O krok od zdrady? - Netkobiety.pl

Swoją drogą - jak łatwo zdecydować się pójść w bok, gdy akurat w małżeństwie/związku jest mniejszy lub większy (ale do rozwiązania) kryzys.
Impuls i bach, zgliszcza dla paru osób.
Autorko - powodzenia!

Non stop o nim nie myślę. Tak naprawde, to zaczełam mieć go w głowie od miesiąca.
Przed niczym się nie musiałam, do tych feralnych zawodów, bronić.
Był mi obojętny tak samo, jak każdy kolega w pracy. Niestety wiedząc, że mu się podobam dopuściłam go bliżej. I to był mój błąd, wiem.
Tak, granice niestety swoją przekroczyłam. Do dalszych działań nie dojdzie.

Z tą silną kobietą bym nie przesadzała

Cytowanie, to nie moja działka na forum ;-)

Nie wiem, dlaczego naprodukowałam przydługi post i nie mogłam go zacytować.

W odpowiedzi do Maku. Z tą silną kobietą bym nie przesadzała. Gdyby tak było nie byłoby mnie na tym forum.
Mój mąż jest moim 3 partnerem seksualnym, więc dorobek mój w tym zakresie jest marny. Nie piszę tego z żalem, ale fakt jest taki, że najlepsze lata przepracowałam, uciekając od facetów jak najdalej. Efekt nowości w seksie też mnie nigdy nie pasjonował. Więc to nie jest tak, że gość mnie oczarował wizją nowych doznań seksualnych.

O ile ten post przejdzie, to szczęśliwie dojechaliśmy z mężem do rodziny na Święta. Mąż w drodze zagadał, czy rezygnacja z zawodów jest spowodowana moim stanem zdrowia (w domyśle, czy nie wpadliśmy)? Chciałby wrócić, bo zegar tyka, do tematu dziecka. Zaskoczył mnie, bo wcześniej nie chciał.

Wieka,
Absolutnie go nie idealizuje. Nie jako człowieka. Bo kim jest osoba podrywająca mężatke, a mająca własną rodzine? ...
Jego fizyczności też nie idealizuje, bo jest ona faktem. Nie będę wypierała, że gość jest nieatrakcyjny, jak jaki jest koń widać doskonale.

Sugeruję abyś zadała sobie bardzo proste pytanie, a mianowicie:

Po co MI to i co JA z tego będę miała?

Szczęście i święty spokój czy płacz i zgrzytanie zębów?

Takich pytań nie muszę sobie zadawać. Nie pytam też, jak wejść w romans bez skutków ubocznych.

Chętnie bym wróciła do spokoju w głowie, jaki miałam nim zauważyłam kolegę. Nie myślenie o nim idzie coraz lepiej. Może to kwestia tego, że są Święta. Choć on sam w tym nie pomaga. Na jego zaczepki i wiadomości przestałam odpisywać. Jego update treningowy też ignoruje.

Mroczna tajemnica zdrady... tego nie da się "odzobaczyć"

Dlaczego ludzie, którzy byli w szczęśliwych związkach zdradzili? Dlaczego ktoś kto był wierny tyle lat, pewnego dnia zdradził, poszedł na całość? W imię czego zaryzykował wszystko co miał?

Na całym świecie pada jedna i ciągle taka sama odpowiedź:       "poczułam że żyję".

©Esther Perel.

Grupa ludzi żałujących posiadania dzieci? Jakim bananem trzeba być, żeby do takiej grupy się zapisać? Niepojęte. Nieważne.

Podróże, praca, koty, sport… nuda jednym słowem. Nieważne.

Zauroczenie normalna rzecz. Jak nie ma dzieci to nawet nie trzeba się męża trzymać. Można być nowoczesnym wolnym atomem. Gorzej, że tamten chłop wolnym atomem nie jest. No trudno. Jakoś to przeżyjesz.

Kupiłabym każdą Twoją książke, którą byś napisał i wydał i czytałabym po 2 razy :-)
Wesołych Świąt mądry człowieku.

