Zamiast separacji... - Netkobiety.pl

Dokładnie tak jak napisałaś

Wybacz za chaos  w poście

Inne priorytety, inne potrzeby wobec siebie,zachowania typowe dla nastolatków.

Separacja?
Nie sądzę,aby to miało pomóc w czymkolwiek,no chyba,że w szybszym rozpadzie Waszego "związku".Oboje bowiem,jesteście niedojrzali emocjonalnie aby cokolwiek tworzyć.O rodzinie nie wspomnę,bo to jest właśnie kosmos,aby osoby z takimi zapatrywaniami na życie,miały dziecko/dzieci.

Na marginesie,nie miałabyś żadnych "ale",żeby Twój facet bzykał kogoś na boku?Rozumiem,że to forma rozgrzeszenia niejako,bo Ty jesteś gotowa na to aby próbować z innymi.

Powiedz mi,tak jak czterolatkowi...na czym ta Wasza miłość polega,bo szczerze mówiąc,nie trybię?

Czytam i nie wierzę.
Czteroletnie małżeństwo?
I jeszcze nie zamieszkaliście razem? Dobrze że się na tego dzieciaka nie zdecydowaliście.
Przecież nie mieszkając razem tak naprawdę się nie znacie.
Pogadajcie sobie szczerze,  co Was łączy,  czego tak naprawdę chcecie od życia.
I jak wyjdą różnice,  dajcie sobie spokój,  niech każde ułoży sobie życie po swojemu.

Inna sprawa że czekanie z seksem do trzydziestki jest kiepskim pomysłem.
Życie jest krótkie...

Dokładnie. Doceń to. Zacznij myśleć, zamiast unosić się dumą i prowadzić swoimi pomysłami do rozpadu tego małżeństwa.

Dobry wieczór... Autorko, a co Ty na taką wersję "Twojego pomysłu"- wersje wcale nie nieprawdopodobną - że oboje próbujecie szukać siebie poza związkiem ( !!! jak to brzmi swoją drogą ...), po czym wracacie do siebie "odnalezieni" ... Ty w ciąży, on też z dzieckiem na ręku...
Nie boisz się tego?

Gdzie jest Miłość? Kochasz go?

No w sumie racja, bo autorkę mocno kręci seks i mam wrażenie że to wszystko jest tylko wymówką by rozkładać nogi przed innymi.

Mieszkamy razem z mężem od 3,5 roku. On powiedział ,że jest jak "Piotruś Pan" i boi się dziecka ale z drugiej strony nie chce mnie stracić. Z mieszkaniem chodziło o zakup do ,którego dążyłam ja. Nie seks mnie nie kręci tylko brak zdecydowania mojego męża na temat dorosłego życia w rodzinie....Ja poprostu zdesperowana jestem i niewiem co robić....Rozmowy wywołują w nim nerwy ,że ja chcę dziecko i mieszkanie dla nas a on chce tylko mnie i może wynajmować....ale zgadza się na dziecko żeby mnie nie stracić ----i może nie doceniam jego podejścia bo może się rozmyśli po urodzeniu dziecka ,że to wbrew jemu!?!? I nie mam ochoty rozkładać nóg przed innymi

Ori26, no co teraz dopisałaś, zmienia postać rzeczy. Owszem pomysł głupi, może nie tyle z separacją (na jakiś czas), co z pozwoleniem na spotykanie się z innymi.
Myślę, że twój mąż po prostu boi się zmian, być może odpowiedzialności (kredyt, dziecko). Jest mu po prostu dobrze tak jak jest i nie chce tego zmieniać.
Jeżeli sytuacja wygląda tak jak ją teraz przedstawiłaś, to według mnie reakcja Twojego męża nie była oznaką braku miłości do Ciebie, a właśnie obawą przed nieznanym. Dziecko zmienia w życiu właściwie wszystko. Mąż najczęściej schodzi na drugi plan, wszystko trzeba pod nie dostosowywać itd. Z pewnością widzi, jaki to wygląda u znajomych, a faceci pewnie sobie szczerze na te tematy gadają.
A co do kupna mieszkania... być może rzeczywiście boi się kredytu, rat - wiadomo jaka jest teraz sytuacja polityczna i jak te raty w walucie skaczą, dla wielu te wahania, czy wzrosty są wręcz nie do przebrnięcia. U nas jest jeszcze "moda" na kupno mieszkań, jednak w wielu krajach zachodnioeuropejskich, zdecydowana większość osób woli wynajmować.

