nareszcie go zostawiłam - Netkobiety.pl

Bardzo dobrze zrobiłaś. Z czasem czułabys się przy nim coraz gorzej, coraz mniej warta jako kobieta. Nie zasłużyłas sobie, żeby być zapchajdziurą po jakiejś niespełnionej miłości. Jeszcze spotkasz kogoś, dla kogo będziesz priorytetem a nie gorszą alternatywą.

Mnie też była już dziewczyna zdradziła emocjonalnie, będąc ze mną zaczęła randkować z innym. Wtedy tego nie rozumiałem i walczyłem o nią, teraz po długiem czasie od rozstania wiem że w sumie tylko ja kochałem a ona niszczyła mnie swoją obojętnością. Mam nadzieję że i u cb po czasie złe emocje opadną i znajdziesz kogoś naprawdę wartościowego kto doceni !!!!

Dziś się z nim widziałam. Oddał mi książkę, którą dla mnie zamówił jeszcze przed rozstaniem. Był taki pogodny, głupio się uśmiechał... W ogóle zero żalu, jakichś przeprosin... Pytał się co słychać...

Nie mogę. Gdy wróciłam do domu, załamałam się. Jest ciężko. Znowu. Ta jego obojętność, tak jakby nic się nie stało... Płaczę, bo nie mogę znieść świadomości, że on ma moje cierpienie w dupie, on w ogóle tego nie rozumie... Czy on myśli, że będziemy utrzymywać stosunki koleżeńskie? Myli się... Nie rozumiem, jak ktoś kogo kocham, tak się zachowuje, tak obojętnie na wszystko...

Bardzo dobrze zrobiłaś Autorko - jedyna słuszna decyzja, jaką w tej sytuacji mogłaś podjąć.
Takie odrzucone "miśki" mają to do siebie, że są tak skupieni na sobie, że cel uświęca im środki.

Pytasz czy można być tak obojętnym na ranienie kogoś, z kim spotykało się z braku laku i widoków na zejście z tamtą?
Niestety można. Wręcz jest to bardzo proste kiedy emocjonalnie jest się w zupełnie innym miejscu..

Dla egoistów zasada empatii nie obowiązuje, pamiętaj

Dziękuję wszystkim za słowa otuchy. Wiem, że ja w niczym nie zawiniłam i dlatego nie mam sobie nic do zarzucenia. To, że nie potrafiłam się z tym pogodzić, że "wybaczyłam" ale nie zapomniałam było czymś normalnym i to nie ja powinnam się starać, tylko chłopak gdyby naprawdę mu na mnie zależało... Poza tym jeszcze przed rozstaniem miało miejsce pewne zdarzenie. Gdy któregoś wieczora przyjechał do mnie, zmęczony położył się spać i zostawił telefon na biurku. Moja permanentna nieufność nie pozwoliła mi nie zajrzeć - odkryłam, że logował się na nieznaną mi pocztę. Nabrałam podejrzeń, że znowu coś ukrywa, znowu robi coś za moimi plecami. Oczywiscie wygarnęłam mu co to za poczta, on na początku zaprzeczył, ze w ogóle ją ma, ale i tak w konsekwencji to ja oberwałam, za to że grzebię mu w telefonie... Przeprosiłam go za to i temat był skończony... do dziś. Nasze rozstanie było oficjalnie nazwane przez nas przerwą - postanowiłam, że potrzebuję czasu itp. i powiedziałam mu, ze to jest czas dla nas, że nie oznacza jeszcze definitywnego końca. Zgodził się z tym i obiecał, że nie zrobi nic za moimi plecami... Ale moja kobieca intuicja nie dawała za wygraną. Wiedziałam, że mój były chłopak wchodził często na pewien portal i nawet się z tym nie krył. Lubił przeglądać anonse towarzyskie. Chcąc go sprawdzić podszyłam się wczoraj za pewną wymyśloną przeze mnie dziewczynę, wrzuciłam nawet przypadkowe zdjęcie z internetu ładnej buźki, a on niedługo potem napisał wiadomość do tej "panny", którą w realu byłam ja... Serce mi zaczęło walić jak młot. Dodał nawet swoje zdjęcie i proponował spotkanie. Napisałam mu, że jest sk***synem, zdrajcą, kłamcą i że nie zobaczy mnie już nigdy więcej. I tak dwuletni związek oparty na kłamstwie, obłudzie, bez miłości zakończył się przez maila. Nie odezwał się już, a ja czuję się wrak. Jak mogłam kochać kogoś takiego, kogoś kto zawsze miał mnie w dupie...

