Mam już dość! Mąż nie pozwala mi na cesarkę! - Netkobiety.pl

Ale czy ja bronię jej podejmować decyzję? Nie. Niech podejmuje. Ale dojrzałość nie polega na tupaniu nóżką kiedy nie potrafi się czegoś uzasadnić. Już to pisałem - zapewne inaczej bym pisał, gdyby dziewucha się tak nie zachowywała.

Potem rodzi i staje sie MATKA.... Królowa matka. Poświęciła mymłon na noszenie dziecka. Potem wycienczyla i poluzowala własna pochwe... Potem mija pare lat....
A ona mówi. Poswiecilam sie dla tego faceta. Wychowalam jego dzieci... Prałam jego koszule. A on sie tak do mnie odnosi.

Jesteście młode dziewczyny. Decydujecie sie na macierzyństwo. Ale nie. To nie jest macierzyństwo. To jest Poswiecenie. To zasługuje na złoty medal. Bo macierzyństwo to poświęcenie i cierpienie. To nieprzespane noce i karmienie. To brak własnego życia. Brak marzeń i planow.
Tak drogie panie. Nic nie równa sie z tym jak wyjątkowo poświęca sie każda z was zostając MATKA....

Ludziska... Macierzyństwo jest spoko. Jest fajoskie. Jest jedna z szans które daje nam życie.
Ale nie róbmy z macierzyństwa wielkiego poświęcenia.
Bo w ten sposób marnujemy przesłanie daru który otrzymujemy. I który dajemy.
Bycie matka jest fajne. Bycie dzieckiem jest fajne. Bycie Zona jest fajne. Bycie pracownikiem jest fajne. Bycie koleżanka jest fajne....
Jedna z wielu fajnych możliwości.
Naprawdę dziewczyny. To ze nosicie w brzuchu dzieciaczki nie robi z was królowej Elżbiety... Ze mnie tez nie robiło.
Zawsze bądźcie dla siebie krolowymi i o siebie dbajmy:)

JAkiekolwiek autorka ma watpliwosci i obawy...to jest jej sprawa.
Nam nic do tego, mezowi nic do tego, nikomu nic do tego. Jesli chce cesarki niech ma cesarke i uwazam ze to okrutne zadac od niej porodu sn. Zyjemy w XXI wieku, medycyna poszla naprzod....naprawde nie widze powodu dla ktorego kobieta ma cierpiec jesli nie chce. Dla zasady? Bzdura.

Amen. W koncu ktos jak rozumny pisze.

To miałaś wyjątkowe szczęście. Moja siostra rodząc pierwsze dziecko przy znieczuleniu w Warszawie nie miała sali indywidualnej. Leżały z nią po porodzie trzy kobiety z dzieciaczkami, w tym jedno w inkubatorze. Do tego osoby odwiedzające. Następny poród to bliźnięta, opłacona sala do porodu rodzinnego i znieczulenie. Tam były ludzkie warunki, normalne. Następnie po godzinie od porodu została przeniesiona do normalnej sali, gdzie leżały trzy kobiety w tym jedna z dzieckiem w urządzeniu, w którym było naświetlane (nie wiem taki rodzaj inkubatora to chyba był) i druga również z bliźniętami. Pojechałam tam więc o 5 nad ranem. Mamy i ich dzieci spały siostra zadzwoniła bo bała się sama iść pod prysznic ze względu na osłabienie a nie miał jej nawet kto zaprowadzić pod prysznic. Była tylko jedna pielęgniarka na bodajże trzy takie pokoje. Panie około godziny 7 zaczęły już się budzić i chodzić do łazienki wymieniając się jedna z drugą opieką nad dzieckiem na czas zabiegów w toalecie. Piżamy rozmemłane i po zakrwawiane z tyłu... Potem śniadanie i cyrk z odwiedzinami. Na tak małych salach te dzieci stojące w tych szufladkach przy mamach co najmniej ze trzy razy na 10 minut przesuwane, popychane niechcący bo ciągle ktoś wstaje przychodzi, a na tak malutkiej powierzchni jest niemożliwym by przejść nie przesuwając tego dziecka. No i te kobiety pozbawione normalnych warunków bez bielizny wstające z łóżka... Wszędzie ta krew i te plamy.
Potem stojąc już na korytarzu nieopodal sali gdzie leżała siostra miałam okazję podziwiać na żywo akcję porodową. Pewnie z pośpiechu lekarze nie zamknęli sali gdzie miało się za chwilę odbywać cesarskie cięcie. Wiem, że trudno to sobie wyobrazić, ale ja naprawdę to widziałam stąd pewnie mój wielki lęk i uprzedzenie. Zamknęli drzwi po jakiś 5 minutach, ale czy tak powinno być?
Dlatego nikt mi nie wytłumaczy po tym co widziałam, że w publicznych szpitalach bez opłaty czy często nawet z nią z tego co słyszę warunki porodu są ludzkie i godziwe. Żadnych gadżetów tam nie było. Będąc przy siostrze od 5 rano do 18 nie mogłam nawet usiąść bo na łóżku nie wolno a na stołek nie było miejsca. Wypisała się na własne życzenie tego samego dnia o godz. 22, gdyż po prostu nie było tam żadnych warunków.

