Żal do rodizny - Netkobiety.pl

Hm, rodzicow sie nie wybiera - nie ma niczego, za co moglabys im byc wdzięczna?
Jestes mloda, wiele rzeczy mozesz zmienic. Studia, itd.

No na pewno nie wszystko i nie naraz, ale na wiele rzeczy masz wplyw. A przede wszystkim popracowac nad poczuciem wlasnej wartosci, zapytac siebie, czemu czujesz sie niepewnie w związku. Chlopak daje ci jakos odczuc, ze jestes gorsza?

To, że facet jest lekarzem nie oznacza z marszu, że przewyższa Cię intelektualnie. Poza tym, prestiżowe studia nie gwarantują od razu wysokiej samooceny, to błędne myślenie. Można nie mieć żadnych studiów ani żadnych tego typu osiągnięć a mieć wysoką samoocenę i zdrowe poczucie własnej wartości.

Moja matka zawsze chciała, żebym została lekarzem, co miało zapewne odwrócić uwagę od tego jaka patologia panuje w naszej rodzinie. W sumie dopiero niedawno sobie to uświadomiłam. To też miało zapewne służyć podbudowaniu jej samooceny, żeby mogła postrzegać się jako dobrą matkę, mimo wszystko.
Ty też chyba myślisz, że gdybyś studiowała tę stomę to czułabyś się fajnie ze sobą, ale to tak nie działa. Myślę, że tutaj pomóc może terapia.

Współczuję Tobie Twego myślenia. Myślenia o tym, że godne życie polega na "byciu i widzeniu". Myślenia o tym, iż musiałaś udawać, współczuję tego, że wstydzisz się tego, jaka jesteś i tego, że w kontaktach z innymi szczerą nie byłaś.

Przy nim? W innym Twym wątku rozwiewasz tę wątpliwość

Fakt. Nie można zmienić (pomijam użycie soczewek) koloru oczu, ale kolor włosów już tak. Nie można zmienić wzrostu, choć kobiety mogą chodzić w butach na wysokich obcasach (mężczyźni też mogą, choć nie jest to popularne ).

Stwierdzenie

sugeruje, że uważasz się za staruszkę stojącą nad swym grobem, która lada moment zejdzie z tego świata. Cóż... można i tak. Rzeczywistość jest jednak inna. Masz 23 lata. W tym wieku możesz, ale nie musisz, zmienić swój sposób myślenia o sobie. Pytanie, na które sobie odpowiedz brzmi: "Czy na to, tzn. na zmianę sposobu myślenia, się decydujesz?". Jeśli tak, to do roboty. I zapewniam Cię; da się, ale efekty same do Ciebie nie przypełzną.

Odpłakać to, że nie miałaś takiego dzieciństwa i wieku nastoletniego, jaki chciałaś mieć. Po odpłakaniu często ujawnia się złość (ona zresztą juz pokazała pazury - dzięki niej powiedziałaś mamie to, co zacytowałas wyżej), więc porządnie odzłościć się. Z całego serca radzę, byś zrobiła to nie używając do tego rodziców ani nikogo z rodziny. Złość można wyładować na przedmiotach i z dala od kogokolwiek.

Później zaś zacząć zauważać swe zalety, pomocnym w tym jest wyrugowanie wiecznego krytyka twierdzącego, że nie jesteś np. punktualną, bo w ciągu swego życia spóźniłaś się kilkukrotnie. I zbierać te zalety i je doceniać. Przydatnym jest zmiana sposobu patrzenia na rzeczywistość. Są osoby, które widząc szklankę z wodą twierdzą, że jest do połowy pusta, inni patrząc na tę samą szklankę uważają, że jest do połowy pełna. Ta sama szklanka, a jednak różni ludzie na co innego nastawiają swe radary.

Spróbuj docenić to co już masz. Ludzie latami mają problemy ze znalezieniem pracy a w naszym kraju mało kto zarabia kokosy. Ciesz się, że możesz być niezależna finansowo i w razie czego poradzisz sobie w życiu. Serio ten prestiż jest dla Ciebie aż tak ważny?

