Kiedy serce mówi walcz, ale rozum wie że nie może. - Netkobiety.pl

Przeczytałam. Mądry artykuł. No właśnie..ja tak łatwo radzę i mówię..i wiem że mówię mądre rzeczy, bo prawdziwe rzeczy, poparte doświadczeniem mądrzejszych kobiet. Ale..alee..no brakuje mi go okrutnie!I tłumaczę sobie ciągle, że no..pojawił się problem i zwiał, ale co?Przecież nie przestanę go kochać ot tak. I naprawdę dziwię mu się, że on tak potrafił. To jest bardzo smutne. No bo: przez dłuuuugi czas była miłość, myślałam że prawdziwa i się boleśnie rozczarowałam. Z mojej strony uczucie ciągle jest żywe, choć platoniczne, zatem niezdrowe. Gdybym miała w głowie guziczek, którym mogłabym wyłączyć te uczucie, zrobiłabym to od razu. Z jednej strony zazdroszczę mu, że on się ot tak tego pozbył, tego uczucia, i że wspomnienia za nim nie łażą i on sobie żyję. Ja jak narazie nie potrafię, choć myślałam że to już za mną. Także jak widać długa droga przede mną.

No tak, to zawsze jakies wyjscie, moze nawet najlatwiejsze?? ale czy naprawde tego chcesz?

powiem Tobie tyle, że jeśli oboje się zmienicie i bardzo się kochacie to wszystko jest możliwe. opiszę moją sytuacje tutaj, może ktoś mi coś jeszcze doradzi

Spotkałam się z moim byłym przed chwilą. Pocałowałam go, nie wiem dlaczego, on powiedział, że niepotrzebnie bo teraz ma na mnie ochotę  po czym przytulił mnie mocno i dość długo to trwało. Rozmawialiśmy NIE o nas przez godzinę, dobrze się nam rozmawiało. Sama nie wiem czego chcę. Spotykam się już z kimś, ale może jest szansa, żeby odbudować ten związek, jednak wiem, że wymagałoby to starania obojga nas, a nie jestem pewna czy on chciałby się w to angażować. Powiedział mi też, że mnie nadal kocha. Netkobietki, ja już nie wiem co mam zrobić. Zranił mnie swoim zachowaniem itd.. ale ja też nie byłam święta  Całowałam się już z tym facetem, zrobiłam mu nadzieje itp, nie chcę go ranić, fajnie było, ale nie AŻ takiej chemii między nami. Teraz znów jakoś nie mam ochoty się z nim całować, bo chcę to robić tylko z moją miłością, jednak jest to niemożliwe. Trochę bałagan mam w życiu.

Pewnie napiszecie, że decyzja należy do mnie, czy chcę żyć złudną nadzieją na związek możliwe, że bez przyszłości, czy zacząć żyć na nowo i układać sobie życie z kimś innym. A jeśli ja chcialabym poczekać jakiś czas i zobaczyć jak się to wszystko ułozy nie mówiąc o tym koledze z którym się widuję? To chyba jest dla mnie jedyne wyjście, co o tym myślicie?

Nie chcę się też narzucać byłemu, więc mało piszę. Zobaczę po kilku spotkaniach, jednak to może trwać kilka tygodni..a przez te kilka tygodni będe mieć nadzieje. Później przyjdzie cierpienie, ale będę mieć mojego amanta...jestem straszna, wiem..

Może wg was szczera rozmowa z byłym za kilka dni jeśli się coś zmieni i będę wiedziała na czym stoję.. tak bardzo starałam się, żeby się z niego wyleczyć, nie dokonałam tego, ale obiecałam sobie, że z nim nie będę, bo za dużo słów padło..jednak kiedy on jest takim moim kochaniem...takim..miłym i fajnym mężczyzną, to chcę do niego wrócić i dać mu kolejną szansę..

