Zadośćuczynienie - Netkobiety.pl

LaVidaApesta,
Myślę, że dla każdego to zadośćuczynienie będzie oznaczało co innego.
Po romansie męża zaczęliśmy chodzić na terapię małżeńską i w trakcie pierwszego spotkania zapytano mnie czego potrzebuję w ramach zadośćuczynienia. Tak jak Ty nie potrafiłam na to pytanie odpowiedzieć i chyba nawet wtedy w wirze emocji nie czułam takiej potrzeby.
Z czasem jak emocje zaczęły opadać i wrócił rozum, pojęłam o co chodzi. Ja potrzebowałam żeby mój jm cofnął wszystkie te złe słowa, które wysyczał do mnie w świrze zakochania. A było tych złych słów mnóstwo. Byłam winna złu całego świata, nieatrakcyjna, nudna, brzydka, gruba, żyjąca bez pasji, niewspierająca, żałosna w swojej rozpaczy, nie spędzałam z nim czasu tak, jak chciał, nie dbałam o niego tak, jak potrzebował itp.itd. I powtarzał, że mnie już nie kocha i nie wyobraża sobie kolejnych lat ze mną.
To zadośćuczynienie dla mnie to miały być dobre słowa skierowane do mnie. Chciałam usłyszeć, że to wszystko nieprawda, że mu rozum odjęło i dlatego takie rzeczy do mnie mówił. Potrzebowałam żeby siedział obok mnie i po tysiąckroć to powtarzał, aż do znudzenia. Tak jak dziecko za jedną burę trzeba 10 razy pochwalić żeby zniwelować skutki tej bury. Wiesz o co mi chodzi?
Rozmawialiśmy o tym niejednokrotnie, więc na pewno wiedział jakiego zadośćuczynienia potrzebowałam ale tego nie dostałam. W końcu zrozumiałam, że on nie potrafi mi tego dać, bo naprawdę myśli i czuje to , co wtedy mówił. W sumie parę lat się bujaliśmy próbując coś jeszcze ratować ale to już nie miało sensu.
Od kilku miesięcy czekam na pozew i la vida no siempre apesta

Musiałby wynagrodzić Ci wszystkie krzywdy.
Da się tak zrobić?
Uważam, że nie.
Jest tylko, moim zdaniem, jeden, jedyny wyjątek. Taki mianowicie, że on próbowałby Cię odzyskać wtedy, gdy Tobie wszystko definitywnie by przeszło, czyli nie chciałabyś go nawet, gdyby chcieli Ci za to dopłacić. Widok tego faceta, który nie ma żadnej szansy i zabiegają ego o Ciebie.
Tylko tak mogłabyś poczuć satysfakcję i coś w rodzaju zadośćuczynienia z jego strony.

Ulle, czyli trzeba się rozstać. Wiecie, psycholożka, z którą dziś rozmawiałam, zdziwiła się, że nie odeszłam. Potraktowała mnie trochę jak ofiarę losu, jak sierotę, która w sumie nie wiadomo czego się spodziewała zostając. I miała rację. Sama sobie to zgotowałam. 4 lata rozkminiania. Czekania, aż on coś zrobi. A wiedział, co zrobić. Jezu, ja głupia strasznie jestem...

Drogie panie, a zadośćuczynieniem nie powinno być to, że zdradzający szczerze żałuje tego, co zrobił? To bardzo rzadkie, bo zazwyczaj nie żałuje - czuł że żyje i dobrze to wspomina.... Ja z początku oczekiwałem od jż jakiegokolwiek zadośćuczynienia (jak jeszcze liczyłem na posklejanie naszego związku)... później przestałem liczyć na cokolwiek, doczekałem się przeprosin. Ponieważ moja jż zawsze bardzo precyzyjnie dobierała słowa, to dopiero później dotarło do mnie, że przeprosiła mnie za to co zrobiła, bo "niczym nie zasłużyłem sobie na takie potraktowanie". Zawsze coś (wychowujemy naprzemiennie dzieci, bardzo zależy mi, żebyśmy się jakoś dogadywali i szukam pozytywów), ale jż raczej nie żałuje tego, co zrobiła. Żałuje tego, co to zrobiło ze mną, a to żadne zadośćuczynienie. Jż bardzo przeżywała odrzucenie przez bocznego, chodzi na terapię. Rozwodzimy się.
A ja swoje jeszcze wycierpię, w końcu spędziłem z nią pół życia.

