nieodpowiedzialne postepowanie siostry męża - Netkobiety.pl

Po pierwsze - przy ewentualnym zgodnie jednego z rodziców, opieka nad wspólnymi dziećmi przechodzi na rodzica żyjącego, czyli w tym przypadku na ojca dziewczynki.
Dzieci to nie przedmioty, którymi można sobie dowolnie dysponować i przekazywać.
Także siostra Twojego męża może sobie mówić co chce, jednak Wy do niczego nie jesteście zobowiązani i jej dzieci wychowywać nie musicie.

Ona jest dużą dziewczynką.
33 letnia kobieta jest tak samo dorosła jak i Ty i tak samo potrafi ponieść konsekwencje swoich wyborów i decyzji.
Wie, że seks bez zabezpieczenia może poskutkować ciążą.
Nie widzę za bardzo możliwości w której to Ty i Twój mąż będziecie ponosić konsekwencje nieplanowanej ciąży jego siostry - co dokładnie masz na myśli ?
To dorosła kobieta, która musi ogarnąć wychowanie swoich dzieci i ich potrzeby, podobnie jak i Ty musisz ogarnąć wychowanie swojego synka.
Jeśli nie będziecie mogli jej pomóc w czymkolwiek - to po prostu powiecie jej o tym.
Nie bardzo rozumiem czym tak naprawdę się martwisz.

może nie babskie, niegeneralizuj ale moje napewno - dużo rzeczy przeżywam chociaż staram się nad tym pracować, chociaż zajmuje mi to już o wiele krócej niż wcześniej, a już w wieku nastoletnim to już wogóle miałam jazdy - jestem DDA i to jeden z mechanizmów - jestem tego świadoma.

Zgadzam się, że jej decyzja o ciąży ale wkręcanie mojemu mężowi tekstu o trumnie i o tym, by córkę jakby jej się coś stało wziąć to już trochę wpływa na nasze życie. Ciąża jej sprawa, ale dysponowanie tak poważnymi sprawami i naszym życiem w tym to już trochę nie w porządku, no ale narazie staram się nie myśleć o tym.

Dodam coś pozytywnego o mężu, jestem zaskoczona jego opanowaniem w tej sprawie, kiedyś by leciał na każde jej zawołanie a teraz już podchodzi do tego jako brat a nie ojciec. Długo zastępował matkę a potem ojca swojej młodszej siostrze i nawet ja w pewnym momencie poczułam się jak jej matka, ale popracowaliśmy nad tym. Wiemy też, że nie możemy się do niej za bardzo zbliżyć, bo jak dajemy palec to ona chce całą rękę.

Co do asertywności to do mnie jego siostra już nie pisze i nie dzwoni - na szczęście. Ja nie mam nic przeciwko niej, ale po rozmowach z nią godzinnych - codziennie dzwoniła - czułam się wyzuta z energii na cały dzień i miałam naprawdę gorszy nastrój. Taki wampir energetyczny. Ciągle gadała o tym samym, nie brała pod uwagę tego co ja mówię - niby pytała się o rady ale potem wszystko negowała. Ostatnia rozmowa (ponad 2 tygodnie temu) mnie wkurzyła i powiedziałam, że ja już jej radzić nie będę ani nie będę jej wysłuchiwać bo to nie ma sensu - ona chce iść inną drogą i ma do tego prawo tak jej powiedziałam. Od tego czasu rozmawialiśmy chwile gdy się spotkaliśmy 10 minut, wszystkiego się dowiedziałam i ona też i to wystarcza, a codzienna rozmowa i obgadywanie innych mi naprawde nie służyły, a mówienie jej by nie interesowała się tym tylko energie poświęciła na coś innego (np. na zajmowanie się synkiem) to olewała.  A ja teraz zastosuję się do swojego tekstu o energii... Dzięki za odpowiedzi

Już pogrzebali dziewczynę Daj spokój, szwagierki życie i jej sprawa. Opieką się nie martw, daleko Wam w kolejce do niej, po co w ogóle o tym myśleć. Niech żyje jak chce.

Jak szwagierka będzie dalej snuć takie historie to zaproponuj jej wizytę u specjalisty.

