Maz mnie poniza, jest apodyktyczny, nie wiem co robic. - Netkobiety.pl

Dzieki za pierwsze odpowiedzi na moje wolanie o pomoc ;-))

Ja praktycznie zawsze jestem w domu.
Nawet prace mam w domu.

Ja kompletnie nie wiem co robic i jak sie do czegokolwiek zabrac.
Jestem jak bezradne dziecko.

Z jednej strony zal mi przekreslac 23 lat wspolnego zycia, w tym 15 malzenskich lat,  dluzej jestesmy ze soba niz bylismy bez siebie.
Z drugiej jednak strony, nie chce byc tak dluzej traktowana, ponizana i obrzucana epitetami. Nie zasluzylam sobie na to. Mimo, ze nie pracowalam zawodowo, moja praca w domu byla i jest w sumie nadal, ciezka praca, czesto niedoceniana, za ktora nie dostaje wynagrodzenia.

Chce pojsc do radcy prawnego, zapytac kolezanke, ktora ostatnio tez myslala o rozwodzie ale  na jakis czas sie wstrzymala, ale najzwyczajniej w swiecie sie wstydze.Boje sie, ze slowa utkna mi w gardle i nie zdolam wydusic ani slowa, a w koncu zaczne plakac, ze wstydu....z bezradnosci.

Kiedy powiedzialam dzieciom, ze zastanawiam sie nad rozwodem, mowia, zebym przestala, wiedza jak jest, co tata nieraz wyprawia ale przeciez inni maja gorzej- mowia.

Ogladalam tyle razy filmy na prawdziwych wydarzeniach, gdzie kobiety byly tak samo traktowane przez swoich mezow i mowilam : jaka ona glupia, dlaczego go nie zostawi, a teraz robie dokladnie to samo.

Teraz mamy wlasciwie wszystko, mimo ze nie zapracowalam na to w pracy zawodowej to jednak uwazam, ze pracowalam tak samo jak maz, praca w domu, opieka nad dziecmi, syzyfowe prace w domu, rezygnacja z wlasnych przyjemnosci itp, wiele wyrzeczen, zeby uciulac na dom, to wszystko przeszlam.
Wiec tez na ten dom zapracowalam.

Oboje wywodzimy sie z biednych rodzin, wiec to co osiagnelismy  mozna nazwac sukcesem. Znajomi z rodzinnych stron zazdroszcza ale nie wiedza czym bylo to okupione.

Moze gdybym miala dokad sie wyprowadzic, np do rodzinnego domu....  ale
to niemozliwe, jak mam zyc w  malym pokoiku u mojej mamy, z dwojka dorastajacych dzieci?Jaki jest sposob na takiego apodyktyka i despote?

Chcialam jeszcze dodac, ze jestem atrakcyjna kobieta,zasze staram sie fajnie wygladac, nawet w domu podczas zwyklych domowych prac. Nie chce zeby maz ogladal mnie np w kapciach, szlafroku, nieuczesana, kojarzy mi sie to od razu z Kaczorem Donaldem, a raczej jego kaczorzyca ;-))

Dbam o siebie, dzieci, meza, dom. Wiec o co chodzi?

Moze on ma za dobrze?

Stella strasznie ci współczuję i domyślam się jak jest ci ciężko może jednak warto pomyśleć o rozwodzie? kobiety rozwodzą się mimo tego, że boją się o wój dalszy los lepsze życie skromne niż na poziomie z tyranem  pomyśl o tym, dopóki jeszcze jesteś na siłach i nie zniszczył cię psychicznie
czym dłużej będziesz w takim toksycznym związku, tym bardziej będzie na twoją niekorzyść dzieci są już duże, więc łatwiej będzie im to znieść, mają szczęście, że jeszcze one nie dostają bez powodu zadzwoń do jakiejś fundacji zajmującej się takimi problemami, idź do poradni, prawnika... działaj dopóki nie jest jeszcze za późno mam nadzieję, że przemyślisz to wszystko i zdecydujesz się na ten krok, skoro już o tym myślałaś
wiem, że jest to bardzo trudne, ponieważ moja znajoma niedawno przechodziła podobną historię jej syn miał 5 lat, jak postanowiła się rozwieść, bo już psychicznie była wrakiem

