Paniczny lęk przed zdradą - Netkobiety.pl

Nikt tego nie neguje, że ktoś, kto nie zdradził np może kiedyś zdradzić i ja Ci nie dokopuję - mam nadzieję, że do mnie tego nie pisałaś. Chodzi tylko o to, że np wiele osób owszem mogłoby zdradzić raz, ale tych co zdradzali notorycznie jedną osobę pewnie jednak jest trochę mniej i pisaliśmy tylko, że wtedy jednak jest pewna większa obawa i że tutaj nie ma co idealizować, bo po prostu czasem sprawiałaś wrażenie, że idealizujesz swojego faceta, ale po ostatnich postach widzę, że faktycznie chyba jednak nie i możliwe po tym co piszesz, że faktycznie Wam będzie razem dobrze i że Twój facet zrozumiał. Jednak wcześniej trochę za szybko się denerwowałaś jak pisaliśmy Ci, że rozumiemy te obawy, tak jakbyś oczekiwała tylko odpowiedzi, że zupełnie nie ma czym się martwić. A i pisałaś, że oczekujesz wypowiedzi facetów, a czemu zapominasz, że faceci tutaj już się wypowiedzieli? Tak jakbyś wybierała co dla Ciebie wygodne, pitagoras uważa tak jak Ty, a jak inny facet w wątku uważał inaczej, to tak jakbyś zapomniała, że to też inni faceci pisali. Teraz to mi o to właśnie chodzi czemu tak przejmujesz się tym i oczekujesz tylko odpowiedzi pod Twój tok myślenia.

Facetów wcześniej wypowiedziało się dwóch, chyba że mylę fakty przez niektóre nicki. Reszta - same kobiety. To tak jakby faceta spytać, co sądzi o podpaskach xD interesowało mnie zdanie mężczyzn, bo o mężczyznę mi przecież chodzi, a nie to że wybiórczo traktuję wypowiedzi. Nie dziw mi się też, że cieszę się z jednej pozytywnej wypowiedzi po takiej lawinie pocisków

Raczej nie mam możliwości weryfikacji, chociaż jakiś czas temu jedna była sprzed lat do niego napisała, mieli się na fb w znajomych. Pokazał mi tę wiadomość, napisała coś w stylu "Cześć, od jakiegoś czasu podglądam Cię tutaj i kibicuję Twojemu szczęściu, piękna dziewczyna, bardzo fajnie razem wyglądacie. Pomyślałam, że napiszę i spytam, co u Ciebie, jak się Twoje życie potoczyło ?". To była jego była sprzed małżeństwa - to ona go zdradziła, z kumplem. Napisała w taki miły bezinteresowny sposób, więc z pewnością nic jej nie zrobił, nie ma z nim żadnych niemiłych wspomnień, raczej on z nią, w końcu zdrada to bolesna sprawa (aczkolwiek nie była to zdrada łóżkowa ponoć, tylko całowanie i jakieś uściski). Tak czy siak, pokazał mi tę wiadomość i spytałam go co chce z tym zrobić. On: nie będę odpisywał, jeśli nie chcesz, bo po co? Odpowiedzialam, że mi to nie przeszkadza, cieszę się, że mi pokazał i niech sobie napisze, przecież wiem, że nic mi z tego tytułu nie grozi. Odpisał, że jest bardzo szczęśliwy wreszcie, dzieci rosną, praca, to tamto i tyle było z rozmowy. Potem usunął ją ze znajomych, bo ja usunęłam swoich eksów (o jednego miał duży problem, o tym pisałam osobny wątek, więc bardziej zrobiłam to dla niego, a nie dlatego, bo chciałam by zrobił to samo - mnie by serio nie przeszkadzało, że czasem napisze do tej byłej, wydawała mi się sympatyczna z facjaty i nie czułam się zagrożona, jakoś tak intuicja mi podpowiadała, że nie ma się o co bać).

Ja ogólnie nawet jakbym miała większe możliwości, nie napisałabym do jego jakiejś byłej, bo to desperackie, nie mam takich rozkmin ciężkich chyba jak Wam się wydaje xD Niby w tytule jest PANICZNY lęk, ale raz, że opanowany, a dwa - nie był na tyle paniczny, żebym pisała do jego byłych xD Widzę jakim jest człowiekiem, przecież nie znam go tydzień. Rodzinie nigdy pomocy nie odmówi, w pracy kiedyś mojemu tacie pomógł pomimo że był chory, on jest taki uczynny facet, sobie odejmie, a komuś da, nawet jak mi obiad nakłada, to dla mnie wybiera lepszy kawałek mięsa kiedyś wróciłam po pracy do domu i zastałam na podłodze ścieżkę świeczek aż do stołu, na stole świece, obiad a w kuchni walające się przepisy, pół dnia wojował, żeby zrobić dla mnei wykwintne danie. I jak tu mu jazdy robić o przeszłość, skoro teraźniejszość jest taka, jak być powinna?

