czy kocha ? - Netkobiety.pl

dobry wieczór,
dziękuje za wpisy.
Chciałbym napisać ,że przecież wspomniałem o tym ,że napisałem Wam tylko część rozmowy (i rozumiem na podstawie tego wnioski) bo inaczej bym musiał zapisać się tak, że byłoby parę godzin czytania..
Ja też dużo mówiłem i żona też słuchała. Dużo .  W niedzielę powiedziałem jej ,że nie mogę tak dłużej , że nie chcę rozwodu, ale albo zmieniamy naszą relacje albo nic z nas nie będzie. Użyłem trochę zdań stąd ,z forum , że sam postawiłem się niżej niej w tym związku , ale ona też nie jest święta. Że zaczynam dużo dostrzegać swojej , ale też jej winy i na pewno nie ma odwrotu do tego co było.
Jestem po pierwszym spotkaniu z terapeutką - muszę przyznać ,że nieco dziwnie się czuję. Niby ciut lepiej, że komuś się wygadałem , że ktoś wysłuchał , nie oceniał itp.
Ale cały czas mam w głowie, że powiedziałem TYLE rzeczy o sobie obcemu człowiekowi. Wiem, że jest tajemnica lekarska itp. Pani ma również znakomite opinie ,ale mam cały czas takie mieszane odczucia... Może to dlatego , że to pierwsze spotkanie.
Z początku nie umiałem się otworzyć w pełni, niby coś mówiłem ,ale taki byłem jakby zamknięty w sobie - ona to zauważyła i zapytała po jakimś czasie czy byłoby mi lżej , gdyby zadawała mi pytania a ja bym odpowiadał , stwierdziłem ,że w sumie możemy spróbować.  no i pytała o nasze małżeństwo , jak się poznaliśmy, nawet co mnie zdziwiło pytała o moje dzieciństwo i związek z moją eks, nawet zadała parę pytań (ale to chyba dla rozluźnienia rozmowy) o naszą córkę itp i faktycznie -jakoś to poszło lepiej.  Pani wydawała się z pierwszego spotkania sympatyczna i bardzo kulturalna.
Ale jak powiedziała na koniec , że jeszcze co najmniej PIĘĆ sesji i to tylko takich tzw. zapoznawczych to mało się z tego fotela nie osunąłem  - ja myślałem ,że to jeszcze maksymalnie ze dwa spotkania i to jej mówię a ona takie oczy,że nie ,że z tego co widzi choć nie chcę jeszcze zbyt wiele mówić to jeszcze tych spotkań będzie trochę..

hej Rozrabiako ,
za powodzenia - nie dziękuję.
co do terapeutki - raczej wybrałem ją przypadkowo - na podstawie ilości ''gwiazdek'' recenzji były 3 kobiety najpierw a potem dopiero mężczyzna więc uznałem , że to by był najlepszy wybór..

Na Twoim miejscu wybrałabym terapeutę faceta, jednak trochę inna jest perspektywa kobiety. Niby nie powinno być różnicy, a jednak... Druga sprawa, to czy bardziej byś się otworzył przed facetem czy kobietą.

Od tego są koledzy, tu akuratnie nastapiło dzieki jednemu z nich przebudzenie.
Albo prostytutki, tylko ,że trzeba trafić na taką z doświadczeniem w tych sprawach. Czytałem kiedyś, że sporo mężów przychodzi, własnie po wygadanie się.

Po przeczytaniu twojego posta z waszej rozmowy, jestem na 100% pewien że absolutnie nic się nie zmieni w twoim małżeństwie. Dałeś się sprowadzić w tej rozmowie na grunt emocji, gdzie wiadomo nie od dziś ze tam kobiety górują nad mężczyznami. Zostałeś połknięty, uformowany i wypluty, wróciłeś do ustawień fabrycznych. Ona jest biedną ofiarą, a ty jesteś winny wszystkiego co źle aktualnie w waszej rodzinie.

