O krok od zdrady? - Netkobiety.pl

To jeszcze raz
- my chcieliśmy mieć dziecko
- my chcieliśmy mieć więcej dzieci
- my mamy dziecko
Widzisz różnicę?
Nie, nie bagatelizuje Twojego strachu ale uważasz że tylko Ty się boisz?
Czytając Twoje wypowiedzi wersja o "nie chceniu" dziecka ewoluowała z nie chcę na chcę kiedyś tam.

Skoro naprawdę nie chcesz dziecka to musisz je wziąć pod rozwagę.
Chyba że się sprzeniewierzysz swojemu postanowieniu.

Problem z tym że masz już 34 lata, jeśli chodzi o pesel to nie wiele ale jeśli chodzi o najlepszy czas na rodzenie to dochodzisz do ściany.
I z każdym rokiem ryzyko powikłań rośnie. I Twoja obawa też będzie rosła.

Problem w tym że autorka nie chce dzieci najlepiej ani teraz ani nigdy. A mąż chce. Mąż młody 33 letni, jeszcze długo może mieć dzieci a autorka?
Coś mi się wydaje że ich wcześniejsze rozmowy o dzieciach nie oznaczały że nigdy tylko że później i teraz mąż uważa że to później nadeszło.

Dlaczego słabe? Deklaruje jasno czego oczekuje, gdyby powiedział że np. chcę dziecko ale wiesz...jak Ty nie chcesz to ja też nie będę chciał...tak byłoby lepiej? Że w razie czego ułoży się jak zawieje?
Gdyby autorka powiedziała "nie ugnę się" to byłoby mocne?
On jest na tak ona na nie - która postawa jest właściwa? Gdzie w tym mogą znaleźć porozumienie/kompromis? Któreś musi ustąpić.
A jak żadna strona nie ustąpi?

Widzisz nie znamy ich wcześniejszych decyzji, całkiem możliwe(tak wnioskuje ze słów autorki) że ich decyzja o nie posiadaniu dziecka nie miała być wieczna.
Całkiem możliwe że ich decyzja oznaczała nie posiadania dziecka teraz tylko później najpierw kariera, dojście do czegoś. I mąż (jeśli tak było) doszedł do wniosku że już czas. W końcu ona ma 34 lata.

Bo go dopuściła w myślach do siebie. Zagrało kilka czynników - hormony, podświadomość, jego atrakcyjność i czas.
Zdrada zaczyna się w myślach albo im ulegasz albo nie.

A mało się czyta, słyszy - tamto to tylko seks, tylko Ciebie naprawdę kocham?

Dokładnie.

Oczywiście, że jest reguła - naturalna. W naturze nie ma wpadek. My ludzie nałożyliśmy na siebie kaganiec porządku społecznego. Gdyby nie narzucone normy społeczne, ten kolega z pracy zostałby ojcem dziecka Autorki. Oczywiście można by to nazwać wpadką. Ale z punktu widzenia natury, to najlepszy kandydat na ojca jej dziecka. Ten z którym jest (mąż) pewnie najlepszy do wychowywania, czy utrzymania dziecka.

I jak to sobie wyobrażasz?

Nie. Ale jest najbezpieczniejszy czasookres do rodzenia dzieci w którym to najlepiej byłoby je rodzić. Ale

Właśnie rozum w tej sprawie nas mami i decyzje o potomku często przesuwamy gdzieś tam na później - różnie to tłumacząc. Czy rozum ma rację?

Tak. Ten że sam rozum do tego doprowadził że mamy takie a nie inne normy społeczne, kulturalne, moralne.
To temat może.

to określenie mi się podoba naprawdę - kupuje
uczucia i emocje mogą w tym pomóc w tej kalibracji ,nie muszą przeszkadzać wręcz przeciwnie .

bardzo szanuje i podziwiam pary, które sa razem i nie maja dzieci, mam wrażenie, ze sa dla siebie, a nie ze soba ze względu na dzieci (jak np po wyskoku męża ja )

Jeżeli nie czujesz tego Autorko to nic na siłę, pogadaj z mężem, w końcu to Ty bedziesz w ciąży i to Ty bedziesz rodzić (wybaczcie Panowie).

Jestem z żona bo chcę nią być, gdyby było inaczej to bym odszedł.
Chcesz powiedzieć że jesteś z mężem dla dziecka inaczej byś odeszła?
Nie mamy czego wybaczać -przynajmniej ja - rozmowa z mężem konieczna. Doradź jeszcze co autorka powinna zrobić jeśli on się uprze? Lub co on powinien zrobić jeśli ona się uprze?

