Dzieciocentryzm - Netkobiety.pl

To wszystko jest winą konkretnych rodziców. Każdy rodzic powinien mieć swoje zdanie i wiedzieć, na co pozwalać dziecku, a na co nie koniecznie. Spowodowane jest to lenistwem rodziców, ponieważ jak na wszystko pozwalają, to dziecko nie krzyczy, nie obraża się i mają z dzieckiem spokój. Rodzice po prostu idą na łatwiznę. Kiedyś jak nie było dostępu do wielu rzeczy, to nawet jak dziecko coś chciało, to tego nie mogło dostać, bo nie było. A teraz jest duży dostęp i rodzice rozpieszczają dzieci.

Weźmy też pod uwagę, to akurat piszę z własnego doświadczenia, że już kilkulatek doskonale zdaje sobie sprawę na co u konkretnych dorosłych może sobie pozwolić, a gdzie zostaną przez niego przekroczone granice. Obserwując to samo dziecko niektórzy dorośli dziwią się, że na przykład w domu jest ono spokojne, doskonale wie gdzie jest jego miejsce, wiedząc, że to prowadzi donikąd niczego nie wymusza krzykiem, wie też kiedy jest czas na zabawę z rodzicami, a kiedy musi zająć się sobą samo, ale już u dziadków, którzy pozwalają wchodzić mu na głowę, bardzo chętnie to robi.

Ja bym z tym "dzieciocentryzmem" też nie przesadzała.  Mimo, że bywają dzieci rozpuszczone i niewychowane (a takie się najbardziej rzucają w oczy) to nie należy zapominać,  że jest gro rodziców,  którzy nadal lanie uważają za najlepszy środek wychowawczy ( a to już się w oczy tak łatwo nie rzuca)

Państwo psychologowie chętnie się zajmują dziećmi zamożnej  klasy średniej,  natomiast jakby nie dostrzegają,  że to jedynie niewielki fragment społeczeństwa i ich teorie są prawdziwe tylko w tej niewielkiej części. 

Pokażcie mi dzieci wychowywane "bezstresowo" na biednych wsiach, w małych miasteczkach z bezrobociem sięgającym 25%,  w rodzinach alkoholików, w rodzinach żyjących na skraju nedzy,  policzmy je, a potem dyskutujemy o "dzieciocentryzmie"

Do tego między innymi usiłowałam nawiązać powyżej. Kiedyś ludzie bez skrępowania takiemu wrzeszczącemu dziecku odmawiali tego, co usiłowało wymusić, a nawet dali klapsa nie zważając na to, że "akcja" dzieje się w miejscu publicznym (naganne, ale podaję jako przykład), za to dziś można zaobserwować tendencję dokładnie odwrotną - na oczach innych ludzi wręcz nie wypada dziecku tego batonika nie kupić.

O temat, na który właśnie szukam odpowiedzi.
A właściwe powiecie mi dlaczego jak mówi się głośno: NIE LUBIE DZIECI, DZIECI MNIE DENERWUJĄ to jest się wrogiem publicznym, no bo jak to można dzieci nie lubić?!

Ja dzieci nie lubię, nie potrafię się nimi zajmować, uśmiechać, zagadywać. No może chwile, ale zaraz mnie męczy/nudzi w konsekwencji denerwuje.
Nie lubię dzieci bo nie wiem co im zaraz odwali, czy właśnie nie narobi mi obciachu jak ten gnojek z filmiku adiaphory. Mnie się scyzoryk w kieszeni otwiera jak widzę coś podobnego. Najlepsze wyjście to po prostu dać dziecko niani i samemu chodzić na zakupy z dziećmi to tylko same problemy są.

No ale właśnie dlaczego, jak tak ktoś otwarcie to mówi, to jest to źle odbierane i wręcz wrogo, dlaczego?

No właśnie - jak się dziecko wydziera o tego batonika, znaczy się, że rodzice go nie wychowali. Z mojego doświadczenia dziecko dobrze wychowane takich jazd nie robi. I według mnie niereagowanie jak drze papę w sklepie nie jest dobrym sposobem (w każdym razie nie jest dobre dla ludzi wokół. I wcale się nie dziwię, że się krzywo patrzą).
Ludmiłaa, nie jesteś jedyna. Ja również nie lubię dzieci w swoim najbliższym otoczeniu.

Od razu zwrócę uwagę, że temat dotyczy dzieciocentryzmu, a nie wad i zalet posiadania dzieci .

