dyscyplinowanie nastolatków kiedyś i dziś - Netkobiety.pl

Moi synowie nie musieli na kolanach parków obchodzić, a jakoś na ludzi wyrośli... nie trzeba dzieci kablem lać, żeby im wpoić jakieś zasady.

... temat prowokacja jak dla mnie.

To takie typowe gdybanie starej baby. Za moich czasów to legiony rzymskie maszerowały... Najlepiej jak każdy zajmie się wychowaniem własnych dzieci a nie cudzych.

Gdyby dzieciaki miały koło siebie jakichkolwiek odpowiedzialnych dorosłych, którzy widzieliby w dzieciach ludzi, a nie swoje kopie i swoje marzenia czy też swoje wyobrażenia czy też jakiś podgatunek, tylko naprawdę LUDZI, którym należy się miłość i szacunek, to nie byłoby trudnej młodzieży.

A że ludzie myślą, że wychowanie to "karanie" lub "nagradzanie" jak przy tresurze zwierzątek, no to nie ma mowy o szacunku. Dzieciaki teraz nie mają "bezstresowego wychowania" - dzieciaki są PORZUCONE. Nie mają przyjaciół, bo nie mają ich gdzie zdobywać, nie mają przyjaciół bo rodzice nie radzą sobie ze swoimi lękami i chronią przed pedofilami z podwórka zamykając dzieciaki w domach i grodzonych osiedlach, nie mają przyjaciół, bo nie mają kiedy nawiązywać przyjaźni, biegając z basenu na karate i korki z angielskiego, nie mają czasu na zabawę, która jest GŁÓWNYM czynnikiem rozwijającym mózg, zdolność logicznego myślenia, przewidywania faktów, opowiadania historii, kontrolowania swojego ciała, samoregulacji... dzieci są samotne, odizolowane. Widzą dorosłych siedzących w komórkach, to i tam siedzą, skoro tam jest taki ciekawy świat.
Owszem, dzieci nie muszą zasuwać na polu, czy chodzić w fartuchu, czy klęczeć na grochu. Nic nie muszą, bo nie mają ludzi, którzy by z nimi byli i przekowanyli ich swoją postawą o tym, że WARTO wyjść poza smartfon, poza świat wirtualny. Nie mają dorosłych, którzy wbrew światowemu trendowi, tworzyli by im realną (a nie wirtualną) przestrzeń do spotkań. To wszystko jest ogromnym uogólnieniem, ale...

Wcale nie dziwi mnie rosnąca liczba samobójstw wśród młodzieży. Przeraża - tak. Dziwi - nie.

Ja tam dziś rano zdyscyplinowałem swoją młodzież męską rozmową. Na jakiś czas pomaga więc w razie potrzeby trzeba ponawiać ale przez jakiś czas chodzą jak w zegarku

Pierwszy post jest tak czy siak prowokacją.

A że nie trzeba dzieci lać pasem czy kablem, żeby "wyszły na ludzi" i "nie siedziały z nosem w smartfonie", to wiadomo  nie od dziś. Tylko, że to wymaga nieco wysiłku od rodziców.

Jakiego wysiłku od rodzicow? Rodzice 16 latka mają mu wymyslać hobby? Narzucac zajecie sie sportem, tancem, muzyką czy garncarstwem. Jesli nastolatek wychodzi z tekstem "mozesz mi zabrac smartfona i komputer a i tak nie wyjde na dwor" to na czym ma konkretnie wygladac wysilek rodzicow? Mama ma mu czytac ksiazki na glos a tata sklejac model samolotu w pokoju nastolatka?

Tak i trudne nastolatki wyrastają tylko gdy rodzice ich zaniedbują emocjonalnie. Bunt nastolatkow wystepuje tylko w rodzinach z deficytem uwagi. Syn pijaka bedzie pijakiem a corka prostytutki bedzie jak matka.

Nieee,no spoko,jak nastolatek nie musi chodzić w fartuszku szkolnym albo za karę chodzić na kolanach po parku to z pewnością ma za dużo swobody : D
Otóż droga Barcelono-nastolatek jest człowiekiem, niezależnie funkcjonującym organizmem.Samodzielnie myśli,wyciąga wnioski,potrafi zaspokajać swoje potrzeby.Nie widzę sensu poniżania go takimi jak napisalaś narzędziami.

