'Niebieski wieloryb' - śmiertelna gra dla nastolatków - Netkobiety.pl

Nie ogarniam rozumowania typu "Nastolatek to dziecko?" W takim bądź razie- nastolatek to dorosły? Uważam, że w wieku nastoletnim trzeba poświęcić dziecku tyle samo uwagi, ile w wieku młodszym. Należy pamiętać, że wówczas kształtuje swój światopogląd i przygotowuje się do wejścia w dorosłe życie, które będzie trwało znacznie dłużej niż beztroskie dzieciństwo. Być może wtedy nawet potrzebować więcej zainteresowania niż wtedy, kiedy miał lat 6.
W końcu może zdarzyć się tak, że "nastoletnia decyzja" będzie miała ogromny wpływ na jego przyszłość i resztę życia.

Owszem, umiejętność samodzielnego podejmowania decyzji i świadomość ich konsekwencji jest wspaniałą cechą u nastolatka, ale każde dziecko jest inne. Są takie, które same poradzą sobie z wiekiem dojrzewania, a są takie, które się na tym wyłożą. Czy argument, że nastolatek to nie dziecko, zatem potrzebuje mniej uwagi jest wart przegapienia problemu, który może zaowocować w przyszłości?

Zależy co masz na myśli pisząc bezproblemowe. Bezproblemowość też może być problemem. Może się za nią kryć coś, czego my- dorośli nie widzimy. Dziecko rzadko określa się samo mianem bezproblemowego. To otoczenie je takim kreuje.
Moim zupełnie subiektywnym zdaniem każdy nastolatek potrzebuje uwagi. Jeden mniej, drugi więcej, ale zawsze.
Poza tym, Olinko, z tego co widzę napisałam wyżej, ze każde dziecko jest inne. Nie sądzę zatem, abym wszystkie "wyrzuciła do jednego wora".

Jezeli nastolatek to dziecko (w pelnym tego slowa znaczeniu) to wedlug prawa cywilnego, i karnego nie moze zostac ukarany za swoje czyny jezeli nie ukonczyl 13 roku zycia. Potem juz zaczyna sie od niego wymagac troche odpowiedzialnosci. Przewiduje to nawet prawo.

Odpowiedzialnosc dzieci powyzej 13 jest ograniczona, ale jednak jakas tam juz istnieje.

Wiec albo traktujemy dzieci jak dzieci  wydluzajac im to dziecinstwo w nieskonczonosc - ale wtedy nie mozemy oczekiwac, ze ta odpowiedzialnosc za swoje czyny bedzie rosla (bo niby jak, skoro ciagle ich chronimy przed calym zlem swiata) albo w koncu zaczynamy wyznaczac granice - tym samym oczekujac, że to nastoletnie dziecko w koncu zacznie przeksztalcac sie w doroslego.

13-letnie dziecko bez problemu powinno odrozniac podstawowe zasady dobre/zle, moze gubic sie w niuansach, ale znaczenie slowa "samobojstwo" powinno znac doskonale.

Jezeli dziecko tego nie rozumie, to jest to wina rodzica, a nie gry.

13 letnie dziecko powinno znac pewne zasady co mozna, co nie mozna, co jest ok, co jest niebezpieczne i jakim zachowaniem mozna skrzywdzic innych.

Takie dziecko bez problwmu zrozumie na czym polega niebezpieczenstwo tej gry. Dziecko pozostawione samo sobie nie bedzie mialo tej wiedzy i moze dac sie wciagnac. Nadal jednak nie jest ro wina gry, ze istniwje.

Jezeli ja nie nauczylabym swojej corki zasad poruszania sie po ulicy to w momencie wypadku, jezeli wejdzie pod samochod bezmyslnie - nie jest to wina ani kierowcy (tworcy gry) ani tym bardzoej samochodu (gry).

W inmym watku poruszony jest temat molestowania wsrod nastolatkow - w jaki sposob niby mozna wymagac respektowania pewnych granic w jednej dziedzinie a w innej tlumaczyc zachowania tychze "dziecinnoscia".

Albo jestesmy konsekwentni i wymagamy jakiegoa rozwoju spolecznego od tych "dzieci" we wszystkich dziedzinach, albo wcale a nie traktujmy raz tak, raz tak, bo kiedy to dziecko ma wiedziec w ktorym momencie nadal mu wolno byc dzieckiem, a kiedy juz nie. Ma zgadywac?

