nareszcie go zostawiłam - Netkobiety.pl

W kontekście sekciarskiej propagandy pisałem o antykatolickich wynaturzeniach X77. Nie wiem dlaczego kierujesz to pytanie do mnie. Ja napisałem krótkie jedno zdanie w tej sprawie, podczas gdy X 77 kilkadziesiąt razy dłuższy paszkwil.
No, ale już wróćmy do tematu. Wybacz, misisippi.

Misisippi lekarstwo na Twój ból jest tylko jedno. Zero kontaktu = nie czytanie żadnych info z nim związanych.
Bez tego popłyniesz Jak Polskipolak (poczytaj Jego wątek jak chcesz się przekonać, właśnie się odezwał).

Innego lekarstwa nie ma.
Ratuj siebie, tylko Ty masz na to wpływ i tylko Ty możesz to zrobić.

Hej Misisippi
To w jaki sposób rozstał się z Tobą jest wynikiem tego jaki jest i był cały czas. To najlepszy dowód na to ile dla niego znaczyłaś i jakie uczucia miał dla Ciebie. To Cię boli, że tak oszukał, zabawił się Tobą, zmarnował cząstkę życia.
Tym, że on sobie hasa na randki to sobie głowy nie zawracaj, szkoda tylko że inne dziewczyny potraktuje tak samo. To bezduszny typ.

To co teraz czujesz to normalne jest, ale nie zatrzymuj w sobie tych emocji, nie katuj się nimi.
Misisippi skup się na odpędzaniu myśli o nim, musisz za wszelką cenę zastosować zasadę zero kontaktu. To szalenie ważne - wykasuj go z wszelki komunikatorów, żeby Cię nie kusiło.
Jeśli to zlekceważysz narazisz się na wielkie niebezpieczeństwo, możesz zniszczyć siebie, sama zamknąć sobie drogę do prawdziwego szczęścia i do wolności serca.

To jedyny sposób, żeby się od niego uwolnić i żeby zacząć znów być sobą, żeby poczuć się znów piękną i wartościową.  Żeby znów zacząć żyć.

To bardzo dobrze, że utrzymujesz zasadę zero kontaktu, zero sprawdzania i odpędzasz myśli.
Dzięki temu szybko się z niego wyleczysz. Jeszcze trochę musisz wytrzymać.
Dwa lata byliście razem, to długo, musiałabyś być tak bezduszna jak on żeby teraz nic nie czuć.
Cierpisz bo Ty byłaś zaangażowana emocjonalnie w związek, a on nie.

Misisippi to bardzo ważne żeby się z niego całkiem wyleczyć i dlatego dobrze, że masz prawdziwy obraz tego jaki był i jak Cię na końcu potraktował.
W przeciwnym razie zostałby w Twojej głowie na zawsze, determinując każdy Twój kolejny związek.

Musisz najpierw odzyskać siebie taką jaką byłaś, radosną i promienną, on musi najpierw stać się dla Ciebie obojętnym i dopiero wtedy możesz wchodzić w kolejną relację.
W przeciwnym razie możesz bardzo kogoś skrzywdzić, jak również siebie. To bardzo ważne.

Wiele rodzin rozpadło się przez to że ktoś wszedł w związek nie dlatego że kogoś kochał tylko żeby zapomnieć o bólu po poprzednim partnerze.
To się nigdy nie udaje. Nie można żyć bez miłości ani skazywać na to najbliższych.

Na pewno będzie Ci jeszcze przez jakiś czas ciężko Misisippi ale dasz radę.

Misisippi

To dobrze, że na forum przelewasz swoje emocje, to Ci pomoże. To ważne że je poczułaś, nazwałaś. One są naturalne. One miną, jeszcze trochę i miną.

Ten człowiek, z którym byłaś dla nikogo się nie zmieni, będzie tylko ranił w taki sam sposób kolejne dziewczyny.

Nikt nie jest w stanie zmienić drugiego człowieka, ani Ty ani żadna inna.

Żeby on się zmienił musiałby podjąć nad sobą ciężką i żmudną pracę z psychologiem.
A na to nie ma co liczyć, bo musiałby najpierw osiągnąć dno żeby zauważyć że coś z nim nie tak, że swoim zachowaniem rani innych.

Tak więc widzisz, że podjęłaś jedyną słuszną decyzję.
Jesteś silna, bo Ci się to udało, bo wytrwałaś w braku kontaktu z nim.

Teraz cierpisz bardzo, ale im dłużej byś z nim była tym bardziej by Cię niszczył, aż w końcu nie było by Ciebie wcale.

Teraz zdasz egzaminy (powodzenia i trzymam mocno kciuki za najwyższą notę), podejmiesz pracę, rozpoczniesz dorosłe życie i poznasz fajnych ludzi.

Jak już się z niego całkiem wyleczysz - obojętność będzie znakiem, to wtedy jest czas by otworzyć się na nową miłość.

Tylko Misisippi powinnaś popracować nad sobą, żeby znowu nie uwikłać się w toksyczną relację. Przepracuj swoje braki dla siebie, dla Twojej przyszłej rodziny.

