Czy to.. - Netkobiety.pl

Tak samo jak kobieta której umiera mąż/odchodzi od niej, a to on zapewniał wysoki standard życia jej i ich dzieciom.
Ostatnio była taka gwiazda w głównym wydaniu pewnych wiadomości, której to mąż poszedł do wiezienia, i ona biedna siedzi w zimnym domu, bo nie umie termostatu obsłużyć, bo wszystkim sie on zajmował

Dodatkowo ta prace/firmę ktoś mi dał?
Obudziłem sie któregoś poranka i wszystko czekało na mnie?
skoro sobie to wypracowałem, to będę mógł to zrobić jeszcze raz, a potem po raz kolejny.

Tu widać ten świetny motyw ze skeczu który niedawno dodawałem.
"Kochane bezwarunkowo mogą być tylko kobiety, dzieci i psy
Mężczyzna jest kochany pod warunkiem że dostarcza zasoby"

Ja również nie bardzo rozumiem twojego wniosku, jakoby feminista nie był w stanie poradzić sobie z   "żoną w ciąży, z małymi dziećmi, i wtedy gdy mu biznes padnie, albo z pracy w korpo go zwolnią. "
co ma jedno do drugiego, to nie wiem.
Masz wzorzec że konserwatywny mężczyzna, czyli taki którzy rządzi w domu i domem to również taki który poradzi sobie ze wszystkimi przeciwnościami losu, tak na pewno.
Tacy ozdabiają okoliczne lasy lub strych, gdy okazuje sie że jednak nie radzą sobie ze wszystkimi, a gdy poproszą swoja podopieczna, słyszą "co  z ciebie za chłop, ze ty babę musisz prosić o pomoc"

Nie, nie ma męskiego czy żeńskiego sposobu wsparcia, wspiera sie tak, jak osoba potrzebująca  potrzebuje byc wspierana.

Ależ jest męski i żeński  wzorzec wspierania.
Medki mózg to inne emocje, inne hormony, inny sposób postrzegania,  i jest dość literatury i badań na ten temat.
Oczywiście poszczególne osobniki mogą się tutaj różnić, ślę nie tak bardzo, jak chcesz to powiedzieć akurat  w tym temacie.
Z jakiegoś powodu Ci którzy nazywają kobiety "ksiezniczkami" to single, którzy mają trudności ze znalezieniem dziewczyny.

Ja nie chodzę po lokalach dla 20 latków.
A powiem.Ci ze na drodze mojego poszukiwania partnera mężczyzna w Twoim wieku uznawał za obrazę że chcę  rownouprawnień typu zapłaty za połowę w knajpce, czy że o mnie nie zadba pod kątem bezpiecznego powrotu do domu czy innej męskiej "opieki" która Cię tak mierzi. Uważał że to jego rola.
Spotkałam tylko 1 Pana który narzekał na księżniczki i był to 60 latek, któremu musiałam obstawiać piwo
Mam też w pracy wielu kolegów w różnym wieku i nie mają problemu z tym, przeciwnie, Ci młodsi otwierają mi drzwi samochodu służbowego, chociaż, wcale tego nie wymagam.
Na księżniczki nie narzekał zadem z moich młodszych braci, kuzynów itd.
Może jestem z konserwatywnej Polski Południowej może o to chodzi, no Slązacy widzę tak samo mają jak piszę.

Samochód na dalekie wyjazdy, to się sprawdza miesiąc wcześniej pod każdym względem. Masz 29 lat i o tym nie wiesz? Albo ściemniasz i w ogóle nie chciałeś wyjeżdżać, albo nie jesteście kompatybilni. Jak się ma słaby samochód, to się nim nie jedzie tak daleko, ewentualnie pożycza albo jedzie innym środkiem lokomocji.

Dobrze się przygotować do następnego wyjazdu albo się rozstać.

Powód do rozstania.

Czytając wątek poczułam, że muszę dodać coś od siebie, żeby choć jedna kobieta wsparła perspektywę Szeptucha.

Jestem pewna, że potrzeba wsparcia jest absolutnie uniwersalna i nie zależy od płci. To wygodne i przyjemne, żeby czuć się „zaopiekowaną” jako kobieta, ale trzeba mieć świadomość, że bierze się to z naturalnej potrzeby wsparcia i ta sama potrzeba występuje również u partnera/partnerki. Dawanie tego drugiej osobie serio nie sprawi, że same otrzymamy mniej, wręcz przeciwnie. Ustawiając się w roli adorowanej i uprzywilejowanej nie tylko tracimy istotny rodzaj podmiotowości, ale zwyczajnie zostawiamy drugą osobę z olbrzymim ciężarem, którego same przecież nie chciałybyśmy dźwigać.

Powoływanie się na możliwą ciąże jest wygodnym chwytem, żeby usprawiedliwać ustawienie się w pozycji „obsługiwanej” i uczynić z tej pozycji zasadniczy element modelu relacji. Tak samo jak dobry partner będzie w stanie zadbać o partnerkę w ciąży, tak analogicznie partnerka może z pełnym poświęceniem zadbać o partnera np w chorobie nowotworowej. A póki tych granicznych momentów nie ma, to nie ma też powodu, żeby emocjonalne potrzeby którejś strony były zepchnięte w kąt na rzecz odgrywania roli wybawcy i bohatera.

Oczywiście istnieją badania na temat różnic w uwarunkowaniach biolgicznych, ale jak się faktycznie przyjrzeć takim statystykom, to okazuje się, że różnice są minimalne, typu „jakaś cecha występuje u 45% mężczyzn i 52% kobiet”. Potem widzimy chwytliwy clickbaitowy nagłówek, że mężczyźni są bardziej logiczni, a kobiety bardziej emocjonalne, ale nie ma powodu, żeby uzasadniać tym radykalne niesprawiedliwości w budowaniu zasad w związku.