O grze podobnej do słoneczka to ja usłyszałem pierwszy raz w liceum i to było w czasach jeszcze "przedinternetowych" To nie portale i gazetki ją wymyśliły.

Kwestią podstawową ile tak naprawdę wpływu ma sam rodzić na kształtowanie się młodego człowieka, a patrząc uczciwie ma tak naprawdę jej dość mało. Powiedzmy sobie szczerze: dziecko w 6-7 "wybywa" do szkoły, poznaje świat poza domem. W tym momencie zaczyna się już praktycznie ciągle już trwający wpływ środowiska. Ten wpływ będzie z wiekiem rósł analogicznie pomniejszając obraz rodzica jako autorytetu. Kulminacją  tego jest proces dojrzewania gdzie, tak jak to pisała Ewika praktycznie każdy jest autorytetem poza rodzicem a najlepiej to ja wiem wszystko sam. My możemy mówić, tłumaczyć pewne zasady rządzące światem ale tak naprawdę to tyle. Nie jesteśmy w stanie przewidzieć co on z tym zrobi. Może nawet wszystkie te nasze kazania i lekcje wywalić do kosza... bo tak, i co wtedy?

Analogiczny przykład: co roku w samej Polsce notuje około 800 wypadków z uszkodzeniem kręgosłupa. 60% z nich jest spowodowana skokami do płytkiej wody. Na nic tłumaczenia lekarzy i ratowników co sezon, że to niebezpieczne. Na nic pogadanki w szkole z cyklu "bezpieczne wakacje".

Warto sobie zdać sprawę z tego na jakich polach i do jakiego stopnia mamy na coś wpływ, na jakich nie. Jeżeli ktoś jest w stanie zaryzykować życie i zdrowie dla odrobiny fanu to nic z tym nie zrobisz.

Owszem, rodzic ma na dziecko wpływ tylko określony i tylko do pewnego momentu, ale ten wpływ jest ogromny, nawet jeśli nie do końca zdajemy sobie z tego sprawę. Na autorytet musimy sobie jednak zapracować i jeśli uda nam się go zbudować, to będzie on nie do ruszenia. To ciężka i mozolna praca, ale możliwa do osiągniecia. To rodzic kształtuje dziecka charakter i osobowość na pierwszym, nierzadko najważniejszym etapie jego życia, by potem na zbudowanym fundamencie pozwolić mu wejść w środowisko rówieśnicze, w którym będzie musiał radzićjuż sobie sam. Jaki damy mu potencjał, tak będzie sobie radzić.

Kazania, lekcje? Nigdy w życiu swojemu synowi nie wygłosiłam typowego, bezsensownego kazania - trudno oczekiwać, by jakikolwiek młody człowiek poddał się woli zrzędzącego dorosłego. Może tu właśnie tkwi problem, że wielu rodziców NIE potrafi rozmawiać ze swoim dzieckiem w sposób właściwy - bez tego moralizatorskiego tonu, pouczań, nakazów pozbawionych wyjaśnień, które do dziecka zwyczajnie nie przemawiają.

Moim zdaniem dziecku trzeba dać tzw. kontrolowaną swobodę, ufać mu, ale gdzieś tam z boku dyskretnie czuwać, a przy tym samemu też trzeba zbudować sobie jego zaufanie, choćby po to, że jeśli pojawi się problem, to być tą osobą, do której przyjdzie po pomoc. Nie zapominajmy także, że kontakt z dzieckiem wypracowuje się od pierwszych chwil po jego narodzeniu, a potem stale się go wzmacnia, dzięki czemu mamy możliwość swoje dziecko poznać na tyle, aby wszelkie niepokojące sygnały potrafić zauważyć i w porę reagować.

Wszystko sprowadza się do balansu pomiędzy totalnym olewaniem dziecka, a właśnie prowadzeniem go za rączkę. To jest właśnie różnica między rodzicem a świadomym rodzicem. Świadomy rodzic będzie umiał ten balans znaleźć. Doszukiwanie się problemu na siłę, nawet tam gdzie go może nie być także prowadzi do paranoi typu wspomniane tu już sugerowanie introwertykowi jakoby miał problemy społeczne. Jeszcze jedno, nie da się być obecnym w życiu drugiej osoby wbrew jej woli. Człowiek ci powie tyle ile chce, nie więcej, nie mniej. Moi rodzice są takim typem ludzi, dla których rodzicielstwo=kontrolowanie każdego aspektu życia dziecka, mówienie mu jak ma żyć, bo inaczej jest źle. Efekt był taki, że mieszkałem z nimi, żyłem z nimi pod jednym dachem, ale równie dobrze mogli dla mnie nie istnieć.

