Jak przestać się przejmować zdaniem rodziców? - Netkobiety.pl

Dorosnąć.

Dopóki emocjonalnie jesteś od nich uzależniona, dopóki będziesz czuła się dzieckiem i będziesz czuła wyrzuty sumienia, że to małe dziecko "zasmuciło mamusię, bo zrobiło coś, co jej się nie podoba". Albo jesteś dorosła i sama siebie uważasz za osobę dojrzałą, gotową do tego, żeby podejmować przemyślane decyzje, nawet jeśli nie najlepsze, to ze świadomością, że są twoje i sama poniesiesz ich konsekwencje bez wyrzutów sumienia, albo nie jesteś dorosła, więc potrzebujesz aprobaty rodziców, żeby podejmować decyzje i z nimi żyć. Teraz jesteś w opcji drugiej. Niby podjęłaś decyzję, ale chyba jednak nie jesteś do niej przekonana, nie wierzysz sobie i w swoją zdolność do podjęcia dobrej, skoro czyjeś słowa są w stanie sprawić, że czujesz wyrzuty sumienia.

Zgadzam się z tobą w 100 procentach, ale tak już jest. Wiele nastolatków się buntuje, chodzi na imprezy, wraca po nocach do domu, jest w ciąży a ja wtedy byłam grzeczna i teraz im się wydaje, że to co robię jest złe, bo nie znają gorszego. Moi rodzice wprost mi powiedzieli, że boją się, że zarażę się czymś. Mało tego, moja mama pracuje w branży, gdzie zajmuje się sterylizacją od lat i teraz ma wobec mnie taki argument. Ja rozmawiałam z rodzicami i tłumaczyłam, że piercer miał wszystko sterylne, sama widziałam znaczek sterylizacji na opakowaniu, poza tym to jeden z lepszych piercerów w Polsce, wszystko miał sterylne, bo nie tylko kolczyki, ale też rękawiczki wyjął z tego specjalnego woreczka (jałowe rękawiczki) plus inny sprzęt wspomagający przekłucie też był po sterylizacji. Więc rodzice potraktowali mnie z góry, że ja się na tym nie znam, że nie mogę mieć pewności, czy wszystko było sterylne i czy się czymś nie zarażę. Tylko moja mama to hipokrytka bo sama tak mówi a jak miałam 14 lat to na przekłucie standardowe uszu zabrała mnie do kosmetyczki, która przekłuła mi uszy pistoletem (a kto się interesuje piercingiem ten wie, że igłę da się wysterylizować, pistoletu już nie, co najwyżej zdezynfekować oraz kolczyki są wykonane u kosmetyczki nie z tytanu, który jest dobry na gojenie, ale z jakiegoś metalu zawierającego nikiel, na które jest uczulone sporo osób) oraz jak już byłam w liceum właśnie mama zabrałam mnie do swojej koleżanki dentystki, która....nie miała żadnych rękawiczek! Żadnych nawet tych z pudełka! Co prawda nie robiła mi za dużo w buzi, ale ja też czułam się źle, bo jakaś obca baba gołymi rękoma jeździ mi po zębach.
Próbowałam wytłumaczyć rodzicom, że piercer miał wszystko sterylnie, ale oni tylko, że nie mogę mieć pewności, że się niczym nie zaraziłam (a piercer przekłuwał już tysiące osób). Na to pada argument, że oni na sterylizacji znają się lepiej, bo mama ma autoklaw w pracy. Najlepsze jest to, że jak om powiedziałam, że nie tylko oni jedyni na świecie korzystają z autoklawu to tylko się popukali po czole
O kolczyku w pępku im nie mówiłam i aż się boję, choć w lato raczej zauważą
A chciałabym mieć jeszcze tatuaż, w widocznym miejscu niestety i już nie wiem, co czynić
Ja wiem, że jestem dorosła, ale ich zdanie od zawsze było dla mnie ważne. I to przez to, bo nie chcę, żeby się o mnie martwili
Dodatkowo znam przykład koleżanki niestety. Moja koleżanka z klasy studiuje tam gdzie ja i znalazła chłopaka, którego nie akceptują jej rodzice i zagrozili, że jeśli z nim nie zerwie to odetną jej pieniądze. Boję się, że u mnie będzie to samo a nie mam czasu godzić studiów i pracy (kierunek mi na to nie pozwala)
To głupi wiek, bo niby człowiek dorosły, ale jest zależny od rodziców
Mi się podobają wszystkie kolczyki, które sobie zrobiłam, ani jednego nie żałuję a przez rodzinę mam wyrzuty (prócz siostry, bo jej się to bardzo podoba). Bo dla mnie te kolczyki są też odskocznią tak jakby, patrzę na nie i mam lepszy humor, ale rodzice tego nie rozumieją. Dla nich to niebezpieczna tandeta
Ale raczej ich nie przekonam
Z tatuażem będzie raczej jeszcze gorzej...

W miarę możliwości nie robić buntu dla buntu.
Logiczne argumenty rodziców wynikają często z ich oczekiwań ale zawierają tez sensowną argumentacje.

Wnuczka L Millera nie słuchała rodziców i teraz wygląda jak wygląda.

Z samymi zakupami to może być tak , że teraz sie chce to a po paru tygodniach coś innego  a potem jeszcze coś innego.
Finalnie miał być jeden dobry tatuaż a jest 5 bazgrołów ...

