Praca nauczyciela a nerwica. Co sądzicie? - Netkobiety.pl

O ile leczysz się i Twój stan zdrowia nie wpływa na zachowanie w pracy, to nie widzę problemu.

Bo panicznie boję się kłopotów.

Może opiszę wydarzenia z przeszłości. Otóż byłam opiekunem prawnym babci, która chorowała na Alzheimera. Babcia po 6 latach choroby została ubezwłasnowolniona, a ja zajęłam się jej opieką. Nie mogłam załatwić jej hospicjum - brak miejsc, długa kolejka, albo nie stać mnie było.

Babcia chorowała jeszcze przez 4 lata. Wszyscy sąsiedzi doskonale wiedzieli o jej chorobie i cyrkach, które działy się w moim domu.

Ale miałam sąsiadkę. Przez dwa lata babcia leżała w łóżku. Nie odróżniała dnia ani nocy. Kiedy zaczynały boleć ją odleżyny zaczynała wyć jak ranne zwierzę. Często było to w środku nocy.
Sąsiadka od razu dzwoniła na policję, że babcia jest maltretowana.
Kiedy przyszły do mnie koleżanki z uczelni i posiedziały dłużej - ona dzwoniła, że była libacja w domu.
Kiedy parę minut po 22 grał głośniej telewizor albo radio - dzwoniła po straż miejską, że zakłócam ciszę nocną, a ona nie może spać.

Wiele razy musiałam się tłumaczyć obcym ludziom w tym policjantom, że w moim domu nic się nie dzieje, a te odgłosy to po prostu choroba mojej babci. Przyłazili też różni ludzie sprawdzać warunki bytowe babci. Za każdym razem, jak ktoś dzwonił do drzwi to miałam serce w gardle, co tym razem.

Nie mówię o tym jakie plotki sąsiadka opowiadała o mnie i o mamie (która też miała kłopoty ze zdrowiem) na osiedlu. Niektórzy wierzyli, a inni nie.

Problemy z nerwicą pojawiły się u mnie zaraz po śmierci babci i zamieszkaniu z mężem.
W dzień jeszcze jakoś funkcjonowałam, ale noce były najgorsze. Noc to dla mnie był koszmar.

Prawie nic nie jadłam, miałam problemy żołądkowe, migreny, trzęsły mi się ręce. Nie mogłam spać dłużej nić dwie godziny. Zrywałam się zlana potem i chciałam biec i zmieniać opatrunki. Doszło do tego, że nie byłam w stanie utrzymać kubka z herbatą w ręce takie miałam drgawki ramion.
A jak ktoś zadzwonił do drzwi to serce wyskakiwało mi z piersi, kto tym razem i z czego będe się tłumaczyć. Ostatecznie zgłosiłam się do szpitala, bo nie widziałam dla siebie innego ratunku.

Stąd moje reakcje na tego typu ataki.
Powiem tylko, że i tak już jest lepiej niż było, ale noce nadal są dla mnie bardzo trudne.

Ja bym nie miała problemu z posłaniem ucznia na lekcje do nauczyciela ze schizofrenią, jeżeli wiedziałabym, że traktuje swoją chorobę poważnie i cały czas się leczy.

Ale właśnie bardzo często jest problem z tą chorobą, że ludzie, kiedy zaczyna się poprawiać i normalnie funkcjonują zaczynają odstawiać leki, bo uważają, że nie są im już potrzebne. A potem jest nawrót choroby.

Ale gdybym wiedziała, że nauczyciel to tzw. solidna firma nie miałabym problemu z zatrudnieniem takiej osoby jako dyrektor, czy jako rodzic.

Z nerwicami też jest bardzo różnie, ale jak dla mnie nerwica może być przeszkodą najwyżej w pracy nie wiem policjanta, wojskowego, chociaż pewnie i wśród znajdą się osoby, które się na nią leczą.

Ja akurat przeszłam ostre załamanie nerwowe i ostrą nerwicę.

Niemniej rodzice widzą sprawę często inaczej, nauczyciel, który w ogóle chodzi do psychiatry, to jest coś nie do pomyślenia, pewnie jakiś psychopata, niezrównoważony i niebezpieczny człowiek, a każda ocena to nie braki ucznia w wiedzy, tylko choroba wykładowcy. A że nawet na nerwicę trzeba brać leki, których mi raczej z nieba w gratisie nie spadną, no to człowiek chodzi.