Przy takiej poważnej wadzie wzroku bez problemu będziesz mogła poprosić o cesarkę...
Moja bratowa miała mniejsza wadę a mimo wszystko bez problemu dostała skierowanie na cc..

Tak, zgadzam się z Tobą moniaCo wszystko zależy od miejsca i okoliczności, może akurat szpitale w centralnej części Polski są lub były wtedy przepełnione, jednak nie sposób nie zgodzić się z tym że różnicą jest leżeć właśnie z dwiema mamami i mieć na tle miejsce, by wstać z łóżka, nie świecąc poszarpaną pupą wszystkim wszem i wobec, bo drzwi nie ma, a stojących odwiedzających, w tym kaszlących dzieci, jest mnóstwo. Tam nie było nawet na tyle miejsca by swobodnie mogły zejść z tego łóżka bez zbędnych i bolesnych akrobacji.Tu już nie można mówić o dobru matki i dziecka. Taki poród to jest dramat i był dla obydwu moich sióstr choć rodziły w czterech różnych szpitalach, więc myślę, że takie wspomnienia nie należą do rzadkości wśród kobiet, dlatego popieram całkowicie autorkę tematu w jej decyzji.

Nie rozumiem o co tyle zamieszania. Są gusta i guściki, każda z kobiet ma inne doświadczenia, które są składową ich zdania. Wiadomo, że każda z opcji czy cesarskie cięcie, czy siły natury, mają swoje plusy i minusy. Nie ma co sobie skakać do oczu.
Ale nie o tym chciałam.

Nie rozumiem, droga autorko, nie chcesz spać ze swoim facetem. Za to, że jako ginekolog mówi, co jest lepsze dla Ciebie. Rozumiem, że boisz się bólu, jak każda. Sama, jak zajdę w ciążę, będę się bała. To zrozumiałe. Jednak nie jest lepiej porozmawiać jak dwójka dorosłych, a nie obrażać się jak dzieci?
Pogadajcie na spokojnie, bo stres i nerwy nie służą ani Tobie, ani dzieciaczkowi.
A o "luzach" to pierwsze słyszę. Rozbroiło mnie to, przepraszam...

Ja chciałam rodzić naturalnie. Bóle porodowe miałam owszem cały dzień, ale nie były jakoś dużo większe niż przy moich bolesnych miesiączkach, przy bólach partych myślałam że nie wytrzymam, ale mały się przyduszał i zwinęli mnie natychmiast na stół do cesarki.
Cesarka to przecięcie wszystkich kanałów energetycznych kobiety. Boli długo. W dwa lata później nadal mam zdrętwiały obszar podbrzusza mimo, że masuję codziennie bliznę. A blizna ... jest straszna przez pierwszy rok, kiedy najbardziej potrzebujesz czuć się piękna. Kiedy się dotykasz na brzuchu masz coś STRASZNEGO i kiedy On cie dotyka to też to czuje, to już chyba ewentualne "luzy" bym wolala.
A moja koleżanka która rodziła naturalnie mówi, że tak jej sie z orgazmami poprawiło, że jakby wiedziała że tak będzie to by urodziła dziecko już w liceum...