Mam dziecko, a też tego nie lubię. Owszem można porozmawiać o dzieciach, to logiczne - kochamy je, są ważną, a w sumie najważniejszą częścią naszego życia ale na Boga nie są całym naszym życiem. Niestety u wielu par tak jest, że gdy już mają dzieci , to nie ma innego tematu do rozmowy z nimi. Co gorsza jeśli samemu ma się dziecko, to wszyscy dzieciaci wokół uznają, że tylko o tym chcesz rozmawiać. Dodatkowo dochodzi terror fotograficzny czyli pokazywanie zdjęć swoich pociech wszystkim mniej lub bardziej zainteresowanym. Sam mam pół pamięci w telefonie zawalone zdjęciami synka ale nie pamiętam kiedy je komuś pokazywałem. To są przecież zdjęcia dla mnie jako pamiątka.

Dochodzi do tego, że w towarzystwie jestem uznawany chyba za jakiegoś nieczułego ojca bo nie gadam cały czas o swoim dziecko i nie pytam innych o ich dzieci. Szczerze to mało mnie one obchodzą. Martwię się swoim dzieckiem, a nie czyimś. Nie oczekuję też jakiegoś szczególnego zainteresowania moim synem ze strony znajomych. Wystarczy mi, ze będą dla niego w miarę mili lub będą go po prostu tolerować.

Cha cha cha
No dobra, ja też tak mam. Bardzo nie lubię wysłuchiwać o dzieciach innych- ze swoimi mam dużo roboty, żeby wyrośli na fajnych ludzi i niepotrzebne mi histo(e)ryjki innych. Nie mam też potrzeby rozpowiadania wszystkim wokół, co u moich dzieci słychać. Wiadomo, jeśli ktoś jest zainteresowany (z reguły rodzice, teście, czy chrzestni lub bliższe ciotki chłopaków) to oczywiste, że się pochwalę moimi chłopcami, bo jestem z nich niewypowiedzianie dumna  

Ale przez ten częsty dzieciocentryzm, często uchodzimy za surowych rodziców w ogóle. Ludzie nam powtarzają, że u nas dzieciaki chodzą jak w zegarku (nie tylko nasze).  Ale dzieci lubią wiedzieć, gdzie są granice. Jeśli nie wiedzą, pozwalamy im na podejmowanie decyzji, które mogą nie być dla nich korzystne tylko dlatego, żeby nauczyły się ponosić ich konsekwencje. Działa, dość skutecznie muszę przyznać. Nie oznacza, że nie mamy kłopotów wychowawczych. Mamy, nie mniej niż każdy inny rodzic. Jednakże denerwuje mnie to, że jeśli tylko nasze dzieciaki nie mogą robić wszystkiego, na co tylko mają ochotę, to zaraz znajdzie się ktoś, kto nas traktuje jak ludzi z wojskową dyscypliną.

Ostatnio poznałam dziewczynę na naszych warsztatach dla bezrobotnych- robiłyśmy tym ludziom makijaż, analizę kolorystyczna, fryzury, zdjęcia do CV a trener personalny udzielał im wskazówek i trenował z nimi. No i wracając do tej dziewczyny... Pytam jej podczas malowania, co uważa za swój życiowy sukces. Powiedziała, że dwójkę dzieci. Były co prawda z wpadki, ale bardzo ich kocha. No, to jak ja swoje   A gdyby miała czas dla siebie, to co by robiła? No.. ona lubi pływać. Kiedyś tam chodziła na treningi...od dziecka tak w sumie.. codziennie prawie... No qwa! Dziewczyna od dziecka od 6 rano na basenie, później szkoła później znów trening. Ciemno, zima, a ona pływała od rana do wieczora. To przecież wyrabia w człowieku taką dyscyplinę, pozwala pokonywać bariery... no i wydukała, że była na Igrzyskach w Sydney! Rozumiecie to? Dziewczyna była w kadrze olimpijskiej,a ona za największy sukces uznaje to, że wychowuje swoje dzieci? A o tym, o czym warto mówić, milczy i tylko po naciskach się wygada? Co to w ogóle ma być?