Dla mnie to jakaś paranoja być z kimś 4 lata i nie rozmawiać przed ślubem o stosunku do dzieci...

A teraz, czekasz 11 miesięcy na jego decyzje... czyli jednak rozmawialiście przed ślubem, to po co brałaś ślub z facetem z którym rozbiegacie się w oczekiwaniach wobec życia?

Dziękuję za odpowiedzi w co 4 lata 29 lutym

Byla_Narzeczona : kupno mieszkania polega na tym ,że ja mam wkład 2/3 i kredyt jest tylko (!) na 6 lat i do tego mam fachowców w rodzinie więc remonty darmowe (nawet jak on nie kiwnie palcem)

Roxann : tak... boi się zmian i wszystkiego co jest związane z dzieckiem.... boi się ,że dziecko wprowadzi chaos itd ....   Z wynajmem mieszkania to ja skłaniałam się ku wynajmowi ...mamy podobne zdania jednak w ostatnim  czasie mój pogląd uległ zmianie : o ile za granicą wynajmujesz i jednocześnie nabywasz prawa to w Polsce wywalić Ciebie mogą po miesiącu Studiowałam blogi ekonomiczne przez 7 miesięcy i z obliczeń lepiej płacić na swoje niż na wynajme. Ale zgadzam się całkowicie ,że lepiej jest wynajmować bo=większy komfort psychiczny!!!

Garance_30 : mam w rodzinie wspaniałe przypadki małżeństw wręcz wzorce!! i mamę która wyszła ponownie za mąż i potrafiła pokazać ,że warto przerwać nieudany związek bo można być w normalnym małżeństwie. Problem raczej leży w tym ,że mój mąż nie che dziecka nie bardzo chce mieszkanie nawet o samochód to dokonałam gwałtu (mimo ,że pieniądze po równo a auto przeciętne)

Małpa69 : .........i trafiłaś w sedno ... rozmowa o dzieciach była ja : niewiem ale raczej nie a on : nie   Tak to mi się odmieniło i niczego od niego nie wymagam! Powiedziałam mu ,że każdy ma prawo do własnego szczęścia i do niczego go nie zmuszam i sama czuję się zaskoczona ,że poczułam macierzyństwo...... nie planowałam tego (miałam trudne dzieciństwo i szybko dorastałam - nie chciałam mieć dzieci ,żey wreszcie odetchnąć normalnym życiem ....mąż podobnie jak ja). Jednak chęć posiadania dziecka stała się silniejsza odemnie ((( i też mi jest smutno ,że on mógł się poczuć oszukany bo wiedział przed ślubem ,że również nie bardzo chcę dzieci..

Wielokropek : to właśnie temat dziecka nas poróżnił : szczerze: ja na wynajmie mogę żyć mi to nie przeszkadza. Zachęcam do mieszkania bo nasz kredyt na mieszkanie wyniesie 58 tysięcy - i on się nie dokłada.

Powiem Wam ,że po tym wszystkim jak on się zgadza na dziecko a tak się boi i nie chce dziecka to ja poprostu nie chcę mieć dziecka dla zaspokojenia własnych potrzeb z kimś kto go nie chce i jest mi smutno ,że połączyło nas uczucie a ja zmieniłam zdanie daję mu wolną rękę ale on nie chce odejść tylko woli się zgodzić na dziecko .....Proszę zrozumcie moje rozterki i głupie pomysły wynikają z tego ,że mój tato miał dzieci dla mojej mamy i bardzo się nacierpieliśmy z rodzeństwem bo nas nie kochał.....nie chcę tego samego we własnym życiu.... Pomysł (fakt głupi) z innymi osobami wpadł mi do głowy bo może wtedy zobaczymy ,że szczęście dla nas się zmieniło. Nie chodzi o seks.... długo czekałam i nie jestem jakąś tanią laską .... Tylko ja czuję ,że on się nagina dla mnie .....a co jeśli zostanie tatą i po 2 latach stwierdzi: to nie dla mnie.... ja od początku dziecka nie chciałem ....

Za bardzo, moim zdaniem, wyobrażasz sobie, za mało pytasz swego męża o jego opinię. Ba, jeśli nawet dostaniesz odpowiedź, to twierdzisz, że powiedział tekst tylko dlatego, że go oczekiwałaś a nie dlatego, że jest wynikiem jego przemyśleń.
Z sobie wiadomych względów nie chcesz przyjąć do wiadomości tego, że Twój mąż też zmienił zdanie co do dziecka: z 'nie, nie chcę mieć dziecka', na 'tak, zgadzam się, skoro Tobie tak na nim zależy'. Według Ciebie brak entuzjazmu dyskwalifikuje go; "wiesz", mimo że ani słowem o tym nie wspomniał, że on czuje się oszukany przez Ciebie.