Bzdury.
Mało to ludzi, którzy mają tak małą wiedzę psychologiczną i świadomość emocjonalną, że tkwią w takich związkach całe życie nie raz , do końca nie rozumiejąc "co robią źle", bo mężuś czy żoneczka ciągle chodzą niezadowoleni, seksu i czułości zero, a jak się poruszy temat to ciągłe obwinianie zamiast prób rozwiązania problemu?
sporo z tych ludzi nie przeczytało w życiu jednej książki na ten temat, więc to jakieś Twoje pobożne życzenia, że bycie narcyzem wyklucza, że ktoś napisał temat na forum, gdzie zauważ, że w 90% on ją cały czas głównie broni - jak na współuzależnionego przystało.

Przeczytałem o tym całkiem sporo ( w tym książki trzy książki (jedną uznawaną za podręcznik akademicki)), obejrzałem o tym sporo materiałów i brałem udział w szkoleniach. Oczywiście każdy ma swoją wizję tego, i mogę, tak jak mówić pleść bzdury. Byłem po tamtej stronie barykady ( nie byłem narcyzem, tylko byłem ofiarą narcyza ) , wiem jak to wygląda w mniejszym lub większym stopniu ( ciężko jest stwierdzić , bo każdy jest inny i hmm nie zamierzam się wdawać w większą ilość tego typu związków dla samej oceny tego jaki jest mój poziom tolerancji i przeżywania tego typu relacji ) i po prostu dzielę się swoimi przemyśleniami

Hmm prosty test na narcyza jest taki, żeby spróbować z nim porozmawiać o jakimś problemie którego ewidentnie narcyz był przyczyną. Narcyz się nigdy nie przyzna do winy i nie okaże skruchy. Będzie próbował kluczyć, przerzucić winę ( metoda DARVO ) na ofiarę, znależć usprawiedliwienia, które w jego mniemaniu sprawią, że poczuje się on wolny od winy, aż w końcu zacznie zmieniać tematy i przeskakiwać tak, aż impet całej rozmowy na pierwotny temat zahamuje, aż w końcu zniknie...

Współuzależniona osoba nie musi być od razu ofiarą narcyza... Może też mieć LĘKLIWY STYL PRZYWIĄZANIA, albo zwyczajnie mogła doświadczać w dzieciństwie przypadków braku zainteresowania ze strony rodziców i przenosi ten głód miłóści na dorosłe życie ( np. ja tak miałem i tu kłania się praca z wewnętrznym dzieckiem ), a wtedy taka osoba jest całkowicie bezbronna, ponieważ dzieje się w niej tyle, że sama siebie nie rozumie i desperacko stara się zaspokoić swoje (w jej mniemaniu) najważniejsze potrzeby - a jak wiemy, tego rodzaju rzeczy wymagają głębszego zajrzenia w siebie i to jak działamy, a przytulas i słuchanie że się jest kochanym jest tak chwilowe i skuteczne w przynoszeniu ulgi dla takiej osoby jak zjedzenie czekoladki... Sam desperacko wręcz łaknąłem zwykłego przytulania i usłyszenia od drugiej strony o miłości, a im więcej miałem, tym więcej chciałem, a to powodowało tylko wycofanie sie drugiej strony...

dobry wieczór ,
dziękuje za wpisy.
Do użytkowniczki  Giaa2 - muszę przyznać , że Pani pierwszy wpis w założonym przez mnie wątku ogromnie mi zaimponował (naprawdę) aż miałem pytać czy jest Pani terapeutką lub osobą kształconą w kierunku psychologii. Późniejsze wpisy nieco rozwiały moje myśli na ten temat.
Nie znam Pani , nie poznamy się - Internet rządzi się swoimi prawami , to mój pierwszy  wpis na forum internetowym a widzę po Pani profilu , że już trochę się Pani udziela - cokolwiek Pani uważa na temat mojej żony (i na mój) czy musi Pani być taka nieprzyjemna ? Wypowiedziało się całkiem sporo osób , ale to Pani z tak kulturalnego stylu ( z pierwszego wpisu) zmieniła go na tak obcesowy - nie wiem dlaczego , reszta osób piszących w tym wątku jakoś nie czuję potrzeby nazywania mojej żony ''starym babskiem''  - nie widzę w tym celu , rozumiem Pani będzie wiecznie młoda ? Szacunek (nawet w Internecie) do drugiego człowieka , cokolwiek o nim myślimy to coś co określa NAS jako ludzi.
Życzę dobrej nocy.

