Może to nie depresja? - Netkobiety.pl

Przeczytaj raz jeszcze wątek Miss, czytałaś pobieżnie.

Nigdzie nie neguję sensu terapii, wręcz przeciwnie, uważam, że jeśli dobrze dobrana jest skutecznym środkiem terapeutycznym. Zauważ, że dr Beck również poleca leczenie terapią.

Szkół terapeutycznych jest mnóstwo, nie wrzucam wszystkich do jednego worka- dlatego piszę, że dobrze dobrana.

Miss- nie wiem, może sobie nie życzysz takich rad, ale na stronie z wyjazdami dla singli (wpiszesz w google- pojawi się ) jest propozycja wyjazdu do Twojego miasta na któryś weekend listopadowy. Miałam się już nie wypowiadać, ale nie mogłam się powstrzymać może Cię zainteresuje.

Masz się zainteresować i spotkać z tymi, którzy tam przyjadą na ten wyjazd nikt Ci nie każe nigdzie jechać

Byłam u innych psychiatrów. Powiedzieli, że już brałam wszystkie dostępne na rynku leki  i nic innego nie zapisza, bo nie ma co. Byłam na oddziałach dziennych 6 razy, a ostatniego nie dałam rady skończyć. Byłam przytoczona ludźmi i intensywnymi zajęciami, gdzie trzeba było wychodzić na środek sali, brać udział w psychodramie i takie tam nie na moje siły. Potem jeszcze raz próbowałam i nie przyjęli mnie, bo już za dużo razy byłam. Boję się iść do nieznanych ludzi. Mam problemy w relacjach tak w ogole, a tu jeszcze iść w obce grono to nie dałabym rady. Wyprowadzalam już psy innym ludziom, ale zrezygnowałam, bo też nie dawałam rady długo chodzić z tymi psami. Trzeciego psa nie wezmę, bo raz, że nie mam warunków, a dwa, że to są koszty. Weterynarz, żarcie. Dwa to już duże obciążenie, a co dopiero trzeci pies.                                                    Chodzę na angielski, do dyskusyjnego klubu książki, na kółko filmowe, ale to nic nie pomaga.

Tak, mam anemie, ale regularnie robię badania krwi i jeśli poziom zawartości żelaza w organizmie spada, przyjmuje kroplowki, bo tabletek mój organizm nie przyswaja. Menopauzy na razie nie mam. Lecze się też na niedoczynność tarczycy, przyjmuje leki i jestem pod opieką endokrynologa. Nie mam pojęcia jakie inne jeszcze choroby mogłyby powodować takie objawy. Myślałam jeszcze o zaburzeniach osobowości, bo takie na jakimś oddziale dziennym mi kiedyś zdiagnozowano.  Może to osobowość depresyjna i nic na to się nie poradzi.

Mogę napisać z własnego doświadczenia (zdiagnozowana osobowość chwiejna emocjonalnie, typ impulsywny), że w moim przypadku praktycznie po paru dniach zażywania leków była ogromna poprawa, największą radość odczułam, gdy udało mi się przespać ciurkiem 6 godzin, bo wcześniej cierpiałam na bezsenność.

Drugą rzeczą, która mnie ożywiła, była terapia. Znalazłam psychoterapeutkę, która przyjmowała prywatnie. Bardzo mi pomogła. Psycholog na NFZ niestety o kant dupy potłuc.
Może nie trafiłaś po prostu na osobę, przed którą mogłabyś się totalnie otworzyć? Znasz metodę ''spokojnego miejsca'' i inne wyciszające, oraz te, które pomagają sobie radzić ze stresem?

Co obecnie przeszkadza Ci najbardziej w Twoim zachowaniu, samopoczuciu? Konkretnie. Co chciałabyś zmienić?

Jednym słowem potrzebujesz lekarstwa na te uczucie beznadziei, które nieustannie odczuwasz...
Moim zdaniem potrzebujesz dobrego terapeuty, któremu zaufasz.

Bo to prawda. Twoje samopoczucie zależy od Ciebie.
Może zła terapeutka,  a może złe Twoje podejście.
Dałabym jeszcze trochę czasu, może będzie poprawa, a jak nie, to poszukałabym innego terapeuty.

Czemu admin usuwa moje linki niby ? Bo to prawda. Twoje samopoczucie zależy od Ciebie.
Może zła terapeutka,  a może złe Twoje podejście.
Dałabym jeszcze trochę czasu, może będzie poprawa, a jak nie, to poszukałabym innego terapeuty.

