Problem ze współżyciem - jak długo będzie się to ciągnąć? - Netkobiety.pl

Witajcie drogie kobietki!
Piszę do Was z nadzieją, że może Wy jako jedyne pomożecie przebrnąć mi przez to przysłowiowe "pole minowe". Mając 19 lat (pragnę nadmienić, iż liczę w tym momencie 21 wiosen) i będąc jeszcze wtedy dziewicą zdecydowałam się z moim ex - chłopakiem zacząć od uprawiania pettingu, bo jak wiadomo dobrze jest poznać nawzajem swoje ciało, aby później móc iść o krok dalej. Do momentu, kiedy próbował włożyć mi palec do pochwy było wszystko w porządku, ale później czułam naprawdę niesprzyjający mi dyskomfort. Już nie wspomnę o tym, że gdy delikatnie naciskał na błonę dziewiczą to bolało tak, że nie dało się wytrzymać i każda próba kończyła się szlochaniem do poduszki. Jednak się nie poddałam i obydwoje stwierdziliśmy, że spróbujemy przebić ją penisem przy naszym pierwszym razie - niestety, była to wielka głupota z mojej strony, ponieważ ból był o wiele gorszy niż ten przy pettingu i nie dość, że kończyło się to wielkim lamentem to też moja samoocena znacznie spadła i ta porażka również wpłynęła na moją psychikę. Z tego też powodu związek się niedługo rozpadł.
Rok później pojawił się w moim życiu pewien Mężczyzna z którym rozumiałam się naprawdę dobrze, łączyło nas bardzo dużo ale niestety nie był to związek ... z dzisiejszej perspektywy była to dość nieciekawa i chora relacja w której uczucia dominowały tylko z jednej, czyli z mojej strony. W tej relacji nie zabrakło nam pieszczot, co prawda dochodziłam do orgazmu, ale tylko za sprawą stymulacji łechtaczki. Po jakimś czasie zdecydowaliśmy się zerwać ten zakazany owoc tłumacząc sobie to w ten sposób, że on pomoże uwolnić mi się z mojego stałego problemu. Nie dość, że współżycie to było zaplanowane to jak zwykle zakończyło się klęską ... do momentu aktu, który oczywiście nie doszedł do skutku było wszystko w porządku, moja pochwa była dostatecznie nawilżona, ale blokował mnie strach przed przebiciem błony i co za tym idzie również strach przed krwawieniem. W pozycji misjonarskiej z rozszerzonymi nogami ból był nie do zniesienia ... po prostu nie dało się przebić błony i tak też było za każdym razem, za każdą próbą. W końcu też wykończyło mnie to psychicznie. Wkrótce przestałam się dogadywać z domniemanym partnerem i nasza relacja "umarła". Zaczęłam się zastanawiać co mogę zrobić w tej sytuacji, wizyty u ginekologa unikałam jak ognia, bo wiadomo z czym się to wiązało ... przerażał mnie fakt wkładania palca czy też penisa a co dopiero takiego wziernika. Najgorsze co mogłam zrobić to wmawiać sobie, że seks wiąże się z niczym innym jak tylko z bólem; dla mnie sam ten pierwszy raz był przerażający i raczej chciałam unikać tychże tematów.
W marcu tego roku w moim życiu pojawił się kolejny Mężczyzna z którym dzielę związek i z którym jestem naprawdę szczęśliwa. Wiedziałam, że prędzej czy później dojdzie do rozmowy na temat współżycia i tak też się stało. Obydwoje działaliśmy na siebie jak magnez, od razu było czuć tę chemię między nami. Niestety, nadal miałam strach przed pierwszym razem ... nie wiedziałam co robić, bałam się, że utracę swoją bratnią duszę. Nie pozostało mi nic innego jak po prostu przyznać się mu do mojego problemu z nadzieją, że jako dwoje dorosłych ludzi wymyślimy coś co może zapobiec temu problemowi. Dwa miesiące temu spróbowaliśmy się kochać na sposoby, aby tę błonę przebić z jak najmniejszym bólem. Leżałam wzdłuż i on może wszedł do połowy - na początku myśleliśmy, że błona została naderwana, ale próbując w pozycji misjonarskiej okazało się, że to były tylko nasze przypuszczenia i ból powrócił. Zrezygnowaliśmy z tego więc a ja zdecydowałam się w końcu zapisać na wizytę u ginekologa. Przy badaniu ginekologicznym, które nie doszło do skutku okazało się, że moja błona jest całkowicie niepodatna na przebicie a jej próby przebicia skończyłyby się dużym krwotokiem tak więc moja pani doktor skierowała mnie na zabieg tzw. hymenotomii, czyli ginekologicznego nacięcia błony dziewiczej. Zabieg miałam robiony 3 czerwca b.r, natomiast w internecie przeczytałam, że ze współżyciem należy poczekać jakieś 4 tygodnie, aby się tam wszystko zagoiło. Wczoraj z moim chłopakiem trochę się zagalopowaliśmy i doszło do czegoś więcej ... jednak, kiedy on się przygotowywał do współżycia bardzo się zestresowałam, bo przypomniałam sobie o bólu jaki towarzyszył mi przy każdym razie. Nie doszło do aktu, gdyż nie byłam rozluźniona i myślałam cały czas o tym bólu. Być może moja pochwa nie była wystarczająco nawilżona i dlatego też czułam się z tego powodu źle. A przy wkładaniu palca nadal czułam ten dyskomfort i nie czerpałam z tego żadnej przyjemności. Może stało się też to zbyt szybko, bo jak na razie nie minęły nawet 2 tygodnie po zabiegu.
Co mogę w tej sytuacji zrobić? Co jeśli przy następnym razie wystąpi ten sam kłopot co we wcześniej opisywanych przypadkach? To już na pewno nie będzie problem spowodowany błoną dziewiczą. Jak mogę się rozluźnić? Ile razy próbować, aby w końcu przyzwyczaić się? Stwierdzić, że seks jest tylko błogą przyjemnością, nie jest nawet związany z bólem?
Jestem w kropce.