Jesteś super dziewczyną i dobrze Ci idzie leczenie się po toksycznym związku, wbrew temu co Ci się wydaje

Misisippi bardzo trafnie umiesz nazwać i opisać swoje emocje. To dobrze.
Jeszcze powinnaś skupić się (już po egzaminach) na przepracowaniu swoich braków pod kątem nabycia umiejętności rozpoznawania dobrych i złych relacji i nie wikłania się w te złe (skorzystaj z pomocy psychologa).
Ta utrata zaufania to też bardzo naturalne odczucie. Jesteś jednak jeszcze bardzo młoda i warto dać sobie szansę na prawdziwą miłość. Wszystko ma swój czas,miłość sama do Ciebie przyjdzie

Missisippi, na początku byłam z Ciebie dumna, że potrafiłaś zawalczyć o siebie i zrezygnować z ochłapów, przeczuwając że stać Cię na więcej. I ja też tak myślę.
Niestety z czasem zaczęłaś zbaczać w kierunku mentalności typowej ofiary i ..pławić się w tym.

"On mi zrobił to" "on powiedział mi tak", albo przeciwnie: "On tego czy tamtego dla mnie NIE CHCIAŁ zrobić", "Był ze mną z rozsądku", etc.. JA rozumiem, że jesteś rozżalona, ale nie uważasz, że Ty w tej relacji też nie byłaś tak zupełnie bezradna jak chcesz w to wierzyć?
Czy on Ciebie ZMUSZAŁ żebyś z nim była, pomimo tego, że widziałaś, że niespecjalnie mu na Tobie zależy (ujmując to delikatnie)?

Wiesz o tym, że nie tylko Cię nie zmuszał, ale wręcz musiał momentami tłumaczyć, że nie bierze 'was' na poważnie i żebyś sobie za dużo nie wyobrażała. TO upokarzające, wiem, ale.. to był jeden z tych momentów (czerwonych lampek) żeby tę farsę przetrwać, tymczasem TY, tak jak sama napisałaś - chciałaś na jego uczucie "Zapracować" trwając przy nim, niezależnie od tego jak źle Cię traktował.

Teraz rozżalona przerzucasz na niego całą odpowiedzialność za swoją desperację, licząc chyba na to, że Bozia Ci Twoje poświęcenie i determinację wynagrodzi.
Robiłaś to wszystko, bo CHCIAŁAŚ, ba - liczyłaś na coś, nikt przecież nie robi takich rzeczy bezinteresownie. Zachowujesz się jak ktoś, kto chciał coś od kogoś 'dostać', a ten ktoś mu odmówił, więc teraz bierze on automatycznie odpowiedzialność za poczucie szczęścia i spełnienia w Twoim życiu.
Serio, tak to działa wg Ciebie? Druga osoba ma obowiązek Ciebie kochać i być z Tobą, zakochać się w Tobie, bo TY tak chcesz i bo TY się zakochałaś? Przykro mi, to tak nie działa..

Powtarzam: rozumiem Twój ból i rozgoryczenie, ale musisz spojrzeć troszkę szerzej niż Twój scenariusz względem tej znajomości i zrozumieć, że nie jesteś w stanie 'reżyserować' uczuć innych bohaterów

Nie pławię się w cierpieniu, po prostu nie potrafię ogarnąć tego w czym tkwiłam i że ktoś kogo miało się za kogoś bliskiego, tak podchodził do tej relacji.
Skoro był ze mną i też nikt go do tego nie przymuszał, to chyba jasne, ze chciałam, żeby wszystko było normalnie i uczucia obustronne. Przecież chciałam dobrze. Ja wiem, że uczuć nie da się wydobyć od tak, ale wciąż krążyła we mnie NADZIEJA, że pokocha z czasem, że to kwestia czasu. On sam zresztą mówił, że kochać to można po kilku latach bycia razem, a teraz to wszystko (po 2 latach) powinno być jeszcze takie na luzie traktowane.

Dziś wszystko już jest dla mnie jasne.

Sorry będę wredna i wykażę momentami brak logiki

Nie sądzisz, że fakt, iż z Twojej strony była jawnie taka chęć - by zostać wykorzystaną poniekąd, skoro WIEDZIAŁAŚ co między wami realnie jest, a czego nie ma - to słowo "wykorzystał" jest tutaj naciągane nieco? "Chcącemu nie dzieje się krzywda.", znasz to?

Taki miał plan. Tak widział Twoją rolę w tej relacji. Miał prawo? Miał. Czy to było eleganckie/korzystne dla Ciebie/w porządku/etc. to inna bajka, ale powtórzymy - mogłaś nie brać tej 'roli'

True.
Tylko w takim razie UWIERZ w to, bo jak narazie chyba nie do końca bierzesz odpowiedzialność.

Złego? Nie. To był po prostu hazard i co tu dużo gadać..naiwność. Sama zresztą dalej o tym piszesz własnymi słowami

Skoro widziałaś, że nie kochał, mogłaś odejść, a nie karmić się nadzieją i ranić siebie, wiedząc, że on nic do Ciebie nie czuje. A Ty trwałaś, trwoniąc swoją energię i pozwalałaś ją sobie trwonić.