To chyba teoria...

Husaria16 napisała "Ten zdradzający powinien uznać swoją winę i starać się zadośćuczynić a ta zdradzona osoba powinna zaniechać złych uczuć, dać szansę na wybaczenie i nie chować w sobie urazy."
No właśnie o to chodzi, jakby było zadośćuczynienie - takie jakiego potrzebujemy - to dałybyśmy sprawie wybrzmieć i z czasem byłoby ok.
Ja nie potrzebowałam poznać wszystkich szczegółów. Bałam się ich więc nie pytałam o wiele a i tak, jak się potem okazało, zostałam okłamana.
Nie potrzebowałam też mieć dostępu do telefonu czy laptopa  bo dla mnie to poniżające.
Potrzebowałam żeby wycofał się z tego, co mi mówił. Nie potrafił więc nie ma wybaczenia i nie ma sensu żyć z kimś kto ma o mnie takie zdanie. Po cholerę mi mąż, który mnie nie kocha, nie chce ze mną dalej iść przez życie. Krótka piłka - koniec małżeństwa. 
Teraz mi to łatwo napisać ale latami do tego dojrzewałam.

Gość się męczy od 13 lat bo żyje z kimś do kogo nie ma już zaufania i pewnie go już mieć nie będzie. Zdrada to oszustwo i cholernie boli. Boli po 2 i po 20 wspólnych latach, w małżeństwie gdzie są dzieci małe lub duże, gdzie dzieci nie ma. Boli wszystkich bez wyjątku. Znacie kogoś dla kogo to był pstryczek?

Tyle teoria, a praktyka? Da się w ogóle wynagrodzić?
Ja mam wrażenie, że wspólne życie "po", to tylko próby wynagradzania i próby zapominania, wybaczenia. Nieustanne i nieudolne, żadnej ze stron się nie udaje.

No właśnie... I tacy w rozterkach jesteśmy czekając A tak poważnie, to dla mnie to jest problem. Bo ja mam wrażenie, że nie zamknęłam tematu. Ja również czasem zaczynam rozmowę i niestety u nas nie jest tak, że mąż się otwiera. Irytuje się, nie chce ciągnąć tego tematu. A ja ciągnę, bo ciągnę go od początku. Bo sam nigdy nie zainicjował takiej rozmowy. Może gdyby to zrobił, nie wracałabym. Oprócz zadośćuczynienia, które chodzi mi po głowie i o które spytałam, sprowokowana przez psychologa, jest też temat kary. Psycholożka spytała mnie też, jaką karę poniósł mąż, skoro nie odeszłam. I nawet nie namieszała mi tym w głowie, bo męczy mnie to od dawna. Myślę sobie o tym naszym życiu po zdradzie i faktycznie, po prostu przegadaliśmy (a raczej ja przegadałam i wywrzeszczałam sporo), przeczekaliśmy i zaczęliśmy  żyć. Chyba nawet lepiej, dojrzalej niż przed. My, ale nie ja. Ja cały czas mam wrażenie, że mojego męża spotkała nagroda.   Czuję się teraz jak oszustka, która go krzywdzi,  trochę jak hipokrytka, jak ktoś, kto oszukuje, bo swoim pozostaniem dałam mu nadzieję, a teraz się z tego wycofuję, czego on nie rozumie, bo przecież nic złego się nie dzieje.