I to trochę oddaje to, w jakim poczuciu wyrastamy, jaki wpływ mają na nas artykuły odnośnie gloryfikowanego rodzicielstwa, dzieci, wychowania i reklamy. Już nie wspomne o tym, że na facebooku są specjalne grupy w stylu "zawód Mama", czy "praca w domu na wiecznym etacie" czy jakoś tak.. Ludzie nie mają własnych zainteresowań, ambicji, więc spełniają się w rolach sług własnych dzieci.
Nie umniejszam roli gospodyń domowych (chociaż ja pracując muszę wykonać dokładnie takie same czynności w domu, jak one i nie czuję się z tego powodu lepsza niż reszta społeczeństwa), ale jeśli wychowanie dziecka jest jedynym kręgiem ich zainteresowań, to się niestety, nie dogadamy

No tak, a potem dzieci dorastają, a u rodziców pojawia się syndrom pustego gniazda.
Dzieciocentryzm niezdrowy jest dla wszystkich - dzieciom przyjdzie kiedyś zmierzyć się z dorosłością, a ta może okazać się nie tak kolorowa, jak do tego przywykły, ba, nawet w wieku dziecięcym może być trudno odnaleźć się w kontaktach z grupą, z kolei w życiu dorosłych zapanuje wtedy zupełna pustka.

Zdecydowanie tak . Zresztą wbrew pozorom wychowanie dziecka to trudna, codzienna i mozolna praca. Przy czym mam na myśli świadome ukształtowanie młodej osoby na kogoś wartościowego, odpowiedzialnego, kogoś o wysokim poczuciu własnej wartości, a przy tym pozbawionego cech skupionego na sobie egoisty. Jednym słowem chodzi o danie potencjału, który dziecko będzie potrafiło we właściwy sposób wykorzystać.

Ja z kolei jakiś czas temu umówiłam się z koleżanką. Nie widziałyśmy się dosyć długo, więc liczyłam na miłe popołudnie. Niestety kolażanka uznała, że jej dziećmi będę zachwycona równie mocno jak ona. Choć umówiłyśmy się u mnie w domu, to miałyśmy wyjść do jakiejś kafejki, ale że nie uprzedzając "przytaszczyła" ze sobą dzieci (półtoraroczny chłopiec i czteroletnia dziewczynka), to o kafejce mogłam sobie tylko pomarzyć. Dzieci obiektywnie patrząc są fajne, nie przeczę, ale skupiły na sobie całą uwagę - ciągle czegoś chciały, marudziły, dziewczynka wtrącała się w rozmowę, więc żeby o czymś porozmawiać, to trzeba było je przekrzykiwać. Ostatecznie z potencjalnie miłego spotkania nic nie wyszło, byłam po nim zmęczona i zdegustowana. 
Kolejnym razem z rozbrajającym uśmiechem z góry uprzedziłam, że owszem, jak najbardziej możemy się spotkać, ale pod warunkiem, że wieczór mamy dla siebie.

Przyznaję, że nawet jako kochająca matka kompletnie nie ogarniam tego chwalenia się dziećmi.

Rozumiem to i zgadzam się z Tobą, nie wyraziłam się może zbyt jasno. Bo ogólnie rzecz biorąc, też pisałam, że z moich synów jestem niesamowicie dumna Może tylko dodam, że najbardziej poraziło mnie to, że ona nie wymieniła żadnego sukcesu, oprócz tych dzieci.  A tu w moim przykładzie dziewczyna ma się czym pochwalić. Widziałam jej uśmiech, gdy sobie przypominała swoje sukcesy. Ona po prostu jakby zamknęła się na swoje własne zainteresowania, pasje, zupełnie o nich zapomniała. To mnie tak uderzyło.  Bo z reguły te mamuśki, które wiecznie nawijają o swoich dzieciach po prostu nie mają tematów alternatywnych. Ale cieszę się, że ta dziewczyna przyszła na te nasze warsztaty, mam nadzieję, że dzisiaj wiedzie się jej lepiej.  

adiaphora mnie też dziwi, że innych dziwi ja lubię dzieci, ale "swoje" czyli przyjaciółek.

"Swoje" dzieciaki jeszcze można ochrzanić, można im spokojnie wyznaczyć granice, kazać się przymknąć, czy coś..  wbrew pozorom mnie dzieci lubią. Przyjaciółce można tam nagadać, że zachowuje się jak stara kwoka i ona się nie obrazi. No ale nie mogę znieść zebrań w przedszkolu mojego dziecka- te najbardziej nawiedzone matki ciągle smęcą o osiągnięciach swoich dzieci, ba, one analizują każda prace przedszkolną swojego dziecka (cudzego z resztą również )! Nie uważam, żeby to były złe kobiety... tylko niech wreszcie wracają do tej swojej pracy z macierzyńskiego, czy tam wychowawczego. Nabrałyby trochę wiatru w skrzydła i może zmieniły zacięta płytę.