Dużo bananów to wiem. A z nudów idzie umrzeć

Maku, nie demonizuje macierzyństwa. Mam w otoczeniu dziewczyny, które jeszcze 5 lat temu szalały na wybiegach, a dziś są perfekcyjnymi i spełniającymi się matkami.
Mąż mnie zaskoczył, bo jak dotąd, oboje byliśmy zgodni w temacie. Jest on jedynym mężczyzną, z którym na potomstwo bym się zdecydowała. Jest pewny, jak podatki! W kwestii opieki, zaufania, troski, tego, jak o nas dba jest bez zarzutu. Więc, jak się rozmnażać, to tylko z nim.
Nie stosujemy antykoncepcji i do oszustw za jego plecami bym się nie zdecydowała.
To nie jest niechęć do dzieci. Lubie dzieciaki. Do tej pory była, to wygoda, brak poczucia odpowiedzialności za kogoś, myślenie typu - czy się nadaje na matke mentalnie, czy wychowam fajnego człowieka, strach czy będzie zdrowe. Ta myśl mnie paraliżuje chyba najbardziej - czy będzie zdrowe.
Maku, jeśli mógłbyś napisać ile lat ma Twoje dziecko i kiedy się z partnerką na nie zdecydowaliście i dlaczego tylko na jedno?

Genialne.
Nie taka zła ta nuda DeepandBlue ;-)

"Mąż przy Wigilijnym stole wypalił, że kolejne Święta będą w powiększonym składzie...
Widze, że już zdecydował"

To musi być wspólna decyzja i najlepiej mimo wszystko, a nie z argumentami za i przeciw...
Co do planowania czasu, to nie zawsze wychodzi w punkt, a dziecko też lepiej jak się urodzi w porze zimowej, więc nie ma sensu poczęcia odkładać do lata

A jeszcze nie jest powiedziane czy nie będziesz miała problemu z zajściem...Może się okazać, że niepotrzebie uważacie. Życie.

Moje pitu, pitu gorsze od Twojego?
Chore dziecko czy różny przebieg porodu należy wkalkulować w projekt pt. Dziecko. I nie każdy to ryzyko podejmuje.

Wieka, masz racje może nie być mi dane zajść. Pół życia byłam na głodowej diecie i niedowadze. Skutki mogę ponosić w ciąży bądź jej braku.
Postanowiłam, że najpierw się zbadamy, na ile można, przed planowaniem, a następnie podejmiemy decyzję w oparciu o wyniki.

Uła, widzę że ubodło.

Jeśli dobrze pamiętam to nie pisałaś że masz problemy zdrowotne lub że się boisz. Gdybyś tak napisała pewnie moje słowa były by inne. Wybacz że się nie domyśliłem.
Lekarze mieli problem wybudzić moją żonę - napiszę jaśniej dla mniej kumatych - mogła umrzeć gdyby im się nie udało. Tak, cholernie się wystraszyłem. Czy moje pitu pitu jest lepsze? dla mnie tak, bo oparte na doświadczeniu, czymś namacalnym.
Ale Ty uważasz że dla realizacji mojej wizji wielodzietnej rodziny powinniśmy spróbować jeszcze raz? Można i tak, tylko powiedz mi...czym ja tutaj ryzykowałem, bo na pewno nie swoim zdrowym czy życiem.
I zauważ że "projekt pt. Dziecko" udało się nam zrealizować. Czyli...kula w płot.

A czy Ty podejmiesz wyzwanie/potrzebę męża pomimo obaw? Biorąc pod uwagę to czym chciałaś mi dogryźć - "Chore dziecko czy różny przebieg porodu należy wkalkulować w projekt pt. Dziecko."?
Ale pamiętaj to czy urodzisz czy nie - mnie nie dotyka w żaden sposób.

I po co tak się "katować"? Żeby komuś się podobać?

Rozumiem i szanuję Twoje zdanie. Ale staram się być szczery - piszę co myślę. Nie jestem politykiem.

Słusznie i ja nie zmuszam autorki(niby jak miałbym to zrobić i po co)ponownie -napisałem szczerze co myślę i czuję w temacie.
To nie ze mną autorka ma problem - przypomnę - to mąż autorki nagle zamarzył.

