Parapetówka u Ajsi ;) - Netkobiety.pl

Mam namiary na dobrego prawnika

Szczerze mówiąc, ch*j z rudym. Tak jak oni na siebie patrzą...

Zazdraszczam

Nie ma co zazdraszczać, tylko tak sobie zrobić

Rh> świetny dowcip, naprawdę się uśmiałam. Tez bym nie chciała szukać .

Gorzej z kluczykami do auta

To jak? Dziś parapetówka z prawdziwego zdarzenia?

Pamiętam jedną parapetówkę typowo babską. Na parapecie stało jedzenie, tak jak na prawdziwej parapetówce być powinno . Siedziałyśmy na podłodze na poduchach i materacu. W pokoju pusto, ale i tak było wesoło.

Tak się zastanawiam, jak ma się ciężki okres w życiu czy jest jakaś metoda lub sposób by sobie z tym poradzić? Nie pytam o hobby, zainteresowania czy wyjścia do ludzi - to jest. Ale jak jest tego zbyt mało i brakuje "wypełniaczy" czasu by nie siedzieć bezczynnie patrząc w sufit jak lebiega to... co można jeszcze zrobić?

Niech mnie ktoś psytuli

Dziękuję

Życie mi się wali i jestem w kropce.

Potrzebuję przyjaciół w tym momencie bardzo.

Staram się

Nie jesteśmy tutaj tacy najgorsi Śmiało możesz walić jak w dym

Powiem w ten sposób... jestem trochę rozbity. Ale, że pora późna i jutro jest poniedziałek więc przełóżmy to na wcześniejszą godzinę

Dzięki!

Rozwód.

To jak to wyglądało, to co ze mną się przez to stało, to, że oboje nie potrafimy rozmawiać ze sobą, to, że to zamiast iść jakoś samoistnie do przodu zawsze było pod górkę pełne szpil i wzajemnego ranienia.

Odrzucaliśmy się już oboje. Nie wiem, czy działamy na siebie jak kocimiętka i głupiejemy przy sobie, czy lubimy jakiś sadomosachistyczny dziwny układ? Ja tak nie chce. Ja doskonale wiem czego ja chcę od życia tylko nie wiem czy ja to będę mógł mieć z nią.

Mam doła, wk*rwa, smutek, żal, rozpacz, gniew, radość, smiech, mętlik... wszystko jednocześnie.

Ja chce zmiany! Tak jak było być nie może bo to jest chore. Teraz się tylko zastanawiam, czy to czego ja chce da się poskładać z tego co było czy to będzie tylko chwilowy wzlot i po jakimś czasie będzie to samo. A z całą pewnością tego jak było do tej pory - nie chce.

Wolontariat? A ile tam płacą?
Ciekawy pomysł, rozglądnę się po mieście, może coś ciekawego wpadnie w oko.

Decyzja? Od słowa rozwód do słowa decyzja daaaaleka droga. Zwlaszcza jak są dzieciaki..
Z wieloletniego doświadczenia powiem Ci Harvey ze burzliwe związki mogą bardzo długo funcjonować, zwłaszcza z powodu jak to nazwaleś kocimiętki, ale strasznie to może przeorać i poranić.

PS..Harvey, nie chcesz zalozyć tematu parę pięter niżej? Boisz się netkobietek?
Zobacz Gary się nie bał..

Sony, wiem co to za słowo.. Takie jak bomba z opóźnionym zapłonem..można rozbrajać lub pozwolić wybuchnąć..

A to niech się Harvey tłumaczy
Ja niestety znam takie związki, jednego dnia rozwód, drugiego kocimiętka ) ale moze On ma inaczej..

Nie chce zakładać tematu bo wolę pogadać z osobami, które gdzieś kojarzą mnie a ja ich niż rzucać kolejny temat o cierpiętnictwie. Nie o to mi chodzi. Jestem na tyle ogarnięty, że znam przyczyny i skutki ciągu wydarzeń, który nastąpił i wiem, że tak dalej być nie może. Nie szukam odkupienia, nie szukam rozwiązania problemów, nie szukam zadośćuczynienia czy kary za winy. Tak jak Ela napisała, stoję przed bombą i zastanawiam się czy ją rozbrajać czy pozwolić wybuchnąć.