Witam po dłuuuuugiej przerwie...przerwie pisania na forum, bo przerwy od życia pełną gębą nie miałam i mieć nie planuję Postanowiłam napisać tego posta po to by hmm..przede wszystkim dać nadzieję tym złamanym serduszkom, które nie widzą światełka w tunelu, które nie widzą sensu życia, które ciągle tęsknią za utraconą miłością, które oddałyby DOSŁOWNIE wszystko za to, żeby osoba, z którą dzieliło się życie przez długi czas - wróciła, żeby znów pokochała i żeby było jak dawniej.  Ja byłam takim załamanym i złamanym serduszkiem przez bardzo bardzo długi czas. Dacie wiarę..jak jedna osoba potrafi zamienić życie innej osoby w koszmar, nawet (tak podejrzewam) nie zdając sobie z tego do końca sprawy ! ALE DO RZECZY. Nie będę pisać mojej historii po raz drugi, bo jako założycielka tego tematu, napisałam ją na samym początku, więc zainteresowanych zapraszam na pierwszą stronę..a tych mniej cierpliwych zapraszam do przeczytania tego posta od razu;) No więc..ODKOCHAŁAM SIĘ!zajęło mi to trochę (8 miesięcy) czasu, nerwów, zdrowia i straconego czasu, ale udało się.Tak, tak..to jest możliwe, wykonalne i NATURALNE, bo człowiek nie karmiony uczuciami w końcu się wypala sam w sobie, rezygnuje, wścieka się i po pewnym czasie uświadamia sobie, że najzwyczajniej w świecie NIE CHCE OCHŁAPÓW,  a prawdziwej miłości. Tak też było ze mną. Na samym początku oddałabym duszę samemu diabłu, gdyby to miało skutkować tym, że On-były miałby do mnie wrócić.Byłam wrakiem człowieka, miałam depresje, nienawidziłam wszystkich, no jedna wielka masakra, dół, ryk.Aaaaa i w tamtym okresie nie miałam pracy, a zajęć na uczelni też nie za wiele, więc wyobraźcie mnie sobie, siedzącą cały Boży dzień w domu, zaryczaną, w dresie, której nic się nie chce, nawet iśc do sklepu po kolejną czekoladę. Odpychałam od siebie wszystkich i robiłam to celowo.

Jednak coś powoli zaczęło się zmieniać w tej mojej główce. Zaczęłam sobie przewartościowywać pewne kwestie. Pozwolicie, że wymienię od myślników, bo tak będzie przejrzyściej:)
-Zaczęłam szukać pracy. Skupiłam się na tym tak bardzo, że w pewnym momencie zapominałam o myśleniu o byłym. Uważam, że to jest jedna z najlepszych możliwych terapii; skupić się na czymś tak bardzo, co będzie chodzić za nami ciągle, co da nam powera żeby wstać rano z łóżka i włożyć energię w tą właśnie czynność. To może być cokolwiek. U mnie życie się tak ułożyło, że znalezienie pracy stało sie dla mnie priorytetem:)
-Zaczęłam dbać o siebie!Wiecie jak endorfiny potrafią cudownie wpływać na psychikę!!!Codzienny trening to była dla mnie podstawa dobrego dnia. Wiem, że w takim smutnym stanie chce się jedynie przeleżeć cały dzień pod kocem nie robiąc zupełnie nic, i to jest nawet kuszące,ale niestety na dłuższą metę bardzo depresyjne. Uwierzcie mi, leżenie cały dzień w łóżku, gapiąc się w sufit i rozmyślanie o byłym/byłej, o tym co on/ona robi..jest po prostu bez sensu!On/ona ma was po prostu w dupie, ma swoje życie, swoje sprawy i nie rozmyśla o was. Wy zróbcie to samo. Dla samych siebie. Poranki potrafią być cholernie newralgiczne i bardzo depresyjne..więc po prostu trzeba powalczyć ze swoim ciałem i umysłem. Wstać od razu po przebudzeniu, wskoczyć pod prysznic i zrobić sobie jakieś pyszne śniadanie, które da wam kopa na tych kilka pierwszych godzin. A później planować fajnie dzień. Uwierzcie mi DA SIĘ!!!!

-Przestałam być suką:) (moderatorzy wybaczcie za takie słownictwo, ale innego niestety nie potrafię użyć) To było trudne, zważywszy na to, że ciągle miałam bardzo wiele złości i gniewu w sobie, ale po prostu przestałam wylewać pomyje na moich kochanych przyjaciół, bez których notabene wychodziłabym z tego doła o wiele  wiele dłużej. Zaczęłam się uśmiechać. Wiecie, że nasz mózg to zapamiętuje ulżenie mięsni twarzy jako coś przyjemnego i daje nam takie poczucie - szczęścia. Więc sztucznie czy nie - macie się uśmiechać!!!
-I apropo przyjaciół - otaczajcie się ludźmi!Przyjaciółmi, znajomymi, rodziną. Spoko, dwa trzy , a nawet siedem dni można przeleżeć w łóżka, rycząc po raz setny do kawałka Adele, ale później musicie wychodzić do ludzi, musicie dawać się wyciągać na piwo, gdziekolwiek. Inaczej, będziecie pogrążać się w swojej depresji i żałobie. Wiem co mówię