Czy stale,znaczy przez 24 godziny obserwujesz jakąś grupę nastolatków,że tak śmiało twierdzisz,że ona nic innego nie robią tylko siedzą w smartfonach?

Ożeń go i niech się kto inny martwi

W tym wieku ? To tym bardziej byłby problem, bo jeszcze by nam żonę na głowę sprowadził Na studia pewnie też nigdzie nie wyjedzie, bo i po co jak może studiować na miejscu.

Eeeee tam. Może jak ktoś ma duży dom. W mieszkaniu w bloku z wielkiej płyty taki model się nie sprawdza

Ja swoich kiedyś wkręciłem, że wiozę ich opchnąć właścicielowi betoniarni, który posadzi ich na szczycie góry kruszywa. Całą drogę utyskiwałem, że tyle kasy ode mnie zażądał za tą usługę. Łebki miały z tego niezły ubaw dopóki nie zajechaliśmy pod plac z kruszywem. Powiedziałem - dobra, poczekajcie w samochodzie, ja idę się spytać pana Henia czy coś opuści za to, że was tu parę nocy potrzyma na górze. Jak wróciłem, to na wyprzódki się przekrzykiwali, że oni już będą grzeczni i nie będą sprawiać więcej kłopotów. Wtedy ja się oparłem o samochód i zacząłem badać stan swoich paznokci mówiąc - no nie wiem, nie wiem. Jakoś trudno wam zaufać na słowo, a jak sobie tak przekimacie pod chmurką na szczycie góry... - Tato! Uwierz nam! Już naprawdę będziemy grzeczni! Wtedy ja głęboko westchnąłem, że już z panem Heniem wszystko ustaliłem, że jak ja teraz będę wyglądał. No ale trudno, trzymam was za słowo i wracamy do domu. Na parę miesięcy z grubsza wystarczyło...

Dlatego nigdy nie pojmę szybkiego robienia sobie dzieci, gdzie nie ma stabilizacji finansowej, a co za tym idzie mamy przeważnie po prostu zbyt mało czasu by poświęcić się wychowaniu. Moim zdaniem to trudny proces i 99% ludzi sobie z nim nie radzi.  Metoda na wychowanie w 2019? Dajesz telefon i dziecko znika. Na zawsze...

Czyli najpierw 40 lat pracy aby splacic mieszkanie i odłożyc tyle by nie musiec chodzic fo pracy i wtedy decyzja o dziecku? Dla faceta 60-65 lst to jeszcze wykonalne, musi tylko miec 35 lat mlodsza kobiete. No j jak wytłumaczysz ze nie kupisz dziecku smartfona. Wykluczysz medialnie własne dzieco? Przyłozysz ręke do tego by byl towarzyskim outsiderem?

A chciałabys byc tym dzieckiem które jest wykluczone z grupy, jest klasowym odszczepiencem?
Byłabys jako takie dziecko szczęsliwa?
Myslisze ze potem takie dziecko w wieku dorosłym Ci podziekuje za to ze było przez rowiesników wysmiewane i izolowane. A tak niestety zachowuje sie młodzież. Ocenia przez pryzmat rzeczy materialnych. Nie masz fajnego smartfona - nie bawisz sie z nami, nie piszemy do ciebie, nie uczestniczysz w rozmowach o grach w które wiekszosc gra. To żadna sztuka narzucic dziecku/nastolatkowi "dobre" reguły -  ale on potrzebuje interakcji z rowiesnikami a nie "swiecenia przykładem" dla innych bo inni nie zrozumieją, wyśmieją, odrzucą, odizolują.

Kiedyś mieliśmy wyjścia na dwór i telewizję, w szkołach gry zespołowe i wymienianie się "pokemonami":) teraz dzieci mają smartfony. Dla mnie nie byłoby to wymarzone dzieciństwo (lata 90 dla mnie były pięknie spędzonym czasem) to jednak sceptycznie podchodzę do całkowitego ograniczania dostępu do technologii, to może powodować wykluczenie społeczne, którego dorośli mogą nie być świadomi (znam tylko jeden taki przypadek, nie wiem czy takie sytuacje są popularne). Wolałbym zamiast całkowitego ograniczania dostępu do technologii (a technologia to m.in. urządzenia mobilne ale nie tylko) pokazywać ciekawe rozrywki mojego pokolenia, gry planszowe, programy telewizyjne, wycieczki, czas spędzany na zewnątrz. Jednakże nie planuję mieć dzieci więc swoje koncepcje sprawdzę co najwyżej spędzając czas z dziewczyną albo żoną:) nieśmiało zgadzałbym się z tym co pisze santapietruszka, bo ogólnie jestem w takim wieku i mam taką wiedzę, że moje wpisy raczej możecie traktować jako ciekawe zjawisko, niż jakąś merytoryczną zawartość:)