Pytasz czy z nim rozmawiałam, jasne, że tak. Było mu bardzo przykro, tamte dni były dla nas trudne, mało tego, pokazałam mu to forum, nie mamy przed sobą tajemnic, wie o wszystkim, wie o moim podszywie pod tamtą laskę, był zawiedziony moim brakiem zaufania, ale wybaczył i nie wracaliśmy do tematu. Powiedział, że czuje się bezsilny i czasem żałuje, że mi o tych zdradach powiedział, bo nie ma już na przeszłość wpływu, a co jeszcze więcej może zrobić poza byciem w porządku wobec mnie i staraniem się na co dzień? Ustaliliśmy, że ja będę traktować go tak jak na to zasługuje, a nie karać za to, co zrobił kiedyś i w dodatku nie mnie, a on będzie bardziej wyrozumiały dla moich obaw. No i teraz nam wypadła jedna wizyta u psychologa, bo mam pracę, ale 19-go mamy kolejną i mamy poruszyć ten temat. Ogólnie to jest bardzo dobrze między nami, rozmawiamy szczerze o wszystkim i wiem, że jesteśmy w stanie pokonać każdą obawę. Nawet moja mama mi mówi, żebym mu odpuściła, bo to dobry chłopak i widzi jak staje dla mnie na rzęsach, żebym była szczęśliwa.

No dobrze, ok. Na poradzenie sobie z myślami nie ma jednego sposobu. Po prostu skoro jesteś szczęśliwa, chcesz z nim być, nie dał Ci powodów do niepokoju, to przypominaj sobie o tym w gorszych chwilach, gdy te myśli będą. No bo czasem myśli owszem mogą być głosem intuicji, że coś jest nie tak, a czasem faktycznie mogą być niepotrzebne. No, ale skoro chcesz sobie z nimi radzić i piszesz, że jest Wam dobrze razem, to po prostu przypominaj sobie o tych dobrych rzeczach, skup się na tu i teraz, chyba nie ma innej rady. Złą myśl zastępuj dobrą.

No tak, wypowiedziało się wcześniej dwóch facetów, ale w każdym razie też wypowiedzieli się i o to mi chodziło, że pomijasz ich, ciągle pisałaś chyba, żeby pisali faceci, jakbyś zapominała, że jacyś faceci już napisali O to mi chodziło. Wiesz, to jest forum, nie znamy Twojego faceta, ale wiadomo, że o osobie, która wiele razy zdradziła będą różne opinie. No, ale jak Wam razem dobrze, widzisz, że jest wobec Ciebie w porządku, to ok. Nie możesz do siebie brać wszystkiego co przeczytasz, osoby z forum nie powinny sprawiać, że aż tak się denerwujesz. Zwłaszcza, że sama wiesz, że Twój facet źle robił mimo wszystko zdradzając, no ale nikt też nie pisał, że na pewno Cię zdradzi. Tylko pisali, że może być większe ryzyko. No, ale to nie ma co się chyba o to unosić.

Nie, nie mowie, ze jak raz zdradzal to zawsze bedzie- ludzie moga sie zmieniac. Natomiast Ty o nim piszesz w tak bezkrytyczny, czrno- bialy sposob, ze mam wrazenie, ze nie jestes w stanie dostrzec zadnych wad swojego partnera i koloryzujesz na maksa.

Oczywiscie zdaje sobie sprawe, ze tak jest przy Border- albo totalne uwielbienie albo ktos jest skrajnym chamem. Wiadomosc z obiektywnej rzeczywistosci- zwykle nie ma ani ksieciow ani troli, sa za to zwykli ludzie.

Poza tym, to do Pitagorasa, o ile jednorazowa zdrada na malo wskazuje, to notoryczna indykuje schemat zachowania, a wiec zwraca uwage na charakter osoby, ktory dla mnie najlepiej jest okreslony przez takie cechy jak: tchorzliwosc, wygodnictwo, egoizm i szukanie wrazen. Dlatego wlasnie baaardzo bym sie zastanowila zanim zdecydowalabym sie na zwiazek z takim czlowiekiem.