A co do tego chłopaka to może czekał aż Ty mu okażesz jakieś zainteresowanie? A jak się nie doczekał to odpuścił, bywa.

Właśnie ja czuje, ze wychowali mnie bardzo zle. Na osobę niepewna siebie, przepraszającą, że żyje, uczynna i pomocna dla innych. Zawsze mi wbijali do głowy, ze mam byc dobra, pomocna dla innych. No i byłam. Ale szkoda, ze nigdy nie otrzymywałam tego samego w zamian. Ludzie mieli mnie w dupie. Takich osób sie nie szanuje, sa potrzebne tylko kiedy jest źle.
Cyngli, oczywiście mogłam sama wybrać studia. Tylko co wielkiego mogłam osiągnąć będąc w kiepskim liceum? Nie interesowało ich to, ze mając takie świetne oceny mogłabym pójść do szkoły rankingowej i mieć lepszy start w przyszłość. O to mam teraz do nich żal.

Wychowali Cię tak, jak wychowali. Teraz decyzja o Twym życiu należy do Ciebie. Co zrobisz?

Nie wiem co zrobie. Pewnie troche jeszcze sobie popłacze, po drodze rozwale kolejna fajnie zapowiadająca sie znajomość W sumie to jest mi przykro, wiem, że nigdy nie poczuje sie spełniona w życiu.

Po prostu martwię sie tym, ze gdzieś zawsze bedzie to z tylu głowy, ze mogłam osiągnąć wiecej. Czasami łapałam sie na tym, jak zazdroszczę temu chłopakowi, ze jemu sie udało i jest spełniony w tym co robi.

Dla mnie chcę = mogę.
Ty marudzisz, zamiast działać i za swoje niepowodzenia obwiniasz innych.
Sorry, dla mnie mega nieciekawa osobowość. Pewnie dlatego nie zaiskrzyło z tamtym chłopakiem, to nie wina wykształcenia.

A komentować będę, bo to publiczne forum i mogę.

Dlaczego nieciekawa osobowość?

Studiuję stomę, mam w grupie dziewczynę która zaczęła w wieku 23 lat właśnie, jak dla mnie to zamiast obwiniać rodziców powinnaś wziąć się w garść i poprawić maturę. Tak, to możliwe.
Ja też jestem ze słabego liceum, dostałam się za drugim razem bo mi zależało.
Mam wrażenie że jesteś niezadowolona z życia i próbujesz znaleźć kogoś na kogo możesz zwalić winę za niepowodzenia, ale prawda jest taka że zostało ci jeszcze 50-60 lat i możesz albo użalać się nad sobą albo w końcu wziąć sprawy w swoje ręce.

Przeczytałam jeden Twój post i od razu Cię znielubiłam.

Po pierwsze, wątpię, że wszyscy na stomatologii są tam po prestiżowych liceach. Może jednak nie uczyłaś się aż tak dobrze?

Po drugie, niczego nie musiałaś udawać. Nie rozumiem, po co to robiłaś. Jesteś sztuczna, chciałaś sie wydawać fajniejsza przez to?

Brzmisz dla mnie jak pusta lala. Będąc w liceum, nawet takiem przecietnym mogłaś dużo dla siebie zrobić, by podciągnąć poziom. Masz niegodne życie, bo nigdzie nie wyjechałaś i "musiałaś" kłąmać przed znajomymi? A jakbyś mieszkała w patologicznej rodzinie i była niemal w ogóle bez szans na edukację, to jakbyś to nazwała? Twoi rodzice zapewnili Ci normalny dom, normalny rozwój. Nie masz ani lepiej ani gorzej niz większość. To że masz pretensje, świadczy o tym, że strasznie z Ciebie pretensjonalna i rozpieszczona dziewczynka.

Do tego popracuj nad samooceną - jesteś wykształcona, a czujesz się nikim, bo chłopak to "pan doktor". Czyli wychodzi, że jak ktoś nie jest lekarzem to od razu jest nikim? Czy moze ta reguła dotyczy tylko Ciebie?

Owszem, na rozkapryszoną niewdzięczną pannicę.