Tyle to ja wiem. Wina leży po obu stronach. Po równo. Nie potrafimy ze sobą w ogóle normalnie rozmawiać jak dorośli ludzie tylko żyjemy wyobrażeniem siebie sprzed iluśtam lat. Były awantury (z mojej strony, najczęściej po alko bo wtedy się już przelewało we mnie) by otworzyła oczy i w końcu zaczęła coś z tym robić. Żyliśmy obok siebie jak lokatorzy czy brat z siostrą zamiast jak mąż i żona. Na chwilę się poprawiało ale ta chwila szybko mijała. I tak to się kręci od wielu lat.

Najśmieszniejsze a zarazem najtragiczniejsze jest to, że teraz po tylu latach przed jej wyprowadzką w końcu zalążek rozmowy się pojawił i wychodzi na to, że oboje chcemy zmiany i mamy podobne cele o których nawet nie wiedzieliśmy bo ze sobą nie rozmawialiśmy. Nie chcemy tak żyć jak żyliśmy bo to nas męczy i wyniszcza oboje. Ja się tylko obawiam, że zmiana będzie chwilowa i znowu będziemy współlokatorami i wtedy znowu wpadnę w alko a ona się boi, że ja znowu wpadnę w alko - i tak powstaje błędne koło.

Zmiany muszą nastąpić. I to diametralne. Ja się tylko zastanawiam czy to czego chcę od życia będę mógł mieć z nią. Coś nas do siebie ciągnęło cały czas stąd pomysł o tej kocimiętce

Na tą chwilę mieszkamy oddzielnie. Dzieci nie mamy.

A bomba tyka

Harvey, Ty się w końcu zdecyduj, czy podajesz to swoje gg, czy nie  

W temacie motorowym, to mam za sobą historię jazdy jako pasażerka na pewnym skuterku. Nie potrafiłam usiedzieć prosto, tzn. ilekroć koleżanka kierujące skuterkiem hamowała, ja uderzałam ją w głowę, tzn. obijałam się o jej kask moim kaskiem   Wiem, ze ją to wkurzało, ale nigdy nie narzekła. Natomiast ja nie umiałam nad tym zapanować.

Jeśli chodzi o rozstania. Powiem szczerze że nie wiem, co doradzić(?). Nie byłam nigdy mężatką, rozstawałam się dwukrotnie, a to podobno nie to samo, chociaż zaangażowanie emocjonalne było ogromne. Poza tym to zawsze ja byłam tą osobą podejmującą decyzję o rozstaniu. I mimo że zawsze w chwili rozstania nie byłam emocjonalnie uwolniona, i wiązalo się to z szarpaniną, to byłam pewna swojej decyzji. Taka walka serca z rozumem Teraz kiedy napisałeś coś wiecej, widać że to żona podejmuje jakieś decyzje (wyprowadzka). Ciężka sprawa.

Czasami tak właśnie jest, ze z "obcymi" łatwiej się rozmawia, bo nie jesteśmy tak z nimi emocjonalnie związani, wtedy jest prościej...widze to po sobie, im jestem z kimś bardziej emocjonalnie związana, im bardziej mi na kimś zależy tym ciężej mi sie rozmawia o trudnych, bolesnych dla mnie rzeczach, taki paradoks niestety, bo nie chce ranić drugiej osoby, gdy wiem, ze moje słowa bardzo ja zabolą, wole przemilczeć...nie wiem jaka Twoja żona jest Harvey, ale może ma tak samo jak ja, dlatego ciężko sie z nią porozumieć...najgorsza jest obojętność wg mnie, jak juz nie ma żadnych emocji, wtedy już ludziom na sobie nie zależy, banał, ale taka prawda...
Przykro mi Harvey, ze tak Ci sie życie zawaliło, mimo, ze sie nie znamy, to jednak to co napisałeś mnie poruszyło...ale jesteś młody jeszcze, JESZCZE chyba mój rocznik, jeszcze sobie pozyjesz, no chyba, ze Ci dadzą to prawko na motocykl, to nie wiem jak długo nie warto marnować wg mnie życia i ciągnąć czegoś na siłę, nawet jak to wiąże sie z decyzjami które tak bolą...na tym poprzestanę, nie czuje sie kompetentna aby udzielać porad małżeńskich, po prostu chcialam powiedzieć, abyś sie trzymał

nie mogę edytować, wieć post pod postem...