Maku, tak, jakbym nie miała dziecka to nie wiem, czy bym z nim była po tym wszystkim co się stało, pewnie nie.
Kocham dziecko nad życie i dlatego spróbowałam, uznałam, ze tak jest lepiej, ma tatę na co dzień, maz tez sie stara, zmienił się i jakoś to sie poukladalo miedzy nami,
ale sie cieszę, że nie mam z nim kolejnego dziecka, na co wszyscy co znali naszą sytuację mnie namawiali, ze nas to scali.
Jak mąż usłyszał to na terapii o mało nie zemdlał, chyba go bardzo zabolalo (nie planowaliśmy dzieci więcej, ale to ze ja nie chce z nim dziecka to był cios).

Autorce trudno doradzić, jeśli tego nie czuje w tej chwili, a może w ogóle, to nie ma co wbrew sobie działać, to jest decyzja na całe życie.
Aga jest z tego co wnioskuję piękną i zgrabną kobietą, to tez trzeba też uzwglednic, ze możliwe iz ciało sie zmieni (nie musi).

AgaSawa tez przeżyłam zauroczenie jak Ty i tez nic nie zrobilam, mialam wtedy 2letnie dziecko i moj maz w porownaniu z tamtym wypadal naprawdę niekorzystnie. Zdusiłam w sobie.
Powiedzialam mu jak zdradzil mnie on po 13 latach małżeństwa, ze mogłam odejść wtedy, ale ze trwalam przy nim mimo wszystkich przeciwności losu, a on w szoku głębokim. On po prostu wiedział, ze ja bym tego nie zrobila i miał rację. Ja z kolei za niego rękę bym dala sobie uciąć i bym dziś nie miała ręki

Równowaga między namiętnością, zaufaniem i przyjaźnią tworzy dobry związek, tylko nie każdy potrafi ważyć

Aga, nie jedna kobieta, zazdrościła by Ci takiego męża, jesteście że sobą dostatecznie długo, wiesz, że możesz zawsze na niego liczyć, jeśli jego argumenty Cię przekonają i sama wewnętrznie się zgodzisz na dziecko, to warto spróbować. Ale my tu możemy sobie pisać, to Twoja decyzja.

Nie pomogę, bo w moim życiu ktoś się pojawi i go pokocham to już go kocham. A nie nudzę się nim mogę co najwyżej z kimś żyć albo nie żyć z różnych powodów.
Chyba jestem wewnatrzsterowalna po prostu A energię do relacji czerpię z samej relacji.
Nie wiem, może jak ktoś tak nie ma, to wchodzi w związki dla związku. ?
Musi być w drugim człowieku coś  co nas subiektywnie pociąga, a nie zespół fajnych cech zatwierdzonych przez społeczeństwo jako fajne.
Co z tego że mąż taki mąż roku, ale Cię nie kręci?.i nie tylko o seks chodzi.
Moje malzensrwo się rozpadło ale nie żałuję ani dnia z tych 20 lat.
Jeśli mój były mąż żałuje to jego strata, jak mu nie pasowałam było mnie nie wybierać, przymusu nie było
Ludzie którzy  dokonują pochopnych wyborów cierpią potem w malzenstwach.
Więc przykro mi ale nie pomogę jak podtrzymywać ogień, bo się palił po prostu. .
Może się to bierze że strachu bycia samotnym, bierzesz osobę która jest pod ręką.? I to zły wybór na początku, więc to wychodzi jako nuda?

Jak czytam o tych zaburzeniach, o innowacjach koniecznych w seksie by seks był fajny to myślę  że byłam, jestem bardzo szczęśliwa kobietą, nie mając takich dylematów.
A może jestem po prostu niewymagającym storczykiem, zamiast mimozą wokół której trzeba chodzić? I tak już mam bez żadnej mojej zasługi?

Chęc posiadania dziecka jest instynktem wbrew pozorom a nie decyzją.
Więc ja się z kolegą wyżej zgadzam.
Kolega z pracy wzbudził te instynkty.
A mąż je wyczuł.
Chyba tak to działa.
Ale ponieważ życie jest pokręcone to bezpieczniej mieć męża co nie wzbudza takich instynktów u kobiet. Np żoną tamtego męża ma gorzej pod tym względem niż autorka.
Chociaż pewnie nie marzy o spoconych kolegach z pracy.
Natomiast autorka jeszcze niejednego pewnie spotka w życiu.
Każdy kij ma 2 końca:)
W każdym razie instynkt na poziomie nieświadomym póki co odezwał się.
Mąż będzie lepszym ojcem na pewno.
Po co tylko te planowania ludziom?
Nie lepiej zapomnieć o kalendarzu i cieszyć się seksem?