A zrozumie? Jak ktoś nie pije zrozumie co to kac? Jak ktoś nie ćpa zrozumie co to haj? Jak kobieta nie rodziła zrozumie co to poród? Jak facet nie wziął na ręce swojego dziecka to zrozumie tego co to zrobił?
Wyobraźnia nie wydoli.

Wybacz. Operuję słowem jak potrafię. 

Gratuluję, ale hm...nie chcieliście mieć dziecka? Czy odstawienie antykoncepcji temu nie służyło, nie taki miał być efekt końcowy?
Nie rozumiem problemu/zarzutu. Jesteście zdrowi, pływaki męża w olimpijskiej formie w czym problem? Bo za szybko?

Oczywiście że decyzja powinna być wspólna i przemyślana.
Napisałem żartobliwie że trzymam stronę męża który widocznie to przemyślał i chce a ona nie. Ale decyzja powinna być wspólna.

Oj tam, mi napisała -"Chore dziecko czy różny przebieg porodu należy wkalkulować w projekt pt. Dziecko."
Skrót myślowy i od razu chryja. No dobra - chodziło mi o to że gdy jesteśmy młodzi, silni a jeszcze nam się układa to myślimy że tak będzie zawsze. Ale nasze życie składa się z czasookresów które nadchodzą i mijają. I tak samo jest z czasookresem najbardziej bezpiecznym dla kobiet przy rodzeniu dzieci.  Oczywiście 100% gwarancji nie ma. Teraz jaśniej?

Oczywiście dla mnie wystarczy, co nie znaczy że nie mogę zapytać.
Ale dla jej męża wystarczy?

Aha, aha.
A jak ona niczego nie chce po sobie zostawić to co?.
A jeśli on będzie nalegał i jak nie dojdą do porozumienia?
Mają się rozstać?
Czy trwać ze sobą pomimo innych oczekiwań życiowych?
Autorko, masz zgryza. Nie chcesz mieć dzieci ale mąż się znarowił. 
Ostatnia decha ratunku dla Ciebie to złe wyniki badań ale...z drugiej strony czy złe wyniki badań są dobre?. Jedyna "szansa" na bez kłótliwe zakończenie projektu pt. Dziecko będzie problem z jego pływakami.
Czy życzenia zdrowia to będzie hipokryzja?
Ale i tak kciuki dla męża

Maku, nic nie ubodło ;-) Ale wiesz klasyfikujesz - twój ból gorszy niż mój, cytując klasyka ;-)
Wyraźnie napisałam, że strach o chore dziecko jest duży. Jak ktoś jest wygodną jedynaczką, z dobrym życiem, to opieka wymagająca nad dzieckiem, go paraliżuje. Nie wspominając o psychicznym aspekcie posiadania chorego dziecka i związku w ruinie, bo para nie daje sobie rady z problemem choroby czy niepełnosprawności.
Przecież poród, nawet w najlepszym szpitalu, też nie jest gwarancją, że się wszystko powiedzie prawidłowo. Ty doświadczyłeś tego namacalnie, ale nie oznacza to, że inni nie mają prawa się bać śmierci porodowej, bo się z tym zjawiskiem nie zetkneli.
Katowanie, to świetne słowo. Dlaczego? Dla pieniędzy. Jak się jest młodym, to się myśli, że jest się nieśmiertelnym i dla kasy warto wiele. A to nie prawda. Zanik miesiączki na 2 lata miał miejsce wtedy, gdy bardzo młodo kupiłam sobie, za własne pieniądze pierwsze mieszkanie, więc "płynełam dalej" na fali własnej głupoty.
Teraz ciało jest w normie, bo trenuje dużo wyczynowo, więc jem i dbam o higiene życia.

Rozstania sobie nie wyobrażam.

