Separacja i osobne zamieszkanie-sens - Netkobiety.pl

Widzę że Twoja żona doznaje jakiegoś niedosytu w związku i jeżeli tego nie naprawicie teraz i to stanowczo, to ten Twój kolega szybko zajmie Twoje miejsce. Takie postawienie sprawy jak to zrobiłeś to jest słuszne. Jedna uwaga tylko. Musisz być w swoim postanowieniu stanowczy, inaczej ona wygra a Tobie pozostanie niesmak. Życzę Ci aby Wasze małżeństwo znów pozostało stabilne.

No, sytuacja nieciekawa.
Przyjaźń damsko-męska w okresie kryzysu małżeńskiego?
Nie dziwię się Twojej zazdrości.
Skoro otwiera się przed przyjacielem, a Tobie odmawia konstruktywnej rozmowy, jest coś na rzeczy.
Chyba czas zacząć zbierać dowody zdrady, przynajmniej emocjonalnej.
Twoje ultimatum jest, moim zdaniem jedynym wyjściem w tej sytuacji, bo faktyczna separacja z oddzielnym mieszkaniem i koleś do zwierzeń z boku to zapowiedź odejścia od Ciebie, ale na jej warunkach.

Zależy, co w Twoim rozumieniu jest tym "za dużo".
Uważasz to za jeden z tych błędów, które popełniłeś wcześniej?
A te pozostałe błędy, to co to było, Twoim zdaniem?

Z tego z kolei wynika, że czas, który powinien być przeznaczony rodzinie, poświęcałeś interesom, przy czym, na narzekania żony miałeś zapewne jedną odpowiedź "przecież robię to dla Ciebie i naszego dziecka, dla nas"?
W końcu zwróciłeś uwagę, że żona przestała się czepiać i to Cię zaniepokoiło i kazało przyjrzeć jej kontaktom z tym znajomym?
Bo tak to odbieram?

Co powiedział Tobie "kolega" ?
jak  wytłumaczył 10-godzinne rozmowy + spotkania z Twoją żoną.
Zrozumiał Ciebie, czy znalazł wytłumaczenia dla dalszego kontaktu z żoną ?

Separacja w obecnej sytuacji -konflikt małżeński + "dobry kolega" z boku, to świetny przepis na swobodne rozwinięcie romansu.
Przecież była w separacji....

Z innej beczki, na ile ten konflikt małzeński jest powodem zaistnienia "dobrego kolegi" ?

Od jakiego czasu się tak intensywnie "kolegują" a od jakiego czasu konflikt małzeński zaistniał lub nabrał na sile ?

a czy przypadkiem nie było odwrotnie, złe stosunki miedzy Wami są skutkiem relacji z przyjacielem...?

Jak z nim rozmawiałem , nie powiedział że fakt mogę się tak czuć , mówił że ją lubi i dobrze się z nią rozmawia.Że sam jej nie namawia do niczego jest bezstronny.Oczywiście jak chce może skończyć kontakt , tylko powiedziałem mu i żonie że nie muszą i ich kontakt powinien wyglądać inaczej-jezeli jest koleżeński.  Myślałem że pogadają następnego dnia o tym i stwierdzą że faktycznie przy czym jak ją pytam bo wiem  że się widzieli już czy rozmawiali i co on mówi , to zgryżliwie mówi że znowu ja przepytuję i że mówili ale on nie ma z tym nic wspólnego i niepotrzebnie do niego wracam w rozmowie o nas.

Moje odczucie to fakt że gość mnie olał i moje uwagi i generalnie widzi że skoro żona nie ma z tym problemu to co ma się nie odezwać.Oczekiwałem że powiedzą sobie że przyjażń OK , ale fakt to nie halo sie dzieje między Wami -małżeństwem wie wychamujmy , raz na jakiś czas można pogadać , albo powie że fakt to głupie co robią więc można kontakt utrzymać ale spotykajmy się razem , w koncu twój mąż to też mój kolega.

Wkurzyłem sie jak nie ukrywam sprawdziłem bilingi jej , i okazało sie ze w ost.msc-u rozmawiją codzień od rana do nocy-sms , w tym nawet są rozmowy do 1h.Powiedziałem jej że to kpina , ile znajomi mogą do siebie pisać , nawet jak się umawiasz na spotkanie z kolegą to 2 3 esm czy 2 min rozmowy , a ona nic - że ja też gadam przez telefon.