Też jestem zdania, że zrobiłaś bardzo dobrze kończąc tę relację. Przeczytałam dokładnie Twoje posty, mimo młodego wieku (tak mniemam, bo piszesz o chłopaku, nie mężu) - postąpiłaś bardzo dojrzale.

Powiem Ci - nie ma co się łudzić. Są kobiety, które wybaczają zdradę z różnych powodów. Ja na początku też miałam dylematy, przechodziłam przez wszystkie etapy opisywane w setkach historii na tym forum, zastanawiałam się, czy dobrze robię czy nie, może jegomość zasługuje na szansę, może ja jestem za mało wyrozumiała... Dziś odpowiedź mam jednoznaczną. Byłam i jestem zbyt wyrozumiała, a gość nie zasługuje na szansę, bo dalej po cichu ciągnie ten swój żałosny romansik i kłamie w żywe oczy.

Dziś mam dowody w ręku, że moja decyzja o zakończeniu kilkunastoletniego związku jest właściwa.

I pamiętaj - jak cięcie, to cięcie, najlepsze takie chirurgiczne, a nie babranie się w ranie. Żadnej stopy koleżeńskiej! Jego obecność będzie Cię wyprowadzać z równowagi - a Ty, kochana, masz się odciąć od źródła swojego cierpienia, żeby zacząć nowy etap. Przez dłuuugi czas zachowywał się jak świnia i na sam koniec przekonałaś się, że Twoja kobieca intuicja nie zawiodła Cię co do intencji na przyszłość jegomościa. Smutne, ale jakże prawdziwe: "Kontrola podstawą zaufania" po zdradzie...

Potraktuj to doświadczenie jako - "co mnie nie zabije, to mnie wzmocni", choć wiem, że szczególnie na początku boli niemiłosiernie.

Lilka787 ma rację, forum uzależnia , ale wpadaj tak często, jak poczujesz się źle, poczytaj historie zdradzonych kobiet i mężczyzn... Zdrada boli. I nic po niej nie jest takie samo. A najgorszy jest brak zaufania - on wykańcza nie jego, ale Ciebie. Powodzenia

To co czujesz teraz minie, tym szybciej im bardziej usuniesz wszystkie jego ślady tzn. zero kontaktu, blokada na FB, wykasowany numer tel. itp. Jak to zrobisz, szybko zapomnisz i poczujesz się wolna. Brak tych czynności oznacza zawsze większy ból.
Jego wymówki były typowe i stare jak świat. I oni kłamią w żywe oczy.
Misisippi jak poczytasz wątki o zdradach to zobaczysz, że oni tak zawsze, robią niewiarygodne świństwa, po których zachowują się jakby nic się nie stało. Zdradzacze nie mają litości ani współczucia. Nie widzą nic poza własną przyjemnością.
W niewyobrażalny sposób ranią najbliższych, żony, mężów, partnerów, dzieci i nic sobie z tego nie robią. Dla mnie to niepojęte jest. Trzeba być zaburzonym człowiekiem, żeby nie mieć krzty empatii dla swoich najbliższych.
Nie chciał powiedzieć że nie kocha, bo trzymał Cię w rezerwie. Typowe.

Trzymaj się. Od teraz będzie tylko lepiej.

I Lilka787 dobrze Ci radzi to co ja - zerwij wszelkie formy kontaktu z nim!

Podpisuję się, bo znam to z autopsji.

Liluś Kochana, dzięki. Własnie tego określenia trzymanie w rezerwie brakowało mi na określenie tego, co mi zafundował jaśnie wielmożny w ostatnich miesiącach. Merci

Tylko jego plan B, rezerwa właśnie, nie wypaliła tak jak myślał. Za to wypaliła strzelba , której się nie spodziewał.

Misisipi - niby go zostawiłaś.. a jednak wcale nie.
Po co logujesz się na portalach, podszywasz pod inne laski, wyzywasz go? Wychodzisz na desperatkę, niestety. Odciąć się to oznacza, że świadomie rezygnujesz całkowicie z jakiejkolwiek formy kontaktu z nim, ponieważ jest to osoba toksyczna.
Wracasz do dobrych wspomnień, często ak jest, że się po prostu były związek idealizuje.
Skoro przez 2 lata nie potrafił określić się, czy Cię kocha i kim dla niego jesteś, czułaś się jak przystawka, czekadełko przed głównym daniem - da sobie spokój.
Żeby ktoś chciał Cię przeprosić, to najpierw musi mieć świadomość własnych błędów, Twojej krzywdy w związku z tym, musi czuć się winny.
On tak nie czuje!!!
Przecież z tego , co piszesz, człowiek nie nadaje się do normalnego związku, sam żyje wspomnieniami, nie daje sobie z nimi rady i ma w dupie, że po drodze niszczy życie innym osobom.
Daj sobie spokój. Będzie przykro, będzie bolało przez jakiś czas. Na pewno wiesz, że zasługujesz na tyle, ile sama dajesz, prawda?
dlaczego chcesz być z kimś, kto Ciebie nie chce? Dziewczyno... życie czeka.