Właściwie on mnie wygonił do lekarza. Normalnie zareagował. Jego mama również leczyła się kilkanaście lat na nerwicę, ale z niej wyszła.
Uznał, że psychiatra to taki sam lekarz jak każdy inny, a jak trzeba chodzić, to trzeba.

Moja mama też kilkakrotnie lądowała z powodu ostrych ataków nerwicy w szpitalu, do tego stopnia było źle, że wszystkie leki musiała mieć w kroplówkach.
Zresztą u mnie było podobnie. Byłam tak wycieńczona, że dopiero po tygodniu zaczęłam wstawać na własnych nogach z łóżka, kiedy dostałam leki na sen (też w kroplówce), to spałam praktycznie trzy doby.
Najgorsze dla mnie były noce - bezsenność, kołatanie serca, uczucie duszności. A potem dzień to wegetacja, bo organizm był niewyspany, zmęczony.

Rozumiem ludzi, którzy mają nerwicę, bo ona potrafi dać takiego samego kopa w cztery litery jak depresja.

Morgana, jest mi strasznie przykro, że trafiłaś na tak prymitywne babsko w przychodni.

Moim zdaniem zawód, który wykonujesz, sam w sobie jest w chwili obecnej stresujący i część osób wykonujących go przypłaca go zszarganymi nerwami (piszę to również mając na uwadze inne zawody, gdzie stresu nie brakuje, ale nie o nich jest Twój wątek). Myślę, że część nauczycieli to sama chętnie by się zgłosiła do poradni z powodu nerwicy.

Jeśli Twoja nerwica nie ma wpływu na wykonywaną pracę, a Ty jesteś pod opieką lekarza, to ja nie widzę problemu, abyś ją wykonywała. Zresztą jest coś takiego jak "zdolność do pracy" wystawiana przez lekarza. Jeśli on uzna, że przeciwwskazań nie ma, to sprawa tym bardziej jest jasna.

Morgana de Fay, już ktoś tu napisał, ze zawód nauczyciela jest w sam sobie bardzo stresujący. Uważam, ze jeśli teraz na początku drogi zawodowej musisz poddać się terapii, to co będzie potem? Na razie przekreślasz studia, a potem po latach pracy, przekreślisz osiągnięcia w pracy pedagogicznej. Może teraz lepiej pomyśleć o zmianie zawodu?  Opinia kobiety w przychodni to jedna z wielu, którą usłyszysz w przyszłości i której będziesz musiała się oprzeć i z nią walczyć. Niektórzy  nauczyciele zmuszeni są  leczyć psychiatrycznie, ale mało się do tego przyznaje. To sprawa prywatna każdego pedagoga i dopóki nie wpływa na pracę, nie ma znaczenia.
Pytasz, jakbym zareagowała? Ależ zareagowałam, bo takie przypadki bywają, w których nauczyciel na lekach, nie pamięta uczniów z danej klasy i wydaje mu się, że uczeń podaje się za kogoś innego. Pomyśl o reakcji samych uczniów.

A ksiądz może mieć nerwicę?
Wszyscy mogą tylko jak to wpływa na pracę. Słusznie zwróciłeś uwagę, że o przydatności do zawodu  decydują badania o przydatności do zawodu. Ja tylko wspomniałam, ze  przydałyby się predyspozycje psychiczne, bo po co  po iluś latach rezygnować, kiedy łatwiej teraz, dopiero po studiach i kiedy się jest młodym, są większe możliwości zmiany zawodu.

Sama jestem nauczycielką i wiem, o czym mówisz. Ostatnio na szkoleniu mówiono nam, że nerwica staje się chorobą zawodową. Nie martw się, jeżeli nie masz problemu z opanowaniem własnych emocji i z agresją, nie mówiłabym o tym.

No właśnie. Okazuje się, że pomimo nerwicy można być bardzo dobrym pracownikiem.

Franca.

Milutka  ta koleżanka.
Swoją drogą,  w każdej pracy są stresy,  kasjerka ma stresy i nauczyciel. Policjant, lekarz,  budowlaniec....
Tu nie chodzi o rodzaj pracy, ale jak sobie radzić z długotrwałym stresem.
Renta? Obawiam się,  że na nerwice nie dają.  A może się myle?

