Żona zostawiła mnie po 13 latach. Proszę o pomoc, poradę - Netkobiety.pl

Dziękuję za odpowiedzi. No może poza tymi parunastoma ostatnimi nie na temat

No cóż, okazało się, że mimo wielu lat nie poznałem żony wystarczająco. Albo inaczej - poznałem na tyle, że miałem do niej w 100% zaufanie, a dopiero na końcu wyszło, że jednak byłem zbyt ufny. Wcześniej nie zauważałem żadnych sygnałów, że mógł pojawić się inny facet. Jak założyłem ten temat, to byłem na 99,9% przekonany, że nikogo innego nie ma. Dopiero jak połączyłem pewne fakty, no i też poczytałem wasze wpisy, to coś mi zaczęło świtać. Teraz wiem, że gdy wróciłem ze szpitala, żona bardzo często (zdecydowanie częściej niż przedtem) siedziała wieczorami z telefonem i coś tam pisała. Nie kontrolowałem jej, bo mieliśmy do siebie pełne zaufanie. Mam wrażenie, że wtedy romans sms-owy kwitł na dobre. Potem ta jej nagła wyprowadzka z hukiem, przerzucenie na mnie całej winy, agresja, oskarżanie o jakieś absurdalne rzeczy wyciągnięte sprzed paru lat. Przedstawianie mnie w rodzinie jako manipulanta, chorego psychicznie, który ją bije itp. Był moment, gdy uwierzyłem w to co mówi i byłem nawet skłonny wziąć na siebie całą winę. Zresztą przepraszałem ją kilka razy. W ogóle zachowanie mojej żony po rozstaniu nie było normalne. Nawet jeśli związek się sypie i są problemy, to po pierwsze - siada się i rozmawia, próbuje naprawiać, po drugie - nie robi się takich afer, dziwnych podchodów, nie składa się pozwu rozwodowego tak szybko, nie staje się dla drugiego człowieka nagle "zimnym" jakby te kilkanaście lat związku nie istniało. Zresztą potraktowała mnie jak swojego wroga, a ja się pytam za co?

Oczywiście o swoich błędach już wam tutaj pisałem i przyznaję się, że idealnym mężem nie byłem. Mieliśmy poważne problemy w tym związku, żona miała prawo się odkochać. Jedyne o co mam do niej żal, to że nie powiedziała mi o tym, nie rozmawiała ze mną, nie sygnalizowała problemów. No i przy pierwszym większym kryzysie po prostu się ulotniła, ponieważ jak się okazało inny facet pojawił się na horyzoncie. Niefajnie. Ale co by nie było, może mi wyjdzie na dobre. Jej też mimo wszystko życzę szczęścia, bo na to zasługuje. Przeżyliśmy ze sobą mnóstwo pięknych chwil i tego na pewno nie zapomnę. Był zresztą długi czas gdy czułem się kochany z wzajemnością i żona zrobiła dla mnie naprawdę dużo dobrych rzeczy. Dopiero w pewnym momencie zaczęliśmy się rozmijać i gubić. Nadal uważam, że dałoby się to wszystko uratować, no ale jak pojawił się inny facet, to co bym wtedy nie zrobił i tak by odeszła.   

Uwierzcie mi, w czasie związku ona taka nie była. Zdarzało się, ale wobec innych. Wobec mnie nigdy nie była agresywna, zawsze uległa, spokojna, wierna, wręcz we mnie wpatrzona. Pazurki pokazała dopiero przy poważnym kryzysie, wtedy wyszła jej prawdziwa natura.

Tak, to jest bardzo dobrze wypunktowane. Wtedy przed świętami byłem przekonany, że jej smutek to w związku z rozstaniem ze mną, a prawdopodobnie nie wyszło jej z tym nowym i dlatego zaczęła się odzywać do mnie. Potem znowu musiał nastąpić jakiś zwrot akcji, bo odwołała nasze spotkanie i po raz drugi napisała mi, że do mnie nie wróci. Od tamtej pory mnie ma już w czterech literach i próbuje odzyskać tego drugiego. Już dalej nie będę w to brnął.