Na wstępie napiszę, że ten post będzie nieskładny, ponieważ mam teraz głowę pełną kotłujących się myśli. Muszę jeszcze pamiętać wasze najważniejsze zarzuty.Przeczytałam Wasze wszystkie wypowiedzi. Zrobiłyście ze mnie skończoną egoistkę, niedojrzałą dziewczynkę, zapatrzoną w siebie. Za co? Czyżby za to że chciałabym jak najdłużej zachować atrakcyjność? Oczywiście gdyby cc szkodziła dziecku to nigdy bym się na nią nie zdecydowała w trosce o swoją pochwę.  Jednak sn jest bardziej bezpieczny dla mnie, nie dla dziecka. To nie są moje słowa, tylko mojego lekarza, którego jeszcze dla pewności zapytałam. Zresztą co lekarz to opinia. Jeden bardziej będzie za sn, inny za cc. Mój mąż jest niestety z tej konserwatywnej frakcji. Cały czas mówi niby o moim bezpieczeństwie, ale tak naprawdę zgłupiałam już od tego wszystkiego. Napisałam to w pierwszym poście. Decyzję o cc podjęłam jeszcze na długo przed poznaniem męża. A i zarówno sn jak i cc ma swoje zalety i wady. Ja wcale nie nastawiam się, że po cc będzie miodzio. Jestem przygotowana na ból.  Co do tej nieszczęsnej sypialni, bo tu takie głosy oburzenia się podnosiły. Ta sytuacja zdarzyła się w naszym małżeństwie pierwszy raz. Z mężem rozmawiałam milion razy. Za każdym razem kończyło się to niefajnie. Już po prostu nie wytrzymałam. Nie robię mu na złość. Śpi sobie w wygodnym łóżku w innym pokoju. Nie na kanapie, nie na podłodze, tylko w łóżku. Zawsze zasypiał mocno przytulony do mnie. Inaczej nie zasnął. Dosłownie jak dziecko. Wiecznie mu zimno, szczególnie zimową porą:D Dlatego chce wrócić-proste   Aha. Teraz tak jeszcze na poważnie. Nie pisałam o tym wcześniej, ale z czymś się jeszcze podziele bo to może być istotne. Kiedy byłam nastolatką często śniło mi się, że zachodzę w ciąże, matka się o tym dowiaduje i krzyczy, że zmarnowałam sobię życie. Sen o takiej konwencji prześladował mnie dosyć często. Zawsze rodziłam w nim w bólach a matka mówiła mi po fakcie, że już nie jestem niewinnym kwiatuszkiem. Naprawdę, to nie jest żart. Mam dzisiaj jakiś psychiczny uraz do sn. Z matką nigdy nie miałam dobrych relacji. Proszę potraktujcie to poważnie. Tak mi się to teraz przypomniało. Nie rozumiem tego... Naprawdę przeczytałam teraz swój post. Masło maślane, nielogiczne, nieskładne-wiem. Nie potrafię dzisiaj złożyć swoich myśli, przeskakuje z tematu na temat.

Niestety to nie jest norma, wpisz sobie krótkowzroczność a poród w google to ci wyskoczy cała masa wywiadów z wielkimi specjalistami od siedmiu boleści. Niestety, ale powiększenie wady, odklejenie siatkówki nawet kilka tygodni po porodzie jest bardzo częste. Kobiety przeżywają dramaty, gdy zaczynają szybko ślepnąć, albo nie mogą nawet podnieść swojego dziecka ;/

Poza tym to skierowanie na cc to można sobie w tyłek wsadzić. Kobiety je pokazują w szpitalach a kończy się na kleszczach i deformacjach główek. Aż mi ciśnienie się podniosło z nerwów, że może będę przez to kiedyś przechodzić

Ooo, to mam kolejny argument, by nie musieć rodzić naturalnie. Nie tylko strach przed bólem. Co prawda nie mam aż takiej wady, ale chyba już -3 dioptrii się kwalifikuje. No i cóż, jestem ślepa, źle widzę. Przy mniejszych wadach byłam "ślepa".

A ja wychodze z zalozenia ze jesli mamy mozliwosci (a mamy) to zadne z nich nie musi cierpiec. Cierpienie dla zasady do mnie nie przemawia.

Ma do tego prawo? Ma
Skoro do faceta nie dociera normalne mowienie to moze foch z przytupem dotrze.

Rodziłam siłami natury, wychodzi na to, że jestem jedną z nielicznych kobiet, które swój poród (w państwowym szpitalu) wspominają bardzo dobrze. Ze swoim lekarzem prowadzącym umówiłam się na konkretny dzień, godzinę, dotarłam do szpitala bez skurczy, dostałam kroplówkę i po dwóch godzinach (naprawdę trwało to tak krótko) było już po wszystkim. Rodziłam w godziwych warunkach, bezpłatnie, pomimo że poród był rodzinny, co na tamte czasy było rzadkością, miałam też doskonałą i miłą opiekę. Jednak świadomie wybrałam ten, a nie inny szpital, w dodatku nie we własnym, a w sąsiednim mieście - wspominam o tym, bo to jest ważna decyzja i nie należy pozostawiać jej żadnym przypadkom. 

