Z moich doświadczeń - "poradnik dla samotnych" - Netkobiety.pl

Najlepiej w tych kryzysowych chwilach skupić się na działaniu. Trzeba przestać karmić tęsknotę i poczucie, że jest się gorszym, skoro nie zostało się wybranym. I właśnie to poczucie pustki najlepiej zastąpić stanem "flow". To wymaga dużej ilości zdyscyplinowania i cierpliwości, ale w końcu zostaje nagrodzone. Wydaje mi się, że kiedy ktoś na nas wtedy patrzy z boku, nie widzi zdesperowanej osoby, a kogoś kto właśnie ma dobre, wartościowe życie. Wtedy odpuszczenie może mieć zaskakujący efekt uboczny

Nie mam. Kiedy jest kryzys to planuję co zrobię jak już odzyskam siły. Zwykle wyznaczam sobie jakiś "magiczny termin" od poniedziałku/ od kolejnego miesiąca itp. kiedy to stanę się  produktywna i moje życie cudownie się odmieni. I kiedy ten czas nadchodzi jestem zmotywowana i przez chwilę jest mi dobrze, bo czuję że mam nad sobą kontrolę, ale tak się nie da przez cały czas. Walczę, żeby te momenty silnej mnie trwały jak najdłużej, ale z wiekiem jest mi coraz trudniej...

27 to wiek ciała, środek jest zdecydowanie starszy i bardziej wyżarty. Piegowata to dobrze, że umiesz w ten sposób. Twoje życie ma zdecydowanie wyższą jakość, niż tych wszystkich narzekaczy (ja w sumie też nim jestem, chociaż z tym walczę).

Piegowata- dobrze piszesz. Nie zawsze możemy mieć to czego pragniemy, ale czy to znaczy, że mamy pogrążyć się w żalu i zamknąć na świat ?
Warto szukać pozytywów, doceniać drobne rzeczy, bardzo pomaga skupianie swojej uwagi na pomocy innym potrzebującym (chociażby pomoc w schronisku).

Mevel, o czym i o kim mówisz? Czy możesz rozwinąć tę wypowiedź?

Ależ wiem, co to jest acedia. Śmiem jednak twierdzić - niepopularnie i podobno nieempatycznie - że podobnie jak depresja, bywa (nie mylić z "jest"!) wygodną wymówką i luksusem.
Zastanawiło mnie tylko, czy masz na myśli coś więcej niż napisane zdanie.

A jakie to ma znaczenie ? Poczucie samotności jest emocją, a  przyczyna-  czy coś zmienia w jej odczuwaniu ? Można przecież mieć partnera, dzieci, przyjaciół i mimo to czuć się samotnie.

Wiecie co dał mi ten portal, wiarę w siebie o dziwo )) Czytając Wasze posty poczułam że nie jestem ani sama ani samotna w moim odosobnieniu. To naprawdę bardzo konstruktywne i potrzebne wiedzieć że takich osób jak ja jest więcej )) Podświadomie każdy zdaje sobie z tego sprawę ale uwierzyć często znaczy - dotknąć. Dlatego dopiero po przeczytaniu Waszych postów można odzyskać grunt pod nogami może na chwilę, może na dłużej ale będę tu wracała w ciężkich chwilach na pewno

Generalnie o stan ducha mi chodzi. Samotność bywa inspirująca, ale bywa też bolesna. Prawie 10 lat żyłam rodziną, a od roku jestem sama jak palec. Wyprowadziłam się od męża, to był bardzo toksyczny związek. Mój synek wybrał mieszkanie u taty, co zrozumiałam i uszanowałam.  Mieszkam blisko, widuję go często, ale te puste kąty, ta cisza w domu, gdy nie ma syna (pal sześć męża, bez niego mi lepiej) - to było straszne. Siedziałam sama i wyłam z bólu.
Różne są przyczyny samotności. Moja właśnie taka.

A wiecie, dziś znowu mam jakiś gorszy dzień, ale jak tak z Wami piszę, to aż się uśmiecham
Zaraz jednak wyłączam kompa, zapalam kadzidełka, robię sobie kąpiel i rzucam rudą farbę na włosy. A potem pobieżne porządki (pranie leży niepochowane do szaf) i radosna kuchenna twórczość. Dziś zupa z soczewicy. Podobno jest pyszna. A gdy się zupa będzie gotować, Piegowata poczyta sobie książkę :-)
A Wy co dziś porabiacie?