Koleżanka nauczycielka dostała parę lat temu ataku padaczki na korytarzu w czasie dyżuru.  Traumy nikt jakiś nie dostał.
Wytłumaczenie dzieciom wszystko i po krzyku.
Mam wrażenie,  że ostatnio wszystko idzie nie w tą stronę co trzeba. Za bardzo się cacka z tymi dziećmi w niektórych przypadkach.
Co do renty może to dobry pomysł,  skoro niektórzy uważają,  że osoba z nerwica nie nadaje się do takiej pracy.
Nie wiem jaka praca nie jest stresujące.  ChyBa tylko sprzątaczki.  A i to nie do konca,  bo ją z kolei stresuja brudzący petenci oraz niskie zarobki.

Myślę, że w pracy nauczyciela bardziej niż twoja nerwica przeszkodą może być to, że nie lubisz kłopotów. Jak jest się nauczycielem trzeba mieć silny charakter. I uczniowie, i rodzice potrafią dokopać. A jak zobaczą, że kogoś to dotyka, że ktoś nie potrafi się obronić to taki nauczyciel już nie ma życia bo roszczeniowi uczniowie i ich rodzice będą domagać się cudów na patyku, a nawet jak spełnisz ich zachcianki to cię zaraz obgadają co to z ciebie za nauczycielka co to wszyscy tobą rządzą.
Praca nauczyciela to nieustanne kłopoty i nieustannie trzeba komuś składać wyjaśnienia, a najczęściej rodzicom.

Mój kolega doktorant dostał ataku padaczki w czasie wykładu dla uczniów liceum na oczach prawie 300 osób. Tego się nie przewidzi.

O rencie nawet nie chcę słyszeć, po pierwsze są bardzo małe szanse, żebym dostała przy tych rokowaniach, które mam, po drugie to mi zostaje w papierach, a po trzecie, boję się, że po rencie byłoby mi jeszcze ciężej zmobilizować się do szukania jakiejkolwiek pracy.

Wiem, że renty na to nie daja, musiałby już być całkiem skrajny przypadek. Tak tylko prowokacyjnie napisałam, skoro niektórzy uważają, ze przez tą chorobę nie można pracować, to przecież chory dostaje rentę, nieprawdaż?
Mówi się tu o szkole.  Stres ma też recepcjonistka w przychodni, która użera się z klientami, kierowca autobusu, który jest odpowiedzialny za pasażerów a ponadto często ma na składziepijaków,
stres ma też kasjerka w Realu, aby się nie pomylić, poza tym klienci bywają różni, również kłótliwi.
Przedszkolanka reż ma stres- bo odpowiada za małe dzieci, którym nie wiadomo co może strzelić do głowy. Architekci tez mają stresy, aby oddać na czas robotę i tak dalej.
Nie mówię już o policjantach, chirurgach, pilotach - ci na pewno mają jeszcze większy stres. Nie ma chyba teraz pracy, w której brak stresu.
Moim zdaniem trzeba znać siebie, jeśli uważasz, że jesteś dobra w nauczaniu i sobie poradzisz, to przecież Ty wiesz najlepiej, do czego się najbardziej nadajesz.

Rossanko, jak już wspomniałam, orzeczenie o niepełnosprawności to nie jest otrzymanie renty, to dwie różne sprawy. A na nerwicę jak najbardziej orzeczenie czasowe można dostać, akurat mam w rodzinie taki przypadek - tylko że nie chodziło o osobę pracującą w szkole i nie miała ewentualnych wątpliwości, zależy to oczywiście też od nasilenia objawów i całej historii choroby, nie nam tu decydować, od tego są zespoły od orzekania o niepełnosprawności (które, jak chyba wszyscy wiemy, też pracują różnie, bo można nie mieć nogi i też nie być niepełnosprawnym )

A rentę ewentualnie osobie niepełnosprawnej wypłaca ZUS, jeśli się należy, bo tu trzeba spełnić parę warunków (okresy składkowe i takie tam) - ale nie ma obowiązku o nią występować, jeśli ktoś nie chce.

Już pisałam - czasem łatwiej znaleźć pracę, bo są dla pracodawców ulgi przy zatrudnianiu niepełnosprawnych. Np. dofinansowania do wynagrodzeń czy ulgi we wpłatach na PFRON itd. Korzystają z tego również szkoły i inne placówki budżetowe, a prywatne jeszcze częściej i gęściej. Tylko nie wiem, jak to wygląda w przypadku zatrudnienia nauczycieli - zapytałabym więc lekarza medycyny pracy, jak to z tej strony wygląda, czy osoba z takim orzeczeniem dostałaby zaświadczenie o zdolności do pracy, skoro w Karcie Nauczyciela jest tylko tyle, co Autorka napisała w pierwszym poście. I tyle.