czytam co piszesz i nie wierze , Stella po co bys miała odcjodzic z domu to twój dom niech on odejdzie !!!
Facet molestuje cię psycicznie i znęca się nad tobą (fizycznie też) wystarczy że zrobisz obdukcje po jego pięści i facet ma przechlapane. Alimęty ci się należą na dzieci i na ciebie bo przyz lata robiłaś za słuzącą..
jeśli go kochasz i nie chcesz się rozsta to powiedz mu jasno i wyraźnie że jeszcze raz podniesie na ciebie ręke a wyl aduje na dołku mało tego jeśli nie zacznie cię inaczej traktowac to wystąpisz o rozwud
zobaczysz facet zmięknie.

Stella72-Zastanawiam się co ci jest bardziej potrzebne:współczucie czy motywacja-to że sytuacja jest chora wszyscy wiemy łącznie z tobą i dziećmi.Twój mąż wyładowuje stresy z dnia codziennego w domu na was-ponieważ wie że nie poniesie żadnych konsekwencji za poniżanie i bicie ciebie-to mu pozwala być w otoczeniu bardzo miłym i szanowanym człowiekiem.To są bardzo częste zjawiska-później się słyszy jak sąsiedzi mówią:-to był człowiek bardzo miły,dbał o rodzinę,zawsze służył pomocą itp.
Nie możesz pozwolić na to żeby on cię w ten sposób traktował!twoja praca w domu i opieka nad dziećmi to także wkład w to co osiągnęliście.Twojemu mężowi się wydaje że nie zaskoczysz go niczym,ponieważ wiele razy udawało mu się wyładować frustrację na tobie-powiedz sobie że tego już dość!!!postaw się!!nikt nie ma prawa cię poniżać,bić,obrażać itp.Zawsze możesz zrobić obdukcję jeżeli cię uderzy ,a wtedy nie będzie miał wytłumaczenia,poza tym mnie się wydaje że twój mąż należy do tego rodzaju ludzi którzy zachowują się w ten sposób ponieważ dostali od kogoś przyzwolenie natomiast w chwili gdy zobaczyłby że potrafisz się sprzeciwić i jesteś gotowa o siebie walczyć to zmiękł by.
Miałam kiedyś takich sąsiadów:on wykształcony człowiek wiecznie w rozjazdach,rodzina na drugim,albo i trzecim planie,żona dla niego to śmieć,którego się nie wyrzuca bo może się przydać,zawsze można jej przyłożyć,wyrzucić za drzwi,poniżyć i podnieść tym samym swoje ego.któregoś razu kobieta nie wytrzymała,on wrócił do domu po nie udanej delegacji i od progu awantura,kiedy nie dała się sprowokować zaczął ją wyzywać aż wreszcie się zamachnął...ale nie zdążył jej uderzyć bo ona już była przygotowana-złapała patelnię i jak mu przywaliła po plerach!!!facet się zatoczył ,na chwiejnych nogach poszedł do pokoju i był w takim szoku!!!ona zresztą też-ale to co zrobiła pozwoliło jej uwierzyć że ma w sobie siłę i potrafi się obronić tylko że nie musiała tego już nigdy sprawdzać ponieważ on po tamtym zajściu nie podniósł na nią ręki ani razu-mało tego zaczął się zastanawiać nad swoim postępowaniem.
Może i twojemu mężowi przydałaby się taka lekcja?on jest pewien że ty jesteś słaba,zalękniona i się nie sprzeciwisz-pokaż że jest w błędzie a może w ten sposób uratujesz swoje małżeństwo?
Życzę ci dużo siły i odwagi!!!

Zachowanie Twojego męża potwierdza obiegowe określenie, że często na psychologię idą osoby z własnymi problemami w tej dziedzinie...
Uważam, że absolutnie nie powinnaś się wyprowadzać z domu, nie ma powodu - żeby "odstępować pole".
Musisz wytwać w postanowieniu wywalczenia sobie pozycji PODMIOTU - niezależnie, czy w małżeństwie - czy już poza nim.
Napisz nam za jakiś czas, co postanowiłaś. Pozdrawiam.

