Odszedł... - Netkobiety.pl

Pierdołe? Ile Twoje dziecko ma lat?

Mały ma pięć lat.

Dowiadywałaś się od małego, czemu nie lubi partnera? Może jest ku temu powód? Zainteresuj sie sprawą, nawet jeśli tylko profilaktycznie. Powodzenia.

To nie jest tak, że moje dziecko nie lubi mojego faceta. Często pytał, kiedy przyjedzie itp. Tylko po prostu bywa o mnie zazdrosny, a chłopak nie wiem, czasem się zachowuje jakby byli sobie równi, nie traktuje małego jak dziecko, tlumaczylam mu ze on przecież nie wszystko rozumie, to że coś mówi wcale nie znaczy że tak myśli, ale na próżno...

Nie mówie że zrobil na złość, tylko pytam dlaczego na bogów nie reagujesz na to, że jest niegrzeczny. Zarówno w stosunku do Ciebie jak i do osoby, która było nie było jest gościem.

O, właśnie. Pewnie już nie pierwszy raz tak zrobiłaś, skoro facet się wkurzył. Nie mówię, że dziecko ważniejsze niż facet, czy facet ważniejszy niż dziecko, bo to nie o to w tym chodzi, tylko o równowagę... Ani dziecko nie powinno być "poszkodowane" przez to, że masz faceta, ani facet przez to, że masz dziecko - przy czym od razu zaznaczam, że nie chodzi o oczywiste fochy gościa, że np. nie masz czasu, bo z dzieckiem do lekarza idziesz... Ale pięciolatek już powinien wiedzieć w miarę, jak się ma zachować...

Jeśli nie wie, a ty tego nie tłumaczysz, to facet ma rację, co się będzie użerać. Jeśli pięciolatek ma jakiś konkretny powód, żeby nie lubić gościa, to się nad tym zastanów - ale skoro twierdzisz, że nie, to tak samo nie ma prawa być dla niego niegrzeczny. Nie ma wytłumaczenia, że "to tylko dziecko", Ty jesteś od tego, żeby dziecko wychowywać... Przecież nikt nie ma na myśli, że masz mu kazać klęczeć na grochu, ale kompletny brak reakcji, to już przesada...

No, chyba trochę przeginasz 5 lat to akurat odpowiedni wiek na tłumaczenie zasad zachowania I nie chodzi o karę, tylko konsekwencje. Powinien np. przeprosić... A Ty, zdaje się, usiłujesz dziecko wychować bezstresowo, powodzenia...

Oczywiście ,że mały jest zazdrosny - Twój facet przyjeżdża raz na kilka tygodni ,a na co dzień jesteś tylko dla dziecka.
Ale pięciolatkowi można już tlumaczyć i wyjaśniać ,że mama nie żyje tylko i wyłącznie po to żeby zaspokajać potrzeby dziecka ,a jej potrzeby nie istnieją.
Teraz pytanie - powiedział coś takiego Twojemu facetowi pierwszy raz czy takie pytania padają zawsze?
Bo albo dorosły facet jest mocno przewrażliwiony albo ma dosyć ciągłego sluchania ,że przeszkadza....

Monika, bardzo dobrze zrobiłaś, że nie ukarałaś dziecka. To przecież nie zasługuję na karę! A nie wierzę, żebyś nie udzieliła mu w tym momencie lekcji wychowawczej. Pewnie, że dziecko musi wiedzieć, jak się zachować. Ale czy zachowanie Twojego faceta nie było dziecinne? A może czekał tylko na jakiś "powód", żeby usprawiedliwić swoje odejście, myślę, że zaplanowane. On zwyczajnie skorzystał z okazji, żeby się wywinąć. Twoje dziecko jest, istnieje, i to jest fakt. Jeśli facet chce być z Tobą, musi to zaakceptować i też poczuć się odpowiedzialnym za jego wychowanie. A zachował się jak obrażone dziecko, które bierze swoje zabawki i idzie do domu... Masz rację, że jego reakcja była niewspółmierna do zdarzenia. I nie słuchaj przytyków, że wychowujesz bezstresowo. Nie ma nic gorszego, niż wieczne kary, "szlabany" itp. . Świadczą one o bezradności.
Na pewno jest Ci ciężko, ale nie wiń za to swojego dziecka.

