Zadośćuczynienie - Netkobiety.pl

Noben ma sporo racji- nie można żądać od partnera deklaracji wyłącznej winy. To znaczy, za sam akt- tak, ale to co do niego doprowadziło to już zazwyczaj historia nie tak jednoznaczna. Dogadanie się w tej kwestii to podstawa (tak sądzę) do ewentualnej odbudowy związku. I choć to przykre i bolesne, trzeba dowiedzieć się i wysłuchać  " czemu wolałeś spędzać czas z X".
Ja się dowiedziałam, dlaczego. " Fajnie się nam spędza czas, kręci mnie, ma mnóstwo energii i jest młodsza po prostu".
Na pytanie " co jest dla Ciebie najważniejsze w związku"  otrzymałam odpowiedź " już sam nie wiem"...
Chciałam się przyjrzeć swoim zaniedbaniom, ale on nie wiedział że co może jeszcze dodać, chyba nie chciał mnie oskarżać nie wiem..
I nawet pomyślałam, że nic z niego nie wyciągnę, bo albo nie ma kontaktu ze swoimi emocjami, albo chce być "w porządku", biorąc winę na siebie. On chciał po prostu skończyć rozmowę. Próbowałam dotrzeć głębiej, żeby lepiej zrozumieć, co stało po mojej stronie, ale spotkałam się że ścianą.

Adela 07, ok, ale to raczej zaprzeczyłaś tezie noben. Czego się dowiedziałaś od partnera? Gdzie widzisz swoją winę? Fajnie mu się z nią spędzało czas, była młodsza, kręciła go. Za chwilę inna będzie go kręciła, bo ta będzie za stara i za mało energiczna. Dodatkowo nie wiedział, co jest dla niego najważniejsze w związku. On natomiast był ideałem, dlatego Ty go nie zdradziłaś. I na jego szczęście on nie musiał się zastanawiać, w czym zawinił, że nie zasłużył na wierność. Serio tak na to chcecie patrzeć? Bzdura.

Dawno się tu nie logowałem, ale to jest bardzo ciekawy wątek...
Ja zostałem że zdradzaczką, choć wszyscy tutaj mi to odradzali...... I powiem tak... Mieliście rację, to nie jest normalne, szczęśliwe życie. To coś cały czas zżera od środka, choć staram się uśmiechać, mam nadzieję, że to kiedyś minie, że ta pamięć będzie słabsza...

Czego zabrakło mi po zdradzie??
Skruchy, szczerej skruchy, której nie było do tej pory, tj. ponad 3 lata po odkryciu zdrady, choć żona długo "chorowała" po romansie, ponad rok i kontaktowała się z kochasiem w tym czasie.

Nikomu nie życzę tego co ja przeszedłem w tym czasie.
Teraz jestem innym człowiekiem, silniejszym i pewniejszym siebie.
Nasz związek trwa, choć nie ma już w nim jakichś czułych słówek typu "kocham", rocznicy ślubu nie obchodzę, bo moim zdaniem małżeństwo zakończyła romansem.
Mamy" relację", ile to będzie trwać, tego nie wiem.

Właśnie przez brak tej szczerej skruchy za to co zrobiła i brak szczerej rozmowy o tym co było, nie mogę się otworzyć, by iść do przodu w tym związku.
Próbowałem to z niej wydobyć, ale ZAWSZE było ALE..., że nie byłem dobrym mężem itp.
Ale Ona też popełniała błędy i nie zdradziłem jej...

Właśnie  chodzi mi o to, że niczego się nie dowiedziałam. Że nie chciało mu się wysilić, żeby zejść głębiej i zdobyć się na refleksję, na poważne potraktowanie mojego pytania, co wpłynęło na to, że tyle wspólnych lat poszło w pizdu. Że to dla mnie ważne, że okazuje mi szacunek, że nie chce ruszać trudnych spraw.
Tego mi zabrakło, to moje " zadośćuczynienie". Może źle to ujelam, bo wcale nie chciałam dać do zrozumienia że jestem bez winy. Ale rozumiem, że może tak to wyglądać.
Ale już chyba za bardzo wnikam w swoją historię.
Jemu po prostu nie chciało się rozmawiać,
a mnie zostaje rozgrzebywać to na terapii.