Dziękuję, Lilka787 Ja po pierwszym szoku postanowiłam, że się nie dam . Moja śp prababcia przeżyła dwie wojny światowe, powiedziałam sobie, że takie dziedzictwo zobowiązuje Ja przeżyję zdradę dupka i jego lafiryndę - nie ja pierwsza i nie ostatnia :-)

Teraz piszę o tym lekko, bo najgorszy etap - uderzenie w głowę obuchem, mam już za sobą. Jestem teraz na etapie czystej radości życia. Potraktowałam ten kryzys życiowy jako ....szansę na rozwój - i podziałało! Włożyłam mnóstwo pracy w odzyskanie poczucia własnej wartości, ale też spotkałam mnóstwo dobrych i mądrych ludzi w tych trudnych chwilach, których słowa i czyny bardzo mnie wzmocniły. Między innymi tu, na tym forum, kiedy jeszcze nie pisałam, ale czytałam i ... wyciągałam wnioski. I odżyłam! I pielęgnuję w sobie poczucie wdzięczności, za wszystkie te małe i duże przejawy ludzkiej dobroci i życzliwości.

Zgodzę się z Tobą, bo subskrybujemy kilka wspólnych wątków, że zdrada, to jedno z najdotkliwszych i najmroczniejszych doświadczeń, jakie mogą człowieka spotkać. Jak już prawda wyszła na jaw, ja w kilka godzin po nie mogłam po prostu oddychać - otworzyłam okno, by zaczerpnąć świeżego powietrza - dosłownie!

Ja rozumiem, że mój-prawie-były-mąż mógł mieć wiele powodów, by mnie zostawić, ale na Boga, mógł się wybrać się z kumplami zdobywać Everest, a nie tak banalnie i nisko - uciec ode mnie do szparki-sekretarki .

I zgodzę się, że zawsze, ale to zawsze, warto kierować się żelazną zasadą w życiu - nie krzywdź drugiego człowieka.

Postanowiłam, że mój mąż i jego lafirynda nie odbiorą mi jednego, co dla mnie jest też wartością nadrzędną - godności.

I tu posumowałaś to, co ja sama myślę. W tym potoku kłamstw, półprawd i przemilczeń faktów, mój mąż powiedział jedną prawdziwą rzecz - jemu przeszkadzała moja siła. I on czuł się słaby przy mnie. Tu doceniam jego szczerość, bo otworzyło mi to oczy, dlaczego mój związek się rozsypał. Ale nie rozumiał, że to poczucie własnej wartości płynie właśnie z wnętrza, nie otoczenia. On potrzebował drugiego człowieka, by przejrzeć się w jego (czyt. jej) oczach i poczuć "męsko". Dziewczyny, mówię Wam, odbyłam z lafiryndą po potwierdzeniu zdrady, jedną jedyną rozmowę telefoniczną - pod koniec, zaczęłam się niemal serdecznie śmiać z tej laski, że jest tak dziecinna i głupia. I przy takiej właśnie słaby wreszcie czuje się macho, bo się nie musi wysilać. Prawdziwy turbo-lover

Próbuję sobie odpowiedzieć uczciwie na pytanie, jak ja postrzegałam przez ostatni czas mojego męża. Pobraliśmy się, kiedy ja byłam młodziutką dziewczyną. Nie myślałam o nim jak o słabeuszu. On o sobie tak - i na zasadzie samosprawdzającej przepowiedni stało się w końcu, iż spojrzałam na niego tak ja on na siebie. Okazało się w pewnym momencie, że ...ja potrzebowałam partnera, mężczyzny, a nie chłopca, bo nie jestem jego matką! I ponieważ jestem szczera, chyba ten problem z pożądaniem zaczął się ode mnie... Trudno iść do łóżka z synkiem, prawda?

Ja miałam to szczęście, że wyszłam za mąż z miłości, kochałam i byłam kochana. Tego nie zapomnę nigdy i jestem losowi wdzięczna, że tego doświadczyłam. Ale wiem też, że oboje się zmieniliśmy, może nasze drogi też tak naturalnie trochę się rozeszły...