Może lepiej poczekać i ustalić jedną pewną wersje zakupu , czegoś co się naprawdę podoba.
Szukanie dobrego wzoru i zakładu  może potrwać naprawdę długo.

Dylemat trzylatka: jak zjeść ciastko i mieć ciastko.

ja tam mojej matce zafundowalam szok, bo delikatne załatwianie sprawy nie dzialalo.
u mnie byly płacze i emocjonalny szantaz pt. wpedzisz mnie do grobu.
nie dalam sie na to nabrać. szczerze mowiac zadziałało.

W Twojej relacji z rodzicami problem leży po obu stronach - Ty nie dorosłaś, a rodzice nie pozwolili Ci dorosnąć.
Przyznam, że strasznie nie lubię argumentu "dopóki cię utrzymujemy, powinnaś zachowywać się tak, jak tego od ciebie oczekujemy". Ja sama chyba nigdy takiego nie usłyszałam, a na pewno sobie tego nie przypominam, ani nie użyłam, a mój syn ma dokładnie tyle lat co Ty, jest na naszym utrzymaniu (studiuje) i od czasu do czasu miewa jakieś 'dziwne' pomysły. Moim zdaniem rodzic powinien wychowywać, rozmawiać, starać się rozumieć, a nie oczekiwać ślepego posłuszeństwa zmuszając do niego głównie poprzez zależność finansową.

Ty musisz teraz pokazać, że rodziców zdanie jest dla Ciebie ważne i bierzesz je pod uwagę, ale ostateczna decyzja i tak należy do Ciebie. Powinnaś przy tym pamiętać, że dorosłość polega także na tym, że ponosi się konsekwencje własnych wyborów.

A to też w sprawie tatuaży i kolczyków

Olinko dziękuję również Tobie za wsparcie
Jesteś z pewnością bardzo dobrą matką z tego co widzę.
Ja niestety byłam trzymana dosyć krótko i zawsze byłam grzecznym dzieckiem, żadnego buntu itp. Nie chodziłam za czasów szkolnych za dużo na imprezy, ze znajomymi po szkole widywałam się raz na czas. Zawsze nauka była na 1 miejscu. Zawsze też byłam posłuszna i przystawałam na ich propozycje, mogę nawet rzec, że to oni podejmowali za mnie wiele decyzji. I wiem teraz, że to duży błąd, ale z miłości do mnie. Chciałam iść do liceum do większego miasta, gdzie to liceum miało całkiem dobrą renomę, ale rodzice twierdzili "Po co będziesz się męczyć z tak dalekimi dojazdami, chodź do naszego lokalnego liceum, wszędzie jest to samo" i tu niestety pomylili się bardzo, bo po liceum miałam dosłownie traumę. Chciałam iść na psychologię, nie dostałam się, więc stwierdziłam, że pójdę na turystykę i rekreację, ale zaś było "Co ty dziewczyno idź na prawo, bo więcej pieniędzy i praca będzie a turystykę to nawet Marcin skończył" (Marcin to syn sąsiadki, wyjątkowo leniwy i robi wszystko, żeby nie iść do pracy a skończył turystykę). Jestem na prawie i nie jest to bardzo łatwy kierunek, miałam chwile załamania, ale cieszę się, że rodzice mi to podpowiedzieli, ale to była ich sugestia, to oni mnie wypchnęli, nie ja o tym decydowałam. Teraz na 1 roku studiów kończę 4 semestr technika, bo miałam rok przerwy od szkoły, poprawiałam maturę, więc poszłam na technika zaocznego, nie chciałam go kontynuować, ale było zdanie "No ale będziesz mieć zawsze papierek" i to też nie była w pełni moja wola
I tak ich chyba nauczyłam, że mogą sobie mną sterować a pierwszy raz od dawna zrobiłam coś dla siebie i już jest źle. Tak jak mówisz- trzeba ponosić konsekwencje i nikt się nie nauczy inaczej, niż na własnych błędach. Ja tłumaczyłam rodzicom, że byłam u jednego z najlepszych piercerów w kraju, wszystko było sterylne, ale oni się uparli, że wiedz lepiej
I w tym wieku raczej ich nie oduczę
Ale na prawdę chciałabym im powiedzieć o kolczyku w pępku czy o planach na tatuaż, ale nie mogę jak widać, bo będą próbowali mnie odwieźć od planu zamiast coś poradzić i pomóc.
Ja teraz już tego nie słyszę, ale jak byłam w liceum to mówiłam, ze chciałabym iść na imprezę do koleżanki a oni się z jakiegoś powodu nie zgadzali (nie ważne z jakiego) i powiedziałam, że mam skończone 18 lat i to też moja decyzja i słyszałam wiele razy "Póki jesteś na naszym utrzymaniu to my decydujemy" albo "Co z tego, że jesteś dorosła, skoro konsekwencje twoich czynów będziemy ponosić my"
I dlatego właśnie wolę teraz postawić ich przed faktem dokonanym, bo już nic wicej nie powiedzą
Wiem, że to niezbyt dobra relacja, ale nie mam na to wpływu

Do 25 roku życia dawałam swojej mamie wchdozić na mnie, iedy się jej coś nie pdoobało. Zawsze musiała wyrazić swoje zdanie, krytykwoać mnie, co mi się nie podobało. Teraz kiedy już od dawna mieszkam z mężem wszystko się zmieniło. Stopniowo zaczęłam stawiać granice, kiedy on mnie uczył, ze moje zdanie tez sie liczy. Nie dalam sie manipulowac fochami. Mi nie bylo z tym latwo, ale dalam rade. Mysle ze najlepsze rozwiazanie to wyprowadzka z domu, o ile to  w ogole mozliwe. Albo proba rozmow - powtarzanie jak zdarta plywa swoich racji i argumentow

