Uczciwość a obniżanie poprzeczki - Netkobiety.pl

Myślę, że z tym obniżaniem poprzeczki nie chodzi o to, żeby być z kimś "z braku laku". Chodzi o to, żeby dać sobie szansę na poznanie kogoś, kogo by się skreśliło na pierwszy rzut oka. Bo może być tak, że osoba przeciętnej urody przy bliższym poznaniu oczaruje nas tak, że nagle zacznie się bardzo nam podobać fizycznie. Albo ktoś, kto pozornie nie umie sklecić zdania, gdy się ośmieli stanie się bystrym interlokutorem. Ale tu trzeba dać drugiej osobie się zaprezentować, jednocześnie mając na uwadze swoje wymagania.
Potem może się okazać, że to co wydawało się takie istotne, przy innych zaletach danej osoby schodzi na drugi plan.

Edit: A tak w ogóle to "wymagania" są bez sensu. Trzeba mieć świadomość własnych preferencji. Np. mnie podobają się szatyni, którzy jak ja nie lubią futbolu, ale lubią boks. Ale to nie oznacza, że ktoś, kto lubi futbol jest skreślony.
Z kolei to, o czym mówią osoby z niby wysokimi wymaganiami "szczery/a, wierny/a, z dobrym charakterem" itd. to dla mnie nie są cechy, które można szybko zweryfikować, o ile w ogóle można. Więc takie osoby blokują sobie same szanse na związek, bo mają kryteria, których nie mogą obiektywnie zweryfikować i odtrącają osoby tak naprawdę na podstawie " widzimisia"

Gorzej bedzie, jesli bedziemy chcieli jednak zerwac, a ta druga strona zdazy sie zaanagazowac, zakochac.

Mimo to trzeba probowac i dawac sobie szanse na poznanie sie.

Ale mi nie zależy, żeby to uchwycić, czy jakoś zdefiniować. Mówię tylko, że wg mnie "wysokie wymagania" nie muszą wcale oznaczać konkretnych cech.

Takie pitu pitu, a tak po prawdzie o fizys drugiej strony się rozchodzi, prawda Autorze??

Tycho, chyba myślimy o czymś innym. Mnie chodzi o to, żeby poznać kogoś po prostu, bez parcia na związek. Żadnego dawania szansy na zasadzie, że może się przekonam do tej osoby, choć wiem, że to nie to. Przecież można zwyczajnie kogoś polubić i nie wiązać się z nim. Tylko, jak zaznaczyłeś, druga strona może się zakochać. Cóż, trzeba być wobec siebie nawzajem szczerym i nie zwodzić. To działa w dwie strony: i ja mogę się zakochać w kimś, kto tylko mnie lubi.
No i nie wiem, jak Ty, ale ja zakochania nie pomylę z lubieniem kogoś . Conajmniej pożądanie różni te dwa uczucia. Skąd masz to przekonanie, że nie poznasz różnicy ?

Jeśli chodzi o intuicyjne odrzucanie potencjalnych partnerów, bez określenia konkretnego powodu, to ten, kto tak robi ma raczej problem ze sobą, z lękiem przed bliskością czy zaangażowaniem

FIZYS

Raczej już przeciętność jest bee...

Ale cosik Autor nie bardzo ma chęć się odnieść do tego przypuszczenia.

Zależy od formy znajomości. Jeśli ta osoba występuje naturalnie w Twoim środowisku, spotykasz ją regularnie, to tak, zgadzam się. Ale jeśli poznajesz kogoś w klubie, albo przez Internet i w zasadzie jedyną formą spotykania się z tą osobą są randki, to trzeba się kiedyś jasno określić.

Różnicę poznam. Tylko, że nie musi mnie to uchronić od konsekwencji polegających na wdepnięciu w coś w czym nie chce się do końca być.

Tego akurat nie rozumiem. Moim zdaniem trzeba raczej określić konkretny powód, dlaczego chce się z kimś być, a nie dlaczego nie chce. Odrzucanie jest przecież normą.

Trzeba dojrzeć i zrozumieć, że ludzie mają wady. Każdy jest zbiorem wad... ale też dobrych cech. Najważniejsze po czym oceniam ludzi teraz to poziom ich moralności, w sensie inteligencji emocjonalnej, tendencji do szanowania lub lekceważenia innych osób, empatii.

Poprzeczka oddziela ludzi, którzy nas pociągają i z którymi mamy ochotę się spotykać od pozostałych. Wśród tych pozostałych jest szeroka gama, bo są tacy, że nie mamy nic przeciwko by się spotkać od czasu do czasu, i tacy, których nie chcemy wcale znać. Obniżanie poprzeczki, to robienie rzeczy, które nie wynikają do końca z naszej natury, ale raczej z przyjętej strategii, bo strategia naturalna określana jest przez środowisko właśnie jako "zbyt wysokie wymagania".