Historii ciąg dalszy....
Mogłabym pisać epopeję, ostatnio doszłam do wniosku że nienawidzę szwagierki. To jest pierwsza osoba, którą nienawidzę - wkurza mnie i dobija.
Sobota - fajny dzień z mężem i dzieckiem, siedzimy w domku pełen relaksik i nagle dzwoni ONA że niby jej partner wyrzucił ją z domu z psem. Fakt fatkem nikt tym psem się nie opiekuje, tzn. ona sika wszędzie, w domu dziecko niepełnosprawne, partner nigdy nie chciał mieć psa ale został postawiony przed faktem dokonanym, więc już się wkurzył i kazał wynieść tego psa. Jednak ona zapłakana dzwoni do mojego męża, więc już atmosfera się zepsuła. Ja już wkurzona na maxa poleciałam do jej domu i powiedziałam jej parnterowi bez osądzania, że jeszcze raz usłysze o jakiś awanturach to dzwonię na policję. Plus oczywiście były narzekania każda na drugą strone. Jeżeli nie potrafią się dogadać to niech się zdecydują na rozstanie, albo idą do centrum pomocy rodzinie. Podałam konkretne rozwiązania i to samo zakomuniowałam w szwagierce po powrocie do domu Na to ona patrzy się na mnie jak ciele na malowane wrota i raczej takiej odpowiedzi się nie spodziewała. Na to ja, że czego ona oczekuje po moim męzu - jakiej reakcji, bo ja już nie wiem. Na to że ona nie wie. Powiedziałam, że jak będzie chciała się pożalić i nic nie robić to niech dzwoni do koleżanek. Powiedziałam, że jak chcą psa oddać to nawet ja popilnuję dziecka itd itd. No nie radzą sobie nad niczym. Jednak nie mnie to oceniać.

Akt 2 sobota popołudniu. Telefon, czy nie zawiozę szwagierki do szpitala - ona nadal w ciąży. Na to ja oki to mogę zrobić, nawet jej torbę niosłam, chociaż sama byłam po złamaniu ręki. Ona 32 tydzień i ma problemy, ale się nie dziwię bo ona pali w ciąży. To mnie tak wkurza na maxa. Wie że ma problemy i w poprzednich ciążach też były ale ona nic z tego nie robi, plus pali papierosy, więc uważam że na własne życzenie tak poszła. Przyjechałam do domu, i znów telefon do męża - partner zajmował się synkiem, czy nie mogłabym przyjechać bo ona nie ma tego tego i tego i nic do jedzenia. Wkurzyłam się ale pojechałam, zawiozłam jedzenie, ale z nią nie posiedziałam, bo tak mi działała na nerwy. W między czasie mówiłam jej że z 3 dzieci nie da rady z psem, no i jak dojadą do lekarza od małego ----> autystyk, na to ona mam nadzieję że w żartach " że pożyczą mój samochód" Gdy jechałam drugi raz to w szpitalu mi powiedziała że ta najstarsza córka też chciała przyjechać, i musiała jej powiedzieć że pojechałam. Dodam że ta córka ma 14 lat a szpital jest 4 przystanki od miejsca zamieszkania plus ma darmowe bilety.  No po prostu szkoda gadać. Jeszcze mój mąż się pyta mnie czy ona mówiła coś o pilnowaniu młodego, bo ten partner musi zrobić zakupy. Na to że nie mówiła, a ona napisała do mojego meża. Ja ją mam zablokowaną, bo ona potrafiła dzwonić do mnie codziennie i godzinę narzekać.

Akt 3 Niedziela rano, budzi mnie sms od partnera mojej szwagierki ----> skopiował mi smsy jakie ona mu wysłała i mnie szokło - ile tam jadu i wulgaryzmów. Dodam że tak on do mnie nie pisał, wysłał próbkę i powiedział że więcej nie bedzie pisał.  Dlatego ja się mieszać nie będę, ale jest mi trudno odmawiać pomocy wiedząć że za bardzo nie mają na kogo liczyć, ale ja też nie liczę na kogoś co chwila w pomocy. Robię naprawdę wszystko, by kogoś nie wykorzystywać i np. jadę ze złamaną ręką autem bo nie chcę by ktoś musiał po nie jechać, dodatkowo jadę po zgrzewki wody do sklepu by mąż nie musiał nosić ze sklepu.