Ja Cię Noben popieram i podzielam Twoje poglądy, jestem tak długo na Netkobietach, że kto czytał, zna moja historię. Z perspektywy wielu lat po rozwodzie spowodowanym zdradą uważam, że nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło, dzieci po latach mają świetny kontakt z ojcem, a osobiście uważam, że dobrze, że z ojcem nie mieszkają na stałe. A zadośćuczynienie samo życie mi przyniosło bez specjalnego starania się, w chwili, gdy kompletnie na tym przestało mi zależeć, lecz nie w formie jakiegoś wymuszonego kajania się.

Pewnie tak Anno jest w wielu przypadkach, ale nie wolno wkładać wszystkich do jednego worka. Znam sytuacje, że ktoś szukał relacji romantycznej na boku, bo mimo rozmów nie dostawał tego od małżonka, są niestety żony i mężowie, co ucinają seks latami, nie kochają,  nie gotują, nie jedzą wspólnie posiłków i małżonek musi mieć osobną półkę w lodówce, maja osobne finanse, a mieszkają razem, bo taniej mieszkanie utrzymać i nikogo nie stać finansowo na rozwód. Takie są żony i tacy są mężowie Są też pary, co się rozwiodły, żywią do siebie nawet nienawiść, względnie niechęć i ze względu na finanse nadal mieszkają razem, takie znam w otoczeniu. Są wreszcie pary i takie też znam w otoczeniu, co są oficjalnie małżeństwem, a 20 lat nic między nimi nie ma, mieszkają osobno i nawet są w nowych, nieformalnych związkach za obopólnym przyzwoleniem.

Ciekawy wątek, taki bez zachodzącego słońca i happy endu. Rolą zadośćuczynienia jest naprawienie krzywdy, a w przypadku zdrady nie ma takiej możliwości. Nie ma na tym forum choćby jednej osoby, która z ręką na sercu napisze: "Tak, byłam(-em) zdradzona(-y), a teraz jestem szczęśliwa i nie wracam do przeszłości!". Nie ma i nie będzie...

Moze są:) takie co odpłaciły pięknym za nadobne i otworzyły związek- ale to rzadkie przypadki.
Prawda jest prosta- jak ktoś jest nielojalny to wcale tego nie żałuje i nalezy uznać że relacja się skończyła. Tylko że to trudne i trochę trwa.
nie miesiąć, ale rok czy dwa.
Zwykle spadaja wtedy klapki z oczu i nie widzi się już kogoś w takich rózowych okularach.
jednak strata jest taka, że nie wierzy się już w miłość wieczną z natury, bo przyjmujesz, że nie poznasz nigdy co tam w drugim człowieku tkwi.
tak samo jak przed nie zaangażujesz się już w nikogo, co nie znaczy ze nie można stworzyć wartościowszych związków, gdzie miłość moze bardziej zasługuje na to miano. Ale nie ma już ułudy.
"bo z rzeczy wiecznych najmniej trwała jest miłość"
na jakości związki chyba zyskują jednak.

No właśnie! Żałosne, nie? Patrzysz na człowieka i nie wierzysz , pytasz "Ty tak serio??" Jak mam przyjąć tak płytkie wytłumaczenie? Kim jest ten człowiek??

Lucky12  czyli z tego co wcześniej napisałeś ,, Nasz związek trwa, choć nie ma już w nim jakichś czułych słówek typu "kocham", rocznicy ślubu nie obchodzę, bo moim zdaniem małżeństwo zakończyła romansem. " to tylko kwestia czasu kiedy dojdzie do rozstania. Po prostu braki wynikłe z takiego układu - związku pewnego dnia zostaną rekompensowane przez inną osobę. Czy jeżeli to Ty trafisz na kobietę oferującą to co nie dostajesz od żony to powiesz jej jasno i otwarcie dlaczego odchodzisz od niej (co jest przyczyną). Dlaczego będąc nieszczęśliwym trwasz w nim pomimo aktualnie zerowych perspektyw na jakiejkolwiek zmiany na lepsze ? Wiele związków po zdradzie tak trwa jednak tam często oprócz kredytu są dzieci ale i tak w momencie ich dorośnięcia dochodzi do rozstania. A kredyt ? zawsze można coś z tym zrobić.

Noben I tu się pojawia pytanie:

Wytrzymała długo, bo coś tam się złego działo czy wytrzymała długo z jednym( w domyśle: najwyższy czas spróbować czegoś innego)?