Ty naprawdę wierzysz w relacje koleżeńskie???

Spójrz na to jak facet, inwestowałbyś masę godzin w ciągu dnia w relację z kimś kto jest tylko znajomym?

Sytuacja , dzwoni do mnie znajoma , którą zna , mówi jest pierwszy dzień świąt weżcie dzieci i przyjeżdzie do mnie na ciasto.Żona jak nie potrzebuję z nią kontaktu jedz sam.Ja że są święta i zgłupiała albo razem albo wogóle.-wiadomo nostalgia,cisz,foch.  Ona w drugi dzień świąt stwierdza że idzie do tego znajomego bo coś tam mu pomoże-wychodzi sama , nie było to pójdziesz ze mną. Stwierdza że nie obchodzą ja święta i dla niej to normalny dzień .Ja na to chcesz idz , ale w sercu trauma.Zostaję z dzięćmi w domu.

Haha, ja też ograniczałam bo przecież nic złego pomagać, a wiesz jak się to potem kończy . Robi z Ciebie jelenia, a Ty to łykasz...

Czyli powolny koniec małżeństwa. Zbieraj chłopie dowody będą Ci potrzebne do uzyskania rozwodu z winy małżonki. Chyba że ona przejrzy na oczy. Oby nie za późno, bo jak skonsumuje "przyjaźń" to już masz pozamiatane. Stań twardo na stanowisku i daj ultimatum, albo, albo bo to już zaczyna być niebezpieczne.

Teraz już spokojnie , dzień temu łzy i wściekłość że mało brakowało , postawiłem ultimatum , brak kontaktów z nim dopóki jesteśmy pod jednym dachem , separacja zgadzam sie i odbudowanie relacji ale pod jednym dachem , nie jak ona chce że zamieszka osobno , albo rozwód , bo ja kocham i nie wyobrażam sobie takiej separacji , że niby wakacji od codzienności chce bo musi sobie poukładać i może za 6mscy do siebie wrócimy , niby jak skoro tak na siebie działamy to jak będziemy sobie ten okres wyrzygiwać potem.

Oby Wam się udało, życzę Wam tego z całego serca. Ale ugiąć się nie możesz. Musisz być twardy i konsekwentny. Łzy aktorskie tutaj nie są lekarstwem, musisz to sobie uświadomić, jeśli chcesz mieć rodzinę.

Na moje oko to wszystko nie do zrealizowania, aczkolwiek piękne w swej idei. Jeśli koleś czy to po "męskiej" rozmowie, czy zgodnie z jej decyzją odejdzie w cień - będzie cały czas w cieniu. A żona będzie "tęsknić" za takim wspaniałym "przyjacielem". Tłumaczenia o "płytkości" tamtej relacji tylko będą w jej uszach ględzeniem i dodatkowo będą drażnić... Wydaje mi się, że wszystko zabrnęło zbyt daleko, by teraz to dało się odwrócić... Pomysł z "separacją" i wyprowadzką... to kroki w celu porzucanie małżeństwa i "zacieśniania" kontaktów "przyjacielskich" w ramach: "mamy przecież separację - nic ci już do tego"
Tak to właśnie działa...

To wcale nie śmieszne, chciała mieć wolną chatę dla niego, by nie było dzieci, nie niepokojona przez dzieci potestować go niewerbalnie, Ciebie zaś przytrzymać w odwodzie jak nie wyjdzie z gachem. Jak wyjdzie i tak by Ci dzieci zabrała. Zbieraj dowody !!. Nie zgadzaj się na separację.
Musisz ostro pier...ąć pięścią w stół. Ja tego nie zrobiłem, uwierzyłem i mówiłem, ze skoro to przyjaciel nie mogę jej zabraniać i choć ciężko to znosiłem kontakty nocne, telefony, smsy, a to była klasyczna zagrywka z "przyjacielem" jaką masz Ty teraz.
No i u mnie pojechało.
Ty nie pozwól na to. Musi skończyć kontakt z "kolegą".
Zainstaluj keyloggera

moja bż tak mówiła przez 2 lata, i nadal tak twierdzi choć keylogger mówi co innego. Nawet moje nastoletnie potomstwo nie było tak głupie by uwierzyć w tę bajeczkę.