Doczytałem że żona się wyprowadziła? Jeśli tak, to teraz masz prostą drogę do rozstania -- wystarczy nie pielęgnować relacji, nie podlewać kwiatka, on sam zdechnie już do końca, nie będzie żal wyrzucić. A jeśli już masz coś na nowo budować, to pewnie lepiej z inną osobą.

Dlaczego jestem taki radykalny? Bo jak była wyprowadzka, nie żyjecie razem, to znaczy, że już pękło i nie ma sensu sklejać. Ktoś już podjął decyzję, aby odejść. I odszedł.

Robiłeś awantury? To może dlatego odeszła. A może odeszła bo chciała odejść?

Hej, jest parę filmów o tym tytule, możesz zalinkować?

Cześć Miętusku Dzięki za miłe słowo

Też jestem tego samego zdania. Nie ma co żyć nadziejami tylko brać życie za jaja. Ten kwiatek był już nie podlewany od dłuższego czasu, przeczytałem Twoją radę gdzieś z innego wątku dużo wcześniej i do niej się od dawna zastosowałem Temu teraz mniej boli i mniej emocjonalnie do tego podchodzę

W sumie mniejsza o powody, tu zabrakło wszystkiego. Nie nastawiam się na sklejanie, spektakularne powroty, odetchnę pełną piersią i pójdę do przodu

W sumie filmu nie widziałem ale u nas było identycznie jak piszesz. Seksu też nie było. Nie będę walczył, nawalczyłem się już. Mam dość.

Dobrze, że nie mieliśmy dzieci, bo tylko ich by było żal.

Podczas ostatniej awantury powiedziałem jej żeby się wyprowadziła. Od wesela na którym byliśmy miesiąc wcześniej i była rozmowa by zacząć coś z tym robić nie robiła absolutnie nic. W końcu mi się znowu uzbierało i powiedziałem basta. Oczywiście po awanturze znowu kocimiętka i myślisz, że coś w końcu ruszy... to ruszyło do wyprowadzki. Tak więc, nie jestem pewien czy to jej decyzja czy moja czy może jakaś podświadomie wspólna. Ja wiem, że nie chce tak żyć, nie chce czuć się jak pies czekający aż pańcia rzuci okruszki ze stołu, nie chce żyć nie czując się kochanym i odganianym za każdym razem. Szkoda tylko tego, że to uczucie było szczere i prawdziwe z mojej strony i zawsze chciałem jak najlepiej dla niej ale tak być traktowanym przez kobietę, która zostawia ci rano liścik na kanapce z napisem "kocham" a jednocześnie ma Cie w dupie i to czego ty chcesz mało ją obchodzi? Czuję się oszukany, wykorzystany i tak jak bym dostał obuchem w twarz. Tylko za to, że kochasz to cierp bo jesteś nie wystarczający dla niej. Jak pierdzielony orbiter.

A cóż to za cechy? hmm? Może ja mam te cechy ale o nich nie wiem?
Czasem się zastanawiam, czy to ja jestem normalny czy ona. Ktoś z nas ma pi*rdolca.

To, że będę rozwodnikiem mi nie przeszkadza. Dużo jest takich osób i w dzisiejszych czasach ciężko kogoś znaleźć bez przeszłości w papierach. Ciężej znaleźć kogoś ogarniętego i takiego... normalnego?
Nie żyję nadzieją, że ona wróci. Nie żyję w rozpaczy. W końcu chce zacząć żyć normalnie! A jak sobie zachcę to w weekend do Krakowa na kawę pojadę

Tym czyli z nami, tym związkiem.