Niezależnie od tego jakiego tonu użyjesz, moralizatorskiego czy wyrozumiałego, w jakie słowa będzie to ubrane dla dziecka zawsze będzie to lekcja bądź kazanie. Użyłem tu pewnego skrótu myślowego. Chodzi mi bardziej o to, że dorastanie to proces, proces walki pomiędzy tym co ty chcesz mu przekazać, jakie wartości, jakie zasady, a tym jakie zasady są konieczne do, nie zawsze bezpiecznego za to swobodnego, poruszania się w jego świecie. Świat jaki widzi młody człowiek, a świat jaki ty twierdzisz że jest to są dwa różne światy. Ja zawsze mówiłem i będę mówił, że rodzice z zasady są przynajmniej pokolenie spóźnieni i to co nam wpajali niekoniecznie musi być adekwatne do czasów w których my żyjemy. Jeżeli nastolatek zobaczy, że rodzić wpaja mu prawdy, które kompletnie nie mają pokrycia w otaczającej go rzeczywistości, bądź utrudniają mu poruszanie w niej to zwyczajnie je odrzuci w procesie dorastania. Tutaj znowu wracamy do punktu wyjścia, że możemy tłumaczyć, wyjaśniać i uświadamiać, ale ostateczna decyzja należy koniec końców do tego młodego człowieka.

Nie, to nie jest dorosły. To jest ktoś pomiędzy. Ale ma juz na tyle rozumu, by potrafić myśleć za siebie. We mnie rodzice wtłoczyli, że tak powiem, świadomość, że będą sytuacje, w których będę musiała myśleć sama za siebie, bo ich nie będzie, by mi pomóc, będę musiała sama podjąć decyzję, nauczyli mnie niezależności, tego, by nie zachowywać się jak owca w stadzie. I tak, da się nastolatka tego nauczyć, wystarczy poświęcić mu uwagę, rozmawiać i ufać, wyuczyć na inteligentną osobę i tak traktować. Teraz rodzice nie mają żadnych wymagań wobec dzieci, dzieci za nic nie ponoszą konsekwencji. Jak się mają nauczyć podejmowania decyzji i odpowiedzialności?

I tu się zgadzam, mniej więcej to samo usiłuję powiedzieć.

Media przyczyniły się do popularności tej gry, bez nich mało kto by o niej usłyszał.

Czyli sprowadza się to do jednego: gra sama w sobie niczemu nie jest winna. Problem jest z tymi dzieciakami i ich rodzicami.

Oto lista zadań "Niebieskiego Wieloryba". Gra należy do popularnego obecnie gatunku wyzwań:

1. Wytnij żyletką „f50” na twojej ręce, wyślij zdjęcie do swojego ‚opiekuna’
2. Wstań o 4:20 rano i obejrzyj psychodeliczne i straszne filmiki, które wyśle ci opiekun
3. Potnij swoje ramkę wzdłuż swoich żył, nie za głęboko, tylko 3 rany. Wyślij zdjęcie do swojego opiekuna
4. Narysuj wieloryba na kartce, wyślij zdjęcie do opiekuna
5. Jeśli jesteś gotów, by zostać ‚wielorybem’ wytnij TAK na swojej nodze. Jeśli nie – potnij się wiele razy (ukarz się)
6. Zadanie z szyfrem. Wytnij „f40” na ręce, wyślij zdjęcie do opiekuna
7. Napisz #jestem wielorybem w swoim statucie na FB
8. Musisz pokonać swój lek
9. Wstań o 4:20, idź na dach (im wyższy, tym lepiej)
10. Wytnij wieloryba na swojej ręce, wyślij zdjęcie
11. Oglądaj straszne i psychodeliczne filmiki przez cały dzień
12. Słuchaj muzyki, którą opiekunowie ci wyślą
13. Potnij swoje usta
14. Wbijaj igłę w swoją rękę wiele razy
15. Zrób coś bolesnego dla siebie, obrzydź siebie
17. Idź na najwyższy dach jaki znajdziesz, stań przez jakiś czas na krawędzi
18. Idź na most, stań na krawędzi
19. Wdrap się na żurawia, albo przynajmniej spróbuj
20. Opiekun sprawdzi, czy jesteś wierny
21. Porozmawiaj z innym „wielorybem” (graczem albo opiekunem) na Skype
22. Idź na dach, usiądź na krawędzi z dyndającymi nogami.
23. Inne zadanie z szyfrem
24. Sekretne zadanie. Spotkaj się z „wielorybem”
25. Opiekun wyjawia ci datę twojej śmierci, musisz ją zaakceptować.
26. Wstań o 4.20, idź na szyny kolejowe (odwiedź każde jakie znajdziesz)
27. Nie rozmawiaj z nikim przez cały dzień
28. Złóż przysięgę, że jesteś „wielorybem”
29. Każdego dnia wstawaj o 4:20 rano, oglądaj straszne filmiki, słuchaj muzyki która „oni” [opiekunowie] ci prześlą, tnij się raz dziennie, rozmawiaj z „wielorybem”
30. Skocz z wysokiego budynku. Odbierz sobie życie