To akurat jest dosyć jasne. Chcesz to się spotykasz. Nie chcesz to nie chcesz.W szkole, czy na studiach , czy w pracy miało się znajomych, niektorych się lubiło a innych nie i nie zastanawiał się człowiek,  czy kogoś lubi czy nie. To się po prostu działo.

Co jeśli takie podejście wiąże się z długotrwałą samotnością?

No nic. Przecież jak nie chcesz, to się nie będziesz zmuszał,  bo to bez sensu.

Bo twierdzę, że kosmiczne wymagania to tylko zasłona dymna dla mniej lub bardziej uświadomionego celowego pozostawania samotnym.

Tycho, tylko, ze jezeli ten ideal jest kombinacja supermodelki ze swieta, noblistka i Wonderwoman, to po prostu NIGDY nie zostanie osiagniety, co dla osoby, ktora tak naprawde boi sie zwiazku i bliskosci, jest perfekcyjnym zapewnieniem, ze zawsze beda sami. Moga w ten sposob bezpiecznie pitolic innym, ze przeciez szukaja swojej drugiej polowki, a jednoczesnie miec 100% pewnosc, ze nic sie w ich zyciu nie zmieni. Taka wewnetrzna hipokryzja. Gwoli scislosci, ona nie zawsze jest swiadoma.

Ludzie maja wymagania w wiekszosci, co jest zupelnie normalne. Ja np nie chcialabym na partnera kogos niewyksztalconego, z niskim ilorazem inteligencji, bez poczucia humoru, ciapowatego, chcacego miec dzieci czy tez upartego na mieszkanie w wielkim miescie. Na szczescie, bez problemu mozna znalezc mezczyzne, ktory zadnej z tych cech nie posiada. Problem zaczyna sie wtedy, kiedy wymagania sa TAK wysrubowane, ze NIKT ich nie spelnia. Wtedy nalezy sobie zadac brutalne pytanie: Czy ja faktycznie chce wogole byc w zwiazku?

Nic na siłę Tycho. Poznawaj nowe osoby, bądź otwarty na ludzi, samo zaskoczy.
Randki moim zdaniem max 2. potem friendzone.
Znałam taką jedną.. I w 5 sekund trafił ją piorun dla faceta niższego od niej- a zawsze musiał być min15 cm wyższy itp wymagania- osobowość faceta przebiła wszystkie te bzdury- już 8 lat po ślubie
Wyluzuj i otwórz się na ludzi.

W moim przypadku to nie działa.

Moim zdaniem pod płaszczykiem wybierania, przebierania, odrzucania kryją się obawy osoby, która tak postępuje. Może lęk przed bliskością, albo lęk przed odrzuceniem, albo oba na raz, albo jeszcze inne.
Wydaje mi się, że taki lęk można nieco zredukować "angażując" się w związek z kimś, na kim tak naprawdę średnio zależy, bo wtedy ani nie będzie się dążyło do bliskości, ani nie zaboli tak bardzo, gdy ze związku nic nie wyjdzie.
Mniejsza z tym.
Punktem równowagi może być przyjrzenie się własnym lękom, ale także pragnieniom oraz temu, co się kryje zarówno pod obawami, jak i pragnieniami. Uświadomienie sobie ich pozwala je w pewnym stopniu kontrolować.

Bardzo często w swoich wypowiedziach kierujesz się poglądem, że faceci nie są wiele warci i to jest przyczyną ich problemów. To trochę taki pogląd wytrych, który pasuje do każdej dyskusji i w zasadzie ją kończy, bo opiera się na założeniach, których nie zweryfikujesz i nie prowadzi do niczego konstruktywnego.

Dlatego nie spłycajmy tej dyskusji i przyjmijmy może, że jednak mam co nieco do zaoferowania, i w zasadzie nie jest to związane z tematem dyskusji.

I ja też. Pożądanie, chemia, fizys - to wszystko oczywiste, ale nic mi po tym, jeśli delikwent nie podoba mi się jako cżłowiek.

Tycho, to skoro przyznajesz już, że nie mówimy ogólnie, tylko o Tobie, to napisz, jakie masz te wymagania i co oferujesz w zamian :-)

Też mnie ubawiło to rozróżnienie na ludzi i kobiety

A przytoczone przez Garego cechy, które służą mu do "oceny wartości" ludzi(?) są jak najbardziej pożądane, ale wcale nie jednoznaczne.
Bo np. dla narcyza, którego wszelka aktywność sprowadza się do ukierunkowanej na siebie gratyfikację, kryterium doboru partnera czyli "ocena wartości" odbywa się poprzez wyczulenie na zainteresowanie (nawet bardziej zachwyt) nim samym oraz posiadanie przez partnera cech, które wzmacniałoby samoocenę narcyza, czyli fizo, pozycja i prestiż wybranka. Dla narcyza cechy wskazane przez Garego to tylko pustosłowie.