Tak trzymaj !!!

Dziewczyno, jestem wstrząśnięta twoją opowieścią. Ale prawda, którą Ci napiszę napewno nie podniesie cię na duchu. Pozwoliłaś sobie na takie traktowanie i dlatego on po prostu wyciera tobą podłogę a ty sie potulnie tylko temu przyglądasz. Zahukał cię i boisz się nawet odezwać bys nie została pobita czy znieważona publicznie.

Ale proszę, skorzystaj z moich porad. W głowie mi sie nie mieści by facet nie miał aż takiego braku szacunku do swojej żony, która mu usługuje przez tyle lat.  Uciekaj jak najszybciej od niego, weź dzieci i wyjedź do rodziny, przyjaciół, do kogokolwiek życzliwego. Zrób to zanim wróci z tej podróży, albo zmień zamki w drzwiach by nie mógł wejść do domu. Przeczytaj jak najszybciej książkę Grocholi "Trzepot skrzydeł" cieniutka książeczka która opisuje identyczną sytuację jak twoja. Tamta kobieta też była bita i poniżana i wreszcie zrobiła z tym porządek, gdy jeszcze nie było dla  niej za późno i nie została zabita przez męża. Naprawdę ją przeczytaj, postawi cię na nogi ten happy end. Teraz akurat odbywaja się w Warszawie takie dni walki z przemocą w rodzinie. Ta przemoc która dotkneła Ciebie jest i fizyczna i psychiczna. Udaj się po pomoc. Napewno znajdziesz w internecie jakieś telefony kontaktowe. Jeśli nic z tym nie zrobisz to będziesz się staczała w bagno które cię wkrótce pochłonie i albo on pewnego pięknego dnia pobije cię na smierc albo wypędzi z domu. Jesli zostały ci chociaz okruchy godności, to zrób coś jak najprędzej. Jeżeli masz dojście do konta to zrób coś z oszczędnościami, zablokuj na lokatach, porób lokaty w innych bankach, by nie upłynnił żadnych pieniędzy bez twojej zgody. (piszę o pieniądzach ponieważ znam przypadek że jeden facet - były mąż mojej siostry chciał jej odebrać całą kasę przed rozwodem by nic nie dostała, oni nie mieli dzieci więc mogłaby nieiwele wskurać bo on pracował i zarabiał na dom, ale i tak musiał się z nią wszystkim podzielić na pół bo to co jego to i jej). Twój mąż jest zdecydowanie chorym człowiekiem, ma nerwicę albo coś w tym stylu albo jakąś paranoidalną postać nerwicy. Tak się zachowują chorzy na te choroby ludzie. Pracowałam z takimi ludźmi i wiem co mówię.  Najprawdopodobniej macie dodatkowo inne temperamenty, ty jesteś powolna a on szybki i każde twoje wolne wykonywanie jego rozkazów wzmaga w nim agresję.
Albo sie z nim rozwiedź, albo spowoduj by poszedł na terapię dla rodzin których dotknęła przemoc. Daj mu tylko jedną jedyną szansę na poprawę. Dostał już jedną szansę i żyłas z nim 15 lat i chyba dość tego bagna.

Pozdrawiam i trzymam kciuki że twój rozsądek zwycięży. Ja nie pozwoliłabym nigdy na taką sytuację. Męża trzeba sobie wychować. Gdyby mnie chociaz raz uderzył, nie byłoby juz nawet możliwości przebaczenia z mojej strony. Prędzej wybaczyłabym mu zdradę niż przemoc fizyczną.

Stella zapamiętaj nie jesteś utrzymanką jak by chciał miec kucharke sprzątaczke i nianie do dzieci to by na to nie zarobił. Głowa do góry

niki, tez tak sądzę... niestety, on taki juz jest...

nie męcz się z nim i z wiarą, że bedzie lepiej... bo sama wiesz, że nie będzie.