Przeczytajcie i ciekawe przy którym punkcie stwierdzicie że gra robi się niebezpieczna. Ja dałem listę do przeczytania swojej 15-letniej kuzynce. Przy trzecim punkcie stwierdziła że to chore. Serio, osoby, które dotrwały do końca muszą mieć coś z głową -_-

Prośba do Admistracji Proszę o usunięcie mojego ostatniego posta, pomyłka.

Niekoniecznie, zwłaszcza że mówimy o nastolatkach, a każdy kolejny punkt ma na celu psychiczne i fizyczne osłabienie gracza. No końcu rzeczywiście może on już nie wiedzieć co robi
Manipulacja sprawia, że działamy irracjonalnie i wbrew sobie. Nie trzeba być zaburzonym, żeby jej ulec. Akwizytor jest w stanie omotać stabilną emocjomalnie osobę, gdy trafi na podatny grunt, w stylu gorszy lub lepszy dzień, w każdym razie nie dzień neutralny.  a u nastolatka takich gruntów jest mnóstwo, bo i neutralności tu mało.

Sorry, ale jako matka i jako człowiek w ogóle, nie będę w żaden sposób bronić tej gry ani minimalizować jej skutków. I nie, nie sądzę, że jej jedyne ofiary to głupki bez mózgu

A jeśli mają, to co? To ich mniej szkoda? Są przecież różne zaburzenia, są stany depresyjne, są inne, które wyłączają racjonalne myślenie. Czy jeśli ktoś "ma coś z głową" i brnie w grę, to mamy uznać, że sam sobie jest winien? A co z odpowiedzialnością tych, którzy siedzą po drugiej stronie? Rozumiem, że Twoim zdaniem jakimś nieporozumieniem jest zapis, który znajduje się w kodeksie karnym mówiący o tym, że nakłanianie do samobójstwa zagrożone jest karą pozbawienia wolności?
W ten sam sposób można odnieść się do naiwności osób niespełnosprawnych intelekturalnie - rozumiem, że tylko dlatego, że ich świadomość i umiejętność racjonalnej oceny sytuacji jest ograniczona, to sprawca czynów zabronionych powinien pozostać bezkarny, bo przecież ten "co ma coś z głową" sam jest sobie winien?

Podpisuję się obiema łapami.

Cslady, no właśnie. "Jest prawie dorosły/dorosła. Niech sobie radzi i się uczy". Najlepiej umyć ręce, zwalając odpowiedzialność na wszystkich i na wszystko wkoło.

Szakisz, uważam że teraz większość nastolatków ma problemy, co nie oznacza, że mają coś z głową. Skoro dorośli myślą o dzieciach "one mają coś z głową" to jak bezwzględnie i brutalnie nazywają to ich rówieśnicy?

Fakty są takie, że ta gra istnieje, wciąga i zbiera żniwa. Nie ma co zamiatać problemu pod dywan licząc na to, że "mojego dziecka to nie spotka, przecież jest prawie dorosłe i chyba wie co dobre, nie?".
Dopóki są ofiary, dopóty jest strach o to, że jedną z nich może być bliski nam dzieciak. Być może i nasz. Nie ma co bagatelizować.

To źle rozumiesz. Ani nie musi to być długotrwałe, ani nie jest też dosłownie postępowaniem wbrew sobie. To wykorzystanie stanu psychicznego danej osoby. Bez nakłaniania być może samobójstwa by nie popełniła. Dlatego też nakłanianie jest przestępstwem.