Masz całkowitą rację. Ja zdecydowanie utknęłam. Nie biczuję wprawdzie otoczenia, bo ono nie wie o zdradzie. Nie biczuję nawet męża, bo to nie ma sensu, gdybym miała choć cień nadziei, że zadziała, biczowałabym go. Już przestałam. Ale sama siebie widzę jako ofiarę. Jestem sobą zawiedziona. Ale naprawdę, zabrakło mi tego zadośćuczynienia od mojego męża i pewnej jego autorefleksji wypowiedzianej na głos. Myślę, że gdy zdrajca to zapewni, zdradzony nie wskoczy w rolę ofiary.

MagdaLena1111, znów masz rację. To jest forma masochizmu. Moja historia podobna jest trochę do historii Ani2019. Chodzi o to, że początkowo człowiek jest kompletnie oderwany od rzeczywistości. Wydaje mu się, że te pierwsze reakcje, kłótnie, wrzaski, rozmowy, płacz, załatwią sprawę. Mój mąż jest naprawdę porządnym człowiekiem teraz. On się nieźle przestraszył, choć ja go nie straszyłam. Stara się, ale po swojemu. Jest po prostu dobrym mężem. A mnie coś uwiera. Zabrakło mi tego, o czym wyżej pisałam. Z mojej strony był dramat. Z jego nie. A ja potrzebuję jego dramatu, by uwierzyć, że on tak samo źle ocenia zdradę, jak ja. Bo on musi teraz gardzić zdradą. Musi na samą myśl o tym, że w związku może się ona pojawić, wzdrygać się i dziwić, że tak w ogóle można. Nie wiem, czy wiesz, o co mi chodzi. Ja po prostu nie wiedziałam, z czym będzie się wiązać pozostanie w związku. Nie potrafię cieszyć się tym, że on jest teraz fajnym, porządnym mężem, ciągle widzę to jedno. No ewidentnie ja mam problem, natomiast nie rozumiem zupełnie, czemu nie potrafi mi dać tego, o co prosiłam (tak jak były mąż Nadziei_w_kieszeni nie potrafił odwołać słów, które ją zraniły). I po prostu boję się, że nie jest tak, że nie potrafi, tylko, że w tym jednym jest szczery. Nie pokaże mi cierpienia, bo nie cierpi. I ja wiem, że to strasznie pogmatwane. Ja go kocham. I nie chcę go skrzywdzić. Po prostu nie potrafię mu wybaczyć. A ciężko żyć z kimś, do kogo ma się żal. Nawet nie o to, co zrobił, a o to, że nie potrafi teraz tak postąpić, by przyćmić to, co się stało. I znów wracam do punktu wyjścia... I po prostu nie wiem, jak długo inni czekali.

123sprawdzam..... Ja myślę że Twoja żona zna powód dlaczego cię zdradziła ale może nie chce ci powiedzieć, bo się wstydzi lub boi się że cię to zabol. To że Twoja żona chce z tobą współpracować, że daje coś do siebie powiedzieć to dobrze o niej świadczy. To że zdaje sobie sprawę że sprawiła ci ból i chce to naprawić to też dobrze. Może jesteś rozczarowany ale autorka tematu nawet tego nie dostaje.

LaVidaApesta

Ewidentnie problem stanowi dla ciebie to że mąż ci nie zadośćuczynił. Mówisz że jest dobrym człowiekiem i może on myśli że to wystarczy. Ciężko mi powiedzieć co masz robić bo moim zdaniem ty jesteś gotowa aby wybaczyć ale nie możesz wybaczyć ze względu na postawę twojego męża. Może jakaś terapia aby razem to przepracować? Lub mąż samodzielnie z psychologiem tak jak tutaj napisała jedna osoba że wysłała żonę. Przykro mi że masz takiego partnera który nie chce współpracować. Ja nie wyobrażam sobie że mógłbym tak postąpić.

Teoretyczne, ale prawdziwe i bolesne. Zdradzone i porzucone osoby raczej też nie mają szansy na zadośćuczynienie- bo rozumiem, że Anna jest w podobnej do mojej sytuacji- co stawia je w poczuciu bezsilności.
A tak samo tego  potrzebują ( wiem z autopsji), żeby dojść do równowagi, nawet nie żyjąc dalej  z byłym partnerem.
Przeczytałam ten wątek i ujęło mnie to, że  - jak piszecie-" potrzebujecie jego dramatu" . Tak! Dokładnie to samo czuję. Bycie, czy niebycie razem ma ten wspólny mianownik. To dopełnienie, poczucie jakiejś " rekompensaty".