Rozumiem, że on nie musi się zastanawiać przed, w ramach profilaktyki, czy ja jestem z nim szczęśliwa?

I powiedzcie mi, że to nie są dysfunkcje charakterologiczne, a pasywny współudział.

noben, czy z Tobą jest wszystko w porządku?

Może w tym krótkim filmie na Wp znajdziesz odpowiedź. Może twojej psycholog o coś takiego chodziło?

https://wideo.wp.pl/to-byl-ogromny-cios … 270201473v

Dobre to
Pewnie dużo w tym prawdy, bo trzeba się sporo napracować, żeby w starym związku stale iskra się tliła, a od czasu do czasu dołożyć do pieca aż czerwony będzie. Bo z wiekiem i upływem czasu coraz mniej znajdujemy  nowości, a nowość jest ponoć najlepszym i najsilniejszym czynnikiem wzbudzającym radość.

Więc czy można sobie powiedzieć, że bez wzajemnego dostarczania  co jakiś czas impulsów, dbania żeby nie było nudno i kolorowania życia na wszelkie możliwe i dostępne sposoby, trzeba mieć z tyły głowy, że nasz związek jest zagrożony zdradą?

Zaintrygowało mnie to mocno.
Żona przeprasza, czyli można przyjąć, że wyraża skruchę, która jest podstawowym warunkiem uzyskania przebaczenia.
Natomiast zastanawiam się, czy jesteś w stanie przyjąć każdą prawdę o powodach zdrady?
A jeśli prawda podważy Twoje poczucie wartości bo uderzy w czuły punkt? Czy wtedy zaczniesz pracować nad sobą aby nadrobić niedostatki  które do tej zdrady ją pchnęły? Jesteś na takie coś gotowy?

Adela 07, aż by się chciało kliknąć "lubię to".

Jeśli strona zdradzająca zaczyna mieć pretensje do partnera o to, że ten nie był taki "wymarzony", to od razu się człowiek zastanawia: czy przypadkiem ich relacja nie opierała się na tym, że jeden tylko marzy a drugi spełnia te marzenia?
Do tego dochodzi fakt, żę jednak według statystyk zdradza co trzeci facet i co szósta kobieta, więc te predyspozycje charakterologiczne mogą tu grać mniejszą rolę. Bardziej liczy się chyba fakt, żę ludzie panicznie boją się, że się wszystko ustabilizuje, tocząc się w przewidywalnym i statecznym rytmie. Ile zdrad było "tłumaczonych" chęcią przeżycia czegoś nowego, zaznania przygody i dreszczyku emocji, szaleństwa itp. Czy naprawdę trzeba być sherlockiem, żęby zrozumieć, że skoro życie rodzinne wymaga pewnych poświęceń czy rezygnacji z pewnych wygód, to inne przyjemności musza zejść na dalszy plan?

Zdrady bywają tłumaczone brakiem zainteresowania, szacunku czy nieodpowiedniego traktowania, ale ma się wrażęnie, żę ta granica miedzy brkaiem szacunku a pragnieniem nowości czy adrenaliny jest baaardzo płynna...

Agnes, chociaż mam wysokie poczucie własnej wartości, to doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że NIKT z Nas nie jest idealny. Każdy z Nas ma swoje wzloty i upadki. Natura ludzka jest jaka jest i czasami, w naprawdę wyjątkowych sytuacjach, trzeba umieć tą swoją dumę schować do tej przysłowiowej kieszeni. Przez lata wypracowałem swój "kręgosłup moralny", którego się trzymam, ale zawsze jestem otwarty na zmiany i potrafię zrozumieć, że komuś mogą się one nie podobać, a nawet drażnić. Nie obrażam się na krytykę, bo jestem świadomy tego, że moja osobowość NIE JEST IDEALNA, ciągle się zmienia i będzie się rozwijać całe moje życie. Znam swoje wady i zalety i wiem, że nie jest to lista zamknięta. Dlatego nie boję się usłyszeć tego o co się pytasz, Ja nawet tego chcę, żeby stawać się coraz lepszą wersją siebie, najpierw dla SIEBIE, potem dla Naszych wspaniałych synów, a na końcu dla innych ludzi.