A dobrze Ci tak Ela było nie zaczynać o tym wilku i drugim dziecku.
Teraz wytłumacz Apogeum skąd się biorą dzieci

Przecież my tylko domniemywamy jak to było z Autorką  i luźno spekulujemy ,
z romansów w pracy czasem rodzą się dzieci jeżeli kochankowie uprawiają seks ze sobą 
,każdy romans kiedyś i od czegoś się zaczyna .
Mogło tak być że Aga pod wpływem fascynacji kolegą w pracy zmieniła coś w sobie nawet niezbyt świadomie,rozpromieniała na przykład,albo nieco aurę zmieniła w około siebie możliwe że się w swoich rozmyślaniach wedle męża oddaliła co on poczuł i pomyślał to też jego jak na razie sekret 
a mąż coś  zauważył,wyczuł zmianę inaczej spojrzał na młodą żonę ( niekoniecznie to zazdrość przemówiła przez niego ) ,coś mu strzeliło do głowy  i zaczął mówić o dziecku,możliwe , że poczuł do żony pożądanie większe niż zwykle,albo coś innego on to wie lepiej
zdarza się to czasem i mężom,
mógł to też być tak zwany przypadek i zbieg okoliczności .
Aga pod wpływem wątpliwości ,wyrzutu sumienia i myśli o potencjalnej zdradzie z kolegą  zaczęła rozmyślać o posiadaniu dziecka ze swoim mężem .
W każdym bądź razie jest kłopot i może być kryzys.

Aniu, mam nadzieję, że Twoje życie ułoży się tak byś była szczęśliwa.
Widzisz, ja nigdy zauroczenia nie przeżyłam (mam na myśli małżeństwo). Inni faceci mogliby dla mnie nie istnieć.
Figura, to rzecz do wypracowania. Na szczęście w wieku 34 lat nie jest to coś, co spędza mi sen z powiek.
Jakby jakaś Pani była zainteresowana, to służę radą, jak jeść i jak ćwiczyć ;-)
Trzymaj się Aniu!

Mimozą?

Elu, nigdy nie napisałam, że ślub brałam z rozsądku. Ani mnie czas nie naglił, ani nie czułam się samotna by mieć kogoś na siłę. Dobrze mi się żyło, jako singielka aż wypatrzyłam męża, jak się okazało on mnie też, a dalej to już poszło ;-) z wyrachowania też nie szukałam sponsora (just saying).
Jak nie kręci, jak kręci... Taki paradoks.
Pytając o ogień nie miałam na myśli innowacji łóżkowych. Nie samym seksem związek żyje.

Apogeum chłonę to, co piszesz!
Ale czepialska jesteś ;-) Atrakcyjny ma tyle synonimów, że można wstawić to, co pasuje.
Lowelas, swoją drogą kradnę, nie zasługuje na miano ojca moich dzieci. Uważam, że to daleko posunięta teza. Jak można uważać, że ktoś kto budzi w nas pewne emocje, nadaje się do tej roli?
No to moja przyjaciółka miałaby już przedszkole, bo średnio co roku, ktoś nowy ją "rozbudza" ;-)

Odniosę się do ostatniego akapitu. Chyba nie uważasz, że bycie kochanką żonatego faceta, jest czymś, co sprawia, że mnie kręci. Zakazany owoc nie smakuje lepiej, to kolejny mit na tym świecie.
Nowy, tak. Ale nie zakazany.
Dla efektu nowości, który nota bene, jest efektem chwilowym, nie rzuca się w wir namiętności, jeśli ma się u boku fajnego męża (fajny - super, szałowy, świetny, prima, wspaniały, kapitalny, pierwszorzędny, dobry, fajowy, przyjemny, obłędny, miły, niezły, klawy,  odlotowy, bajerancki, fajowski, rewelacyjny, znakomity, ekstra, bombowy, superowy) ;-)

Ale to nie moja teza. Przeciwnie, ja ja zanegowałam.

Nie napisałam, ze lepiej smakuje, ale ze bardziej kusi. I nie, nie uważam, ze obrączka na palcu Cię kręci, miałam na mysli cała te otoczkę, w tym otoczke nowości, i to coś, co sprawiło, ze ten watek powstał.

Właśnie tego między innym dotyczył ostatni i trochę tez pierwszy akapit.