Mam w sobie tyle emocji, że sama siebie nie poznaję. Teraz mam wyrzuty sumienia, bo może powinnam pomóc... Skąd u mnie to "powinna", chyba by mąż mnie docenił, ale on powiedział, że nie muszę jednak we mnie to siedzi

No próbuję sobie to uświadomić, łatwiej by mi było jakbym mieszkała 700 km od niej. Ogólnie jestem DDA i sama byłam w podbramkowej sytuacji i może dlatego sama nie wiem. Teraz wiem, że też mam przeniesienie. Powiedziałam mężowi, że nie dam rady. On też na szczęście się odsunął od siostry (tzn. na początku naszego bycia razem, bardzo pomagał siostrom - zarówno finansowo jak i pod opieką i trochę mi zajęło uświadamianie mu, że tak być nie może). No jeszcze tylko musze poprosić męża żeby mi nie pokazywał smsów, bo mnie szlag jasny trafia.

Dzisiaj przeczytałam, co napisała mojemu, coś w stylu, że ma iść do niej do domu, bo jej synek jest głodny je tylko ziemniaki z masłem, czy mamy rosół i że ani on ani ta starsza nie poszli dzisiaj do szkoły/przedszkola. No super manipulacja - dzieci biedne, ale ona wiedziała, że jest możliwość że będzie w szpitalu to nawet nie pomyślała o jedzeniu dla nich. Ona potrafi pisać w nocy do mojego, czy śpi - chociaż mój pracuje na rano i fizycznie, więc nie wiem sama. Ja robię wszystko, żeby mój synek go nie budził jak jest po nocce, a ta potrafi pisać ehhhh. Na szczęście mój powiedział mi, że nie idzie.

Nie zapomne jak w dniu naszego ślubu cywilnego napisała do mojego, że ma on przynieść moją suszarkę, bo ona ma jeszcze włosy mokre.

Zostaw w spokoju szwagierkę i zajmij się swoją własną terapią, bo ewidentnie jej potrzebujesz.

zgadzam się z poprzedniczką w 100 %!

Dziewczynie grozi operacja, a Ty wkurzasz się, że nie dzwonią pytać, jak sobie radzisz z dwójką dzieci?
Gratuluję.

Jakby mi groziła operacja to napewno nie poszłabym się kąpać i jeżeli ktoś nie szanuje mnie, mojego dziecka to sorry... Moja szwagierka lubi przesadzać i napewno dzisiaj by jej nie wypuszczali jakby jej groziła operacja. No cóż zrobiła się ze mnie wredna suka ale nerwowo niewytrzymuję. No oki najważniejsza jest ona, bo przecież a że moje dziecko sobie nie radzi to gówno ich obchodzi. Nie miałabym problemu gdyby napisali co się dzieje, że trochę dłużej musi zostać ten facet itp. Jak miała czas iść się okąpać to też napewno mieli czas by cokolwiek napisać. Nie będę jej pomagać i nie muszę... Jeżeli ona jest w stanie pisać na FB prawie całą relacje z  CC, że bedzie miała i ogólnie, wstawić zdjęcie a osobie, która jej pomagała gówno napisać to sorki. Tak naprawdę zamiast się cieszyć z nowego członka rodziny - ślicznej dziewczynki, głównie zajmujemy się nią.

Santa dziękuję

wiesz nie, że jestem Matką Teresą - tylko to jest tak, że masz rację, że brak mi asertywności -  nie potrafię powiedzieć nie i koniec. Tylko zawsze mówię, że to ostatni raz. A moja szwagierka potrafi tak długo wiercić dziurę w brzuchu, że znów ulegam - dlatego taka blokada - na jakikolwiek kanał komunikacji.