Mogę Cię zapewnić, że Twój mąż nie jest jedynym mężczyzną, który boi się mieć dziecko. I wielokrotnie lęk nie jest wynikiem egoizmu/egocentryzmu, ale myśleniem o konsekwencjach, o odpowiedzialności za dziecko przez bardzo długie lata. Wielokrotnie też owi mężczyźni są później świetnymi ojcami.

Uderzyło mnie jedno zdanie z Twego ostatniego posta:

Kwestię jego chcenie/niechcenia opisałam wyżej, teraz tylko ta pierwsza część.
Dziecko ma zaspokoić Twoje potrzeby? Naprawdę tak myślisz? Jeśli tak, to nie tylko, jak napisała Marajka, męża traktujesz jak kukiełkę, ale i takie same zamiary masz wobec potencjalnego dziecka. Współczuję i przyszłemu dziecku, i ojcu tego dziecka, i Tobie.

Powiem, że od dawna jestem na forum, ale dopiero teraz postanowiłem się odezwać. Ponieważ też nie chciałem i byłem na nie, za dzieckiem. Ale wszystko się zmieniło jak to dziecko się pojawiło, i to nie w brzuchu tylko na świecie. W chwili obecnej nie wyobrażam sobie życia bez niego, czasem wydaje mi się że bardziej żonie brakuje czasów bez dziecka Więc moim zdaniem twój PiotruśPan może okazać się lepszym ojcem niż ty Matką jeżeli zdecydował się mieć z tobą dziecko to je miejcie. My faceci nie czujemy takiej potrzeby jak kobiety one się dopiero pojawiają jak to dziecko jest i jest normalne że on nie jest do końca przekonany do dziecka bo go jeszcze niemiał, faceci nie lubią zmian, wolimy raczej te stare znane kapcie.

Marajka : odkąd zaczęłam rozmowę o dziecku to nie porozmawiał ze mną o tym, nie wspomniał przez 10 miesięcy!!! ignorował temat!!!! Odchodziłam od zmysłów....można się nie zgadzać, ni chcieć dziecka ale trzeba o tym porozmawiać a nie milczeć. Nie chcę go kontrolować raczej chcę żeby wyraził swoje prawdziwe, szczere emocje a nie robił i zmieniał zdanie żebym z nim była ....jak przy pierwszej lepszej okazji wypomina :Twoja zmiana zdania do dzieci to dla mnie "nóż wbity w plecy"!

Wielokropek: przyjęłabym jego zmianę zdania, jego strach, lęk gdyby co jakiś czas nie wspominał ,że on będzie najszczęśliwszy jak będziemy bez dziecka...i zmiana mojego zdania do dzieci to dla niego  "nóż wbity w plecy"... To ja inicjuję rozmowy, bardzo dużo rozmów ale jak ktoś coś mówi nieszczerze to da się to wyczuć i wręcz trzeba jeżeli chodzi o tak ważną, małą istotkę jak :dziecko i nie jest zaspokojeniem moich potrzeb! Chodzi o to ,że tylko ja dążę, rozmawiam, staram się przygotować mieszkanie, pytam go jak on to widzi....wiesz problem również polega na tym ,że mój mąż zaniedbuje mnie tzn.: kino, teatr, spacer, wycieczka, wczasy, kwiatki itd ...on twierdzi ,że nie trzeba a jak coś wspomnę to przeważnie ez entuzjazmu : no jak Ty chcesz tak bardzo to możemy iść na spacer...ale sam żeby zaproponował, jakaś inicjatywa? tylko wtedy jak się pokłócimy....a wiesz jak będzie dziecko to trzeba o nie zadbać emocjonalnie, duchowo, zaciekawić światem, zabrać gdzieś... Nie widzę nic złego w tym ,że wymagam od niego entuzjazmu i inicjatywy.