Popieram!!!  I nie znam osobiście żadnego takiego związku (a znam ich trochę bo w moim wieku to większość znajomych jest rozwodach) gdzie dziecko zawsze jest grzeczne i nigdy złego słowa nie powie o partnerze matki. W każdym dzieci są zazdrosne i coś mówią albo robią. A pretensje do 5-latka, że zapytał kiedy gościu wyjeżdża bo chce być sam z mamą? Dla mnie to zwykłe pytanie wcale nie zabarwione negatywnie a koleś ewidentnie już stwierdził, że z dzieciatą babką mu nie po drodze i skorzystał z okazji. Oczywiście wytłumaczyć trzeba ale karać za takie coś?????

Więc szukaj pomocy dalej, dopóki nie znajdziesz... Pewnie mały po prostu z wiekiem zachowuje się coraz gorzej i w końcu to faceta przerosło, choć na początku uważał, że naprawdę sobie poradzicie...

Nie wiem, gdzie mieszkasz, ale nie jest trudno znaleźć pomoc w tego rodzaju sytuacjach. Powinnaś tak długo truć tyłek psychologom, aż pomoc uzyskasz, bo jakiś powód musi być, że dziecko tak się zachowuje. Chyba, że faktycznie "wina" leży po Twojej stronie i za dużo mu pozwalasz - nie mówię tego, żeby Cię urazić - wtedy możesz skorzystać ze specjalnych spotkań dla rodziców, na których podpowiedzą Ci, jak reagować, kiedy dziecko jest niegrzeczne... Ale to nie możesz zadowalać się prostym "wyrośnie z tego", tylko naprawdę skupić się nad tematem
Bo faktycznie kiedyś możesz oberwać patelnią, jak już będzie większy i będzie już za późno na wychowanie - a po co takie przygody, skoro można zacząć działać wcześniej?

Do wszystkich plujących, że dziecko to dziecko i nie musi być zawsze grzeczne - zgadza się, moje też nie są, a nawet uważam, że jak są grzeczne, to są na coś chore... Ale nie można sobie dawać włazić na głowę.

Ot w punkt droga Pietruszko.

Uważam że powinnaś reagować na zachowanie dziecka, bo tak to wyrośnie mały księciunio wokół którego wszyscy mają skakać. Reakcja faceta przesadzona, Twoja za to, a raczej jej brak, no cóż... Z dzieciaka wyrośnie wielki hrabia, a Ty będziesz sama.

Próbowałem mu tłumaczyć, że to przecież dziecko, ale do niego nic nie dociera jak jest wściekły. Można powiedzieć, że bywa furiatem, jak wpada w złość to na całego. Ale poza tymi rzadkimi chwilami jest nam razem tak dobrze... Poza tym on po swoich wybuchach nie umie się odezwać, głupio mu, zawsze to ja wyciągam rękę na zgodę. Przyjaciółki mówią żebym teraz się nie odzywala, ale może wtedy on wcale się nie odezwie bo będzie mu głupio. Jego mama mówi że on często przesadza, jest uparty. Lubi jak się o niego walczy, to zauważyłam ale też nie chcę się plaszczyc przed nim, bo wtedy mogę żałować jeśli on będzie nadal trwał przy swoim. Co do syna to rozważam kompleksową terapię u psychologa...

Dziecko trzeba wychowywać, oczywiście, i reagować na jego złe zachowania, ale jeżeli po jednorazowym czy nawet kilkukrotnym tego typu incydencie facet pakuje walizki, to sam zachowuje się jak gówniarz. Przecież dzieci różne mają zagrania. Nie znaczy to, że mamy im na wszystko pozwalać, mój syn na pewno dostałby ode mnie "paternoster", ale takie sytuacje, że potomstwo nam pyskuje, bywa nieposłuszne, są wpisane w rodzicielstwo.
A z tego, co wyczytałam w postach Autorki, ona wciąż się temu człowiekowi "podkłada", a on - pan i władca. Jego trzeba zawsze przepraszać i jego musi być na wierzchu.

