Zadośćuczynienie - Netkobiety.pl

Symbi, już uznałaś, że jest wspaniałe. Niech tak zostanie.

Noben, a czy uzależniłabyś kierunek, w którym byś poszła, od tego, czy postanowilibyście spróbować żyć razem, czy rozstać się?

Mimo, że jestem zdecydowanie na zbyt wczesnym etapie, żeby nie podchodzić do tego emocjonalnie, to skorzystam z tego, że nie jestem człowiekiem chowającym długo urazę i ogólnie zawsze na wszystko patrzyłem od pozytywnej strony. I po wielu przemyśleniach nadal uważam, że zdrada jest, delikatnie mówiąc, wielką nieuczciwością. W moim przypadku zdrada była emocjonalna, nie doszło do konsumpcji (choć to nie zasługa kręgosłupa moralnego jż, to nie o to tu chodzi). Jak zbiorę fakty:
- W naszym małżeństwie nie układało się od dawna
- Jż cierpiała na problemy nerwowe (finalnie depresję, ofkors przeze mnie jakby ją spytać, choć napady paniki miała z powodu pracy już w pierwszych latach naszej znajomości).
- Na delikatne sugestie (wcześniej), że może pomogłaby jej rozmowa ze specjalistą - brak odzewu. Udało się dopiero po ciężkich epizodach.
- To, co mogę sobie zarzucić, to że w związku było po prostu nudno (choć sporo osób znających nas uważa inaczej).
- są dodatkowo obiektywne, niezależne od nas przyczyny, że było nam dosyć ciężko (bardzo wymagające dzieci, łącznie 5-6 lat problemów)
ale jednocześnie:
- jakiekolwiek moje próby poprawy relacji (mniej lub bardziej udolne) były zbywane,
- na końcu usłyszałem (i z perspektywy czasu uważam to za prawdę) jż przestała mnie kochać już dosyć dawno.
- pozostałe zarzuty ze strony jż - część jest pewnie prawdą, część oczywistymy wybielaniem się - pomijam

Patrząc na taką sytuację jak powyżej muszę przyznać, że wypalenie miłości mogło się po prostu zdarzyć, bez obwiniania kogokolwiek. Cóż, życie. Cierpiałbym pewnie tak samo, ale finalnie trudno mieć o to obiektywne pretensje, nawet jeśli jż po prostu "nie chciało się" pracować nad naszą relacją (chociaż decydowanie się na dzieci, przysięga małżeńska itd. - tu już wygląda to trochę gorzej).

I teraz dochodzimy do zdrady. Poznajemy (wspólnie) jakiegoś gościa, rozwodnika z córką. Na potrzeby opowieści nazwijmy go.... hm.... bez przekleństw.... niech będzie Zenek. Spotykamy się przed 3-4 miesiące dosyć często, bo nasze dzieci się polubiły i bawią na placu zabaw, basenie itd. I z perspektywy czasu widzę, że jż po około miesiącu tej znajomości zaczęła ją intensyfikować. Tak układała nasze plany, żebyśmy się spotkali - a jak ja miałem więcej pracy to ona sama z dziećmi itd. W pełni świadomie (nawet, jeśli nie od samego początku) rozwijała tą znajomość, sama o nią zabiegała, sugerowała wypad na wspólne wakacje itd. Poczuła motylki, braterstwo dusz (Zenek karmił ją bajerą o poszukiwaniu prawdziwej miłości i braku chęci na romans bardzo umiejętnie). Spotykają się u niego raz, drugi, jż wydaje po 10000 miesięcznie na nowe ciuchy przez te trzy miesiące. On mówi, jak mu z nią dobrze, ona nie chce iść z nim do łóżka (więc skończyło się na całowaniu i niewiele więcej), ale jest pewna, że ma drugą gałąź i będą razem. W tym czasie ja (i częściowo dzieci) jesteśmy olani. Przyciskam jż, stwierdza, że "na ten moment" nie czuje do mnie nic romantycznego, kocha mnie jak brata (dopiero później poszła na całość z oskarżeniami), nie chce iść na żadną wspólną terapię, dawno pogrzebała nasz związek. Potem leci do niego (ja o wszystkim dowiedziałem się niedługo potem, z bardzo wieloma szczegółami), on zasadza jej soczystego kopa w cztery litery. Ona go naciska, on traktuje ją jak wariatkę, odcina się. Wtedy przechodzimy w fazę załamania. Dzieci dla niej nie istnieją, ja służę do wypłakiwania się (ja myślę, że z powodu rozpadu naszej rodziny i że nam nie wyszło, a w rzeczywistości za Zenkiem, który chciał puknąć sobie bezpiecznie mężatkę, a ta mu wyskoczyła ze związkiem i wyznaniami miłości). Nachodzi go jeszcze z miesiąc-dwa, czyta w internecie jak podczas pierwszego razu z nowym facetem sprawić, żeby był w siódmym niebie, potem rozważa użycie dzieci do tego, żeby spotkać jego w parku i uwieść podczas wspólnych zabaw dzieci.