Niestety, rozstanie wcale nie gwarantuje polepszenia sytuacji.
Rana zostaje raną- i musi się zagoić, niezależnie od okoliczności.

Tak naprawdę nie da się zadość uczynić współmałżonkowi za zdradę. O ile jest działanie ze strony zdradzacza to sa to substytuty, namiastka tego co przeżywał gdy coś podejrzewał, domyślał się zorientował i dowiedział. Jak zrekompensować nieprzespane noce, utracone zdrowie psychiczne i fizyczne bezpowrotnie, poczucie ,,zera" oszukanego, okłamanego itp. Tego nie da się zrekompensować, wynagrodzić ewentualnie można pokazać że rozumie się co się zrobiło drugiej osobie ( osobie którą się już nie kocha i nie pokocha tak naprawdę ). Jest taki artykuł :  Kiedy zdrada staje się kurestwem?  w pankobus   pod linkiem  https://pankobus.pl/2017/04/kiedy-zdrad … -klamstwo/ 
W tym opisie zdrady mamy dotknięcie tylko tego problemu i złożoności postępowania co po. Z opisów zdradzonych i moich obserwacji wnioskuję że zdradzony bez względu na dalsze losy małżonków normalnej rozmowy z wyjaśnieniem DLACZEGO, CZY BYŁO WARTO, CO ZYSKAŁEŚ/ŁAŚ, CO CZUJESZ PO DO NIEGO/JEJ a DO MNIE. Takie ludzkie zaspokojenie ciekawości, udzielenie odpowiedzi na kołaczące w głowie pytania rojące się zdradzonemu. Już nigdy nic nie będzie takie jak kiedyś (proste).

ja bym uznała. serio. jestem na pewno w mniejszości, ale jeśli zobaczyłabym swojego ex jaki dramat przeżywa i że chce zmienić to co z jego strony doprowadziło do kryzysu to wybaczyłabym z miejsca i chciała byśmy sobie wtedy nawzajem pomogli z tego dramatu wyjść.
(inna sprawa że jak to piszę do dochodzi do mnie że on tego nigdy nie zrobi)

z drugiej strony.. na tyle znamy siebie na ile nas przetestowano.

Dramat to by przeżywał jakby zdrada odbyła się bez jego woli, a przecież dla niego to była czysta przyjemność... Od Ciebie odjechał  też emcjonalnie...
Wydaje Ci się, że mogłabyś wybaczyć, ale to by wiele nie zmieniło między wami... z żadnej strony...

Niektórzy wracają po zdradzie do siebie kilka razy... ale i tak w końcu się rozchodzą, bo i tak niezgodność w wielu sprawach zostaje, już nie te emocje, jednym słowem wybaczenie to nie wszystko.

W jakim stopniu moje doświadczenia mają wpływ na Twoje postrzeganie omawianych tu kwestii?

W znacznym. Doświadczenia własne mają ogromny wpływ na nasze poglądy, na zdolność rozumienia zachowań innych osób w sytuacjach podobnych do tych, które przeżyliśmy. Jestem ciekawa. Nie musisz odpowiadać. Ale to ułatwia dyskusję.

Co do quizu. Temat zdrady byłby zakończony. To nie tak, noben, że my teraz nie mamy nic lepszego do roboty, tylko wymyślamy, czego zażądać od partnera, by znów uprzykrzyć mu życie. By sprezentować mu dramat, jaki on nam sprezentował. My próbujemy normalnie żyć. Myślę, że w wielu przypadkach zdradę można rozpatrywać w kategoriach traumy. I nie wiem, czy na miejscu jest ironiczne nazywanie problemów piszących tu osób shizami i dramatami. Stąd moje pytanie o Twoje doświadczenia. W zależności od tego, jakie one są, w różny sposób oceniłabym Twoje słowa.