Lady Loka, to życie nie nauczyło Cię, że nic nie jest pewne? Jasne, to szok.... ale będzie dobrze

I żałuję i nie żałuję. Wolałabym poczekać jeszcze z pół roku albo i rok przed zaczęciem "starań". Też byliśmy oboje nastawieni raczej na brak dzieci, dużo podróżowania itd.
Ale z drugiej strony jak myślę o tym, że już 1/4 ciąży za mną i jak się kijowo czuję, ale tyle już przetrwałam, to nie wyrzuciłabym tego ot tak, żeby potem musieć przechodzić to od nowa

A lat mam 30. Planuję jechać za granicę się podwiązać po porodzie.

Windy, no szłam za tym co słyszałam od lekarzy kurcze, ja miałam dylematy czy chcę komuś rozwalać życie przez to, że nie mogę mieć dzieci. Serio. Bardzo długo przez to unikałam związków, relacji, mówiłam  że nie będe wychodzić za mąż. Teraz mam trochę poczucie znarnowanego czasu przez to, bo dużo poświęciłam na uświadomienie sobie, że nie będę mieć dzieci i na przystosowanie się do takiej sytuacji. Jestem wkurzona jak nie wiem, że trafiłam na takich lekarzy, którzy nie zlecili więcej badań, tylko od razu rzucili frazesami, które ja mając wtedy 22 lata, łyknęłam jak pelikan.

Lekarze to nie są bogami ,a Matka Natura robi niespodzianki ma w nosie kontrolę ,różne filozofię i plany,nie wygra się z nią
czy to nam się podoba czy nie podoba ,można z tym walczyć ,można nie walczyć . można puścić tę kontrole pogodzić się
A Loka to "po staremu" zaczyna rozkminiać ,nie dajcie się nabrać na to
Wpuszczona "w maliny" - myślał by kto - biedactwo
To twarda baba jest mimo młodego wieku nich sobie trochę pomarudzi

Niech marudzi, byle nie za dużo, bo w nawyk wejdzie a to dopiero początek, samousieńki począteczek i będzie ciekawiej, oj! Przygoda na kolejne dwie dekady, więc lepiej się jednak tym czasem nacieszyć zamiast jojczyć i bredzić o czekaniu pół roku czy winie lekarzy, bo się cud stał. Niby ciąża i poród (i tak dalej) to najzwyklejsza rzecz na świecie, a jaki cud i jakie jajca potem! Natura swoje wie-30 lat to nie taka znowu młoda (to już 5 lat po szczycie rozkwitu, teraz owocowanie a potem przekwitanie) więc Natura się upomniała i ma w nosie co sobie ludzie tam uważają.

..... zaufanie trzeba miec ograniczone (do wszystkich, tez do siebie bo w sumie tyle wiemy na ile nas sprawdzono) , szczegolnie do lekarzy ktorzy nie sa nieomylni (jak sie dzieci nie chcialo bylo sie zabezpieczac) ...   To kobieta ponosi chyba wieksze ryzyko zw z dzieckiem, wiec powinna tego chciec, bo to jej zycie (i cialo) zmieni sie nieodwracalnie, no ale taka natura - jakbysmy sie nie zarzekaly co do rownouprawnienia (bo tego to przeciez nie ma i nie bedzie)... Ale nie o tym temat... jedyna niezmienna rzeczy w zyciu jest zmiana, mozna sie na wiele umowic a i tak czesto duzo dzieje sie inaczej czy tego chcemy czy nie, czy jak tam sie umawialismy, kwestia kompromisow, ile jestesmy w stanie zaakceptowac i na ile sie nagiac... .

A Ty chcesz mieć dziecko?

Lady Loka jak moge spytac, czyli w wieku 22 lat uslyszalas od lekarzy, ze bedzie bardzo ciezko zajsc w ciaze. Potem poznalas swojego obecnego partnera i mimo tej diagnozy stosowaliscie ciagle antykoncepcje, az po slubie stwierdziliscie, ze nie ma po co?
Jezeli tak, to nie rozumiem, dlaczego wczesniej sie zabezpieczalas pomimo diagnozy, a pozniej stwierdzilas, ze juz nie potrzeba.