weź sie w garść i działąj. wierzymy w Twoj sukces

Witaj, Stello! Czytam Twoją historię i odnajduję w niej fragmenty swojej. Tyle, ze mój mąż stosuje mniej dolegliwe, choć równie bolesne bodźce: milczy lub zjadliwie i głośno krytykuje - mnie i córki. Właściwie do tego sprowadzają się nasze kontakty. Nigdy nas nie chwali, choć miewamy swoje sukcesy. W takich sytuacjach, jeśli nie jest w stanie znależć jakiegoś uchybienia - po prostu zachowuje się tak, jakby sukces był czymś normalnym i nic nie znaczył... Kiedyś było gorzej: wrzeszczał na mnie w miejscach publicznych i budził we mnie takie poczucie winy swymi racjonalnymi argumentami, że nie miałam odwagi się temu przeciwstawić.. Przez 18 lat. W końcu - po kolejnej napaści w sklepie równie głośno zwróciłam mu uwagę, ludzie się obejrzeli  i to poskutkowało. Od tej pory ubliża mi w miejscach publicznych wyłącznie w miarę cicho... Jest natomiast mistrzem w podkreślaniu naszych wad i błędów.
Wiem, że to toksyczny układ, ale teraz, po 20 latach systematycznego dołowania i izolacji od innych ludzi, nie mam już siły, żeby się od tego uwolnić. Zrozumiałam też, że mój mąż ma po prostu taką destrukcyjną osobowość i nic tego nie zmieni. Jest chory na perfekcjonizm, dlatego "poprzeczki" jakie chce, byśmy pokonywały są ZAWSZE ustawione o 1 cm powyżej naszych możliwości...
Przez te wszystkie straszne lata utraciłam poczucie własnej wartości i chęć na cokolwiek. nie utrzymuję juz żadnych kontaktów towarzyskich... Nie wierzę w siebie i nie bronię się  przed światem. Nie walczę o nic ani z nikim, więc zawsze przegrywam... Przywykłam.
Zapłaciłam straszną cenę za młodzieńcze przekonanie, że człowieka można zmienić wbrew jego woli... To mrzonka.
Stello, znajdź w sobie siły i odwagę, by wyzwolić się spod tyranii, póki jeszcze jesteś do tego zdolna, zanim sama uwierzysz święcie, ze jesteś do niczego. Zanim staniesz się zwolna kimś takim, jak ja. W pewnej chwili koń przyzwyczaja się do dyszla. Ty jeszcze masz szansę...

To znowu ja.
Przeczytalam wypowiedz litki i musze przyznac, ze rzeczywiscie, jestesmy w podobnej sytuacji.
Problem polega na tym, ze ja juz czuje sie nic niewarta, boje sie zrobic jakikolwiek krok bo jestem przekonana, ze nic mi sie nie uda.
Nie wierze w siebie bo i co moze osiagnac 15 letnia kura domowa po liceum, bez stazu pracy?

Moj maz, nie powiem, kiedy jest "normalny" jest fajnym facetem, mowi mi, ze mnie kocha, albo ze ladnie  wygladam...

Wydaje mi sie, ze nawet samemu sobie ustawil chyba troche za wysoko poprzeczke i teraz odczuwamy tego skutki.
Pracuje non stop, urlopu praktycznie nie mial nigdy, od zera dorobil sie wszystkiego co mamy, domu w centrum miasta, samochodu, itp, ble ble.
Stres go dobija i wyladowuje sie na nas, szczegolnie na mnie.

Nie wiem czy troche ochlonelam po zajsciu w sklepie i dlatego to pisze ale cos na pewno w tym jest jednak to nie jest powod by tak mnie traktowac.
Kiedys tez w miejscu publicznym, nie pamietam juz gdzie, zastosowalam taktyke litki i tez glosno mu "odpyskowalam", musze powiedziec, ze to naprawde podzialalo.
Nie wiem czemu przestalam to stosowac, chyba po prostu nie chcialam robic wiekszego zamieszania od tego co juz bylo.

Gdyby tylko nie wpadal w furie za kazdym razem kiedy sie z nim nie zgadzam, cos skrytykuje co on uwaza za dobre, byloby naprawde fajnie.
Nigdy nie wiadomo co sprawi, ze sie zagotuje.

Jestem zmeczona udawaniem na zewnatrz, u niego w pracy, czy na spotkaniach z ludzmi z jego firmy,przed znajomymi, rodzina, ze jest wspaniale,  jestem zmeczona zastanawianiem sie kazdego dnia czy dzis po powrocie z pracy bedzie w dobrym czy zlym nastroju, czy znowu dzien zakonczy sie jego napadem szalu i rozbiciem ..... talerza np?