Jakiś taki szablonowy ten post…

Nie istnieje jeden odgórnie przyjęty szablon, schemat, według którego trzeba przeżyć życie. A to, ze mąż autorki jest teraz na etapie x, nie oznacza, ze ona tez z automatu musi na nim być.

Z postów autorki wynika niezbicie, ze to rozumie.

To, ze daje autorce do zrozumienia, ze - jak to nazwałaś - wie, za co się zabiera (o ile wie, bo uznanie czasu ciąży i nie tylko ciąży za leżenie i pachnienie jednak pozostawia pewne wątpliwości) jest na plus. Do zmiany zdania i euforii tez ma prawo, ale do pomijania autorki i umniejszania jej zdania w kwestii czy i kiedy już nie. A autorka ma w tej sytuacji prawo platac się w gąszczu mysli i zastanawiać się, nad czym chce.

A gdzie jest napisane, ze to jest właśnie ten moment? Może autorka potrzebuje przespać się z tym tematem? I to dłużej niż noc czy kilka? Tym bardziej, ze dotąd nie umawiali się na budowanie rodziny, a na budowanie malzenstwa właśnie. A autorka po to przyszła na forum, żeby je dalej budować, a nie burzyć. Temat rodziny wypłynął po drodze i, jak wiemy, wyszło to od męża.

Po pierwsze dziecko nie jest od wypełniania pustki w relacji. Zarzucasz autorce, ze nie dorosła, a jednocześnie sama piszesz coś takiego. Dojrzały człowiek wie, ze dziecko nie jest od wypełniania pustki czy łatania dziur. Po drugie chęć bycia matka czy ojcem nie oznacza z automatu bycia dorosłym, dojrzałym. Mało to matek i ojców, którzy krzywdzą dzieci swoją niedojrzałością? I to nie dotyczy jedynie dzieci z wpadek. Wiadomo, nie ma reguły. Życie człowieka nie dzieli się na dwa etapy: bycie dzieciakiem przed ciąża i bycie dojrzałym człowiekiem matka/ojcem. I w jednej, i w drugiej grupie są dojrzali i niedojrzali. A bycie matka nie jest obowiązkowe.

Do tego fragmentu się nie odniosę, bo hm.. może mam dziś jakas niedyspozycje intelektualna, ale nie mam pojęcia, co to znaczy wyrypac się emocjonalnie. Nie wiem tez, o jaka wazna dla wspólnego bycia razem kwestie chodzi, w której to autorka pomija męża.

Tu zrobiła się już dyskusja dla dyskusji.
Ważne, że forum dało Ci do myślenia, bo taki jest tego cel.
Powodzenia.

Ago,
nie było moim zamysłem namawianie Cię do posiadania potomstwa wbrew Twej woli. Jeśli tak to zrozumiałaś, to przepraszam. Chodzi mi o inne aspekty tej decyzji na "tak" lub "nie", którą, z powodu zmiany sytuacji, najpewniej będziesz musiała podjąć. Zwróć uwagę, że tak jak Ty masz prawo dokonać wyboru, tak i Twój mąż ma prawo wiedzieć, że Ty (na przykład) nie będziesz chcieć  mieć dzieci ani teraz, ani nigdy. Dlatego, że on też jako osoba posiadająca wolną wolę, będzie mógł zdecydować, czy chce pozostać w związku z kobietą, która nie może z jakichś racji lub nie potrafi stać się mamą dla upragnionego przez niego dziecka. A to bardzo ważny powód zrywający małżeństwo i pewnie o tym wiesz. Czasem też jest tak, że mężczyzna słysząc taką odmowę, może się poczuć nieakceptowany przez partnerkę i to także może się stać powodem frustracji i poważnych konfliktów.
Generalnie tak, jak Ty masz wybór, tak i Twój mąż ma prawo go dokonać i zdecydować co dalej zrobić ze swoim życiem małżeńskim.

A co do Dyzia... Mężczyzna cały bywa patrzeniem. Z różnych powodów. To atawizm. Natura, która predestynuje mężczyzn do szybkiej orientacji w przestrzeni i określania sytuacji w jakiej się znajdują. Są rozmaite aspekty tego patrzenia. W ciągu całego swojego życia tego rodzaju patrzenia, o którym wspominasz, zdecydowana większość kobiet doświadcza często. Nader często. Szczęście, że niektórzy robią to nieco dyskretniej i nie w taki sposób, by kobieta, natychmiast  poczuła się jak obiekt. Dość niepokojące jest jednak to, że Ty to w ogóle w jakiś sposób rejestrujesz, a nawet kategoryzujesz: "Byli przystojniejsi, bogatsi, wolni..."