NIE WIERZ W NIC CO OD NIEJ SŁYSZYSZ I W MNIEJ NIŻ POŁOWĘ Z TEGO CO WIDZISZ.

Kolega ma z tym 100% wspolnego a wyprowadzenie z domu do nie naprawia relacji. Te sie realizuje razem w domu. Slowa Twojej zony nie maja nic wspolnego z jej postepowaniem. Sa logicznie sprzeczne. Wyprowadzenie z domu oznacza odejscie i rozwod. Nie musisz sie na to zgadzac. Co wiecej, nieobecnosc Twojej zony w domu w nocy jest czesto wystarczajacym powodem do uznania jej winy w czasie rozwodu. Jednak trzeba to udokumentowac (jak kazdy dowod np. przez swiadkow). Zgoda na wyprowadzenie zony to zgoda na pojscie do lozka z tamtym. Byc moze do tego jeszcze nie doszlo bo zona chce to zrobic "porzadnie". Sprawa jest jasna i dla mnie i dla przedmowcy rowniez. I dla Ciebie tez. Kobieta najpierw nawiazuje wiec emocjonalna a reszta jest tylko nastepstwem. Jednak ja wierze w mozliwosc uratowania malzenstwa (z czasem) a teraz, gdybym to ja bym na Twoim miejscu to bym wzial sprawy we wlasne rece. Nie powiem co bym zrobil ale po prostu chodzi o to ze bym zdecydowal za zone, odpowiednio porozmawial z kolega, przerwal te relacje nawet sila, itp. Natomiast ty zobaczysz ze 3 dni nic nie zmieni. Rownie dobrze mogles kazac jej podjac decyzje juz teraz. I masz do tego prawo. Wyprowadzka parnera zawsze oznacza cos co sie okresla jako "zdrade". I to jest oczywiste dla kazdego, rowniez dla sadu. Zgoda na to oznacza zgode na "zabawy" zony. Malzenstwo to jednak nie zabawa. A skoro zone chce ratowac to czemu nie zaproponuje np. terapii? Co do separacji to ona niczego nie naprawi chyba ze jest wynikiem jakiegos zdarzenia (zdrady) i ludzie daja sobie nowa szanse ale zamiast rozwodu. Taka "ostatecznosc" przed rozstaniem. Moim zdaniem tak to funkcjonuje a nie odwrotnie.

Z moich obserwacji poczynionych na tym forum wynika, że osoby, które zdradzają często wierzą, że zdrada to nie zdrada jeśli od niej zaczyna się nowy związek i że nie zdradza się dla kaprysu, tylko zawsze z ciężkim sercem. Myślę, że Twoja żona jest gdzieś na pograniczu tych dwóch wierzeń.
Ale nie o tym chciałam pisać.
To, co mnie uderza to pewna Twoja naiwna wiara, że Twoim największym zmartwieniem jest kolega żony. Chciałabym zwrócić Twoją uwagę na pewien aspekt:
Zanim nastąpi przyłączenie się do nowego związku poprzedzone poszukiwaniem nowego partnera, najpierw następuje PRZYNAJMNIEJ emocjonalne opuszczenie poprzedniego związku i PRZYNAJMNIEJ emocjonalne porzucenie dotychczasowego partnera.
Wygląda na to, że Twoja żona porzuciła Ciebie emocjonalnie i jest na etapie wybierania nowego partnera. Zakładam, że w okresie separacji chciałaby "przetestować" kandydata na nowego partnera. Jeśli pozbędziesz się aktualnego absztyfikanta, jak Tobie tu sugerują niektórzy, to tylko połowicznie rozwiążesz swój problem.
W mojej opinii ,jeśli chcesz utrzymać swoje małżeństwo, to Twoim celem powinno być dotarcie do żony i przekonanie jej, aby dała Wam szansę na wspólne podjęcie próby odbudowy Waszego związku.

To nic nie da... Te uwagi na jego temat. Może.... Poczekaj chwilę i któregoś dnia wspomnij, że widziałeś go z jakąś piękną kobietą.... Tam, wiem. Skłamiesz. Może reakcja Twojej żony powie więcej aniżeli przypuszczenia chłopców z forum...