Jestem szatynką. Z wiekiem jakaś zupełnie bura i mysia się zrobiłam, dawniej miałam włosy ciut bardziej złote. Ten bury kolor zaczął mnie irytować. Próbowałam włosów blond, ale zdecydowanie wolę rudy - rzeczywiście okazało się, że bardzo mi pasuje.
Z tą Piegowatą to żart, bo jakoś specjalnie się pod tym względem nie wyróżniam. Za to bardzo piegowate mam ramiona

Niebieskie. Modre jako niezabudki

Zostałaś teraz sama czyli słowo "samotność" pasuje w tym kontekście. Ale jeżeli ktoś ma rodzinę, znajomych, świetnie się z nimi dogaduje i pisze że dalej jest samotny to przyczyna leży nie środowisku tylko w głowie.

Pasje zawsze w cenie, ale w największym dole nie miałam siły na pasje, chciałam tylko wyć do pustych ścian. I myślę, że czasami tak właśnie trzeba - wypłakać się i nie udawać, że jest się dzielnym i twardym, a w końcu zrobi się miejce i dla innych emocji.
Mimo to czasami trochę się zmuszałam do aktywności. Pamiętam jak pokonując lenistwo i niechęć, ruszyłąm się do miasta na festyn, bo a nuż kogoś tam się spotka. I spotkałam  osobę, którą wcześniej znałam tylko na uprzejme "dzień dobry", a dziś jest moją dobrą koleżanką. Innym razem sama siebie wyciągnęłam na spacer w pola i po tygodniu miałam temat do rozmowy z pewnym internetowym podrywaczem (poszukiwaczem przygód się okazał, ale człowiekiem był  ciekawym), bo rozmawialiśmy, że już przyleciały skowronki .
Najgorsza jest pustka w głowie i sercu.

Jak najbardziej należy reklamować. A wiesz, że "po każdym spojrzeniu w niebo zostaje w oczach nieco błękitu" (Aleksander Kumor)?

Hej wszystkim, dorzucę do tematu coś od siebie:)

Przede wszystkim- Piegowata, po tym, co piszesz, nie mogę uwierzyć w to, że mogłaś mieć kiedyś problemy z samotnością, wydajesz się bardzo pozytywną i sympatyczną osobą:) I byłam pewna, że jesteś o wieeele młodsza:)

Przez to forum już się przewinęło mnóstwo wątków o podobnej tematyce, zrozpaczeni i zdołowani ludzi prosili o porady. Otrzymywali standardowe, np 'wyjdź do ludzi'. Z jednej strony coś w tym jest, w domu raczej ciężko poznać kogoś nowego no chyba, że przez internet, ale nie każdy preferuje tego typu znajomości.
Ze swojego doswiadczenia powiem, że ja również realizowałam swoje pasje, np uprawiałam sport- chodziłam na basen, treningi obwodowe, body styling, sekcje. Nie poznałam tam nikogo. Tzn wiadomo, było 'cześć cześc, co słychać' ale to tyle. Mam wrażenie, że ludzie są zamknięci na nowe znajomości. Tak samo było na studiach, kiedy po dziekance doszłam do roku 'niżej'. Tak samo było na studiach podyplomowych. Z niektórymi się lubiłam, w czasie zajęć/zjazdów pogawędki ale zajęcia się kończyły i znajomość się kończyła. Nie raz inicjowałam kontakt z dziewczynami, zapraszałam je gdzieś np, i praktycznie za każdym razem nic z tego nie wychodziło, więc przestałam. Bo wychodzi na to, że jak ja nie zainicjuje kontaktu, to go nie ma, a nie chce się nikomu narzucać. To jest bardzo przykre, i jakąś tam nadzieję jeszcze mam, ale widzę, jakie są realia. Najwyraźniej nie jestem stworzona do zawierania nowych przyjaźni i już to zaakceptowałam i nie dążę już do tego.

