nareszcie go zostawiłam - Netkobiety.pl

No to się powkurviaj na siebie, aż poczujesz ulgę i znowu Tak niestety emocje będą przechodziły przez Ciebie  jeszcze wiele razy i to też normalne.

Myślisz, że ja nie byłam zła na siebie?
I to jak
Ale w tamtym okresie dostałam jakiejś 'awarii systemu' i wmówiłam sobie, że coś ze mną musi być nie tak, skoro wszystkich zainteresowanych mną facetów odrzucam jak leci (ci którymi byłam zainteresowana to i tak nie dążyłam do żadnej relacji, bo niespecjalnie jestem osobą 'do związku', jestem samotnikiem) więc stwierdziłam, że jak już on się tak upiera, to ok spróbujemy.
No to spróbowaliśmy

A że jestem osobą dość lojalną i nie rzucam słów na wiatr, to jak już powiedziałam sama sobie - OK, niech to będzie taki spokojny związek, bez fajerwerków i dobrego seksu (no bo jak bez chemii? ), ale za to facet się chce starać (faktycznie próbował jakiś czas), to ja spróbuję jakoś to docenić.
Ale nie potrafiłam nawet się zmusić do namiętności podczas seksu z nim. ON to oczywiście wyczuł, wkurviał się o to i mi o tym mówił, ale miałam na to -przykro przyznać - wywalone, więc ta jego zdrada to też trochę taki krzyk rozpaczy. Nie dziwota, że się zakochał, skoro tamta ochoczo mu przyjemność sprawiała
Ale , że jestem - byłam wtedy, osobą dość hmm.. przywiązaną do "Swoich" rzeczy/własności, to tę zdradę odczułam dość boleśnie, jako cios wymierzony we mnie, tymczasem on po prostu chciał się czuć pożądany, chciał seksu.
Ale wtedy byłam wściekła. Uderzyło to w moje ego i przyznam, że nawet przez sekundę sam fakt, że ktoś inny go pożądał, wywołał we mnie nutkę zazdrości i rodzaj takiego przewrotnego pożądania..na zasadzie - "oddawać mi moją własność! już ja Ci pokażę!"
Ale wiadomo, to było tylko chwilowe.

Może u mnie bardziej skomplikowana historia, bo rzecz się rozbijała o seks -brak pożądania u mnie i niemożność sekszenia się z nim, u niego tego problemu nie było , ale z czasem i jemu się udzieliło, ale finał finałów też przeżyłam to.

No to grubo. Cóż, ja sobie powiedziałam i zresztą zawsze to wiedziałam, ze związać się z kimś, do kogo nie czułabym pożądania, chemii, nie mogłabym, no bo jak. Tak się nie da. Hmm, u mnie było tak, ze to mi bardziej zależało na seksie, niż jemu, a jeśli już, to zawsze skupiał się na sobie, na własnej przyjemności, jaką ja mu miałam sprawiać - najczęściej lubił ręczną robotę w moim wykonaniu, bo tak wg niego było "bezpieczniej". Ach, dużo by odpowiadac, ale komu by się chciało. ja naprawde nie mam na to sił, słów i w ogole, ale dzięki takim wspomnieniom przynajmniej wiem jaki był że to była pomyłka.

Hahahahaha, strasznie mnie ubawilas i kropka.

Boże ja naprawdę nie mogę sobie wybaczyć, ze nie skończyłam tego już dawno temu... Gdyby nie moje głupie nadzieje, gdyby ne strach przed samotnością, odeszłabym już dawno. Mam sobie za złe, ze nikogo nie słuchałam, ze byłam głucha i ślepa, że wypierałam z siebie prawdę i rzeczywistość...

Naprawdę jest mi ciężko. Rano obudziłam się z takim okropnym ściskiem w brzuchu, ciągle jestem zestresowana. Dlaczego nie czuję ulgi? Przecież po uwolnieniu się z toksycznej racji powinnam czuć ulgę. Na początku czułam, a potem popłynęłam... Nie wiem jak sobie poradzę, naprawdę nie wiem co robić. Psychiatra? Myślałam nad tym, a z psychologiem to raczej nie, przynajmniej na razie, nie mam teraz na to czasu, potem wyjeżdżam. Mam wsparcie najbliższych, ale dziś czuję taki wstyd, że nie potrafię spojrzeć sobie w twarz. Czuję złość na siebie, a żal w stosunku do niego, nie wiem czemu, chyba po prostu jest mi źle, z powodu jego braku uczuć do mnie. Wyszłam na frajerkę, której on nie chciał, podczas gdy do tej pory to jego nikt nie chciał... Samotność też robi swoje.