Opisujesz swego męża w samych superlatywach, jako osobę wyjątkową, kochaną przez Ciebie, a z którą nie masz chyba, mimo wielu wspólnych lat, porozumienia na tym najgłębszym poziomie, by szczerze pogadać i o Twoich macierzyńskich dylematach i o sytuacji zadurzenia w innej osobie, której doświadczasz. Mając tak fajnego chłopa w domu, nie gadasz z nim o najważniejszych rzeczach, które teraz Ciebie dotyczą. Dlaczego?

Mam nadzieję, że uda Wam się przez te ostatnie wydarzenia zdefiniować na nowo Waszą relację, i że oboje wyjdziecie z nich zwycięsko. Bardzo Ci tego życzę!
---
Wierzę, że lektura poleconej Ci przeze mnie książki będzie dla Ciebie miła i pożyteczna.

AgaSawa, mąż jest widać zadaniowy i podszedł rzeczowo do tematu.
Piszesz o nim same dobre rzeczy, to wspaniale,
nie chcę być okrutna, może to doświadczenie mnie nauczyło, ale nie idealizuj tak mocno męża, bo to jest życie.
I nie przejmuj za mocno historią z tym ciachem, jesteś piękna zdrową kobietą, on atrakcyjny i nadskakujacy i czasem po prostu tak się dzieje, a nie zrobiłaś przecież nic złego, wręcz robisz bardzo dużo, bo szukasz pomocy i podjęłaś się analizy tematu.

Mam nadzieję, ze znajdziesz spokój i podejmiesz decyzję i dobrą dla siebie i w zgodzie z mężem.

Mąż nawet najwspanialszy na świecie to zawsze bedzie mężczyzna, z którym się wiążesz na podstawie emocji, uczuć i decyzji,
dziecko to krew z krwi, część Ciebie związana z Tobą już na zawsze, musisz być na to gotowa.

Może potrzebujesz czasu jeszcze troszkę, nic na siłę.

Pozwolę się odnieść do tego, trochę OT - a trochę nie bo autorka tematu sama nie wie czemu lowelas z pracy wzbudził pożądanie.

Geny, instynkt, czy jak ktoś powyżej pisał: natura - to nie kwestia myślenia czy planowania. Tu nie chodzi o to że autorka brała świadomie pod uwagę ciążę z lowelasem. Te "rewelacje" są potwierdzane przez naukowców. My (ludzie) nie panujemy nad instynktem. Panujemy nad działaniami które pod jego wpływem możemy podejmować.
Od dawna prowadzone są badania które próbują ustalić jak dobierają się ludzie. I na poziomie biologii dalej nie wiemy wszystkiego.
Bo jak inaczej wytłumaczyć fakt że kobieta wchodząc w związek z mężczyznami może być zachowawcza, ostrożna, najpierw uczucia potem seks. Nawet jeżeli miało by do niego dojść po pół roku. A potem nagle poznaje jakiegoś mężczyznę i robi to z nim po 2 godzinach znajomości? Chyba każdy zna takie przypadki. Na moje, w takiej sytuacji, to właśnie kwestia tego że on po prostu pasował jej na poziomie instynktu jako ojciec dzieci. Geny. Dlatego czuła podniecenie, dlatego miała ochotę na seks. Nie dlatego że widziała ich razem w przyszłości z dwójką pociech i psem w ogródku.
W przypadku autorki i jej zauroczenia jest zapewne podobnie. Niby nic lepszego niż to co do tej pory kręciło się przy autorce, a jednak gdyby nie pewne normy społeczne (mąż, żona tamtego), wychowanie itp. to myślę że ten pan dostałby zielone światło. Tzw. "chemia".
Dla mnie to szczególnie ciekawe zagadnienie w kwestii ciąży podczas romansu. Na ile to są wpadki a na ile instynkt pokierował tak by mieć dziecko z kochankiem (z jego genami) które wychowa stabilny partner - mąż. Ale to już faktycznie mocny OT.

Oj Aga, masz rację, ale żeby to było takie proste...

ja jestem całkowicie niezależna i finansowo i logistycznie i raczej spełniona i życiowo i zawodowo,
miałam teorie swoje, że ja to zawsze, że ja to nigdy,
i nagle trach...
żeby to się dało wyłączyć czasem myślenie i emocje...

