiec podsumowujac - najpierw napraw siebie, pozniej swoje 50% zwiazku. Jesli on nie zadba o drugie 50% odejdz. Szanuj sie. Bo kurcze jestes czlowiekiem. I to Ci sie nalezy. Zeby Twoje zdanie tez bylo szanowane. I masz do niego prawo. Jesli sama sie nie szanujesz to tak mozna Cie traktowac. Nie stawiasz wymagan. On nie musi sie dla ciebie starac, bo wystarczy ze jest. Wystarczy, ze pusci focha, wiec caly czas on jest gora. Jest Ciebie pewny, bo widzi ze bez niego nie potrafisz zyc. Nie dajesz mu motywacji, zeby o Ciebie walczyl. Bo sama o siebie nie walczysz. On nie zawsze ma racje. Zrozum. I przestan tak  go analizowac, bo sama sie sypiesz i zatracasz osobowosc. A on nie skrzynka zlota. Jest takim samym czlowiekiem jak Ty. Jesli sama go staeiasz na piedestale, a siebie nisko to i on sam bedzie sie czul jak bozyszcze tlumu i zastanawial, dlaczego z Toba jest.

Tu jest problem:> Ona nie jest jeszcze gotowa, by odejść. Jest zbyt słaba.  Musi zmarnować jeszcze więcej swoich lat, stać się wrakiem człowieka lub czekać, aż on sam odejdzie zanim kobieta zrozumie, że facet jej nie kocha i sama musi o siebie zadbać. Serdecznie namawiam na psychologa. Tylko nie po to, byś opowiadała mu w jakim toksycznym związku jesteś i jak bardzo chcesz w nim tkwić. Pogadaj z psychologiem o zaniżonym poczuciu wartości. Nad tym powinnaś pracować (nad sobą). Szukać tej siły, by odejść, znać swoją wartość i stać się niezależna emocjonalnie.

Przez ostatni czas starałam sie wywalić z mysli wszytko z nim, nie zamykać ani nie ciagnąc tej sytuacji, po prostu nie pamiętać.. To była jakaś gonitwa czynności codziennych i odpychania od siebie myśli o nim, nie pomogło..
Tak upupił mnie chyba, choc ciezko sie do tego przynać, moze dlatego ze nie mam juz dwudziestu kilku lat tylko trzydzieści kilka, może dlatego ze przeżyłam z nim kawał zycia, właściwie te lata które powinnam naturalnie przeznaczyc na tworzenie i zawiazywanie rodziny, tak jak wiekszosc ludzi w moim wieku, mzoe dlatego ciezko mi sie z tym pogodzić i zrouzmieć...

Sytuacja nadal jest niewyjasniona nieobgadana niezmaknieta, bo nie uznał za stosowne żeby sie spotkac i porozmawiac , po prostu przestał sie odzywać, oani ze mna ie zrywajac ani mne nie zostawiajać. Głowa mi od tego wszytkiego pęka...

Ja wszytko wiem wszytko widze , niby wiem co powinnam zrobić, co powinnam mysleć., ale serce mói swoje, iskad wiedzieć która droga jest odpowiednia/