Ja też inaczej podchodzę do pomocy i tym bardzo się z nią różnie. Gdy kogoś prosze o pomoc to staram się by jak najmniej ponosił tę odpowiedzialność, a szczególnie jeżeli WIEM, że może to sprawiać komuś dodatkowy kłopot. Mamy inne podejście i to chyba w tym jest największy problem. Do tego jakoś wg mnie w tych relacjach powinna być równowaga - czyli ja pomagam Tobie a Ty mi, ja Ciebie wysłucham a Ty mnie.  Ja powoli się wycofywałam z tej relacji, bo ona mi nie służy, ani mnie ani mojej rodzince. Gdy ktoś mi pomaga, to ja czuję się zobowiązana do pomocy, ale jeżeli jest ciągła pomoc w jedną stronę to mi się wyczerpały te pokłady. Przykro mi, że właśnie teraz i mam poczucie winy i wyrzuty sumienia, ale nie wytrzymuję psychicznie i mam do tego prawo.

Santa ja nie winię szwagierki, po prostu mnie wkurza dlatego stopniowo ograniczałam kontakty z nią. Telefon zablokowałam bo ona codziennie dzwoniła i godzinę narzekała, a mi po takich rozmowach się wszystkiego odechciewało - bo to nie były rozmowy - to były monologi. Zostawiłam messengera no bo jak zacznie rodzić by być w zasięgu, by pomóc. Raz zwróciłam jej uwagę, bo ona pisała 2 tygodnie temu do mnie na messengera i do męża, który nie odbierał (nie ma jej zablokowaną), że to ważne i takie tam, więc mówię może rodzi i zadzwoniłam na messengera a ona zaczyna mi opowiadać jakie to problemy wogóle nieważne jak dla mnie, ona ma. Ona musiała się podzielic, więc jej powiedziałam - że ja naprawde myślałam, że zaczyna rodzić a ona narzeka na jakąś urzędniczkę. Nie muszę wszystkich lubić i uwierz mi, źle się czuję że tak mnie wkurza no bo to jednak siostra męża. Jednak mój mąż też stracił do niej cierpliwość, chociaż miał do niej anielską ale jest nawet bardziej teraz zacięty niż ja.

A temat asertywności i poczucia własnej wartości to wiem, że muszę przepracować.

Tak naprawdę to rozmawiałam z tą starszą i śmiałam się myjąc naczynia, dlaczego ona tego nie robi - no w końcu ma 14 lat. Na to ona, że mama jej zabroniła i powiedziała, że mama ciągle jej mówi, że ma się uczyć. Ona nie ma żadnych obowiązków innych. A wiecie co było dla mnie najbardziej smutne, jak ona mi powiedziała, że mama tak naprawdę nic o niej nie wie, może tylko że lubi rysować a i tak jej tego zabrania. Ja nie jestem od wychowywania jej - ale pogadałam z nią, podałam rozwiązania na temat szkoły ale nie że ma zrobić tak i tak. Mogę tylko podpowiedzieć a co zrobi to jej sprawa. Jaka ona była z siebie dumna, że na wakacjach u rodziny koleżanki ona sama po sobie zmywała. Żeby nie było nie wypytywałam jej - ona sama mi to wszystko opowiadała, wystarczyło po prostu jej posłuchać.

A jeszcze do Lady tak z dwójką dzieci z orzeczeniami o niepełnosprawności - mój całościowe zaburzenia ze spektrum autyzmu a ten mały autyzm niskofunkcjonujący, gdzie naprawdę daje popalić. Z moim wypracowałam funkcjonowanie i naprawdę dobrze sobie radzi - terapie i te sprawy (znam go, był na własnym terenie, ale i tak musiał się zamknąć bo sobie nie radził), ona ma gorzej, a i on tak funkcjonuje jak funkcjonuje.

Santa, może masz rację i napewno bym jej nie krytykowała, ale jak mama jej zabrania to co. Plus gdy ona słyszała tylko kroki na schodach to mówiła: " mnie tu nie było" i takie tam. Ja wiem, że w tym wieku mama może wydawać się najgorszym wrogiem i nie mówiłam źle o jej mamie, ona sama mówiła. Ja tylko starałam się dociec przyczyny dlaczego nie chce iść do szkoły i się dowiedziałam, pogadałam - zaproponowałam rozwiązania.

Łezka ale Ty sama się nakręcasz.
Babka dzwoni bo chce ponarzekać, pewnie nie ma komu, a Ty stwkerdzasz, że jej problemy są mało ważne.
Dla niej pewnie Twoje takie są.