Trzymam kciuki za Ciebie, bo widzę, ze juz działasz w temacie, oby w zgodzie z sobą

Smutne jest to co piszesz.
Przy okazji rozmów(dlaczego teraz) dowiadujesz się że mąż od dwóch lat myśli o dziecku ale Ty nie miałaś dla niego czasu - bo...
Czyli komunikacja u Was szwankuje a to rodzi problemy.
Obcy facet obudził u Ciebie "instynkt"(a to przecież powinno być przeznaczone dla męża) i to na tyle skutecznie że boisz się pojechać na wyjazdowe zawody - czyli można spekulować - boisz się że ulegniesz.
Bo przecież nie o wstyd tu chodzi.
Smutne, bo zdaje się że ulegniesz mężowi i urodzisz mu dziecko niejako z konieczności - obawa że odejdzie?
Stąd to co napisałem - smutne.

Tak jakieś 12 lat temu może trochę więcej
jak mawia nasza Elka " uciekła pod skrzydła swojego rycerza mrocznego"
z resztą to było widać po niej ożywienie ,wystraszyła się nieco podobnie jak Ty samej siebie dopuściła Dyzia blisko tak jak Ty
podobna historia.
Dyzio mocno że tak powiem się wkręcił i przejął rolą ,zaczął przeginać jak na moje oko .
Mnie też się przydarzyło takie coś podobnego 2 razy,może nie tak bliska trudno to porównywać
o jednym nie powiedziałem, o drugim tak
w obydwu przypadkach nie dopuściłem do flirtu, miałem możliwość uciąć to i odciąć się radykalnie .
Tyle że ja to się wyszumiałem w młodości szalejąc dość ostro ,
więc miałem z tym doświadczenia i nie było to trudne, zważywszy na konsekwencje w przeszłości.
Dużo rozmów i nocy przegadanych ,tyle że my to takie małżeństwo "specjalnej troski"
po  terapiach ,żona DDA i z nerwicy, ja z uzależnień,
po terapiach które podobno ludziom strasznie szkodzą jak się dowiaduje ostatnio
bardziej niż wóda i trawa. Nam się jakoś "cudem" widocznie udało mimo,że takie z nas nieinteligentne słabe prostaczki
Wystarczą niewielkie rysy w nawet dobrym związku ,ale jak się je zostawi same sobie eskalują ,naprawdę nikt nie jest doskonały

Tak to była ironia ,ale kompletnie nie w Twoją stronę
czasem z lekka mnie ponosi i wywalam swoje jakieś tam  gdzie popadnie po prostu pewnie niepotrzebnie akurat u ciebie w wątku sorry.

Ja z kolei mam przyjaciółkę taką od dzieciństwa ,sąsiadka z jednego podwórka razem chodziliśmy do tej samej podstawówki itp
właściwie to jest dla mnie jak siostra ,i nie krępuje się wobec mnie ,parę razy tak mnie op...liła i zjechała kiedy opowiedziałem jej o moich pomysłach że nawet na terapii nie dostawałem takich zwrotów - niesamowita kobieta ,nigdy nie byliśmy tak zwaną parą,nie wisimy na sobie dzień w dzień  ,ale zawsze jakoś dziwnie" los " nas styka w bardzo trudnych chwilach ale też i w tych nietrudnych.

Jak nie czujesz potrzeby i nie jesteś gotowa to nie mów mężowi ,można to samemu przepracować i unieść ,nie ma jednego jedynie słusznego wzoru postępowania w takich sytuacjach.

Spoko Paslawek, nic mnie nie dotknelo :-)
Oh już kumam Nie będzie nam żadna Kaśka myślenia na temat terapii zmieniała

Wieka, jasna sprawa.
Tym bardziej nie dopuszcza się kogoś, kto na Ciebie leci.

Z facetami psiapsiółkowanie jest raczej niemożliwe Nie w takiej formie, jak z babami ;-)

"Z facetami psiapsiółkowanie jest raczej niemożliwe big_smile Nie w takiej formie, jak z babami ;-)"

Tu byś się pomyliła, szczególnie młode osoby nie zdają sobie z tego sprawy. Nawet tu na forum można się o tym przekonać.