To znaczy ja się wyprowadziłam z domu, studiuję kilkaset kilometrów od domu, no ale czy na święta czy na wakacje wracam i tak jak te uszy przekłute- oni to zauważyli
Na wakacje też do nich wracam
Niby tatuaż od wielu lat był moim marzeniem, ale boję się reakcji
Rodzice na mnie nie krzyczą, ale będą się martwić. Mama sama powiedziała "Będziesz przekłuwać coś jeszcze czy mogę przestać się martwić?"- no ludzie, ja nie wiem, co z tym zrobić

No wiesz.... moja koleżanka ma chłopaka, którego nie akceptują jej rodzice i grożą jej regularnie obcięciem pieniędzy a na pracę na studiach dziennych nie ma z dużo czasu
Nic mi się nie stanie, ale nie lubię się kłócić z rodzicami, zawsze żyłam z nimi w zgodzie

Też nie lubię, ale właśnie dlatego, że go często słyszałam . Któregoś dnia oznajmiłam, że się wyprowadzam i był lament/płacz. Bo podobno mama wcale tego nie chciała, chodziło jej jedynie o to, bym jej słuchała i robiła co chce. Do tej pory mama mi to wypomina, bardzo ją to zabolało. Z kolei dla mnie jej słowa brzmiały jak szantaż, dlatego nigdy go nie użyje wobec własnego dziecka. A wystarczyło liczyć się z moim zdaniem, a nie despotycznie rządzić . Tak to widzę z perspektywy czasu.

Wiesz... moja córka tez jest grzeczna i posłuszna, nauka na 1 miejscu, nie mamy z nią żadnych problemów, ale mamy inny model wychowawczy. Pozwalamy na samodzielne podejmowanie decyzji, wspieramy, dużo rozmawiamy, bez narzucania swojej woli, ale zna naszą opinię. Tak więc forma wychowania ( w przypadku Twoich rodziców chyba nadopiekuńczość) nie musi być powodem.

To prawda, sama ich tego nauczyłaś. Teraz trudno Ci będzie z tego wybrnąć, ale nie oznacza, ze niemożliwe. Może to trwać latami i jedynie spokojem, konsekwencją, cierpliwością ... uda Ci się odciąć im pępowinę.
Sądzę jednak, ze jakiś wpływ masz, ale wygodniej jest się poddać lub/i włączyć tryb ataku. Zaczniesz z nimi walczyć, będzie jeszcze gorzej. Proponuję spokojnie rozmawiać, cierpliwie tłumaczyć logicznie argumentując, pozwalać na rzeczową wymianę zdań, zawsze zapewniać o miłości wobec nich i przeczytać jakiś poradnik o nadopiekuńczych rodzicach .

Jednak skłamałaś. Po pierwsze coś tam jeszcze planujesz, a po drugie ukryłaś już istniejący fakt, a to jest inna forma kłamstwa... czyli oszustwo.
Nadal uważam, ze kłamstwo ma krótkie nogi i lepiej powiedzieć prawdę zanim odkryją ja sami i stracą do Ciebie resztę zaufania. Mówię Ci to jako matka nastolatki. Do końca życia chcesz ukrywać ten pępek?

Powiedz im to. Jeśli mówiłaś raz... powiedz drugi i dziesiąty, ale z szacunkiem. Denerwuje Cię to i tamto, a oni czują Twoja irytację. Dorosły ( w założeniu dojrzały) człowiek po prostu rozmawia, a nie krzyczy, nie unosi się, nie denerwuje na każde niewygodne zdanie. Skoro nigdy nie było kłótni, to nadal ich nie będzie, nie musisz się obawiać, ale pod warunkiem, że zamiast denerwowania będzie rzeczowa rozmowa dorosłych osób. Martwią się, to moze zabierz ich raz ze sobą i niech zobaczą jak to wygląda, niech zapytają fachowca o co chcą. Nie buntuj się jak nastolatka, przestań się bać jak dziecko, tylko argumentuj i postępuj jak dorosła. Z czasem się uda.

No właśnie jeśli chodzi o tą dziewczynę to nie byłaby w stanie pracować i na siebie zarobić, bo nie ma na to czasu. W weekend ewentualnie, ale to tylko na drobne wydatki. Samo mieszkanie w dużym mieście kosztuje ją z 600 zł plus jedzenie i inne rzeczy
Niby nie trzeba żyć z rodzicami w zgodzie, ale można

Tez bylam "grzeczna". Wyprowadzilam sie z domu po maturze. Pojechalam za granice, jako au-pair. Wczesniej to w zasadzie mama decydowala o wszystkim. Po moim pierwszym powrocie po 3 miesiacach nagle sie zmienilo. Kiedys musialam sie tlumaczyc z kazdego wyjscia - potem juz nie. Po dwoch latach wrocilam do kraju, studia, kredyt studencki oraz pozniej stypendia naukowe - wiec za swoje. Nikt sie nie wtracal. Wszystkie wakacje na studiach przepracowane w restauracjach. Dopiero potem docelowa praca. Slub. Rozwod. Zafundowam wiele mamie. Ale od momentu kiedy sie wynioslam i ona zobaczyla, ze daje rade (choc nie byla to i nie jest droga uslana rozami) odpuscila. Mamy teraz lepszy kontakt niz kiedykolwiek.
Dzis tez mam tatuaz, nawet ona chce sobie zrobic. A gdybys tak w nastepne wakacje nie wracala? Moze staz? Dla nich jestes wciaz dzieckiem a chcesz sama decydowac. I ja to rozumiem. Tylko pewnie patrzac z ich perspektywy jestes nastolatka, ktora trzeba chronic bo zrobi cos glupiego. Pokaz im dojrzalosc. Ze chcesz o siebie sama dbac. Np. biorac sprawy w swoje rece i idac na staz. Po pierwsze przyda Ci sie do CV a po drugie pokazesz im, ze nie tylko te kolczyki i tatuaze w glowie, ale tez myslisz powaznie o przyszlosci i juz teraz probujesz zadbac o swoja doroslosc.