Skoro odkurzyłam stary wątek, to się pochwalę. Po kilku miesiącach od poznania i podziękowaniau jednemu takiem z wąsami znowu mnie dopadła samotność i pokusa, by zajrzeć na czat naszego miasta. Zgadnijcie, kogo spotkałam
Pogadać można, więc pogadalim:) Tematy były raczej neutralne, typu "co porabiasz?" A że byłam dzień wcześniej na basenie, mój znajomy zaproponował, że może by tak razem się wybrać - towarzysko, że tak powiem. No, cóż, basen jest dla wszystkich - tak mu odpowiedziałam.
Sytuacja ciut krępująca, ale stwierdziłam, że mam to w nosie, przecież nie rozpatruję jej w "tych" kategoriach. Jak się spodobam, zawsze to przyjemnie, a jak nie - to problem z głowy, bo mnie ten pan też średnio... Ale w sumie popływać, rozerwać się i pogadać jest całkiem sympatycznie. Zapowiedziałam tylko, że nie życzę sobie przesadnych poufałości i mam obiecane "posłuszeństwo".
Mam takie spostrzeżenie, że fajnie jest mieć wybór: jestem z kimś, bo chcę, a nie dla ucieczki od samotności. To daje duży komfort.

Ja sobie muszę nieustannie o tym przypominać, bo mam skłonności do bałaganiarstwa

parę lat temu nigdy bym nigdzie nie poszla sama

a teraz... chodze sama wszędzie - do kina, restauracji, na kawę, wykłady, szkolenia, na basen itp. jeżdżę na dzienne wycieczki.
teraz nie wyobrażam sobie, że można inaczej

A  ja  nie widzę żadnego problemu. Powiem więcej: marzy mi się samotny urlop i totalne wyciszenie gdzieś na łonie natury, ale nie mam takiej możliwości.
I zupełnie nie wierzę, że długo byłabym sama, zawsze jakiś spacerowicz się nawinie. Ile ja w życiu odbyłam rozmów z przypadkowymi osobami! Niektóre zapamiętałam na zawsze.

Przyznam uczciwie: ciężko czasem samej tyłek ruszyć, ale w moim wypadku problemem jest lenistwo i brak mobilizacji, a nie towarzystwa.

"Tu" czyli gdzie? Chyba na pustyni nie mieszkasz
A towarzystwo - rzecz nabyta. Wystarczy jedną osobę "poderwać", a potem już leci. Mnie się udało, a czułam się kiedyś bardzo samotna. Duże znaczenie ma to, że przestałam czekać, aż ktoś mnie wyciągnie z nory. Zagaduję do ludzi, proponuję rundkę po mieście na przykład, albo wspólny wypad na jakieś ciekawe wydarzenie. Nie zawsze, ale przeważnie z dobrym skutkiem.
Da się!!!

"Tu" pustynią nie jest, ale brakuje niewiele Powiedzmy Mieszkam na wsi, a jak jest na wsi ten kto mieszkał wie. Emigracja młodych, itp. a ja tu wróciłam, co mi do tej główki strzeliło

Dziś byłam nad jeziorkiem, zmobilizowałam się, ale samemu to nie to samo. Trzeba resztę urlopu jakoś rozplanować, żeby się nie okazało że przez te wolne "zdziczałam"

Skąd pochodzisz Cassis i co robisz na wsi?

Jestem introwertyczką więc da się przeżyć (lubię ciszę i zieleń, pewnie dlatego dalej tu mieszkam), ale latka lecą i chciałabym jakiś happy end, love story, itp.
Ciężko kogoś wyciągnąć, jedni zaręczeni, inni mają małe dzieci, część wyjechała a z jakąś inną cząstką nie ma kontaktu.

Mazowsze pozdrawia Mam pracę którą lubię i zgodną z moim wykształceniem

Urlopik -> dzisiejszy etap: ładowanie energii
Jest ok z pogodą trafiłam Jutro pewnie akcja rowerek, bo się stęsknił już pewnie

Deweloperka  + szkolenia + szukam możliwości inwestycyjnych np. teraz zastanawiam się nad wejściem w myjnie bezdotykowe

A ty?

Wybierasz się na wakacyjny wyjazd singli?

Bydgoszcz.

Wiedziałem, że to Ty losujesz numerki w Lotku! Rozgryzłem Cię!

Czytałem jakiś wątek, w którym pisałaś, że studiowałaś/mieszkałaś blisko Bydgoszcz. W Toruniu?

Ukrywamy się w wątku o samotności, żeby zachować większą anonimowość. Poza tym, mój drogi, to zauroczenie od pierwszego posta!

Tu się najlepiej ukryć Zgadza się Toruń

@APOLLO7 czy biuro matrymonialne to nie wiem, jeszcze tam nie byłam