Hej dzieciaki co tam u was słychać? Rozmowy o wychowaniu. - Netkobiety.pl

4-latek z Zespołem Aspergera nie chce korzystać ani z nocnika, ani z toalety. Chodzi do przedszkola, do grupy integracyjnej. Próbowaliśmy już wszystkiego, Panie w przedszkolu również.

Jakieś pomysły?

Głównie zachęcanie i pochwały bez monotonnego trucia co 5 min pt. "chcesz siusiu?".
Wybrał sobie sam nocnik, przez jakiś czas się nim bawił. Siadał w ubraniu, etc. Żadnych efektów. Próbowaliśmy też z deską do toalety. Chodził z nami do łazienki, obserwował. NIC to nie dało. Rozmowy, książeczki specjalne też nic. Chodzi do psychiatry i psychologa, w przedszkolu ma trening czystości. Myśleliśmy, że może przy innych dzieciach zrobi postęp, ale nic z tego.

Psychiatra twierdzi, że jeszcze nie jest gotowy. To kiedy będzie?

Czyli jednym słowem nie masz dla mnie żadnej rozsądnej rady. Bo to, co piszesz, to jest dla mnie jasne już od dawna.

Niestety nie, choć staraliśmy się dowiedzieć na wszystkie możliwe sposoby. Jak tylko próbujemy go zachęcić, to od razu jest nie i sprzeciw totalny.

Niestety nie przeszkadza. Jak każde dziecko z ZA, ma problem z odczuwaniem pewnych bodźców.

Santa, ja wiem, że dzieci z ZA mają problem z treningiem czystości i naprawdę nie mam parcia na to, by młody już koniecznie od razu robił na toaletę, bo ja tak chcę. Dałaś mi nadzieję swoim postem, może faktycznie jest tak, jak mówią, że musi przyjść jego pora i zacznie gdy będzie gotowy.

Panie w przedszkolu nie chcą za bardzo go do niczego zmuszać, bo i tak ciężko znosi pobyt w nowym miejscu i zmiany. Zaczął chodzić we wrześniu, najpierw do normalnej grupy, potem do integracyjnej go przenieśli i wciąż jest na etapie adaptacji.

Dzięki Bogu, że są pierwsze sukcesy w postaci jedzenia obiadów, w domu była masakra, a teraz dzięki dzieciakom w przedszkolu Młody je nawet surówki i chętnie pije ze szklanki, wcześniej tylko bidon. Zaczął też myć zęby, do czego w warunkach domowych nie mogłam go totalnie namówić. Po cichu liczę, że korzystać z toalety też się nauczy.

Wiem, że może wychodzę tutaj na kiepską matkę, która nie potrafi niczego dziecko nauczyć, ale rodzic który ma latorośl z ZA na pewno zrozumie, bo wie jak jest.

Brawo dla pań w przedszkolu. Rozumieją, że to one są dla dziecka, a nie dziecko dla nich.

Czyli... trzeba mu dać czas na zaadaptowanie do nowych warunków. Dokładanie mu wyzwań do niczego dobrego (dla nikogo) nie doprowadzi.

Czyli... uczy się nowych rzeczy.

Możesz liczyć głośno. Każdy ma swoje tempo, Twój syn także.

Nie. Nie wychodzisz i nią nie jesteś.

Do zrozumienia Ciebie nie potrzeba być rodzicem dziecka z ZA. Wystarczy odrobina rozumu i empatia.

To je jeszcze trochę podrążę... a może siadając na nocnik czy kibelek po prostu syn odczuwa zimno deski. Może spróbować przed siądnięciem ją ogrzać. Albo może jakiś pokrowiec z materiału, żeby imitowało w dotyku ubranie. Bo skoro w spodenkach siadał a bez nie chce to może problem jest właśnie w tym...
Przydałoby się jakieś urządzenie do odczytywania czasem myśli dziecka... bo czasem jest to jakaś mała, łatwa do wyeliminowania pierdółka ale wpaść na to, co akurat dziecku nie pasuje jest prawie rzeczą niemożliwą... A potem żeby wiedzieć co konkretnie pasuje nastolatkowi... ech... marzenia

To pozostaje tylko życzyć Wam cierpliwości...