Lwica_: próbowaliśmy nie poruszać tematów przez ,które się często kłócimy jednak wielkie uczucie przygasło bo związek nie idzie do przodu a każdy z nas od pewnego momentu ma inne oczekiwania... i staraliśmy się i wychodzi na kilka dni

Zbigniew83 zgadzam się w 100% z tym co napisałeś i gdyby się bał i co jakiś czas nie podkreślał ,że woli życie bez dziecka i ma do mnie wyrzut ,że ja tak bardzo chcę nie pisałabym tutaj

Elede : rozumiem Ciebie i też nie lubiłam cudzych dzieci... ale jakoś w pewnym momencie poczułam ,że jestem gotowa i naprawdę  pragnę dziecka nie dla samego "chce dziecka jako zapchajdziury"...Dość późno poczułam chęć bycia mamą ponieważ po trudnym dzieciństwie miałam dużo pracy do odrobienia ze swoją osobowością, emocjami, podejściem do życia, stabilizacja i kiedy mi się to udało-poukładałam (samodzielnie) to teraz jestem gotowa na życie! Wreszcie mam apetyt na życie

Kurcze, wy chcecie zupełnie różnych rzeczy, brak wspólnych celów. Jak doszło do małżeństwa zatem? Czasami jest tak, że para musi się na jakiś czas rozstać......, aby pewne rzeczy zrozumieć, dojrzeć no i żeby na nowo znów wystartować. Co masz zamiar zrobić?

Ori26, pamiętaj, że w życiu nie da się wszystkiego, wyliczyć, zaplanować, przewidzieć. Czasem trzeba postawić wszystko na jedna kartę i liczyć się jedynie z konsekwencjami a one mogą nas czasem zaskoczyć - także pozytywnie! :-)

W życiu jedyna pewna rzecz to zmiana - kieruj się intuicją - czyli tym co masz/czujesz w środku - nawet jeśli będzie przeciwko wszystkim racjonalnym powodom.

Intuicja Ori26 to nic innego jak rozumowanie ale na poziomie podświadomym - przebłysk myślowy, wynikający również z doświadczenia i nie mający wiele wspólnego z emocjami, które zapewne Tobą kierowały w opisanej sytuacji.

Ori, ja jednak zostaje przy swoim zdaniu, ze wymaganie od partnera okreslonych stanow emocjonalnych jest proba emocjonalnej manipulacji. Im dluzej bedziesz go maltretowac ciaglymi rozmowami, rozwazaniami, oczekiwaniami, tym bardziej on bedzie zamykal sie w sobie i tym bardziej bedzie tego unikal.
W ten sposob mozna skutecznie zniszczyc zwiazek.

Nie zrozum mnie zle - nie jestem przeciwniczka rozmow, wrecz przeciwnie. Ale to co Ty robisz - z tego co tu opisujesz - to jest wlasnie ciagla presja emocjonalna.
Przeciez sprawa jest wyjasniona - Ty chcesz dziecko, on sam z siebie nie, ale dla Ciebie sie zgodzil. Ty jestes rozczarowana, ze on nie przejawia entuzjazmu. Kropka! O czym tu jeszcze dyskutowac? Po co meczyc faceta?
Za swoje rozczarowanie jestes odpowiedzialna Ty sama, bo wynika ono z Twoich oczekiwan, ktore kierujesz w strone innego czlowieka. Ale on nie ma obowiazku spelniac Twoich oczekiwan. To nie jest cel jego istnienia na tym swiecie. Ani jesli chodzi o dziecko, ani o to, jak chcesz spedzac czas.
Jesli Ty lubisz wychodzic, a on nie, ale idzie z Toba, jesli Ty masz na cos ochote, to ciesz sie, ze jestes dla niego na tyle wazna, ze robi cos, na co niekoniecznie ma ochote. Robi to dla Ciebie! Zamiast tego jestes niezadowolona.

Ja mam coraz bardziej wrazenie, ze Twoj partner ma nadrabiac niedobory Twojego ojca, spelniac Twoje przez tamtego niespelnione zyczenia, Wasze jeszcze niepoczete dziecko ma byc tak kochane przez ojca, jak Ty sama chcialas byc kochana. Chyba masz spora projekcje ojca na swojego partnera. Temu powinnas sie przyjrzec.
Przyjrzec sie dokladniej, bo podejrzewam, ze i na potencjalne dziecko projektujesz swoje niespelnione we wlasnym dziecinstwie potrzeby. Takie dzieci maja pozniej nielatwo, bo musza byc takimi, jak oczekuja nawet chocby podswiadomie, ich rodzice.
Tak jak teraz nie dajesz partnerowi prawa do wlasnych uczuc, tylko chcesz, zeby mial takie, jakich Ty od niego oczekujesz, tak samo bedziesz robic z dzieckiem i od niego oczekiwac okreslonych uczuc i emocji. Tylko dziecko nie moze sie bronic tak jak dorosly i zyje nie swoje zycie.

