Czy iść na spotkanie? Dziwny przypadek. Bardzo dziwny - Netkobiety.pl

Hej. Mam 29 lat. Czy nie taka młoda. Z tego co pamiętam on jest rozwodnikiem. Boje się tego spotkania jak cholera. A tylko dlatego, że mam nadwagę a wiem, że on lubi szczupłe kobiety. Mam chorą tarczycę. Żadne obżarstwo i siedzenie przed TV. Naprawdę jestem aktywna i on o tym wie. Jednak tak się boję tego spotkania. Jego rozczarowania. Może 10 kg to nie znowu tak dużo, ale jednak. Poza tym na punkcie wyglądu mam mega kompleksy spowodowane, tym, że w szkole podstawowej byłam wyzywana przez koleżanki od grubasów i pasibrzuchów. Ale jak teraz oglądam zdjęcia z tego okresu wcale nie byłam gruba. To one mi to wmówiły. Mam prawie 170 cm wzrostu. Noszę ubrania w rozmiarze 44. Boję się odrzucenia z powodu wyglądu. Z jednej strony chcę go poznać, skoro dwa razy trafił na mnie.

Powiem Ci tak. Samo w sobie spotkanie nie świadczy o niczym.
Piszesz, że boisz się odrzucenia. To brzmi trochę tak jakbyś znała go z pół roku, była zakochana itp, ale jeszcze sie nie widzieliście.
Za  bardzo się stresujesz i przejmujesz tym wszystkim. Rozmawialiście raptem kilka razy. Przecież kompletnie się nie znacie więc "spotkanie" nie może wyznaczać, że zaraz będziecie parą czy nawet w związku.
Przez internet poznałem kilka kobiet. Z każdą, z którą pisałem czy rozmawiałem, spotkałem się. Nie dla tego by sprawdzić co i jak.
Poprostu ustalaliśmy, że się spotkamy i tyle. A raczej słowa dotrzymuję.
Wcześniej były wymiany fotografiami itp., a po jakimś czasie spotkanie. Nawet kiedy szczerze któreś pisało, że nie jest się w jego typie.
W zasadzie spotkałem się z kobietami, które w większości nie były w moim typie, lub były starsze (najwięcej 11 lat).
Było to zwykłe spotkanie po koleżeńsku, przy herbacie. Rozmowa, pośmianie się, pogadanie i pożegnanie. I tyle.
Jeśli boisz się, że gość ucieknie po tym jak Cię zobaczy to zastanów się co to za koleś, albo zastanów się czy nie masz na punkcie swojego wygląda jakiejś obsesji

Witam! :-)

Jeżeli chodzi o tego faceta, boisz się, że będziesz żałowała. Ale wierz mi, jeśli nie pójdziesz, gwarantuje, że żałować będziesz. Sama na siebie będziesz zła, że nie spróbowałaś. Na pierwszy rzut oka, powiedziałabym, że za bardzo się nakręcasz, wyobrażasz sobie, że to żywa randka. Ale z drugiej strony nie ma się co dziwić, wiadomo, że to może być "szansa" na nowy związek, a mało kto chce być sam. Najlepiej byłoby, jakbyś sama sobie wytłumaczyła, że to takie zwykle spotkanie ludzi z neta, którzy chcą sobie pogadać w realu. TYM BARDZIEJ , że skoro przez telefon rozmowa się kleiła, to jest duża szansa, ogromna, że rozmowa również ;-) musisz, jedynie i AŻ wyłączyć tego wewnętrznego krytyka. A co, jeśli chodzi o przekonanie, że nie jesteś ładna i o facetów, którzy krytykowali Cie..
Dzisiaj czytałam bardzo fajny artykuł, na temat tego, że , jeśli krytykujemy wygląd zachowanie czyjeś, to najprawdopodobniej, sami nie uważamy się w danej sferze przykładowo atrakcyjni. Dużo racji jest w tym moim zdaniem :-) a to, że obaj tak robili.. myśle, że przyciągasz du*ków, może podswadomie uważasz, że nie zasługujesz na lepsze traktowanie, no nad tym rozprawiać się nie będę teraz, ale musisz po prostu wytłumaczyć sobie, że to zwykłe spotkanie znajomych.
Aha i oczywiscie !! <<wazne>> nie pisz, że masz kompleks w związku z nadwagą. Interesuje się troszkę takimi rzeczami, i jest udowodnione, że jeżeli powiesz " hej, mam nadwage, czuje sie przez to brzydka, gruba i w ogóle  " to będzie widział te kg, uzna je z automatu za wadę. Natomiast, to, że masz kilka kilogramów więcej nie znaczy, ze nie mozesz być dalej seksowna i atrakcyjna :-) im badziej Ty będziesz wierzyła w swoją atrakcyjność, tym bardziej inni będą ją widzieli :-)
Ewentulanie mozesz zaproponować jakieś fotki na wymianę, a Ty zrobisz takie razem z sylwetką i raz dwa poznasz po jego pisaniu, czy coś się zmieniło :-)