Być może nie napisałam niczego nowego. Zapewne podobne porady znajdziecie w necie (sama swego czasu czytałam wiele o tym jak poradzić sobie po rozstaniu), aczkolwiek mam nadzieję że będą choć trochę pomocne. Mogłabym jeszcze trochę o tym popisać, ale już widzę jak ogromny wyszedł ten post;) Słuchajcie! Jednego możecie być zawsze pewni: Uczucia przechodzą. Może to jest pocieszające, może niektórym nie..ale człowiek nie karmiony miłością, przestanie w końcu sam ją dawać. Człowiek kocha kochać, ale również kocha być kochany. Taka jest nasza natura. Człowiek jest stworzony do miłosci. I jeśli wydaje się wam, że umrzecie z rozpaczy, to jesteście w grubym błędzie. I co ja wyniosłam z tej mojej lekcji życia : ZAWSZE BĘDZIE LEPIEJ!Serio..jakby nie było, jakiego doła byście nie złapali, w jakiej rozsypce byście nie byli - zawsze będzie lepiej! Jaka sytuacja by nas nie spotkała, jak okropne rozstanie by nas nie czekało..zawsze gdzieś tam w środku, w głebi serca wiemy i mamy nadzieję, że będzie kolejna osoba, że spotkamy miłość i będziemy szczęśliwi..i musicie się tego trzymać, tej nadziei!

I tak na koniec - jestem szczęśliwa. Nie sądziłam, że jeszcze kiedykolwiek się zakocham, że uda mi się stworzyć związek. Naprawdę, spisałam siebie na straty. Jednak liżąc swoje rany, serce również się goiło. Nie sądziłam, że spotkam miłość tak wielką..nieporównywalną z żadną inną miłostką w moim życiu. Tak, tak..piszę miłostką, bo poprzedni związek, mimo że był bardzo długi (7 lat), był po prostu związkiem dwojga niedojrzałych ludzi..albo może ludzi, którzy nie byli sobie przeznaczeni. Tego nie wiem i już się nigdy nie dowiem. Jedno jest pewne: rozstanie mnie zahartowało, nauczyło wiele rzeczy. Dojrzałam. Nigdy nie sądziła, że kiedykolwiek powiem, że cieszę się że przeżyłam te rozstanie, ale tak w rzeczywistości czuję - jestem wdzięczna za tego typu doświadczenie.

To na tyle. Ja jestem pewna, że i z Wami będzie dobrze..tylko musicie trochę o siebie powalczyć!

Tak naładowanego pozytywnymi emocjami posta w tym dziale dawno nie czytałem! Stokrotne dzięki za niego!

milo sie to czyta,ze wyszlas z tego stanu,uwolnilas sie, taki rabek nadziei na lepsze jutro. smutna historia z dobrym zakonczeniem, ktora na pewno kosztowala Cie wiele.ja przechodze wlasnie 2-gi "upadek" ,ale od dna mozna sie tylko odbic

Witam

dziewczyno czuje się tak jak TY on zerwał ze mną miesiąc temu, powiedział że potrzebuje przerwy i że musi wszystko przemyśleć, gdy widział, że zaczynam ryczeć to głos mu się łamał , sam prawie się rozryczał. Zapytałam na jak długo powiedział ze nie wie... a na drugi dzień napisał mi smsa, że chciał zerwać. Byliśmy ze soba prawie 3 lata. Spotkaliśmy się jeszcze kilka razy ale za każdym razem zaczęłam tak ryczeć, że nie mogłam sie uspokoić. Powiedział mi, że mnie nie kocha i że nie chce marnować mi życia, że on się nie nadaję do związku,że nie wyobraża sobie przyszłości ze mna. Powiedział mi nawet, że mnie zdradził - tylko że ja wiem, że powiedział tak specjalnie żebym go znienawidziła. Cały czas zadaje sobie pytanie jak ja moge odpuścić po takim czasie? Jak można kogoś tak kochać i pozwolić mu odejść? On nie utrzymuje ze mną kontaktu - niby dla mojego dobra.  W sumie może to i racja bo było by jeszcze gorzej. Ale ja się czuję tak jakby ktoś mnie codziennie zabijał. Próbuje sobie codziennie dzień tak zaplanować żeby jak najmniej myśleć. I też mam tak jak Ty że jak widzę jakieś całujące się pary to mam ochote poprostu zwymiotować albo powiedzieć im , że miłość nie istnieje. Jak można komuś oddać swój cały świat i ta druga osoba po prostu odchodzi? Nie wiem tylko skąd we mnie ta nadzieja, że on wróci, skoro wiem, że on już nie da szansy nam być razem? Wczoraj pękłam i po 2 tyg napisałam, ale cisza....

dzieki starr, zauważyłam to po kilku godzinach . Poszukam tej ksiązki. A tak w ogóle to jestem ciekawa co u tej dziewczyny, która zaczęła ten wątek. Mogłaby coś napisac