advokatova, ja tam w postawie Twoich rodzicow nie widze nic dziwnego - po prostu martwią sie o Ciebie, czemu zreszta dali wyraz, mowiac ci o tym. To nie jet tak, ze gdy czlowiek staje sie dorosly, to jego rodzicow juz nic nie moze martwic, ani oni nie moga powiedziec swojego zdania.
Przychylam sie do zdania, ze przechodzisz nieco opozniony bunt nastolatka, czyli chcesz decydowac o sobie. I ok. Ale kazda decyzja to rowniez wzięcie na siebie konsekwencji z nia zwiazanych.

Chcialas tych kolczykow czy tatuazu, zrobilas go, czyli zadecydowalas o sobie, wiec teoretycznie nie powinno byc problemu. Ale rodzice moga wyrazic swoja opinie w tym temacie.
Temat mnie zainteresowal, bo sama mam corki wchodzace z okres dojrzewania. Czasem sa naprawde rozne sytuacje, i zastanawiam sie, co moge powiedziec, a czego nie, zeby bylo dobrze..

W samo sedno- masz jak najbardziej rację
To co oni czują to ich sprawa
Szkoda tylko, że oni nie potrafią tego uszanować

Zgadzam się z wami - oczywiście, że TO ONI MAJĄ PROBLEM, nie ty. Musisz to zrozumieć.

"...z jednej strony nie umiesz podjąć decyzji o studiach samodzielnie, z drugiej chcesz kolczyków, tatuaży"- no widzisz a jednak podjęłam decyzję o studiach
"Wydaje mi się że swoją niezależność w tym wieku powinnaś realizować na polu edukacji, wyboru studiów, kształtowania kariery a nie eksperymentowania z wyglądem. Trochę masz dylematy nieadekwatne do wieku(chyba okres buntowniczego looku to 14-18), teraz się pora skupić na budowaniu samodzielności w innych sferach życia. "- wszystko rozumiem i popieram w 100%. Młody człowiek, student uczy się, jak wejść w dorosłe życie. Jednak nie mam bladego pojęcia co do samodzielności ma wygląd??? Nie chodzę do kosmetyczki, gdzie sporo dziewczyn korzysta z ich usług, więc co, jestem bardziej dojrzała od nich? Nie, nie uważam tak. Co innego samodzielność w codziennym życiu, odnajdowanie pasji i zainteresowań a co innego wygląd, który uważam, że jest naszą wizytówką i jedną z ważniejszych cech człowieka, dzięki której wyrażamy siebie. W krajach na zachodzie np. Hiszpania i Portugalia większość osób młodszych i starszych ma tatuaże i nie jest to nic dziwnego, tylko u nas jest to traktowane jak patologia, albo od wielu osób na forach słyszałam, że chcę tatuaż, bo to okres buntu wieku 13-18, co jest absurdem i mnie śmieszy, bo jakby mówić o każdym 40-50 latku, że przechodzi młodzieńczy bunt, bo zrobił sobie tatuaż to umarłby ze śmiechu, tak samo jak ci, którzy uważają, że tatuaż to forma sztuki a nie buntu. Niektórzy to nie wiedzą, czym w ogóle jest bunt młodzieńczy

"Swoją drogą jako przyszły prawnik jesteś pewna, że w topowych kancelariach widoczne tatuaże nie łamią dress-codu? nie wiem w czym się chcesz specjalizować, ale znam osoby które miały problemy z tym buntowniczym lookiem w dorosłości, same doszły do wniosku że to głupota była i te tatuaże potem usuwały(auć, to jest bardzo bolesna sprawa)."- tak w kancelarii obowiązuje dress-code, więc to bez różnicy, bo i tak będę mieć uniform zakrywający to wszystko, więc o ile nie będę wyglądać jak Popek to będzie dobrze. Mój znajomy jest lekarzem, ma cały rękaw, ale do pracy nosi fartuch, więc mu to różnicy nie robi. Pod spódniczkę raczej też mi nikt nie będzie zaglądać

"Czy nie jest czasem tak, że brak samodzielności finansowej/edukacyjnej sobie rekompensujesz fantazjowaniem o wyglądzie rebela"- tak, bo tylko ludzie niezależni finansowo i edukacyjnie robią sobie tatuaże Analogicznie tatuaże powinna mieć większość studentów, bo oni też są zależni finansowo i edukacyjnie od innych a jednak nie, sporo osób ma tatuaże, ale nie wszyscy. Tak samo dorośli- wyżej wspomniany kolega jest lekarzem i zrobił sobie rękaw i jak myślisz? Czy on też jest taki zależny od kogoś? Nie sądzę, a tatuaże ma. Z resztą sądzisz, że wszyscy dorośli ludzie, pracujący, mający dzieci robią sobie tatuaże, żeby być buntownikami? Smutne to trochę

Poza tym tatuaże to forma sztuki. Jedni mają na ścianach inni na rękach/nogach...