Pracuję w szkole z internatem, gdzie ludzie w wieku 8-18 lat mają zasadę, że w czasie trwania szkoły nie korzystają z telefonów w celu oglądania jutuberów, filmów nieedukacyjnych, siedzenia na fesjach czy insta. I dzieci - ponieważ biorą udział w tworzeniu tych zasad, kiedy i jak mogą używać telefonów, wiedząc, że bez nich też można dobrze się bawić i  żyć, nie mają problemu z trzymaniem się ustalonego czasu (godzina gier) i różne rzeczy i wyjątki ustalają  z wybranym przez siebie dorosłym.

I tu jest potrzebna właśnie ta odrobina wysiłku ze strony rodziców... dziecko nie potrafi? Od tego Ty jesteś jako rodzic, żeby je nauczyć się oderwać, a nie machnąć ręką, bo spokój w domu i nie zawraca głowy. Sorry, że się powtarzam, ale widzę, że dalej nie rozumiesz. Cóż, trudno, z takich rodziców właśnie biorą się dzieci, które siedzą z nosem w smartfonie, skoro rodzice nie potrafią przekazać im innych wartości. Tylko że wychowanie trzeba zacząć wcześniej, a nie nagle się budzić, jak dziecko ma już 16 lat, wtedy to już jest zdecydowanie za późno.

A z dyscyplinowaniem... Bo w sumie od tego się zaczęło. Moja córka wie, że najważniejszym jej obowiązkiem jest nauka. To co wyniesie ze szkoly i co dalej z tym zrobi zależy tylko od niej. Mogę pomóc, ale się za nią nie nauczę.
Jest jeszcze pies, z którym trzeba wyjść. Jest własny pokój , który trzeba posprzątać. A jak się nie posprząta to :
- nie będzie brudów w pralce to nie będzie czystych rzeczy w szafie
- nie będzie wyniesionych misek po śniadaniowych płatkach przez trzy dni to czwartego nie będzie miski czystej na śniadanie
- jak się nie poodkurza to piasek i "koty" będą wszędzie
Z tymi miskami to jest jeszcze tak, że jak się w końcu je wyniesie ale nie umyje to one zawsze wracają do pokoju.
Przykłady można mnożyć. Najważniejsza jest konsekwencja. Nasza, rodziców. I to od najwcześniejszych lat naszego dziecka. A młody człowiek w końcu się nauczy. Bez żadnych strasznych kar.

Ale Ty rozmawiasz ze swoim dzieckiem, masz dla niego czas, pokazujesz mu świat - czy tylko mu coś każesz zrobić?
Nawet nie teraz, bo teraz to już sobie możesz... Tylko jak miał te 3-4 lata... Właściwie pytanie powinno być w czasie przeszłym. I serio, nie zastanowiło Was, rodziców, dlaczego dziecko woli leżeć na podłodze i gapić się w sufit zamiast żyć?

Moje dzieci też odmawiały i odmawiają sprzątania w pokoju. Każde dziecko próbuje przesuwać granice i sprawdzać, na ile rodzic pozwoli, nic w tym dziwnego. Nadal uważam, że to od rodzica zależy, co z tym będzie dalej - czy włoży tę odrobinę wysiłku, czy też będzie wolał sam posprzątać pokój, a na dziecko nawrzeszczeć... a potem narzekać, jakie to teraz te dzieci złe...

Czyli tak naprawdę kazaliście mu robić to, co Wy uważaliście za dobre dla niego, chociaż on tego nie lubił, a jego nie pytaliście o zdanie... co więc dziwnego teraz w tym, że on ma Wasze zdanie w doopie? Sami go tego nauczyliście.