1. Poczytaj o różnych nurtach terapii i wybierz taki który ma potwierdzoną skuteczność w zaburzeniach depresyjnych. Na temat każdego typu terapii można znaleźć statystyki to opisujące.
2. Kiedy znajdziesz terapeutę który może spełnić Twoje oczekiwania, sprawdź w internecie jakie ma doświadczenie, kwalifikacje, wykształcenie i jakie ma opinie na portalach typu znany lekarz.
3. Pójdź na pierwszą wizytę(jeśli nie masz ochoty płacić za nic, poinformuj terapeutę, że wolisz 15-20 min spotkanie wstępne na początek żeby go ocenić i zobaczyć co ma Ci do zaoferowania, a jeśli się na niego zdecydujesz dopiero przyjdziesz na pierwsza wizytę, ew. skorzystaj z oferty NFZ).
4. Podczas pierwszej/pierwszych wizyt omówcie plan leczenia, jego charakter i proponowany czas. Dobry specjalista powinien to umieć oszacować na podstawie swojego doświadczenia zawodowego. Chodzenie na wizyty "do skutku" to często niestety naciąganie pacjenta i wyraz niekompetencji, szczególnie w prywatnych działalnościach(działalnościach, bo w Polszy żeby zostać "terapeutą", wystarczy zgłosić własną działalność gospodarczą i nie jest to w żaden sposób kontrolowane, podobnie jak np. wróżki, czy astrologowie).

Ćwiczenia z wewnętrznym dzieckiem mogą być dla Ciebie na początku bardzo trudne. Mogą wyzwalać ogromne emocje, więc dobrze byłoby jednak być pod opieką terapeuty. Ale mają moc !
Terapeuta choćby mający najlepsze recenzje musi mieć jeszcze to coś, bliżej nie określonego co spowoduje, że łatwiej mu zaufasz...Czasem nie od razu to czujesz, ale jeśli z kolejnym spotkaniem tej chemii nie będzie, to już raczej nie będzie. Każdy z nas ma "nosa", intuicję czy jak to nazwać, nieistotne, wiesz o czym mówię
Myślę sobie, że wybór terapeuty to bardzo ale to bardzo ważna rzecz. Tak naprawdę podajesz mu całą siebie na tacy, a on ściąga z Ciebie kolejne warstwy tego czego Ty za cholerę ściągnąć nie chcesz..warto więc szukać aż do skutku.

Moim zdaniem, to była bardzo dobra rada. Ruch, wysiłek fizyczny powoduje wzrost serotoniny, czyli hormonu szczęścia. Nie trzeba koniecznie chodzić na siłownię. Spróbuj się raz chociaż zmusić do szybkiego chodu, zrobić paręnaście "brzuszków",przysiadów, podskoków itp. Tak, żeby się porządnie zadyszeć. I zobacz, czy po tym wysiłku nastrój choć przez chwilę Ci się nie poprawi. Tylko nie nastawiaj się z góry negatywnie, że to nic nie da. Po prostu ćwicz i skup się tylko na liczeniu tych czynności które będziesz robić. W końcu to nic nie kosztuje, najwyżej stracisz kilka minut czasu, którego z tego co piszesz i tam masz dużo.

To raczej ja jestem bluszczem, bo mieszkam w mamy mieszkaniu, a nie swoim. Mama cały czas mnie zachęca żebym zamieszkała w swoim mieszkaniu, a ja się boję sama tam iść a co dopiero mieszkać.                                            Robiłam marszobiegi kilka razy na jej polecenie i żadnych endorfin nie poczułam.                            To po co place terapeutce gruba kasę, skoro ona nie może mi pomóc, tylko mam zrobić to sama?

Nie wystarczy zrobić marszobiegi parę razy, z przymusu. Trzeba sie przełamac do regularnej aktywności. Jeżeli nie lubisz biegać, to przecież mogłaś to powiedzieć terapeutce i znalazłybyście taki sport, który Ci by odpowiadał (joga, pilates, aerobik, siłownia). Wszystkie te zajęcia mozna robić samej w domu przy pomocy minimalnego sprzętu i filmów z Youtuba, więc odpada wymówka wstydu przed ludźmi i wydatków

Z podejściem roszczeniowym wobec terapeuty nic nie wypracujesz. Pisałaś że terapeuta dawał Ci wiele różnych rad i propozycji ćwiczeń, ale Ty większość (wszystkie??) odrzuciłas.