Jak wyżej. Samobójstwa popełniają nie tylko osoby upośledzone umysłowo, choć rzeczywiście najczęściej są to osoby z zaburzeniami takimi jak depresja czy schizofrenia.
Z tym, że dotyczy to osób dorosłych. W przypadku dzieci czy nastolatków, niewątpliwie dochodzą jeszcze kwestie związane z brakiem pełnej możliwości rozeznania swojego czynu. Kiedy wprowadzane były na rynek pierwsze gry komputerowe, gdzie gracz miał kilka "żyć", zdarzały się przypadki zachowań niebezpiecznych (czasem kończących się śmiercią) w realu, bo młody gracz przestał odróżniać "real" od wirtualnego życia.

Jak dla mnie to jest sedno. Jest to dość oczywiste. Popularność gry tylko wskazuje na to, że zła relacja między dzieckiem a rodzicem może mieć różne skutki, wałkowane nie raz (alkohol, złe towarzystwo, agresja etc), jak i nowe, w postaci podatności na tego typu manipulacje.

Mam wrażenie, że istnieje tutaj wątpliwość co do tego, kto jest winny tej kiepskiej relacji. Oczywiste, że są to rodzice. Wpływ rodziców na nas jest tak ogromny, że trudno go sobie wyobrazić, a przy tym tak wszechobecny, że mało kto go widzi. Dlaczego? Bo to nasza rzeczywistość. Nie widać tlenu, ale jest wokół nas i nikt nie kwestionuje jego istnienia, ale też nikt się nad nimi nie zastanawia. Każdy z nas w ogromnym stopniu jest taki, jaki jest, ze względu na rodziców (opiekunów). I nawet dorośli ludzie, starzy ludzie nie wychodzą spod tego wpływu całkowicie, a czasem jest tak, że w ogóle nie potrafią się uwolnić od rzeczy, które zostały im nieświadomie wpojone przez rodziców, że męczą się z tym nawet po śmierci opiekunów.
Pytanie na ile nastolatek jest dojrzały do podejmowania samodzielnych decyzji? W sumie to pewnie mało. Znów, to kwestia wychowania i tego, czy dziecko ma możliwość uczyć się samodzielnie, na własnych błędach, czy wolno mu podejmować decyzje, czy też jest wychowywane na "posłusznego żołnierzyka", co go widać, a nie słychać. Takie potulne, bezproblemowe dziecko tym bardziej może być podatne na tego typu wymuszenia, ponieważ nigdy nie miało możliwości nauczyć się samodzielnie podejmować decyzje, przewidywać konsekwencję, odebrane mu było prawo do decydowania o sobie, prawo do asertywności. Ileż to jest rodziców, co tylko marzą, żeby "dziecko się słuchało". No to takie mogą być tego skutki.

Czy aby na pewno nic im nie będzie, to bym polemizowała. To że dziecko nie popełni samobójstwa, jeszcze nie oznacza, że gra nie pozostawi jakiegoś piętna na jego psychice. W pewnym wieku kształtuje się ludzka wrażliwość, umiejętność odróżniania fikcji od prawdy, nawiązywania kontaktów międzyludzkich, dziecko uczy się sztuki wyboru - jeśli wybierane gry przepełnione są okultyzmem, przemocą czy seksem, na pewno nie są dla młodych ludzi odpowiednie. Ryzyko jest jeszcze większe, jeśli nie znajdą wokół siebie nikogo, kto im te właściwe pokaże.

Wracamy do postu #61. Jednak one w to grają, grają w to czy to tolerujesz czy nie. Jakoś nie latają z tasakami po ulicy, nie mordują. Ja sam gram w gry dla dorosłych od 9 roku życia. Na nic się zdały zakazy rodziców a taką grę dużo trudniej było zdobyć niż dzisiaj, Internet nie był na tyle dostępny. Jestem normalnym facetem, żyje w normalnym związku, zawiązuje zdrowe relacje.

Oczywiście, że nie Za to uważam, że pewne osoby swój pogląd na temat gier opierają na incydentach patologicznych nagłośnionych przez media i rozciągają to na ogół osób młodych i grających. W skrócie: mediom udało się to co miało się udać.

Grają i? To nie Ty kilka postów wyżej wspomniałeś, że rodzice niespecjalnie się Tobą interesowali? Naprawdę uważasz, że gry dla dorosłych są właściwe dla dziewięcioletniego dzieciaka? Ty, jak twierdzisz, względnie się od ich negatywnego wpływu wybroniłeś, a inne młode umysły? Z drugiej strony, gdybym miała pokusić się o analizę, to widzę u Ciebie dosyć wyraźny brak empatii - może to jest właśnie efekt tych gier?