Zastanawiałaś się czy może pan doktor się zmył nie z powodu Twojego wykształcenia, ale z powodu charakteru?

Generalnie to chyba mnie po lekturze lekko przytkało... pomijam fakt, że złość wylewa się z Ciebie autorko strumieniami, to Twoje parcie na ten pseudo prestiż jest dla zdrowego emocjonalnie człowieka zwyczajnie śmieszne. Prestiżowe studia, prestiżowa praca, pewne kręgi towarzyskie, zwykłe rejonowe liceum... ewidentnie umiłowanie splendoru odbiera Ci rozum. Zamiast wieszać przysłowiowe psy na rodziców, zastanów się lepiej skąd u Ciebie, ta niezdrowa potrzeba społecznego uznania ?

Aspiracje faktycznie masz niczego sobie, tylko zaangażowania i samozaparcia zwyczajnie Ci brak. Nie ma co kryć, że większość z nas lubi sobie poprawić samopoczucie zrzucając winę za swoje niepowodzenia na różnego rodzaju czynniki zewnętrzne. Niestety obwinianie innych, to ślepa uliczka. Możesz użalać się nad swoim losem, możesz też spróbować zawalczyć o swoje marzenia. Nie jest prawdą, że na realizację tych planów jest już za późno.

Nie chodzi o to, ze musiałam kłamać przez znajomymi. W czasie studiów zaczęłam juz bardzo duzo podróżować i bywać w fajnych miejscach. Ale musiałam to finansować sama. Rodzice mieli pieniądze, ale dla nich takie rzeczy  jak podróże i rozwój nie były nigdy ważne.

@zaubermann22

Pozdrawiam serdecznie

Zdanie, które rozwiało me wątpliwości.

No ja wiem, ze zaraz napiszecie, ze jestem cyniczna, wyrachowana itp. Tak właśnie taka jestem, ale to zycie mnie do tego zmusiło. Zycie i ludzie, którzy czepiali sie mnie mimo, ze byłam dobra i oddana.

,, Poziom nauki w tym liceum wszytsko zaprzepaścił,,
brat mojego dziadka (94 lata) wyjechal do warszawy z malutkiej wioski (20 domów) na podkarpaciu do warszawy i został cenionym adwokatem
widać nie jesteś taka zdolna i pracowita jak ci się wydaje
jedynie ego masz wielkie

Zawód stomatolog to taki splendor? Dla mnie normalny, jak każdy inny. Ot ludzie od dziur w gębie.

Wiele ludzi żeruje  na tych dobrych i oddanych, a dowcip polega na tym, że to ty wybierasz komu chcesz pomagać.  Nie wierzę, ze jesteś cyniczna. Moze leniwa?

Autorka nie czuje się dość kochana przez rodziców, uważa, że skoro była posłuszną córką, to należy jej się więcej, tak została wychowana i z tym się akurat zgadzam. Rodzice niczego nie wymagali i jej się po prostu nic nie chce. Jest w takim wieku, że powinna szybko zdecydować co chce w życiu i jako dorosła dziewczyna stwierdza, że nie miała właściwego startu i niewiele może osiągnąć.  Skoro wyjazdy są atrakcyjne, to niech o nie sama zadba. Nie tylko lekarze wyjeżdżają.  Chce statusu społecznego, to niech się sama postara.

Probowalam poprawić literówkę w temacie, niestety nie ma takiej możliwości.

Jeśli pomagasz mamie finansowo, to znaczy, że rodzice też nie mieli za dużo pieniędzy na twoje wykształcenie?

Znałam w życiu jedną taką osobę - i cieszę się, że już jej w moim życiu nie ma. Zrobię też wszystko, by nigdy nikt taki nie miał do mojego życia wstępu.