No i ja jestem silna, natury nie zmienię, a związek polega na akceptacji drugiego człowieka takiego, jakim jest. Nie umiałabym udawać słodkiej idiotki, którą nie jestem - nie wytrzymałabym z taką cukrową sobą i wtedy to ja nie mogłabym patrzeć w lustro hi hi Że wszystkich oszukuję

I to prawda, że po zdradzie nic nie jest takie samo. Ja utraciłam bezpowrotnie zaufanie do mojego-prawie-byłego-męża. Gość cały czas tkwi w kłamstwie

I taki mały szczegół - choć czuję się silna i często słyszę takie określenie w stosunku do siebie, to ... nie wyrosły mi wąsy i nie zaczęłam nosić spodni. Wręcz odwrotnie

Czasem sobie popłaczę (płacz oczyszcza), czasem się boję (przede mną wiele wyzwań), ale powtarzam i w myślach i na głos: "Dam radę!" Wszystko zaczyna się w głowie

I tak trzymaj Misisippi. Świetnie poprowadziłaś tę rozmowę. Niech wie co czujesz. Niech wie, że Ty wiesz co zrobił. Robił świństwa a w Twoich oczach chciał być niewiniątkiem.
Brawo Misisippi.

O tak lewy sierpowy nie zaszkodzi za takie chamstwo

Misisippi dobrze, że dałaś radę wywalić z życia tego oszusta. Intuicja nigdy nas nie zawodzi. Trzeba jej słuchać.
Pomyśl co by było później, gdybyś za niego wyszła i miała dzieci. Tacy jak on potrafią świetnie udawać latami, manipulować i wpędzać w poczucie winy.
Druga strona stara się coraz bardziej, a na końcu zostaje ze zmarnowanym życiem. Wiele tu takich historii. Dobrze, że w porę to ucięłaś.
Zero kontaktu i olać gościa. Wtedy szybko zapomnisz i odzyskasz równowagę psychiczną.
Całe życie przed Tobą, a bogatsza o tą lekcję, drugi raz nie dasz się oszukać.

Misisippi z tym usunięciem śladów Jego istnienia to jest bardzo ważne Twoje osiągnięcie.
Niektórzy na tym forum byli zbyt słabi, żeby to zrobić i powiem Ci, że to pociągnęło ich na samo dno.
Zmienili się we wrak człowieka, dlatego dobrze, że tego nie zbagatelizowałaś.
Dzięki temu szybciutko dojdziesz do siebie.
Jesteś silna dziewczyna.

Co do mężczyzn to oczywiście nie wszyscy tacy są. Stopniowo odzyskasz zaufanie do ludzi, chociaż sama uważam, że tak bezwarunkowo ufać to można naprawdę bardzo nielicznym osobom. Niektórzy ludzie są słabi i czasami zawodzą, trzeba brać to pod uwagę, by uniknąć gorzkich rozczarowań.

Współczuję każdej następnej dziewczynie tego kolesia z którym byłaś. Oszustwo wchodzi w krew i kolejne dziewczyny też będzie oszukiwał.

Zacząłem czytać ten temat i jestem pełen podziwu dla autorki. Czapki z głów dla tej panienki. Obyś tylko nie zeszła z obranej drogi. Trzymam kciuki.

Jesteś naprawdę bardzo silna, wiele kobiet latami tkwi świadomie w takiej pseudorelacji, bo nie jest w stanie przezwyciężyć strachu przed samotnością i nie ma wystarczająco siły, żeby podjąć jakikolwiek krok do przodu. A Tobie się udało, nie dałaś dalej deptać Twojej godności. Daj sobie czas na przeżywanie tego rozstania. Może to banalnie zabrzmi, ale naprawdę czas leczy rany. Pisz tutaj, wtedy kiedy będziesz tego potrzebowała, ja z przyjemnością będę czytał dalszy ciąg Twojej walki.

Tak Misisippi, te emocje które czujesz są naturalne. Pozwól sobie na nie, niech przepłyną przez Ciebie i odejdą. Taki jest proces zdrowienia.
Czytałam o tym w książce "Koniec współuzależnienia". Masz prawo do błędnych decyzji (np. trwanie z nim mimo złego traktowania), nie jesteśmy przecież  ideałami, maszynami tylko ludźmi. Trzeba dobrze siebie traktować, słuchać siebie, swoich potrzeb, respektując oczywiście prawa innych. Ty nie zgodziłaś się na dalsze Ciebie takie traktowanie i słusznie, bo postępując wbrew sobie zniszczyłabyś siebie. A że jesteś dobrym i wrażliwym człowiekiem, że masz serce to i nie spływa to wszystko po tobie. On jak widać nie ma uczuć wyższych. Szkoda tylko jego następnych ofiar, bo zrobi z nimi to co z Tobą, a nie wiadomo czy będą miały siłę się podnieść.
Dajesz radę Misisippi.
Pisz o swoich uczuciach, to pomaga.