Tak czy inaczej, slyszalam, ze jest czesto problem w komunikacji lekarz-pacjent, gdzie lekarz czesto uzywa niewlasciwego slownictwa i wlasnie wychodza takie kwiatki, zamiast powiedziec, ze moze byc ciezko zajsc w ciaze, to mowi, ze bedzie ciezko.
Albo uzywa takich slow, ze pacjentka mysli, ze jest w ogole bezplodna.

Edit: nie odpowiadaj jak za personalnie: a rozwazaliscie wazektomie? Mniejsze ryzyko, a rezultat ten sam.

AgaSawa Twoj glowny dylemat to wg mnie nie problem. To, ze jestes w szczesliwym zwiazku nie oznacza, ze innych mezczyzn nie zauwazasz (szczegolnie pewnie tych, ktorzy roznia sie czyms od stalego partnera). Jak sama zauwazylas, za pozno postawilas granice temu koledze, ale jak sama zdajesz sobie z tego sprawe i juz obcielas kontakt, to nastepnym razem zareagujesz szybciej.

Co do tematu dziecka, to zgadzam sie z Lady Loka, jak Ty nie chcesz (chociaz chyba tego nie okreslilas), a maz chce, to jest to troche patowa sytuacja.

Pobraliśmy się dość młodo, z miłosci. Ja miałam 24 lata, a mąż 23. Teraz mamy 10 lat więcej, wiec według jednej z teorii wyżej - przekwitamy ;-)
Wówczas, jak i wiele lat po ślubie obydwoje dzieci nie chcieliśmy.
Jak poznałam męża, to bardzo dużo zarabiałam (ciałem zarabiałam, jakkolwiek to brzmi), więc dzieciaki zaraz po ślubie nie wchodziły zupełnie w grę.
Mąż był studentem na bezpłatnym stażu i w pełni popierał brak dzieci.
Aktualnie sytuacja się odwróciła. On zarabia dużo, jest dobrym specjalistą, ja zarabiam mniej i już "ciało" nie jest mi do zarobku potrzebne.
Zatem mąż uznał, że trzeba zacząć zastanawiać się, co dalej ze składem naszej rodziny.
Zbiegło się, to z tematem "kolegi" na tapecie. Choć jestem pewna, że nie domyśla się, że ktoś mógł mi się spodobać.
Czy chce dzieci? Na pewno nie teraz. Nie w tym roku, bo mam już ciekawe plany zawodowe i nie tylko. Dziecko się w nie, nie wpisuje. Mąż nie potrafi tego zrozumieć, bo mogę jego zdaniem, leżeć i pachnieć. Ważne, że on by się mógł nadal realizować, czy to zawodowo czy rodzinnie.
Zaczynamy urlop, a mąż czyta o sposobach na szybkie zapłodnienie (facepalm).

Tylko problemem jest też to że mężowi Agi mogła się spodobać w jakiś "dziwny" sposób jego młoda żona
a to pech ,przypadek ? Co się stało mężowi nagle ? uderzył się w głowę ?
jeszcze możliwe że spotka go takie coś nie raz niby znana a jakaś trochę inna, jakaś bardziej ,
pogubił się chłopak ?
rutyna i znużenie jest tak samo nietrwałe jak zauroczenia ,euforie ,egzaltacje
zachowaj spokój Aga nie panikuj ,walcząc z mężem tylko go wzmocnisz w jego nakręcaniu się ,a to może jest taki pomysł na parę tygodni
i mąż po prostu ma szczerą chęć na Ciebie ,może mu przejdzie a może nie .
Istotnym może być czy ma kondycję i się nie zmęczy .Rozmowy tylko na luzie i na spokojnie mogą coś wnieść do waszych odmiennych
punktów widzenia sprawy dziecka ,a z resztą stanie się to co się stanie jak zwykle punktualnie ,czy wam się to podoba czy nie
nie da się rządzić pewną częścią waszego świata zawsze i wszędzie i o każdej porze po prostu .

Wiem, wiem... dać sobie czas, to potrwa i tak dalej.
Niech trwa zatem, nie ma co robić offtopu. Jak zacznie się coś u mnie dziać, to wrócę do pisania swojego forumowego "pamiętnika", na razie muszę się pozbierać po świętach...