Giaa Autorowi nie chodzi o informacje jakie przekazujesz tylko o styl. Jest przesadnie agresywny i strasznie oceniajacy

wyobrazilam to sobie jak to musialo wygladac

Taa sweet i co jeszcze sweet to moga byc male dzieci jak placza albo kotki jak miaucza.  Wogole jaki wstyd rozwyc sie przed facetem i ryczec godzine w lazience gdybym to byla ja to bym juz z tej lazienki wogole ze wstydu nie wyszla

dobry wieczór,
dzisiaj byłem na drugiej sesji -  ciut lepiej mi szło rozmawianie , więc myślę , że jeszcze parę spotkań i będzie całkiem lepiej z moją otwartością względem terapeutki. (a przynajmniej taką mam nadzieję)
Chciałbym Wam  podziękować - bo pomimo tego ,że się nie znamy , raczej nie poznamy (choć muszę przyznać parę razy pomyślałem o tym  jacy jesteście na co dzień , czy może właśnie minąłem , którąś/ któregoś z Was na ulicy czy w sklepie itp..) to bardzo dużo mi dał ostatni tydzień i o dziwo kompletnie nieznani mi ludzie. (w życiu bym się nie spodziewał). Widać tego potrzebowałem - perspektywy kogoś innego , nie z mojego otoczenia , jak również czasem dość dosadnych słów (ale potrzebnych) żeby chociaż zacząć rozumieć i chcieć coś zmienić w moim życiu.  Jeszcze bardzo długa droga przede mną.  Od paru dni myślę , że dopiero założyłem buty żeby ruszyć w drogę zamiast siedzieć i biernie patrzeć jak zawalam swoje życie na własne życzenie.
Ale to już coś , a kopa dało mi właśnie to forum , kobiece  ,ale i męskie
Niedługo zaczynam nowy projekt a co za tym idzie dość intensywny czas , w dodatku rodzina , terapia itp, więc być może piszę tu po raz ostatni (ale kto wie, może kiedyś się odezwę , dam Wam znać co u mnie - niewykluczone).
Jeszcze raz dziękuję wszystkim i każdemu z osobna - za wsparcie , porady i w wręcz zdumiewającą mądrość życiową.
Wszystkiego dobrego dla Was , pozdrawiam.

A czego oczekujesz od kobiety która nigdy go nie kochała. Jest z nim z powodu tego że szukała dawcy nasienia oraz kogos kto później nią i dzieckiem się zajmie i ją utrzyma i dziecko ?

uczucia, namiętność, okazywanie uczyć ta kobieta zarezerwowała dla prawdziwej miłości czyli ex.
Zapewne jakby ex chciał by mieć z nią dziecko to nawet by na niego nie spojrzała.

Patrząć na kontakty po tylu latach z ex widać że ciagle go kocha.

On był jej potrzebny. Jest użyteczny.
Tak jak szczotka w kiblu. Jej się nie kocha. Ona jest potrzebna i użyteczna

A ona uświadomiła sobie że może stracić jelenia, który nic nie wymaga a tyle daje.
Żaden normlany facet nie byłby kobietą tyle lat która jest zimna jak lód i nie okazje żadnych uczuć a wręcz agresje tak jak jej rodzina.
On był dla niej zerem i od początku.

Po prostu przestraszyła się że może przejrzał na oczy, ale po tym jak rozwód nie wchodzi w rachubę ma świadomośc że wystarczy mała drama i podwójna zupa i będzie ok

Czy "stara cwaniara" brzmi już lepiej od "starej baby"?
Cwana bo:
-znalazła jelenia do pomnożenia się
-znalazła jelenia, który dał jej się umościć na swoich dobrach.