Zarzut? Hmm:
- chyba największy będzie taki, że zawsze byłem na końcu. Jak masz psa to wiesz, że czeka na okruszki ze stołu by coś mu skapnęło... a ja jestem ta mysz w norze co czeka aż pies skończy.
- braku miłości, takiej zwyczajnej codzienności i by to szło jakoś normalnie bez szarpaniny o wszystko.
- braku rozmowy, od tych poważnych do tych o pierdołach.
- braku seksu i dopasowania w tym zakresie.
- olewającego stosunku do mnie, bo gdy siedzimy razem na kanapie to woli telefon ode mnie.
- ogólnej stagnacji i bezczynności.
- życie jak dziadek z babcią gdy masz 34 lata na karku i jednak masz te chęci i możliwości by coś ze swoim życiem robić.
- stwierdzenia na koniec, że jestem introwertykiem po 10 latach wspólnego mieszkania... no gdzie u ch*ja?!
- odcięcie mnie od znajomych bo wszystkie koleżanki to kochanki.
- życie jak współlokatorzy lub jak brat z siostrą.

I mógłbym tak wymieniać pewnie całą noc... ale zarys masz.

Ja lubię zarabiać pieniądze, lubię mieć ich zapas na czarną godzinę bo czasy są niestabilne a ja lubię stabilizację i spokój, ale nie poświęcam się zarabianiu dla samego zarabiania. Pieniądze są potrzebne do życia ale żyć bez nich też się da

Harvey, byłeś kiedyś chory? w problemach w pracy, w rodzinie? Zaopiekowała się wtedy Tobą?

Katar czy przeziębienie to nie choroba, ja nie choruję.
Problemów z pracą nie mam od 8 lat.
Problem w rodzinie był w lutym gdy umarł mi dziadek - wcześniej brak.

Nie opiekowała się mną jak mężem. Tylko jak bratem lub współlokatorem.

pytałam żeby ustalić, czy kompletnie miała Cię gdzieś..
Chyba wiem, co masz na myśli.. ale tego niestety nie da się wynegocjować. I to nie zależy od stażu czy wieku. są tacy co rok po ślubie odganiają partnera jak muchę i tacy, co  w wieku 80 lat z błyskiem w oku odkładają sztuczne szczęki do szklanki

Tak się zastanawiam czy coś napisać, bo zaraz jeszcze wyjdzie, że podzielam poglądy panów od BS ale co tam drinknąłem sobie, to i śmiałość przyszła Przyznaję, że nie ogarniam wszystkich punktów poza jednym. Wniosek z tego plus wrażenia za całokształt żeś sympatyczny, miły facet. Teraz odniesienie do panów z BS - sympatyczni i mili dostają po dupie najbardziej. Szczególnie od kobiet, chociaż wszem i wobec ogłaszają, że ich ideałem jest facet sympatyczny oraz miły. Moja kobita też zerknęła, a twoje posty i ciebie kojarzy. Powiedziała - nie żal się na babskim forum. Masz problem z kobitą, to nią potrząśnij i ustaw do pionu ale się nie żal. Koniec cytatu, bo dalszą część ocenzurowałem
Ode mnie, nie zapijaj smutków i problemów. W niczym to nie pomaga, nic nie ułatwia. Taką żelazną regułę sobie wypracowałem na bazie dzieciństwa w rodzinie alkoholika ale wypić lubię, czemu nie.

Piszę z tel

Ja myślę że nie było miedzy wami chemii. Albo szybko się skończyła. Jak poznałam męża to bardzo mi imponował swoją wiedzą i uznałem że jest bardzo odpowiedzialnym facetem czyli że nadaje się na ojca. Pamiętam jak dzisiaj że gdy pierwszy raz się do niego przytuliłam poczułam takie ciepło i żar ciezko to nazwać. Czułam że pasujemy do siebie i to się nie zmienilo. Co to znaczy że nie opiekowala się Tobą jak mężem. Może uważa że nie potrzebowałes opieki. Albo denerwuje ją gdy zbytnio się nad Sobą  rozczulasz. Czasem faceci lubią jak partnerka im matkuje ale czy to jest partnerstwo?