Mówił, że jemu nie przeszkadza to że mam dziecko, w końcu od początku wiedział jaka jest sytuacja. Jemu przeszkadza zachowanie małego, ja się obwiniam teraz, wydaje mi się że jestem zła matką, nie potrafię nad dzieckiem zapanować... Cały czas mam ochotę zadzwonić do chłopaka, ledwo się powstrzymuje.

Dla mnie reakcja faceta to porazka. Ja rozumiem ze milo mu sie nie zrobilo po tekscie dziecka ale bez przesady. Ono go nie obrazilo ani nie zwyzywalo tylko z dziecieca szczeroscia wypalilo z pytaniem kiedy bedzie znowu moglo pobyc tylko z mama? Autorka owszem powinna wytlumaczyc dziecku ze to nie bylo grzeczne ale nie karac czy prac za to. 5 latek wychowany bez ojca ma zapewne w jakims  stopniu zaburzony obraz rodziny, tego ze oprocz niego jest jeszcze tata/ partner ktory tez jest wazny dla mamy. Nauczyl sie zyc tylko z mama a teraz pojawil sie jakis pan ktory zaprzata jej uwage i uczucia. Dla mnie w tym przypadku poczucie jakiegos zagrozenia czy zadrosci u tak malego dziecka jest calkiem naturalne. Mysle ze nie bez powodu jest nadpobudliwy i agresywny  w przedszkolu. Byc moze w ten sposob odreagowuje napiecie i stres zwiazany z nowa sytuacja albo probuje zwrocic na siebie uwage mamy.
Nie wyobrazam sobie tez sytuacji w ktorej stawia sie 5 latka pod sciana i tlumaczy mu ze teraz nowy partner mamusi bedzie dla niej tak samo wazny jak on.  Moze jestek dziwna ale dla mnie dziecko bedzie zawsze nr 1 niz jakikolwiek konkubent a juz na pewno nie taki ktory przy pierwszej kryzysowej sytuacji nie probuje dociec  zrodla zachowania malego tylko pakuje manele i z fochem odchodzi.  Krzyzyk na droge takiemu. Sam sie zachowuje jak dziecko wiec po co brac kolejne na wychowanie?

Mam wrażenie, że jesteś jedną z wielu kobiet, którym bardziej zależy na związku niż ich facetom. To Ty przepraszasz, to Ty czujesz się winna. Oczywiście, bywa to słuszne, ale dlaczego zawsze Ty?
Gdy to obserwuję, gdy sama mam za sobą toksyczny związek, wcale mi do nowych niepilno. Wolę być sama niż wciąż kogoś przepraszać, że żyję.

Tak czytam, czytam i w pewnym momencie ta dyskusja miała spory sens, ale znów zaczyna zbaczać w kierunku "kto jest czarnym charakterem tej historii: dziecko, matka czy facet matki?" A jest to droga na manowce.

Autorko, przestań się obwiniać i samobiczować, że złą matką jesteś. Bo zamiast się skupiać na rozwiązaniu problemu, zakopujesz się w nim bardziej. Nie jesteś idealna, to pewne, bo nikt nie jest. Ludzie popełniają błędy. Matki popełniają błędy przy wychowywaniu własnych dzieci. Albo i nie popełniają błędy, a coś i tak się wywala. Daj sobie rozgrzeszenie i zajmij się realnym działaniem.

Jeśli dziecko jest agresywne w przedszkolu, krnąbrne, są systematyczne problemy z zachowaniem, Twoje uwagi i tłumaczenia do dziecka nie docierają - to przyda wam się pomoc psychologa dziecięcego. I to nie chodzi o ratowanie związku, tylko o przyszłe zdrowie dzecka i Twoje, o wasze wspólne życie i relację. Takie problemy mają tendencję do narastania, więc im szybciej zadziałasz, tym lepiej. Lekarzom nie daj się zbywać, że "wyrośnie" - szukaj do skutku. Zanim do kogoś pójdziesz, postaraj się znaleźć o lekarzu jakieś opinie, jak pomógł innym z podobnym problemem, to pomoże i wam.