Nie odrzuciłam od razu, spacerowalam po ulicach, robiłam marszobiegi, zapisywalam stan zadowolenia, ale to nic nie pomagało. Przeważyla propozycja, że mam iść do pracy. Ja w obecnym stanie do pracy się nie nadaje. I właśnie wtedy zrezygnowałam z terapii. Zresztą faktycznie pozostaje mi tylko praca sprzątaczki albo na kasie. A taka praca nie odpowiada mi i raczej mój stan by pogorszyła, a nie poprawiła.

Byłam na podobnym wolontariacie w telefonie zaufania. Wytrzymałam rok, ale byłam w lepszym stanie psychicznym niż teraz.

Dawała mi zadania bez ćwiczeń nad zmianą myślenia negatywistycznego, a na tym chyba polega terapia behawioralna. A co to jest depresja urojeniowa? Bo choroba afektywna jednobiegunowa to właśnie depresja.

Pewnie jestem męczydusza i wszystko na nie. Ale ja naprawdę nie mam siły i energii ćwiczyć. Praktycznie codziennie wkładam mnóstwo wysiłku i energii żeby się umyć i ubrać. Zmuszam się do wyjścia z domu prawie codziennie i nic się nie poprawia. Każdego dnia jest tak samo. Wcale z upływem czasu nie jest mi ani trochę łatwiej. Nie wiem już co robić żeby to nie było takie energochlonne. To strasznie męczące jest takie życie kiedy podstawowe czynności to ciągła walka i zmagania się z sobą. W myśl terapii behawioralnej powinno być z czasem łatwiej, a tu to tak jakoś nie idzie. Do żadnej aktywności nie jestem w stanie już się zmusić po tych codziennych przepychankach z wejściem pod prysznic i ubraniem się. Jak można kogoś takiego jeszcze wysyłać do pracy?

Powiem szczerze, że kiedyś nie było aż tak źle. Nigdy nie kipialam optymizmem, o czym świadczą moje stare wpisy tutaj, ale nie miałam problemów z myciem i ubieraniem się ani też z wychodzenie z domu. Wszystko zaczęło się jak ponad dwa lata temu weszłam w związek, który okazał się totalna katastrofa. Wtedy pomału wszystko zaczęło się tak jak jest reraz, chociaż od grudnia w tym związku nie pozostaje. Brałam już wszystkie leki z grupy SSRI, trijpuerscienne starej generacji, teraz biorę moklobemid w dużej dawce. Też lekarz próbował mnie leczyć na Chad, brałam między innymi lit, ale też nie pomogło. Teraz biorę nawet kwasy omega tłuszczowe i witaminę d i nic się nie poprawia. Przez te leki nie mogę spać, tak mnie pobudzają, a poprawy nastroju nie dają. Terapeutów szukam od czasu do czasu, jak mam już tak dosyć, że mam wrażenie, że już dłużej tego nie znose. Ale taki stan jak teraz trwa już blisko od prawie trzech lat. A wszystko przez to, że chłopa zachciało mi się szukać. I znalazłam popapranca.

Na pewno miało to wpływ na pogorszenie Twojego nastroju Miss.
Czy Ty masz poczucie wpływu na cokolwiek co dzieje się w Twoim życiu ? Ten brak energii może jest spowodowany innymi schorzeniami ? Pisałaś o tym, ale może warto przebadać się raz jeszcze dokładnie ??
Endokrynolog- skoro leczysz się u niego to chyba termin jest krótszy niż dwa lata ? Albo prywatnie.
Nie ma zupełnie NIC co sprawiało by Ci choćby najmniejszą przyjemność ??NIC ? To nie są pytania osądzające, nie oczekuję, że odpowiesz, ale jestem ciekawa co myślisz...

