Mam już dość! Mąż nie pozwala mi na cesarkę! - Netkobiety.pl

Moje panie Nirvana i Jago tym razem ja stawiam

tak czy siak chyba zgodnie twierdzimy ze autorka powianna wybrac sama co chce bo czy wyjdzie tak jak sobie wymyslila czy nie widzie to bedzie miala to na wlasne zyczenie i wszelkie pretensje i zale tylko do siebie

Ja mam za sobą dwa porody i nie widzę również żadnych zmian...
Cesarka jest w razie potrzeby a nie na życzenie ... Twój mąż ma racje poza tym wiesz jak się ciężko dochodzi do siebie po cesarce ?? nie miałam,osobiście na szczęście  ale widziałam kobiety w jakim były stanie ...
Uwierz mi, że też jestem boi dupą, że tak to nazwę tym bardziej, że 1 dziecko byłam w bólach 12 h w bólach, ale mimo to chciałam 2 i męczyłam  tylko 2  ... Wiem, że się boisz, ale rozumiem, że taka jest nasza natura i musisz się z tym pogodzić ... Wiesz jakie to zajebiste uczucie  jak czujesz, że Twoje dziecko wychodzi ?? a jaka ulga ??? ehhh tego uczucia nie da się opisać nawet CUDOOO
Zrozum męża boi się a jest ginekologiem i chyba lepiej wie jak jest przy porodzie, gdyby mu zależało na tym, że  będziesz luźna jak to nazwałaś to sam by się zgodził prawda ??? Głowa do góry i nie panikuj bo to Ci w niczym nie pomoże ...wiem coś o tym

Ty się nie spotkałaś, a ja tak i to wielokrotnie, w sumie nigdy nie słyszałam, ze to było cudowne, wspaniałe itp. może to dlatego, że osoby  z którymi rozmawiałam są szczere i nie owijają w bawełnę, nie czują przymusu ze strony społeczeństwa, że kobieta powinna brać to co daje jej los w postaci naturalnego porodu i jeszcze się z tego cieszyć, ba być wdzięczna, że taki mistycyzm i magia ją otacza. niestety wiele kobiet woli udawać, ze to cudne bo boją się co powiedzą koleżanki/ znajomi/ rodzina. Zaraz by było, że co to za matka, która nie czuła radości  w czasie porodu i po porodzie widząc dziecko.  I stwierdzenie- nie no bez przesady można wytrzymać- jasne, ze można wytrzymać, gdyby nie można było to by nie było matek na świecie, bo by nie wytrzymywały i padały jak muchy, podczas porodu. Tylko po co wytrzymywać na silę skoro można sobie ułatwić życie? Nie wiem jak Ty, ale ja nie mam przymusu być "męczennicą", ani dodawać sobie zbędnego stresu i bólu.

*********************************************************************
ja już doradziłam rozmowę z mężem itp, kilka postów wstecz. Jednak nie mogę pozostać obojętna na te w moim mniemaniu bzdury, które niektórzy piszą. No przecież to szlag może trafić na taką głupotę i patrzenie tylko w jednym kierunku

KGB
ja pisalam ze powianna powiedziec mezowi o tych snach, jak od dawna ja te sny mecza i jak je ciagle wspomina i ze to dla niej tralma, wydaje mi sie ze to powianno mezowi co nieco wyjasnic
ale przekonac meza-ginekologa do cc to nie widze szans, lekarz wie co mowi, jedyne co to wydaje mi sie ze wlasnie przemowic do jego czesci "meza" zeby zrozumial zone duchowo, emocjonalnie a nie suche fakty z ksiazki

nie porównuj Polskich porodówek do tych w UK,bo nam jeszcze trochę do tamtych daleko

tak w normalnym szpitalu zrobią cesarkę na życzenie ale po wcześniejszej zapłacie i ugadaniu się z lekarzem,
a nie że pacjentka przychodzi na izbę przyjęć do porodu i mówi chcę cesarkę bo takie moje życzenie i macie mi ją zrobić

Ludzie, przeciez tu nie chodzi o rodzaj porodu!

