Psychoterapia może być szkodliwa ? - Netkobiety.pl

Niestety właśnie tak jest. Współczuję osobom, które trafiły właśnie na tych drugich. To przykre, że szukając pomocy można się jeszcze bardziej skrzywdzić. Myślę, że powinny być bardziej restrykcyjne przepisy w kwestii tego kto może pracować jako terapeuta.

Polecam ciekawy wpis psychologa:

Tak naprawdę psychoterapia jest po części sztuką. I to po znacznej części. Proporcje między wiedzą a wyczuciem powinny być mniej więcej takie, jak u chirurga plastycznego. Nie wystarczy, aby miał skończone studia medyczne. Nie wystarczy nawet długoletnia praktyka ze skalpelem w dłoni. Chirurg plastyczny musi mieć także wyczucie artystyczne. Musi potrafić wyobrazić sobie, jakie konsekwencje dla całości wyglądu będą miały nawet drobne zmiany w układzie tkanek, w wyglądzie poszczególnych elementów ciała. Kluczowe jest tu wyczucie, może nawet intuicja. I dopiero te miękkie umiejętności w połączeniu z twardą wiedzą medyczną mogą dać naprawdę dobre rezultaty. Podobnie jest w psychoterapii – poza olbrzymią wiedzą terapeuta powinien mieć też wyczucie i mądrość życiową. I teraz najsmutniejsze – jak myślicie, ilu jest w Polsce dobrych chirurgów plastycznych? Strzelam, że kilku, może kilkunastu, jeśli weźmiemy pod uwagę także mniej inwazyjne zabiegi. Bardzo podobnie będzie z psychoterapeutami. Być może wielu potrafi zrobić mniej lub bardziej udany zastrzyk z botoksu, ale czy oddalibyście pierwszemu lepszemu chirurgowi swój nos lub inną kluczową część twarzy?

tu całość:

http://3dno.pl/psycholog/#more-3149

Jak dla mnie psychoterapia wykraczająca poza tradycyjne szkoły (czyli te nie sprawdzone) może szkodzić. Dlatego też warto, i zawsze to powtarzam znajomym, przed rozpoczęciem terapii sprawdzić, czy szkoła, jaką reprezentuje dany terapeuta należy do głównych nurtów. Tam się nie sparzysz - taka terapia nie zaszkodzi, najwyżej może nie pomóc.  (Chyba że trafisz na wyjątkowo złego terapeutę, który specjalnie uchował się w trakcie certyfikacji... ale znów - na to nie ma rady, takich można spotkać wszędzie; ale też można ich łatwo rozpoznać).

Natomiast jeśli ktoś decyduje się na wspomniane wyżej niesprawdzone techniki powiązane z którąś religią czy fizyką kwantową (what?), to może sobie poważnie zaszkodzić. Nie musi. Ale istnieje takie prawdopodobieństwo. Nie ma tam dowodów na to, że takie myślenie, takie rozwiązywanie problemów, takie oddziaływania przynoszą ulgę, zmieniają człowieka w stronę samodzielności, sprawczości, autentycznego poczucia własnej wartości itd. Są tylko założenia i nadzieje tych, którzy stworzyli te terapie. Równie dobrze te ich założenia mogą powodować odwrotny efekt.

Oczywiście, też można trafić na psychoterapeutę z głównych szkół psychoterapii, który nie ma pojęcia co robi (albo celowo próbuje zrobić na kimś własny eksperyment). Warto też przed terapią sobie popatrzeć, czego można się na takiej terapii spodziewać. Jeśli będzie brakowało jakiegoś ważnego punktu, to trzeba się czym prędzej wycofać.
Czym są te punkty? Terapeuta nie mówi o zasadach panujących na sesji, spóźnia się albo odwołuje sesje, opowiada dużo o sobie, opowiada o innych pacjentach w niepochlebny sposób, spoufala się, chce utrzymać kontakt poza sesjami, zachowuje się nieprofesjonalnie (np. przytula, proponuje zmianę relacji na bliższą), flirtuje, nie zadaje pytań, a tylko mówi, ciągle doradza, przekonuje do swojego punktu widzenia, sprawia, że czujesz się niewysłuchany, oceniany, źle zrozumiany, diagnozowany (to nie rola terapeuty!), stara się uzależnić ciebie od siebie, przekonuje że bez niego sobie nie poradzisz, podburza twoje poczucie własnej wartości, sprawczości, po prostu nie czujesz się komfortowo - to są sygnały na to, że to nie jest dobry terapeuta dla Ciebie.