Masz rację i trochę nie masz idealizujesz ludzi
piszesz o tym jak widzisz i oceniasz żonę ,żona subiektywnie będzie o tym nieco inaczej mówić i myśleć.
Najbardziej problematyczne jest to że przysięgamy ,a jednocześnie nie jesteśmy w stanie obiecać że przestajemy być ludźmi
"z wszelkimi szykanami" ,od przysięgi nie znikają nasze wady,ciemne mroczne strony ,nie stajemy się od przysięgi mądrzejsi ,nie wszyscy i nie zawsze
doświadczenie to sprawia bardziej niż wiara czy życzenia ,bo obietnice ,przysięgi,zobowiązania  to ważna sprawa tylko że to takie na wyrost i w ciemno na przyszłość zobowiązanie w nieznane,niestety uroczystość i egzaltacja w codzienności czasem a nawet często blaknie,potrzeba ogromnej uwazności i wnikliwości ,którą nie ma co ściemniać mało kto ma wrodzoną i doskonale rozwiniętą   
wszystko się zmienia nawet jak nie chcemy żeby się zmieniało ,związki mają swoje życie i dynamikę
Bierze się dwie osoby czyli dwoje egocentryków i egoistów z jakimś bagażem przeszłości i nagle mają po przysiędze być idealni to niemożliwe po prostu, nierealne przynajmniej dla jednego z takich ancymonów ,a wszystko można przeżyć,postawa jest najważniejsza nawet podczas wahań i wątpliwości .
Granice zdrady ,niewierności emocjonalnej ,każdy ma inne to się ustala i weryfikuje ,"Kalibruje" co jakiś czas poznając siebie i akceptując (lub nie )drugą osobę ,nie ma nic za darmo i nic na zawsze ,nietrwałość emocji i ich zmienność to po prostu życie .
Jeżeli ktoś twierdzi że myśli o partnerze zawsze przez 24/7 i to zawsze super pięknie doskonale i idealnie to według mnie ściemnia
nie jest to możliwe a jeżeli ma miejsce to bywa obsesyjne i nie chodzi mi tu tylko o fantazje seksualne czy jakieś odloty w emocjach.
Przyznawanie się do takich rzeczy jak u Agi to wbrew pozorom nie jest zerojedynkowa oczywistość
to delikatna sprawa ,takie przyznanie może więcej zaszkodzić niż pomóc
powodzenie takiego działania na pożytek związku, zależy od wielu zmiennych nie do końca znanych i do przewidzenia.
Po pierwsze dobrze jest poznać swoje intencje i motywację po co chce się przyznać partnerowi do takiego zauroczenia w bardzo wczesnej fazie.
Czy dla popisu że jest się takim dojrzałym,lepszym,gorszym,głupszym ,czy chce się coś sprawdzić wymusić spowodować i co to ma być ,czy tylko powie się dla opróżnienia sumienia i będzie czekać na to co dalej,czy weźmie się odpowiedzialność za siebie na siebie,bez obciążania tym drugiej osoby ,czy oczekuje się decyzji w związku z takim zjawiskiem zafascynowania ,zaintrygowania kimś innym ,czy oczekuje się odpuszczenia,czy potrafi się sobie wybaczyć i wyciągnąć wnioski dojść do refleksji ,czy to ma byś sygnał do pracy nad komunikacją ,sygnał o zaniechaniu ,zaniedbaniu i uczuciach z tym związanych,czy to wylewanie żalów ,pretensji urazów rozczarowań i obwinianie ma być drugiej strony , za swoje uniki i odloty ,to wszystko nie jest wcale proste .
Wiele razy i wielu ludzi unieważnia takie sytuacje brnie w nie dalej wtedy to dopiero zaczyna być problem jak przeskoczy się następny etap dając sobie przyzwolenie.
Aga się zatrzymała i moim zdaniem nie jest za późno dla nich obojga na fajny związek .
Skutek się najbardziej liczy nie tylko to co się pomyślało czy poczuło a nad tym można zapanować jeżeli się chce samodzielnie
bez konsekwencji oddalania się a wręcz przeciwnie .

Odnosząc się do wcześniejszego postu, to romansu nie było.
Biorąc ślub byłam młoda i szczerze wierzyłam w istotę przysiegi małzeńskiej. Życie dookoła mnie pokazuje, że przysięga, to tylko słowa. Niedawno nawet ze znajomymi mieliśmy dyskusję na temat tego, jak długo przetrwa instytucja małżeństwa ;-)
Ale nie o tym.