Chodzi o to, ze kobieta ma prawo urodzic dziecko jak chce: cesarka, stojac, plywajac w morzu, w domu, siedzac, sluchajac zespolu meksykanskich Mariachi, a nie byc zmuszana przez meza do poddania sie jego punktowi widzenia.

Kobieta pisze wyraznie: "maz mi nie pozwala", wiec oznacza to, ze on na Nia napiera (a moze nawet szantazuje emocjonalnie).

KGB, a jaka jest różnica między "byciem zmuszaną" do porodu naturalnego a tym, że mąż się "nie godzi" na cc?

Hmmm, a czy przypadkiem nie chodzi tu o to, że to mąż musiałby za to zapłacić i dlatego jest decyzyjny w tej kwestii?

No i zastanawiam się jak technicznie wygląda osiąganie celu poprzez ucieczkę ze wspólnej sypialni. Tzn., że ona śpi w drugim pokoju, mąż piszczy pod drzwiami, żeby wróciła do łóżka a zza drzwi pada pytanie "zgadzasz się na cesarkę?". Mąż mówi "nie", piszczy jeszcze chwilę dalej po czym wraca do swojego łóżka?
Tak sobie myślę, że nigdy bym nie uległa przy takim sposobie argumentacji. Nie zniosłabym tego upokorzenia w momencie, kiedy mówię "tak" i drzwi pokoju się otwierają. A ja nie jestem facetem przecież. Dla faceta musi to być jeszcze większe upokorzenia...

Anabelle, pokonaj niechęć do rozmowy. Może wyjaśnienie sprawy spowoduje, że poczujesz się lepiej? Bez sensu marnować czas na zamykanie się w pokoju.

tak jak myslalam, nie mowilas o tych snach, nie dajesz sama siebie zrozumiec, daj dla meza szanse.
ciaza ci chyba nie sluzy, ciezko ci i to sie odbija na waszym kontakcie a  nie ma co mowic teraz maz jest ci bardzo potrzebny.
porozmawiaj, albo napisz list do niego...

Powiedzenie o Twoich snach nie jest dziecinne. Pomijając już fakt, że Twój mąż jest lekarzem. Jest on przede wszystkim PARTNEREM i PRZYJACIELEM, więc nie masz się co bać. On nic nie wie o Twoich obawach, snach, więc wydaje mi się, że patrzy z zupełnie innej strony. Jak boisz mu się o tym powiedzieć, jak stwierdziła syla, napisz mu list. Będzie Ci o wiele lepiej jak wylejesz swoje żale, a mąż będzie wiedział o co Ci dokładnie chodzi.

Pytanie za kolejne 100 punktów, tym razem do Ciebie - czyje jest dziecko? Autorki czy wspólne?

Szczerze? Mnie też się nie chce w ten temat zagłębiać, choćby dlatego, że to byłoby jak walenie głową w mur. Nie wiem jaka jest ich sytuacja materialna, ale skoro Autorka decyduje się na cc, to widocznie mogą sobie pozwolić na opłacenie kosztów jego wykonania, a skoro dziecko jest wspólne, to i nie widzę powodu dlaczego nie mieliby tego pokryć ze wspólnego budżetu. Twoje rozumowanie wydaje mi się dosyć egoistyczne i - wybacz - lekko niedojrzałe, bo dla mnie niepojęte jest, aby przedkładać pieniądze (które niewątpliwie są) nad osobę, którą się kocha, która jest ważna i na której komforcie i poczuciu bezpieczeństwa nam zależy, a już na pewno, aby robić z nich kartę przetargową.

Zachowam się jak męska, szowinistyczna świnia....ale....och jakie biedne te kobiety, że rodzą dzieci...no straszne...cóż za niesprawiedliwość dziejowa. Faceci za to wcześniej umierają i częściej chorują na choroby serca i układu krążenia. Żądam specjalnego traktowania przez kobiety i bonifikaty. LOL.

Ty nie widzisz powodu, a ja widzę. Ale nie tyle w decydowaniu, co przynajmniej w szczerym wyjaśnieniu swoich pobudek. A choćby do tego jeszcze w tym wypadku nie doszło....