Słowem, śmieszne to jest, bo męczysz sie z tym, autorko, tylko Ty. Tylko Ciebie boli, że nie zwiedzałaś, że nie chodziłas do prestiżowej szkoły, że nie złapałaś na męża pana doktora i że w sumie czujesz się nikim. To, że myślisz tak o innych, w tym i pewnie o mnie, bo z Twojego punktu widzenia jestem nikim, ani mnie ani innych nie boli. Za to boli Ciebie, bo sama myślisz tak o sobie. Jesteś za dobra - w swoim mniemaniu - na przyjaźnie z pewnymi osobami, a z drugiej strony nie czujesz się dość wartosciowa na przyjaźń z tymi, z którymi byś chciała, bo to za wysokie progi dla Ciebie. W efekcie zostajesz z niczym. Smutne to - taka młoda dziewczyna, a już tak zblazowana.

Benita, żal do rodziców to jedno, a jej podejście pełne wyższości do innych - pozorowane, by ukryć własne kompleksy, to drugie. Wymyśliła sobie problem, że jest gorsza bo nie podróżowała i nie chodziła do prestiżowego liceum i wszyscy inni, któzy tego nie robili też są gorsi - i taka jest biedna, że teraz musi być na tej gorszej półce, a mogła byćz tymi prestiżowymi... Do tego zero własnego wkładu. Stomatologia to nie jest żaden prestiżowy kierunek - jakby była taka mądra i zdolna za jaką się uważa, to by się dostała. Ona nie dostała od rodziców za mało - ona dostała za dużo, za łatwo miała, nie widać, by o cokolwiek musiała starać się sama. Tylko: mama mi nie dała, nie posłała, nie kupiła wakacji... A trzeba było sie lepiej uczyć, zmienić liceum, brać korki, dodatkowe lekcje, włożyć trochę pracy i dostać się na studia. Popracować w weekendy, odłożyć pieniądze, to by na wakacje pojechała. A ona ma pretensje, że nie dostała na srebrnej tacy.

Nie mam nic poukładane. Jakbym ja napisała jak wyglądała moja ścieżka edukacji to byś się zdziwiła. Ale dało się, studia ukończyłam. I też nigdzie nie jeździłam i nie mam o to pretensji do rodziców - oni mi dali to, co mogli i jestem pewna, że tak samo było w przypadku autorki. To, co mogli to dali. Daj palec, a weźmie całą rękę - taka jest postawa autorki. Do tego ta rezygnacja, że dla niej w wieku 23 lat jest za późno, to zgorzknienie...

CatLady, byc moze ja autorke jakos inaczej odbieram, ale nie zauwazylam, zeby sie jakos szczegolnie wywyzszala, przeciwnie, wspolczuje jej tego, ze czuje sie w jakis sposob gorsza - to jest bardzo destrukcyjne (dla samego siebie) uczucie, ciezko sie z tym zyje i cięzko z tym sie uporac.
Ma zal do rodzicow, bo odkrywa, ze moglo byc inaczej, ze nie byli idealni, ze ona przez to cos stracila. Wiele osob przez to przechodzi.
Poza tym przyszla na forum zaledwie wczoraj (chyba?), wiec trudno oczekiwac, ze nagle, w 5min zmieni sposob myslenia i nastawienie do siebie, - na razie zrzucila z siebie to, co ją bolalo.
Refleksje (byc moze) przyjda pozniej. Moze za mocno zareagowalam w poprzednim poscie, ale chcialam tylko zwrocic Waszą uwage na to, ze taka krytyka, ocenianie, moze jeszcze bardziej kogos dolowac, a nie pomagac.

Autorka swój pierwszy post rozpoczęła i zakończyła tak:

Rad dostała po kokardę, wsparcia - także. Tyle tylko, że wbrew swym słowom nie oczekiwała ani jednego, ani drugiego. Za to w przypływie szczerości wyznała, że

Jeśli wątek nie jest prowokacją, to jak zareagować na przytoczoną opinię, byś nie oceniła tego jako krytyki i... oceniania? [Pytanie retoryczne.]

Ha ha też mnie to zdziwiło. Co kto lubi oczywiście.
Wiele osob idzie na stomatologię dla kasy zwyczajnie, szczerze to nie znam ani jednej, która z pasji lubi borować zęby .

wielokropku, Averyl, ja widze to tak, ze do zrozumienia potrzeba czasu, - w pierwszym odruchu czlowiek zawsze sie broni (przed niewygodną prawdą czy zarzutami).