Zauważ, że to czy "jesteś wariatką" zależy od punktu odniesienia.

Jeśli za punkt odniesienia przyjmiesz tego żałosnego gościa to patrzysz na siebie jego oczami. Uważasz, że on miał dobry 'wzrok'?
Jak spojrzysz z WŁASNEJ perspektywy, to nikt z zewnątrz nie ma mocy zdefiniować jaka jesteś oprócz Ciebie. A tak szczerze, sama ze sobą - uważasz się za wariatkę?

Nie, nie jestem wariatką, nie uważam się za wariatkę. Uważam siebie raczej za dziewczynę mocno zranioną przez niego, która straciła zaufanie i nie mogła się pogodzić z traktowaniem mnie jak rezerwy. Moim błędem było tylko to, że próbowałam zaakceptować, że jest tak a nie inaczej.

Misisippi nie można żyć wbrew sobie, nikt by w końcu tego nie wytrzymał. To zniszczyło by Ciebie. Dobrze, że miałaś siłę skończyć z tym na czas.
Wasz związek i tak by nie przetrwał, wystarczyło by że ta która się mu podobała kiwnie na niego palcem, a już by za nią poleciał nie oglądając się na Ciebie (patrz Spens).
Straciłaś co prawda trochę czasu, ale za  to odrobiłaś porządnie tę życiową lekcję.

Zasługujesz na miłość i bycie tą jedyną, na zawsze. Zasługujesz na mężczyznę, którego serce będzie biło tylko dla Ciebie.
Zobaczysz jakie to wspaniałe jest kochać ze wzajemnością. Wtedy wszystko można, pokonać największe przeciwności losu.

Każda z nas na to zasługuje. I dla tego nie wolno nam rozmieniać się na drobne.

A co do trzymania kogoś w rezerwie, to typowe dla słabych kobiet i mężczyzn. Często się to zdarza.
Najgorzej jest wtedy gdy z braku laku, facet przenosi kobietę do roli żony i matki, wtedy straty są o wiele większe. To powolne umieranie każdego dnia.

Dałaś radę Misisippi i to się liczy. Wybacz sobie, chciałaś dobrze, nie mogłaś wiedzieć wszystkiego z racji młodego wieku i braku doświadczenia, a ponadto uczucia na początku przysłaniają nam rozum. Niedługo osiągniesz stan obojętności na niego, to będzie znaczyło, że jesteś już zdrowa i wolna.

Ciągle ściska mnie w środku, ten stres, te myśli, że on przesiaduje na tych portalach, umawia się z innymi, a na mnie się wypiął... Wciąż jestem w szoku, że to się tak po prostu urwało, jaki by nie był ten związek, to jednak był, znaliśmy się, spędzaliśmy czas wiec chociaż przez wzgląd na to powinien na koniec okazać mi jakiś szacunek, nie wiem. To wszystko to jakiś nienormalny sen, chciałaby się obudzić i żyć normalnie...

Wiem. Ale swoje muszę odchorować. Nic nie sprawia mi radości na dzień dzisiejszy, a przecież tyle rzeczy mam na głowie, egzaminy za miesiąc... Trudno mi się teraz odnaleźć w rzeczywistości, głowę mam zapchaną głupimi myślami. Najchętniej spałabym całymi dniami, nawet płakać mi się już nie chce, nie mam na to siły.

Na portalu ogłoszeniowym zamieścił właśnie swoje ogłoszenie, rozpisał się jaki to nie jest i kogo szuka, podał zupełnie nowej maila. Znowu chce mi się rzygać. On to robił cały czas,
dowartościowywuje się. Przesiadywanie na takich stronach, szukanie kogoś to jego żywioł, tylko że to jako jest naprawdę wiem tylko ja... Macie rację to chory człowiek, nigdy ale to nigdy nie chcę mieć z nim nic do czynienia.