Swoją drogą, trochę dziwne jest wymaganie od 8-latka, żeby zainteresowało go Koloseum albo linia Maginota. Ja z moimi dziećmi zawsze dużo jeździłam i jeżdżę, ale nie ciągam ich po muzeach dla własnych ambicji, tylko wybieram rozrywki odpowiednie do wieku... np. ostatnio obejrzeliśmy w Gdańsku Westerplatte, ale z pokładu statku wycieczkowego - i to zapamiętali, bo to była wiedza przekazana przy okazji. Jakbym ich ciągnęła pod sam pomnik i truła tyłek, dlaczego stoi, to zdecydowanie nie byliby zachwyceni Do muzeów też chodzimy, ale tylko do takich, które ich zainteresują (np. coś technicznego), po co miałabym ich zmuszać do oglądania czegoś, co kompletnie im nie leży? Młody wystraszył się molo w Brzeźnie, więc w Sopocie tylko obejrzeliśmy z daleka, po co miałabym go pchać na siłę, żeby mógł się pochwalić, ze tam był? Chodzimy też po górach i wcale mi nie przeszkadza, że wolą gonić zamiast podziwiać widoki, do podziwiania widoków podrosną jeszcze... i tak samo z każdą inną atrakcją. W Niechorzu młody 2 godziny siedział w parku miniatur i gapił się na pociągi zamiast oglądać latarnie morskie - no i co z tego? Świat się od tego nie zawalił...

I żeby nie było - teraz mówię o 7 i 8-latku, ale starsi synowie mają już po 25,24 i 23 lata, więc wiem, co mówię

P.S. Jeśli syn miał stwierdzoną dysleksję, to wymagał raczej pomocy w nauce (nie wymagania tylko, żeby się uczył na więcej niż dopuszczający...), a nie ciągania go na dodatkowe zajęcia według ambicji rodziców, które pewnie były dla niego za trudne i dlatego się zniechęcał... dziwne, że Wam tego w poradni nie powiedzieli... Tak samo zniechęcił się do nauki, bo nie dawał sobie rady, a jeszcze pewnie było: szybko, szybko, odrób lekcje, bo musisz iść na piłkę... ale to taka moja prywatna opinia wyłącznie na podstawie tego, co napisałeś. Niekoniecznie mam rację. Aczkolwiek bardzo przykre jest to, jak mówisz o własnym synu i dużo mówi o Tobie jako rodzicu, niestety:

Miłość miłością a czy na krytyczne spojrzenie nie ma miejsca w relacji ojciec <-> syn? Aby napisać takie słowa o własnym dziecku musiały wydarzyć sie w przeszłości wydarzenia które stanowiły przykrość dla mnie i żony. Od lat zadaję sobie pytanie, "czy winne są geny czy wychowanie" a zdanie "nażreć się i wyspać" było poprzedzone 100 razy rozmyslaniem czy i gdzie popełniłem/popełnilismy błąd.

Dyscyplinowanie kojarzy mi się raczej z jakas tresurą pieska, dziecko raczej się wychowuje Rozmawia, ustala granice, itd. Nie jest to łątwe w przypadku nastolatkow, które zawsze maja swoje zdanie, przeważnie odmienne, ale coz.. bunty rzadzą się swoimi prawami.

Nie chodzi o drogi telefon ale smartfona za 300 zl.

Podoba mi się to podejście. Brzmi naprawdę rozsądnie. I wiadomo, że w każdym domu to będzie wyglądało inaczej, bo każdy człowiek ma inne granice, i dla jednych te koty i żwirek po jednym dniu będą nie do przejścia, a dla innych przez tydzień mogą latać kłaki w powietrzu (ja) i spoko. Wymyślenie wspólnych zasad, tak, żeby wszystkim było dobrze (a nie dwie skrajne pozycje, albo "ja zrobię, niech on/a się uczy" albo "sprzątasz tyle i tyle bo ja - MATKA/OJCIEC - tak mówię").
W sumie jak z dorosłymi. Ile ja się muszę nagadać ze współlokatorami, żebyśmy mieli uwspólnione różne domowe obowiązki. Nie widzę powodu, żeby nie móc dogadać się z własnym dzieckiem, skoro z obcymi ludźmi można się dogadać. Wymaga to tylko jednej bardzo prostej - nieziemskie trudnej - rzeczy: wyzbycia się przekonania, że mogę rządzić drugim człowiekiem dlatego, że jest moim dzieckiem.

