co zrobić, czekać czy odejsc? - Netkobiety.pl

Biorąc pod uwagę to, co napisałaś w swoich poprzednich watkach plus fakt, że tym razem dodatkowo zwyczajnie Cię okradł zabierając wszystkie Wasze oszczędności ... ja nie zastanawiałabym się chyba dłużej niż 4 minuty nad tym co robić.

a na co chcesz czekać?

Droga Autorko - przypomnij sobie ostatnie 2,5 roku. Wszystkie sprzeczki, kłótnie i przykre słowa. A potem sobie wyobraź kolejne 40 lat tego samego. Chcesz tego?

Jeśli tak, czekaj w niepewności, czy facet wróci.
Jeśli nie, spakuj mu walizki, daj przez kumpla znać, że jak ich za tydzień nie zabierze, to zaczniesz sprzedawać jego rzeczy (żeby odzyskać swoją część wspólnych oszczędności).

bardzo mądra rada, tylko wiesz jaki mam problem, nie potrafie być bezwzględna, przez chcwile jestem zła, wiem czego chce, a później szkoda mi go, lituje się nad tym wszystkim. Wciąż miałam nadzieje, że może wszystko się jakoś ułoży i co najgorsze to na prawde go kocham, choć wolałabym nie czuć nic.

no właśnie to też o to chodzi, że kur.a mać nie potrafie wyrzucić go na ulicę, bo nie ma gdzie iść. Mieszkanie jest moje, on wprowadził się do mnie, a ze swojego zrezygnował. Wiem, że masz racje, dużo znosiłam przez ten czas. Może to właśnie ten czas , żeby to wszystko się wreszcie skończyło. Minęło parę dni i dlatego tak się czuje, bo to strasznie boli.

Musisz zacząć używać zdrowego rozsądku, bo coś jakoś bez tego ani rusz

To gdzie on jest teraz od kilku dni, skoro nie ma go u Ciebie, hę ?
Czyżby na ulicy ? Szczerze wątpię.
Jakoś w mig sobie ogarnął lokum i pod mostem nie sypia.
Jak widzisz, spokojnie radzi sobie z taką sytuacją ...

No, to jeden problem rozwiązał się sam i na wypadek Twojej ewentualnej decyzji - nie musisz się już martwić, że on nie ma dachu nad głową.
Bo ma.

Dobrze kombinujesz co do możliwości chociaż to by mogło pójść nawet w jeden dzień. Albo też mógł pójść i wrzucić w automat do gry a tu jak szczęście nie dopisuje to na prawdę szybko można stracić kasę.
Jeżeli to były WASZE pieniądze to część mógł wziąć bo się mu należało tylko pytanie ile? Ja nie zrozumiem nigdy ludzi którzy będąc nawet małżeństwem nie mają oddzielnych kont a co dopiero w przypadku - chłopak ze swoją dziewczyną.
Teraz oczekiwał bym aby oddał tobie co się należy jeżeli chodzi o pieniądze. Nawet postraszyć ewentualnie dziada policją. Złodziejstwu mówimy stanowcze -nie.

Całe szczęście, że do tego ślubu jednak nie doszło. Myślisz, że ślub magicznie zmieniłby Twojego faceta i Wasze relacje na wspaniałe? Jesteś w jakiś sposób od niego uzależniona emocjonalnie. Dlatego tak się szarpiesz i nie umiesz zerwać.

Jak dla mnie to jest jakaś parodia związku w połączeniu z filmami z kategorii tanich romansów.
Oboje dorośli - wydawałoby się, Ty przecież masz już prawie 30 lat, jemu też z kolei bliżej do 40 niż do 30 nawet, a takie szopki sobie robicie, że aż niesmak bierze.