Izabella...
Przecież to nie przyjaźń. A niby z czego ta kobieta zwierza się przyjacielowi?

Autorze... Mam jeszcze inny pomysł. Może Ty zaprzyjaźnij  się z nim. Przepraszam, pozwalam sobie na ciutke kpiny. Nie z Ciebie. Z nich...

No to teraz Autorze wątku - wytłumacz to... I ponawiam pytanie: z czego miałaby się małżonka zwierzać.

Tak Izabella. Wiem, że to był sarkazm. Moje pytanie o treści zwierzeń również

kosmiczny nick, czytając wypowiedzi autora widzę schemat często występujący na tym forum: małżeństwo, w którym brakuje bliskości, otwartości, wzajemnego zrozumienia, żyjący obok siebie partnerzy uwikłani we wzajemne oczekiwania i zranienia.  I znów... pojawia się ktoś trzeci, którego można obwinić za zaistniałą sytuację,
Nie twierdzę, że Autor wątku będzie miał z górki jak tylko przegoni konkurenta. I nie wierzę w zapał żony Autora w ratowanie związku.
Jednak on zna ją najlepiej, wie jak do niej dotrzeć, jakich argumentów użyć by zwrócić jej uwagę i być może skłonić do działania.
Nie wiem, czy nie jest już za późno na ratowanie małżeństwa, ale przynajmniej warto spróbować
Jestem przekonana, że jak się postara to znajdzie metody, które nie będą od niego wymagały użycia siły, czy też upodlenia kogokolwiek.

Ile jeszcze potrzeba Ci dowodów, że TWOJA ŻONA MA ROMANS ?!

Pomyśl:

1. 10 godzinne spotkania
2. Rozmowy do 01:00
3. Wychodzenie do "przyjaciela" SAMEJ (!) w święta (!) i niby co oni tam robią? Oglądają jego kolekcję znaczków pocztowych?
4. Wspólne jeżdżenie z "przyjacielem" po ciuchy dla dzieci i zakupy
5. Wspólne remontowanie mieszkania? Czyżby tego, do którego wyprowadzi się w czasie separacji? Brałeś pod uwagę, że będzie mieszkać z Nim? Wszystkie znaki na niebie i Ziemi Ci to mówią.

Ona już żyje z "przyjacielem" jak małżeństwo. Spędzają multum czasu razem, załatwiają razem swoje sprawy, prowadzą WSPÓLNIE codzienne życie jak zakupy i spacery, a Ty stoisz z boku i sobie to grzecznie oglądasz.

Jak dla mnie to Twoja żona jest już w nowym związku, a jak wszystko sobie przygotują to bach - separacja - wyprowadzka do "przyjaciela, a potem oczekuj pozwu rozwodowego.

OBUDŹ SIĘ !!!

A jednak dałeś im przyzwolenie do dalszych spotkań określając się w ten sposób. Trzeba było wtedy zakończyć to chore koleżeństwo.

Wczoraj umówiłeś sie z psychologiem , spotkanie jeszcze mi nic nie ułożoło przez przez 60min gadałem  ,ale dzis mam kolejne.

Wróciłem do domu , chciałem z nią pogadać, opowiadam na jakie spostzeżenia zwrócono mi uwagę , również na moje zachowania , proszę że może chodzmy dziś razem , niech też powie komuś zewnętrznemu jak mnie widzi , co myśli , że już nic właśnie nie czuje.Ona negatywnie , ze mam isć sam skoro jeszcze nic nie usłyszałem i nie starczyło czasu.Może w piątek pójdzie ze mną.   Szaleństwo , nie wiem jak do niej dotrzeć , gadaliśmy długo , znowu się usiosłem jak usłyszałem że nic do mnie nie czuje , serce mi wyszło .Wsciekłem się i powiedziałem żę rozstajemy się na dobre ,niech robi co chce.Nie mam sił.  Co prawdę idę jeszcze dziś do psychologa ale serio coś we mnie już pękło.Zdaję sobie sprawę że może moja w tym wina kilkuletnia , ale żeby sie tak wyprać z uczuć jak ona.