Edit
@foggy
Nie mam zamiaru, żeby to zamieniało się w studium przypadku, ale zastanawia mnie właśnie, na ile z tych wszystkich aktywności dzieciak miał wpływ - o których z nich decydował, że piłka, harcerstwo czy co tam jeszcze. I co jest złego   w tym, że po kilku tygodniach się nudziło? Mnie zawsze ojciec oskarżał o słomiany zapał i jak mnie zapisali rodzice na jedną rzecz, to zrezygnowanie z niej po kilku razach było obrazą i trudno mi się z tym żyło, że mi wypominali, że taka wybredna jestem. Dlatego nie mam teraz hobby, bo nie mogłam próbować różnych rzeczy - spróbowałam biegania, basenu, judo, zajęć z gotowania, i koniec, bałam się próbować więcej, żeby znów nie narażać się na wyrzuty, gdyby jednak mi się nie spodobało... a przecież nie jest tak łatwo znaleźć coś, co człowieka zajara, nie? To nie musi być pierwsze, trzecie czy nawet piętnaste hobby, które próbujesz, może to akurat to następne.
Niechęć do życia z czegoś się bierze. Daleko idąca hipoteza, ale tak jest u mnie - brak kontroli nad moim życiem spowodował, że po osiągnięciu dorosłości i wyjeździe na studia wpadłam w marazm na kilka lat - dosłownie jeść i spać. (I pić). Nie zostałam nauczona podejmowania wyborów, nie miałam wpływu na swoje życie, a nagle miałam decydować o tym, na jakie studia idę, ile wydawać pieniędzy, jak się utrzymywać, załatwiać różne sprawy, dbać o siebie... Przerosło mnie to, bo jak decydować o tak ważnych rzeczach, skoro nie mogłam nawet decydować o tym, czego się uczę, jak spędzam wolny czas?

Foggy. Nie wiem, czy skorzystasz z mojego zdania, ale skontaktowałabym się na Waszym miejscu ze specjalistą i porozmawiała na ten temat, to może być depresja, a nie tylko zwykły bunt. Wbrew pozorom u nastolatków też się zdarza.

foggy, czytając Twoje posty tu i owdzie, odnoszę wrazenie, ze Ty sam tez jesteś trochę depresyjny, zniechęcony do zycia, - może to także ma wpływ na Twojego syna. Moze zamiast zobaczyć, czego syn potrzebuje, Ty go jedynie krytykujesz i zloscisz się na niego, i to napedza tylko bledne kolo? Moze dostaje Wasza uwagę tylko jeśli sa z nim kłopoty?

Wydeje mi się tez, ze ma zbyt wiele swobody, i nie ponosi konsekwencji swoich dzialan. Nie obraz się, ale nie wyobrażam sobie, żeby moje corki regularnie opuszczaly lekcje, a my z mezem spokojnie byśmy na to patrzyli; musiałaby być jakas reakcja. To samo z wyjadaniem obiadow, musiałby jakos to naprostowac. Tu potrzeba Waszej reakcji i stanowczosci.

Gdy mial 5-10 lat prosbą z nim probowalismy cos osiagnac - nauke, porzadki w pokoju. Zalezało mu aby bajke obejrzec to sprzątał. W wieku 10 lat na bajkach mu przestało zalezec. "Nie bede sprzàtał i co mi zrobicie, na bajkach mi nie zalezy juz". Pozniej przez chwile zalezało na smartfonie/laptopie/konsoli. Ale przestało. Ksiązki historyczne/fantasy - młodzieżowe. Jest rocznikowo do tyłu bo powtarzał 4 i 5 klasę. Powinien być w szkole sredniej a utknął w 8 letniej podstawowce. Chce isc na prawo ale ze srednia 3.05 ma małe szanse by dostac sie do jakiegos ogolniaka. Probny egzamin 8 klasisty - dostał 3 punktu na 35. Zaległości w nauce na 3 lata wstecz. Problemy z dodawaniem ułamków. Do nauki pidchodził zakuc, zdac, zapomniec. Byleby na kartkowce pozytywna ocena. Po miesiacu zapomina materiału. Proba nauki z nim 4 lata temu była problemem, zamiast rozwiazywac zadania 4-5 klasy trzeba było tlumaczyc podstawy. W 6 klasie brak wiedzy z 4 klasy. Słabe oceny to wg niego wina nauczycielek, przeciez poszło mu dobrze, wiec skąd ta jedynka.