Anabello, jeśli Twoim jedynym argumentem przemawiającym za cesarskim cięciem, jest obawa przed rozciągnięciem pochwy, czyli nie strach przed bólem czy podjęciem ryzyka, to naprawdę dobrze to przemyśl, bo może nie warto tak się upierać i burzyć małżeński spokój? Osobiście nie znam ani jednej kobiety, która rodząc swoje pierwsze dziecko skarżyłaby się na późniejsze obniżenie wspólnej satysfakcji ze współżycia spowodowanej luźną pochwą. Owszem, znam takie, które się zaniedbały, przytyły, które miały problemy zdrowotne, które tak skupiły się na dziecku, że partner poszedł w odstawkę, które bywały zmęczone, a tym samym niechętne na erotyczne igraszki, ale żadna (powtarzam: żadna) nie skarżyła się na zmniejszone odczuwanie bodźców podczas współżycia spowodowane rozmiarem jej pochwy.

Nie wchodzę w dyskusję, bo widzę że kolejna forumowiczka nie czyta postów ze zrozumieniem. We wcześniejszym wyjaśniłam moje pojęcie cierpienia dziecka (może raczej jego strachu - jeśli wolisz to wyrażenie). A jeśli chodzi o cierpienie kobiety zawsze może poprosić (lub kupić - jeśli jej szpital tego nie oferuje) zzo - znieczulenie i .... nie będzie cierpieć.

A jakie możliwości mamy? Cesarka bez wskazań medycznych nie jest opcją - jest fanaberią. Podobnie jak chirurgia kosmetyczna. Kiedy nie ma wskazań medycznych, to jest niczym innym jak fanaberią.

"Bo będę luźna" jest normalnym mówieniem? Od kiedy?

I co z tego? Ciebie ona nie dotyczy wiec czemu ma kobieta nie miec fanaberii? Skoro ludzie robia operacje plastyczne na zyczenie i nikt sie z tym nie kloci to czemu cesarka nie moze byc na zyczenie? Bo co? Poprawiac sobie noc i szczeke mozna ale cesarki miec juz nie?

Dla ciebie nie jest dla autorki jest. Nie mamy na chwile obecna jasnej definicji normalnosci wiec nie musimy sie trzymac akurat twoich wytycznych.

Właśnie, Yoghurt, miałam podobnie odpisać, lecz Sadie mnie ubiegła. Jesteś mężczyzną, a wypowiadasz się w tej kwestii, jakby kiedykolwiek Ciebie to dotyczyło.
To są fanaberie kobiet i nawet nie wiem, jak świetny ginekolog by nie był, jeżeli jest mężczyzną, nie zrozumie kobiet w tej kwestii.
Co nie oznacza, że inne kobiety zrozumieją.

Fanaberii poprawy wyglądu nie uznaję. Rozumiem ofiary wojny, wypadków, różne choroby i defekty itp. Ale chirurgiczne ingerencje w zdrowe ciało? Bezsens i nie uważam, aby poprawiało to wygląd. Wręcz przeciwnie.

Co do "normalności" argumentów, to porozmawiamy kiedy sytuacja się odwróci i to kobieta będzie coś chciała lub czegoś nie będzie chciała względem faceta i jego zachowania. Bo zauważyłem, że większość kobiet podchodzi do tego tematu bardzo różnie zależnie od płci i osoby, która przedstawia problem. Gdyby to jej mąż napisał tutaj post to bez dwóch zdań, jestem pewny, że wszystkie byście mu przyklasnęły i kazały przymknąć oko ze względu na hormony ciężarnej kobiety. Odwracając bowiem sytuację wygląda to mniej więcej tak:

"Drogie netkobiety - mam problem. Jestem mężem cudownej kobiety i ginekologiem. Moja kochana żona ma jakieś urojenia względem porodu - boi się, że będzie zbyt luźna itp. Nie rozumie i nie przyjmuje normalnej i logicznej argumentacji, a nie ma żadnych wskazań co do cesarki. Zarówno ona, jak i dziecko są zdrowi. Jako mąż, ojciec dziecka i lekarz z x letnim doświadczeniem chce ją odwieść od tego pomysłu, bo cesarka oznacza możliwość takich i takich powikłań i ma takie i takie negatywne następstwa dla płodu i organizmu kobiety. Natomiast poród naturalny ma takie, a siakie plusy. A ona urządza kłótnie i wywaliła mnie z sypialni - z braku argumentów. Co ja mam w tym wypadku robić?"

