Na zawsze sam. - Netkobiety.pl

Wiem że nie powinienem tu pisać. To kobiece forum. Wpadłem na nie przypadkiem(Google) i od razu rzucił mi się w oczy wysoki poziom dyskusji, merytoryczny bez bluzgów, wyzwisk(brawo admin). Sporo racjonalnych rzeczowych argumentów również ze strony piszących tu mężczyzn(Gary, Harvey, Tom94).Dlatego pomyślałem że opiszę tu swoją historię bo żywcem nie mam komu się zwierzyć i wyrzucić  z siebie tego co w sobie, swoim sercu noszę. Postaram się skracać na ile to możliwe. Przekroczyłem już 35 rok życia i zawsze byłem i będę już na zawsze sam. Z przyczyn ode mnie zupełnie niezależnych .Ale po kolei. Rodziców straciłem jak miałem 6 lat. Zostały po nich strzępy wspomnień i kilka biało-czarnych zdjęć. Nawet sobie nie wyobrażacie jakie spustoszenie powoduje takie  życie od najmłodszych lat  bez dwóch najważniejszych osób. Jak przestajesz  używać dwóch najpiękniejszych słów na świecie „mama” i „tata”. Omal nie trafiłem do domu dziecka ale jednak dziadki zdecydowały się mnie wychować.Niestety w wieku dorastania stało się coś co zdeterminowało że będę sam już do końca mego życia. Pierwsza sprawa to trądzik(właściwie jego konsekwencje) z którym nijak nie dało się wygrać a który do reszty zniszczył moją samoocenę. Nic nie pomagało. Wiecznie coś wyskoczyło na brodzie, nosie, czole, policzkach. Walczyłem z tym gdzieś do 32 roku życia. Wtedy samo z siebie ustało(widocznie zmieniły się proporcje w hormonach tak mi się wydaje).Zostały mi po tej bezskutecznej walce szpecące blizny. Blizny które wpędziły mnie w kompleksy, nieśmiałość w stosunku do kobiet. Druga sprawa która mnie dotknęła to gdzieś pod koniec szkoły średniej (wcześniej było normalnie) zauważyłem że pocę się bardziej niż inni w gorące dni. W upalne to już zupełna katastrofa. W pakiecie z „syfkami” dostałem drugi prezent. Lato i bardzo ciepła wiosna są dla mnie koszmarem. Czoło, plecy, brzuch zalewają mi krople potu wielkości ziaren grochu .Problemem w takie dni jest dobór garderoby. Poszedłem do lekarza(endokrynolog)  ale po zrobieniu badań(hormony) powiedział że nie widzi tu anomalii i powodu do interwencji farmakologicznej i że taka moja „uroda” i że muszę nauczyć się z tym żyć. Jego słowa to właściwie wyrok:” Będziesz sam do końca swego żywota”. Aby walczyć z tym problemem kupiłem przez net taki wihajster do jonoforezy:electroantyperspirant (dla ludzi z takim problemem). Oczywiście na mnie to nie działa(podobnie jak reklamowane tabletki), zupełnie jak w przypadku trądziku .Nastrzykiwanie całego ciała botoksem nie wchodzi raczej w grę poza tym jest krótkotrwałe i kosztowne. No więc żyję  a raczej wegetuję  w samotności. Nigdy nie byłem na randce, nigdy nie trzymałem kobiety za rękę, nie przytulałem, nigdy się nie całowałem. Okres młodości dla wielu najwspanialszy czas zbierania miłosnych doświadczeń to dla mnie pusty okres. Nawet na studniówce nie byłem, żadnym sylwestrze, nigdy na żadnej dyskotece czy klubie. Nie chciałem robić za tło dla innych normalnie wyglądających. Widziałem jak dziewczyny patrzą na innych, uśmiechają się , kokietują , zagadują. Ja zaś jestem dla nich jak na powietrze (trudno im się dziwić nie mam o to pretensji). Taniec z kobietą w ogóle nie wchodzi w grę. Gdyby któraś położyła rękę na moich plecach koszula przykleiła by mi się do pleców ,krople potu z mojego czoła zachlapały by jej sukienkę a ona z ohydą uciekła by z parkietu.  Nigdy zatem żadnej nie próbowałem gdzieś zaprosić (jestem realistą) każda marzy o przebojowym przystojniaku który zawróci jej w głowie. Mam tego świadomość. Moja twarz dyskwalifikuje mnie u każdej kobiety. Lasery na likwidację blizn są kosztowne i nie dają 100% gwarancji.  