Chcę umrzeć

Misisippi, tak czytam sobie Twój wątek i postanowiłam napisać, bo widzę jak wielkie cierpienie przelewa się przez to, co piszesz. Postaram się napisać krótko i zwięźle.
Byłam w pewnym baaardzo toksycznym związku. Co prawda krócej niż Ty, ale czułam, że spędziłam z nim naprawie pół, jak nie więcej życia. Znałam faceta na wylot. Każdy jeden krok, każdą myśl.. przejrzałam go całego. Ale wrócę do tematu. Otóż ten mitoman i zdradzacz również tak jak Twój ex, miał konta na przeróżnych portalach randkowych będąc ze mną. Czasami się z tym ukrywał (zawieszał, a w nocy odwieszał i pisał do innych, jak i również swojej byłej), ale w większości nie ukrywał się z tym.
Swoim byłym dziewczynom pisał, że je kocha, że tęskni. Obrabiał mi 4 litery przy każdej swojej koleżance. W większości wypadków każda myślała, że jest wolny. Zresztą na forum opisałam swoją historię. A teraz dojdę do meritum.
Pisałaś, że on miał konta na przeróżnych portalach i znając życie do niejednej pisał i z niejedną się umówił. Takie przebrzydłe typy się NIE ZMIENIAJĄ. Uwierz mi.. jeżeli on z jakąkolwiek dziewczyną zacznie się spotykać, to będzie jej robić to samo co robił z Tobą! Będzie ją oszukiwać, wciąż będzie szukać innej. Kochana, ja to wiem z własnego doświadczenia. Z tym przebrzydłym kłamcą i zdradzaczem nie jestem niecałe 2 lata, może troszkę mniej.. i uwierz mi on nadal robi to samo! Miał już parę dziewczyn i każdą zdradzał, wciąż szukał innej, wciąż miał konta na portalach... mi się po prostu śmiać z niego chce.
Wyrzuć z głowy myśli, że on poświęci się dla innej, że inną pokocha. Takie przebrzydłe typy się nie zmieniają
A uwierz mi.. przeżyłam KOSZMAR.
Ściskam Ciebie mocno!

Ale pamiętam też cały czas Twoje słowa Lilka, że nie mogłam żyć wbrew sobie. I to jest najświętsza prawda! tego będę się trzymała zawsze!

Muszę żyć własnymi ideałami, wartościami, oczekiwaniami, a nie na siłę starać się dopasować do oczekiwań kogoś innego -  a tak właśnie robiłam w jego przypadku. Starałam się spełniać jego oczekiwania, żeby zyskać w jego oczach... Dziś wiem, że tak nie można, że tak nie wolno, bo zatraciłam siebie. Jeśli coś nie jest tak bym tego oczekiwała, trzeba odejść, nie łudzić się - teraz to wiem.

Dzięki Jacenty. Myślę, że wyciągnęłam i w sumie nadal wyciągam wnioski z tego związku. Dziś wiele rozumiem. Ale na dzień dzisiejszy targają mną takie emocje, że nie umiem sobie z nim radzić - jedyne co mogę zrobić to jakoś to wypłakać z siebie i potem czuję ulgę. Rano czułam złość, zazdrość o jego nową dziewczynę, a teraz mam wyrzuty sumienia - obwiniam siebie za rozpad związku. To co przeżywam to istny rollercoaster. Ja też nie byłam jakaś super nieskazitelna, potrafiłam popsuć dobre chwile bo zaraz włączała mi się nieufność, wypominałam przeszłość itp. Przez skupienie się na tym związku, przez tę nieufność i popadanie w smutek, zaniedbałam też swoje sprawy na uczelni, dlatego teraz mam taki ciążki, napięty okres.