Widzisz, wszystko co piszesz jako JEGO odpowiedzialność i winę, można (i powinnaś) napisać w liczbie pierwszej. Odrazu wróciłyby Ci właściwe proporcje i poczucie siły (odpowiedzialności) za własne wybory

To jest czepianie się słówek. Owszem masz rację, ale nawet nie chce mi się tu na forum roztrząsać tego wszystkiego. To co, według Ciebie on był super uczciwy, postępował moralnie prawidłowo, jest nieskazitelny i bez winy jakiejkolwiek? Dla przykładu - znałam kiedyś chłopaka, którym byłam zauroczona i chciałam czegoś więcej. On, po rozstaniu, wiedział co czułam, ale nie czuł do mnie tego samego, więc uczciwie powiedział jak jest i nie wykorzystywał, tzn. nie był ze mną, nie sypiał w moim łóżku, nie spotykaliśmy się, bo po prostu nie chciał być ze mną i postawił sprawę jasno. Dziś wiem, ze jego zachowanie było bardzo uczciwie, czego nie mogę powiedzieć o swoim byłym. A więc?

Wiem jaki błąd popełniłam, teraz to wszystko wiedzę i się opamiętałam, przestając się na to godzić. To chyba dobrze, że nareszcie to przerwałam, prawda?

Masz tendencję do popadania w skrajności.

Jeśli napisałam, że SAMA jesteś odpowiedzialna za rolę na jaką się  godzisz w relacji - nie za czyjeś uczucia i zachowanie !! ,to dwie różne sprawy to nie jest równoznaczne z tym, że uważam Twojego exa za Księcia z bajki i ideał. Come on
Domyślam się, że tak napisałaś pod wpływem emocji, a w głębi rozumiesz to.

Tak się zdarza i tak jest idealnie. Niestety nie jest to reguła.
Natomiast regułą powinno być dla każdego, kto znajdzie się w Twojej (czy m.in. mojej sytuacji sprzed lat), że gdy tylko się zorientuje co jest grane, nie zapierał się jak osioł, że "zmieni bieg zdarzeń", tylko przyjął do wiadomości brak zaangażowania i odpuścił.

Uznaj ten epizod za lekcję odpuszczania. Jedna z najbardziej przydatnych lekcji w życiu, trust me

Jednak nie rozumiesz..
Nie chodzi o to żebyś cofnęła czas, tylko wzięła odpowiedzialność.
Wziąć odpowiedzialność nie znaczy zmienić przeszłość, tylko zaakceptować swoje błędne/niekorzystne w każdym razie wybory i nie obarczać za nie przesadnie odpowiedzialnością innych.

Dokładnie.
Potraktuj to jako nauczkę i wskazówkę,  jak się absolutnie NIE zachowywać w związku
Piszesz "byłam głupia",  ale to wałkowanie i rozkminianie tematu nie świadczy o ustaniu tej "głupoty". Olej to. Pierś do przodu,  uszy do góry i zacznij żyć na nowo.

Dziękuję Wam wszystkim. Lilka Tobie za zrozumienie wewnętrznych rozterek, a Tobie Elle za rozjaśnienie sytuacji i kwestii odpowiedzialności. Naprawdę wszystko zrozumiałam i jestem świadoma swojej winy co do trwania w tej relacji tak długo pomimo niespełnienia i niezadowolenia de facto z takich a nie innych warunków. Do niego owszem mam wiele zarzutów również, ale jakby nie było ja jestem odpowiedzialna za swój obecny stan, po pozwoliłam siebie nie szanować. Macie rację, nie mogę się tym już więcej przejmować i tracić czasu na analizowanie i rozpamiętywanie tego żałosnego związku. Będę pracowała nad sobą by więcej nie dać się tak pomiatać, by pamiętać o swojej wartości i zawsze trzymać się własnych oczekiwań, a jeśli ktoś ich nie spełnia, odpuszczać.

Dziękuję Wam.

Czytałam ostatnio o emocjach. One właśnie są potrzebne, należy je poczuć, nazwać, uznać swoje prawo do nich, a następnie pozwolić im odpłynąć właśnie po to by się w nich nie pławić, bo wtedy to jest destrukcyjne.

Te emocje to co czuje Misisippi to są takie same u osób które kochały, a ta druga strona zdradziła, nie kochała, nie szanowała. Ja sama ich nie przeżyłam, ale widzę że u każdej osoby to przebiega tak samo, tylko właśnie jest ta granica kiedy trzeba  powiedzieć stop.

Misisippi jest jeszcze bardzo młoda, miała prawo nie wiedzieć, popełniać błędy, myśleć że da radę kochać za dwoje.

Najważniejsze, że sama doszła do bardzo trafnych wniosków, że miała siłę przerwać ten toksyczny związek, że maiła siłę zachować zasadę zero kontaktu, zero sprawdzania co robi.

Wszyscy wiemy, że są osoby które się na tym wykładają, trwają w toksycznych relacjach wiele lat niszcząc siebie.

Misisippi sobie poradzi, będzie bogatsza o to doświadczenie, może właśnie po to je przeżyła żeby uchronić siebie przed czymś dużo gorszym.