:

Takich kolesi polecam gonić na drzewo i skupić się na tych, którzy Cię podbudowują, a nie dołują. Zobacz, sama ich wybrałaś, godziłaś się na takie traktowanie. Jak chce wiotkiej i chudziutkiej, to niech jej sobie poszuka gdzie indziej. A co do Ciebie, uwierz, że znam niejedną grubszą, a bardzo atrakcyjną kobietę. Ciesz się ładnymi nogami, a brzuch schowaj i tyle
Nigdy nie uważałam się za superlaskę, a jednak zbieram komplementy od facetów, co było dla mnie, po 10 latach przerwy w randkowaniu (męża się miało) sporym zaskoczeniem. Ani myślę wyprowadzać ich z błędu
I jeszcze jedno: zawsze jest prawdopodobieństwo, że komuś nie przypadniesz do gustu, przecież nie sposób podobać się wszystkim. Jeśli ten Twój znajomy jest na poziomie, odmówi dalszej znajomości kulturalnie. Jeśli wytknie Ci jakieś "usterki" - to jest cham i nie masz czego żałować.

Hm...napisz mu to a potem wyslij zdjecie;) Mialam podobna sytuacje....facet lubil szczuple...tak twierdzil...j jestem srednia bo tez mam tarczyce  ale jak ma cos byc to jest bez wzgledu na wyglad;) wyslij mu foto czy napisz o tym jezeli bedzie ok to powie to co moj : ze jak do kogos sie cos czuje itp to takie rzeczy nie sa wazne i nie bierze sie ich w ogole pod uwage;)

Ja nie lubię wysyłania zdjęć, choć gdy ktoś prosi, wysyłam. Nie chcę z góry na nic się nastawiać ani pozytywnie, ani negatywnie. Nie chcę przez wygląd odrzucić kogoś wartościowego. Spotykam się i wtedy widzę, czy mi się dany człowiek podoba. Zdarzyło mi się, że niezbyt przystojny na pierwszy rzut oka gość zyskiwał w moich oczach podczas rozmowy. Po chwili zauważałam też, że np. ma piękne oczy, albo że w uśmiechu tak fajnie je przymruża
Oczywiście zdarzało mi się, że ktoś mi się nie podobał i już. Wtedy grzecznie informowałam, że nie "czuję bluesa" i takie samo prawo daję innym wobec mnie. Byle bez chamstwa. Nie mam nic przeciwko utrzymywaniu przyjacielskiego kontaktu z taką osobą, choć w praktyce rzadko do tego dochodzi.

Jacenty, o tym to już w ogóle szkoda gadać.

Piegowta76, mnie się wydaje, że problem leży gdzie indziej. Nie w uzależnianiu swojej wartości od opinii innych, tylko po prostu... nie znoszę porażek. Jestem osobą cholernie ambitną i wymagającą. Ale już lepiej się poczuję, gdy to on nie spełni moich oczekiwań. Porażki źle znoszę, trochę się podłamuje jak coś mi nie wychodzi, trochę mam obsesję na punkcie doskonałości. Tu leży problem.

Żaden opis nie odda w pełni rzeczywistości, nie lubię też "przykrawania" ludzi do jakiejś miary.
Teoretycznie najbardziej podobali mi się zawsze wysocy bruneci, ale w praktyce bardzo różni mężczyźni zwracali moją uwagę. Nienawidzę, gdy ktoś mnie pyta o wygląd, bo choć paskudna nie jestem, czuję się uprzedmiotowiona i poniżona odpowiadając na takie pytania. Jak jakis towar w supermarkecie. To już wolę zdjęcie wysłać.
Przede wszystkim nie robię założeń, że człowiek ze spotkania ma być tym jedynym. Zawsze możemy pozostać na stopie koleżeńskiej, jeśli zabraknie fascynacji i fizycznego pociągu. To też może być świetna sprawa.

Może i tak. Moim zdaniem, jeśli go o tym poinformuje niepytana, od razu zwróci jego uwagę na swoje kompleksy i ich źródło. Jeśli zapytana zostanie, nie ma co ściemniać, ani "przepraszać" za swój wygląd. Mamy się podobać tacy, jacy jesteśmy.

I jak spotkanie? Byłaś?