Brzmi to trochę inaczej, choć problem jest ten sam....

A wracając do chcenia lub nie chcenia od drugiej osoby. Będąc w związku nie da się być w pełni niezależnym człowiekiem decydującym jedynie o sobie samym. Związek to zobowiązania i prawa. To nie jest jej dziecko i jej ciąża. To jest ich wspólne dziecko i ich wspólna ciąża. Nie da się tego rozgraniczyć i rozdzielić. Kiedy druga osoba jest chora - zmuszasz czasem, aby poszła do lekarza - mimo, że nie chce. Kiedy nadużywa alkoholu - buntujesz się. Kiedy używa kosmetyków, których zapach ciebie drażni, to prezentujesz miłe dla nosa dla ciebie. Kiedy nie ubiera się jak tego chcesz, doradzasz i/lub prezentujesz takie, które podobają się tobie. Kiedy zapraszasz na rocznicową kolację to wybierasz restaurację, która pasuje wam obojgu. To jest jej ciało - masz rację. Ale ona musi wziąć pod uwagę, że to jej ciało głównie on będzie oglądał, on będzie się o nie troszczył i on będzie je kontemplował.

Kolejnym aspektem w tym wypadku jest jednak ego. I nie chodzi mi tutaj o męskie ego, ale o ego każdego specjalisty. Owszem, on nie jest jej lekarzem. Ale jest lekarzem. Ma swoje doświadczenie, ma swoją opinię. I ten specjalista jest jej mężem. Jednak nie ufa mu, nie ufa jego ocenie i jego zdaniu w płaszczyźnie jego specjalności i to w sytuacji, kiedy akurat ma pełne prawo do wyrażenia swojego zdania i opinii - właśnie jako męża i specjalisty. Wybiera lęki i argumentację kompletnie nielogiczną, bezzasadną i bzdurną. Blizna na jej brzuchu będzie mu zawsze przypominać o tym elementarnym braku zaufania.

Dziwi mnie ta sytuacja. Z jednej strony żona, która wyrzuca męża z łóżka. Z drugiej strony mamy męża, który NAKAZUJE żonie rodzić w wybrany przez siebie sposób, nie biorąc pod uwagę jej zdania. A gdzie jakaś rozmowa, pełna zrozumienia, wsparcia, prowadząca do kompromisu?

Strach przed bólem czy martwienie się o swoje części intymne jest dla mnie wystarczającym wskazaniem do cesarki. I nie uważam tego za fanaberię - poród to ogromne przeżycie dla kobiety i moim zdaniem najważniejszy jest jej komfort psychiczny. Cc nie jest lepsze od sn, a sn nie jest lepsze od cc, bo wszystko zależy od konkretnej kobiety.

Natomiast nie rozumiem argumentu, że dziecko jest ich wspólne. No dobrze- ale urodzić musi ona. Nie lepiej, żeby sama podjęła decyzję i ponosiła jej konsekwencje? Jeśli coś pójdzie nie tak podczas porodu sn, to później będzie, że mąż jest winny i już nigdy nie wpuści go sypialni.