To są właśnie te sygnały, które wskazują, że w związku pojawia się ktoś trzeci. Wtedy patrzysz na tę drugą osobę, z którą trochę przeżyłeś i nagle okazuje się, że zupełnie jej nie znałeś, jest jak obcy, wrogi Ci człowiek.
Żona zapewne działała instynktownie, żeby samej sobie jakoś pomóc, ale to ani jej nie usprawiedliwia, a wręcz przeciwnie, ani nie zmienia faktu, że przemawiał przez nią zwykły egoizm i ten egoizm przysłaniał wszystko inne, w tym Twoje uczucia i emocje. One zupełnie się nie liczyły, Ty sam nie byłeś wtedy ważny, a jednak nieświadomie dałeś wbić się w poczucie winy i wmówić sobie, że jesteś winny tego, co się między Wami wydarzyło. Niemniej nie masz powodu, aby się z tym gryźć, bo to też jest schematyczne. Równocześnie masz rację - na tamtym etapie NIC nie mogłeś zrobić, zresztą czegokolwiek byś nie zrobił, nie miałoby najmniejszej wartości. Ty byłeś głównie przeszkodą, problemem, z którym trzeba coś zrobić, więc paradoksalnie im bardziej byś się starał, tym większy stanowiłoby to problem, bo przecież Ty miałeś być zły, bezwartościowy, popsuty.

Odrzucenie zawsze boli. Odrzucenie po latach boli jeszcze bardziej, ale warto, żebyś pamiętał, że zdrada jest słabością. Jak jest źle, to się siada i o tym mówi, próbuje szukać rozwiązań, zaś zdrada jest ucieczką od problemów, wyrazem niedojrzałości. I o ile do kryzysu w 99% przypadków doprowadzają obydwie strony związku, o tyle za zdradę odpowiada tylko ta, która się jej dopuściła. Nigdy, przenigdy nie daj sobie wmówić, że jest inaczej, a uwierz, że kiedy do żony dotrze, że znasz prawdę, to będzie Cię za to obwiniać.

Wcześniej napisałem Ci co i jak postępować . Wiemy to boli ale trzeba iść do przodu tak jak wszyscy tobie radzą a czy mają i w tym przypadku rację ? Przeczytaj początkowe odpowiedzi w twojej historii, tam już na początku widać było kogoś trzeciego chociaż twierdziłeś że nie ma bo ........ I znowu można przytoczyć kultowy dialog z filmu (chłopaki nie płaczą) : kiedyś zaufałem kobiecie i dałbym sobie rękę odciąć za nią i dzisiaj nie miałbym ręki. Zakonczyłeś pewien etap w życiu (raczej twoja jeszcze żona) a zachowanie jej spowodowało że powrócić się nie da. Ona będzie pamiętać (np. seks z nim) i darzyć go jakimś tam uczuciem do konca życia chociażby jednak nic by nie wyszło jej z odzyskiwania go. Ty masz prawo mieć olbrzymi żal do niej za to co zrobiła i jak więc nie ma sensu nawet nawiązywać jakichkolwiek kontaktów - było minęło toksyczność nastała. Z czasem nawet po czasie może pojawić się chęć kontaktu z tobą u niej nawet w celu oczyszczenia sumienia jeżeli się odezwie ale pamiętaj tak jak ona kiedy ty potrzebowałeś rozmowy tak i ty powinieneś olać to i to nie w imię zemsty ale nauczki dla niej oraz nie ranienia siebie jej chociażby widokiem. Po latach napewno idąc tą ścieżką którą opisałeś osiągniesz więcej niż gdybyście związali się ponownie. A ona ? niech sobie żyje tak jak sobie ,,wymarzyła" sama się łechtała sama się śmiała sama będzie płakała. I jeszcze od czasu do czasu coś skrobnij na forum by jakoś zakonczyć historię i pokazać innym na początku drogi jak się to konczy bo jak zaczyna (schematy) to pełno opisów.
Powodzenia na nowej drodze życia.

hej VELO radzisz sobie jakos?
Wiem ze z poczatku tematu przypiolem cie do miekkiego wacka - sorky. Mam nadzieje ze sie jakos odnajdujesz w pierdziszewie i poukladales sobie w koncu jako tako poroze przybite gowzdziami i juz nie jest takie straszne:)
Wrzuc jakis update przy okazji:)