No ale jakie to ma znaczenie? Rozne rzeczy są istotne dla roznych ludzi, a ja nie potrzebuje być przez nikogo ocenianym. Bardziej interesują mnie wasze przemyslenia na temat jak szukać takiego punktu równowagi. W koncu, niezaleznie od tego ile samemu sie oferuje, ten punkt mozna odnalezc.

Ludzie mają w głowach jakieś wizje "idealnego" partnera. Rzecz w tym, że ta wizja to jedynie pewien zarys. Szkielet. Coś jak przepis na bigos - wiadomo, że z zasady składa się z kapusty i mięsa. Reszta to już tylko dodatki. Ale to właśnie te dodatki sprawiają, że każdy bigos jest inny. To właśnie te dodatki sprawiaja, że babciny bigos smakuje zajemniamuśnie, a bigos ciotki jest nie do przełknięcia. Ale przecież oba to wciąż kapusta z mięsem!

Dlatego wbrew pozorom ważniejsze jest nie to, jakie  cechy partner powinien posiadać, ale to jakich cech nie jestesmy w stanie zaakceptować

Bo jak ktos jest miłośnikiem bigosu, ale nie znosi grzybów to łatwiej mu bedzie zaakceptować takiego gołąbka, bo chociaż wymieszany z ryżem, i kapusta trochę inna, i mięso nie takie, to jednak wciąż jest to kapusta z mięsem i nie ma tych cholernych grzybów! 

No ale jak ktoś się uprze na bigos, to bedzie szukal do usr*** smierci idealnego "babcinego" bigosu i bedzie slepy na gołąbki, mielonego z modrą kapustą, schabowego z surowka z kiszonej kapusty, nie wspominajac o takim kapusniaku - chociaz każda z tych potraw zawiera to, czego szukajacy pragnie - kapustę i mięso.

Genialne!

.

Hmm, ja bym wgl była przeciwna poznawaniu ludzi za pomocą jakiejś strategi i uniwersalnych zasad.
Może jestem osamotniona w mojej opinii ale nie uważam, żeby istniało coś takiego jak uniwersalne zasady albo uniwersalny złoty środek w ustawianiu poprzeczki. Nie wiem jaką metodą by to miało być ustalone. Nawet jeśliby to jakoś określić to to jest obarczone ogromnym marginesem błędu bo nawet najbardziej teoretyczna, neutralna, prawdopodobna strategia wcielona w życie okazałaby się obarczona wieloma wyjątkami, "ale" i przede wszystkim niepowodzeniami.
Nie wiem skąd Twoje kalkulacyjne podejście do tematu którego właściwie nie da się na zimno przekalkulować, nie wnikam w to skoro wyraźnie nie życzysz sobie o tym rozmawiać, ale nie wiem, czy da się wgl jasno ustalić to, co próbujesz ustalić w jakieś ramy

No dokładnie. Jak ktoś wcześniej napisał : podoba Ci się osoba, to się spotykasz, nie podoba się, to się nie spotykasz.
A nie jakieś ustalanie, do jakiego stopnia może ktoś się nie podobać, żeby warto się było umawiać.
Dla mnie najlepiej zwyczajnie się poznawać i utrzymywać znajomości z wieloma osobami bez parcia na związek i wtedy właśnie są największe szanse, że spotka się kogoś, z kim zaiskrzy.

Takie wnioskowanie przez czytanie mojej własnej samooceny jest jak badanie atomów przy pomocy lupy. Owszem, jeśli znasz się na psychologii w pomyślnych okolicznościach możesz wykryć (a w zasadzie jedynie stwierdzić wyższe prawdopodobieństwo) jakiejś rzadkiej, potencjalnie patologicznej cechy, mającej charakterystyczne i klarowne symptomy, typu choroba psychiczna, socjopatia, itp. Ewentualnie stwierdzić czy ktoś jest inteligentny czy nie. To wszystko. Natomiast człowiek to cały wachlarz cech, które pozostają dla Ciebie ukryte, zwłaszcza te najistotniejsze. Przecież nawet nie jesteś w stanie ocenić mojego wyglądu, bo nawet jeśli powiem, że jestem przystojny to co to oznacza? Nie przyjęliśmy wspólnej definicji "bycia przystojnym" i Ty zobaczysz w myślach kogoś innego niż ja i na tej podstawie będziesz wypowiadać się na temat moich możliwości. A to tylko jedna z niewiadomych. Czy to wg Ciebie rozsądne?