to ja może ciąg dalszy napiszę. tak tu się dziewczęta rozpisały na temat porodów. hahaha ja to jako ciekawostkę wam opiszę. tak jak pisałam pierwszy poród super hiper moda de lux rodzinny takie nowatorstwo wprowadzano. no extra mąż przy porodzie super żadna sala extra tylko box jeden z trzech. ja wijąca się w bólach 14 stą godziną po podaniu oksytocyny zaczęły mi się wywijać ręce w spazmatycznych skurczach oraz twarz. ale to nic pani położna radośnie biega to tu to tam. nagle gdy nie wiedzieć skąd (mądre to nasze ciało) zaczęłam siadać z pozycji leżącej okazało się że oooo główka już wyszła a tu ani widu ani słychu personelu. no ale szczęśliwie pani położna akurat przebiegała więc i zauważyła że pacjentka siedzi i dosłownie harcze. po około dosłownie trzech minutach nagle patrzę a nad moim kroczem w niego wpatrzonym stroi bez mała około 8-10 człowieków przyszłych położnych obu płci. i tak oto nie pytana zostałam modelem dla kwiatu medycznego. do tego trzech lekarzy pewnie też przyszłych i czwarty między nogami. wydaje mi się że warto było mnie zapytać czy wyrażam na to zgodę. nie jestem specjalnie wstydliwa i mogłabym pozować ale wolałabym aby mi okazano szacunek i uprzedzono mnie. co potem nie będę pisać bo szkoda słów. generalnie nie spałam 5 dni bo musiałam obsługiwać popsuty inkubator do naświetlania. wyszłam ze szpitala na czterech. a drugi poród też ekstra jedną z towarzyszek mych była pani sprzątaczka oparta na mopie patrząca w krocze i zgadująca chłopczyk nie dziewczynka chłopczyk nie dziewczynka. hahahah za to położna przednia była jak napoleon. wydawała mi rozkazy ale naprawdę profesjonalnie. tylko syn wielki i przejść nie chciał nie miałam już sił przeć dzięki bogu resztkami sił (zaczął się dusić) wypchnęłam go. i to był mój OSTATNI naturalny poród w mojej kobiecej karierze. łatwo jest oceniać i doradzać. ale i tak w ostatecznym rozrachunku każdy musi wziąć odpowiedzialność za siebie i podjąć własną świadomą decyzję.

Bycie lekarzem nie oznacza bycia dobrym lekarzem. Bycie lekarzem rowniez nie oznacza nie bycia zacietrzewionym tradycjonalista.

Tu w sumie nawet nie chodzi o porod smaki czy owaki. Chodzi o to, ze jedna dorosla osoba stara sie narzucic swoje zdanie drugiej doroslej, calkowicie umyslowo sprawnej osobie. Tak jak Sadie pisala, on ma prawo do pletory ingerencji w zycie dziecka (wychowanie, szkola, dieta itp), ale nie do decydowania o ciele swojej zony, i robienie nagonki na nia bo on "wie najlepiej".

jestem zniesmaczona, po co takie historie wypisywać w wątku w którym nie padło pytanie: Jak przebiegał twój poród? teraz to dziewczynie dopiero się w głowie poprzestawia. Też nie miałam lekkiego porodu, ale to akuart nie jest powód do chwalnia się czy też zniechęcania innych do porodów naturalnych.  Za dwa miesiące znowu rodzę i pomimo traumatycznego przeżycia decyduję się na poród naturalny zwyczajnie dlatego, że nie mam wskazań do cc. 

Szanuję zdanie kobiet i prawo do decyzji, ale pomijanie ojca dziecka w tej kwestii jest dla mnie niedorzeczne. A jak słyszę teksty typu : " nie oddzywaj się, bo jestes chłopem i nie wiesz" to mnie ciarki przechodzą. Dziewczyny dobrze wiecie, że osoba z boku która patrzy na nasze cierpienie przeżywa to bardziej niż my.

Autorko wątku mam prośbę, bo zrobił się  z tego wątku rozgardiasz i słowne przepychanki. Proszę jeśli oczekujesz na nasze stanowisko w tej sprawie napisz coś więcej o twoim dialogu z mężem, bo na chwilę obecną przedstawiona przez ciebie sytuacja brzmi banalnie. On ci rozkazuje ty tupiesz nogą i przeganiasz go z sypialni - trudno się do tego ustosunkować.

Napisałaś o swoim śnie, może tu jest podłoże twoich obaw? czy rozmawiałaś z mężem o swoich obawach najlepiej w obecności lekarza prowadzącego? myślę, że twój mąż zdaje sobie sprawę, że jeśli nie będziesz gotowa psychicznie znieść tego porodu to nawet idealne warunki fizyczne nie pomogą w łagodnym przejściu przez poród naturalny.
Wydaje mi się, że możecie tą kwestię spokojnie rozwiązać, ale do tego potrzebna jest dojrzałość emocjonalna dwóch stron w rozmowie a w żadnym wypadku "wojna" na argumenty.
Powodzenia i trzymam kciuki za zdrowie twoje i maleństwa:)

Yoghurt, ale Anabelle w swoim ostatnim poście jest już znacznie bardziej rozsądną kobietą niż wykreowała się na początku wątku.