Agnieszko, czy my się znamy? Odnoszę wrażenie, że domyślasz się odpowiedzi na zadane pytania, a pytasz się o coś zupełnie innego

Nie do końca rozumiem, co Naszą dosyć osobistą rozmową, wniesiemy do tego ogólnego wątku? Możesz mi to wyjaśnić?

A jeżeli CHCESZ się mnie o coś spytać to bez "owijania w bawełnę" proszę

Lucky12 Bardzo bliska mi osoba została zdradzona a raczej długi romans i jak się okazało nie z jednym. Po wydaniu sama zakochana w innym chcaiła rozwodu jak najszybciej. Mąż miał nadzieje że .... (sami wiecie jak jest) i tak doszło do separacji. Czas płynął z tego co wiem nie wypaliło jej ani z jednym ani z .... więc dalej była wolna a mąż przeżywał dość długo będąc sam. Po 5 latach pojawiła się kobieta w jego życiu która zaopiekowała się nim nie licząc na nic z prawnego punktu widzenia. Zakochali się, wykiełkowała miłość i aby być w stosunku do kobiety i siebie uczciwym wystąpił o rozwód by definitywnie zakonczyć tragiczny dla siebie okres wchodząc w nowy po 2 latach znajomości - miłości. Przez te wszystkie 7 lat nie usłyszał oprócz jednego przepraszam że tak się stało nic więcej, żadnego wytłumaczenia lub wyjaśnienia NIC. Dopiero przed samą sprawą rozwodową ex rzuciła się z wielkimi przeprosinami za zdrady, za kłamstwa wymieniając w czym zawiniła i błagała by tego nie robił by dał jej szansę na uratowanie małżeństwa płacząc i łkając przed wszystkimi na sali rozpraw. Dopiero w tym momencie uzmysłowiła sobie jak zawiodła, jak zawiniła jaką krzywdę wyrządziła osobie do której coś tam jeszcze czuła. Niestety ( a może całe szczęście) facet poniżany, okłamywany itp przez ten długi czas całkowicie się odkochał i dla niego została tylko obcą kobietą która go skrzywdziłą a pokochał nową. Gdyby od razu a nawet po miesiącu zaczęła tak działać i rozmawiać to małżeństwo przetrwałoby. Co prawda nie byłoby takie jak przed ale byłaby szansa na wybaczenie i z czasem zapomnienie zła. Teraz wiesz skąd moje zapytanie gdyż cały czas jestem bardzo blisko z nim (rodzina) i wiem jak ktoś cierpi .

Nie znamy się z pewnością
Znam podobne przypadki, gdy mąż z silną osobowością ma uległą żonę, która nie jest w stanie stanąć naprzeciw niego i bez strachu powiedzieć mu w twarz co myśli. Wtedy aby całkiem nie dać się zgnieść ucieka się do kłamstewek i sztuczek, bo jakoś musi bronić siebie i dzieci przed jego dyktatem. Wielkość jego siły i to jak z niej korzysta, oraz wielkość jej  uległości ma w takim wypadku ogromne znaczenie, i tu każdy sam musi rozpatrzyć jak te siły rozkładają się w jego związku. Dlatego uważam, że jej postępowanie w innych przypadkach może być wskazówką czy potrafi powiedzieć prawdę w tak fundamentalnej sprawie jak przyczyna zdrady.

E tam, cichutkie myszki też potrafią wyjść na swoje i  zadać cios równie bolesny co kariatydy 

Mogę się zgodzić, że najczęściej

Ci winni/winne przede wszystkim muszą się jakoś rozgrzeszyć, a przecież zawsze łatwiej uznać, że zdradziło się, bo był ważny powód niż bo się było słabym i posiada wątły kręgosłup moralny.

Chciałabym jednak odnieść się do głównego pytania wątku.
Ja widzę to tak, że trudno jest odbudować raz zawiedzione zaufanie, a zadośćuczynienie ma być wyjściem naprzeciw próbie wybaczenia i pokazaniem, że jest się gotowym na to utracone zaufanie ponownie zapracować.
Niektórym wydaje się, że zadośćuczynić można drogim prezentem, ale to tak nie działa, bo nie odbudowuje zaufania ani nie przywraca poczucia stabilności relacji. W gruncie rzeczy jest to jedynie próbą zagłuszenia własnych wyrzutów sumienia, która sprawia, że zdradzający sam ze sobą przez chwilę czuje się lepiej. Tak samo jest z wieloma innymi gestami, które mają na celu przykryć winę, ale nie ma w nich nawet namiastki realnej naprawy tego, co się z hukiem rozbiło w drobny mak.

