Witam, tak jak w temacie. Mam 21 lat.Mieszkam w domu dwurodzinnym z rodzeństwem, rodzicami i babcia. Mam już dość życia z tymi ludźmi. Zacznę tak, od zawsze słyszałam w swoją stronę niemiłe rzeczy jaka to ja jestem zła, pyskata, buntowniczka. A to tylko dlatego ze zaczęłam wyrażać własne zdanie i chciałam żeby rodzice przestali mnie traktować jak dziecko specjalnej opieki. Kiedyś byłam bardzo przywiązana do mamy, kilka lat temu sytuacja diametralnie się zmieniła. Nie potrafimy rozmawiać, ona o wszystko się czepia. Cokolwiek bym nie zrobiła zawsze powie coś nie miłego. Nie chwali, wiecznie krytykuje moje wybory, lubi podciac skrzydła na każdym kroku.
Kiedy najdzie mnie ochota żeby pogadać jak matka z córką ona odpowiada polslowem i gapi się w telewizor. A potem narzeka ze nie wie nic co się dzieje w moim życiu. Często mówi jaka to jestem zła i nic nie robie w domu. Sama nic nie robi za bardzo a jak już jej przyjdzie do czegoś się zabrać to strzela fochy. Zaznaczę, że studiuje dziennie i pracuje w weekendy, czasem w tygodniu tez. Z tata nie jest lepiej. Uważa ze jestem leniem i nic nie potrafię w życiu osiągnąć. Często słyszę jak mówi do babci albo mamy jaka jestem okropna, że tylko się patrze w tv albo telefon i mam zero wiedzy w każdej dziedzinie życia a jak tak dalej pójdzie to mąż będzie mnie prał po głowie w przyszłości. Nie powie tego w twarz. Jak byłam mniejsza potrafił zrobić awanturę o oceny w gim zrzucając rzeczy ze stołu, które latały po całym pokoju. Nie potrafię sobie poradzić z ta krytyka. Mam bardzo niskie poczucie własnej wartości, czuje się niepewnie w towarzystwie, że wyjdę na głupka. Czuje się gorsza od innych pod każdym względem. Nie potrafię znaleźć sobie nikogo, od zawsze byłam sama. Nie wiem co mam robić. Myślałam nie raz ze wolałabym nie życ, niż mieszkac w domu z taką atmosfera. Proszę o jakieś wsparcie jak sobie poradzić :(
2 2016-06-20 23:36:02 Ostatnio edytowany przez zxgxuxbxixoxnxa (2016-06-20 23:37:03)
Cześć. Nie będę proponowała, żebyś z nimi rozmawiała i próbowała zmieniać na lepsze, bo wiem, że czasem się nie da. Studiujesz, masz pracę, myślałaś o wyprowadzeniu się? Może z jakąś koleżanką, podzielone wydatki itd. Ty sama najlepiej wiesz jaka jesteś. Wiesz, że ich słowa to bzdura, a skoro masz tego świadomość - czym się przejmujesz? Takie ciosy ze strony bliskich bolą najmocniej, dobrze o tym wiem i rozumiem Cię. Jeśli pomysł z wyprowadzką nie pasuje Ci, musisz chyba wytrzymać jakoś do końca studiów i znalezienia stałej pracy. To strasznie przykre, że tak się dzieje, ale nie daj sobą pomiatać. Miej w dupie, za przeproszeniem, taką krytykę. Jak dla mnie to wygląda tak, jakby oni nie mieli na czym się wyżyć i szukali osła ofiarnego. Nie daj się gnębić. Głowa do góry, rób co kochasz i pokaż, że masz w nosie ich słowa!
Skąd ja to znam? Też ciągle słyszę tylko krytykę. Niestety nie mam się gdzie wynieść, bo z mojej skromnej pensji (a raczej stażowego stypendium) się raczej nie utrzymam. Muszę zacząć ciułać grosz do grosza, żeby coś zmienić w swoim życiu.
Dzięki za słowa otuchy ! Do końca studiów zostały mi 2 lata i planuje natychmiastowe wyniesienie się z tego domu. Boje się tylko ze nie będę miała gdzie się udać, a tym bardziej za co. Zycie w tym domu mnie niszczy, nie czuje się sobą..
Mam nadzieje ze wytrzymam jeszcze tRoche..
5 2016-06-25 14:17:18 Ostatnio edytowany przez Brainless (2016-06-25 14:18:53)
- Brainless
- Net-facet
- Nieaktywny
Kredyty studenckie. Polecam temat do rozważenia.
6 2016-06-25 14:28:00 Ostatnio edytowany przez Cyngli (2016-06-25 14:28:44)
Można studiować (nawet dziennie) i pracować jednocześnie. Miliony studentów tak robią i radzą sobie.
Ty potrzebujesz dojrzeć do decyzji o odejściu z domu. Tylko tyle i aż tyle. Jak już podejmiesz decyzję, to dalej będzie z górki.
- Olinka
- Redaktor Naczelna Forum
- Nieaktywny
To przykre, że ludzie, którzy powinni dać Ci siłę napędową i potencjał na całe dorosłe życie, niszczą Twoje poczucie własnej wartości, a Ty musiałaś dorastać w tak toksycznej atmosferze.
Jesteś już pełnoletnia, dlatego masz prawo do decydowania o sobie samej, ale to jaką podejmiesz decyzję - tak naprawdę jest kwestią wyznaczenia sobie priorytetów. Na Twoim miejscu na tę chwilę dokończyłabym studia, a jednocześnie w miarę możliwości starała się podjąć jakąś weekendową pracę, aby odłożyć parę groszy, które będą potrzebne na start tuż po wyprowadzce. Oczywiście już pod koniec studiów warto poważnie rozejrzeć się za stałą, pełnoetatową pracą, żeby móc jak najkrócej odkładać w czasie ten moment.
To przykre, że ludzie, którzy powinni dać Ci siłę napędową i potencjał na całe dorosłe życie, niszczą Twoje poczucie własnej wartości, a Ty musiałaś dorastać w tak toksycznej atmosferze.
Jesteś już pełnoletnia, dlatego masz prawo do decydowania o sobie samej, ale to jaką podejmiesz decyzję - tak naprawdę jest kwestią wyznaczenia sobie priorytetów. Na Twoim miejscu na tę chwilę dokończyłabym studia, a jednocześnie w miarę możliwości starała się podjąć jakąś weekendową pracę, aby odłożyć parę groszy, które będą potrzebne na start tuż po wyprowadzce. Oczywiście już pod koniec studiów warto poważnie rozejrzeć się za stałą, pełnoetatową pracą, żeby móc jak najkrócej odkładać w czasie ten moment.
Dziękuję za odpowiedź.
Tak właśnie robie, każdy grosz odkładam i staram się nie wydawac na głupoty. Po studiach chciałabym wyjechać za granicę na stałe. Nigdy nie chciałam mieszkac w Polsce i zawsze ciągnęło mnie po świecie. Wiem, ze może być trudno ale myślę ze warto spróbować. Rodzice nie chcą się z tym pogodzić ze wyjadę juz za tak krótki okres czasu ale mnie to jakoś nie interesuje, bo to moje życie. Mam nadzieje ze jakoś się ogarnę i będę potrafiła normalnie funkcjonować.