Czy wobec tego, że on wziął jedynie 150 zł z puli Waszych wspólnych oszczędności, a nie całość, jak sądziłaś początkowo - to znaczy że już wszystko między Wami ok ?
Kilka miesięcy temu żaliłaś się w innym wątku na forum, że on utrzymuje bardzo serdeczny i uczuciowy kontakt ze swoją ex, pisząc do niej o tysiącu buziaczków, serduszek i innych takich.
By the way - z czego on płaci alimenty na swoją córkę, jeśli nie pracuje ? Jak wygląda jego odpowiedzialność na tej płaszczyźnie ?

Jeszcze jakiś czas temu był temat jego wizyty w "dzielnicy rozpusty" i jego luźnego podejścia do spraw powiązanych.
Sama dodatkowo przyznałaś, że Wasz związek był bardzo burzliwy, obfitujący w kłótnie. Odwołaliście również planowany ślub.
Jak dla mnie - jako postronnego czytacza - Wasza relacja wygląda jak związek dwojga ludzi, którzy w głównej mierze koegzystują ze sobą tylko o to, żeby robić sobie nawzajem na złość.
Bardzo łatwo Tobą manipulowac Paulla ... Wystarczy że okazało się, że nie wziął wszystkich Waszych pieniędzy, a Ty już kajasz się i twierdzisz że jesteś panikarą ...
Temat jego zniknięcia z domu na kilka dni i braku kontaktu z Tobą nagle odchodzi w niepamięć ...

Mam odczucie, że Wasz związek dawno przestał być już związkiem nawet z definicji, gdzie to partnerowi dają sobie wsparcie, miłość i szacunek, a przekształcił się po prostu w mękę i w orkę na ugorze.

Czuje że go kocham, mimo tego wszystkiego. Boję się , że bardziej będę cierpieć jak odejde, że nie będę potrafiła o nim zapomnieć i żyć normalnie. Jak to zrobić , że mimo miłości jaką się czuje , człowiek odchodzi. Myśle sobie czasem, ile jestem w stanie jeszcze znieść i co musiałby mi zrobić żebym bezpowrotnie odeszła.

Wczoraj pozwoliłam mu wrócic. Wybłagał mnie a ja uległam, obiecał zmiane, że teraz będzie dobrze, że się zmieni. W głębi duszy czuje , że to tylko puste obietnice, że w końcu i tak się cos znów wydarzy. Bije się sama ze sobą, czuje że źle zrobiłam, ale tkwie w tym dalej. Za każdym razem mówie sobie , że to ostatni raz i tak w kółko. chyba nigdy się od tego nie uwolnie.

A ja paulla chciałam Ci podziękować. Sama mam dylemat co zrobić. U siebie trudbiej zobaczyć pewne sprawy. Ale kiedy przeczytałam twoją historię jestem już pewna co powinnam zrobić ja. Moje życie też nie jest różowe na własne moje zyczenie. Dziękuję ci że otworzylas mi oczy!

no i dziewczyny nie musiałam czekać długo. Brak zaufania przez to wszystko sprawiło że ciagle się trzese, szukam jakiś dowodów na to że nie jest ze mną szczery i znalazłam.

Aż mi wstyd o tym pisać, ale musze . Dzis pisał do swojej byłej ,że bardzo się cieszy, że mogą czasem tak luźno porozmawiać o wszystkim i że mają normalne relacje, na końcu dodał buziaki. dla mnie to nie jest normalne, nie przełknę tego.

tak go nienawidze za to wszystko.

tak właśnie, tak po kilku dniach. Poszedł do piwnicy a ja sprawdziłam tel. Boże jaki wstyd, wstydzę się sama siebie.

ja też chciałabym siebie zrozumieć, może już tak uzaleznilam sie od tego stanu, że nie potrafie inaczej. A jeszcze wczoraj wspominał o slubie , że chciałby go wziążć.

To co stoi na przeszkodzie, żebyś to zakończyła ?
Czy coś więcej niż tylko Twoje wyobrażenia o tym, jak mogłoby być - a nie jest ?

Cierpienie może być duże, ale przeminie. Może porozpaczasz rok, może pół, ale zostając z tym człowiekiem, skazujesz się na kilkadziesiąt lat męczarni. Fajnie?