Chodził dodatkowo ale zajecia na lepsze oceny nie wpłyneły. Wiemy ze to humanista a nie umysł scisły ale 22 jedynki w jednym pólroczu skomentowal "zrobiłem to wam na złość bo wiem ze wam zalezy na ocenach". Aby miec dopuszczający z informatyki na półrocze to trzeba sie niezle postarac. Koledzy w obecnej klasie sa 2 lata od niego młodsi i sa "głupkami", nikogo do domu nie zaprasza bo "wstydzi sie swoich rodziców", kolegów odwiedza chetnie bo "ich rodzice sa fajni, kupujś swoim dzieciom najnowsze smartfony, konsole i nie wymagają od nich niczego" - oczywiscie lepsze oceny u kolegow sa wynikiem niespraeiedliwości nauczycieli a nie efektem nauki kolegow. Nie idrabia prac domowych, kiedys wyrywał kartki z zeszytu z uwagami/ocenami, teraz odmawia nauczyvielce wpisania uwagi do zeszytu, do zeszłego roku nauczyciele regularnie ze szkoły dzwonili z uwagami, teraz chcą go tylko przepchnąc przez 8 klase i pozbyć sie problemu.

czasem można się starać a i tak gówno z tego wynika. Dzieci też mają swoje osobowości i charaktery i tego się nie da przeskoczyć. Z jednych dzieci, mimo starań i wysiłków wyrastają niebieskie ptaki i życiowi abnegaci a z innych, mimo trudnych warunków życiowych (wszelkie patologie) silne, pracowite i ambitne  jednostki.
Moj syn jest nieco podobny do syna Foggy'ego. Oczywiscie ma większy respekt  do nas jako rodziców  i nie do pomyślenia było takie bezczelne olewactwo,, wstawał rano do szkoły, uczył się, sprzątał, ale tylko tyle, aby miescilo to się w dopuszczalnej normie i żeby nikt się nie czepiał za duzo. Cokolwiek ponad,  to nigdy w życiu - po co się przemęczać,, życie jest za krótkie, aby marnować je na bzdury.
Dzisiaj to dorosły facet i dalej ma te same przekonania. Pracuje, bo musi bo inaczej by z głodu umarł, bo wie, że my go utrzymywać  nie będziemy, ale zero ambicji, jakiegoś wysiłku. Mieszka z nami, ale dokłada się do wszystkiego, nie ma innej opcji. Myślimy aby kupić mu kawalerkę i niech sobie żyje jak chce. Bo mnie już czasem trafia, gdy  muszę mu mówić - wynieś śmieci, odkurz pokój, umyj wannę, umyj okno... A ten swoje sakramentalne - po co? - Po to, żeby było czysto - Po co? Itd. Czasem mam wrażenie, jakbym z debilem rozmawiała choć niby iloraz inteligencji  ma duży Jest tak leniwy, że szok. Nawet szkoły mu się skończyć  nie chcialo, odpuścił w ostatniej klasie. Bo po co? Ma już początki cukrzycy, lekarz z nim w szpitalu rozmawiał i to niejeden, żeby wziął jakąś odpowiedzialność za siebie, ze trochę wysiłku musi włożyć, aby zadbać o zdrowie, ale gdzie tam...gadał dziad do obrazu... W ogole w dupie ma swoje zdrowie, nie myśli, co będzie jutro, liczy się dzień  dzisiejszy.
Sostra natomiast to jego przeciwieństwo, ambitna, pracowita, przebojowa, wie, czego chce w życiu, jest zaradna, wykształcona, nikt jej nie musiał nawet zachęcać do nauki - sama w weekendy potrafiła rano zapylać na jakieś kursy z czego jej brat się naśmiewał, że frajerka, że lepiej by pospała... Robiliśmy wszystko, żeby mu pomóc, chodził do psychiatry, miał prywatną szkołę, bo publicznej niby źle się czuł, miał komfortowe warunki w domu, do nauki, do wypoczynku... I co? I gucio. Głowa muru nie przebijesz. Taki po prostu od zawsze był i taki pozostał. Pewne cechy osobowości i charakteru się chyba dziedziczy po przodkach. Mam wrażenie, że to kopia mego ojca. Podejście do życia identyczne, beztroska, brak odpowiedzialności i życie na poziomie minimum.