Nie, bo to nie są obawy o samo ocenianie mnie, bo mam wysoką samoświadomość jak i znajomych, którzy mnie znają i na których ocenie mogę polegać. To są obawy, że ta dyskusja zdryfuje w kierunku zabawy w głupi X-factor, nie dostarczając mi żadnej nowej wiedzy i pozostawiając mnie w poczuciu zmarnowanej pisaniny.

E... przecież mówimy o ocenie, a konkretnie o ocenianiu ciebie przez innych, a nie o twojej SAMOocenie. To może być freudowska pomyłka
Ciekawe, bo im więcej czytam sobie różne psychologiczne publikacje i im dłużej siedzę na forum, tym bardziej widzę, jak BARDZO pod różnymi ludzkimi zachowaniami kryje się potrzeba podtrzymywania własnej w miarę wysokiej samooceny, reputacji itp. Wynika to bezpośrednio z tego, że jedną z podstawowych potrzeb człowieka jest potrzeba afiliacji, potrzeba przynależności, potrzeba bycia akceptowanym przez grupę. W sumie to logiczne, bo trzeba chyba osiągnąć poziom Jezusa lub Buddy, żeby wyjść całkowicie poza siebie.

Nie zrozumiałaś mnie. To nie była pomyłka, miałem właśnie na myśli SAMOocenę. Przecież jeśli prosicie mnie abym napisał, co ja sam mogę dać drugiej osobie, to czymże to jest jak nie SAMOoceną? Wy z kolei możecie dokonać oceny tego czy wnoszę dużo czy mało, ale ta wasza ocena nadal jest obarczona błędem mojej subiektywnej samooceny. Tyle, że ja tej waszej oceny, zwłaszcza tak zniekształconej, nie potrzebuję

Jeśli próbujesz mi zasugerować, że właśnie próbuję tu podtrzymać swoją wysoką samoocenę, to chyba coś z Twoim wnioskowaniem jest nie tak. Gdyby mi na tym zależało, to przecież obnażałbym się tu na potęgę, chwalił i pisał o sobie jak najwięcej, prawda? A jeśli milczę o sobie, to znaczy, że nie potrzebuję by mnie tu ktoś dowartościowywał, akceptował itp. Wygląda to jakbyś miała pewne z góry przyjęte poglądy i dopatrywała się ich potwierdzenia nawet tam, gdzie wnioski są dokładnie przeciwne.

Nie zgadzam się. Z tej przyczyny, że Ty cały czas rozumujesz w kategorii oceny MNIE i dziwisz się, jak mogę czegoś takiego wymagać nie pisząc nic o sobie. Tylko, że mnie nie o to chodzi.
Jeśli zadałbym pytanie, jak optymalnie dzielić czas na różne aspekty życia, można oczywiście wypytywać: "a kim jesteś?", "a ile zarabiasz?" itp. Można też dać pewne uniwersalne rady, jak choćby to, by nie rozdrabniać się na wiele aktywności tylko wybrać te, które sprawiają nam najwięcej radości i w których przejawiamy jakiś talent, albo jak porzucić pewne czasochłonne nałogi. 2 podejścia do tego samego problemu, pierwsze - szczegółowe, dające rozwiązanie tylko w konkretnym przypadku, drugie - ogólne, dające mądrość pozwalającą na samodzielne szukanie rozwiązań w różnych przypadkach. Czegoś takiego oczekuję od tej dyskusji, ale widzę że większość z Was nie chce albo nie potrafi dyskutować na bardziej abstrakcyjnym poziomie. 

Pisałem już, nie boję się waszej oceny, tylko wiem, że wasza ocena, pomijając fakt, że z założenia obarczona błędem, nie jest mi do niczego potrzebna. Sugerując, że się czegoś boję, a do tego sugerując przyczyny tego strachu, dokonujesz brzydkiej manipulacji.
Czy nie potraficie uszanować, że chcę rozmawiać na temat, który zaproponowałem, tylko musicie wszystko sprowadzać do płaszczyzny osobistej? Jeśli nie macie nic w tym temacie do powiedzenia, to po prostu nie piszcie, a nie domagajcie się ode mnie bym go zmienił na taki jaki wam pasuje.

Niebezpieczeństwo, że trafi się ktoś lepszy istnieje zawsze, więc to pytanie można w sumie zadać każdemu, choć oczywiście widzę różnicę między dwoma modelami "nad poprzeczką" a takimi dwoma, które poprzeczka dzieli. Nie wiem co bym zrobił - nie byłem w takiej sytuacji. Pewnie zależy od stopnia zaangażowania. Może zaangażowanie pozwala awansować spod poprzeczki nad nią . W każdym razie jak dotąd nie trafił mi się nikt nad poprzeczką, z kim udałoby mi się związać, więc takie ryzyko jest bardzo małe.

PS. To było właściwe pytanie w temacie, czyli jednak można dyskutować w sposób o jaki mi chodzi (to tak w ramach konstruktywnej krytyki)