Wielokropek, szkoda, że mało osób rozumie dzieci tak jak Ty. Myślimy podobnie. Ten rodzaj zainteresowania dzieckiem świadczy o Twojej mądrości i empatii, czego tak mało nie tylko wśród przedszkolanek ale ogólnie wśród ludzi. Nauczyciele i rodzice jeśli mają dziecko z problemami najczęściej chcą jak najszybciej osiągnąć efekt pozytywny swoich oddziaływań nie myśląc o odczuciach dziecka, nie do końca zdając sobie sprawę z jego możliwości w danym momencie. Przypomniało mi się powiedzenie o piecu. Żeby w chacie zrobiło się ciepło, trzeba w piecu rozpalić i poczekać aż się rozgrzeje pomieszczenie. Ogień to ten niezbędny „wkład” w dziecko a czas…musi po prostu upłynąć zanim to do dziecka dotrze. Aby było ciepło przez cały czas trzeba stale „dorzucać do pieca” czyli dawać ciepło dziecku. Jaka to radość kiedy dziecko zaczyna sobie radzić ze swoim problemem. Mam na myśli oczywiście radość obustronną. Między innymi na tej podstawie tworzy się więź dziecko-nauczyciel lub jeszcze większa więź dziecko-rodzic. Taka więź wywołuje zaufanie dziecka do osoby dorosłej a wtedy już bez stresu chce ono zmieniać się, uczyć nowych rzeczy, itp. przez co możliwy jest postęp. Wiele zależy od indywidualnych cech dziecka. Niby jest to wiadome ale często rodzice chcą aby ich dziecko robiło wszystko w tempie innych dzieci. Co gorsza zdarza się, że ambitni rodzice chcą by ich dziecko było najlepsze chociaż go na to nie stać. Wtedy często następuje przebodźcowanie dziecka a w razie niepowodzenia staranie się o opinię ZA.

   Nie znając dziecka ani wystawionej opinii o nim nie chcę się wypowiadać  konkretnie o  dziecku cyngli. Cyngli opisała sztuczki, jakie stosowała a nie atmosferę w klasie czy dziecko. Wspomniała o opinii psychiatry choć z mojego doświadczenia wynika, że  nie wszystkie opinie specjalistów uważam za w pełni trafne ale nie można ich lekceważyć. Choćby przykład dziewczynki, u której psycholog stwierdził „stan nie rokujący poprawy” a stopniowo pod moją opieką nastąpiła radykalna poprawa. Ale nie o niej chcę teraz napisać. Takie dzieci zdarzają się co roku. To normalne w pracy z dziećmi. I nie zawsze te ostatnie są zawsze ostatnie.