Nie zgodzę się, że dobrych terapeutów jest niewielu w Polsce. Bardzo wielu moich znajomych uczestniczyło w terapiach z różnymi osobami, sama miałam styczność z trzema terapeutami - to zawsze były osoby o których ja i inni jesteśmy w stanie powiedzieć, że są to właściwe osoby na właściwym miejscu. Wbrew pozorom terapia często nie jest jakąś 'magiczną' sztuką, dostępną tylko dla wybranych, tajemniczą czy mistyczną. Ma główne założenia, które są wspólne dla wielu szkół, podobne metody, które nie są trudne do wykonania, jeśli się je wyćwiczy - jeśli człowiek w szkoleniach będzie miał okazję nauczyć się jak prowadzić drugiego człowieka do odkryć o sobie i o świecie, do zauważenia i rozwiązania wewnętrznych konfliktów. To, co jest wyróżnia dobrych od bardzo dobrych terapeutów, to (jak dla mnie) wyjątkowe podejście do każdego pacjenta z szacunkiem  i uważnością i serdecznością, ale też humor. Badania pokazują, że skuteczność pomocy danej przez psychologów czy doradców jest niższa (prawie zerowa) w porównaniu do wysokiej skuteczności pomocy udzielonej przez psychoterapeutów, nawet tych początkujących.

Trochę nie rozumiem o co pytasz. Kto lekarza sprawdzi, czy stosuje się do wiedzy, którą pozyskał w czasie studiów? Kto sprawdzi elektryka, że dobrze zakłada gniazdka? Wszyscy jakieś minimum zaufania do specjalistów zakładamy, a dopiero potem możemy oceniać, czy takie rozwiązanie miało sens czy nie. Ja teraz byłam o lekarza ogólnego i może sobie ma wszystkie papierki, a była beznadziejna, nie słuchała co do niej mówię i przepisała mi lek, który nie jest na moją przypadłość, co się okazało po tym, jak przeczytałam ulotkę. Kto ją sprawdził?

Nie zapominajmy, że terapeuta to też człowiek. Funkcjonuje w świecie stereotypów, ma własne poglądy, wiarę, i tego nikt mu nie odbiera, no bo jakim prawem? I najczęściej jest świadomy, że jego poglądy wpływają na to, jak widzi drugiego człowieka. W trakcie szkoleń uczy się, jak obserwować swoje reakcje i jak je niwelować.

Psychoterapeuta nikomu nic nie "wmawia". I nie, do terapeutów chodzą też zdrowi ludzie, którzy po prostu szukają sposobu na polepszenie standardu swojego życia, zmierzenie się z kompleksami, przeszłością, traumą, niskim poczuciem własnej wartości, trudnymi emocjami, problemami w relacjach. Mówisz, że te wszystkie osoby nie myślą trzeźwo? W takim razie ja się pytam, kto według ciebie w 100% myśli trzeźwo?

Mam wrażenie, że wyrobiłeś już sobie opinię (być może na podstawie tego, co usłyszałeś), że terapeuci to zło, i teraz podajesz argumenty na potwierdzenie swojej tezy.

Owszem, ale też nie jest tak, że psychoterapeuci są całkowicie bezkarni. Część odpowiedzialności psychologa jest uregulowana kodeksem etycznym. Ale tak, całkowicie się zgadzam, że potrzebne są lepsze i dokładniejsze przepisy.

Wiesz, są rzeczy wspólne dla terapii. I ludzie też są do siebie bardzo podobni, na tym podstawowym poziomie. Cele zazwyczaj są takie same - polepszenie samopoczucia, pokonanie objawów, zmiana zachowania, zmniejszenie ilości natrętnych myśli, umiejętność nawiązywania porozumienia etc.
I myślę, że terapia powinna zaczynać się od kontraktu, który jasno określi jakie są cele terapii, po czym klient uzna, że osiągnął te cele. Zresztą, moja terapia tak się zaczęła, z tymże kontrakt nie był spisany. Mógłby być.
Ale myślę, że taka forma też przyszłoby to z dużą szkodą dla procesu terapii. (Nie zawsze jestem w stanie przewidzieć, jaki cel osiągnę). Trzeba by też dużo objaśnień i wyjątków, np. zdjęcie psychoterapeuty z odpowiedzialności, kiedy klient ma trudność z wykonaniem zadania albo nie ma ochoty go wykonywać (w końcu taka jego wolna wola).

Jedyne co mogę wymyślić, że przepisy dotyczyłyby zachowań niedopuszczalnych.