Mógłbyś to jakoś wyjaśnić?:)

Annabele- miałam cesarkę i kiedy widziałam kobiety,które urodziły naturalnie i po trzech,czterech godzinach brały dziecko na ręcę i normalnie chodziły to im zazdrościłam.
Ja i jeszcze jedna jedna dziewczyna po cc nie dawałyśmy rady dojść do toalety po trzech dniach nawet.Po czterech dniach mogłam zobaczyć swoje dziecko bo zwyczajnie nie dawałam wcześniej rady przejść 3 metrów,które mnie od dziecka dzieliły.Dwa tygodnie spędziłam po porodzie w szpitalu a po zdjęciu szwów zemdlałam w toalecie i rozcięłam sobie głowę.Wszyscy myśleli,że udaję,że jestem jakaś przewrażliwiona ale jak pielęgniarki zobaczyły,że po prostu jestem biała i "spływam" po krześle bo nie mogę siedzieć to dały mi spokój.

NiobeXXX - gdzie był? Poza sypialnią, bo anabella777 wolała go wyrzucić z łóżka niż porozmawiać z nim o swoich obawach, hamulcach i blokadach. Przecież nawet nie wspomniała mu o tym motywie ze snem i tym, co się za  tym kryje. Więc o jakiej rozmowie można tu mówić?

gojka102 - nie, nie mogę. Jako facet przecież nie mam macicy i nie wiem o czym mówię....bo przecież tak ciężko cokolwiek przeczytać w internecie. Idąc tym tokiem rozumowania, to każdy facet-ginekolog to szarlatan. Przecież nie mają pochwy więc skąd mają wiedzieć o czym mówią?

Bo o ile dobrze kojarzę, to lekarze chyba nie mogą leczyć swoich rodzin. Ale mogę być w błędzie.

Abstrahując już od tego, to nie wydaje mi się, abyś miała rację. Już wczesniej były przypuszczenia o jego rzekome tyraństwo, ale nic takiego nie miało miejsca. Autorka wątku po prostu przyjęła durną strategię próbując męża przekonać argumentami medycznymi. A one tutaj mają najmniejsze znaczenie, bo problem tkwi w jej psychice.

Nirvanka to jest popadanie w skrajności: albo horror i straszne przeżycie albo magia i mistycyzm.
Rodziłam dwa razy, w życiu nie obchodziło mnie co powiedzą koleżanki/ znajomi/ rodzina, jak mnie ocenią jako kobietę i matkę, mogły mówić co chciały. W życiu nie powiedziałam, że to cudne, wspaniałe przeżycie. Nie, to na pewno bolesne przeżycie, taka jest natura porodu. Nie wytrzymywałam bólu, nie byłam "męczennicą", kierując się jakimiś ambicjami Matki Polki, po prostu wiedziałam, że poród łączy się z bólem i liczyłam się z nim, byłam dużą dziewczynką, bolało jak cholera. Nie czułam motylków, magii i wróżek jak wzięłam na ręce dziecko po porodzie, ha! nie czułam też wiele miesiąc po porodzie, po prostu obsługiwałam dziecko jak jakieś zwierzątko, uczucia włączyły mi się właśnie po miesiącu. Nie czuję się z tego powodu źle tak jak nie czuję się wyjątkowa bo rodziłam naturalnie. Za to drugie urodziłam w miarę szybko, ból umiarkowany, uczucia mamy włączyły mi się od razu (doświadczenie robi swoje).
Po prostu uważam, że operacja powinna być wykonywana ze względów zdrowotnych, nie ponieważ "ja tak chcę"!

Anabella, z każdym Twoim postem bardziej widzę, że komunikacja między Tobą a Twoim mężem szwankuje. Zaufaj mu i porozmawiaj szczerze o swoich obawach, wyrzucaniem go z sypialni nie osiągniesz nic dobrego, wręcz przeciwnie. Może taki obsesyjny lęk jest powodem do wykonania cesarki ze względów zdrowotnych, tutaj powinien wypowiedzieć się psycholog.