Czuje sie jak 100 letnia kobieta, ktora przegrala swoje zycie, ze juz za pozno na jakiekolwiek zmiany.

To o czym pisalam w pierwszym poscie, mialo miejsce tydzien temu.
Przez tydzien nie bylo "go" w domu.
Troche ochlonelam ale nadal mnie to trzyma, jest mi tak cholernie zal, ze tak mnie traktuje.
Budze sie w nocy i placze, czuje sie taka bezradna, w jednej chwili chce walczyc, w nastepnej czuje, ze nie podolam.

Wrocil wczoraj.
Zachowywal sie tak jakby nic sie nie stalo, a wyjechal bez slowa, bez najmniejszego chocby pozegnania, a po powrocie zachowuje sie jak gdyby nigdy nic.
Znowu doszlo jednak do spiecia bo ja nie potrafie tak zwyczajnie o tym zapomniec i udawac, ze nic sie nie stalo.
Kiedy powiedzialam, ze jeszze mnie za to nie przeprosil, stwierdzil, ze nie przeprosi, nie ma bowiem za co.
Nie odzywamy sie.

Kolejne Andrzejki, za chwile kolejny Sylwester, kolejny rok, a ja.... zyje jak emerytka z artretyzmem, z zaburzeniami swiadomosci.
Tak sie czuje.. czesto.

Jak uwierzyc w siebie, jak uwierzyc, ze cos mi sie uda?
Jesli to zrobie, dalej bedzie juz zgorki ale jak to zrobic?

Nie wiem.

Dzieki, ze piszecie, pozdrawiam.

No tak Magnolia...  dziekuje za Twoje uwagi.

Dla osoby patrzacej na sytuacje z zewnatrz wszystko jest zawsze proste,
inaczej powie jesli znajdzie sie w podobnym polozeniu.

Z tego co piszesz Stello wnoszę, że opowiedziałas się na razie za opcją uzdrawiania relacji malżeńskich.
W jednym z poprzednich postów napisałam Ci, że Twoje życie nie może się sprowadzać do oczekiwania na powrót męża.
Z informacji, których nam tu dostarczyłaś wynika, że on przez cały czas trwania małżeństwa rozwija się zawodowo i intelektualnie.
Nie wiem natomiast nic o Twoich pozadomowych zainteresowaniach.  Jeśli ich dotąd nie miałaś - to teraz musisz to zmienić.
I wcale nie muszą to być zaraz ukończone studia - o ile nie masz ochoty ich podejmować.
Możesz zapisać się do dobrej szkoły na lekcje nowego języka obcego, możesz uczyć się malować, fotografować - cokolwiek ... ale jeśli nie masz żadnej pasji - to zastanów się .. i wybierz ją sobie!
Każda z aktywności poza samą przyjemnością poznawania czegoś nowego da Ci też radość z obcowania z ludźmi, oraz doda pewności siebie.
Gdy nasi partnerzy są nam w stanie zaimponować wiedzą w jakiejś dziedzinie - jest nam przyjemnie i jesteśmy troszkę dumne.  Oni też chcą, byśmy były dla nich interesujące - a jesteśmy wtedy - gdy mamy własne pasje, rozwijamy się, na jakiś temat mamy wiedzę wiekszą od nich. 
Więc jeśli rzeczywiście dobrze odczytałam Twoje intencje pozostania w związku - to zajmij się przede wszystkim organizowaniem własnego czasu. Gdy dbamy o własny rozwój - jesteśmy bardziej interesujące dla partnerów.
Myślę też, że musisz powiedzieć mężowi wprost - że nie będziesz tolerowała zachowań - o jakich nam tu napisałaś. Musicie porozmawiać otwarcie, co każde z Was jest w stanie zrobić /i co każde z Was musi zrobić, co w sobie zmienić/, jak postępować - aby je wyeliminować z Waszego życia - bo żyć z nimi nie można.

Moja droga,byłam w podobnej o ile nie identycznej sytuacji.Inaczej nie zabierałabym głosu!

