18 lat różnicy - Netkobiety.pl

Nie ma reguły. Nie zastanawiaj się nad daleką przyszłością, bo życie i tak tworzy własne scenariusze, których nie przewidzisz. Chcesz z nim być to po prostu bądź. 18 lat różnicy to żadna tragedia.

A ja bym się tylko zastanowiła dlaczego prawie 40-letni facet się jeszcze nie ustatkował. Zapaliłaby mi się lampka.

Jeśli jest między Wami chemia, to dlaczego nie spróbować? Jak nie wyjdzie, to trudno, ale przynajmniej nie będziesz żałowała.

Miał kilka związków, ostatni ponad 8lat ale niestety nie wyszło.

O tak dokładnie

Podeszłabym do tego ostrożnie.. Ty widzisz Was za dziesiąt lat.. On niekoniecznie..
Różnica jest duża, ale z czasem będzie się zacierać. I niekoniecznie on będzie miał 60 i będzie nudny, a ty ok 40 będziesz pełna życia..
jeśli już, to większy problem będzie gdy On będzie miał 70 a ty 50..
ale to daaaaaleka przyszłość..
Piszesz przyjaźń- to dobra podstawa- ale zastanawiam się, co tak naprawdę Was łączy w tej przyjaźni, bo doswiadczenia życiowe macie na pewno odmienne.. To nie zarzut, ciekawość raczej- na czym opiera się przyjaźń dojrzałego mężczyzny i młodziutkiej kobiety.. Czujesz się przy nim na tym samym poziomie, czy raczej przeważa jego doświadczenie, zdanie? I jaki wpływ na waszą przyjaźń masz ty sama, a na ile jest to zdanie rodziców?
Znajomy rodziców.. Czujesz się przy nim niezależna, czy przejdziesz spod opieki rodziców pod jego skrzydła.. To nie musi być źle, ale z czasem dorośniesz, dojrzejesz- Czy On daje Ci wolność, swobodę? Czy kieruje, narzuca trochę swoje zdanie? Zastanów się dobrze, zanim się mocno zaangażujesz..

Osądzać go po tym nie powinnaś- związki się rozpadają- ale to w jaki sposób mówi o swoich byłych partnerkach, jest dla Ciebie cenną informacją
Ale podoba mi się, że na forum masz swoje zdanie.. Wchodząc w związek z kimś silniejszym i bardziej doświadczonym nie mozesz być słabą kobietką..

Sprostuje on się boi różnicy wieku nie ja.

Czuje się przy nim swobodnie, zawsze bierze pod uwagę moje zdanie, i nie raz nawet robi tak jak ja mu powiem i nie ma czegoś takiego żeby robił mi za drugiego ojca. On przy mnie czuje się o wiele młodziej, a rodzice mówią tylko ze ładnie razem wyglądamy.
Zaczęło się od zwykłego wychodzenia a z czasem zaczęliśmy o wszystkim rozmawiać, jeden na drugiego zawsze może liczyć.
Odpowiada mi to ze ma większe doświadczenie w życiu bo jeśli czegoś nie wiem zawsze jego mogę zapytać i mi doradzi.
Uwielbiamy w sobie to ze jesteśmy spontaniczni, nigdy się ze sobą nie nudzimy i ze lubimy te same rzeczy np.muzyka czy jazda na motorze .

Daj mu trochę czasu. Jeśli Cię prawdziwie kocha, to w końcu będziecie razem. Pytanie, czy Ty zechcesz czekać.

Szanuje Twoje zdanie, każdy postępuje inaczej

Dziekuje za radę
Ciąża narazie nie wchodzi w grę, on doskonale o tym wie a co do małżeństwa to ten temat jak dla mnie jest zamknięty dla niego tym bardziej
A partnerski układ jak najbardziej

Stereotypowo tak, ale całe szczęście nie każdy jest typowy.
Niektórzy szybciej dojrzewają.
A co do zaoferowania ma starsza? Doświadczenie podajesz? Dla młodego lub nieogarniętego to może być zaleta. Tylko, że ogarniętemu mężczyźnie nie jest ono do niczego potrzebne.
Stabilizację, określone oczekiwania? Jest to pewne ułatwienie, ale jeśli mężczyznę stać na więcej, to tego też nie potrzebuje. Generalnie jak już pisałem, patrzymy bardziej na zalety, na wady mniej. Jeśli jesteśmy w stanie poradzić sobie z wadami, zrekompensować je, to bierzemy osobę która bez względu na wady, ma najwięcej zalet.
Pieniądze? Nie wszyscy chcą brać. Niektórzy chcą dawać. Nie wszyscy mają za mało. Niektórzy mają za dużo, więc mają z czego dawać...

Był wybredny może. Może miał pecha, umierały mu młodo narzeczone. Ale rozumiem, że 40 lat to późno mocno.

No właśnie. Wy też jesteście wygodne wobec facetów (wobec ewentualnych dzieci to wiadomo że już nie, ale ewentualne dzieci to przecież jest dopiero drugoplanowa kwestia).

Co za rodzice wpychają dziecko w ramiona starego ramola? Chyba Ciebie chcą się szybko z domu pozbyć.

Pewnie racja, że typowo jest to, jak to widzę opisaną sytuację. Bo i ja jestem typowa.
Cóż, z mojej perspektywy, to wygląda tak, że kora czołowa u człowieka rozwija się do 25 roku życia, czasem nawet do 30 Do tego czasu każdy rok, to jak kilka lat w okresie późniejszym. To okres dynamicznego rozwoju i z każdym rokiem zmienia się sposób postrzegania rzeczywistości. Moe się okazać, że w wieku 20 lat JESZCZE potrzebuję tatusia, a w wieku lat 25 już nie będzie mi on pasował i odpowiadał. W wieku 20 lat może by mi imponował ktoś z większą wiedzą i doświadczeniem, a w wieku 25 lat chciałabym, aby nasze odkrycia były wspólne a nie dla jednego z nas stanowiły odgrzewany kotlet. W wieku 20 lat jeszcze niezbyt wiele się wie o życiu, wiele można by spróbować, przetestować -można spróbować też życia z dwukrotnie starszym facetem. Można też nie korzystać z możliwości, jakie daje młodość. Wiele jest tego, wiele

Powiem tak, nigdy nie chciałam być z rówieśnikami...  zawsze ciągnęło mnie do starszych (od 5 do 10lat różnicy) .
Chociaż był jeden wyjątek.. mój pierwszy chłopak był rok młodszy ode mnie, po ponad 3 latach nie ciekawych doświadczeń dostałam blokady .. i nikt poniżej 5lat różnicy wieku nie ma u mnie szans .
Tak już mam, i nie mam zamiaru tego zmieniać
A z tym mężczyzną 18 lat starszym wyszła taka sytuacja z nienacka, która była nie przewidziana.

No to pomyśl skąd ten fakt i czego Tobie brakuje, że rówieśnicy są ble. Bo to najczęściej braki w nas w ten sposób wychodzą.