Dziewczyny nie czepiajcie się Yoghurta, że wypowiada się w temacie, w końcu kilka dziewczyn zabierających tu głos, nie ma dzieci i otwarcie mówi, że mieć ich nie będzie, a wypowiadają się bez problemu, ich prawo, tak jak Yoghurta.

Do swojej racji. I nie chodzi o przekonywanie w celu uzyskania zgody, bo ta nie jest jej potrzebna. Ale przekonania, aby ją zrozumiał. A skoro nawet nie wyjaśniła mu o co na dobrą sprawę jej chodzi, to jak tu mówić o zrozumieniu? Postaw się w jego sytuacji - to wygląda trochę na zasadzie zrobienia na złość....

ewelina102, masz rację, jednak u autorki brakuje porozumienia z mężem. Nie narzuca jej swojego zdania, ale autorka już tak. Rozumiem jej wybór, żadna z nas nie zmieni jej nastawienia. Zastanawia tylko jedno- dlaczego autorka nie chce powiedzieć swojemu partnerowi o swoich obawach i lękach. Nie o medycznych aspektach, ale czysto psychicznych? Kobieta jest tak zestresowana, zlękniona i załamana, co źle odbija się i na niej, i na dziecku, które nosi.

Skoro dwójka ludzi jest razem, powinno się mówić, co boli, czego się boimy. A autorka tego nie robi. Czemu? Nie wiem. Jeśli wyszła za tego mężczyznę, powinna mu ufać? Nie musi bać się odrzucenia. Jeśli tak- to już wtedy jest problem.

A ja znam cesarzy zdrowych jak byki. Zero problemow. Za to znam dzieci z sn powylamywane obojczyki, posiniaczone i inne horrory
A co do tej doroslosci to znowu...jakiez sa standardy? Sa jakies odgorne opinie i zasady? Kiedy nad moja glowa zapala sie dzwonek ktory oznacza "jestem dorosla"?
Autorka jest niedorosla bo obawia sie powiklan po porodzie? No to myslac w ten sposob nalezaloby do tej samej kategorii zaliczyc wszystkie matki przyszle i obecne.

No dobrze skoro juz okrelilismy autorke przymiotnikiem niedojrzala/nie dorosla, to dajmy jej spokoj i poczujmy dume jacy to my jestesmy cacy, i dorosli, i madrzy, i odpowiedzialni. Miodzio 

Tego nie powiedziałem, ale ty, czy tam adlernewman mówiłyście coś o świadomej decyzji, jej ciele itp. I ok - nie twierdzę, że nie macie racji. Ale redukujecie kompletnie do zera rolę jej partnera na zasadzie "niech się nie wtrąca, bo nie ma prawa, to jej ciało". Czy na tym polega związek dorosłych ludzi? Że jedno strzela fochy, a nawet nie jest w stanie powiedzieć partnerowi o co naprawdę chodzi?

Facet też ma uczucia. A w tym wypadku również chodzi o jego dumę jako specjalisty. A ten wątek kompletnie olewacie i to z uporem maniaka. Niech się nie wtrąca i ewentualnie da kase na zabieg, skoro ona chce - i tyle. No wybacz, ale to jest dla mnie po prostu niepoważne....

Mogą ale muszą podpisać osobną umowę z NFZ na leczenie członków swojej rodziny - jak masz własną poradnie POZ to nie ma problemu bo rejestrujesz ich i po zabawie ale poza tą opcją to się nie opłaca.
Jest jeszcze "przesąd" o tym, że nie powinno się tego robić i ja w niego "wierzę" - moja rodzina leczy się u moich kolegów i koleżanek, z tych ostatnich cieszy się zwłaszcza mój mąż

Ej no co Ty?
A skąd w takim razie Ty to wiesz? Mam przyjaciółke ginekologa,o wielu sprawach rozmawiamy i nigdy takiej opinii od niej nie słyszałam.Moja córka dostała 10 punktów,zaczęła siadać w wieku pięciu miesięcy, raczkowała,mówiła pełnymi zdaniami w wieku dwóch lat a czytała jako pięciolatka.Urodziła się jako wcześniak przez cc.
U mnie w rodzinie jest wiele dzieciaków tak urodzonych,u żadnego nic co piszesz nie zostało stwierdzone.