I owszem, powinna regulować szkoły i nurty, ponieważ samowolka w wymyślaniu własnych metod, zdecydowanie może szkodzić.

Nie rozumiem, co masz na myśli.

Jakiś tu nastąpił skrót myślowy, albo za dużo "nie", bo ja nadal nie rozumiem, co chcesz powiedzieć.

A co do ustawy - nie wiem, może nagrywanie sesji jako wymóg (żeby były dowody)? Ale wtedy mało kto by się na terapię decydował - ja bym się poważnie zastanowiła.

Co do statystyk - czyli uważasz, że fakt, że pary/ludzie po terapii nie zachowują się "dobrze" to dowód na nieskuteczność terapii?

Ale to twierdzisz, że jest to błąd terapeuty?
Czy pytasz?

Jest za dużo zmiennych. Terapia może być nieskuteczna z 1001 powodów. To nie jest lek, który bierzesz, i który działa na takie bakterie i nieważne czy stoisz, czy leżysz, to działa.

Terapia może nie działać bo / klient zmienia terapeutę bo:
klient tego nie chce (został zmuszony do terapii, wysłany przez rodzinę),
klient nie widzi sensu,
klient nie ma ochoty wykonywać zadań (to wolna jednostka, nikt jej nie zmusi).
klient nie mówi wszystkiego, oszukuje, opuszcza ważne rzeczy (jest cały wątek oporu w psychoterapii, dużo by pisać)
klient ma uprzedzenia wobec terapeuty- kobiety, mężczyzny, osoby otyłej itd.
terapeuta ma uprzedzenia wobec człowieka, kojarzy mu się z kimś
klient uważa, że nie w nim jest problem, nie chce widzieć problemu, nie ma ochoty przyznać, że ma jakąś trudność
klient ma swoją wizję funkcjonowania w związku i chce zmieniać partnera, nie siebie

I można tak mnożyć. Terapeuta to nie czarodziej, który zmieni sposób myślenia klienta wbrew jego woli albo za niego. Czynnikiem leczącym w psychoterapii jest własna praca klienta.

Zainteresował mnie temat, więc odpowiadam skoro padło pytanie o podstawy prawne wykonywania psychoterapii.
Podstawowe uregulowanie prawne znajduje się w akcie prawnych pod tym linkiem, to ustawa o wykonywaniu zawodu psychologa.

http://isap.sejm.gov.pl/DetailsServlet? … 0010730763

Z jej tesktu możemy się dowiedzieć co należy rozumieć pod pojęciem psychoterapii, jakie powinna spełniać normy, i kto ją może wykonywać - przynajmniej formalnie.

Czy spychoterapia może być szkodliwa? Ale w jakim sensie?

Ale gdzie słyszałeś takie historie? Przez pięć lat studiowałam psychologię, od ponad 8 obracam się ciągle w towarzystwie różnych psychologów, którzy pracują w szkołach czy fundacjach, sama mam terapeutę, mam znajomych po różnych terapiach grupowych i indywidualnych i nigdy, przenigdy nie słyszałam, by jakiś psycholog w ten sposób negował czyjeś uczucia.

Jeśli sobie jest taki pogląd w podręczniku - chodzi mi o pogląd drugi, to spoko, nie rusza mnie to, podręczniki mają swoje zalety, ale nie są podstawą do terapii. Natomiast nie wyobrażam sobie, że ktoś komuś w czasie terapii mógł coś takiego powiedzieć.

A co do pierwszego, to spotkasz niewielu psychologów, którzy będą chcieli w związku pokazywać na "ofiarę" czy "sprawcę" bo sytuacja dużo bardziej skomplikowana niż to, ale tutaj naprawdę trzeba posiedzieć trochę nad tematem, żeby zrozumieć, że toksyczny związek to nie prosta zależność, jak nam się to wydaje. Więc wyobrażam sobie, że w związku dwóch osób jedna z nich mogła być katalizatorem do tego, żeby związek stał się toksyczny, i ta sama osoba może odnosić korzyści z tego, że jest popularnie nazywaną "ofiarą" - bo z tej pozycji często też są jakiejś korzyści. (Gdyby nie było korzyści nie byłoby związków, bo ludzie by dużo łatwiej odchodzili. A nie odchodzą).
Ale mimo to rolą psychologa nie jest mówić komuś "to twoja wina", chyba się minął z powołaniem. I po prostu gada bzdury, bo związek zawsze ZAWSZE wygląda tak jak wygląda z winy dwóch osób. (Jeśli już chcemy kogoś obwiniać).

Nic tu nie jest zero-jedynkowe.