Są jednak faktycznie takie przypadki, gdzie rodzic ulega dziecku, żeby mieć święty spokój.. albo ma wyrzuty, że tak mało z dzieckiem czasu spędza i w ten sposób próbuje dziecku nieba przychylić... Albo ma takie przekonanie. Dzieciocentryzm i wychowanie bezstresowe zazwyczaj w parze idą. Tylko tych dzieci najbardziej szkoda. Żadnego przygotowania do życia.

Olinka nie no co Ty, nie uwierzę, że nie jest Ci miło, gdy możesz pogadać o swoje dumie Ja lubię pochwalić się swoimi, ale tylko do mojej mamy i kiedy nikt inny nie słyszy Rozmowa z moją mamą zaspokaja w pełni moje schizo-matkowe odruchy Dzięki temu wracam do równowagi psychicznej i mogę dalej pełnić funkcję odpowiedzialnego, ale myślącego również o sobie rodzica

Moja kuzynka była kiedyś świadkiem całkiem ciekawego (i pouczającego) zdarzenia. Podróżując pociągiem miała wątpliwą przyjemność obserwować zachowanie jakiegoś rozpuszczonego dzieciaka. Chłopiec był hałaśliwy, kopał siedzących naprzeciw niego pasażerów, przepychał się, jakiemuś panu bez pozwolenia zabrał gazetę, jednym słowem zachowywał się tak, jakby był pępkiem całego swiata. W końcu stało się to na tyle nieznośne, że ktoś matce chłopca zwrócił uwagę, że jego zachowanie jest uciążliwe i wypadałoby nad tym jakoś zapanować. Matka uwagę skwitowała krótko -  informując, że dziecko wychowywane jest bezstresowo. Na najbliższej stacji obserwujący całą tę sytuację młody człowiek wziął swoją torbę, wstał do wyjścia, ale przedtem wyjął z ust gumę do żucia i ze słowami "ja też byłem wychowywany bezstresowo" palcem wskazującym rozgniótł ją zadowolonej z siebie mamusi na czole. Mina mamusi... bezcenna , a reakcja współpasażerów chyba nietrudna do odgadnięcia.

to nie katechetka, tym zajmowala sie przy okazji. Ta rurencja byla wszechstronnie wyksztalconym nauczycielem i cenionym pedagogiem. A zarazem bandytka. Czlowiek o normalnej konstrukcji psychicznej, bez cech socjopatii i psychopatii,  "nie wejdzie w druga skrajnosc" jak to ujales, i nie posunie sie do takiego sadyzmu. Ten odrazajacy babsztyl znecal sie nad dzieckiem, bo mial taka sadystyczna nature.  To nie bylo jej dziecko, tylko dziecko jej konkubenta, ale to nieistotne czyje. Liczy sie fakt, ze znecala sie nad nim dlugotrwale az zakatowala go na smierc. Normalni, zdrowi ludzie tak nie postepuja i nie ma opcji, zeby w to weszli. Nie czyn wiec takich porownan. To zupelnie inna bajka.
IMHO powinni ja oddac w rece jakiegos Dextera Morgana...

Mam niestety taką w pracy. Jej jedyny temat to dzieci. Opowiada o nieznanych mi dzieciakach, że stało się to i to, że jej synek zrobił to i to, a tego nie zrobił. Opowiada plan lekcji, co się dzieje w szkole, z jakimi dziećmi się bawi. A potem zdziwiona, że jak wspomni o jakiejś tam Laurze to zdziwiona, że ja nie wiem kto to, bo przecież ona tyle opowiadała, że to najlepsza koleżanka jej syna. A ja po prostu ją ignoruję. Od jakiegoś czasu już tak ordynarnie i po chamsku. A ta dalej trajkocze. Parę razy wspominałem, że mnie to niespecjalnie interesuje i jestem zajęty, a ta dalej swoje.
Moi rodzice mają też sąsiadkę. Trójka dzieci, jedno się niedawno urodziło. I jak czasami przychodzę do rodziców z małą, to jak ta tylko usłyszy to przyprowadza gromadkę bachorków, które są może i fajne ale straszliwie głośne, a ja po pracy chciałbym odpocząć. Moi rodzice to też już starsze osoby. Ostatnio więc powiedziałem, że mała jest ale śpi. No to co z tego, wlazła z dzieciakami i mała mi obudzili. Mała potem była marudna i płakała. A ci nic sobie z tego nie robili. Dlatego teraz zamykamy drzwi i nie otwieramy:D
Ja mam fajną córeczkę, śliczną i w ogóle, ale nie pytany nie opowiadam o niej, nie pokazuję zdjęć ani nic z tych rzeczy.