Aby przestać być prawiczkiem, aby poznać jak to jest być z kobietą, po przekroczeniu 35 lat wybrałem się do kurtyzany (wiem kobiety tu piszące mnie znienawidzą). Do tamtej pory seks znałem tylko z ekranu komputera bądź TV. W moim przypadku było to jedyne  sensowne wyjście i żałuję że tak późno się na to zdecydowałem ale jakoś nie miałem odwagi. Pewnie dlatego że długotrwała samotność odcisnęła trwały ślad na mojej osobowości. A także dlatego że cały czas łudziłem się że może potliwość w gorące dni ustąpi. Nawet ta kurtyzana powiedziała że mam smutne oczy(oczywiście nie przyznałem się że jestem prawiczkiem) i dopytywała dlaczego u niej jestem. Ciężko jest bowiem żyć ze świadomością że miłość kobiety(jakikolwiek związek z nią) to coś co na pewno cię nie spotka .Żyję zatem nie zaznawszy nigdy czułości ze strony kobiety. Czuję się niepełnowartościowy , wybrakowany, jakieś dziwadło które nie wiadomo po co jest na tym świecie. Życie takie jeśli w ogóle można tak nazwać to trwanie na świecie nie ma w ogóle sensu, nic mnie nie cieszy już , nie ciekawi ani dobra książka ani film czy serial( dobrych jest teraz bez liku myślę o amerykańskich serialach) ani zwycięstwa  ulubionej drużyny piłkarskiej czy żużlowej. Nie ma we mnie już żadnej radości.  Nie wiem dlaczego Bóg pokarał mnie takimi przypadłościami(tą  drugą dziwną , rzadką, nieuleczalną) jakby mało mu było zabrać mi rodziców. Kto nie kochał i nie był kochany jak by nie żył wcale. To miłość nadaje sens ludzkiemu istnieniu, daje energię i siłę aby z problemami wziąć się za bary. Widok zakochanych par miażdży mą duszę i serce rozrywa  na kawałki. Ich czułości sprawiają mi ból  i przypominają mi czego ja nigdy nie  będę miał i czego  nigdy nie doświadczę. Jak to jest „dostać skrzydeł” poczuć  motyle w brzuchu, szybszego bicia serca na widok ukochanej osoby. Być dla kogoś ważnym, troszczyć  się o nią. Tak bardzo bym chciał poczuć bicie drugiego serca które biło by dla mnie. Poczuć zapach jej perfum, balsamu do ciała. Znajdować  jej włosy na swoich ubraniach, poczuć dotyk czułych delikatnych dłoni. Usłyszeć i samemu mówić te wszystkie słodkie słowa które szepcą do ucha zakochani. Chciałbym patrzeć w jej oczy, trzymać za rękę. Podziwiać  jak się zalotnie uśmiecha, jak odgarnia włosy. Chciałbym aby to dla mnie się stroiła, dla mnie malowała oczy, usta. Dla mnie wybierała z szafy najładniejszą sukienkę dla mnie ubierała szpilki. Żeby to mnie wypatrywała przez okno swojego pokoju w dniu kiedy jesteśmy umówieni. Z moim wyglądem i „przypadłością” to wszystko odpada, wszelkie kontakty z kobietami z góry skazane są na niepowodzenie. Rozmyślam jak nadać jakikolwiek sens mojej egzystencji i niewiele przychodzi mi do głowy. Praca-dom-praca-dom codzienny kierat a weekendy……czas randek……..no cóż….pustka. Zresztą teraz już za późno dla mnie, pomijając blizny i pocenie się w gorące dni. Każda kobieta spieprzała by gdzie pieprz rośnie gdyby dowiedziała się że w moim wieku zero kontaktów/związków z płcią przeciwną. To jednak nie jest normalna sytuacja sam muszę przyznać .Jak można się związać z kimś kto nie ma żadnego obycia z kobietami, „nie umie” z nimi rozmawiać(w sensie innym niż zawodowy). Który boi się odrzucenia,(zresztą pewnego na 100%) więc nie podejmuje ryzyka zaproszenia gdziekolwiek. Moje „problemy” i samotność z nich wynikająca to samonakręcająca się spirala istne perpetum mobile. Beznadziejna otchłań pożerająca moje życie.To chyba wszystko, co chciałem napisać, wybaczcie długość moich przemyśleń.