Przed chwilą zauważyłam, że edytowałeś jeden ze swoich postów, dlatego dopiero teraz się do niego odniosę:

Nie zgadzam się. Można z dzieckiem po prostu rozmawiać - jak kolega z kolegą czy przyjaciel z przyjacielem.

Oczywiście, że to są dwa różne światy choćby z tego powodu, że dzieli je całe pokolenie, ale można między tymi światami znaleźć pomost. Naprawdę można.

Rolą rodzica jest pokazywanie dziecku świata takiego, jakim jest, czyli bez przekłamywania, jak również nauka poruszania się w nim w sposób, który nie zrobi mu krzywdy. W takiej sytuacji młody człowiek w ogóle nie będzie miał potrzeby niczego odrzucać, po prostu wraz z postępującym procesem dojrzewania dołoży do nich własne doświadczenia oraz obserwacje.

Niemniej raz jeszcze odniosę się do Twoich relacji z rodzicami - sam wspomniałeś, że były złe, co nie znaczy, że wszystkie wyglądają tak samo, a mimo to wszystkie usiłujesz sprowadzać do jednego wzorca. To błąd.

To samo usiłowałam wcześniej napisać - nawet jeśli to jest tylko jedno dziecko, to jest to czyjeś dziecko, jest to młody człowiek, przed którym było całe życie, który w przyszłości miał szansę ułożyć sobie życie, być może założyć rodzinę, zrobić dla ludzi coś pożytecznego. Sprowadzanie kogoś do promila, to jak nadawanie mu numerka.

To nie jest brak empatii. Po prostu sam byłem nastolatkiem, wiem jakie idiotyzmy się w takim wieku wyprawia. Mam też nastoletnią siostrę. Nie dorabiam ideologii tam gdzie jej nie ma. Są nastolatkowie normalni i szukający wrażeń. Pisała o tym Cat i Adaphiora. Radziłbym posprawdzać jakich to idoli mają dzisiejsi nastolatkowie, chociażby pooglądać popularnych youtuberów, to jaki content produkują i jak zachowują się w swoich produkcjach. Zrozumiesz że to nie ewenement Nie mam empatii co do głupoty ludzkiej, to prawda.

Znowu przemawia przez ciebie matczyna miłość i chęć ochrony dziecka. Tylko że tak się nie da. Świat nie jest kolorowy, jest czasem bardzo szary i brudny. Dzisiejsze dziecko nieraz spotka ludzi, którzy będą go chcieli skrzywdzić wykorzystać. Musi poznać reguły, które pozwolą mu tej krzywdy uniknąć, ale nie zawsze się da. Czasem trzeba będzie kontratakować. Właśnie dlatego piszę o selekcji zasad, zasad takich które dadzą mu się sprawnie poruszać w życiu. Przy czym sprawnie ≠ bezpiecznie

Aczkolwiek wykazują , moim zdaniem, zdrową i naturalną złość wobec wszystkiego , co może dziecko skrzywdzić.

Nikt nie jest alfą i omegą. Nie ma takiego człowieka, który niczego by nie przeoczył. dlatego rodzic po prostu , zwyczajnie i po ludzku, boi sie o swoje dziecko, bo ma świadomość własnej niedoskonałości oraz wie, że wieloryby i inne tego typu chore inicjatywy, mogą je skrzywdzić albo nawet zabić.

Myślę, że to jest powód , dla którego nawet na tym forum osoby bezdzietne wypowiadają się w sposób lekki, statystyczny, beznamiętny. Po prostu jeszcze nie rozumieją, co to znaczy bać się o własne dziecko

O tym też pisałam. Sama zawsze to słyszałam: a jak koleżanka skoczy w ogień, to Ty też? I zawsze mnie to zamykało. Czy dzisiejsze nastolatki są naprawdę tak durne? czy zatrzymali się na poziomie 5-letniego dziecka? Twierdziłam i będę twierdzić, że od nastolatka powinno się już wymagać krytycznego myślenia, przewidywania konsekwencji czynów i odróżniania, co dobre a co złe. Jeśli ktoś tego nie potrafi, to jest to wina rodziców, bo nie dali dziecku szansy, by się tego nauczyło.

