Duchowe poszukiwania według de Mello - Netkobiety.pl

Solaris napisał/a:

Tamiraa napisał/a:

Może powrócę do tego  czym jest szczęście według De Mello i czy tak bardzo odbiega od wyobrażeń o szczęściu, w których nie wiadomo jak trzeba się postarać, żeby je osiągnąć.

"Szczęście nie może zależeć od wydarzeń. To Twoja reakcja na wydarzenia sprawia, że cierpisz” - pisał De Mello.
  W moim przekonaniu  reakcja zależy od wydarzeń w życiu i tu się z De Mello nie zgodziłabym.

Ale przecież ludzie mogą reagować zupełnie różnie na to samo wydarzenie. Kwestia podejścia. 
Dajmy przykład korków, których z zasady nikt nie lubi i mimo, iż nikt nie ma na korek żadnego wpływu, to jeden będzie się ciskał i złorzeczył na cały świat i taki nabuzowany dotrze do celu, inny posłucha muzyki albo podcastu z zainteresowaniem i na tym się skupi.
Inny przykład. Jeden przejdzie kota na drodze i pojedzie dalej myśląc, po co się jełop pchał pod koła, drugi dostanie prawie zawału że rozjechał niewinne stworzenie.
Albo śmierć kogoś bliskiego. Jeden człowiek nie będzie się mógł pogodzić ze stratą i latami będzie pielęgnował w sobie żal i smutek, inny pogodzi się z losem, skupi się na życiu i byciu szczęśliwym.

Albo na agresji, która się wyzwoli w wyniku czegoś. 
Wydarzenia to tylko jeden z warunków.

Podobno to czy jesteśmy szczęśliwi zależy też od genetyki. Jeden może być cały czas skrzywiony, nieszczęśliwy, a innego byle co cieszy

Dobrze mieć taki krąg znajomych i przyjaciół, którzy są szczęśliwi.

Jak tak pomyślę wstecz, gdy miałam w głowie fiu bździu (nie chcę powiedzieć przez to, że teraz jakaś poważna i mądra bardzo jestem, bo może niekoniecznie, ale jednak przyjmijmy, że trochę tak ) to zwracałam małą uwagę na małe rzeczy, uważając, że szczęście mogą dawać tylko jakieś duże i znaczące.
Z wiekiem zaczęłam doceniać te małe rzeczy, które same w sobie nie są niczym szczególnym, ale ja im nadaję znaczenie, dlatego zwyczajnie mnie cieszą. Np. lubię leżeć na trawie, żuć źdźbło trawy i obserwować przepływające chmury, których kształty czasem są tak dziwne, że wyobraźnia podsuwa mi różne obrazy i mam zabawę niczym dziecko
Wieczorem podobnie, tylko gapię się w gwiazdy, szukając gwiazdozbiorów i próbując ogarnąć nieskończoność wszechświata, heh. 
Albo, gdy obserwuję ludzi i zauważam parę w podeszłym wieku na spacerze z psem i trzymającą się za ręce, jakby mieli po 16 lat, to mnie to rozczula i uśmiecham się. Albo jak patrzę na radosne i beztroskie dzieci, to też mam banana na twarzy. Czuje tę energię i wtedy życie wydaje mi się piękne, jestem taka naładowana pozytywnie... Czyli sama sobie trochę jakby generuję to poczucie szczęścia? 

Erich Fromm powiedział, że szczęście nie jest ani dziełem przypadku, ani darem bogów tylko czymś, co każdy z nas musi wypracować dla samego siebie. I chyba coś w tym jest
Bo czyż nie łatwiej narzekać na los niż wziąć odpowiedzialność za własne szczęście?
Dobra Solaris, nie filozuj już

Jeszcze co do tego kręgu...Dokładnie - lepiej, gdy otaczają nas ludzie szczęśliwi, z dobrymi intencjami, niż odwrotnie. Zwyczajnie czuć wtedy w powietrzu tę dobrą energię, którą emanują.
Tak samo jak czuć niskie wibracje od tych smutnych, nieszczęśliwych czy niezbyt fajnych i dobrych

Solaris napisał/a:

Jak tak pomyślę wstecz, gdy miałam w głowie fiu bździu (nie chcę powiedzieć przez to, że teraz jakaś poważna i mądra bardzo jestem, bo może niekoniecznie, ale jednak przyjmijmy, że trochę tak ) to zwracałam małą uwagę na małe rzeczy, uważając, że szczęście mogą dawać tylko jakieś duże i znaczące.
Z wiekiem zaczęłam doceniać te małe rzeczy, które same w sobie nie są niczym szczególnym, ale ja im nadaję znaczenie, dlatego zwyczajnie mnie cieszą. Np. lubię leżeć na trawie, żuć źdźbło trawy i obserwować przepływające chmury, których kształty czasem są tak dziwne, że wyobraźnia podsuwa mi różne obrazy i mam zabawę niczym dziecko
Wieczorem podobnie, tylko gapię się w gwiazdy, szukając gwiazdozbiorów i próbując ogarnąć nieskończoność wszechświata, heh. 
Albo, gdy obserwuję ludzi i zauważam parę w podeszłym wieku na spacerze z psem i trzymającą się za ręce, jakby mieli po 16 lat, to mnie to rozczula i uśmiecham się. Albo jak patrzę na radosne i beztroskie dzieci, to też mam banana na twarzy. Czuje tę energię i wtedy życie wydaje mi się piękne, jestem taka naładowana pozytywnie... Czyli sama sobie trochę jakby generuję to poczucie szczęścia? 

Erich Fromm powiedział, że szczęście nie jest ani dziełem przypadku, ani darem bogów tylko czymś, co każdy z nas musi wypracować dla samego siebie. I chyba coś w tym jest
Bo czyż nie łatwiej narzekać na los niż wziąć odpowiedzialność za własne szczęście?
Dobra Solaris, nie filozuj już

Jeszcze co do tego kręgu...Dokładnie - lepiej, gdy otaczają nas ludzie szczęśliwi, z dobrymi intencjami, niż odwrotnie. Zwyczajnie czuć wtedy w powietrzu tę dobrą energię, którą emanują.
Tak samo jak czuć niskie wibracje od tych smutnych, nieszczęśliwych czy niezbyt fajnych i dobrych

Z przyjemnością  czytam   Ale ja bym nie żuła tego źdźbła, mimo wszystko - mam alergię na trawy o tej porze roku, tak, że masz podwójny powód do radości, bo nie masz alergii  Podobno patrzenie w gwiaździste niebo jest odstresowujące, więc super, że patrzysz. Tak, masz bardzo pozytywne nastawienie, które to rzeczywiście można wypracować.
A, tam, Solaris, filozuj sobie jak najczęściej, fajne to jest.

Z przyjemnością  czytam   Ale ja bym nie żuła tego źdźbła, mimo wszystko - mam alergię na trawy o tej porze roku, tak, że masz podwójny powód do radości, bo nie masz alergii  Podobno patrzenie w gwiaździste niebo jest odstresowujące, więc super, że patrzysz. Tak, masz bardzo pozytywne nastawienie, które to rzeczywiście można wypracować.
A, tam, Solaris, filozuj sobie jak najczęściej, fajne to jest.

Solaris napisał/a:

Jak tytuł wątku wskazuje, o duchowości

O jakiej duchowości? Bo są różne pewnie

Bert44 napisał/a:

Solaris napisał/a:

Mówisz? Lepiej mnie nie zachęcaj   Ale dziękuję
Współczuję alergii. I cieszę się, że nie mam, bo u mnie żdżblo jest ważnym elementem w tym, haha. 

Tak jeszcze dopiszę, bo akurat sobie podczytuję cały czas to Przebudzenie, które pierwszy raz przeczytałam daaaawno temu... że po tej książce wyraźnie widzę, jak się zmieniłam.
Pewnie pomyśleliście, że po lekturze, ale nie, heh.  Po śladach ołówka którym kiedyś namiętnie podkreślałam fragmenty, które wydawały mi się wtedy istotne.
Dzisiaj, jak patrzę na nie, to myślę - serio? Przecież w nich nie ma nic ciekawego! Dzisiaj podkreśliłabym zupełnie inne

Właśnie dlatego tez mnie ciągnie do przeczytania po dłuuugich latach. Ciekawy jestem jak teraz to odbiorę.  Bo pewnie bedzie inaczej

Podejrzewam, że tak, będzie inaczej
A nie masz ksiażki pod ręką?