Wiesz jaka bajka może się z tego ułożyć?

witam ,
choć nie miałem pisać (przynajmniej przez jakiś czas) mam mętlik w głowie.
Chodzę na terapię od kilku tygodni , zaczynam odczuwać poprawę . Zaczynam czuć się lepiej. Ale...
No właśnie... powiedziałem żonie o terapii - ona uważa , że powinienem już tam nie chodzić. Przerwać terapię bo między nami już jest jak sama mówi ''dobrze'' .
Jednak co mnie bardzo zdenerwowało - kiedy odmówiłem zaprzestania terapii - ona powiedziała o tym mojemu ojcu i on zadzwonił i chciał ze mną porozmawiać.. I porozmawiał... Wiecie - to taki typ mężczyzny , który nie uznaje terapii  (mówił ,że ''za moich czasów nikt nie chodził na terapię i jakoś się żyło'' ) według niego wymyślam sobie problemy bo mam za mało roboty . (choć to nieprawda ). Z tego co usłyszałem dziś to wydaje mi się , że żona mu dożo powiedziała (choć nie wszystko) bo on jak mnie wysłuchał to stwierdził , że zachowuję się dziwnie  ,że prawie 20 lat z nią żyję i nagle mi źle , że chcę zmian , że to dla niego nie jest normalne i przez jakiś czas uporczywie wmawiał mi kochankę (od razu go ''sprostowałem'' ,że kochanki nie mam, z nikim nie piszę itp - żona mu powiedziała , że przez jakiś czas wieczorami aż do nocy siedziałem przed komputerem - pisałem na forum -  a dla niej to jednoznaczne i jak widać dla niego też - ojciec mnie uprzedził, że jeśli się rozwiodę (nie myślę o tym nawet ) to stanie po stronie żony i dziecka , że jeśli je zostawię to on mi nigdy nie daruję i cała rodzina (nie było między mną  a żoną nawet ani słowa o rozstaniu czy rozwodzie) Ma taką postawę być może dlatego ,że ''studenckie'' małżeństwo mojego najstarszego brata zakończyło się rozwodem , ale przez naciski ojca mój brat się wyprowadził z mieszkania , płacił na córkę dość spore (myślę jak na tamte czasy jakieś 20lat temu) alimenty i spłacał mieszkanie sam  - potem znów się ożenił ,ale ojciec z matką dalej utrzymują ścisły kontakt z pierwszą synową i ich córką  - i zaczął mi wypominać , że jak brat chcę rozbić rodzinę , sprawić , że córka nie będzie miała pełnej rodziny (żadne moje argumenty nie trafiały - żadne) żona mu takie rzeczy naopowiadała ,że brak słów...   wkurzyłem się - kazałem mu się nie wtrącać - on mi powiedział coś w stylu- szkoda , że nie masz takich jaj do teścia.. wyszedłem stamtąd - ojciec dzwoni od paru dni - ja nie odbieram .. już zaczynam tracić do tego wszystkiego siły , sorry ,że znów ''jojczę'' to była długa rozmowa , dużo mi powiedział - sporo też się wydarzyło ... pozdrawiam wszystkich...

Przede wszystkim to żonie należy się opr., że na temat waszego małżeństwa rozmawiała z teściem.
Nie wynosi się problemów małżeńskich do rodziców żadnej ze stron.

Niepotrzebnie żonie powiedziałeś o terapii, tak jakbyś jej nie znał, jak widać, nie możesz mieć do niej zaufania.
Ojciec nie ma nic doTwojego związku, ani do Ciebie, nie rozmawiaj z nim na temat swojego małżeństwa.

Kontynuuj terapię.

Twoja zona jest jeszcze bardziej toksyczna niz myslalam. Jej mentalem jest blizej do twoich rodzicow niz do ciebie. Ale taka sobie partnerke wybrales, to sie teraz bedziesz meczyc. To co ona odwala to jest tak totalny cyrk, ze szkoda gadac. Wszystko juz chyba zostalo napisane w tym watku ale ty sie chyba nie obudziles i dalej bedziesz tkwic w tym bagienku. Ojcu bym twardo powiedziala zeby sie nie wtracal a do zony bym sie nie odzywala tylko bym dalej chodzila na terapie. Moze ci terapeuta otworzy oczy.

Na krzywe drzewo kozy skaczą... Dobrze, że się postawiłeś, bo jesteś zbyt uległy.