Jak ktoś ma popełnić samobójstwo, to je popełni, nie trzeba namawiać, a jak ktoś jest zdrowy psychicznie i na normalnym poziomie rozwoju, to nie da się takim tępym namowom: weź nóż i się potnij. Już widzę, jak mówię to mojej 17-letniej kuzynce, a ona leci po nóż i się tnie leniwi rodzice znaleźli kolejnego kozła ofiarnego: grę niebieski wieloryb. Wcześniej były to gry komputerowe o zabijaniu - i tak jak mówisz, większość, która grała jakoś nie lata po ulicach z siekierą.
Bo większość jest jednak normalna i ma normalnych rodziców, którzy potrafili czegoś ich nauczyć.

Ja nie grałam z żadne gry, za to jak miałam te kilka lat - nie pamiętam, ile, wczesna podstawówka, to lubiłam czytać magazyn pt. Detektyw, chyba dalej wychodzi, opowiada o przestępstwach i zbrodniach. Też niby nie lektura dla dziecka, ale nie zabiłam nikogo. To chyba dlatego, że wszystko ze mną w porządku. Jednostka zaburzona mogłaby się poczuć zainspirowana, ale to nie wina czasopisma tylko tej jednostki i jej otoczenia.

W manipulacji owszem, nie ma tak, że ktoś sie zapowiada, ale tu jest. Wyraźnie: wstań o 4.20 i zrób to, czy tamto. I zgodzę się, że zmęczenie wpływa na nastrój, do tego depresyjna muzyka i  filmy - ale by one zadziałały, to najpierw trzeba je włączyć. Jeśli na propozycję "opiekuna" z gry by wstać o 4.20 odpowiadasz "nie" i przewracasz sięna drugi bok, to one nie będą miały szansy zadziałać. Dwa: po raz kolejny, gdzie są rodzice? Nie widzą, że dziecko niewyspane, albo że przez cały dzień słowa nie powiedziało? To jest umywanie rąk. Nie moja-rodzica- wina, tylko gry, bo "gra kazała". Patrz wyżej na przykład o Bartku i ręce w ogniu.

Autorytet i wspólnota są dla nastolatków ważne - prawda. Ale ważna jest też rozmowa. Mnie rodzice uświadomili, że grupa to nie wszystko, że mam sama decydować, co jest dobre. Były wokół mnie dziewczyny, które kradły, inne, które piły i inne, które brały narkotyki i wdawały się w bójki - jakoś potrafiłam odróżnić, co jest dobre, co nie, jaka koleżanka jest wartościowa, a na jaką nie warto marnować czasu. To dzięki czasowi i rozmowie, głównie z Tatą. Moim ulubionym muzykiem był Kurt Cobain, a jakoś nie chciałam popełnić samobójstwa przez czyste naśladownictwo, bo to tak nie działa. Nie robisz tego, bo ktoś kazał.

Dostrzegam generalnie trzy rzeczy: 1) rodzice nadopiekuńczy, nadmiernie chroniący dzieci, przez co one nigdy się nie uczą, co dobre, co złe,2)  rodzice, którzy zostawiają dzieci same sobie - masz swój pokój, swoje pieniążki, to wszystko, czego ci trzeba. Być może są to ci sami rodzice, co w pkt. 1, tylko później - najpierw przesadna ochrona, a potem pozostawienie samemu sobie. 3)całkowicie bezstresowe wychowanie: róbta, co chceta. Mało teraz rodziców, któzy faktycznie wychowują.

Jak wcześniej pisałam - to nie jest prawda.

Nie dostrzegasz całej masy postaw pomiędzy. Może dlatego, że o ile się nie mylę, to nie masz własnych dzieci.

Nawet przy najlepszych chęciach nie da się wypracować idealnej metody wychowawczej, bo każde dziecko jest inne. Poza tym, jako rodzice popełniamy błędy, bo kto ich nie popełnia. I jakkolwiek wychowanie, postawa rodziców, mają największy wpływ na dziecko (przynajmniej na początku), to jednak nie sposób nie zauważyć innych czynników, które mają wpływ na dziecko czy nastolatka.

absurdalne, ale jakże powszechne , jest to, że najsurowszymi recenzentami i znawcami wszelakich błędów wychowawczych są osoby bezdzietne, bo jak mniemam, nie masz dzieci.
Jakże łatwo przychodzi wtedy myślenie zero - jedynkowe . Szerokim łukiem omija sie fakt, że rodzic, nie znajduje sie ze swoim nastolatkiem pod żadnym kloszem, który odcinałby go od świata zewnętrznego i wszystkich jego trosk codziennych.
Pomyślałaś o tym , że powodem zaniedbań i błędów wychowawczych może być choćby ciężka choroba jednego z rodziców albo jego smierć? Pomyślałaś o tym , że  ludzie zmagają się z rożnymi problemami np. finansowymi, emocjonalnymi, zdrowotnymi,małżeńskimi, mieszkaniowymi itp, ??? Nie zawsze mamy więc do czynienia ze złą wolą, głupotą bądź lenistwem. Ja sama jestem zwolenniczką świadomego, odpowiedzialnego i zaangażowanego rodzicielstw, ale na litość boską, rodzic jest tylko człowiekiem, poza tym wierze, że w przytłaczającej większości przypadków działa w dobrej wierze i szczerze pragnie szczęścia swojego dziecka.