Ko Te jego anonse, portale jeszcze bardziej mnie dołują. On nie potrafi być sam, zawsze musi sobie kogoś szukać, mieć w zanadrzu. Wiem, że nie powinno mnie to obchodzić, ale jak mogę być obojętna na czyny chłopaka, którego uważałam za swoją drugą połowę. To mnie przerasta. Dlaczego ja muszę przeżywać takie chore sytuacje? Kiedyś zanim go poznałam, też niestety przez Internet, pisałam z innym chłopakiem, który obnażał się na portalach i też pisał anonse tyle że na niezobowiązujący seks. Potem poznałam swojego byłego, myślałam że jest inny, taki elokwentny introwertyk, potrafi czarować słowami, a jaki się okazał? Brak mi słów. Przez cały nasz związek przesiadywał na portalu, na którym się poznaliśmy i na innych. Nie skończył z tym. Kiedyś na początku wydawał się być we mnie zakochany, ale potem przypomniał sobie o dawnej miłości, ta zdrada emocjonalna i cała reszta... Dziś ja czuję się jak wrak a on obrasta w piórka dzięki nowym flirtom... Nie mogę tego przełknąć

Koko świetnie podsumowałaś tego faceta - pasożyta.

Misisippi słusznie zauważyłaś, że on wyssał Ci energię życiową. Piszą o tym w książkach o psychologii człowieka. A ja całe życie zastanawiałam się co się stało z moją energią życiową. Jednego czego zazdrościłam ludziom, to tego, że się im chce coś robić. Myślałam, że tacy się urodzili, a ja bez energii. Ja robiłam wszystko z wielkim wysiłkiem psychicznym i fizycznym. Dziś wiem, że wszyscy rodzimy się z zapałem, tylko niestety czasami swoją energię zużywamy na walkę o zupełnie bezsensowne cele. Dopiero teraz chce mi się żyć. Czuję jakby dopiero teraz moje życie się zaczęło.

Druga sprawa to ten facet jak widać jest uzależniony od flirtów na tych portalach, to daje mu emocjonalny haj i nic innego się nie liczy. I to się Misisippi nie zmieni. On się stoczy jeszcze bardziej i będzie ranił następne osoby.
Teraz cierpisz, ale wkrótce będziesz wolna. Wtedy pomyślisz co ja w nim widziałam. I będziesz z siebie dumna, że dałaś radę.
Warto czekać na prawdziwą miłość, nie rozmieniając się w tym czasie na drobne. Nie wiem czy portale to dobry pomysł do zawierania znajomości. W moich czasach było inaczej. Liczył się kontakt face to face. Myślę, że wtedy lepiej można poznać drugiego zanim się zaangażujemy emocjonalnie.
Koko dobrze radzi, ten kto jest z Tobą w chorobie, ten kto Cię przytula gdy płaczesz, ten którego twarz rozpromienia się gdy się śmiejesz, ten który jest dumny z Twoich sukcesów, ten który cierpliwie czeka aż będziesz gotowa TEN KOCHA NAPRAWDĘ I TEN JEST TWOIM PRZYJACIELEM.

X77
Napisałam ze swojego doświadczenia. Mój mąż właśnie tak mnie kocha od 20 lat i nadal mi się podoba tak jak wtedy gdy Go poznałam. Nie wszyscy faceci to dranie a kobiety dziwki.
Jeśli kobieta odchodzi od normalnego mężczyzny w poszukiwaniu wrażeń, to może być tak, że jest w jakiś sposób zaburzona i nie jest w stanie stworzyć normalnego związku. I odwrotnie.
Jest tu na forum też wiele wątków kobiet/mężczyzn chcących normalnego życia, tylko że ta druga strona zdradziła.
Ja w swoich wpisach nie jestem tendecyjna co do płci. Dla mnie zdrada nie ma płci. Dla przykładu pocztaj wątek Polskiegopolaka. To jest przykład jak można zniszczyć siebie nie mając siły zakończyć toksycznego związku ze zdradzaczem.
Jeśli pytasz o to czy wierzę w Boga, to tak, z całego serca. Jednak gdyby mój mąż mnie zdradził, zostałby wyautowany na zawsze, bo zdrada oznacza koniec miłości, a poza tym nie mam obowiązku deptania swojej godności i dokładania sobie samej cierpień żyjąc ze zdradzaczem.
Zdrada zawsze jest złem. Przynosi tylko ból, rozpacz i destrukcję. I żadne usprawiedliwienia nie zmienią tego.