O ile ból fizyczny mija stosunkowo szybko, to jednak ten psychiczny, emocjonalny, który wiąże się ze zdradą, zostaje na dłużej, czasem do końca życia, bo rany na psychice goją się długo, a bywa, że nigdy. Można wybaczyć, ale nie da się zapomnieć. Można też kontynuować związek bez wybaczenia, ale wówczas warto być w stosunku do drugiej strony uczciwym.

Żeby drugiej osobie zadośćuczynić, trzeba przede wszystkim ciężko nad sobą pracować i starać się odbudować utracone zaufanie. Osoba zdradzająca musi pokazać, że pracuje nad sobą, nad swoim charakterem i nie dopuszcza do siebie, by mogła ponownie zdradzić. Musi pokazać, że zrozumiała swój błąd, że szczerze żałuje, okazać skruchę i niejako udowodnić, że partner/ka jest dla niej wielką wartością, a przy tym być na nią uważnym/ą i z możliwie jak największą troską robić wszystko, aby pomóc jej w przepracowaniu i uporaniu się z zadanym bólem. O przeprosinach, nawet wielokrotnych, jeśli jest to konieczne, mam nadzieję, że nie trzeba wspominać.

Uważam, że jest to cały proces, w trakcie którego cierpliwie i ze zrozumieniem, często wiele razy trzeba partnera zapewniać o swoich uczuciach i o tym, że ma się świadomość jak wielką krzywdę mu się wyrządziło. To jest zresztą również szczere uznanie jej krzywdy. Zdrada burzy całą dotychczasową relację - dla zdradzonego nic już nie jest ani oczywiste, ani pewne, musi na nowo przebudować swój schemat myślenia na własny temat, na temat związku, a przede wszystkim na temat partnera. Ten kto zdradził powinien w tym uczestniczyć i wykazać wiele własnej inicjatywy – w inicjowaniu rozmów, w pytaniach z czym jej/jemu najtrudniej jest sobie poradzić i w jaki sposób można pomóc. Trzeba też uważnie słuchać. Oczywiście to nie są łatwe rozmowy, ale bez wzięcia odpowiedzialności za własne czyny, nie ma mowy o odbudowaniu tego, co zostało zniszczone, nierzadko doszczętnie.

Równocześnie każdy zdradzony samego siebie musi zapytać co mogłoby mu pomóc i ma prawo tego oczekiwać. W końcu dla strony zdradzającej nie jest to nic innego, jak konsekwencje podjętej przez siebie decyzji o zdradzie.

Wygląda na to, że byliście w tym związku równie silni, a romans jest wynikiem jej życiowego błędu.
Życzę Ci, żebyście poukładali swoją relację najlepiej jak to możliwe.
Przy odpowiednim podejściu, moim zdaniem, można uratować rodzinę i wyprowadzi ją na spokojne wody ( byle nie utknąć w porcie, bo nie po to buduje się statki ) Jesteś silny, wiesz czego chcesz w życiu, co ma wartość i jak osiągać cel. To dobrze rokuje.
Zdrada nie zachwiała Twojego poczucia wartości, a to bardzo ważne, chyba wręcz najważniejsze, w takim wypadku. Dobrze gdy ludzie są ze sobą bo  tego chcą, silnie stoją na własnych nogach wiedząc, że poradzą sobie w życiu bez partnera, a mimo to świadomie wybierają wspólne życie. Będąc silnym łatwiej patrzeć w przyszłość, bo człowiek wie, że da sobie radę cokolwiek się wydarzy.
Można się obawiać, czy takie coś się nie powtórzy, ale tak naprawdę nikt nie wie, czy kiedyś nie zostanie zdradzony.

Edytowałam poprzedni post, bo i 123sprawdzam edytował swoją wypowiedź opisując podejście do rodziny.

wieko, to że ktoś jest bardziej wpatrzony nie pozbawia go siły, o ile tą siłę posiada. Po prostu jego decyzje są bardziej świadome i nie zatraca się w emocjach. Taka osoba lepiej radzi sobie z problemami.