Ach, wciąż mam wrażenie, że się poniżyłam, wyszłam na wariatkę, idiotkę, frajerkę, jakiegoś bluszcza, który bał się, że Pan odejdzie, jak tylko mu się postawię. Czuję, że zostałam z niczym i dlatego cierpię, a jego nowe szczęście niestety nie pomaga mi poczuć ulgi.

W przyszłym tygodniu postaram się umówić do psychiatry. Już wcześniej próbowałam się umówić, ale odwołałam wizytę, tłumacząc sobie, że te emocje same ustąpią i ze w ogóle ze mną jest wszystko w porządku. Ale nie jest i czuję, że nie będzie lepiej od tak, tym bardziej, że moje stany depresyjne trwają już od ok. 2 lat.

Dzięki Lilka.

Dziś miałam trochę spokoju, dopóki nie wydarzyło się coś co mnie poraziło. Wyszłam niedawno wieczorem na spacer po starówce razem z tatą, który do mnie przyjechał. Pochodziliśmy chwilę, aż nagle zobaczyłam go z jego nową sympatią... Widziałam ich jak szli, ominęli nas, nie wiedziałam ich twarzy tylko od tyłu. Poznałam go. Nie odwrócił się ani razu, poszli przed siebie w tłumie ludzie. W tym momencie poraziło mnie, szok, totalny szok, strach, panika. Tata powstrzymał mnie przed tym żebym nie podbiegła do nich, nie zrobiła z siebie idiotki, bo gdyby nie on pewnie odstawiłabym scenę na rynku. To było straszne. Tata mnie uspokajał, potem zadzwoniłam do mamy, która też mnie uspokajała. Boże, to było okropne. Szedł z inną, poznaną przez portal, ręce w kieszeni, chyba nawet nie gadali ze sobą, nie patrzyli się na siebie. On nie ma i nigdy nie miał żadnych koleżanek, bo każdą poznaną w internecie dziewczynę traktuje potencjalne jako partnerkę...

Zabolał mnie ten widok, ale na szczęście nie czuję się zazdrosna o tę dziewczynę. Wiem, że jestem lepsza, bo gdzieś tam w środku znam swoją wartość, poza tym jestem ładniejsza, niż ona. Ale ten widok... To straszne. Panika, szok, ale powoli przeszło. Pogadałam z najbliższymi, uspokoiłam się. a teraz piszę do Was.
Cóż, utwierdziłam się z tym czego się domyślałam. Intuicja mnie nigdy nie zawodzi, tym bardziej, że gdy wychodziłam z domu, czułam, że mogę go spotkać - naprawdę to czułam.

Proszę pomóżcie mi to jakoś przetrawić... 

Z trudem powstrzymuję się żeby nie napisać mu smsa, bo znam jego numer na pamięć niestety. Ale nie mogę tego zrobić. Może być tak, że jeszcze nie raz go gdzieś zobaczę...

Jestem jeszcze pod wpływem adrenaliny. Czuję, że jeszcze się rozkleję...

Dobrze myślisz - nic do niego nie pisz.
On się tym nie dość, że nie przejmie, to jeszcze oleje smsa i dopiero wtedy się poczujesz zlana, jeszcze gorzej

Wiem, że czujesz się paskudnie, ale taka wiadomość, nawet gdybyś mu 'pojechała' to marną byś miała z tego satysfakcję, bo jemu nie zależy, więc go nie zaboli. Tylko dasz mu argument, że dobrze zrobił, bo Ty taka zakochana a on wspaniałomyślny, bo już Cię nie krzywdzi swoją obojętnością.
Odpuść.

Misi domyślam się jak to musiało Cię zaboleć. Dobrze, że tata był z Tobą. Dobrze że masz wsparcie rodziców.
I dobrze, że stosujesz zasadę zero kontaktu, zero sprawdzania. Teraz już wiesz dlaczego. To właśnie jest jak rozdrapywanie rany.
Jeszcze trochę Misi wytrzymaj. Czas płynie i dzień po dniu przybliża Cię do osiągnięcia stanu równowagi.
Misi szukaj pomocy dla siebie wszędzie gdzie się da.