Zaznaczę, że nie potępiam w ten sposób żadnego układu. Ludzie są różni, więc z pewnością można zbudować silną więź w oparciu o różne modele. Wyobrażam sobie, że Rita może być szczęśliwa i jej mąż też. Jak i wielu innych ludzi w zupełnie innych układach - to wszystko jest ok.

Problem widzę jedynie w powszechnym uznaniu „co kto powinien” i że to powszechne uznanie u wieeelu mężczyzn musi budować silne deficyty emocjonalne. Tak jak przez lata budowało w kobietach, ale my przynajmniej mamy feminizm. Co więcej, wielu mężczyzn się do tych deficytów nigdy nie przyzna… i nie dlatego, że nie istnieją, ale dlatego, że straciliby jeszcze więcej na tym „przyznaniu się”. Widać to w tym wątku, gdzie padają określenia „co to za facet” itd. Tym samym ciężar staje się jeszcze trudniejszy, wstydliwy i czasami prowadzi do „ostatecznego rozwiązania” na gałęzi.

Wzajemne wsparcie polega na tym, że zarówno mężczyzna może liczyć na pomoc przy ogarnięciu wyjazdu, czy załatwieniu spraw z samochodem, jak i kobieta może liczyć na wsparcie, kiedy w jej części zadań coś pójdzie nie tak. Bo co do zasady są to sprawy wspólne. I chyba najistotniejsze jest w tym właśnie to emocjonalne wsparcie, że działamy na równym poziomie, nasza odpowiedzialność rozkłada się na dwie osoby (sam podział obowiązków to inny temat).

Ela, rozumiem że zakorzenienie w tradycji może też być ważnym elementem dla poczucia bezpieczeństwa, ale zastanawiam się ilu mężczyzn w tej południowej Polsce płaci za ten model naprawdę wysoką cenę…
Ja mieszkam całe życie w Warszawie, więc siłą rzeczy moja perspektywa jest inna i zdaję sobie sprawę, że mogę nie rozumieć różnych uwarunkowań. Mam jednak wielu znajomych ze Śląska, w tym moich przyjaciół i ich perspektywa bardzo uwrażliwiła mnie na to, jak model patriarchalny uderza w męską płeć. I myślę, że uderza obecnie dużo bardziej niż w kobiety.
Może dlatego to właśnie męskie środowiska się radykalizują, zwyczajnie narasta frustracja. Chciałabym, żeby kobiety zaczęły to dostrzegać zanim dojdzie do „przesilenia”. Tak, jak wielu mężczyzn zaczęło się uwrażliwiać dzięki feminizmowi na kobiecą perspektywę - fajnie, gdby to poszło też w drugą stronę, w szerszym wydaniu.

—————-
Parę słów w temacie wątku, o ile nie jest to trolling:
Nie rozumiem skąd ta ogromna rozbieżność w opisie dziewczyny z pierwszego posta i ostatniego. Na początku opisałeś ją, jako cudowną i wspaniałą, która się stara i nawet robi własnoręcznie prezenty. Z późniejszego opisu wyłania się leniwa i niewdzięczna wywłoka, która nic nie potrafi i nic jej się nie chce.
Wyjaśnisz?

I ci do męskich samobójstw: najczęściej z powodu zdrady czy bankructwa.
Czy to te konserwatywne kobiety najczęściej zdradzają czy odchodzą gdy zmienia się im standard życia? Wątpię.
Jestem tradycyjna w swoich poglądach,  dla mnie zwiazki są na dobre i na złe, mogę pracować więcej gdy facet zbankrutuje i trzeba go wesprzeć,  ale nie będę ogarniać  samochodu..ani pocieszać go w tym, że się autko zepsuło

Agnes:
Widać że nie zrozumiałaś, chodzi o sytuację nagłą.
Skoro piszesz autorowi, że to jest jego problem ze się auto zepsuło, że to on był odpowiedzialny za transport, i że co z niego za facet skoro w sytuacji nagłej chciałby aby jego partnerka go wsparła, choćby radą, i ma sobie radzić sam no bo co to za facet który sobie nie radzi. To przedstawiłem ci prawdziwa a nie wydumana historię z mojego życia i poprosiłem o radę, co mam w tej sytuacji zrobić. Gdy ją w podziale obowiązków mam zakupy i gotowanie a żona sprzątanie i i przygotowanie stołu. I co mam zrobić, ją biedny, gdy wykonałem swoje obowiązki, poszedłem na zakupy ugotowałem co miałem ugotować, upiekłam to co miałem upiec, ale żona musiała zostać dłużej w pracy i jest w domu spóźniona.
Więc co mam zrobić następnym brązem gdy zajdzie taka sytuacja proszę doradz.

1 czy mam zostawić ją samą z tym sprzątaniem, samemu siedząc sobie na forum, no bo co z niej  za baba, mogła pomyśleć wcześniej, ją swoje przecież zrobiłem, i strzelić focha z odpowiednią krytyka gdy się nie wyrobi.

2 Czy może tak jak zwykle gdy zdąży się coś niespodziewanego zakazać rękawy i razem uporać się z problemem.

Czyli w takiej sytuacji żona zamiast:
Załatwić zastępstwo w pracy za siebie
Załatwić sprzątaczkę

Dzwoni.
do Ciebie byś Ty załatwiał.
I Ty liczysz na wdzięczność, za wsparcie?
Nie doczekasz się chłopie a księżniczka puści  Cię kantem.
Założę się że więcej takich akcji wsparcia masz za sobą.
Przeanalizuj kto częściej kogo wspiera.