Wieka, oczywiście, że nie. Po prostu czasami łatwiej zrozumieć czyjąś wypowiedź, gdy zna się jego historię. Szczególnie, gdy skkrajnoe odbiega od naszych poglądów. Noben po prostu mnie ciekawi, tzn. jej związek z tematem, tylko tyle.

A ja uważam wręcz odwrotnie. W tym dziale przeważają wpisy osób, które każdy wątek traktują jak przedłużenie własnej historii, całkowicie ignorując fakty zawarte w opisie.

I właśnie dlatego lepiej dyskutować bazując na temacie wątku, a nie zaśmiecać go kolejną autobiografią.

Moim zdaniem nie da się w pełni zadośćuczynić, tak jak ludzie to sobie wyobrażają. Jeżeli kobieta mnie zdradziła to nie ma możliwości bym znowu był jedynym. A wyznaczanie jakiegoś konkretnego działania, postawy - to trochę jak w sądzie: skazuję panią na 2 lata przepraszania, 2 lata bez wyjść z kolegami i rok pokazywania telefonu.
Dla mnie to powinno wygladać tak że zdradzony musi poczuć że zdradzajacemu zależy, ze się stara, że dla odmiany potrafi postawić dobro zdradzonej osoby nad swoim...

Dlatego też zdziwiły mnie tak kategoryczna słowa pani psycholog, że nie mam się czemu dziwić, że sobie nie poradziłam z tą sytuacją, skoro mąż nie poniósł kary (karą wg niej jest tylko odejście) i jej pytanie, czy zadośćuczynił. A ja nie bardzo wiedziałam, czy zadośćuczynił, pomyślałam, że jednak nie... Nie chciałabym też, by życie "po" skupiało się tylko na moim oczekiwaniu tego zadośćuczynienia, na jego zadośćczynieniu i moim zastanawianiu się, czy to to. Ale faktem jest, że w głębi duszy czuję, że nie zamknęliśmy tego tematu. A może nie da się go zamknąć i właśnie to trzeba zaakceptować.

To postawa godna podziwu.

A wg mnie psycholog miała rację, że zadośćuczynieniem jest odejście, ale wtedy gdy zdradzający chce wrócić, a zdradzona/y nie chce już o tym nawet słyszeć.
A wychodzi, że często jest odwrotnie

Tak, to byłoby coś

Symbi, ja nie jestem pewna, czy trochę tego sadyzmu się u mnie nie pojawiło, a to właśnie dlatego, że wiem, co to ze mną zrobiło i czuję, że to lekko niesprawiedliwe. Ale może faktycznie on by cierpiał jedynie wtedy, gdybym odeszła. Alby by nie cierpiał Żeby było jasne: ja nie chcę sprawić, by cierpiał. Ja chciałam, by na jakimś etapie cierpiał i to pokazał. Nie przeze mnie, a przez to, co zrobił (no zdaję sobie sprawę, że może to brzmi bez sensu, ale widzę, że nie tylko mi to potrzebne). 

Słuchajcie, nie macie wrażenia, że jednak łatwiej i szybciej dojść do siebie, nawet wybaczyć, jeśli nie pozostało się w związku? każdy, kto tu napisała, że został, lub że próbuje, lub też że długo próbował, potrzebował jednak tego szczerego żalu. I jego brak był nawet powodem odejścia po latach. No jesteśmy ludźmi i coś tam odczuwamy. Mam wrażenie, że ktoś taki jak ja, jest trochę godny potępienia, bo został i, jak napisała noben, stawia warunki, zamiast, skoro postanowił spróbować, zacisnąć zęby i nie wracać do tego, nie robić dramatu. Ale to wiąże się z tym, że człowiek tam w środku powoli wariuje. Ja w każdym razie mam wrażenie, że wariuję, stąd decyzja o terapii po 4 latach. Bo naprawdę, nie da się tak, że zostajemy i pozwalamy życiu toczyć się dalej, jakby się nic nie stało. Ja myślę, że te warunki są jednak niezbędne. Przecież my obydwoje decydujemy się spróbować. Ja tak naprawdę wcale nie miałam na to ochoty, któż ma? Ale początkowa postawa mojego męża dawała mi nadzieję. Powinnam była odejść, wiem... Ale nie odeszłam, nie było tej kary, nie było zadośćuczynienia i nie umiem odpuścić jak Ania2019, mam raczej jak 123Sprawdzam.