Syn nie jest tępiony ale jest mobilizowany. Na zasadzie "chcesz isc na prawo, tam jest konkurs swiadectw, tych z niska srednią nie przyjmuja". Nie stawiamy mu nierealnych wymagan. Ma po prostu zdać z klasy do klasy. Nie uzalezniamy od sredniej tego czy bedzie miał ograniczony internet. Da sie z nim pogadac ale pewnie ma jakis lęk przed opuszczaniem domu. Wyjezdza niechetnie nawet w odwiedziny do dziadków. Co do szkoły - poniekąd go rozumiem bo sam miałem wybiórcze podejscie do nauki, z tą tylko różnicą ze w tym co mnie interesowało byłem ponadprzecietny. Sukces w zyciu to nie piątki od gory do dołu. Najlepiej mieć dar lub byc uzdolnionym. Jak sie nie jest to pozostaje cięzka praca. Gorzej gdy żaden talent do tej pory sie u niego nie objawił a ciężką pracą też sie nie skalał.Co do wiezi rodzinnej to trudno mi sie wypowiadac bo pewnie on to inaczej ocenia. Zresztą czy nastolate potrafi powiedziec to co mysli? Pomomi jego lenistwa wymagamy od niego samodzielności i nie "ratujemy mu tyłka". Ponosi konsekwencje swoich wyborów tylko do tej pory jakos tymi konsekwencjami sie nie przejmował. Dziekuję za Wasze odpowiedzi.

trochę zeszliśmy z tematu ale dla mnie to jest szalenie ciekawe, jakie przekonania ludzie mają o swoich dzieciach. Sama teraz zaczynam pracę z nastolatkami i szczerze, zrozumienie wszystkich czynników - wychowania, genetyki, tego, że przechodzą okres, gdzie ich mózgi nie działają tak jak trzeba (:D), tego, że dla nich jest to czas budowania tożsamości, a więc bunt jest koniecznością, ale nadal potrzebują wsparcia i rodzice nadal są najważniejszymi osobami w życiu... - to wszystko jest naprawdę bardzo trudne, nie tylko dla dorosłych, ale też dla nich.

Co mnie zatrzymało, to fakt, że dwójka z wymienionych tu nastolatków czy młodych dorosłych nie ma chęci do życia, do rozwoju, nie ma ciekawości świata, energii... I ja to rozumiem, bo sama tak miałam. W sumie do tej pory trudno mi się zmusić do posprzątania domu, jeśli nie mam gości, a okien nie myłam nie wiem jak dawno, bo - serio - po co? Rozumiem takie pytania nastolatków. Mądry dorosły, który dotrze do końca rozmowy z nastolatkiem i nie skończy na "bo wypada, bo trzeba". Z jednej strony nie wyjaśniamy dzieciom 16-letnim czy młodszym, dlaczego mają robić różne rzeczy (uczyć się, mieć dobre oceny, iść na studia), myśląc, że takie OGROMNIE ZŁOŻONE sprawy, jak planowanie swojej przyszłości i pracowanie na nią od dziś zrozumieją w lot, albo że przejmą się czymś takim jak wymagane zachowanie wobec gości. Z drugiej, dziwimy się, że jak mają 18 lat, to nie ogarniają życia.

Mam wrażenie, że genralnie nam wszystkim brakuje cierpliwości do mówienia, wyjaśniania, tłumaczenia, opowiadania, przybliżania młodym rzeczywistości, licząc na to, że "samo się rozumie przez się" albo że sobie wygooglują, albo przyjmą przez osmozę. I że brakuje realnego zainteresowania tym, co oni chcą w zamian - jeśli nie nauka, to co? Jeśli granie na kompie przez pół roku, to co potem?

Foggy, tak sobie myślę, czy kiedyś zapytałeś syna - BEZ OSĄDU - czemu nie sprząta pokoju? Nie przeszkadza mu? Nie widzi sensu? Chciałby mieć własny system? Nie znosi, jak mu ktoś komentuje nad głową jak zmywa, sprząta, bo robi zawsze coś nie tak (przykład z autopsjii, zawsze źle sprzątałam, od tamtej pory mam awersję). Nie zależy mu na tym, żeby mieć na co dzień czyste schludne ubrania (ja to potrafię zrozumieć, mi samej nie zależy)? Czy w ogóle widzi trudność z higieną, co o tym myśli? Czy jest coś, co chciałby zmienić, a może wstydzi się o tym powiedzieć? Czy chciałby jakiejś pomocy w znalezieniu nowego zainteresowania? Czy chciałby się przytulić?