Tu nie ma co gadać o facecie , jego sie nie zmieni.
Jesteś uziemiona przez kasę czy raczej brak jej przy rozwodzie --praca i tym podobne materialne klimaty

Trzymam za słowo.
Również pozdrawiam

Czesc dziewczyny ;-)

Dziekuje za Wasze opinie, sugestie.
Jest tutaj kilka osob, ktore rzeczywiscie wiedza co pisza i czuje sie, ze naprawde chca pomoc.
Inne... prawia zlosliwosci.

Coz... u mnie jakos sie kreci, na razie jest ok.
Omowilismy sytuacje, o ktorej pisalam i kilka innych, powiedzialam, co mi nie odpowiada i na co nigdy sie nie zgodze,
postanowilismy razem sie starac zeby takie sytuacje nie mialy miejsca.
Co z tego bedzie?
Czas pokaze, bo na to potrzeba czasu.
Mam nadzieje, ze bedzie dobrze.

Oczywiscie, bede tutaj zagladac, czytac i od czasu do czasu napisze co u mnie ;-))
Pozdrawiam Was cieplutko ;-))

cześć Stello. niestety moje małżeństwo też nie jest udane.Jestem po ślubie 4,5 roku a już mam dość tego człowieka. Wiem co to znaczy kiedy mąż ci ciągle wmawia,że się do niczego nie nadajesz,nie raz też mnie uderzył.mamy dwoje dzieci 4 i 2 lata. Nie pracuje. Starsza córka nie chodzi do przedszkola,ma zabużenia neurologiczne i psychologiczne. w przedszkolu integracyjnym, gdzie jest fachowa opieka nie ma miejsca,a w zwykłym przedszkolu ciągle płakała,tak że zakłócała zajęcia innym dzieciom. siedzę więc w domu, czasem wyślę CV przez neta,ale ciężko mi się wyrwać z domu mając dwójkę małych dzieci. na dodatek obok mieszkają teście,którzy wyzywają mnie podobnie jak mój mąż. Gdy teściowa mnie wyzywa mój mąż mówi mi,że ona ma rację bo ja taka jestem albo że wyraża swoją opinię.
Moi rodzice- mieszkają w tym samym mieście,mają duży dom,chociaż ,,góra"jest jeszcze nie wyremontowana. Moja mama mi powiedziała, że pierwsze piętro trzymają dla mojego brata, a na poddaszu ma suszarnie. Nie mam się więc gdzie wyprowadzić.
do tego dochodzi jeszcze moje słabe zdrowie,mam kolano po artroskopi,które często mnie boli,i częste
bóle głowy. muszę kończyć mój mąż znowu drze się na dzieci.

Stello to super że wychodzicie na prostą.