Jż chciała przeżyć jeszcze uniesienia, motylki itd. (cały czas piszę o potwierdzonych faktach, a nie moich domysłach). W momencie, kiedy decydowała, czy odejść (i zastanawiała się, czy dobrze robi, a może zostać w nudnym małżeństwie zamiast liczyć na potencjalnie niesamowity seks - byliśmy swoimi pierwszymi w łóżku) w ogóle nie brała pod uwagę pracy nad związkiem. Ja dla niej emocjonalnie  nie istniałem (i emocjonalnie tak już zostało), dzieci w rozmowie z przyjaciółką też nie wspomniała. Pozostanie byłoby "z rozsądku".

Wniosek, jaki mi się nasuwa potwierdza parę postów z tego wątku. Zdradzający zdradza dla siebie, tylko i wyłącznie. Zdradzonego ma głęboko w d..ie. Zdrada to bardzo silne emocje, których nie zapewnia praca nad ratowaniem swojego związku czy po prostu wieloletni związek. Dla niektórych więc to łatwiejsze rozwiązanie. Tylko tyle i aż tyle.

LaVida, jeszcze malutka uwaga - zadośćuczynienie przyszło do mnie wtedy, kiedy przestałam na nie czekać, kiedy przestało mi na nim zależeć, stało się niepotrzebne. Samo, ja się o nie nie starałam. Nastąpiły takie po kolei wydarzenia, że los sam mi je podarował. I nie, nie w postaci kajania się i czyszczenia językiem na kolanach podłogi przede mną, bicia pokłonów i uderzania się w piersi. Jeden jego SMS i zachowanie byłej teściowej, spotkanej przypadkiem, losy jego życia, teraz postawa jego przy rozliczeniu podatkowym.
Co do wybaczenia,  o którym pisałaś - byłam pyszna i myślałam, że jak wspaniałomyślnie wybaczę, mężowi będzie lepiej. A tymczasem było ono potrzebne właśnie mnie. Najpierw dokonało się niejako jako pusty gest, dopiero potem  - w sercu i głowie.

WindyBoy Jak wspominasz o "nudzie" to zawsze mnie zastanawia, gdzie leży granica między dbaniem o czyjeś potrzeby a zwykłym "rozczarowaniem", jakie się pojawia po iluś latach wspólnego życia ze strony jednej osoby, która to osoba potem dopuszcza się zdrady..

Takie mam wrażenie, być może mylne, że ludzie po czasie nagle zapominają, z czym wiąże się to życie, kiedy ma się rodzinę, dzieci, partnera i codzienne obowiązki. Jak to jest? Ni stąd, ni zowąd zachciewa się nagle komuś powrotu do czasów beztroskich? Naprawdę ludzie są rozczarowani tym, że już nie prowadzą tego beztroskiego życia i nie mogą sobie pozwolić na odrobinę szaleństwa?
Wiadomo, że osoba zdradzająca zaczyna się potem usprawiedliwiać, zachowując się trochę tak, jak kąsające zwierzę zapędzone w pułapkę, gdzie przynajmnije połowa z jej zarzutów to czysty wymysł, pokazujący jednocześnie, żę ona zwyczajnie poszła na łatwiznę, bo "nie wierzy", żę coś miezy dwojgiem ludzi można naprawić - lepszy jest powiew śiweżości i nowości.
Zastanawia mnie tylko owa "nuda"- jak pada to słowo, to myślę, czy chodzi raczej o brak elementarnych potrzeb czy po prostu rozczarowanie wspólnym życiem, gdzie po czasie odkrywa się więcej tego, co ludzi dzieli, niż łączy..

Odbieram to podobnie..

Ile by się nie robiło czy ile by się nie dawało, to zawsze dla niektórych będzie za mało..Na brutalnej zasadzie "apetyt rośnie w miare jedzenia"..
Jeden/dna z drugim/gą ciągle oczekuje czy żąda wręcz coraz więcej aż nie udławi tym dobrobytem..

A jak czegoś brakuje, to nie mówi o tym, ale woli spróbować tego "w innym, obcym wydaniu"

Tu raczej chodzi o przypadki, kiedy ewidentnie coś, co jeszcze jakiś czas temu było szczytem marzeń, powoli staje się "nudne" i rozczarowywujące.
Nasuwa się wtedy pytanie czy ta soba miała świadomość, zę życie, jakie wybrała to nie spijanie śmietanki lecz ciężka praca?

Biorąc ślub trzeba po prostu zdawać sobie sprawę jak miłosć małżeńska ewoluuje z biegiem lat. Z czasem motyle zostają zastapione głębszymi wartościami. Jest inaczej, może "nudniej". A może piękniej, lepiej, dojrzalej? Niektórzy nie są gotowi na te kolejne etapy...