Taka postawa jest czesto wynikiem wlasnych niedoborow w dziecinstwie. Warto zdac sobie z tego sprawe, zeby miec mozliwosc tego unikac w stosunku do wlasnych dzieci. Jesli pozostanie to nieswiadome, to nie da sie niczego uniknac.

A jesli chodzi chodzi o dziecko, to teraz jest to Twoja decyzja. Ogolnie jestem zdania, ze jak sie chce miec dziecko, to nalezy sie na nie decydowac tak, jakby sie musialo przejmowac za nie cala odpowiedzialnosc. A to dlatego, ze zawsze moze sie zdarzyc, ze partnera zabraknie i zostanie sie z dzieckiem samemu. Jesli nie, to swietnie, ale 100% pewnosci nigdy sie nie ma.
Za dziecko ma sie ZAWSZE cala odpowiedzialnosc. Tego sie nie dzieli. W najlepszym wypadku dziecko ma dwoje rodzicow, kazde ze 100% odpowiedzialnosci.

Wiecie skąd mój pomysł ? Znam parę ,która w kryzysie spotykała się z innymi i po roku byli pewni ,że chcą być tylko ze sobą :-) i inni ludzi pchneli ich :-) i nie mieli separacji tylko właśnie inni ludzie im pomogli zrozumieć ,że są dla siebie :-) Dziś mają 3 dzieci :-) :-) :-)

Naprawdę? A to był konkubinat czy już małżeństwo? .

Garance_30 to było małżeństwo ... i też miałam dystans do tego rozwiązania...

Tabunsrokaczy : chciałabym żebyśmy szli w ty samym kierunku...żeby jakaś stymulacja pomogła nam w związku :-[

tabunsrokaczy : nie chodzi mi tak o mnie jak o niego i wiesz.... nie chodzi też o uprawianie seksu no chyba ,że wstawiłeś swoje podejście. Ja nie chcę jego pakować w coś czego on nie czuję a idzie w to bo mu wygodnie. Dlaczego nie popatrzycie z dobrej strony? a nie tylko seks, rozkładanie nóg itd....

Ori, bo to brzmi jak desperacja, moim zdaniem sama nie wiesz co masz robić i nie liczysz się z konsekwencjami własnego postępowania. Próbujesz wymusić coś na mężu, co tylko tobie będzie odpowiadało, knując jakiś tani plan i zagrywki w stylu: jak poczuje, że mogę być z innymi, to zatęskni i zmieni zdanie. To może się rozwiedź lepiej, po co odstawiać taki kabaret? . Po co chcesz na siłę tkwić w tym pseudomałżeństwie, skoro dogadać się nie chcesz, musi być po twojej myśli i kropka. Może najpierw zamieszkajcie razem (nie pamiętam, czy już to miało miejsce), zacznijcie żyć ze sobą, spróbujcie się dotrzeć, ustabilizować, a potem rozmawiajcie o dzieciach.

W tej chwili to ja widzę, że bez przejścia po kolei właściwych dla rozwoju związku etapów, nie ma szans na wasze porozumienie. Twoja postawa jest też bardzo instant: tu i teraz, bo ja chcę. Myślę, że słabo z mężem się znacie w ogóle, nie ma w tym za bardzo miłości, chęci wspólnego porozumienia i rozwiązywania spornych kwestii. Jest za to, zarówno z twojej jak i z jego strony targowanie się o swoje racje i wizję tego, jak każdy z was chce żyć. Nie ma wspólnoty i grania do jednej brami. Przykre, ale oboje jesteście za to odpowiedzialni.

Zabawa w piaskownicy , a nie małżeństwo. 18 letnie osoby są często na wyższym etapie w związku niż wy, mieszkają ze sobą itd.

Ja również dziękuję za cyt" : bardzo doceniam na tym forum ludzi, którym starcza cierpliwości na szersze pochylenie się nad sprawą danego wątku i wyczerpujące wpisy"!!!! rozmyślam na tematy manipulacji i projekcji, kto wie może to racja...

Słuchajcie ja go zaprosiłam do mieszkania mieszkaliśmy razem 3,5 roku, nigdy nie naciskałam na temat dziecka ...zawsze czekałam na jego zdanie..tylko teraz jest tak ,że on od dawna mnie zamyka w złotej klatce (szczególnie po ślubie),  i to ja cierpię że on nie przyszedł i nie sklecił zdania przez 10 miesięcy wiesz co boję się dziecka.... powiedział jak ja już pękłam psychicznie i pokłóciłam się ,że nawet ze mną nie porozmawia-nawet nie powie swojego zdania tylko milczenie.......to boli