Pomińmy to jednak i przyjmijmy, że masz rację. Niech będzie, ofiarami gry sa jedynie idioci albo osoby wychowywane przez bardzo kiepskich, działających z premedytacją rodziców. Nawet jeśli tak jest, to w jakim stopniu zmniejsza to jej okrucieństwo ? Mówisz trochę tak, jakby tych ludzi nie było szkoda. Oj tam, 5 ofiar, wielkie mi halo, zresztą sami sa sobie winni, to po co po nich płakać i czym tu sie w ogóle przejmować? Rodziców natomiast stawiasz w sferze kary, nauczki, bo przecież mają na co zasłużyli.... Gra , nawet jeśli nie jest ok, to w zasadzie jest neutralna, a dzieci giną przez błędy wychowawcze lub własną głupotę

Skoro , jak twierdzisz, gdy ktoś ma popełnić samobójstwo, to i tak to zrobi, to w zasadzie dobrze, ze powstał niebieski wieloryb.

Nie jest analogicznie. Chyba, że nie widzisz różnicy między naśladownictwem a nakłanianiem.

Dokładnie. Zewsząd bicie piany, szukanie winnych i wydawanie kategorycznych osądów - a efekt jest tylko taki, że sprawę bezmyślnie rozdmuchano i teraz dopiero dzieci zaczną się "bawić".

Moim zdaniem "niebieski wieloryb" to dużo lepszy przyczynek do dyskusji o bezmyślnym, medialnym galopie za sensacją przy zerowej refleksji nad potencjalnymi konsekwencjami.

To nie jedyne negatywne zjawisko, które podsycają media. Pisząc o ofiarach hejtu, które się powiesiły, bądź skoczyły z mostu hejterzy zacierają ręce, że taką moc mają z pomocą klawiatury. Dodaj do do tego anonimowość w sieci i jesteś Bogiem.

Abstrahując od tego czy gra rzeczywiście istnieje.
Nie przyszło Ci do głowy, że wzięcie udziału w grze może być początkowo traktowane rzeczywiście jak gra, zabawa (głupia bo głupia), a dopiero pod koniec robi się niebezpiecznie. Jeżeli naprawdę wywierane są naciski na popełnienie samobójstwa, grożenie bliskim etc. to już chyba nie ma wątpliwości, że jest to nakłanianie.

Pomijam już te wypowiedzi o "eliminowaniu się głupoty", bo przyznam, że jakkolwiek na głupotę reaguję alergicznie, to nie zmienia to faktu, że śmierć każdego, nawet głupiego nastolatka, napawa mnie smutkiem. Nie wspomnę już o tragedii dla rodziców.

Ustaliliśmy już, że nie ma zdrowo funkcjonujących domów, w których pojawiają się problemy, o jakich tutaj rozmawiamy, a jeśli takie jednak są, to pokuszę się o stwierdzenie, że jest to zjawisko marginalne. Jeśli problem się pojawia, to ma przecież jakieś podłoże.

Przykład moim zdaniem jest kompletnie nietrafiony, bo my tu mówimy o rzeczywistych problemach emocjonalnych, a nie problemach dorabianych na siłę.
I jeszcze - pogubiony, pozostawiony sam sobie nastolatek, to nie jest to samo, co głupi nastolatek. O tym przecież pisałam.

Otóż to. Ja tym dzieciakom naprawdę współczuję, bo coś ich przecież ku temu popchnęło. Chyba każdy człowiek chciałby być szczęśliwy, trudno mi nawet wyobrazić sobie, jak bardzo trzeba być nieszczęśliwym czy zastraszonym, by targnąć się na własne życie.

Też tak sądzę. Ja mam swój pogląd na temat, Ty masz swój, obydwa w zasadzie się wykluczają. Ja swojego zdania w tej kwestii raczej nie zmienię, ale przecież wcale nie musimy się ze sobą zgadzać .