Wg. Chrześcijaństwa wystarczy, że człowiek wierzący będzie postępować tak, jak głosi i nakazuje biblia, a zwłaszcza Bóg/Jezus/Duch Św.
Pytasz skąd masz wiedzieć, co myśli Bóg i czego chce od człowieka. A skąd z kolei ma wiedzieć KK, ŚJ, czy inne samozwańcze twory podające się za "wyższych"? Tym bardziej, że biblia chrześcijańska powstała dla wszystkich ludzi i do ludzi(także tych zwykłych) kierowane były nauczania Jezusa oraz listy apostołów którzy je pisali nie od siebie a pod natchnieniem Ducha Św.
Tak samo 10 przykazań które Bóg dał wszystkim ludziom, a bynajmniej nie brzmią dokładnie tak, jak podaje KK(zwłaszcza te pierwsze).
Biblia nigdy nie była czymś zarezerwowanym wyłącznie dla "władz".

Zresztą, powiem Ci, że pewne rzeczy nie trudno jest zinterpretować: np. to, że Maria, matka Jezusa wcale nie była żadną wieczną dziewicą jak pokrętnie próbuje wszystkim wmawiać KK. W biblii jasno jest podawane, że Maria była dziewicą w momencie poczęcia i urodzenia Jezusa, ale nie była nią potem, co nawet jasno jest podane iż Józef "nie zbliżał się do niej aż do momentu rozwiązania". Także nie ma też w biblii o tym, że Maria została wzięta do Nieba i ukoronowana na "królową Nieba i Ziemi". To już zostało przewrotnie dopowiedziane przez KK. Tak samo jak o tych tzw. "Świętych" którzy ponoć "objawiają Boga".

Nie, to o niemożliwości odpuszczenia grzechów przeciw Duchowi Św. naprawdę istnieje w biblii i o tym pisze Paweł apostoł. Chodzi tu przede wszystkim o tzw. pseudochrześcijan którzy swoim przykładem gorszą innych, a których Jezus uważa za gorszych od niewierzących a wierzącym głosił, by takich nawet nie pozdrawiali. 

Kościół(ten który założył Jezus) to po prostu wspólnota która składa się wyłącznie z samego Jezusa Chrystusa oraz wszystkich tych, którzy prawdziwie w niego wierzą i postępują wg. jego przykazań i nauk, a nie jakaś instytucja która prowadzona jest przez różnych przywódców(czyt. "papieży") fałszywie podających się za następców Piotra apostoła na ziemi i która opływa w bogactwa doczesne. Zresztą ta cała wzmianka o tzw. "świętych" jest niechrześcijańska, gdyż nie ma nic o tym w biblii. Apostołowie, którzy istnieli byli uczniami Jezusa, ale byli jednocześnie najzwyklejszymi ludźmi, przez których Duch Św. przemawiał a którzy po śmierci zostali zbawieni(prócz Judasza oczywiście). Ale nie ma tam nic o tym, jakoby trzeba było się do nich modlić. Zresztą nawet to zabronione.

Zresztą nawet jeśli teraz nie wiesz, jak interpretować biblię to już jednak wiesz, że KK interpretuje ją w bardzo obłudny i przewrotny sposób. Zresztą przeczytaj jeszcze niżej...

Tym, który mordował masowo wszystkich Indian i twierdził że "miecz i żelazny pręt to najlepsi kaznodzieje" był niejaki Jose de Anchiet. To jego potem JPII "wyniósł na ołtarze" nazywając go "Apostołem Brazylii". Nie będę wspominał o niejakim jezuicie Coronilu który kazał swoim żołnierzom(katolickim) wymordować wszystkich powyżej siódmego roku życia - chodziło oczywiście o indiańskich powstańcach. W sumie to możliwie że to był ten sam morderca.  A ten Twój tekst to zapewne pochodzi od KK. No cóż... ta najstarsza sekta zawsze miała talent do manipulowania innymi.
A tak na marginesie, wiesz że na początku lat 2000, KK oficjalnie niechętnie się przyznał do większości zbrodni które wyrządził przez wiele wieków? Tylko że na tym się wyłącznie skończyło. Nic za tym z ich strony nie poszło - ani przeprosiny, ani nic co by upamiętniło ofiary ich zbrodni.

A skoro pytasz mnie, czym jest prawdziwe chrześcijaństwo to odpowiem:

Prawdziwy chrześcijanin swoją wiarę czerpie i opiera wyłącznie na biblii w której jest nauczanie Boga, Jezusa oraz Ducha Św(przez listy apostołów).
Tak samo modli się wyłącznie do trójcy świętej, gdyż tylko do Boga w trzech osobach można się modlić. W żadnym wypadku nie modli się do zmarłych ani też przez jakieś pośrednictwa figur i obrazów, gdyż jest to łamanie pierwszego przykazania które w wersji prawdziwej brzmi:
"Ja jestem Pan, Bóg twój, który cię wyprowadził z ziemi egipskiej, z domu niewoli. Nie będziesz miał cudzych bogów obok Mnie" "Nie będziesz czynił żadnej rzeźby ani żadnego obrazu tego, co jest na niebie wysoko, ani tego, co jest na ziemi nisko, ani tego, co jest w wodach pod ziemią! Nie będziesz oddawał im pokłonu i nie będziesz im służył, bo Ja Pan, Bóg twój, jestem Bogiem zazdrosnym, który za nieprawość ojców karze synów do trzeciego i czwartego pokolenia tych, którzy Mnie nienawidzą."