Zwracam tylko uwage, ze schematy w stylu "ona zla, on dobry" zwykle mijaja sie z prawda. I o ile motyle daja czlowiekowi rozowy obraz rzeczywistosci, to niejako ja upiekszaja.

Bosz, co za agresja. Może melisy?
Ostatni raz tłumaczę głupim (przepraszam, ale jestem zmuszona nazywać rzeczy po imieniu) ludziom coś, co było jak wół opisane. Czekaj, włączę Caps, bo może oprócz głupoty, jesteś ślepa:

PIES NALEŻY DO BYŁEJ TEŚCIOWEJ I TAM MIESZKAŁ PRZEZ 10 LAT, PARTNER Z RODZINĄ MIESZKALI OSOBNO. TERAZ PIES JEST U NAS, BO DZIECI Z MATKĄ MIESZKAJĄ U TEŚCIOWEJ.

Coś przesylabować? Pogrubić? Jakieś dalsze wątpliwości? Zaczynam mieć z Was ubaw, bo gdyby Was problem w jakiś sposób nie dotyczył, to byście się tak nie emocjonowali i nie byli bezczelni.

Druga sprawa: ja też jestem zajęta studiuję i pracuję. Zaraz spytasz - to skąd masz czas na siedzenie na forum? Oszczędzę Ci klepania na klawiaturze i odpowiem od razu -A guzik Cię to obchodzi - mam, bo siedzę w pracy przy kompie, na uczelni też da się czasem złapać wi-fi. Mogę, to siedzę Z jakiej racji miałabym wychowywać ich dzieci, czy Ty sobie za wiele nie wyobrażasz? On mi kiedyś na początku związku powiedział, że jego dzieci są jego dziećmi i on nie będzie na mnie zrzucał obowiązku opieki nad nimi. Nigdy o nic mnie w stosunku do nich nie prosił, nie wymagał i nie narzekał, kiedy np. u rodziców nie miałam akurat siły albo ochoty się dalej bawić, a wierz mi, że bawię się z nimi dużo i to wystarczy, słowem się do mnie nie odezwał z pretensją, że mogłabym się nimi zająć, tylko prosił je, żeby były grzeczne i dały mi odpocząć albo sam się nimi zajmował. Jesteśmy młodzi, mamy swoje plany, chcemy wyjechać zagranicę po mojej magisterce - właściwie tylko na to czekamy, bo on już by chciał to zrobić - żeby lepiej zarabiać, więcej dać dzieciom i żebyśmy my mogli żyć jak ludzie i zwiedzić kawałek świata. I zobacz, jaką jestem wróżką, uprzedzę Twój kolejny post - "to jakim on jest ojcem, że chce zostawić dzieci?" xDDDDDD Zgadłam? Przecież wiem. A no takim, który chce dzieciom zapewnić jakąś przyszłość, co będzie trudne w tym kraju, a możliwości i propozycje mamy oboje. I do licha, mamy jeszcze prawo do nowego wspólnego życia, nieobarczonego niczyją przeszłością, czy Ci się to podoba, czy nie.

A teraz możesz swoją wyszczekaną jadaczkę przekierować na inny wątek, bo nic nowego tutaj już nie dodasz

PS W razie wylewu żółci, skonsultuj się ze swoim lekarzem.

Wreszcie ostatnia kwestia - Twoje porównywanie mnie do jego eks-żony jest absurdalne, zasadnicza różnica-ja umiem rozmawiać na poziomie, kiedy nie mam napadów i przede wszystkim LECZĘ SIĘ. Od dawna zanim jeszcze poznałam obecnego. Co ona zrobiła w kierunku poprawy? Wielkie g... wręcz uważa, że jest zdrowa. Powodzenia. Twoja obrona tej Pani sugeruje mi, że albo sama jesteś porzuconą eks-żoną, albo masz nierówno pod sufitem, ewentualnie oczekujesz cioci z Ameryki.

O moje zdrowie się nie martw, wyniki mam w porządku  
Widzisz, mnie naprawdę nie "boli" że się wpakowałaś w związek z facetem, który wcześniej wielokrotnie zdradzał. Ale nie uwierzę Ci, że jego żona, na której skupiasz wiele ze swojej agresji i po której jedziesz jak po burej... jest tmniejszym "koszmarkiem" niż Ty. Nawet jeśli ona taka jest, to ty- z własnymi zaburzeniami- nie masz prawa jej określać słowami które równie dobrze określają ciebie. Czujesz się lepsza, że poszłaś na terapię? Serio? I myślisz, że to daje ci prawo do zrzucania całej winy za JEGO zdrady na eks- żonę??? Ona taka nie nadaje się do życia, ale wygodnie, że dzieci są u niej. Wygodnie, bo to ona będzie musiała tłumaczyć kolejnemu partnerowi, że albo bierze ją z dziećmi, albo wcale. Wiec skoro wam jest tak wygodnie i tak ustanowił Sąd, to daruj sobie podkreslanie, jacy to wy jesteście cudowni i jaka ona jest zła.