Co do związku, zrób sobie na spokojnie rachunek sumienia - sięgnij pamięcią jak najdalej, do początków tego związku. Ile sytuacji, podobnych do tej, miało miejsce? Piszesz, że kłóciliście się już z facetem o syna, więc to nie jest pierwsza sytuacja, po której on wybuchnął. Czy poza kłótniami zdobyliście się też na konstruktywną rozmowę? Wyjaśniliście wasze rozbieżne stanowiska, spróbowaliście znaleźć wspólne? I z drugiej strony, zrób rachunek facetowi - czy on ma tendencję do gwałtownych fochów? Jak często mu się to zdarza? Z jakich powodów? Jak się później zachowuje.

W sytuacji, którą opisujesz, splotły się co najmniej 2 problemy - zachowanie syna i zachowanie faceta. Twoje zachowanie też mogło dolać oliwy do ognia - bo jeśli z natury jesteś wobec syna bierna (np. próbujesz mu tak podświadomie zrekompensować brak biologicznego ojca), to z jednej strony rozpuszczasz dziecko, z drugiej facet będzie się czuł przez Ciebie olewany. Ale tak naprawdę, każdy z tych problemów jest odrębny, każdy trzeba rozważyć sam w sobie i rozwiązać wszystkie. A tym, kto tu jest najbardziej winny nie należy sobie tyłka zawracać, bo to tylko utrudnia rozwiązanie sprawy.

Do psychologa już się umówiłam. Po raz kolejny. Tym razem do ośrodka, który jest drogi ale ma bardzo dobre opinie, może to w końcu pomoże. Co do faceta, cóż, jak już ja go udobrucham to wtedy przyznaje ze nie powinien był się tak zachować, że jestem kochana itd... Gdy powtarzam mu słowa, które kieruje do mnie gdy jest zły to tak jakby tego nie pamiętał, nie może uwierzyć, że tak się do mnie odezwał, przeprasza, mówi że jest idiota. Wiem, że jest mu ciężko, ma za sobą bardzo trudny związek. Nie wiem, może go usprawiedliwiam, ale w końcu nadal go kocham do cholery mimo że czasem jest takim dupkiem.

Autorko... synem się zajmij a nie chlopem.

Z synem idę w piątek do psychologa. Ale czy to, że mam dziecko znaczy, że mam się skupiać tylko i wyłącznie na nim? Nie chce być dla dziecka rozgoryczona matka, chce być mama szczęśliwa i zadowolona z życia.

Feniks a przeczytalas może, że z synem są duże kłopoty?  Ten dzieciak potrzebuje pomocy. Cała reszta jest jakby mniej istotna.

Np. z  tego:

Być może się mylę i być może to tylko wyraz braku akceptacji tej konretnej osoby.

Feniks, z całym szacunkiem, ale nie robienie niczego jest tak samo szkodliwe, jak stosowanie kar cielesnych i wrzaski - a tego przecież nikt autorce nie doradza.

Oczywiście, że to naturalne, że chłopiec, który do tej pory miał 100% maminej uwagi, buntuje się, gdy przez dłuższy czas musi się tą uwagą dzielić, że jest zazdrosny, może czuć się odsunięty na boczny tor. Ale to nie znaczy, że takim zachowaniom należy ulegać czy je wspierać. Należy dziecku spokojnie tłumaczyć sytuację i przyzwyczajać je, że mama może mieć w swoim życiu miejsce na kogoś innego, oprócz dziecka. Stopniowo, bez agrasji, ale stanowczo. Bo utrzymanie tej sytuacji doprowadzi tylko do tego, że się  dziecko od matki uzależni, a matka od dziecka. I to już przestaje być problem relacji mamy z facetem, a zaczyna się robić problem emocjonalnego rozwoju dziecka. To jest szkodliwe.

Poza tym, bardzo dziwnie dla mnie brzmi, że "dziecko zawsze będzie numerem 1" - bo to zakłada, że do serca kobiety-matki zawsze jest jakiś wyścig, w którym dzieci rywalizują z partnerami. Przecież to absurd. Dziecko zawsze będzie miało miejsce w sercu matki - to oczywiste - ale ani dziecko, ani partner nie powinni mieć poczucia, że się o to miejsce ze sobą ścigają. Bo wtedy zawsze ktoś będzie przegrany i poszkodowany.