"Inna sprawa to to że tatuaże budzą dość jednoznaczne skojarzenia(wiem, wiem wszyscy powinni być tolerancyjni, mieć otwarte umysły i nie oceniać zanim kogoś poznają, ale niestety większość ludzi/pracodawców których spotkasz w życiu aż taka emocjonalnie rozwinięta nie jest.) czy na serio chcesz na każdej imprezie na którą pójdziesz do końca życia musieć odpowiadać na pytanie: co to oznacz? skąd ten pomysł? bolało kiedy sobie robiłaś? co to symbolizuje? a co jak się zestarzejesz? niby głupota, ale tak będzie, wielu ludzi to zaczyna wkurzać tak po 2,3 latach"- praktycznie każdy wytatuowany takie rzeczy słyszy, trzeba się nauczyć asertywności. A myślisz, że jak tysiące osób się mnie pyta "a trudne masz studia?" albo "A dużo masz poprawek?" podczas gdy ja padam z przemęczenia od nauki jest fajne? To taka sprawa z tatuażami to przy tym nic, na serio. A co do oceny przez innych....to mam to gdzieś serio. Mam koleżankę, dziewczyna bardzo ładna, wysportowana, figura wysportowana i jak każdy pyta, jaki sport uprawia, że ma taką figurę, ona odpowiada, że pole dance (taniec akrobatyczny na rurze) to nagle wszyscy robią wielkie oczy i pada stwierdzenie "Ale jak to! To jak  prostytutka w klubie nocnym!". A najlepsze jest to, że dziewczyna studiuje farmację i bardzo dobrze  sobie radzi na studiach, więc pozory zawsze mylą. Ona to olewa i tańczy dalej, bo lubi, chodzi na zajęcia 2 razy w tygodniu i ma z tego frajdę

Autorko, na litość niebieską, jest jakaś pośrednia droga pomiędzy buntowaniem się, niewracaniem na noc i spaniem we własnych rzygowinach a słuchaniem swoich rodziców w każdej najdrobniejszej sprawie typu kolczyk. Większość ludzi po prostu w pewnym momencie dorasta i zaczyna decydować za siebie. Twoi rodzice traktują Cię jak dziecko, ale problem jest taki, że Ty sama tak siebie traktujesz. Z postów wyziera infantylność. Domyślam się, że w innych kwestiach też zachowujesz się jak dziecko, wymagasz opieki, więc nie dziw się, że w przypadku kolczyka czy tatuażu jest podobnie. Jeśli zachowujesz się jak 14-latka, będziesz traktowana jak 14-latka.

Entropia- wiele osób mi pisało już, że przez to, że nie przechodziłam buntu w wieku dojrzewania rodzice myślą, że mogą mną kierować. Kiedyś było jeszcze gorzej. Dopiero moje młodsze rodzeństwo ich trochę ustawiło, bo okres buntu się pojawił i to oni dostawali ochrzan a nie na odwrót. Ja przez to, że byłam spokojnym dzieckiem mam też taką opinię u nich

Gosia1962:
"Jak dla mnie problem tkwi w waszej relacji, ktora (juz) nie jest zdrowa.
Ty masz 21 lat. Ja w twoim wieku bylam matka, studiowalam (gdzie chcialam), sama sie utrzymywalam. DALAM RADE BO CHCIALAM."- na prawdę nie ma się czym chwalić, że się tak młodo urodziło dziecko, poszło do pracy. Ja zawsze stawiałam na wykształcenie, edukację i samorozwój, chłopaka miałam jednego (i to niedawno w dodatku), zabezpieczaliśmy się, więc dziecka nie mamy.
Też bym mogła iść do pracy, bez problemu, co za problem iść na zaoczne studia a dziennie do pracy i utrzymywać się samemu? To jest dużo łatwiejsze niż studia dzienne na wymagających kierunkach studiów. Spytaj się takiego studenta medycyny, farmacji, prawa, informatyki czy studiują i pracują jednocześnie to Cię wyśmieją, bo w sobotę rano wstajesz, siadasz do biurka i się uczysz, w piątek ewentualnie możesz odpocząć, od książek, ale na imprezy nawet nie masz siły.
Myślisz, że ja nie wolałabym iść choćby na kasę do marketu i przepracować 8 godzin i dostać jeszcze za to kasę niż siedzieć i wkuwać cały czas materiał do nauki, nie mając czasu dla siebie, gdzie nie mam pewności, że to w ogóle zdam?
Ale co ja tam wiem, przecież ja taka "leniwa" jestem i tylko bym sobie studiowała, bo to takie fajne, wygodne, nic nie robię i mam mnóstwo czasu dla siebie
"Twoje teksty to infantylna  pisanina 14 latki. A ty powinnas byc doroslejsza."- już wystarczy, że Ty jesteś taka dorosła
"Umiesz gotowac? sprzatac? dalabys sobie rade sama? Bardzo podejrzewam, ze nie."- nie nie potrafię, w akademiku zatrudniam kucharza, sprzątaczkę i panią od robienia zakupów. A to można inaczej?
"Gotujesz czasami w domu obiady? sprzatasz caly dom? Myjesz okna? Robisz samodzielnie zakupy dla calej rodziny? Umiesz zaplacic rachunki? bylas sama, bez rodzicow na urlopie?"- nie, nie gotuję, umieram z głodu, nie sprzątam domu, bo mam mieszkanie; nie myję okien, mieszkam w bunkrze bez okien; w bunkrze za rachunki się nie płaci; na urlopy z rodzicami nie jeżdżę od jakiegoś czasu, ale nie widzę nic złego, żeby spędzać czas z rodziną i współczuję tym niedojrzałym osobom, które myślą, że dorosłość polega na olaniu swojej rodziny i niejechanie z nimi na wakacje. Współczuję rodzicom takiego dziecka, które najpierw się wychowuje a to potem kopnie w tyłek i stwierdzi, że jest "zbyt dorosłe", żeby spędzać czas z rodziną- według mnie to nietakt w stronę rodziny i jak tylko mogę gdzieś z nimi jechać to jadę, szczególnie że studiuję 350 km od domu i rzadko widuję teraz rodzinę
"Nie opowiadaj, ze nie mozesz pracowac, bo to nieprawda."- a skąd wiesz, że nie pracuję? Miałam w wakacje miesiąc praktyk, pracowałam ciężko i jeszcze mi za to nie zapłacili, potem kolejny miesiąc pracowałam w firmie rodziców, ale co ja tam wiem o pracy....
"Ja mialam dziecko, studiowalam, pracowalam i mialam tez 21 -22 lata.
Ale mnie poprowadzono tak, ze bylam samodzielna."- samodzielność nie polega na tym, że urodzi się dziecko w bardzo młodym wieku, pójdzie się do pracy i je utrzyma- okej to jeszcze ujdzie, studia- no okej też można zrobić, ale prestiżowych kierunków z pracą nie pogodzisz. Jak dla mnie sukces to konkretne wykształcenie (co się wiąże z konkretną pracą), oddany partner życiowy i dziecko w wieku dorosłym (czyli najpierw wykształcenie i praca a potem dziecko, nie na odwrót)