Ofert na rynku pracy dla nauczycieli w takich miasta jak Poznań, Warszawa, Kraków, Gdańsk, czy Wrocław jest pełno. W samej Warszawie brakuje nauczycieli, jak się zatrudniać jako nauczyciel to w tym roku.

Tu się nawet nie bardzo nadaje zdrowa psychicznie nauczycielka, ale na przykład jednocześnie nieśmiała czy niepewna siebie i cichutka.
Moja koleżanka sobie z taką klasą kiedyś nie poradziła, a zapewniam, ze nie miała nerwicy. Tylko była za miękka.

No, ok, wierzę, ale pozwól, że jednak ja jako matka miałabym prawo mieć wątpliwości Mimo wszystko, osoby z ZA i autyzmem są różne, czasem bardzo stresujące... Co absolutnie nie oznacza, że w razie gdyby dyrekcja szkoły zatrudniła nauczyciela z nerwicą, stałabym pod nią z transparentem i protestowała... Na pewno jakoś bardziej obserwowałabym dziecko, nauczyciela i ich kontakty, gdybym otrzymała taką informację (o ile w ogóle, bo przecież szkoła nie ma obowiązku informować rodziców o stanie zdrowia nauczycieli) - ale raczej staram się zapisywać dzieci do placówek, do których dyrekcji mam zaufanie No i jednak co innego student, w miarę już przystosowany do życia w społeczeństwie, a co innego uczeń, który dopiero się dostosowuje. Pytałaś o zdanie rodziców, to odpowiadam.

Starszy syn z ZA chodził do zwyczajnych szkół od podstawówki przez gimnazjum i liceum, obecnie normalnie studiuje. W zasadzie nie mieliśmy dla niego żadnego papierka o specjalnym traktowaniu w szkole, opierało się to na dobrej współpracy nas i rodziców, czasem wystarcza Ale wiem, że niektóre nauczycielki zainteresowały się dodatkowo. No, a niektóre nie, bo co je będzie jakiś tam rodzic pouczał, ale jakoś jednak daliśmy radę To było generalnie w czasach, kiedy wiedza o ZA nie była aż tak rozpowszechniona jak teraz - stąd prawdopodobnie traktowanie niektórych rzeczy jako "wymysłu roszczeniowych rodziców"...
Młodszy syn  uczęszcza do przedszkola specjalnego, obecnie mamy odroczenie obowiązku szkolnego, może się uda jeszcze nadrobić na tyle, żeby mógł chodzić do szkoły integracyjnej albo nawet i zwyczajnej - bo obecnie musielibyśmy "skazać" go na specjalną, a wszyscy widzimy w nim potencjał - ode mnie poprzez panie przedszkolanki aż do specjalistów W przedszkolu nauczycielki mają ukończone dodatkowe kursy i szkolenia na temat wychowania dzieci z autyzmem i wciąż się uczą - wszystkie, w sensie, że i od tych z normalnych oddziałów przedszkolnych jest to wymagane (tak dokładnie jest to przedszkole z oddziałami specjalnymi, czyli w sumie niby integracyjne, ale jednak niby nie;) ). Niektóre wysokofunkcjonujące dzieci przechodzą do zwykłych oddziałów po pobycie w grupach specjalnych (tak też ma przejść mój syn od września, ale to na razie plany), stąd te wymagania. O wymaganiach zdrowotnych nic mi nie wiadomo, no ale też trudno, żebym o takowych wiedziała Wydaje mi się, że od tego tematu są lekarze medycyny pracy i mogę ewentualnie przy okazji zapytać znajomą, jakby do tego podeszła jako lekarz - ale nie obiecuję, bo nie wiem, kiedy będę się z nią widzieć

No i tak jak już wspomniałam - nie miałabym problemu z kłopotami zdrowotnymi nauczyciela, chyba że przekładałoby się to na jego pracę. Ale na pewno nie tak "z założenia", że jak "psychiczny", to dzieciom krzywdę zrobi. Mnie swego czasu w szkole podstawowej uczyła czynna alkoholiczka - o czym wszyscy wiedzieli, rodzice również, czasem lekcje z powodu jej niedyspozycji się nie odbywały... a mimo to jednak nauczyć umiała, były tego efekty i chociaż zdarzały się wśród nas uczniów "podśmiechujki" z tego powodu, to myślę, że po latach doceniamy jej pracę.