Autorko, bardzo podoba mi się, jak podchodzisz do sprawy - jeśli Wam razem dobrze i nie ma jakichś problemów w tle to trzymam kciuki, żebyś sobie to poukładała (a jak ktoś zakręci w głowie, to jest to trudne - rada o jak najszybszym cięciu takich potencjalnych "relacji" nie wzięła się znikąd).
A co do dzieci - decyzja musi być wspólna, ale dobrego momentu nie będzie nigdy (jeśli w grę wchodzi "kiedy?", a nie "czy?"). W tym wieku może się udać "od ręki", a może za rok czy dwa. Dziecko wywraca życie do góry nogami, ale nie znam nikogo kto by tego kroku żałował (łącznie z samotnymi z wyboru matkami). Za rok-dwa może być kolejne wyzwanie zawodowe i co wtedy? Jak już się zdecydujecie możesz dowiedzieć się, że dla Ciebie jest już za późno i się nie uda? Argumenty w obie strony można mnożyć. Oczekiwania współczesnego świata dla osób z rozwijającymi się karierami zawodowymi rozmijają się z biologią i mając takie dylematy ułatwię Ci sprawę - i tak będziesz żałować:). Jak zdecydujecie się teraz, to potencjalnego innego rozwoju kariery. Jak później, to decyzji o późniejszym zaciążeniu:) Świadomość tego faktu kiedyś może Ci pomóc.

Ostra ocena.
Tak, dla mnie to mężczyzna numero uno na świecie :-) Nie dam złego słowa na niego powiedzieć, nawet jeśli szaleje za bardzo z wizją naszej powiększonej rodziny.
Ja jego argumenty rozumiem. Są logiczne i spójne. To nie tak, że mąż zaczął mnie wiązać do łóżka i realizować swój plan. Bez mojej decyzji sam dziecka nie zrobi i to, co mówi, to bardziej jego chcenie, myślenie życzeniowe niż to, że mnie zmusza. Może poprzednie posty nie były czytelne.
Również wiem, że albo teraz, albo może nigdy, bo jajeczkowanie nie trwa wiecznie. Jednak mnie życie bezdzietnej lambadziary nie uwiera nic, a nic. A męża zaczeło i tu musimy postanowić wspólnie, co dalej.
Z apką się zgodzę, popłynął za bardzo. Co więcej zrobił zakupy produktów, które miałyby poprawiać jakość nasienia. No zawsze był zadaniowy. Co nie znaczy, że sam podejmie decyzje.

Co do drugiego akapitu. Mam jeszcze resztki instynktu samozachowawczego i spore pokłady empatii wobec jego kobiety. No, niestety fizycznie zakręcił mnie bardzo, ale to już wiem, że da się przeżyć. Jest atrakcyjny nie poprzez fakt posiadania żony. Jaki z niego człowiek, to wiem. Na dobrego przyjaciela się nie nadaje, bo jak zaufać komuś, kto mógłby zdradzić swoją żonę?

Dzięki za Twoją opinie!

Uderzyła go magia Świąt :-)
Nie ma walk i awantur, nigdy nie było.
A najgorsze jest to, że jego racjonalne argumenty są słusze.
No bo jak się nie zgodzić z tym, że po 40 stce możemy żałować, że nawet nie spróbowaliśmy?

Uwaga, zły Glina będzie:........
Nie czytać  co niektórym........

Coś się powaliło
Dotarło że mąż nie taki ideał najlepszy na świecie.
Dlatego zrobiło się miejsce w głowie na kolegę.
Zachodzenie teraz w ciążę  z nim to głupota. .
Dzieci powinny być jednak z miłości i namiętności. .
Co więcej, sądzę że mąż ma podobne myśli.
Te jego mantry o dziecku to wypowiadane na głos zaklęcia: ratunku na pomoc ginącej miłości..