To droga do nikąd, zajmij się sportem, biegaj, siłownia, basen, itp.

też nie jest tak , że nagle zacząłem ciągle pić - praktycznie w ogóle nie piłem chyba , że okazjonalnie.. Teraz w weekend się zdarzy a wcześniej nigdy - w ciągu tygodnia nie myślę o alko..
Po sytuacji z teściem jak wszedłem do auta już miałem odjeżdżać , ale o dziwo żona wyszła za mną i weszła do auta (córki nie było przy tej sytuacji poszła obejrzeć małe kotki , które teściowie przygarnęli niedawno) i zawołała małą  . zanim córka weszła do auta a żona zdążyła się odezwać to już jest powiedziałem , żeby nawet nie próbowała mówić to co myślę bo nigdy go nie przeproszę choćby losy świata od tego zależały to potem milczała całą drogę.
Powiedziałem żonie o terapii możecie się śmiać ale jakoś tak ... zmiękczyła mnie .. ostatnie tygodnie były dobre, lepsze. cieszyłem się , że idzie ku lepszemu , jak powiedziałem o terapii to z początku nic nie powiedziała a potem , że skoro jest mi to potrzebne to okej..
Terapeutka mimo wszystko uważała  , że to nie jest dobry moment.. na którejś sesji mi powiedziała ,że raczej byłoby najlepiej gdyby żona zgodziła się na sesje z nią na początku indywidualną bo (cos w tym stylu) teraz widzi tylko to co ja jej mówię . moją perspektywę i jak to ja postrzegam a to jest małżeństwo i ważne jest to jak widzi to żona co ona czuję i myśli , ale powiedziała ,że da mi znać kiedy i jak to zrobić , jak jej to zaproponować , bo nie można jej zmusić ona musi tego chcieć.. a teraz nie wiem czy się zgodzi skoro uważa że powinienem już nie chodzić na swoją terapię.
szkoda w sumie , że nie możemy się spotkać i pogadać , ale chyba nie sądzę , że wy tu się spotykacie ze sobą poza forum...
czuję się jak jakaś życiowa pokraka totalna chyba taki nick powinienem sobie utworzyć.
żona niby jest miła , ale ..jakoś się urwało .  jakbyśmy stanęli  w miejscu sam nie wiem..

Jedną z podstawowych zasad terapii jest nie podejmowanie ważnych i kluczowych decyzji w trakcie odbywania terapii. To mogę Ci doradzić. Rozumiem Twoje emocje, zaczynasz widzieć coś, czego wcześniej nie dostrzegałeś i aż Cię nosi, ale spróbuj podejść do tego na chłodno. Skończ terapię, na końcu zwykle pojawia się wybaczenie, więc oczyścisz się wewnętrznie i nie będziesz żałował tego, czego być może nigdy byś nie zrobił. Pewnych słów czy czynów nie da się odwrócić. Nadal jesteś mężczyzną, nie ważne czy żona pisze z ex pół godziny czy nie, to nie umniejsza Twojej wartości. Nie popadaj w skrajności, czas na rozmowy z żoną jeszcze będzie. Poukładaj sobie w głowie wszystko, przy pomocy z terapeutką, a później działaj. Teraz nie jesteś sobą, a gniew i zemsta są złymi doradcami.
Jeśli Ci to pomaga, pisz tutaj. Ale nie wyrzucaj lodówki czy tv za okno