Osobie tak bystrej i inteligentnej mogłaby chociaż raz zaświecić się w mózgownicy czerwona lampka, że NIE WSZYSTKIEMU winna jest żona. A Wy ewidentnie zrzucacie winę na nią.  Więc pytam się- skąd u Ciebie takie wahanie, czy Cię zdradzi? Przecież nie jesteś jego eks. Przecież ty jesteś tylko borderline a ona jest totalnie walnięta. Przecież wam tak wspaniale razem. Więc skąd to nagłe wahanie? Piszesz to wszystko i mam wrażenie, że robisz to tylko po to, by udowodnić sobie i nam, że z Wami tak nie będzie. Jeśli twoje własne argumenty cię przekonują- to świetnie. Ale może następnym razem napisz to w pamiętniczku, skoro słowa innych są dla ciebie nie do przełknięcia.

A o psie i "tatusiowaniu" napisałam, żeby unaocznić ci, że naprawdę wszystko się da, jeśli się chce, a twoje (lub jego) argumenty mają kruchy fundament i są raczej wymówką i tłumaczeniem samego siebie. Ale cóż, Ty nie chcesz przyjąć do wiadomości faktu, że znaczną winę w notorycznym zdradzaniu ponosi nie eks-żona, a twój luby i nie wybielisz go pod tym względem w oczach innych. Mimo Twoich starań.
Nikomu tutaj nie zależy, żeby Tobie było źle. Jeśli ciebie nie zdradzi- to dobrze. Ale po tym, co wiesz, wątpię, żebyś zawsze była go pewna. Szczególnie, gdy motyle zdechną. A czy w to wchodzisz, to już tylko i wyłącznie twoja decyzja.

Wiec uspokój się, dziewczynko (i piszę to nie z racji wieku, ale z racji twoich zachowań i stylistyki wypowiedzi) i zacznij pracować nad zaufaniem do samej siebie.

P.S. Rzeczywiście, twoje posty wręcz promieniują nadzwyczaj wysokim poziomem wypowiedzi Uczmy się, bo drugiej takiej tu nie ma. I przykro mi strasznie- nie trafiłaś z żadnym określeniem w stosunku do mnie. Ojej...

Buszująca w Zbożu, ja np nic do Ciebie nie mam, ale trochę przesadnie moim zdaniem reagujesz na krytykę. Ja np napisałabym, że rozumiem, że ktoś ma inne stanowisko, ja mam inne i tyle, koniec tematu. A Ty rozwijasz, denerwujesz się chyba, no po co? Nikt nie ma złej woli, nie chce dokopać Twojemu facetowi ze złośliwości. McMiodek też nie napisała, że na pewno Cię zdradzi. Napisała może też dosadniej, ale zwyczajnie, że może za bardzo zrzucacie winę tylko na nią, bo mimo wszystko zdrada jest zła itp. Oczywiście zgadzam się, że to dobrze, że przepracujecie to na terapii Obojgu Wam pewnie będzie łatwiej wtedy.

Autorko, jeśli będziesz odpowiadać w stylu postów 80-82 to będę zmuszona Twoje wypowiedzi usuwać. Nie bardzo mam ochotę wyszukiwać fakty pomiędzy obraźliwymi i agresywnymi treściami. Jako osoba inteligentna (piszę to bez ironii) racz tak odpierać argumenty rozmówców, żeby Twoje posty nie zawierały wulgaryzmów, bezpośrednich ataków, inwektyw skierowanych przeciwko osobom, które wypowiadają się w tym wątku.
Pozostałym również przypominam o zasadach kulturalnego wyrażania swojego zdania.

Demonizowanie byłej żony partnera służy chyba Autorce tylko w tym by się utwierdzić jaka jej miłość jest wyjątkowa i wspaniała, a z tym jej ukochany. Może i jest, tylko to powinno wypływać z codziennego życia, a nie poprzez koncentrowanie się i fiksowanie na eks. Mam wrażenie, że Buszująca jest bardzo niepewna całej sytuacji i się podpiera nienawiścią do tej kobiety.