Chłop był z Sympatii, nie chciałam już nikogo szukać ale na terapii grupowej namówił mnie i spróbowałam. Miał ciężka sytuację rodzinną i materialna. Ojca chorego na raka i matkę z alzhaimerem. Ponadto po 10 latach nie picia na trzecim spotkaniu namówił mnie na alkohol. A ja jestem nie pijąca alkoholiczka. Złamałam z nim abstynencję. I potem coraz częściej sięgałam po alkohol. On też miał jakiś problem z alko, ale nie mnie oceniać czy jest uzależniony. Wiele razy przy mnie się upijal. Pożyczal ode mnie pieniądze, których potem nie oddawał, musiałam wielokrotnie opiekować się i sama zostawać z jego matka z alzhaimerem, a nie było to łatwe. I te ciągle jego problemy z pieniędzmi, życie ponad stan, długi i kredyty. Nigdy nie chciał podjąć dodatkowej pracy, tylko snul fantasmagoryczne plany własnych interesów. Do ich realizacji zresztą nigdy nie dochodziło. Nigdzie razem nie wychodzilismy bo on nigdy nie miał za co. Ewentualnie ja stawiałam. Dwa razy próbowaliśmy razem mieszkać. Raz z jego rodzicami, potem tylko z matką. On nie mógł ich zostawić. Dlatego też nigdzie nie wychodzilismy, bo matki nie można było zostawić samej. Właśnie wtedy u niego zaczęło się z tym nie myciem i nie ubieraniem. On nie widział żadnego problemu. Mówił. Ze nie powinnam brać leków. Zaczynałam coraz częściej pić alko. Od roku i ponad miesiąca jednak nie pije, zaznaczam to bo zaraz będzie, że od tego mam depresję, że pije. Tak więc od ponad roku nie miałam alkoholu w ustach. To moja mama uświadomiła mi, że to toksyczny związek. Ja mam osobowość zależna i tego nie za uważałam. Dopiero teraz z perspektywy czasu widzę, że to w tym związku zaczęła się depresja i że był on toksyczny.

Alkohol wpływa na leki antydepresyjne, więc go pijąc równie dobrze mogłabyś ich nie brać
Skoro nie pijesz od roku do od roku dopiero można oceniać efekt działania leków. Zanim zaczną działać i dobierze się optymalną dawkę, mija miesiąc dwa więc nie stosowałaś wszystkich leków a max 3-4 w ciągu tego roku niepicia, a więc może warto wrócić do tych wcześniejszych bo może któryś z nich byłby skuteczny bez alko?

Poprawka. Nie, nie "trafiałaś" na niewłaściwe osoby, Wybierałaś takie osoby.

Właściwie Twoja oś myślenia opiera sie na tym, że wszystko musi dojść do Ciebie z zewnątrz, na nic nie masz wpływu, w niczym udziału. Masz bardzo niskie poczucie wartości i myślisz o sobie w jak najgorszych kategoriach, tak więc wybierasz ludzi, którzy potwierdzają tą opinię. Są to mężczyźni, którzy Cię wykorzystują, obrażają, poniżają, ciągną na dno- czyli dają sygnał, że jesteś takim nieudacznikiem za jakiego się masz. Pozornie jest to głupie, ale tak naprawdę w ten sposób nic nie musisz zmieniać w swoim życiu i w jakiś sposób jest to "bezpieczna", znana sytuacja. Inni mężczyźni- ci porządni, opiekuńczy, umiejący kochać- są niejako poza Twoim radarem, bo informacja jaką wysyłają do Ciebie (fajna kobieta) kłóci się z tym jak sama o sobie myślisz. I pojawia się wtedy dysonans poznawczy oraz panika. Uciekasz od nich.

Nie wiem czy dobrze to wszystko wyraziłam, ale takie mam odczucia.

No dokładnie. To jest popularny schemat, który pojawia się u kobiet z tak niską samooceną jak Twoja.

Nie zgodzę się z tym. Na pewno bym kogoś takiego zauważyła. A tak poza tym obecnie nie otaczają mnie zadni mężczyźni. Zresztą ich już nawet nie szukam, po latach nieprzyjemnych doświadczeń stwierdzam, że to nie ma najmniejszego sensu.

Mam 48 lat, nie poznaje na metry nowych osób, gdzie mam spotykać tych zainteresowanych, wolnych facetów w zbliżonym wieku? Jedynych spotkałam dwa lata temu na randkach z Sympatii, tylko wyżej opisany się mną zainteresował. Tam gdzie chodzę tj na angielski i do dyskusyjnego klubu książki spotykam same kobiety.

Oj, Miss. Byś napisała wcześniej, to ja tam byłam u Ciebie na wakacjach i wszędzie łaziłam sama z dziećmi. A byśmy połaziły razem

Nie ja Ja Miss nie widziałam, przeciwności losu takie akurat

I co zrobisz Miss z tyloma pozytywnymi komentarzami ?

Chodzę na terapię ale nie rozumiem jak ona ma działać, nikt jakoś mi tego nie potrafi mi tego wytłumaczyć. Po co ja tam chodzę, jak to ma mnie zmieniać, co ja mam tam tak naprawdę robić? Psychiatre już kilka razy zmieniłam, ostatni kazał mi wrócić do pierwszego, bo powiedział, że ten pierwszy mnie dobrze leczy. Każdy mówi co innego, ja już nie wiem co jest prawdziwe.