dobry wieczór,
do Samby - córka jest moja na pewno - jest do mnie podobna i to bardzo - gdybym wam pokazał zdjęcia to byście od razu zobaczyli podobieństwo.
Sytuacja zaczyna mnie mocno przerastać psychicznie i chyba niepotrzebnie zaczynam emocjonalnie reagować , ale czasem poniesie mnie chwila ..
Dziś miałem dzień.. Zjawił się mój ojciec. Potem kolejna utarczka z żoną. Od dłuższego czasu namawiała mnie na zakup działki i żebyśmy tam mieli domek letniskowy. Przyznaję - parę miesięcy temu się zgodziłem na ten pomysł. Teraz jednak po przemyśleniu uznałem to za bezsensowną inwestycję - w dodatku ja myślałem o jakiejś działce niedaleko i z pewnością nie za taki pieniądz jaki ona najwidoczniej myślała  - bo jak zobaczyłem ofertę to aż mnie zamurowało . Od razu powiedziałem ,że jak chcę i czuję ,że ją stać to niech kupi , ale ja nie wywalę tyle kasy , że czasy są ciężkie , ludzie oszczędzają itp . A ona z tekstem : Ja widzę, że Ty już ze mną nie robisz w głowie żadnych planów . Rety aż nie wiedziałem co powiedzieć przez chwilę . Teraz patrzę troszkę inaczej na nią , na nasze rozmowy . Zdają się być takie dziecinne . Ja się na coś nie zgadzam - ona od razu ciśnie z grubej rury . Ale nie dałem się wyprowadzić z równowagi tylko jej powiedziałem , że wybrała działkę w znanej lokalizacji , więc wiadomo ,że tam jest drogo - ona na to : ale warto .  Uznałem resztę rozmowy za bezsensowną. 
Widzę też trochę po córce , że choć się staramy mimo wszystko ona jakby zaczyna coś wyczuwać , tak myślę chyba.
Jakiś czas temu Pani Ela napisała, coś w stylu , że może uosabiać moją żonę - trochę mnie to zastanawia nie ukrywam , a sam nie wiem już co robić więc może zajrzę do jej wątku - może coś mi to da , nie wiem..
Pani terapeutka jest profesjonalna - ma dużo znakomitych recenzji - parę razy widziałem tam też innych mężczyzn wychodzących z jej gabinetu więc jakieś doświadczenie ma chyba.. Mieszkamy na przedmieściach sporego miasta więc w razie czego nie będzie problemu ze znalezieniem męskiego terapeuty - przemyślę to...

mieszkamy razem w domu , nie mam zamiaru się wyprowadzać.

to chyba był jednak błąd żebym poszedł na tę terapię. Chyba źle działa . W ogóle nie powinienem tego wszystkiego ruszać. zrobiłem wczoraj duży błąd. duży. ja bym się po sobie przenigdy nie spodziewał .
wczoraj rano zawiozłem córkę na zajęcia , wracam a żona akurat szykuję się do wyjścia - a niby zrobiliśmy plany na cały dzień  - zakupy w galerii , potem może jakaś restauracja itp. W trakcie tego jak mówiłem do niej (pytałem czemu wychodzi skoro mieliśmy plany) zaczął wibrować jej telefon (ostatnio jestem tak wyczulony na tym punkcie - może przesadnie) wkurzyłem się i mówię : daj mi telefon do ręki  - ona się zaśmiała ironicznie , że już raz mi pokazała i starczy. Powtórzyłem żeby mi dała telefon ,że jeśli to nie on to przecież nic złego a ona ,że absolutnie nie ma mowy. Jak znów zawibrował to szybko chciałem złapać za ten telefon ale ona w pół sekundy przełożyła go z lewej ręki do prawej  - przez co ja mocno zacisnąłem jej nadgarstek - a jak się zorientowałem co zrobiła to się tak wkurzyłem ,że znów kręci ,że zacisnąłem go mocniej .  całe życie nie miałem w sobie agresji ani kszty ani trochę - mówię jej oddaj ten telefon  a ona wzięła i uderzyła mnie nim w skroń .
ja już nie wiem co robić, nie wiem. żeby mi ktoś powiedział ,że coś takiego się wydarzy to nigdy bym nie uwierzył.
teraz siedzi u teściów z córką aż do jutra.  nie odzywa się do mnie , nie odpisuję i nie odbiera.  nie wiem co mam robić a boję  się  ,że sytuacja zaczyna się zaostrzać a zawsze był spokój ...