Nie rozumiem. Naprawdę - staram się, ale nie pojmuję Twojej desperacji.
Twój wybranek ma kłopoty z wiernością i z uczciwością w stosunku do Ciebie. Co więcej ma też kłopoty z szacunkiem i ze szczerością.
Wielokrotnie pokazał Ci, że jego obietnice i zapewnienia to tylko puste słowa, i że to co on mówi a co wiatr wieje, to jedno i to samo.
Mało tego - zaledwie kilka dni temu, jak sama napisałaś, błagał Cię, obiecywał zmianę, poprawę i inne cuda na kiju.
Dwa dni później po raz kolejny, sama przekonujesz się, że jego obietnice to tylko puste słowa, musiał po prostu pańszczyznę odwalić, żebyś pozwoliła mu wrócić do domu.
Przecież jego dobrą wolę i konsekwencję masz czarno na białym teraz. A w zasadzie ich nie masz, bo to tylko frazesy były.

A mimo tego dalej trwasz niezłomnie w swojej miłości do niego i nadal chcesz kontynuować ten pseudozwiązek ?
Co Ty, masochistką jesteś, czy co ?

Przecież tydzień, czy dwa temu on właśnie zrobił to o czym piszesz.
Byłaś niegrzeczna, więc zabrał doope w troki i wyniósł się w nieznane - przecież właśnie Cię porzucił.
To Ty wtedy wydzwaniałaś, wypisywałaś do niego i poszukiwałaś go przez znajomych.
O co Ci tak naprawdę chodzi ?
Chcesz być z nim, ale żeby on nie był sobą, czyli - żeby nie był taki jaki jest naprawdę, tylko żeby był kimś, kim Ty chcesz żeby był.
to jest absolutnie NIEMOŻLIWE.

no właśnie u mnie tych kłamstewek jest też dużo. Nie ufam mu, także tak jak napisałaś po co mi facet któremu nie mogę ufac. A wiecie co jest najlepsze , że wczoraj wieczorem dzwoniła do mnie jego siostra i powiedziała ,że spotkała go dziś i ten jej mówił że ma się szykować na ślub, czyli tak jakby decyzja o tym ślubie dalej była z jego strony, wieczorem poszedł do kolegi i gdy wrócił to oznajmił mi że ten znajomy ma kolege złotnika i załatwi nam taniej obrączki. No myśałam że padne, mówie mu że przecież po tej ostatniej akcji to o ślubie raczej nie ma co gadać, a on że ja jak zwykle nie wiem czego chce, że on już wszystkim powiedział, że myślał że to aktualne skoro już wszystko ok!! Rozumiecie? A ja mu odpowiedziałam, że nie jest ok i chyba już nie będzie. Nie odezwał się nic, tylko poszedł do kuchni i palił fajki. Nie wiem już co mam myśleć, po co chce brać ten ślub skoro robi mi takie numery, czego on chce ode mnie? Chciałam mu wywalić że widziałam tego smsika do byłej małżonki a on mi oślubie wyjeżdza? Ale zacisnęłam zęby. Dziś znów o tym wszystkim myślę, nie wiem czy to ja to wszystko wyolbrzymiam, czy wariuje.

Po co mu ślub? Z tobą? A gdzie mu będzie lepiej? Mieszkanie ma. Ty o niego zadbasz. A wszystkie wyskoki i tak mu wybaczysz. Więc jest to zagranie żebyś uwierzyła w bajki A on i tak będzie żył po swojemu. Pozdrawiam

