szalona miłość, ciąża, szybki ślub i... dorastanie i chęć wolności, - Netkobiety.pl

Czasami spieszymy sie do pewnych spraw za szybko... Ja wyjechałam z chłopakiem zagranice po paru miesiacach znajomości, wkrótce później zaszłam z nim w ciaze mój synek za miesiac bedzie miał roczek. Zapomniałam dodac że w tym roku skocze 21 lat takze jestesmy w podobnej sytuacji. Jak to w zwiazkach, czasami jest dobrze czasami gorzej... Mam takie same mysli jak Ty, nie czuje sie spełniona w miłosci chciałabym wrócic do tych wariackich lat gdzie poznawałosie chłopaków, pisało na gg, spotykało sie ze znajomymi itd.. Moje znajome które skonczyły juz szkołe zaczynaja najlepsze lata w swoim życiu, imprezy do rana, samowolka itp. a ja siedze tu sama z dzieckiem i patrze w sciane... moze co innego by było gdyby mój partner mnie wspierał, pomagał..no ale niestety jest na odwrót.. Mój synek daje mi dużo szczescia, bardzo go Kocham i nie żałuje że go mam. Co do Twoich myśli to poprostu nie wyszalałas sie jeszcze, brakuje Ci przygód tak jak mi.. no ale popatrzmy na to z drugiej strony: przeciez nasze dzieciaki kiedys podrosna a wtedy my takze mozemy wyjsc na piwo ze znajomą itp. gdy nasze koleżanki za pare lat będą siedziały w domu i przebierały pieluchy my juz bedziemy miec dziecko odchowane na tyle żeby pozwolic sobie na chwile szalenstwa   jakbysmy nie miały teraz dziecka pewnie poszalałybyśmy z 2 lata aa pózniej znudziłoby sie to nam... wszystko sie kiedys konczy. Znajomi sie rozchodzą, wyjezdzają.. Na pewno zawsze bedzie brakowało nam tej młodosci ale nic nie jest stracone..

No masz racje, wiesz  ja nie żałuje że mam dziecko. ale jeżeli nasze małżenstwo rozpadnie sie za 2 czy 3 lata to tym bardziej bede żałować ze straciłam młodośc nawet nie wiem kiedy. Powiem ci ze jak my sie kłocimy to nieraz padaja tak ostre słowa ze mam dośc ostatnio jak rozmawiałam z nim o pracy to powiedział mi ze jeżeli pójde to bedzie rozwód, ja nadal trzymam przy swoim, od poczatku co mi powiedział słuchałam go,  nawet w spodnicy i leginsach nie moge chodzic jak ubrałam tydzien temu w niedziele to w ściane z piesci udeżył, i dasał sie cały dziec az nie sciagnełam, popierałam a teraz mi mowi ze sie zmieniłam bo go nie słucham, ale ja mowie wtedy byłam młoda i głupia a teraz nareszcie nauczyłam sie mówic Nie. Zobacze co bedzie jak pojde do pracy, bo jak on sie nie zmieni to nie wiem.

O ciu współczuję Ci..Nie rozumiem takich kolesi, którzy nie pozwolą swojej kobiecie iść do pracy.. w głowie mi się to nie mieści.Przecież wiadomo, jak dwóch pracuje to jest na pewno łatwiej.A co oni się boją,że ich zdradzimy?Przecież oni to też mogą zrobić..A czym my im to wypominamy?? Wszędzie możesz poznać jakiegoś przystojnego mężczyznę, nie tylko w pracy,ale weź to wytłumacz takiemu.Wydaje mi się, że on chce Cię mieć " na własność" tego nie możesz, tamtego też nie.Jakieś chore to..
Porozmawiaj z nim na spokojnie, wyjaśnij mu pare rzeczy.