Ja naprawdę pragnę szczęścia mojego męża. Serio. Jak sobie myślę, że żyjemy oddzielnie, bardzo chciałabym, by był szczęśliwy. Jak Ty, Symbi. Ja wręcz martwię się, że jeśli jednak podejmę decyzję, że się rozstaniemy, będzie cierpiał.

Symbi, chodziło mi o to, że ja nie chcę teraz zachowywać się tak, by cierpiał, nie chcę mu dokopywać, robić kolejnej awantury. Zabrakło mi po prostu tego szczerego żalu, cierpienia wynikającego z popełnionego błędu tam gdzieś na początku i po prostu jest taka dziura.  No jednak faktycznie tego dramatu zabrakło.

"Słuchajcie, nie macie wrażenia, że jednak łatwiej i szybciej dojść do siebie, nawet wybaczyć, jeśli nie pozostało się w związku? "

U mnie minęło 1,5 roku z okładem, i nie doszłam do siebie. Cały czas w terapii, na antydepresantach. Ale może upłynęło za mało czasu?
Ja chciałam ratować, on nie.

A może stwórzmy listę ,,konieczności" by się udało, by związek przetrwał, by jak piszą można byłoby zbudować ,,po" o wiele lepszy. Z opisów widzę : 1- prawdziwy głęboki żal za to co się zrobiło (wzięcie całkowite winy za zdradę na siebie bez wytykania powodów zdrady) 2- rozmowa z przyznaniem się do romansu, zdrady (bez pikantnych szczegółów 3- niestety pada propozycja rozstania/rozwodu (może z czasem pojawi się chęć zejścia po przetrawieniu), ..... dopiszcie. Ciekawe czy uda się stworzyć coś na kształt słynnych 34kroków.

Przecież to głupie.
Jak ktoś robi skok w bok, to oczywiste, że mu coś mocno w związku nie pasi.
W przypadku małżeństwa stawia na szali nie tylko rodzinę i święty spokój, ale zazwyczaj także dorobek życia. Więc musi mieć naprawdę konkretny powód. Ten powód to brak szczęścia.

Naprawdę chcecie sobie mydlić oczy słodkoidiotkowym tłumaczeniem o 'amoku' (to popularne na forum)?

Abstrahując od nagannej moralnie oceny zdrady jako takiej, trzeba uczciwie przyznać, że druga strona ZAWSZE mniej lub bardziej partycypuje w fakcie zdrady na poziomie fundamentalnym. Winą często tego nazwać nie można, ale jednak pasywnym współudziałem - zawsze.

Udawanie, że tego powodu nie było - w przypadku wybaczenia i 'naprawiania' jest proszeniem się o powtórkę.

"Więc musi mieć naprawdę konkretny powód. Ten powód to brak szczęścia."

Z tym fragmentem się nie zgodzę, bo tu w grę wchodzi pociąg seksualny, na tyle silny, że nie myśli się rozumem.
A szczęście to pojęcie względne i ulotne...

Jeeeezu, jakie schematy z dzieciństwa..?
Wdanie się w romans to świadoma decyzja, oparta zasadniczo na dość prostych przesłankach, które można streścić mniej więcej tak: wolę spędzić czas z X zamiast z Y.
W takim układzie X ma do zaoferowania coś, czego nie ma Y.
Gdybym była Y i chciała kontynuować związek z panem zdradzaczem, to by mnie interesowało, dlaczego przez czas jakiś wolał towarzystwo X, a nie moje.

Oczywiście można wybrać opcję 'jestem IDEALNA' jak wyżej.
Tylko, że to głupie.