Jak niektórzy być może wiedzą, Aron, brat Mojżesza już zgrzeszył tym, że uczynił podobiznę samego Boga w postaci złotego cielca. A co się dzieje teraz? Oto w KK mamy mnóstwo podobizn w postaci różnych obrazów, płaskorzeźb i figur. Ba, przedstawiają one nie tylko samego Boga, czy Jezusa, ale także Marię oraz tzw. "świętych". Co najlepsze, wszyscy katolicy modlą się do nich!
Oto KK - Bałwochwalstwo w czystej postaci!
To tylko jeden z bardzo wielu przykładów gwałcenia przykazań i nauk chrześcijańskich przez KK.

--------------------------
Może znowu napisałem offtop, ale skoro pytaliście mnie to odpowiedziałem.
Od siebie dodam na koniec, że jeżeli rzeczywiście chrześcijański Bóg naprawdę istnieje, to wszyscy mający wspólnego z KK(zwłaszcza z ich "dokonaniami") z pewnością nie zostaną zbawieni. Tego, jestem wręcz pewien.

Spoko. Nie chodzi o to, że masz nic nie czuć albo udawać, że nie masz emocji,które masz.
Normalnie je przeżywaj i daj im wybrzmieć, aż odpłyną - a odpłyną Potem znowu powrócą i tak wiele razy..aż się wypalą.

Chodzi o to żebyś w tych momentach, kiedy masz 'czysty umysł' (niezmącony emocjami) wykonywała pracę nad sobą i widziała to CO JEST, zamiast życzeniowego myślenia o tym, co mogłoby być.

Musi minąć sporo czasu.. kilka tyg. to nic. Nastawiaj się raczej na miesiące, a bliżej roku

Niestety, Kochana, przeżywa i cierpi najbardziej zawsze ten, komu bardziej zależało. Musisz przez to przejść, innej drogi nie ma.

Jakbyś mogła posłuchać to byś posłuchała
Najwyraźniej WTEDY nie byłaś gotowa.

Hej.
Ostatnio czuję ogromną sinusoidę emocji. Raz depresja, poczucie bezwartościowości, brak poczucia kobiecości, ogromny żal i wyrzuty sumienia (obwiniam się za wszystko, że to ja ten związek w ogóle zniszczyłam), a raz poczucie, że zrobiłam dobrze, że to on był nienormalny, że nie kochał, że nie szanował, że dobrze, że się to już skończyło. Ostatnio przeryczałam całą noc myśląc o tym że znalazł sobie nową miłość... Tak czy owak moja psychika jest mocno nadszarpnięta. Czuję się, jakbym byłam ofiarą jakiejś traumy. Bo w sumie tak jest, pozwoliłam sobie na na takie traktowanie i teraz mam ogromny uraz, który nie pozwala mi się cieszyć, czuć wyjątkowo, kobieco, który nie pozwala się otworzyć na ludzi. Moi najbliżsi widzą jak się czują, ale w sumie powtarzają, że nie ma już o czym gadać, bo wszystkie swoje smutki związane z tym związkiem przerabiam już od dawien dawna i pora się od tego uwolnić, że ten związek nie miał sensu od prawie początku. Moi rodzice nie lubili mojego eks, gdy tylko wyszło na jaw, jaki ma do mnie i do nas stosunek, tłumaczyli mi, ale ja wolałam sama podejmować decyzje i trwać w tym, bo nie potrafiłam odejść. Póki co snuję się po uczelni, po domu, po mieście jak cień, z czerwonymi od płaczu oczami i kamienną twarzą. Nie potrafię się uśmiechać i udawać, ze jest dobrze, bo nie jest.

Misi posyłam Ci tekst Aftera napisany dla Straconej Nadziei z nadzieją, że Tobie również pomoże wyjść na prostą

" Nigdy nie ruszysz do przodu, jeśli nie zamkniesz drzwi za sobą i za tym co było..
Tutaj już wiele razy pisałem :
Kompletnie pozbawione jest sensu patrzenie na to co było,..
Stało się i na to wpływu kompletnie nie mamy..
Już nic nie zmienimy. Z prostego powodu. Czasu się nie cofnie..
Oczywiście, trzeba wyciągnąć wnioski dla siebie. Aby drugi raz w podobne bagno nie wdepnąć. Jednak najważniejsze jest to na co wpływ już Nadzieja mamy.
Czyli to co jest przed Tobą..
I na tym trzeba się skupić. Bo
Po pierwsze, jesteś młoda,
Po drugie, masz jeszcze szmat życia przed sobą,
Po trzecie, uwolniłaś się od idioty
Po czwarte, wbrew temu co sobie wbijasz cały czas do głowy, wygrałaś szansę na nowe, lepsze życie,
Po piąte, jeszcze będziesz kochać i będziesz kochana..
Tylko najpierw musisz znaleźć powód, dlaczego taki idiota znalazł się w Twoim życiu.
Bo to jest tak, że to kobieta, a nie facet dokonuje wyboru..
Jak to przepracujesz, będziesz silna jaką nigdy jeszcze nie byłaś
Wtedy nigdy nie dasz się skrzywdzić..