Wiem Misi. Rozumiem Twoją emocjonalność bardzo dobrze.
Psychiatrzy są od chorób i leków, a psycholodzy od pomocy w odzyskiwaniu siebie.
Oczywiście do wszystkiego trzeba dojrzeć, musi przyjść świadomość i chęć.
Tak myślę, że zmierzyć to się trzeba ze sobą a nie z tym co on robi.
Raczej poszukać odpowiedzi na to dlaczego się na takie traktowanie siebie zgadzałaś.
Oczywiście bez katowania siebie, bo to nic nie daje tylko bardzo szkodzi.
Co myślisz o tym co pisze w tym artykule, w linku?

Misi ja z Toba będę. Po prostu będę rozumiejąc Twój ból.
I Elle na pewno będzie, ona ma w tym temacie doświadczenie.

Misi idź po pomoc do psychologa. Każdy kto cierpi potrzebuje tego, a Ty cierpisz bardzo, bardzo.
A może da Ci jakieś dobrze dobrane łagodne leki, które pomogą ci teraz w tym najtrudniejszym momencie. Zresztą rodzinny może takie dobrać. Będzie szybciej.
jak czytam różne wpisy to wiem, że ludzie z tego korzystają i chwalą sobie, że dzięki temu mogli normalnie funkcjonować, chodzić do pracy, wyspać się.

Co do rodziców, to oni wspierają Cię na tyle na ile się znają na udzielaniu pomocy. Po prostu są z Tobą, słuchają, pocieszają i rozumieją.
Martwią się i stąd te ich nietrafione rady. Ludzie tak mówią bo nie wiedzą jak pomóc.

Misi może wyjdź na spacer, na słońce, poprzyglądaj się światu.
Poczytaj na tych emocjach.pro artykuły o uważności i inne.
Pomyśl o sobie, co możesz jeszcze dla siebie zrobić żeby poczuć się lepiej, zatroszcz się o siebie jak o dziecko które potrzebuje pocieszenia, o nim nie myśl wcale (na ile możesz odpędzaj myśli).

Kochani,

minął ponad miesiąc od rozstania i powiem Wam, ze czuję się o wiele lepiej. Teraz skupiam się na sobie, jestem ja dla siebie. W poniedziałek mam obronę dyplomu. Nareszcie powoli zaczynam czuć że żyję. Lepiej wyglądam, czuję się atrakcyjna, wracam do dawnej szczęśliwej "ja". Przestaję już analizować, myśleć. Czasami mi się zdarzy, ale na pewno już nie tak intensywnie jak wcześniej. Dobrze jest mi samej póki co. Wiem jednak, że mój były nadal zamieszcza anonse, ma nową pocztę i wychodzi na to, ze z tą z którą go widziałam tydzień temu nie wyszło. Zdałam sobie sprawę, że to gnojek i frajer, a związek z nim to porażka totalna - niedojrzały dzieciak i narcyz. Taka jest prawda. Cieszę się, że nareszcie oddycham pełną piersią. Zaliczyłam sesję i czekam na obronę dyplomu. Staram sprawiać sobie przyjemności, robię wiele z myślą o sobie i niepotrzebny jest mi do tego facet. Na razie jest wszystko ok i wiem że jestem na   bardzo dobrej drodze, by było jeszcze lepiej

Dziękuję Wam wszystkim za wsparcie, szczególnie Tobie Lilka i Elle, i wszystkim pozostałym. Jesteście wielcy

Wspaniale Misi, że znów dostrzegasz uroki życia, że dbasz o siebie.
A jak będą nachodzić Cię złe myśli to przypomnij sobie to co napisałaś powyżej, on znowu pisze anonse i szuka dziewczyn i tak będzie już zawsze,
niestety jeszcze wiele skrzywdzi tak jak Ciebie. Taki człowiek nie da szczęścia żadnej dziewczynie.

Będę trzymać kciuki w poniedziałek za Ciebie

A jak już poukładasz sobie ważne sprawy pomyśl o wsparciu psychologicznym dla siebie.
Potraktuj to jako inwestycję w siebie na lepszy start w samodzielne dorosłe życie.