Ferrus...mam 2 przepiekne tatuaze i wyobraz sobie, ze mam dobrze pod kopula, nie narzekam, czego i Tobie zycze. Nie operuj tu stereotypami, bo takie myslenie swiadczy zle o Tobie. OK?

Do Autorki:
nie unos sie. Przyjmij krytyke na klate, nie tylko na mnie wywarlas wrazenie infantylnej dziewczynki. Jestes pyskata cwaniura, to niepotrzebne. Tracisz energie.

W poscie nie chodzi o moja osobe, ale mimo tego nawiaze:
Tak, studiowalam bardzo  prestizowy kierunek.
Nie, oznaka doroslosci nie jest ciaza w mlodym wieku, ale na pewno fakt, JAK SOBIE Z TYM PORADZILAM.
Do wiadomosci: z ojcem dziecka dzis juz baaaardzo duzego (i jakze samodzielnego) jestem dalej w dobrym w malzenstwie, w zawodzie, ktory wtedy studiowalam pracuje do dnia dzisiejszego. Fakt, bylo na odwrot, ale podolalismy. Rowniez dlatego, ze bylismy samodzielni...

Warczysz, bo....na zlodzieju czapka gore.
Zapytalas w tytule, co masz zrobic, by nie przejmowac sie zdaniem rodzicow: DOROSNAC.
Bo do tego ci jeszcze baaaardzo daleczko...

No coz.....mloda sie uniosla, bo sama czuje, ze cos jest nie tak.

Znam zycie i wiem, ze rozni sa ludzie. Tu w tym temacie bardzo sie to potwierdzilo.

Dla jednych tatuaze (=chodzi mi o piekny, profesjonalny i artystycznie wykonany) to patologia.
Patologia to stan odbiegajacy od normalnosci. Gdyby wszyscy, ktorzy maja tatuaze byli nienormalni, to swiat skladal by sie z wielu wariatow....

Dla mnie np. myslenie stareotypami to wielka patologia...ale to wszystko na marginesie.

Dziewuszka jest niedorosla i prycha na tych, ktorzy jej to wytykaja.
Tez tak mialam.

W wieku 12 lat.