Apropo oddziaływania na swoją podświadomość..
Czytałaś cokolwiek o afirmacjach? Jeśli nie, to naprawdę warto..
Bardzo pomaga w zbudowaniu swojej siły, wiary w siebie i pewności..
Tak na dobra noc parę punktów do codziennej realizacji :
Będzie to dla Ciebie wyzwanie ale nie ma zmiłuj się..
Albo chcesz się zmienić i ruszyć do przodu,
Albo nadal będziesz stała w tym samym miejscu..

Nie krytykuj samej siebie!
Pamiętaj, myśli wpływają na twoje samopoczucie...
Nie wystarczy jednak mówić sobie: jestem mądra, zdolna, atrakcyjna.
Należy używać słów, które naprawdę pomogą ci uwierzyć w siebie.
Dlaczego afirmacje są skuteczne?
Ponieważ wypowiadając określone stwierdzenia, programujemy mózg na ich realizację. Pamiętaj tylko, żeby wypowiadać je w czasie teraźniejszym. Bo mówiąc o czasie przeszłym, tworzysz wspomnienia, a o czasie przyszłym - oczekiwania. Poniżej dajemy ci program pozytywnych słów na cały dzień. Ćwicz je przez tydzień i ciesz się rezultatami.

I. Kocham Cię
Tuż po wstaniu z łóżka, gdy myjesz zęby lub nakładasz krem, popatrz na siebie w lustrze. Uśmiechnij się i powiedz: "Kocham cię". Na początku może ci to przychodzić z trudem, ale z każdym dniem będzie łatwiej. Dodaj: "Życzę ci udanego dnia". W ten sposób wysyłasz podświadomości informację: jestem kochana. To również sygnał: troszcz się o siebie tak, jakbyś dbała o kogoś bliskiego.

II. Mocno stąpam po ziemi
Potraktuj te słowa dosłownie i zainwestuj w wygodne buty dobrej jakości. Włóż je, wychodząc do pracy lub na ważne spotkanie. Nie żałuj pieniędzy na coś, dzięki czemu poczujesz się silniejsza. Gdy budujesz dom, nie zaczynasz przecież od dachu tylko od fundamentów. Idąc ulicą lub wchodząc po schodach, powtarzaj: "Mocno stąpam po ziemi. Zawsze kroczę tak, by moje stopy miały stabilny kontakt z podłożem".

III. To jest absolutnie urocze
Po drodze do pracy lub sklepu znajdź pięć rzeczy, które cię zachwycają. Nie zniechęcaj się ponurą pogodą. Zobacz słońce wychylające się zza chmur, zamarznięte sople, psy bawiące się w ogrodzie. Nie tylko obudzisz swoją wrażliwość, ale zyskasz poczucie, że jesteś częścią większej całości. To daje poczucie sensu oraz harmonii.

IV. Dziękuję
To słowo wypowiadaj jak najczęściej. Najlepiej z uśmiechem. Okazji jest mnóstwo: w sklepie, autobusie, urzędzie. Doceniaj, co inni robią dla ciebie, nawet jeśli to ich obowiązek. Dziękując za przytrzymanie drzwi lub podanie cukru, nie tylko widzisz, że ktoś robi coś dobrego, ale ty sama czujesz się ważna i zauważona.

V. To cudownie, że…
...potrafiła mi pani tak doradzić. Taka sprzedawczyni to rzadkość", "Cudownie, kochanie, że umyłeś wannę". Co najmniej pięć razy dziennie doceń kogoś. Staraj się, żeby komplement dotyczył konkretnego działania, a nie osoby w ogóle. Chwaląc innych, wzmacniasz swoje poczucie wpływu na własne życie i czujesz się silniejsza.

VI. Zasłużyłam na nagrodę
Każdego dnia nagradzaj się za mniejsze i większe osiągnięcia. Wstałaś rano na gimnastykę? Zrobiłaś wszystko na czas? Nagroda powinna być adekwatna do osiągnięcia, ale dająca ci radość, np. ciastko lub relaksująca kąpiel. Korzyść wynika podwójna: sprawiasz, że twoje życie jest przyjemniejsze i przekonujesz siebie: jestem warta tego, by otrzymywać nagrody.

VII. Jestem pewna siebie
Przed ważnym spotkaniem, stresującą rozmową, zamknij oczy i powtarzaj sobie: "Jestem kobietą pewną swojej wartości". Unikaj takich zwrotów jak: "Chciałabym/ chcę/ mogę być kobietą pewną siebie" (bo co z tego, że chciałabyś/ chcesz/ możesz?). Wyobraź sobie, jak zachowujesz się jako osoba pewna siebie. Gdy doświadczysz tego w wyobraźni, twój mózg to zapamięta i łatwiej ci będzie stać się taką w rzeczywistości. Podobne ćwiczenie robią sportowcy, przygotowując się do zawodów i, jak twierdzą, pomagają im one w poprawianiu wyników.