Paulla, podstawowy Twój błąd to rozgryzanie jego intencji zamiast przyjrzenia się sobie. Popatrz: nie czujesz się z nim dobrze, nie jesteś szczęśliwa, wkurza Cię. Chcesz tak żyć przez X lat?
Jego nie zmienisz w człowieka z zasadami. Ty miej zasady wreszcie.
Dziwisz się, że mimo wszystko dąży do śłubu, że jest wygodny - a przecież Ty robisz to samo! Nie masz odwagi podjąć decyzji o rozstaniu, bo przyzwyczaiłaś się, że ktoś w Twoim życiu jednak jest, wypełnia Twoje myśli i emocje. To jest bardzo wygodne, bo odwraca uwagę od własnych bólów istnienia. Wybacz, ale wcale nie jesteś tu "lepsza" od swojego chłopaka. To jest bardzo rozpowszechniona postawa, mnie też nieobca.
Początki zycia po rozstaniu są bardzo trudne, ale gdy się to przeżyje, pozwoli się sobie na emocje i ból, po pewnym czasie jest już coraz lepiej. I ma się wielką satysfakcję, że się dało radę, że się miało tę odwagę.
Kobieto, młoda jesteś, nie marnuj życia! Nie odbieraj sobie szansy spotkania kogoś wartego zachodu. Ten Twój facet to tchórz i gnojek.

Razem 9 lat. Szkoda, naprawdę szkoda czasu. Nie trać go na coś, co Cię niszczy, a nie buduje.
Moja siostrzenica w zabawie w lekarza powiedziała mojemu synowi: "Musi boleć"
Czasem musi boleć, aby potem było lepiej. Nie bój się.

Przeczytakem caly watek. Daje Ci tydzien na przyjecie go z powrotem. Jestes na razie na niego zla, ale to bylo juz w tym watku wielokrotnie i zawsze z tym samym skutkiem.

Ale bede Ci kibicowal, bo chcialbym zebys wytrwala w swoim postanowieniu

A właściwie o co się kłócicie?
Wcześniej byłaś zazdrosna, że zwiedzi dzielnice rozpusty, no niefajne dla dziewczyny, ale to przecież nic złego, potem o kontakt z matką dziecka, teraz piszesz, że kłócicie się o bzdury.
To nie jest tak, że ty jesteś zbyt zazdrosna? taka zaborcza? sprawdzasz mu ciągle telefon...
Ja nie wiem czy on taki zły, pewnie już ma dość, a Tobie on nie odpowiada, do Ciebie by taki wpatrzony i oddany pasował, co dom, praca, dom i może dlatego te kłótnie, to Ci nie odpowiada i nie jesteś szczęśliwa

Też mam 30 lat, też nie mam ułożonego życia, nie mam stabilizacji , ani własnej rodziny. Facet mnie zostawił po 5 latach, po zaręczynach, bo się kłóciliśmy i też sobie przestaliśmy ufać i też oczekiwałam innego zachowania jego, a on mojego, i kurde chyba mamy tak samo na imię jeśli nie zmyśliłaś
rozumiem Cię i Twoją rozpacz

wiesz myśle , że on jest niestabilny emocjonalnie , w przeciągu paru minut potrafi zmienić swój nastrój , z kochającego narzeczonego w żmije plującą jadem, a ja czasem czułam się jak jego największy wróg. Ja nie chciałam się kłocic , zawsze próbowałam załagodzić sytuacje, a on nakręcał się coraz bardziej z czego większość historii dodawał od siebie niewiadomo skąd. Wszyscy dookoła byli źli, a każdą nawet delikatną uwagę odbierał jako atak na jego osobę.  Czasem wystarczyło że cos mu się nie spodobało i od razu robił zadyme na 102, drąc się i wyzywając, na koniec trzaskając drzwiami i strasząc niepowrotem, później odwracał kota ogonem , że to ja czułam się winna , z czasem już wiedziałam ze to nie moja wina, ale później przepraszałam dla świętego spokoju, żeby już tylko było ok. To ja zawsze bardziej chciałam żeby było normalnie, żeby się nie kłocic i często po takiej akcji czułam się jak za nic zbity pies. Nie raz powtarzałam sobie że jestem głupia, nie raz nie mogłam patrzeć na siebie w lustrze , że tak się poniżam, a zawsze miałam silny charakter, że dałam się zdominować.