Kobitki macie racje, ale jemu nie da sie wytłumaczyc, jak zaczne rozmowe, to odpowie mi nie sa krzyki, i zawsze konczy sie tak ze on rzuca wyzwiskami, wychodzi i trzaska drzwiami, a ja zostaje sama i placze, pytajac sie dlaczego?. nie wiem jak to bedzie dalej. nie zawsze tak jest bo sa tez takie miłe momenty, np jak lezymy sobie przytuleni. ale o waznych spawach nie porozmawiamy bo on jest na nie. dla tych dobrych chwil moge wszystko ale on poprostu nie rozumie ze ja tez potrzebuje kolezanek, poprostu ludzi, do rozmawiania, ale z nim nie da bo on nawet o szwagra jest zazdrosny, jak pojedziemy do domu to nawet czesc mu nie mowie bo boje sie ze awanture mi zrobi, o 2 szwagra tez jest zazdrosny, dawniej miałam z nim dobry kontakt moglam pogadac o wszystkim a teraz tez czesc boje sie mu powiedziec. ale to nie o to tez chodzi, chodzi o to ze nie chce niszczyc małzenstwa zeby isc sie wybawic, np zeby zrobic  grilla z kumpelami same bez chlopakow, ja moge o tym tylko marzyc.

aero_90
Własnie ze nie ma powodów, w tym czasie jak poznałam jego to dwóch kolegóch chciało ze mna krecic, wiedział o tym ale to nie to. to chyba ja mu nie powinnam ufac, nie chce pisac co wyprawiał jak sie spotykalismy, nie zeby to bylo cos strasznego ale mnie to zraniło, i tez jestem zazdrosna ale nie az tak, a w dniu naszego wesela na chusteczce poszedl do swojej byłej,  kocham go ale nie jedna osoba ktora wiedzialaby co przezylismy to uwazalaby ze ten nasz zwiazek jest hmm dziwny. nie wiem, naprawde nie wiem co robic. zobaczymy co bedzie jak pojde do pracy, wtedy wszystko wyjdzie czy damy rade ze soba byc, bo ja mu powiedziałam nikt mniie nie zmieni, zawsze chciałam pracowac, i on tego nie zmieni. a jezeli chodzi o imprezy to kiedys tez mu sie postawie mam nadzieje

Ooonnaaa! przeczytałam twoje dawniejsze wątki i ten dzisiejszy i myslę, że twój mąż jest sprawcą przemocy wobec ciebie. To co robi, to ograniczanie twojej osobistej wolności. Zabrania ci pracować, zabrania rozmawiać z ludźmi, zabrania nosic spódnce, wyzywa cię, poniża i na dokładkę codziennie pije piwo. Nie traktuje cię jak wolnego człowieka tylko jak osobistą własność, której może dyktowac jak ma żyć i co robić. Gdybym była twoja matką, zrobiłabym wszystko, żeby cie wydobyć z tej pułapki. Piszesz, że go kochasz, ale powiedz mi, jak mozna kochac kogoś kto cie nie szanuje, nie bierze pod uwage twoich potrzeb. Jesteś młodziutka, masz prawo do zabawy, do radości. Masz prawo spotykać się z ludźmi, miec przyjaciółki. Jeśli dla twojego męża potrzeba spotykania się z ludźmi oznacza coś zdrożnego, to powiem ci, że kazdy sądzi według siebie. Widocznie on sam ze swojej wolnosci korzysta w sposób podejrzany! To że jesteś żoną i matką nie oznacza, że masz zamknąć się na zawsze w domu, założyć habit i zapomnieć ludzkiego języka.
Nie dziwię ci się, że tęsknisz za wolnością, bo przecież żyjesz......W NIEWOLI!!!