Ona nie jest wyprana z uczuć. W niej jest mnóstwo uczuć.
Tyle że do innego mężczyzny.

Mnie się wydaje że to co ona czuje do tego drugiego mężczyzny to nie uczucia lecz zafascynowanie i coś nowego co ją urzekło. Ale racja, zbieraj dowody i rozwód z jej winy oraz zabraniem dzieci. A teraz przykręć kurek do domowych finansów, niech poczuje ich brak. A co do psychologa, to on Ci raczej nie pomoże. Owszem, doradzi, ale to nie Ty potrzebujesz psychologa, ale ona.

Zdaję sobie sprawę że mogłem do tego sam doprowadzić jej psychikę , bo przecież miała uwagi do mnie , do zachowań , czasu który poświęcam na robienie tego co nieistotne dla nas.  Myslę bo ją znam trochę , nie jest wylewna ,ciężko ma z okazywaniem uczuć lub egzystencji w społeczeństwie "do mojego ojca nigdy nie powiedziała tato"  bo jak mówi nie umie się przełamać itp. Tak może do tego doprowadziłem przez ostatnie dwa lata , tylko że ja każdy swój błąd tłumaczyłem,przepraszałem, nawet gdy tak nie dokońca dla mnie miała rację , tylko po to że mówiła że jej się to nie podoba(uważałem że tak trzeba bo jako małżęństwo-potrzebujemy kompromisów) a nie stawiania na swoim.

Pożycie jeszcze jako tako , było choć tylko z mojej strony co przytaknęła jak zapytałem wczoraj-i się wściekłem bo pytam dlaczego o tym nie mówisz, przynajmniej raz w msc-u jesteśmy w knajpie z dziećmi(obiad) , dzieci-córka ma dodatkowe zajęcia , żona nie pracuje od pewnego czasu -jej marzenie by spełniać się w domu,dzieciach , chodziła na siłownie , kosmetyczka-stała od 3 lat itp.

Sponiewierana może zbyt to uprościłem.
Powiem tak, że jak coś nie tak w związku się dzieje to wina leży po obu stronach.
A, że autor nie był wylewny, no cóż jakiś powód musiał być.
Może żona go odrzucała, może wolała flirtować z obcym niż z mężem .
Nie tylko kobieta potrzebuje adoracji.
Wierz mi, faceci też tego oczekują i to wcale nie w miejszym stopniu niż kobiety.
Tylko w naszej mętalności zakorzeniona jest świadomość, że to facet ma utrzymać dom, rodzinę, zapewnić jej byt i bezpieczeństwo.
Niech facet zapomni o płaczu, bo płacz go dyskwalifikuje jak mężczyznę.
Domyślam się, że my czytający ten wątek o wszystkim nie wiemy, bo autor przekazuje nam to co czuje i jak to widzi.
Dlatego najlepiej byłoby wysłuchać obu stron i zajać stanowisko.
Niestety nie jest to możliwe.
Bo czy znasz kogoś takiego kto świadomie i z premedytacją popełnia błąd.
Ja nie znam i co gorsze popełniam błędy bo jestem tego nie świadomy.
Nie chcę tak, chcę tego unikać jak diabeł święconej wody.
Tylko nie zawsze to się udaje.

Konto było wspólne, w poniedziałek rozdzieliliśmy , na razie ma na swoim  0 , odebrałem samochód-stoi w garażu.Powiedziałem na wprost auto idzie do sprzedania, nie będziesz wozić nim jego , bo tak było przez 2 tyg.  Zaczyna zaraz pracę- fakt u mnie w firmie ale jak usłyszałem że chce mieć swoje środki których nie będę jej wydzielał i że może ten koleś jej pracę załatwić gdzie tam u jego siostry od ręki , to mówię nie mogę na to pozwolić bo co on matka teresa , jeszcze bardziej mi ją zabierze.Więc od razu powiedziałem do niej ,chcesz pracy ,OK , wracasz do firmy , będziesz w innym budynku i dostaniesz swoje środki.  Zgodziła się

Kosmiczny, naprawdę rozumiem, o co Ci chodzi. Zgadzam się z tym.

Tylko jestem przeciwniczką grania dziećmi podczas rozstania/rozwodu.