Znaczy...wyszedłeś z siebie?:))

Nie tak dawno bo 4 miesiące temu miałam 4 cesarkę, nie jest to może częsty przypadek więc może moje doświadczenie pomoże autorce postu ,będzie mogła porównać czego bardziej się boi.

A więc  pierwsza cesarka była jak miałam 18 lat, przyczyna zwężenie miednicy,druga w wieku 21 lat ,3 jak miałam 24 ,czwarta w wieku 30 lat.Po pierwszej ból brzucha był taki sobie ,dało się przeżyć,operacja przy ogólnym znieczuleniu.Druga i trzecia cesarka przy znieczuleniu do kręgosłupa,od pasa w dół.Czwarta z narkozą.Nigdy nie miałam bóli porodowych,nigdy nie odeszły mi wody,zawsze byłam planowana do zabiegu.Gdybym miała wybór to nie zdecydowałabym się na cc.Za każdym razem 4-7 dni pobytu w szpitalu.Po tylu pobytach w szpitalach kobiety które miały porównanie w większość nigdy by się nie zdecydowały na cc gdyby mialy wybór pomiędzy naturalnym porodem.Autorka postu ma prawo wyboru i skoro uważa że warto i chce podjąć takie ryzyko to jej sprawa.Jestem po stronie rozsądku i mniejszej ingerencji w organizm.

A teraz może to co było u mnie po cesarskich cięciach
1.mało pokarmu ,problem z karmieniem dziecka,stres i niepotrzebne nerwy
2.wielki i brzydki brzuch ,jak u staruszki,nie można już robić brzuszków bo nic nie da,mięsień brzucha jest rozcięty,nie ma mowy o stroju bikini chyba że ktoś lubi jak zwisa wam brzuch zakrywając majtki,
3.nie można podnosić ciężkich rzeczy ,np wózka dziecięcego po schodach,ryzyko przepukliny
4.przepuklina kresy białej,
5.po każdej cesarce istnieje ryzyko rozejścia się blizny na macicy po cc co przy kolejnej ciąży powoduje bóle i komplikacje ,
6.przy 3 cesarce ból był straszny,myślałam że umieram, rozeszły mi się powłoki brzuszne,wielki krwiak na całym brzuchu i przepuklina w bliznie wielkości strusiego jaja,jeszcze w szpitalu na 3 dzień,
7.Kolejne 3 operacje aby usunąć nawrotowa przepuklinę w ciągu kolejnych 3 lat,ostatnia już przy zagrożeniu życia
8.czwarta cesarka w  szpitalu klinicznym ,w tym czasie rozeszły mi się blizny po poprzednich cc,ból nie mniejszy niż przy bólach porodowych,i ostrzeżenie lekarzy że operacja jest ryzykowna i mogę stracić życie
9.ból kręgosłupa(okropne pieczenie ) w miejscu wprowadzania znieczulenia do tej pory,bóle głowy,pleców.
Po za tym jest to operacja i zawsze jest ryzyko powikłań innych ,nie tylko związanych z matką.
A lekarz ginekolog i mąż do tego wie co mówi,może posłuchaj ,chyba chce dobrze.

Jedna czy 4 ,ryzyko powikłań takie samo,po 2 cesarkach żaden zdrowy na umysle lekarz nie pozwoliłby ci rodzic siłami natury,a tym bardziej kolejne cc jest wskazaniem do cc.
A jednak można tyle razy w przypadku kiedy chcesz mieć więcej niż jedno dziecko ,wystarczy mieć świadomość ryzyka.Tylko o to chodzi aby autorka wiedziała czym ryzykuje a ma wybór ,ja nie miałam wyboru.

Niewiele osób zakłada też posiadanie czwórki...

Ale to jest akurat aspekt, na który warto zwrócić uwagę - planowanie większej ilości dzieci. Z tego co się orientuję - po cesarce nie zaleca się rodzić naturalnie. Z kolei każdy następny poród za pomocą cc zwiększa ryzyko powikłań u matki.