Akurat chodziło mi bardziej o pierwszą część jej drugiego postu, ale...
Sny są odbiciem stanu naszego umysłu. Jeśli takie sny zdarzają jej się często to może świadczyć o tym, że jej niechęć do porodu naturalnego ma znacznie głębsze podłoże niż tylko obawa o stan pochwy. Walka z demonami jej psychiki to raczej nie jest jedna wizyta u psychologa. A na to jest już za późno. Anabelle nie napisała, w którym miesiącu ciąży jest, ale wydaje mi się, że są lepsze sposoby na przeżycie tego, bądź co bądź, niepowtarzalnego czasu w życiu kobiety (i pary) niż wojna o rodzaj porodu.

Wydaje mi sie, ze lepsza "ucieczka" (chociaz ja tego tak nie odbieram) niz trauma na cale zycie. Masywny lek, niepotrzebny bol podczas porodu, a kobieta reszte egzystencji moze spedzic winiac dziecko (i meza) za swoje cierpienie. Ladny obrazek, co?

Bardziej racjonalne jest pojscie naprzod z cc, a martwienie sie o psychologiczne problemy pozniej, a nie dokladanie teraz do wewnetrznych lekow fundujac sobie najgorszy koszmar o ktorym sie kiedykolwiek snilo. W sumie kazdy rozsadny lekarz, wiedzacy o zastrzezeniach swojej pacjentki, powinien doradzic takie rozwiazanie.

yoghurt czuje sie jakbym rozmawiala ze slepym o kolorach
Gdy mi powiesz ze kopniak w jaja boli, to nie bede sie z toba sprzeczac ale uwierze ci na slowo. Nie mam jaj nie wiem jak jest.
Jak mi powiesz ze na widok takiej a takiej az ci sie lacha wygina to nie bede sie z toba sprzeczac. Nie mam lachy, nie wiem jak to jest jak sie wygina.
Jak mi powiesz ze mezczyzni oddzielaja seks od milosci to ci uwierze na slowo. Nie jestem mezczyzna, nie wiem jak to jest nim byc.
Przez analogie ty nie wiesz jak to jest byc kobieta.
Nie potrafisz sobie wyobrazic jak moze bolec okres bo nie masz odpowiednich narzadow zeby tego doswiadczyc.
Nie masz bladego pojecia jak to jest jak kobieta rodzi. Wiesz ze to boli ale nie jestes w stanie sobie wyobrazic tego jak to jest jak twoja pochwa otwiera sie na szerokosc, bodajze....10cm (poprawic mnie prosze jak sie myle) Wiec prosze cie daj tej kobicie urodzic jak chce i zaakceptuj fakt ze mezczyzna moze decydowac  tylko do pewnego momentu. NAwet jesli jest lekarzem. Kolejno...ja ci nie mowie jak masz sobie jajka sprawdzac czy ci sie guzy w nich nie rozwijaja ty kobiecie nie mowisz jak ma sobie piersi sprawdzac z tego samego powodu.

Byc moze powinni isc z tym do pschologa ale z mojego punktu widzenia...po co? Ona wie jak chce rodzic, ona nie ma z tym problemu. On ma. Ale nie jest na pozycji zeby decydowac wiec albo to przelknie albo sie tym udlawi.

Ty no popatrz to w UK jakos te szpitale nie sa normalne

Poród to jest nieudany pomysł Pana Boga, gdyby był udany, to by nie bolało, nie byłoby żadnych negatywnych konsekwencji. Nie byłoby żadnych luzów, żadnego nacinania, zszywania, czy blizn po cesarce.
ale jest jak jest, a że nauka m.in. medycyna poszła na przód to trzeba z tego korzystać. Co do decyzji rodziców: w kwestii porodu powinna decydować tylko matka (inaczej jest moim zdaniem w kwestii aborcji, gdzie jeżeli ojciec się sprzeciwia i deklaruje chęć wychowania dziecka, matka nie ma prawa przeprowadzić aborcji). Dlaczego matka powinna decydować o porodzie? proste bo to jest jej ciało, jej psychika i to ona będzie się ze złą decyzją borykać przez całe życie.
Ja jezeli będe miała dzieci, to na pewno nie przyjdą one na świat w kretyński "naturalny" sposób. Nie chcę, zeby mnie bolało i nie chcę żeby dzieci mi się kojarzyły z tym bólem. Niby kobiety mówią: "bolało, ale jak zobaczyłam dziecko to przestałam czuć ból, dziecko było najważniejsze, a ja byłam najszczęśliwszą osobą na świecie". Jak dla mnie to brednie, ból nie mija jak zaczarowany na widok dziecka, a ja owszem byłabym najszczęśliwszą kobietą na świecie, ale nie dlatego że zobaczyłam dziecko, tylko, że ten cholerny koszmar się w nareszcie skończył.