VIII. Co tu jest dobrego dla mnie?
Zadaj sobie na głos to pytanie w sytuacjach, gdy coś nie idzie po twojej myśli. Zamiast obwiniać się i zadręczać, poszukaj co najmniej pięciu korzyści z niepowodzenia. Na przykład: lepiej znam swoje możliwości, zobaczyłam, na kim naprawdę mogę polegać w trudnej chwili, uniknęłam pracy z toksyczną szefową. To nie tylko świetna metoda na uniknięcie spadku poczucia własnej wartości, ale przede wszystkim na wzmocnienie się w ciężkich momentach. A wtedy masz więcej szans, żeby znaleźć wyjście z kryzysu dobre dla siebie.

IX. Osiągnęłam to, co chcę, i...
Wieczorem w wannie lub przy kubku gorącej herbaty wyobrażaj sobie siebie za kilka, kilkanaście lub kilkadziesiąt lat, gdy już zrealizowałaś swoje marzenia. Zostałaś doceniona, założyłaś udaną rodzinę, masz to, na czym ci zależy. Jak wyglądasz? Jak się czujesz? Kto jest przy tobie? Potem wyobraź sobie działania, które cię tam zaprowadziły. Jaki jest pierwszy krok, który możesz uczynić jeszcze w tym tygodniu? To ćwiczenie doda ci energii i entuzjazmu. Pomoże uwierzyć, że wiele zależy od ciebie i od wysiłku, który włożysz w realizację planów. A dzięki temu staniesz się bardziej zdeterminowana i aktywna w osiąganiu celów.

X. Jestem wdzięczna za...
Codziennie przed snem pomyśl i wymień rzeczy, za które jesteś sobie wdzięczna danego dnia. Jadłaś wyłącznie zdrowe posiłki, zadawałaś celne pytania na zebraniu, pięknie wyglądałaś na kolacji... To ćwiczenie wzmacnia samoocenę, bo myśląc z wdzięcznością o tym, co dobrego zrobiłaś, koncentrujesz się na pozytywnych rzeczach. Przy okazji dużo łatwiej ci zasnąć i smacznie się wyspać. A dobry sen wzmacnia, dodaje urody i sił na pokonywanie codziennych trudności.

Codziennie, niczym mantra masz to punkt po punkcie konsekwentnie realizować! "

Kochana Misi dobrze, że wyrzucasz to z siebie.

To cierpienie, które teraz przeżywasz to cena jaką płacisz za to, że pozwoliłaś mu siebie krzywdzić.

Moja Droga ja tu widzę dla Ciebie następujące zadania do wykonania:
1. Zapisujesz się do psychologa na NFZ, bo tam są najlepsi, chodzisz do niego regularnie i pracujesz wytrwale nad  sobą.
2. Dzięki wytrwałej pracy pod fachowym okiem stajesz się silną i odporną na nieodpowiednie relacje Misisippi.
3. Uczysz się jak przyjemnie spędzać czas sama ze sobą i nawiązywać dobre relacje koleżeńskie.
4. Budujesz swoje życie, które absolutnie nie zależy od żadnego faceta.
5. Dbasz o siebie i delektujesz się każdą chwilą ćwicząc UWAŻNOŚĆ.

Bądź wytrwała w powyższych działaniach, a efekty przerosną Twoje oczekiwania.

Pokaż sobie na co Cię stać.

A gdy pewnego dnia spotkasz faceta, który cię skrzywdził, poślij mu obojętne spojrzenie i z podniesiona głową pójdź dalej.

tak ciężko mi starsznie się podniesć z tego dna, czuję się zupełnie bezwartisciowa jako kobieta. w sobie też odnajduję dużo winy, moze dlatego zniechęcił się do mnie i nie zakochał...

poza tym czuje się senna, bez energii, nie mam nic ochoty, czuję bezsilność, objadam się żeby zagłuszyć w sobie te emocje. Boże co się ze mną dzieje? Mam nadzieję że to chwilowe, ale ja po prostu nie potrafię poradzić sobie z tym wszystkim. Kompletnie przestałam czuć się cokolwiek warta, kobieca, dzisiaj czuję sie jak bezpłciowy kołek drewna

A jak to z Tobą było? Kochałaś go, zostawił Cię? Ja długo cierpiałaś?

Te wszystkie emocje i objawy o któcy piszę towarzyszą mi już od ok. 2 lat. Podejrzewam, ze mogę mieć depresję i chyba powinnam udać się do psychiatry, bo czuję że się wykończę, nie mogę tak dłużej żyć, wciąż w poczuciu winy, smutna, zdołowana. W tym zwiazku pozwalałam sobie na to, że on mnie nie szanował, bo wsyztsko wybaczałam tak od ręki. Ta zdrada emocjonalna, jego internetowe wybryki na portalach, poczucie traktwoania mnie jak siostry/matki/babci, kumpeli a nie jak kcoahnej kobiety, poczucie bycia nieatrakcyjną, "nie w jego typie" jak to określił, skutecznie podtruły moją samoocenę. Dlatego dziś czuję się jak wrak, a on sobie hasa.. Pozwoliłam sobie na takie zeszmacenie samej sebie, dziś niesczęśliwa czuję się bezpłciowo, bez życia i radosci... ja naparwde muszę coś z tym zrobić, ale nie bardzo wiem jak

Co mi się udało?