Ja też dziękuję Misisippi

Obroniłam się na 4+ Cieszę się, że mam to już za sobą - zważywszy na to, że po rozstaniu, ostatni miesiąc wstecz był bardzo napięty i pracowity, udało mi się zrobić wszystko na czas i zdałam. jestem licencjatką Ale łezka w oku się kręci - tak sobie pomyślałam, że tak bardzo bym chciała podzielić się swoim małym sukcesem z nim, żeby wsparł mnie jakoś, a tak... Trochę mi się smutno robi jak o tym pomyślę - gdyby wszystko było inaczej, dziś świętowałabym z nim Tak sobie myślę - przecież wiedział o mojej obronie w tym roku, czy nie zastanawia się jak mi poszło? Nie jest ciekawy co i jak? To takie przykre... No cóż, w moim życiu w dość szybkim czasie zaszły poważne zmiany - skończyłam studia I stopnia, pozbyłam się chłopaka, którego kochałam - dzisiaj odczuwam skutki tej rewolucji, tym bardziej, że tak nagle zrobiło się spokojnie, bez stresu, no wiecie... Wszystko ok, ale tak czy owak zdałam sobie sprawę, ze jestem sama... No ale lepiej być samą, niż z kimś takim jak on. Sama jakoś to uczczę

Gratuluję!

Co prawda, nie śledziłam wcześniej Twojego wątku, ale widać, że silna kobieta z Ciebie. Przydałoby się więcej takich

Teraz na pewno jest Ci nadal ciężko, skoro był dla Ciebie tak ważny, ale przybywam tu z piosenką, która mi pomogła w tych trudniejszych chwilach. Gdy pewnego dnia zrozumiałam, że w pełni się z nią identyfikuję, że już tak bardzo nie boli, że przestałam nienawidzić, odczuwać żal, ulga była niesamowita, a moja miłość do niej jeszcze bardziej wzrosła

Hej Wam,

piszę żeby uaktualnić co dalej u mnie. Otóż z czasem jest coraz lepiej, bycie singielką bardzo mi służy. Tak jak pisałam wcześniej czuję się o wiele lepiej niż gdy byłam z nim. Kluczem do radości i nie wracania do tego co było są przede wszystkim chęci - trzeba CHCIEĆ się odciąć i zacząć wszystko od nowa. Ja tego chciałam i naprawdę mogę przyznać, że jestem z siebie dumna. Nie mam z nim żadnego kontaktu, ale i tak wiem, że nadal przesiaduje na portalu, on to robi non stop, to już jest uzależnienie, ale mam to gdzieś, skwituję to tylko i wyłącznie jednym zdaniem, które sama słyszałam często od niego: "to jego problem". To pokazuje mi tylko jaki z niego nieudacznik i głupiec. Gdy tylko dopada mnie czasem smutek zawsze sobie powtarzam, że nie będę dla tego drania psuła sobie nastroju, że on nie jest tego wart, że związek z nim nic mi nie dał, kompletnie nic. Ostatnio w księgarniach, w których miałam okazję bywać, natykałam się na książkę o narcyzach - gdy poczytałam sobie trochę, aż mi oczy wyszły na wierzch, bo większość z rzeczy tam opisanych idealnie pasuje do niego... Ale przecież nie będę się zajmować jego psychoanalizą. Niech spada, mam nadzieję, że już nigdy nie będę miała z nim żadnej styczności.