Moje kochane, czy wiecie, że pisząc tutaj, jaka jestem zła, niedobra i dziecinna sami siebie pogrążacie? Zamiast jako dorosłe kobiety dać młodszym dobry przykład, jakieś rady to tylko hejt, bluźnierstwo i upokarzanie drugiej osoby. Czy czerpiecie z tego satysfakcję? Nie wiem, ale patrząc po niektórych ludziach TAK, sprawianie komuś przykrości jest na topie. Dokładnie ten sam temat dodałam z ciekawości na portal dla młodzieży i nie spodziewałam się tam żadnych sensownych odpowiedzi, liczyłam tutaj na pomoc, a tymczasem było na odwrót: na tamtym portalu mi poradzili, żeby na spokojnie pogadać z rodzicami, wytłumaczyć wszystko a tu hejt:"buuuu jesteś dziecko, że boisz się własnych rodziców" albo "buuu jesteś niedojrzała, bo powinnaś pracować mimo że padasz na twarz"- no tak, to jest bardzo dorosłe, żeby uczącemu się studentowi, który pada na twarz z przepracowania wytykać jeszcze, że nie chce mu się iść do pracy na etat i utrzymywać.
Ten wątek jest stary. Rodzice owszem, nie byli zadowoleni, ale za radami na tamtym forum młodzieżowym wytłumaczyłam im, że robiłam u jednego z najlepszych piercerów w kraju, wszystko było sterylnie, kolczyk z tytanu i mama sama przyznała, że źle zrobiła prowadząc mnie do kosmetyczki, ale nie miała tej wiedzy kiedyś. Powiedziałam im o kolczyku w pępku i przyjęli już to na spokojnie. I co drogie panie? Nie wstyd Wam, że te "infantylne", "niedojrzałe" i "leniwe" studiujące 20-latki poradziły mi lepiej niż niejeden dorosły człowiek? Mnie by było na Waszym miejscu wstyd. Oskarżać i krytykować każdego można bardzo łatwo, to potrafi każdy, ale żeby komuś dać dobrą radę, ciepłe słowo, to potrafiły te- według was- "dzieci" a Wy nie moje drogie panie. Niektórych moje argumenty tak rozzłościły, że zaczęły pisać, żebym się nie unosiła, gdzie one same piszą tak dlatego, że wiedzą, iż nie mają racji, bo ja jestem bardzo spokojna
Kiepscy z was psycholodzy jak widać, ale nie mam tego nikomu za złe, tylko proszę Was, nie obrażajcie nikogo, nie wiecie jakie ktoś ma problemy w życiu, jaki ma uraz z młodych lat. Tak sami jak "... wyrzucanie komuś, że to źle, że urodził wcześnie dziecko jest nie na miejscu..."- tak samo nie na miejscu jest mówienie komuś, że jest infantylny czy dziecinny. Nie znacie czyjejś historii. Nie mam żadnej traumy z dzieciństwa, ale uwierzcie mi, że hejty i bluźnierstwa nawet anonimowo przez internet mogą człowieka zaboleć, więc proszę Was, nie róbcie tego. Pomóżcie lepiej takiej osobie, dajcie mu jakąś radę, którą uważacie za dobrą. Oczywiście gusta są różne: dla jednego tatuaż to oznaka, że ktoś ma "coś nie tak pod kopułą" a dla drugiego będzie arcydziełem. To, że Wy macie inne zdanie niż ktoś inny nie znaczy, że Wasze zdanie zawsze jest to lepsze.
Moi rodzice się na początku zdenerwowali nie dlatego, że uważają mnie za dziecko i mam być pod ich komendę, jak większość tutaj pisze, tylko sami przyznali się, że się martwią o mnie, bo mają dużą wiedzę o HIVie czy WZW i innymi chorobami, którymi można się zarazić przez tego typu sprzęt, ale jak im to spokojnie wytłumaczyłam to zrozumieli i przyznali mi nawet rację, że lepszy jest piercer. Ale po co mnie spytać jak było, lepiej napisać, że jestem dziecinna i samemu się wściekać na konstruktywne argumenty- to jest za to bardzo dorosłe

Ja za to życzę wszystkim miłego wieczoru

Oj autorko, autorko. Problem jest taki, że bierzesz za atak rzeczy, które atakiem nie są. Zapytano Cię o sprzątanie i gotowanie, bo ogarnianie takich rzeczy jest wyznacznikiem samodzielności. Osobę, po której trzeba sprzątać zwykle traktuje się jak dziecko. Stąd to pytanie. A Ty się obraziłaś. Zapytano Cię, czy pracujesz, bo wielu rodziców uważa, że dokąd płaci na dziecko, dotąd ma praw decydować, co to dziecko z tymi pieniędzmi robi. A Ty się obraziłaś, że przecież masz super hiper trudny kierunek, nie jakiś łatwiutki, jak osoby, które Cię zapytały(i przy okazji pojechałaś pytającym).  Z taką nadwrażliwością nie będzie Ci w życiu łatwo.

sosenek ale my właśnie nie wiemy, jak to jest z tymi rodzicami. Fakt, że są nadopiekuńczy. Ale z czego to wynika? Czy oni po prostu tak mają, czy jednak autorka trochę im w tym pomaga. Dlatego pytanie o to, jak zachowuje się autorka w domu wydaje mi się zasadne. Bo jeśli autorka na przykład toleruje taką sytuację, że mama robi jej pranie i podkłada jedzenie pod nos, to siłą rzeczy sama wycofuje się na pozycję dziecka, którym trzeba się zająć. To czy ktoś jest samoobsługowy czy nie, niesie ze sobą duży efekt psychologiczny. Jeśli więc autorka całkowicie samodzielnie dba o swoje codzienne sprawy, to może rzeczywiście wina leży bardziej po stronie rodziców. Ale jeśli nie, to może powinna zacząć, żeby pokazać rodzicom, że nie jest dzieckiem. Samodzielność i dorosłość młody człowiek buduje właśnie takimi małymi kroczkami (a wcale nie, jak tu padło, darciem japy i buntem, bo to drugie raczej świadczyłoby o niedojrzałości). Jeśli małe kroczki nie pomagają, trzeba wyraźniej stawiać granicę.

Utrzymywanie przez rodziców na studiach też obiektywnie nie jest niczym złym, to dość komfortowa sytuacja, bo można skupić się na nauce. Ale ten komfort ma swoją cenę, na przykład taką, że rodzice mają prawdo wtrącać się do tego, na co idą ich pieniądze.

Mnie osobiście styl pisania autorki też się wydał mocno infantylny, w sumie nie wiem czemu. Prawdopodobne chodzi o tę hiperemocjonalność bardzo charakterystyczną dla nastolatków. Dlatego założyłam, że wina leży tam po obu stronach i to nie tak, że rodzice są nadopiekuńczy, bo po prostu są.