X77 jeśli już wypowiadasz się w jakiejś sprawie to rób to rzetelnie. Większość kościołów chrześcijańskich dopuszcza ponowne małżeństwo. No i między katoliczką i chrześcijanką to nie jest wybór, bo można być i tym i tym jednocześnie.

missisipi bardzo dobrze zrobiłaś. Ja to nazywam odcięciem ręki. Natychmiast! Palę posty, zostają zgliszcza. To wymaga dużej siły ale cierpi się tylko dwa tygodnie, a później czujesz wolność, ulgę i radość.
Zerwałam jakieś 3 tygodnie temu z kimś kogo kochałam. Cierpiałam dwa tygodnie, chodziłam smutna i bez życia, nic mi się nie chciało, zupełnie nic. Po prostu musisz sięgnąć dna, pozwól sobie na to. Sięgnij dna, pozwól sobie na największy ból i pogódź się z nim, zaakceptuj ten ból. Jak dobijesz do dna, to wtedy się odbijesz się do góry z wielką radością i ulgą. Zrób tak! Nie potrwa to długo i niedługo będziesz chodzić wesoła i radosna po świecie :-) Ale odetnij się całkowicie od niego, zero kontaktu! Po dwóch tygodniach  żałoby dojdziesz do wniosku, że albo za chwilę umrzesz z bólu albo coś wreszcie musisz zrobić ze sobą bo już dłużej tak nie można się umartwiać i zwariujesz Zaczniesz robić fajne rzeczy dla siebie, umawiać się ze znajomymi a nawet może na randki. Ja jedną wczoraj zaliczyłam Powodzenia!

A ten cytat, który X77 ma w stopce, to powinien przeczytać każdy, komu współmałżonek wciska kit o spotkaniach z "koleżanką" lub "kolegą" przeciwnej płci Ku przestrodze

Prawdziwa przyjaźń damsko-męska istnieje tylko między bratem i siostrą oraz między gejem i lesbijską.

Lilka787, podrzuć mi link do tej przyjaciółki Miśkapuszystego, proszę. Chętnie poczytam

OK, teraz sobie przypominam!

Ci, którzy zadają takie cierpienie innym są w jakimś amoku - jakby zupełnie, ale ktoś im wyłączył mózgi, a przede wszystkim ... serca

No to bardzo mało wiesz nt. chrześcijaństwa. Zamiast słuchać przekrętów KK to zacznij czytać biblię by zrozumieć jak wiele jest sprzeczności z tym co naucza chrześcijaństwo a co głosi KK.
Jeżeli miało miejsce współżycie, to chrześcijaństwo nie dopuszcza ponownego związku małżeńskiego(jak i związku w ogóle), wedle tego, co mówił Jezus: "Kto niewinnie porzuca żonę i bierze inną, ten dopuszcza się cudzołóstwa względem niej. A kto bierze kobietę oddaloną przez męża, cudzołoży". Jezus nie ustanawiał też żadnych tzw. "sakramentów". Ten tzw. ślub to tylko umowa dająca jednak prawo do złączenia się dwojga osób - kobiety i mężczyzny w "jedno ciało", gdzie właśnie przez to następowało prawdziwe, duchowe złączenie, przez co młoda para dosłownie stawali się mężem i żoną... czyli przez współżycie.
Ale to następowało zawsze - nawet bez umowy, bez błogosławieństwa ojca panny młodej(co było wolą bożą), gdzie współżycie powodowało grzech wszeteszeństwa/rozwiązłości, ale w konsekwencji i tak łączące dwoje w jedno. Tego już nie dało się rozerwać przez żadną pokutę czy żal, dopiero śmierć jednego ze współmałżonków mogła to rozerwać. Nawet podczas przygodnego seksu "z nierządnicą" następowało owe złączenie "dwojga w jedno" o czym ostrzegał Paweł apostoł w liście do Koryntian.
Chłopak, który uwiódł dziewczynę i z nią współżył, już miał prawa i obowiązki wobec niej, jako żony. Co może być szokujące, podobnie było w przypadku gwałciciela, na co mógł się nie zgodzić ojciec tej dziewczyny.
Tak głosi prawdziwe chrześcijaństwo, a prawdziwym źródłem dla chrześcijanina jest przede wszystkim biblia chrześcijańska.

Ja, choć jestem niewierzący to uważam i uznaję biblię za oryginalne źródło wiedzy o prawdziwym chrześcijaństwie i to do niej będę odsyłał każdego zainteresowanego.