Nie powiem mojemu wysoko wrażliwemu mężowi, że kręci mnie lowelas z pracy, bo on inaczej odbiera świat.
Dalszego kroku w relacji z lowelasem nie będzie, bo byłoby to jednoznaczne z końcem mojego małżeństwa. A tego nie chce. Tak, jak i nie chce uprawiać seksu rano w pracy z Dyziem, a wieczorem z meżem. Lowelas na poziomie rozsądku jest dla mnie do odrzucenia. Przez sam fakt, że mając rodzine uderza do innej.
Nie ma się, co wydać. Ja nie flirtrowałam, nie pisałam dwuznacznych wiadomości, nie zerkałam na niego, nie macałam, nie dotykałam.
Mąż zna lowelasa, nawet kiedyś skwitował, że fajny gość. Ale nie przyjaźnimy się poza pracą z rodzinami.

Pytasz o przyczynę. Na dziś napiszę, że jest nią błędne (moje) założenie, że związek cały czas będzie taki sam, jak na początku.
Drugi powód, to spoufalanie się z kimś, o kim wiemy, że robi maślane oczy. Nie ukrócenie tego w porę.
Sugerowano mi na forum, że jestem znudzona, niedowartościowana, nie jestem matką i to są powody wymieniane przez mądrzejszych odemnie, tu na forum. Ja się z nimi nie zgadzam.

Choć w moim życiu spotkałam się, że ktoś zdradza dla sportu i ogólnie pojętego funu.

Tak sobie czytam ten wątek i się zastanawiam, jak można nazywać coś dramą, kiedy z ewolucyjnego punktu widzenia opisana historia nie jest żadną „zbrodnią”. Człowiek nie jest swoimi myślami tylko czynami, jak dotąd robisz wszystko dobrze a w pewnych momentach nie mamy wpływu na to kiedy pojawi się "błysk" który próbujemy racjonalizować przez kolejne 4 strony tematu. Ludzi są bardziej skomplikowani i nie da się ich wrzucić w Excela. Jeżeli moje myśli mogłyby mnie wprawiać w rozterki moralne, to pewnie miałbym podwójne dożywocie i kilka zdrad na koncie. Ktoś tu wspomniał że na przestrzeni całego życia każdy z nas trafi na kogoś, kto w jakimś losowym momencie wzbudzi w nas jakąś fascynacje wywołana błahą sprawą jak np. podziękowanie na zawodach, nie wszystko trzeba rozumieć ale tak się dzieje. Kiedyś pod wpływem własnych doświadczeń pewnie spaliłbym Cię na stosie "niewierna żono" ale życie uczy pokory niezależnie od stażu. Nie wiem czy Twoim problemem nie jest zbytnie racjonalizowanie wszystkiego, mam wrażenie że prowadzisz tak poukładane życie, że nawet postawiony przez Ciebie przecinek w złym miejscu byłby powodem do chwilowego spadku nastroju (delikatna hiperbola ale sens rozumiesz ). Przestańmy traktować życie zbyt serio i wymagać od siebie zbyt wiele, ludzie są wadliwi z natury mitologizując Adama i Ewę (nie jestem wierzący). To normalne że lubimy imponować innym ludziom i być adorowani. Atrakcyjni ludzi mają swoje problemy których nie jeden by pewnie pozazdrościł, szkoda czasu na walkę z gadzim instynktem. Ja w loterii genowej otrzymałem brak rozterek zamężnych ex-modelek względem mnie, każdy ma swoją definicje sukcesu . Życie w wierności paradoksalnie jest bardzo proste, ogranicza się do podjęcia decyzji. Zdradzam albo nie zdradzam, lojalność względem siebie nie powinna być mniejsza niż względem innych ludzi. Podjęłaś decyzję to bądź wierna sobie, a mąż przy okazji na tym skorzysta. Popieram decyzję o niekomunikowaniu lubemu wątku z protagonistą, w mojej ocenie byłaby to delikatna forma egoizmu kosztem Pana WWO a przecież do niczego złego niedoszło. To nie Twoja winna że jesteś atrakcyjną kobietą, która potrafi napisać kilka zdań złożonych podrzędnie z zachowaną interpunkcją (zbyt seksistowskie?) – my, wysmarowani samoopalaczem sportowcy tylko czekamy na okazję by wykorzystać kobiece luki w systemie. Nie komplikuj sobie życia bo mózg dostałaś po to żeby kontrolować serce, a ono bywa głupie jak ****.

Brzmisz, jak mój mąż :-) Mam nadzieję, że to nie on

Z tym przecinkiem, to nie hiperbola, a fakt :-(
Taki kompleks udowadniania, że nie jest się tępą dzidą ;-) Przez nieobecności w liceum ledwie zdałam maturę, studia dokończyłam niedawno, więc nie ma powodów do dumy

Haha rozbawiłeś mnie :-))))

Edit.
Pozytywnie!