Bert44 napisał/a:

Moze gdzieś w piwnicy? Była ale czy znajdę?

Ok, bierz moją

Bert44 napisał/a:

Solaris napisał/a:

Ok, bierz moją

Ale wtedy dowiem sie wszystkiego o Tobie. Masz zaznaczone fragmenty ktore Cie kreca

No tak, wtedy będę musiała Cię zabić

Bierz i czytaj! Oddasz potem

Czuję, że muszę wyjaśnić, żeby nie było nieporozumień, bo Bert może myśli, że ja go tu na książkę zarywam
O intencję mi chodziło, heh. Pożyczam Ci wirtualnie, tak, jak w kafejkach parzy się wirtualne kawki i stawia ciasteczka czy wysyła dobra pogodę tym, co u nich deszcz... 
Dla mnie nie ma w tym żadnych podtekstów. Grywam sobie w pewną przeglądarkową gierkę i tam mamy czat i ciągle takie rzeczy robimy. Ktoś idzie do kuchni i pyta czy przynieść komuś kawkę, albo ktoś pisze, że napiłby się piwa a ktoś inny, że zaraz idzie do sklepu i jakie kupić  
Także Bert, już Ci dałam tę książkę!

Jej, chyba się starzeję, czytałam i zdrzemnęłam się z książką   We śnie jakiś Robert mi się przewijał. Nie widziałam jego twarzy i nie wiem skąd tam się wziął. Nie znam żadnego. Dziwne te sny czasem są
Może sobie Junga poczytam, co on tam o tych snach myślał... Wróć! Nie Junga, tylko Freuda

Jej, chyba się starzeję, czytałam i zdrzemnęłam się z książką   We śnie jakiś Robert mi się przewijał. Nie widziałam jego twarzy i nie wiem skąd tam się wziął. Nie znam żadnego. Dziwne te sny czasem są
Może sobie Junga poczytam, co on tam o tych snach myślał... Wróć! Nie Junga, tylko Freuda

Bert44 napisał/a:

Solaris napisał/a:

Jej, chyba się starzeję, czytałam i zdrzemnęłam się z książką   We śnie jakiś Robert mi się przewijał. Nie widziałam jego twarzy i nie wiem skąd tam się wziął. Nie znam żadnego. Dziwne te sny czasem są
Może sobie Junga poczytam, co on tam o tych snach myślał... Wróć! Nie Junga, tylko Freuda

No tak stało się ....roBert

Haha
No wiesz, ksiązkę mi podstępem chciałeś zabrać

Solaris napisał/a:

Bert44 napisał/a:

No tak stało się ....roBert

Haha
No wiesz, ksiązkę mi podstępem chciałeś zabrać

Zaraz zaraz.  Najpierw wyrywasz mnie na książkę. Potem Ci sie śnie (co prawda nie po nocach ale jednak). A potem oskarżasz o kleptomanie. Nigdy kobiet nie zrozumiem....

Nie czytałam, ale pewnie narracja podobna co w Przebudzeniu czyli sporo w klimacie buddyzmu - to nieprzywiązywanie się do ludzi... Tylko, że  dla tych wychowanych w chrześcijańskiej kulturze i tradycji, gdzie mówi się odwrotne - o sile więzi rodzinnych i w ogóle międzyludzkich, jest to trudne do pomyślenia a co dopiero zrobienia.

Ale tytuł mi się podoba! Może czasem dobrze być zepsutym? Zwłaszcza, że często traci się masę czasu na to naprawianie a efektów nie będzie, bo pewnych rzeczy się nie przeskoczy i trzeba z nimi żyć, najlepiej jak sie potrafi.
Wpadliśmy trochę w taki trend a nawet jesteśmy pod presją, że musimy być lepsi, ciągłe coś ze sobą robić, żeby się naprawiać, rozwijać itp. Tak jakby wyścig szczurów w sferze fizycznej już nie wystarczał. Teraz trzeba być na topce w kwestiach duchowych, czyli dążyć do najlepszej wersji siebie. Presja zawsze rodzi bunt