-------------------------------------
Co do KK to jego nauki wobec chrześcijaństwa są tyle samo warte co nauki ŚJ. I jedni i drudzy zakłamują i przekręcają prawdziwy przekaz z biblii.
KK nie powstało w wyniku jego założenia przez Jezusa(jak sami głoszą), lecz w Rzymie, ok 300 lat po śmieci Jezusa. Stało się zbrodniczą sektą, na czele której przez lata zasiadali przywódcy-guru, którzy fałszywie podawali się za następców Piotra apostoła, dopuszczali się licznych aktów bałwochwalstwa do którego pociągali za sobą całe rzesze swoich wyznawców. Cała ta "najstarsza mafia świata" na przestrzeni wieków dorobiła się na swoim koncie porządnej liczny zbrodni takich morderstwa, kradzieże, wyłudzenia, najróżniejsze afery, gwałty, korupcje itp. zaś ich kapłani wręcz słyną z cudzołóstw oraz pedofilii.
Mordowali, bądź okrutnie prześladowali nie tylko niewierzących, bądź innowierców, ale też i wszystkich tych, którzy czytali bądź choćby tylko posiadali księgi biblijne i wierzyli inaczej niż nakazywał im "jedyny prawowierny kościół". W podobny sposób bezpośrednio hamowali też wszelkie przejawy postępu nauki i odkryć, żeby nikt im nie przeszkadzał w utrzymywaniu społeczeństwa w stanie ogłupienia, przez co mogliby stracił władzę. Zdzierali też dziesięcinę z ciężko pracujących ludzi, ogłupiali ich fałszywymi naukami i zastraszali że bez nich zbawienia nie dostąpią. Ilość ofiar tej sekty najprawdopodobniej przewyższa nawet ilość ofiar Hitlera i Stalina razem wziętych. Nietrudno nawet się domyślić, biorąc pod uwagę choćby to, że wystarczyło pochopne podejrzenie kobiety o "czary" bądź jej zbyt ponętny wygląd, by spalić ją na stosie.
W niczym nie byli lepsi od obecnych ekstermistów islamskich.

A ten tzw. "Jan Paweł II"? No cóż... pomijając to, że fałszywie podawał się za namiestnika Jezusa na ziemi, że prowadził wielu ludzi do bałwochwalstwa oraz to, że za jego kadencji nawet nie można było wspominać o jakichkolwiek przejawach pedofilii księży... to dokonał pewnego sławnego czynu: w 1980 roku beatyfikował zbrodniarza, pewnego jezuitę, którzy był odpowiedzialny za masowe morderstwa Indian(nie oszczędzał nawet kobiety i dzieci) i który twierdził że "miecz i żelazny pręt to najlepsi kaznodzieje". JPII, beatyfikując go, nazwał go "Apostołem Brazylii, wzorem do naśladowania dla każdego jak i dla samego siebie". Są też inne "osiągnięcia" "papieża-polaka" o których nie ma sensu tutaj pisać.

Na zakończenie i dopełnienie wystarczy nawet wpisać w Google "KOŚCIÓŁ KATOLICKI JEST SEKTĄ I DESTRUKCYJNYM KULTEM", aby z pierwszym bądź drugim wyniku wyszukiwania dowiedzieć się jak wiele jest sprzeczności KK z prawdziwym chrześcijaństwem.

"Metodzie ewangelizacji prowadzonej przez jezuitów stawiano zarzut stosowania przymusu w katechizacji. Wobec tak sformułowanego oskarżenia trzeba stanowczo stwierdzić, że brak jest dokumentów twierdzących, że Indian siłą trzymano w wioskach przeznaczonych dla katechumenów. Wręcz przeciwnie, znajdujemy wzmianki o Indianach, którzy zniechęcili się na drodze do wiary i odeszli do niewierzących. Indian przyciągała do nowej nauki nie siła, a świadomość, że jezuici stają w obronie ich prawa do wolności. Oni jedyni sprzeciwiali się porywaniu Indian do niewoli, która to stanowiła coraz poważniejsze zagrożenie dla nich. Próbą obrony Indian miała być także papieska bulla "Veritas ipsa" wydana 2 VI 1537 r. przez Pawła III, gdzie papież występował w niej przeciw braniu Indian do niewoli. Niestety, papieskie zakazy wskutek fałszywej interpretacji omijano aż nadto skutecznie, dlatego jezuici byli jedyną szansą ochrony dla tubylców. Indianie pozostawali z nimi nie tylko dobrowolnie, lecz nawet ryzykowali swe życie w obronie wiary, tej wiary przyniesionej z Europy, która stała się ich własną. Przykładem są walki w obronie gubernatorów Men de Sá oraz Estácio de Sá oraz wydarzenia, jakie miały miejsce w czasie walk o twierdzę Villegaignon w Rio de Janeiro czy o kolegium Sao Paulo położonym na płaskowyżu Piratininga, jakie toczono z Kalwinami."   To tyle o apostole Brazylii i oskarżeniach wobec niego.
P.S. Nie jestem katolikiem. Czym dla Ciebie jest prawdziwe chrześcijaństwo?  Bo Twoja propaganda pachnie mi jakąś sektą .