Co do tematu pani uczącej mnie - zdarzało się jej wypić w szkole, stąd te odwołane lekcje... oczywiście, że obecnie skutkuje to zwolnieniem dyscyplinarnym i ja o tym doskonale wiem, historia może i z "zamierzchłych czasów", ale chodziło mi o reakcje rodziców. W sumie to chyba wtedy też za to było zwolnienie - nie wiem, byłam dzieckiem i kompletnie mnie to nie interesowało. Pani nie prowadziła lekcji pod wpływem alkoholu, jakoś skutecznie to widocznie ukrywano. To była starsza pani, więc być może dano jej dotrwać do emerytury? Nie wiem, nie mam pojęcia, co się z nią działo dalej, na emeryturę przeszła, to wiem, kiedy skończyłam 7 klasę.

No właśnie, cały czas mówię, że medycyny pracy nie przeskoczysz. Jeśli otrzymasz zaświadczenie o zdolności do pracy, to nikt nie ma prawa robić Ci jakichś wtrętów. To lekarz decyduje, czy podpisze Ci tą sławetną "zdolność", czy nie. Z drugiej strony - nie powinnaś i nie możesz oszukiwać przy tym lekarza, że takie leczenie nie miało miejsca... Natomiast trochę trudno mi się wypowiadać o tym, czy powinnaś informować dyrekcję szkoły. Z jednej strony - badania wstępne do pracy wykonasz, jak już będą chcieli Cię przyjąć. A z drugiej - no, serio, nie umiem się określić, czy powinno to mieć wpływ na przyjęcie Cię do pracy...

Szczerze to nie mam pojęcia Mogę przy okazji zapytać Ale myślę, że konsekwencje mogłoby to mieć w przypadku właśnie jakiejś afery i sprawdzania, kto właściwie pozwolił Ci pracować

Powiem tak, przy tego typu lekach nie można na pewno prowadzić samochodu. Jeździ mąż, ja się przerzuciłam na tramwaje/autobusy, wolę nie siadać za kółkiem.
Natomiast czy w wyraźny sposób otępiają?
Ja tego nie odczułam na sobie. Z tego co wiem leki na nerwicę i depresję teraz są tworzone tak, żeby te efekty uboczne otępienie/ospałość jak najbardziej minimalizować.
Natomiast inaczej jest w przypadku leków na schizofrenię, ale to jest zupełnie inna pula leków i półka, ale na tych lekach aż tak się nie znam, bo nigdy nie miałam z takowymi do czynienia i jakoś nie interesowałam się ich działaniem.

Husky, masz rację, ale takie osoby  szybko się wypalają.

Podobnie. Zresztą często nerwica występuje jako dodatek do depresji.
Moja koleżanka miała tak, że lekarz jej zdiagnozował depresję i przepisał jej leki, które na nią bardzo negatywnie działały, poszła do dwóch innych lekarzy, którzy jej zdiagnozowali podobnie jak mi zespół nerwicowy i dostała leki z innej puli - znaczy nie z puli antydepresantów.

Czasami lekarze z góry diagnozują depresję, a potem wychodzi, że to jednak nerwica.
Ale bardzo często te choroby się na siebie nakładają.

Reakcje poszczególnych osób na leki SSRI to zagadka, której lekarze póki co niestety nie potrafią rozwiązać:P

Nie wiem co oni dodają do tych tabletek,  ale dla mnie to byl strzał w 10. Jak tak czują się osoby zdrowe, jak ja na tych lekach,  to uważam,  że będąc zdrowym, można w zasadzie wszystko.

Ups, przepraszam, zamiast edytuj wcisnęło mi się cytuj, ale żeby nie było dubla to sobie takie coś dodam: "Preparat jest wskazany w leczeniu zaburzeń lękowych uogólnionych i zaburzeń lękowych pod postacią somatyczną (objawiający się fizycznymi dolegliwościami)."
A nie można po nim prowadzić auta.
A to taki przykładzik podrzuciłam.

Ja to mam w pakiecie do czterech innych leków, więc nawet nie wiem, które na mnie działają, a które nie.
A z problem z wagą: też mi się przytyło 15 kg, i z okazji wiosny podjęłam walkę z tych ustrojstwem, muszę schudną te 15 kg i to jest moje postanowienie poświąteczne.