To, że kiedy jest daleko, ogarnia swoje podstawowe potrzeby jest oczywiste. Pytanie było, jak jest w domu i jak było, jak jeszcze tam mieszkała. Czy jak przyjeżdża do tego domu, to nie wchodzi automatycznie w buty dziecka.

Kobietki moje drogie! To ja autorka, ale piszę z telefonu, bo musiałam dzisiaj rano oddać komputer do naprawy, a miałam tam zapamiętane hasło, którego niestety nie pamiętam więc muszę napisać z tego konta, ale mam nadzieję, że mi wybaczcie

No więc Entropio przykro mi, jeśli moje wypowiedzi wydały ci się zbyt infantylne. Mogło to być spowodowane tym, że zeszły tydzień byłam po prostu zmęczona, bo codziennie musiałam pisać jakieś kolokwium i teraz sobie odpoczelam i mi troszkę lepiej, ale mogłam działać emocjonalnie, nie przeczę. Mam nadzieję, że teraz będzie lepiej
Tutaj nie chodzi o to, że się obraziłam,  ale no pytanie o sprzątanie wydało mi się niedorzeczne, bo przecież napisałam, że mieszkam poza domem rodzinnym, więc choćbym chciała to nie ma mi kto nawet pomoc w tym. To nie jest tak, że moje super hiper trudne studia są najgorsze na świecie. Każdy ma jakieś trudności, jednak ja tylko stwierdziłam fakt, że studiuję dziennie i nie mam czasu na pracę, na co Pani Gosia się  obraziła. Przykładowo w zeszłym tygodniu wracałam codziennie o godzinie 18 z zajęć i musiałam się uczyć na następne, więc jak ktoś napisał mi, że ja to taki dzieciuch, bo nic nie robię tylko leżę i pachnę a ludzie w moim wieku mają dzieci i się sami utrzymują to nie byłam zła, byl o mi zwyczajnie smutno, bo sama codziennie nie śpię przez stres związany ze studiami.
Ja ambitnie pracowałam w tym roku akademickim przez 3 tygodnie, po czym musiałam zrezygnować, bo zawaliłam 2 ważne kolokwia i teraz już mam trochę więcej czasu. Ja tylko w tym kontekście to mówiłam a nie że jaką ja biedna, bo mam dużo nauki. Nieee są ludzie co mają gorzej (mojankolezankanz roku dodatkowo ma dziecko- tak da się, ale bardzo jej rodzice pomagają)

Co do reszty wątku to pozwolicie,  że się odniosę.
No więc praktycznie od liceum. Mama wstawiala pranie, ja je potem rozwieszałam i zdejmowałam. Ale to były rzeczy rodzinki, swoimi zajmowała się w całości sama, lubiłam to robić
Tak samo zaczęłam prasować od 2 klasy liceum z czego były to rzeczy rodziców i rodzeństwa. Swoich nie prasowałam,  bo już mi siły i czasu nie starczało, a prasowanie ciuchów dla 3 osób to nie jest mało. Wiele godzin mi to zajmowało
Zakupy też robiłam normalnie
Z.gotowaniem był jedynie problem, bo moja mama zawsze bardzo dobrze gotowała, zawsze wynajdowała jakieś nowe przepisy. Ja nie lubiłam nigdy tego i nie umiałam, dlatego zajmowałam się podstawowymi rzeczami jak ziemniaki, makaron, sosy i surówki no tak po studencku. Ostatnio dostałam cały obiad pod nos, bo wróciłam przed 1 listopada w tym roku o godzinie 22 więc tutaj mama mi wszystko podała, ale byłam po 7 godzinnej podróży więc może jest to jakieś usprawiedliwienie
Ja zawsze lubiłam pomagać.
W wakacje "dorabiałam " sobie u rodziców. Piszę to w "", bo nie dostałam za to pieniędzy, ale mama ma firmę, to ja na terenie budynku, sprzątałam,  zajmowałam się ogrodem, malowałam bramę, pomagałem w remoncie. No może nie jest to dużo, ale zawsze te kilka stów do przodu
Dodatkowo źle oceniłam rodziców. Myślałam właśnie, że traktują mniej jak dziecko, ale porozmawiałam z nimi i powiedzieli mi, że się boją, że zarażę się jakimś dziadostwem, bo oni są z tych roczników, gdzie piercerzy i tatuatorzy to nie artyści tylko kryminaliści, którzy posługują się igłą ugotowaną w garnku. Wytlumaczylam im wszystko dokładnie i porownałam nawet jak to wygląda w warunkach szpitalnych przy operacji i posłuchali mnie a jak ostatnio kuzynka przekłuła sobienuszy u kosmetyczki to mama zaczęła jej tłumaczyć to o czym mówiłam, więc  biorą moje zdanie pod uwagę. Wtedy się zdenerwowałam,  ale oni nie byli źli, że ja sobie to zrobiłam tylko że się czymś zarażę
Kolczyki zrobiłam za moje oszczędności
Co do pieniędzy na studiach to moje konto jest podpięte pod konto rodziców i to nie dlatego, e chcą mieć kontrolę cal czas tylko tata chce wiedzieć, czy nie brakuje mi środków na np jedzenie. Nie sprawdza go za często i nigdy mi rodzice nie robili wyrzutów z tego powodu.
Mam nadzieję, że teraz udało mi się wyjaśnić te kwestie
Pozdrawiam ciepło