Cóż, są zwolennicy związków z rozsądku  i uwazają że to dobre miejsce do wychowywania dzieci, bo bezpieczne. 
Ja uważam jednak że dzieciom coś z relacji damsko męskich w takich związkach umyka.
I powielają ten schemat  jako swój pierwszy wybór w dorosłym życiu, uważając że to normalne że w związkach musi wiać chłodem i znudzeniem.
I stąd się biorą właśnie Ci dorośli co się później po latach związku z rozsądku bo taki widziały u swoich rodziców nagle zakochują w kimś innym, bo wreszcie dopuszczają  emocje do głosu.
A emocje to większą siłą niż rozsądek. .
Więc.. lepiej gdy związek jest z emocji niż gdzieś tam one mają się dopiero ujawnić przy innej osobie.

Twoje posty były czytelne i wiem doskonale, ze mąż Cię do łóżka nie wiąże itp. itd. Zwróciłam jedynie uwagę na to, ze choc, jak sama napisałaś, musicie wspólnie ustalić co dalej, on zachowuje sie tak, jakby jego tak równało się wasze tak. Nawet w sytuacji, gdy bierzesz poważnie pod uwage powiększenie rodziny, jego obecne zachowanie pozostawia wiele do życzenia. Bo choc on ma prawo się nie ugiąć (pisałaś, ze powiedział, ze się nie ugnie), to słabo to wyglada w kontekście wspólnej decyzji. Bo jeśli przyjmiemy na potrzeby chwili, ze Ty podtrzymujesz swoje stanowisko na nie (pisze teoretycznie), Twoja decyzja oznaczałaby dla Was rozwód. Dlatego to jego „nie ugnę się” jest słabe. Bo to nie jest przeciąganie liny ani decyzja w błahej sprawie. A on zachowuje się tak, jakby decyzja już zapadła i to tylko dlatego, ze wystarczyło, ze on zmienił zdanie. Bo jak inaczej wytłumaczyć tekst przy stole? Tylko nie pisz, ze emocjami. I choc jeśli faktycznie tego chcesz, życzę Ci choćby i całej gromadki dzieci, to sadze, ze ciąża na fali feromonów i wyrzutow sumienia (zgaduje, ze masz coś na kształt wyrzutów sumienia, bo jednak zdradzasz emocjonalnie, a do tego to nie mąż jest obecnie numero uno w kategorii pożądanie) to ryzykowny pomysł.

Już drugi raz w tym wątku wspominasz o empatii wobec tej kobiety. A co z empatia wobec męża? Bo zgaduje, ze nie chciałabyś odwrócenia ról, a wiec, żeby to męża jakas kobieta zakręciła fizycznie tak bardzo, ze musiałby szukać pomocy na forum (to oczywiście nic złego, od tego jest) i dodawać watek zatytułowany tak a nie inaczej (tak, wiem, tytuł miał być chwytliwy).

Wiem, ze tamten lowelas nie jest atrakcyjny fizycznie poprzez fakt bycia mężem innej kobiety, ale czy fakt, ze aż tak Cie zakręcił, nie ma z tym faktem nic wspólnego, to już nie byłabym taka pewna. Raczej nie bez powodu mówi się, ze zakazany owoc kusi bardziej. Ale to nie jest zakazany owoc pod tytułem ksiądz tylko czyjś mąż, a i Ty jesteś czyjaś żona. Dlatego ja się dziwie, ze nadal kusi (ze sie podoba, nie dziwie się wcale, skoro taki atrakcyjny, a malzenstwo nie oznacza ślepoty), ale o tym już pisałam. Mnie on wyglada na dobry obiekt, żeby sobie pofantazjować, ale ani to materiał na przyjaciela, ani na kochanka. Choćby nie wiem jak był biegły w sztuce „kochania”, to mnie by odrzucił z uwagi na fakt, ze jest słaby w sztuce kochania. Po prostu z uwagi na fakt, ze nie umie kochać. (Bo atrakcyjność to nie tylko wygląd, a nawet nie tylko wygląd i mózg. A jak ktoś używa tez mózgu zlokalizowanego poniżej pasa, to już w ogóle do odstrzału). A w mojej opinii ktoś kto ma żonę, a w taki czy inny sposób dąży do seksu z inna, nie kocha. W każdym razie ja jeszcze nie słyszałam o zdradzie (a wiec krzywdzie) powodowanej miłością do osoby zdradzanej.