Zamiast się porozumieć, wysłuchać raz w tygodniu (nawet gdyby godzinę gadała to nie zbiedniejesz) to grasz wielką panią, a z każdym zdaniem pokazujesz, że problem jest w Tobie.
Jeżeli nie chciałaś z nią kontaktu to trzeba było jej to powiedzieć od razu. Że sorry nie, nie mam czasu. Tyle. A Ty sobie pozwalałaś a teraz jest płacz bo ona się źle zachowuje. Może ona chciała po prostu zrozumienia?

A z myciem się no faktycznie straszne jest to, że poszła się umyć. Tragedia się na pewno przez to wydarzyła. Ty oczywiście wjesz lepiej od lekarzy, że na pewno nic jej nie było, tylko się dziecka chciała pozbyć.

Oki sytuacja mnie przerosła z opieką nad dwójką dzieci (tych dwóch chłopaków - mojego syna i jej / no nie dogadują się zupełnie/) i teraz wiem, że nie mogę ich razem pilnować sama - nie ma problemu jak pilnuję sama jej syna a mąż mojego no ale mąż w pracy. Moja wina...

Z tą 14 latką już powiedziałam, że mogłam jej zostawić ale pomyłam i koniec tematu.

Na świętą mogłabym chcieć aspirować gdyby mnie to tak nie wkurzało, a jak wkurza to ja się czuję jak hipokrytka, bo nie chce pomagać jej a jakieś wewnętrzne przekonanie ciągle mnie blokuje, żeby powiedzieć KONIEC i trzymać się tego, że więcej jej nie pomogę, dlatego czuję się jak dziecko  odcinając wszystkie kanały komunikacyjne, żebym znów nie przeczytała i nie złamała swojego słowa, które dałam sobie. Muszę tylko dojść do sedna co to jest. Jeżeli będzie chciała pomoc a mąż będzie jej chciał pomóć to niech on jej pomaga. Ja od takich osób potrafię się odciąc tylko jakoś od niej NIE. Chyba tylko czeka mnie powrót na terapie, bo to jedyna relacja która mnie wyczerpuje psychicznie i emocjonalnie / tak mam stany depresyjne, tak zajadam takie emocje i nie jestem idealna, o czym również kiedyś napisały siostry męża - dwie, że jestem do niczego, że jestem złą gospodynią domową i mój mąż jest ze mną z litości (to było 8 lat temu i nigdy tak naprawdę nie usłyszałam - Przepraszam)/. Poukładałam sobie relacje z ojcem, potrafiłam jak mama żyła też powiedzieć NIE jak zaczynała mi się żalić na świat - ale to przepracowałam na terapii, no z tą osobą nie potrafię. Czuję wewnętrzny przymus jej pomagania chociaż za cholerę nie chcę, bo mnie wkurza. Nie chcę jej pomagać, sama układa sobie życie - jej prawo a ja konsekwencji jej decyzji nie chcę ponosić i mam do tego też prawo.

Łezka, nie staraj się być "dobra" za wszelką cenę, bo sama wpędzasz się w kłopoty. Po pierwsze osoby pokroju siostry Twojego męża, przez całe życie mają jakieś problemy ( ten typ tak ma ), po drugie nie jestem pewna, czy przejęcie funkcji "pogotowia opiekuńczego", to właściwy sposób na "udowodnienie" rodzeństwu męża, że nie jesteś do niczego...
Siostra męża jest osobą dorosłą, ma partnera, ma dorastającą córkę... ta rodzina musi kiedyś nauczyć się radzić sobie w życiu. Pozwól im dorosnąć. Im dłużej będziecie ich ratować z mniejszych, czy większych opresji,  tym później oni nauczą się samodzielności. Planowanie działań z wyprzedzeniem, czy efektywne zarządzanie własnym czasem, to nie fizyka kwantowa i nauczyć się tego może każdy. Tak długo jak siostra męża będzie miała na kim zawisnąć, tak długo będzie z tego korzystała. Jestem przekonana, że odcięcie się od problemów tej rodziny nie będzie łatwe, ale musisz poradzić sobie z manipulacjami szwagierki. Zobaczysz sama, że jak  siostra męża będzie musiała, to się "ogarnie".