No wlasnie tylko sam sobie problemow narobi agresja

Po pierwsze, to nie wina terapii, że stałeś się agresywny.
Przez 17 lat trwałeś w jakimś układzie. Teraz się obudziłeś i chcesz zmienić zasady tego układu. Twoja żona będzie próbowała wszelkimi siłami zatrzymać tę zmianę, będzie Cię prowokować, zniechęcać i kręcić tak, żebyś przestał iść w stronę, w którą idziesz.
Twoje zadanie to trzymać się kursu, który obraleś, albo ona dołączy, albo pójdziecie każde w swoją stronę.
Rób swoje, ona widząc, że ma władzę nad Tobą poprzez Twoją nieufność będzie grać tą kartą. Jeśli nie pomoże jej to spacyfikować Ciebie, to chociaż zrobi z Ciebie gwałtownika i zazdrośnika.
Zostaw to, ignoruj, niech ona chodzi gdzie chce i pisze z kim chce, ale dopóki nie zacznie wychodzić Ci na przeciw ukróc jakiekolwiek plany, wakacje, wyjścia, niespodzianki.
Oczywiście nie masz prawa tracić nad sobą panowania i zachowywać się agresywnie. Koniecznie powinieneś o tym powiedzieć na terapii. Jeśli sobie z tym nie radzisz i emocje biorą górę, możesz iść do psychiatry po leki. Ja poszłam jak miałam PTSD po wypadku samochodowym i zaczęłam fantazjować o robieniu krzywdy ludziom, którzy mnie denerwowali, pomogło mi się to ustabilizować. Jesteś w trudnej sytuacji emocjonalnej i różnie może się dziać. Lepiej mieć to pod kontrolą.
Co więcej Twoja agresja może być taka nadkorektą wcześniejszej spolegliwości, to zrozumiałe, że czujesz złość, byłeś nadużywany przez lata, na terapii powinni Cię nauczyć jak bezpiecznie dla siebie i otoczenia tę złość przeżyć.
Odpuść sobie picie alkoholu. To jest depresant, zrobisz sobie syf z życia i dasz amunicję żonie na okoliczność rozstania, jeśli by do niego doszło.
Sport to dobry wybór. Będziesz mógł się wyżyć.
Nie daj się.

dziękuję za wpisy.
ja wiem ,że trzeba czasu , ale już się zaczynam gubić.
czuję teraz jak wielki błąd popełniłem mówiąc jej o terapii. 
alkoholu już nie dotykam , nie ciągnie mnie do niego ani trochę.
przed chwilą zauważyłem , że żona odczytała moje wiadomości , jest aktywna ,ale nie odpisuję.
czasem chciałbym wiedzieć co siedzi w jej głowie.
ja się trochę boję powiedzieć tej terapeutce ,że żonie tak zrobiłem - wstyd mi.

A wstydziłbyś się lekarzowi powiedzieć, że złamałeś nogę? Jeśli nie ufasz tej terapeutce to ją zmień na kogoś innego.
Nie pobiłeś żony, nie popełniłeś przestępstwa. Zachowałeś się gwałtownie i agresywnie, ale to nie jest jakaś straszna przemoc. Jak nie będziesz pracować nad swoją złością to w końcu zrobisz coś komuś za co będziesz miał większe problemy.
Nie masz wpływu na to jak zachowuje się drugi człowiek. Masz tylko wpływ na siebie. Zamiast się katować tym co żona myśli skup się na sobie.
Ona Ci nie odpowiada - znajdź sobie zajęcie. Spędź czas z córką, idź pobiegać, obejrzyj serial, poczytaj książkę. Ona wychodzi, chociaż mieliście plany - to też sobie coś zorganizuj, pójdź do kina, spotkaj się z kolegą. Nie po to, żeby jej robić na złość, tylko po to żeby się nauczyć robić rzeczy dla siebie.

Nie, ona nie zaczyna wygrywać, możliwe, ze po zmianie twojego nastawienie do niej od kiedy przystąpiłeś do terapii, ona próbuje się jakoś odgryzać. Żeby zrobić tobie na złość, bo czuje bezsilność.
Nic złego nie zrobiłeś, ona sprowokowała. Jednak na przyszłość - nie możesz dawać się tak wkręcać, bo to dziecinne, niedojrzałe i po prostu bezprawne. Uczęszczaj dalej na terapię, skoro samodzielnie nie jesteś w stanie dojść do żadnych konstruktywnych wniosków odnośnie siebie samego, jej oraz was jako rodziny. Tylko nie próbuj tłumaczyć terapeutą takich zachowań, jakie zaprezentowałeś. Babie bym się dalej nie dawała. I tyle.
Aha, pisze niektórzy przedmówcy, żebyś ją przeprosił - też się z tym zgadzam. Jednak po prostu przeproś, ale się nie dawaj.