Masakra, co wy z tymi jakimiś obwisłymi brzuchami itp itd? Ja mam dwójkę dzieci, dwójkę po cesarce. Starszy w wieku 5 lat liczył, pisał litery, teraz ma 6 i czyta pięknie i płynnie, zna języki obce, bo sama o to zadbałam. Dzieciak jest zdolny i mądry bo mi się chciało go tak wychować i naprawdę, kwestia urodzenia mnie śmieszy. Mój mały prawie roczniak zasuwa po podłoze jak strzała od 7 mca życia, właśnie na raczkach, wtedy też wstał pierwszy raz przy barierkach łóżka, kuma dużo rzeczy, osłuchuję go z jezykiem obcym i widzę ostępy i cieszę się, ze moje dziecko się dobrze rozwija. Łapie przeziębienia dość często, ale nie przez cesarkę na litość boską! Starszy przynosi z przedszkola same wspaniałe zarazki, które w pierwszej kolejnosci robią najazd na młodego. Karmionego piersią do niedawna. Mleka miałam fabrykę, a brzuch mam płaski jak przed ciążą. A dlaczego? Bo nie usprawiedliwiałam swojego łakomstwa czasem ciaży, nie obżerałam się jak świnka po 23 bo akurat zachciało mi się kebaba, wielkiego hamburgera, czy tony słodkości, chodziłam na spacery i na basen a mięśnie brzucha od zawsze miałam mocne i silne i uprawiałam seks 24/24 bo mogłam bez zabezpieczenia ile chciałam.

Więc całe te argumenty przeciw cesarce są dla mnie wymyślaniem na siłę.
I co najlepsze, sama wolałabym urodzić naturalnie, uważam, że cesarka jest poważną operacją i o ile pierwsza cesarka to pikuś.. kolejna jest nieprzyjemna. Plecy mnie bolały, dłużej do siebie dochodziłam, łaziłam słaba i zgięta wpół a bolało jak jasny gwint, rana piekła jakby ktoś ją przypalał.
Drugi raz mogłam rodzić naturalnie, ale niestety miałam przodujące łożysko (to też jest skutek wcześniejszego CC) i wylądowałam na stole. Zabieg tez jest nieprzyjemny, facet cię kroi, później wsadza łapska w brzuch, szarpie, wyciąga z Ciebie dziecko, a na koniec leżysz i się nudzisz i czekasz aż Cię do konca zszyją i dostaniesz swoje maleństwo w ręce.
Moje dzieci troche pomiauczały i zamilkły, cierpliwie znosząc wszelkie zabiegi zarowno wtedy jak i potem w domu. Spały ładnie, jadły ładnie, rosły ładnie i rozwijały się ładnie. Czasem doprowadzają mnie do szewskiej pasji, bo nie nadążam za nimi Ale jestem z nich dumna, uważam, ze są najwspanialszymi, najzdolniejszymi dziećmi na świecie i nikt nie wmówi mi, że rodzaj urodzenia ma jakiś przeraźliwie ogromny wpływ na dziecko.

Ale tu nie o plusy czy minusy cesarki, czy porodu siłami natury chodzi!

Autorka mnie rozśmieszyła tą swoją postawą obrażonej dziewczynki, która zamiast powiedzieć, o co chodzi, tupie nóżka i mówi "chcę to i koniec!". A w dodatku bawi się w "karanie" męża.
Nie wiedziałam, ze komunikacja w niektórych związkach wypada na tak słabym poziomie, dla mnie to raczej normalne, ze jak facetowi cos nie pasi i mi coś nie pasi, to albo się wykłócamy i rozmawiamy, albo rozmawiamy i wykłócamy, albo rozmawiamy i rozmawiamy.
Dopóki nie pogadasz z mężem i dopóki on nie zrozumie, ze jesteś jego żoną,a nie pacjentką, i dopóki Ty nie zrozumiesz, że mąż to nie jakiś sługa, który na kazdy twój pomysł odpowie bezkrytycznie "tak,  pani", dopóty będziecie mieć ze sobą na pieńku.

Asterka, są rodziny, które zakładają, że będzie jedno i koniec. Inaczej nie mielibyśmy jedynaków