Droga Stello.
Ja jestem ponad rok dopiero po slubie.Odkąd jestesmy malzenstwem kłucimy sie nieustannie.Maz wytyka mi wszystko.Czesto podkierowany opiniami jego rodziny,bo mieszkamy w jego stronach.Tez mialam podobna sytuacje w supermarkecie:wziął mnie za tzw.fraki bo poszłam po mandarynki kiedy on wlasnie przez zeby cos do mnie mówil a ja przestalam go słuchac.Kiedy uczyl mnie jezdzic autem to krzyczal ze to ze tamto zle i gdzie ja wjezdzam w krzaki az w koncu ścisnął mnie mocno za kark tak ze bolal mnie jeszcze następnego dnia.Ja uderzylam go w twarz.Nie moglam uwierzyc ze to sie dzialo.Jak on mogl to zrobic i jak ja.To bylo zaledwie 2 tyg po slubie.Wtedy chcialam odejsc,ale w nocy rozplakal sie i prosil zebym tego nie rozbila.Nie zrobilam.Ale potem przy innych klutniach nie oszczedzal w slowach,krzyki i awantury.Zaczelam byc nerwowa i tez przestalam liczyc sie ze slowami tak jak on.Grozilam ze odejde bo nie mialam zadnych argumentow ktore mi do niego przemawialy.Nigdy tego nie zrobilam.Ze strachu.Az w koncu sie przyzwyczail i chyba stwierdzil ze nie mam na tyle odwagi.Tez usłyszalam nie raz zle slowa a co gorsza ja zaczelam schodzic do podobnego jemu poziomu.Kiedys powiedzial mi zebym wypierda....z jego zycia,kiedys zapytał:"jebn....Ci tym wioslem?"(to bylo na kajakach).Teraz,2 dni temu powiedzial ze sie rozwodzimy.Ale kiedys juz tak bylo   tylko jakos zalagodzilismy sprawe.Rozum mowi mi zebym ucxiekala gdzie pieprz rosnie.Dzieci jeszcze nie mamy.Ale czuje strach ktorego nie rozumiem.Moze mam za niska samoocene.Bardzo sie boje,tak,ze serce bije mi caly dzien z wielka predkoscia jakbym miala isc zdawac mature,tak ze odplywaja mi sily a wkrótce mam egz.w pracy i w tym stresie nie moge sie przygotowac.Ten strach, zauwazylam , powoduje ze chcialabym sie pogodzic z mezem aby tylko czuc w koncu spokoj.I jak mysle ze sie pogodzimy to strach spada i wtedy mysle o przyszlosci z nim i czuje ze ja tak nie chce zyc.I tez czuje jakis strach tylko malo odczuwalny.Bardziej jest to obawa.Przestalam rozumiec siebie.Z mezem zobacze sie dopiero w weekend.Nie wiem czy mowil szczerze o rozwodzie,moze znow sie pogodzimy.Chcialabym miec sile przyjac rozwod ale nie mam tej sily.Ani na rozwod ani na takie zycie.Mam prawie 27 lat.Maz jest rok mlodszy.Chcialabym aby sie ulozylo.Ale problemem jest m.in.ze nie umiemy radzic sobie z problemami.Siedzac w tym wszystkim nie wiem czy nasz zwiazek jest juz patologia dla kogos z boku...ale obawiam sie ze do tego zmierza.Maz jest apodyktyczny,tez wybuchowy i nerwowy.Licza sie pieniadze,zapewnienie bytu to okazywanie milosci w jego mniemaniu.Mialam robic prawo jazdy ale on zmienil zdanie pod wplywem swego ojca i odradzal mi a ja nie czujac jego poparcia nie zdecydowalam sie.Maz jest wychowany tak,ze kobiece obowiazki powinnam ja wypelniac,niewzne ze tez pracuje-bo to dla mnie wazne,wiec gdy on pomoze w sprzataniu czy obiedzie,po jakims czasie mi to wypomnie ze ja powinnam sama sobie radzic,a nie radze sobie z niczym-jego zdaniem.Tymczasem to jemu rodzice pomagaja w zalatwieniu pracy,naprawie auta,oni sa dla niego wzorem.A ten wzor mi nie odpowiada,ze matka zalatwia wszystko,wychowuj dzieci a maz ma obiadek ,kolacje  i rzuca bluzgami zeby pokazc jaki to on meski.Moj maz upodabnia sie do takiego stylu bycia.I choc bylo juz ostatnio lepiej to w klutni znow uslyszalam ze mu zle ze sam robi kolacje,bo to ja powinnam zrobic,ze pracy sobie nie moge znalezc,ze moge sobie zabrac co chce oby jak najszybciej sie mnie pozbyc..Czyli nie pasujemy do siebie.Na poczatku robnilam obiady ,kolacje kanapki do pracy ale przestalam gdy on odmawial mi spacerow,wyjazdu na zakupy,spedzenia razem soboty.To dziwne ale zaraz po slubie gdy mieszkalismy u jego babci to maz byl pod kazde dyktando swego ojca.Kiedy mu powiedzilam ze czuje sie samotna to powiedzial ze robie problemy sztuczne.Ze on nie bedzie siedzial jak jest robota.Wychodzilo na to ze ja nie moglam od niego wymagac ani pomocy-bo padalo stwierdzenie ze sobie nie radze,ani przyjemnosci z bliskosci,poczucia ze jest przy mnie.On stal sie jakby moim wrogiem.Chcial mnie przestawic na swoje tory-chial zyc tak jak przed studiami kiedy nie mial obowiazkow wobec zony a zyl ze swoja rodzina.Moje potrzeby byly olewane albo bylam nazywana ksiezniczka gdy czegos chcialam.Tak go wychowano.Tak miala jego matka,ktora pokazywala ze tak jest dobrze i tak ma byc.A ja nie przystalam na ich stereotypy i jestem dla nich troche obca,nie ma wiezi,i jestem tu sama,przyjaciele daleko,moja rodzina tez,nikt z nich do mnie nie dzwoni, z mezem jestem skłucona.
Nie potrafie odejsc.Jestem beznadziejna..Tyle krzywdy mi wyrzadzil a ja nadal trwam.
Moze znow sie pogodzimy...a moze tym razem decyzja jest nieodwolalna.Sama do niej zmierzalam,a teraz sie boje ze to sie stanie.Nie wiem co on naprawde mysli.On mowi takie rzeczy w zlosci....Nie bierze odpowiedzialnosci za slowa.Np."puknij sie w ten pierdo...mózg".Mowi ze ja nie przyjmuje zadnej krytyki,a ja owszem rozumiem ale czasem wole zrobic cos po swojemu. Ale chyba tez powinien uszanowac moje zdanie.on stwierdza ze nie mozna mi nic powiedziec.Bo jak on czy jego matka mi sprawia przykrosc przez złośliwe uwagi,to nie jest to krytyka tylk ozłośliwosc.Ja tek nie robie i nie chce zeby wobec mnie tak robiono.A on drze sie na mnie ze wszysko mnie uraza,ze jestem nadwrazliwa.I krzyczy tak,ze mi w srodku wszystko chodzi.
Wydaje mi sie ze to jest toksyczny zwiazek.Oboje nie umiemy sobie pomoc.On nie zgodzi sie na zadna terapie.Nie umiemy dojsc do porozumienia.Moze faktycznie bedzie ten rozwod i z jednej strony dobrze ale boje sie i moze nawet bym go prosila przez ten strach abysmy sprobowali ale to juz bedzie wykorzystane przeciwko mnie jesli tak zrobie.Skad ten strach...moze wierze ze sie nam ulozy ,moze go kocham,moze boje sie samotnosci,moze tego ze on mnie jednak kocha a ja to niszcze,nie wiem,ale wiele wiary wlozylam w ten zwiazek i nigdy nie bede juz wola ,nigdy nie bedzie jak wczesniej w moim zyciu,moje zycie zmienilo sie a rozwod zawsze bedzie czescia mnie,i nie bedzie we mnie nadziei ze spotkam kogos z kim wezme slub kto mi da milosc,tej nadziej ktora dawala mi zawsze sily.
Nie da sie ustalic niczego i konsekwentnie podchodzic do sprawy.A jesli sie pogodzimy-to tez prawdopodobne....jak to mozliwe ze chce odejsc i zostac.Czy to przez ten strach...