   Dziś chcę opowiedzieć o sytuacji chłopca z mojej grupy.  Darek lat 5 sprawiał kłopoty w przedszkolu, siedział w kącie, nie brał udziału w zajęciach, czasem się moczył, płakał. U mnie od września do grudnia wchodził do klasy niezadowolony, czasem zapłakany, zły, mówiąc, że nienawidzi szkoły, wszyscy i wszystko jest tu głupie, łącznie z panią. „Ok, możesz być zły, płakać ze złości, wolno Ci” pozwalam mu wykrzyczeć, wyzwolić swoje emocje. Robi to wiele razy. Jest nadruchliwy, nerwowy, nie chce pracować, podejmować zadań, nie słucha poleceń. Pewnego dnia, gdy ulepianka rozmawia z dziećmi Darek dochodzi i mówi „wiesz..,że cię lubię”. „Niemożliwe! Przecież powiedziałeś, że nie”. „Nieprawda! I szkołę trochę też już lubię!” Co się stało? Pozwolenie na ekspresję swoich uczuć, niezmuszanie do pracy za wszelką cenę. To jest 5-latek jeszcze niedojrzały do trudnego procesu nauczania, siedzenia i słuchania, poza tym boi się porażki, tego, że czegoś nie umie. Nie chce zawieść wymagających rodziców ale nie jest w stanie spełnić ich oczekiwań. Stąd obok buntu płacz, rozpacz. Trzeba pozwolić na wyluzowanie się. Stopniowo, czasami chce wykonać z dziećmi krótkie, łatwe zadanie z moją pomocą. Stara się być grzeczniejszy, częściej się uśmiecha, mama mówi, że chętniej chodzi do szkoły. Uczestniczy w zabawach z kolegami, choć czasem bywa ich”ofiarą”. Kilka razy koloruje z własnej inicjatywy narysowane na kartce serduszka… całkiem ładnie! „Coś potrafisz!” Jest pochwała. Uśmiech zadowolenia. Musi pozostać w mojej grupie jeszcze rok ale pierwsze „lody przełamane”. Lęk oswojony, bariera strachu pokonana, nie moczy się. Przybyło pozytywnych doświadczeń. Chętnie współpracuje z logopedą, pyta kiedy następne zajęcia. Pozytywne informacje docierają do mamy. Mama chwali, cieszy się. To najważniejsza nagroda. Obok kruszenia barier, lęków jest zachęta w postaci budzenia ambicji dziecka. „Przecież masz mądrą głowę, umiesz myśleć, wiesz, co się stanie, gdy…” Nauczyć myślenia, przewidywania konsekwencji swoich zachowań, pokazać dziecku jako osobie swoją akceptację  ale nie wszystkim jego zachowaniom. Rozmawiać szczerze, mówić do dziecka otwarcie, uczyć odwagi, wspierać. To zwykły człowiek z zaletami, wadami, emocjami. Wiadomo, że gdy się czegoś boi to albo wycofuje się albo denerwuje lub jedno i drugie. Ma prawo być przeczulony, tym bardziej w nowym środowisku. A jeszcze chciałby zaistnieć, zdobyć akceptację otoczenia, być lubianym. Tym większy stres, trzeba pomóc nie siłą a sposobem. Zachęcić. Ważna jest cierpliwość bo efekty nie pojawią się przecież od razu. I konsekwencja. Darek osiąga tylko społeczno-emocjonalną podstawę dojrzałości szkolnej ale słowo „podstawa” jest tu właśnie kluczem. Opanowanie swoich emocji, motywacja wewnętrzna „Chcę” są niezbędne.
Uwagi i dziecku luty 2017

   W czasie wakacji spotykam się z mamą, rozmawiamy długo, serdecznie, Darek chętnie pracuje w domu. W drugim roku uczęszczania chłopiec uśmiechnięty, siada do stolika, robi zadania szybko i dobrze, pisze starannie, dostaje znaczki-nagrody. Inicjuje sam zabawy, czuje się ważny. Jest nawet w centrum uwagi, koledzy go lubią, mówią mu to często. Mama pyta mnie „Jak pani tego dokonała?” W skrócie opowiedziałam Jej to, co tutaj napisałam. Mama mówi dalej, że Darek przed wyjściem do szkoły perfumuje się i czesze, a kiedy zachorowałam dopytuje się kiedy wrócę  bo nie jest zachwycony zastępstwami. Wspieram mamę przez cały czas do dziś.       

PS Po Twoich postach poczytałam trochę o Twojej sytuacji rodzinnej. Funkcjonowanie dziecka w grupie zależy między innymi od sytuacji domowej i  jest to jeden z istotniejszych czynników wpływających na dziecko. Bardzo często rozmawiam z rodzicami dzieci z mojej grupy ale zawsze są to rozmowy w cztery oczy dlatego nie chcę omawiać Twoich spraw na forum publicznym. Nie jestem do tego przyzwyczajona choć widzę, że mają one wpływ na Twoje dziecko. Ja też znam sporo własnych i koleżanek sztuczek ale to nie jest sposób na zmianę dziecka a eskalacja brutalności prowadzi do nikąd. Rozwiążesz jeden problem a pojawią się trzy nowe. Dziecko to nie pies Pawłowa-bodziec-reakcja. Eskalacja metod agresywnych niczemu dobremu nie służy, przynajmniej niczemu dobremu dla dziecka.