Wcale nie mam zamiaru szukać kogoś nowego... Chcę się pogodzić z tamtym, kurcze.

A czy ja kaze nic nie robic? Pisalam wyraznie ze nalezalo dociec przyczyn takiego zachowania i tlumaczyc ze tak sie nie robi. Ale nie na zasadzie osz Ty gowniarzu jeden poczekaj zaraz Cie tak ukarze ze popamietasz i odechce Ci sie takich tekstow.

Hehe piszac nowy mialam wlasnie jego na mysli. Nowy czlonek rodziny, ktos kto sie w niej pojawia czyniac sila rzeczy rewolucje podczas  gdy tam juz sa problemy nierozwiazane.

Z moim dzieckiem są problemy. Tu się nie da zaprzeczyć, jest agresywny, w stosunku do mnie też, tak samo w przedszkolu. Jest nadpobudliwy, nie umie usiedziec w miejscu. W tym celu umówiłam się do psychologa. Natomiast nigdy nie zauważyłam, żeby kierował jakąś silna niechęć w stosunku do mojego partnera. Pomagał mu często, gdy ten coś robił, często zostawali sami i wtedy syn był grzeczny. Problem pojawiał się dopiero, gdy byliśmy we trójkę. Wtedy mały dostawał malpiego rozumu, przeszkadzało to mojemu facetowi, że mały np nie umie nawet przez chwilę zająć się sobą, podczas gdy jest sam z nim albo ze mną to potrafi nawet dwie godziny sam się bawić i nie ma problemu.

Dlaczego nie ma porownania? Bo mowilam do biologicznego ojca? Jak widac tez umialam byc niegrzeczna i przejawiac w tym momencie egoizm. Wiadomo ze nie mozna go w dziecku utrwalac ale bez przesady i demonizowac wieszczac juz na reszte zycia postawe wrednego rozpuszczonego bachora

Nie emocjonalnie tylko jak juz ironicznie a to roznica. Poprostu uwazam ze przesada jest zakladac ze z dziecka wyrosnie hrabia/ wstretny egoista i jakie inne tam padaly okreslenia tylko dlatego ze teraz nie zawsze umie sie dogadac z partnerem mamy.
Edit: a z karaniem nie mialam na mysli ludzi z forum tylko parntera Autorki ktory jak sama napisala oczekiwal ze ukarze malego za te niecne slowa zamiast probowac dociec czemu maly tak powiedzial.

Czy dostrzegasz to, że on z powodu ekspresji 5latka, potrafił rzucić ciebie, nie zwracając uwagi nawet, na to, jak ty się czujesz i w jakim położeniu on ciebie stawia. Każe ci wybierać między miłością do syna + twoją matczynej intuicją a jego dobrym samopoczuciem, które sprawi, że złamiesz się i zaczniesz małego "tresować".
Dziewczyno, facetów jest mnóstwo dookoła (szczególnie takich niedojrzałych emocjonalnie), którzy będą ciebie na rękach nosić, bo wydajesz się interesująca, a dziecko ma tylko ciebie i jak w ciebie i twoją miłość zwątpi to trudno będzie to naprawić.

EDIT: co się stało z ojcem dziecka? Coś mi mówi, że masz słabość do niedojrzałych facetów.

No to co, dzieciaka nad gazem uśpisz aby wam nie przeszkadzał,no weź się dziewczyno ogarnij. To dziecko potrzebuje waszej uwagi, ,powtarzam uwagi was obojga ,ot i wszystko. Nie możecie przy dzieciaku  zajmować sie tylko sobą, jak nosi Ciebie na rękach to w tym samym momencie  musi nosić i jego. To dziecko musi się czuć kochane przez was obojga. I przestań mi pieprzyć dyrdymały  ,  że dziecko mu nie przeszkadza. Po prostu jak chce być z Tobą to czeka go ciężka praca nad tym dzieckiem  i jeszcze większą nad sobą.