Masz na myśli 'uleczenie'? No pewnie, że się udało, ale mogłam je rozpocząć dopiero od momentu jak zdałam sobie sprawę, żę moje samopoczucie ma bardzo niewielki związek z nim, a w 95% z tym jak JA SAMA o sobie myślę i czego, jakiego traktowania w związku z tym oczekuję. Tak to działa

wcześniej miałam normalne poczucie wartości, uważałam się za ładną, wyjątkową dziewczynę, wtedy zaczynałam studia, gdy go poznałam to on musiał się o mnie trochę postarać, ja trzymałam "ster" nad związkiem, zależało mu na mnie, czułam się spełniona studiami i pierwszym ukochanym chłopakiem, kiedyś powiedział, ze mnie kocha, no a potem wszystko się odwróciło a swoje wyznane "odwołał". Nie wiem co się ze mną stało, gdzie jest ta dawna ja? Chcę do niej wrócić, chcę ją znów z powrotem.

Nie szukam winnych, dlaczego czepiasz się słówek. Wiem przecież, że to ja jest odpowiedzialna za swój stan, ale jednocześnie nie można przecież powiedzieć, że jego zachowanie nie wpłynęło na mnie. Ok, owszem to że to tolerowałam to jedno, ale to jak wzięłam to wszystko do siebie to drugie, bo konfrontacja z tym, że ktoś kogo się kochało mówi takie rzeczy i ma takie a nie inne podejście do mnie wzbudza straszne emocje i rozczarowanie - stad wniosek, że czuję się tak przez niego, bo tak tak jak z ideałem - ma się swój ideał, który nagle rozczarowuje a potem ci którzy byli w niego wpatrzeni czują sie okropnie, ze ktoś kogo stawiali wysoko, okazał się taki a nie inny, a to co on sam o nich myśli, powoduje szok, jakieś dziwne emocje, czasem niską samoocenę. Nie wiem czy mnie rozumiesz, ale to ma związek też za zaufaniem, gdy toś zawodzi nasze zaufanie czujemy się potem podle. a winny jest ten co zawiódł zaufanie a nie ten co jes utracił w stosunku do tej osoby.

Moze lepiej nie wałkujemy tego, bo ja juz się w tym gubię. Tak czo owak wiem, że ja jestem winna temu na co pozwalałam.

Po pierwsze - na poczatku przez pierwsze miesiące zależało mu na mnie, powiedział mi, ze mnie kocha, nic nie wskazywało na to, ze tak nie jest - przecież pisałam o tym. Gdyby od początku mnie nie chciał to chyba na siłę nie pakowałabym się w ten związek. Czytaj uważnie. Miał zobowiązań wobec mnie bo przecież byliśmy razem w związku, o którym wiedzieli jego koledzy, rodzice, dziadkowie, moi rodzice. Byliśmy oficjalnie razem, więc jak możesz mówić, ze on nie miał żadnych zobowiązań wobec mnie? Byłam u niego w domu,  jego dziadków, byliśmy normalną parą. Potem zdradził mnie emocjonalne. Przepraszał, wybaczyłam. Potem jednak wyszło, przez moje naciski, ze nie czuje chemii itp, ale czuje przyjaźń ale chce być dalej razem. Wybaczyłam i pomyślałam, pokocha z czasem, trzeba dać mu ten cholerny czas. Ja nie potrafiłam jednak obie poradzić jednak z tą świadomością, on szukał innych w internecie, ale potem przepraszał, chciał być dalej razem. Ja oczywiscie przyzwoliła na to, ale nie ufałam. Często się kłóciliśmy, wypominałam mu a to to a to tamto, potem inne incydenty, rozstanie, potem powrót, w końcu koniec. Nie wytrzymałam.

Otóż to.

Kiedyś powiedział, ze "kocha", ale potem to odwołał. Powiedział, ze się pospieszył i że to nie było przemyślane. Usłyszałam to od niego tylko raz. A potem to już runęło wszystko. Później juz ne miał skrupułów mówić mi wprost, ze traktuje mnie jak psiapsiółę, ze nie jestem w  jego typie, że go nie pociągam itd. No i wtedy frustracja zaczęła narastać a moim błędem było to pokornie wysłuchiwać i nic z tym nie robić. Do końca chciałam się łudzić, ze to się zmieni z czasem, jak będę dobra i miła, nie będę się czepiać i wypominać tych "zdrad" to pokocha i poczuje chemię. On zawsze powtarzał, ze chce spokoju. A ja niestety po tych incydentach, które miały miejsce nie mogłam być spokojna, często się z nim kłóciłam, wypominałam mu wiele rzeczy i nie ufałam. Kompletnie nie ufałam i w sumie miałam rację. On wzbudził we mnie poczucie winy na zasadzie, że wymuszając coś na nim, awanturując się, nie wzbudzę w nim chęci do działania wobec mnie, ale będąc miła, spokojna, opanowana zasłużę sobie na jego pożądanie - dlatego czułam się winna po każdej kłótni, ze zabijam w nim jego pociąg do mnie, a kłóciłam się z nim, bo nie radziłam sobie z tą jego zdradą emocjonalną, flirtami przez internet, nie mogłam udawać że wszystko jest ok. Wiem, ze to żałosne i idiotyczne myślenie, ale wtedy tak bardzo mi na nim zależało, że brałam wszystko do siebie. Ach szkoda o tym pisać, i strzępić sobie nerwy, ja nie mam to sił.