Autorze, powtórzę - zmieniasz, i to drastycznie układ, w którym żyliście przez 17 lat. Twojej żonie było w nim dobrze. Ona będzie się rękami i nogami zapierać przed tą zmianą.
Ja jej absolutnie nie usprawiedliwiam, bo zachowuje się nie jak dorosła osoba, ale spróbuj postawić się na jej miejscu, że nagle Twój związek zmienia się o 180 stopni, osoba, którą myślałeś, że znasz na wylot zaczyna się zachowywać inaczej, zaczyna mieć inne oczekiwania, zaczyna je egzekwować, pokazuje emocje i zachowania, których nigdy nie pokazywała. Co byś poczuł? Strach, niepewność, złość, że Twoja ułożona rzeczywistość usuwa się spod nóg.
Twoja żona traci nad Tobą kontrolę. Na tym polegała wasza relacja. Ona była boginią, Ty sługą. Nagle wyłamujesz się z tej roli. Skoro nie chcesz wrócić do niej po dobroci, to będzie Ci dopiekać - jak widać skutecznie - bo to jest ostatni bastion kontroli jaki nad Tobą ma.
Dając się wyprowadzić z równowagi tak naprawdę dajesz jej potwierdzenie, że ona nadal rozdaje karty.
Dlatego, skoro ewidentnie idziesz w zmianę paradygmatu relacji, a nie rozstanie, musisz kontynuować obrany kurs ze spokojem i konsekwencją, ona będzie robić różne rzeczy, żeby grunt jej się spod nóg nie osunął. A Ty rób swoje. Albo odejdź.
Bardzo trudno jest zmienić układ, który trwał tyle lat. To wymaga czasu, potu i krwi. Jest ciężko i będzie ciężko jeszcze długo. Jak będziesz wiecznie rozpamiętywać jak było to się zajedziesz i poddasz. Zacząłeś nowy rozdział, kości zostały rzucone, musisz iść naprzód.

Zachowałeś się agresywnie, fakt, ale zauważyłeś, że ona Cię uderzyła?! Gdyby była taka posągowa, raczej by ją zamurowało niż tak szybko by zareagowała. Mnie to dziwi, ze ta kobieta w reakcji na Twoje zachowanie od razu Ci dowaliła. Ona się czuje bardzo pewnie w Waszym małżeństwie, jest bardzo pewną siebie osobą. Przeprosiła Cię za uderzenie? Nie, zgrywa wielce pokrzywdzoną, choć doskonale wie, że Twoje zachowanie było reakcją na jej pogardę. Wcale bym się nie zdziwila, gdyby zaczęla Cię nagrywać. Ona chyba już czuje, że zerwałeś się z łańcucha albo nawet zaraz założy Ci niebieską kartę, aby wszystkich przekonać, ze jesteś niebezpieczny. Może przesadzam, ale ja w jej obecności zaczęłabym się pilnować. Napewno ma wokół siebie wspaniałych doradców, którzy już otworzyli popcorn i czekają na dalszy ciąg wydarzeń.

dzień dobry ,
dzięki za wpisy.
żona zadzwoniła dzisiaj rano- przyjadą z córką po południu.
ton głosu niby miała w miarę normalny..
wczoraj jak do niej pisałem to jej nie przepraszałem - nie wspominałem nic o tamtej sytuacji - ale przeproszę ją dziś na pewno.
pisałem jej ,że mam dosyć tego jak jest , tego ,że czuję ,że coś przede mną ukrywa ,że myślałem, że będzie lepiej i sądziłem, że ona też tak chcę a nie widzę tego po niej.
Byłem w szoku jak mnie uderzyła- zawsze jest tak opanowana , powściągliwa a żeby uderzyć...
U nas nigdy nie było takich rzeczy - nigdy...