Vinnga - ok, zrozumiałam. Jednak nie trzeba używać wulgaryzmów, by być wulgarnym i cynicznym, co niektórym też się tutaj zdarzyło - chciałam zauważyć.

Na co mi zresztą od Was taka "pomoc"? Fragmentaryczne ocenianie, przedstawiacie nieobiektywne opinie, wielu rzeczy nawet nie doczytaliście, o czym świadczyły liczne błędne wnioski. Nikt nie zwrócił uwagi na to, co piszę o teraźniejszości, jak dobrze jestem traktowana, jaką mamy relację, jakby nie było żadnego pozytywu. A negatyw nawet nie dotyczy mojej osoby i miał miejsce wiele lat temu. To nie były sprawiedliwe oceny i tyle.

Ja już w tym wątku nic nie mam do dodania, to, co chciałam uzyskać, uzyskałam - problem został rozwiązany.

A skąd możesz wiedzieć, jaki mam charakter z tych kilkunastu postów? Nie widzisz przez komputer moich emocji, wobec obcego jestem inna niż wobec bliskiego, czy partnera. To tylko wrażenie. Czym wobec tego uważasz, że różnię się od Twojej ciotki? Zweryfikuję to sobie sama dla siebie.

Rady dostałaś, np to, że owszem terapia będzie przydatna, że tak jak pisała McMiodek, skoro zdradzał wiele razy to też ma problem do przepracowania niezależnie od tego, że ona była złą kobietą.

Rybo, teraz nie mam powodów do unoszenia, właśnie na takie odpowiedzi liczyłam, nie przyklaskujesz mi jak małemu dziecku, że TAK, jak cudownie, mam rację, on jest taki wspaniały! Mówisz, co myślisz, ale widać, że chcesz pomóc i tak powinno być

Nie idealizuję go wierz mi, chciałam Wam po prostu przedstawić pełen obraz tego, żeby łatwiej było się wypowiedzieć. On naprawdę staje na głowie dla mnie i ciągle czymś zaskakuje, a oprócz tego przecież jestem świadoma jego wad i sama o nich napisałam, dodam, że jest pedantem, co mnie irytuje, bo ja nie mam nawyku zbierania po sobie każdego papierka, aczkolwiek do bałaganiary też mi daleko Nie wiem czy to wada, ale mnie to na przykład wkurza u niego. Gdyby nie miał wad, nie obrywałby ode mnie ale chodzi o to, że te wady nie są dla mnie istotne na tle zalet i tego jak się dla mnie stara, także bez obaw, nie jestem ślepa :]

Ogólnie wczoraj mieliśmy kolejną rozmową ważną, która jeszcze bardziej mnie uspokoiła. Gryzło mnie od jakiegoś czasu kilka rzeczy z mojej strony. Pisałam kiedyś, że nasz związek opiera się na szczerości. Z jego strony tak, z mojej różnie. Na pewno go nie zdradziłam, ale wiele razy zdarzyły mi się pewne kłamstwa. Mało istotne w zasadzie, ale kłamstwo samo w sobie obniża zaufanie. Wczoraj o wszystkich mu powiedziałam, bo mi to ciążyło. Był rozczarowany, że jak to ujął, on cały związek traktował mnie jak przyjaciółkę oprócz partnerki, a ja go nie, skoro nie chciałam się z nim wszystkim dzielić. No i doszliśmy wspólnie do wniosku, że być może moje jazdy były po części spowodowane tym, że sama nie byłam w porządku i w głowie mi się nie mieściło, że można być aż tak szczerym i prawdomównym, a sprawdziłam go nie raz i był czysty. Tak jakbym na siłę chciała mu coś udowodnić, bo sama mam za uszami.

Co do pytania o terapię, do tej pory chodziłam sama, jakiś czas temu kiedy zaczęłam odczuwać efekty terapii, czyli większy spokój psychiczny, mniej paniki, brak epizodów z cięciem, z kolei partner poczuł się niepewnie (jak się dowiedziałam, to typowa reakcja na efektywne leczenie, ponieważ często partnerowi wydaje się, że to jakaś apatia, zbliżający się koniec związku, brak uczuć). Chciałam zabrać go ze sobą, żeby terapeutka wytłumaczyła mu, że to normalne itp. Poszedł ze mną chętnie, a potem pani nam zaproponowała wspólną terapię, bo uznała, że bardzo dobrze się z nami razem współpracuje