Stella, jestem w szoku! To nie prawda, ze on Cie kocha, nie wierz w to, Ty po prostu jeste mu potrzebna, do wyżywania się. Przerwij to, nie mów, że Ci sie nie uda. Czy może być gorzej???

Ja też 13 lat tkwiłam w takim związku. Mąż był panem i wladcą. Zawsze on miał racje.Też szkoda było mi tamtych lat a najbardziej dzieci, walczyłam kilka lat,prosilam,tłumaczylam i balam sie co ja zrobie sama,nie mając nikogo kto by mi pomógł,ale nie wytrzymałam, cos we mnie pękło, dojrzalam do decyzji i powiedzialam dość.Dzisiaj już 3 lata nie jesteśmy razem a 2.5 roku po rozwodzie.A co przeszłam w trakcie roztania i rozwodu było koszmarem.A teraz wiecie co - wiem że żyje.Ta decyzja dodała mi odwagi w całym moim życiu. Oczywiście nie jest tak że nie mam problemów i sama sielanka ale nikt mnie nie poniza i nie dołuje. Teraz straciłam prace i nie mam zamiaru się poddać. Takze kochana odwagi,przeciez nie jestes ułomkiem,a my kobiety mamy w sobie dużo siły tyklo trzeba ją "obudzić w sobie",a takie życie do niczego dobrego nie prowadzi.Życzę ci dużo siły i wytrwania.