jeśli chodzi o te dzielnice rozpusty i te pisanie do ex małżonki, to nie cierpie jak ktoś oczekuje ode mnie czegoś a sam łamie zasady. Ja byłam zawsze fair, wiedziałam co mogłoby go urazic i on też wiedział co mnie ale on to robił, dlatego tak mi się podnosiło ciśnienie gdy wychodziły takie sytuacje. Gdybym ja pisała tak do eksa to byłby chyba armagedon , potrafił zwrócic mi uwagę żebym się nie wpatrywała tak w telewizor jak leciał mecz rugby bo pewnie na facetów tak się przyglądam. Kontakt z byłymi zabroniony, bo ja nie mam dzieci i nic mnie z nimi nic łaczy , a on ma dzieci to on musi. A on poszedł na żywo pooglądać sobie panny , gdzie ówcześnie sam obiecał że nie pójdzie, a potem kłamał  że nie był, co innego gdyby powiedział, kochanie słuchaj idziemy z chłopakami zobacyć tą ulice, to nie byłoby problemu. Także jeśli chcesz ,żeby ktoś był w porządku to najpierw sam bądź. Dużo by tego pisać. Czasem gdy wracałam z pracy i po wejściu do domu nie rzucałam mu się na szyje albo po prostu byłam zmęczona i się nie uśmiechałam, to potrafił od razu mnie zaatakować ,że już pani naburmuszona wróciła , że od razu po powrocie musiałam mu zjebać dzień, czasem nawet nie zdążyłąm się odezwac , zdjąć buta a on już trzaskał drzwiami, wyzywajać mnie przy tym.
Ale to wszystko moja wina , teraz gdy tak siedze i tak mysle o tym to płacze ,nie za nim,nie za związkiem ale nad sobą, że tak pozwoliłam się traktować.

cała złość i frustracja gromadziła się we mnie od ponad roku, bo na początku myślałam, że to może ja faktycznie jestem jakaś inna, że może za bardzo rezolutna i wesoła. Lubiłam się śmiać i żartować, ale on mówił ,że Paulla co ty, kobita 28 lat a zachowujesz się jak dzieciak.  Teraz to już mnie mało co cieszy, zdusił we mnie tę radość. Potem był zły, że za mało się śmieje, za mało jestem wesoła i nic mi nie pasuje, człowiek głupieje, bo nie wiesz w jakiej sytuacji jaka reakcja będzie dobra żeby jemu czsem cos się nie spodobało. albo kiedyś szliśmy do jego kolegi, którego miałam poznać, a on do mnie mówi,mam nadzieje że wiesz jak masz się zachowywać? żebym czasem nie poczuła się za swobotnie i nie rzuciła jakimś żartem. Kiedyś ludzie mnie lubili, bo byłam duszą towarzystwa, zawsze walnęłam cos śmiesznego, gdzie wszyscy kładli się na podłogę ze smiechu, jak cos opowiadam to przeklnę, a on tego nie cierpiał, żebym czasem gdzieś wśród jego znajomych nie rzuciła qu.wą, bo kobieta nie powinna przeklinać. a teraz , nie mam już tylu znajomych, ci co pozostali to zaledwie pare osób. Zmieniłam się bo nawet najbliżsi jak rodzice czy rodzeństwo mi mówili, że jestem inna, taka przygnębiona a kiedyś taka swobodna w zachowaniu.

Odezwał się, napisał smsa, że przeprasza, że wszystko co powiedział to w nerwach i czy dziś może wrócić. Odpisałam, że tak może ale tylko po rzeczy, nic więcej. Zacząl bombardować mnie smsami najpierw prosił, obiecywał znów że nie będzie itd., ja nic , zero odzewu. Później agresją, że on tak nie pozwoli się traktować  i wyrzucić jak psa na ulice, ze on nie ma gdzie isc, że jestem wredna i mi się odwdzięczy za to wszystko jak go potraktowałam,że zmarnowałam mu życie. Odpisałam , że zdania nie zmienie i może odebrać rzeczy o 17,30 jak będę w domu. A on, że odbierze kiedy będzie chciał i nie ma nawet gdzie ich teraz zabrać. nie odpisałam już nic.