Cały czas pokutuje przymus bycia Matką Polką: macierzyństwo jest cudowne i trzeba cieszyć się tym darem. Poród to mistyczne przeżycie (hahahaha), piękne i niepowtarzalne. Nie niszczmy tego złymi udogodnieniami (chyba jakiś oksymoron mi wyszedł).

A wiecie co jest najsmutniejsze? To, że mimo iż dla większości kobiet było to straszne przeżycie, to po fakcie dorabiają sobie do tego ideologie o matce polce- bo tak wypada, bo co społeczeństwo powie i potem te brednie wciskają przyszłym matkom, gnębiąc je przy tym i okrzykując gorszymi, bo mają czelność myśleć o cesarskim cięciu.

Polac tej pani!! JA stawiam.
monia i co z tego ze twoja corka 4070 i 10 Apgar? Znam dzieci z cesarki z podobnymi wynikami To tylko udowadnia ze dziecko bylo zdrowe a nie ze sn czy cc lepszy

Monia, pewnie, że można. W ten sposób urodziły miliardy kobiet. Ale pewnemu procentowi się nie poszczęściło i się bidusie porozciągały lub spotkały ich inne przykre konsekwencje. Jeśli kobieta chce rodzić naturalnie - przyjmuje na siebie to ryzyko i nie ma pretensji do całego świata, że przeżyła kilka godzin koszmaru lub że konsekwencje koszmaru nie pozwalają jej cieszyć się seksem. Jeśli upiera się przy cesarce - nie będzie potem winić złego losu za to, że jej się rana źle goi. Ale jeśli ma wybór i wybiera za nią ktoś inny - z całą pewnością ten ktoś zostanie obwiniony za wszystkie złe aspekty owego wyboru. Nie sądzę, żeby to było lepsze dla małżeństwa niż jeden konkretny sprzeciw.

gadanie teoretyczne to tak np z jazda samochodem, wiesz jak to sie robi, widzialo sie ale w sumie jak sie wsiadze za kierownicy nic ci z teori i wszystkie pogladu i pomysly jak to robic zmieniaja sie pod praktyczna strona(to do pan ktore nie rodzily, zdanie macie ale uwazam ze moze sie szybko zmienic na sali porodowej lub poczas ciazy)

ja mam porownanie i mam o tyle lepiej od autorki ze nie mialam zadnych tralmatycznych snow
szlam do szpitala ze skurczami czekajac co to bedzie, wydawalo mi sie wtedy ze lekarz wie co dla mnie dobre i zadecyduje.
rodzilam dzieci w odstepie 3lat w tym samym szpitalu i choc porody byly zupelnie inne to wspominam je dobrze.
w 2006r corka ktora urodzila sie przez cesarke(uspienie calkowite bo tetno zaginelo podczas skurczy partych)
urodzila sie 3600 i 8p
po 6latach moge powiedziec ze rana nie jest ladna i jest taka "martwa" a chodzenie przez tydzien na wpol zgieta nie wspominam dobrze i pewnie ze bolalo z tym ze w innym miejscu niz przy naturalnym.
po 3latach urodzilam syna naturalnie(z nacieciem) bez znieczulenia caly porod(nie nie czulam potrzeby a nie dla tego ze chcem byc wzorowa "matka polka")
wypadl taki 4100 i 10p:)
i tez okolo tygodnia bolal tylek, maz nie widzi blizny, ja tez:) seks jest rownie fajny jak po cesarce i po naturalnym a bol naprawde podobny, zaden z nich nie jest mniejszy, jedynie inny.
i te czary...chocby d...e ci rozrywalo klada ci dziecko na brzuchu i przysiegam nic nie boli! wszytsko odchodzi i chocbym chciala przypomniec sobie bol niepotrafie i wy mowicie ze to niedoskonale dzielo Boga? a ja wlasnie w tej chwili Boga spotkalam:)(choc nie jestem praktykujaca)

ja mialam o tyle lepiej ze nie bylam na nic nastawiona i zycie decyzje podjelo, uwazam ze sluszne, a autorka ma o tyle gorzej ze ma blokade, mysle ze powianna o tym powiedziec mezowi, ze po prostu jest przerazona naturalnym porodem. mnie tylko dziwi ze meza-ginekologa argumenty niedocieraja, ze nie dochodza do niej konkrety, ale maz tez powinien sprobowac zrozumiec ja.