Jak Przestać Narzekać? - Netkobiety.pl

Dzień dobry mak Czy nie trzeba czasem zacząć od zmiany sposobu myślenia? Może od skupania się na pozytywnych drobiazgach?

A może proste ćwiczenie? Zawsze kiedy zaczniesz narzekać postaraj się natychmiast znaleźć w sytuacji coś pozytywnego, np."Ale dzisiaj leje deszcz... - Jak dobrze, że mam sucho w butach" "O rany! Znowu przytyłam - Za to jaki mam teraz fajny biust"   "Od miesiąca zaczynam i codziennie porażka. Zawsze zdarzy się coś na co niekontrolowanie zacznę narzekać. - Za to poznałam nową annękomnenę, która też miewa taki problem, ale coraz częściej sobie radzi. Nie jestem sama! "

trzeba trochę zluzować, narzekanie do niczego dobrego nie prowadzi

mamaMamusia, to byla brutalna metoda , ale prawde powiedziawszy to tak wlasnie kondycjonuje sie umysl - jesli to co robimy, znajduje uwage, to jako dziecko zaczyna sie to powtarzac. Bo dziecko potrzebuje uwagi, jesli nie pozytywnej, to choc negatywnej. A jesli zachowanie jest ignorowane, to znaczy, ze jest niepotrzebne, nie przynosi zadnych korzysci i dziecko tego nie powtarza.

Mak80, to samo mozna robic w doroslym zyciu. Wyrobic inne przyzwyczajenia. Na poczatek wystarczy, gdy bedziesz sie coraz czesciej lapac na narzekaniu i widzeniu rzeczy negatywnie i zaprzestaniu tej negatywnej oceny w tym momencie bez trucia sie, ze akurat znow jest sie w swoich schematach myslowych. Po prostu zarejestrowac, zaprzestac tego i nie zajmowac sie tym dalej. Nie dawac temu energii do utrzymywania sie. Takze nie w tym negatywnych wzmacnianiu, krytykujac sie sama za to, bo to byloby w sumie tym samym wzorcem negatywnej oceny, tyle ze przeniesionym na wlasna osobe. Czyli najlepiej swiadomie ignorowac.

Po jakims czasie powinno to byc coraz rzadsze i krotsze i nawet jesli bedziesz sie na tym lapala, to bedziesz mogla latwo to zostawic. Trzeba bardziej zwracac uwage na swoje mysli o rzeczach czy sytuacjach i nie przyklejac ich do tych rzeczy czy sytuacji. Bo te ostatnie po prostu sa, jakie sa. To my robimy z nich zle czy dobre.

Ja osobiscie bardziej jestem za tym, zeby wogole nie robic oceny, czy cos jest zle czy dobre, bo nawet jesli przeprogramuje sie na dobre zamiast zlego, to pozostaje sie w tym samym schemacie myslenia - dzielenia na zle i dobre.
Tymczasem jesli sie po prostu rzeczy widzi bez takiej natychmiastowej oceny, to wtedy mozna odkleic emocjonalne reakcje od zewnetrznych sytuacji, a to daje duzo wiecej rownowagi wewnetrznej. I wtedy dostrzeganie piekna zycia samo z siebie sie melduje, bo zrodlo tej energii ma sie w sobie samym. Ono jest tam zawsze, tylko przykryte przez te wszystkie nalecialosci w sposobie myslenia o swiecie.

dokładnie!
Ta brutalna metoda spowodowała, że do dziś pałętam sie po terapiach, ale fakt faktem - narzekać wcale nie potrafię.
nie do końca rozumiem też ludzi narzekających na cokolwiek. Jedyną grupą, która jestem w stanie pod tym kątem zaakceptować, są rodzice nieuleczalnie chorych dzieci. Jednakże paradoksalnie oni narzekają najmniej. Wszystkim narzekającym na na pogodę, kasę, politykę , teściową, męża itp polecam własnie wizytę na dziecięcym oddziale onkologicznym. To jest bardzo skuteczny lek przeciwko marudzeniu na rzeczy , które jesteśmy w stanie kontrolować i zmieniać.

Paradoksalnie masz rację
Choć ten krok milowy wykonałam tez niestety w druga stronę, bo nie umiem narzekać nawet na swoje dzieciństwo,a to  przez długi czas utrudniało mi otwarcie się na terapię, zmianę, prawdę o sobie.
Dzisiaj jednak , dzięki temu, że pochodzę z  takiego a nie innego chowu , jestem głęboko przekonana, że narzekanie nie ma najmniejszego sensu.

Majkaszpilka - chciałam coś podobnego napisać.
Mam poczucie, że jestem pośrodku ani za dobrze, ani za źle mi nie jest. Jeśli stoję zimą na przystanku i marznę, to przypominają mi się książki o podróżach arktycznych - jakieś dywagację, że jeszcze przy -40 to można podróżować, ale gdy temp. spada jeszcze niżej do -50st, to lepiej nie wychylać się na zewn. (a ja stoję na mrozie -5st) i jak podróżnicy się cieszyli, gdy temp. wzrosła do -10st i wybiegli w samych koszulach na zewnątrz; nie mówiąc o tym, że skoro Jaś Mela bez rączki, bez nóżki mógł w jeden rok obskoczyć perpedesem oba bieguny, to co ja nie dam rady 10 min przeczekać na mrozie???
Na pewno własne doświadczenia pomagają - teraz mam dobrą sytuację, ale pewnie tak jak każdy młody, gdy założyłam rodzinę, to klepaliśmy biedę, więc jak można narzekać, że chciałoby się jeszcze więcej, ale po co???

Jest też taka bardzo fajna metoda w negocjacjach - ze swojej strony: aby przyznać się do jednego błędu, w jednej sprawie ustąpić, odpuścić, a jednocześnie pochwalić, czy docenić pomysł drugiej osoby, zauważyć coś dobrego w propozycjach drugiej strony. To stwarza taką fajną przestrzeń porozumienia, ale myślę, że można to zastosować też i w innych sytuacjach - jeśli założy się, że nic nie jest w 100% albo białe, albo czarne.

No i zawsze można sobie powiedzieć "nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło"

Poproś ludzi z którymi często przebywasz, żeby karcili cię za każdym razem, kiedy będziesz narzekać. W końcu zaczniesz się powstrzymywać żeby nie zostać skarconą i oduczysz się narzekania