Cześć,

u mnie bez zmian. No może trochę się zmieniło, ale chyba nie na lepsze... Otóż tak jak przeczuwałam, mój nastrój ostatnio się popsuł. Czułam, że gdy wszystkie ważne sprawy, które przez ostatnie 1,5 miesiąca miałam do załatwienia i które napędzały mnie do pracy i aktywności nareszcie się rozwiążą to pozostanie cicha pustka... Tak właśnie teraz się dzieje. Odczuwam poważnie skutki swojej samotności. Robi mi się przykro, znów po trochu zaczęłam myśleć, zastanawiam się co on robi, co się u niego dzieje... Mam wakacje i przez nadchodzący wolny czas dopadają mnie rozterki... Muszę się czymś zająć tak jak ostatnio, bo inaczej znów będę przeżywać. Oczywiście nie mam z nim kontaktu, on z tego co wiem przesiadywał jeszcze tydzień temu na portalu zamieszczając anonse. Cóż staram się jakoś żyć, miałam chwilę słabości, która kusiła mnie by się do niego odezwać - wiem to byłaby najgłupsza rzecz jaką mogłabym zrobić, ale po prawie 2 miesiącach (28 czerwca miną 2 miesiące od naszej ostatniej rozmowy) zaczęłam czuć się winna (?) Mam wyrzuty sumienia, tylko dlaczego ja? Dopada mnie myśl, że to ja popsułam nasz związek, że to przeze mnie szukał sobie innych, bo nie byłam dość dobra... Ostrzegałyście mnie przez nastrojową huśtawką, ale byłam pewna, że po tym fajnym okresie bycia samą, nie dopadną mnie te gorsze chwile... Co prawda popłakałam sobie, ale to bardziej myśli i znów ten ciężar w środku mnie przytłacza... On już o mnie zapomniał, a ja czuję pustkę. Głupio się łudzę, że on może coś jeszcze zrozumie, zatęskni, uświadomi sobie, że byłam kimś ważnym, ale wiem że to tylko iluzja i idiotyczne zachcianki... Ech, wychodzi na to, że za krótko jeszcze czasu minęło by się z tym wszystkim uporać...
Pocieszcie mnie

Ale ja wcale nie miałam tego na myśli.

dziewczyno, trzymaj sie, jestem z Toba. przechodze niemal to samo - wlasnie zerwalam toksyczny zwiazek.

to co moge poradzic to robienie CZEGOKOLWIEK. rob wszystko co sie da.
a najpierw polecam przeczytanie paru blogow:
szczury i wadery
efekt lustra
moje dwie glowy

wpisz te hasla w google, a znajdziesz te blogi.

masz czytania przynajmniej na miesiac.
czytaj i ucz sie jak dziala psychopata.

moj nadal mnie atakuje mailowo, teraz niby chce zabrac jeszcze jakies rzeczy ode mnie .. a taki uj!

najwazniejsza zasada: ZERO KONTAKTU

nie pisz, nie dzwon, nie odpowiadaj. a najlepiej ustaw wszedzie bloksdy, zeby nawet nie widziec, jak on bedzie pisal.

i nie daj sie.
wyjdziesz z tego )

Kochani,

czuję się fatalnie. Nie przyjęli mnie na studia magisterskie. Co prawda zdałam egzamin wstępny, ale zabrakło punktów... Ta sytuacja mnie dobiła. Dosyć, że ledwo co zakończyłam toksyczny związek, jeszcze się po tym nie pozbierałam, to na dodatek los pokarał mnie nie przyjęciem na studia. Temat już co prawda przegadałam z rodziną, tłumaczą mi że nic takiego się nie stało, że zrobię rok przerwy, będę próbowała zdawać za rok, a przez ten wolny rok, który właśnie się szykuje będę mogła zrobić wiele dobrego dla siebie. Myślałam nad jakimiś kursami, poza tym będę przygotowywała się do egzaminów za rok i muszę dać z siebie wszystko. Pomyślałam też o psychologu -  w końcu będę miała na niego czas.

Ale wiecie, ta optymistyczna wizja to jedno, a drugie to poczucie porażki, wstydu, dół totalny. To porównywanie się... Moje studia były tymi wymarzonymi, chciałam je kontynuować, ale nie udało się, przynajmniej teraz. Niedawno cieszyłam się z obrony licencjatu, a dziś cała tę radość przyćmiło nie dostanie się dalej. Do tego jeszcze niewyleczona sprawa z eks, który podejrzewam, że jest teraz super szczęśliwy z nową laską, a ja... Dwie porażki w ciągu zaledwie 2 miesięcy. Czuję, że osiągnęłam jakieś dno, z którego teraz trzeba będzie się podnosić.

Misi, jesteś taka młoda, rok to naprawdę nic!  Mówi Ci to starsza koleżanka z doświadczeniem życiowym. Masę moich znajomych po 40. roku życia całkiem zmienia swoje życie zawodowe. Moja 43-letnia koleżanka zaczęła właśnie studia na wydziale architektury :-)  Nie łam się. Całe życie przed Tobą. Za rok spróbujesz. A teraz rób inne rzeczy, może wyjedź popracować za granicą. Głowa do góry!