Jestem tu nowa i to mój pierwszy post, ale bardzo poruszyły mnie twoje słowa i twoja sytuacja. Być może dlatego, że sama wcześnie urodziłam dziecko, wyszłam za mąż, dziś już moje dziecię jest dorosłe, mąż nadal ten sam, ale przeszliśmy bardzo długą i trudną drogę by dojść do tego, co nazywamy związkiem partnerskim.
Przede wszystkim zgadzam się ze stwierdzeniem, że jesteś ofirą przemocy emocjonalnej, nie wiem jak z ekonomiczną, bo w końcu jesteś na jego utrzymaniu i mieszkasz u jego rodziców. Tak więc zależność finansowa pewnie jest ogromna. To tylko sprawia, że wokół ciebie sznury stają się coraz mocniejsze, a ty tracisz możliwość uwolnienia się d nich. Zresztą takie uzależnienie od siebie to pewien sposób dla twojego męża, abyś była tylko jego własnością. Pewnie też dlatego nie chce twojego rozwoju, pracy, znajomych itp.
To nie jest związek partnerski, to zwykła sytuacja przemocowa, gdzie jeden z partnerów jest podporządkowany drugiemu.
Dla swojego dobra i dla dobra twojego dziecka powinnaś poszukać pomocy terapeutycznej w ośrodkach dla ofiar przemocy. Nawet jedna, czy dwie rozmowy mogą pomóc ci otworzyć oczy i zrozumieć w jakiej sytuacji się znajdujesz. Jesteś młoda i warto zawalczyć o dobre zycie dla siebie i dziecka. Musisz się rozwijać, mieć zainteresowania, pasje, pracę, znajomych, tylko wtedy będziesz szczęśliwa, kiedy będziesz czuła, że masz wpływ na to co dzieje się z twoim życiem i że to ty dokonujesz wyborów. Zastanów się też, czy przypadkiem twoja miłość to nie pewnego rodzaju uzależnienie? Być może tworzycie toksyczny związek. Oczywiście nie twierdzę, że tak jest na pewno, bo to tylko moje domysły, po przeczytaniu kilku twoich postów, ale warto zastanowić się nad tymi sprawami.
Polecam ci książki "Szantaż emocjonalny" oraz  "Kobiety, Które Kochają za Bardzo"

Dobrze by było porozmawiać z rodzicami na temat twojej sytuacji i jak się w niej czujesz i polecam wizytę u terapeuty!

Wszystkiego najlepszego Janis z okazji urodzin - szczęścia i uśmiechu na twarzy. Mądra dziewczyna z Ciebie. Gratuluję dobrego życia

Oooona - jeszcze wszystko może się dobrze ułożyć. Skorzystaj z rad Chilam i poszukaj pomocy terapeutycznej dla siebie i swojej rodziny. Trzeba spróbować coś zmieniać - może to będzie pierwszy krok do lepszej przyszłości. Życzę dużo sił

myslałam o tym by isc do terapeuty, ale jakos nie moge sie przemóc, i jak pisałam wczesniej o imprezach, ie chodzi mi dosłownie o imprezy, chodzi mi o wolnosc wyjsc gdzies wieczorem z kolezankami, na piwo, a chciazby wyjsc z domu..
Kocham go i nie wiem czy jakbym odeszła to czy byłabym w stanie byc szczesliwa, rozwody itp to mnie przeraza, nie raz mowi mi ze jestem dziecinna, ale ja wiem o tym, jak juz pisałam wczesniej wydaje mi sie ze zatrzymałam sie na tym etapie szkolnym ale lata mijaja a ja nadal w domu, nie załuje ze mam syna bo kocham go nad zycie, ale wiem jedno mogłam poczekac ze slubem, wtedy byłam zakochana, jak to sie mowi patrzyłam przez różowe okulary, a dzisiaj mysle ze jakbym poczekała przez te chociaz pół roku, wiedziałabym czy naprawde damy rade razem.
a jakbym powiedziała moim rodzicom to naprawde wzieli by mnie stad z hukiem, ale boje sie tego co on moze zrobic sobie jak sie rozstaniemy, nieraz mnie straszy, i jak juz sie rozstac to w dobroci, bez odbierania sobie praw dla dziecka, i wogole dziecka. boje sie tego.
Wiem ze to głupie ze przez wolnosc chce to zakonczyc, ale naprawde nie czuje sie spełniona kobieta, jak sie kłócimy to non stop padaja słowa o rozwodzie.    Kocham go a on mnie wiem o tym ale oslepł przez zadrosc, a ja mu powiedziałam ze sie nie dam ale sie poddałam, on dawniej zył rozrrywkowo, piwo, papierosy, raz przed slubem umowilismy sie u mnie na 19 ze przyjedzie z pizza, przyjechał co prawda z pizza ale o 23 i to tak pijany ze ledwo wyszedl z auta, zanim zaszłam w ciąze byl inny naprawde lubił sie bawic ok, nawet mi zazdrosc nie przeszkadzała, wybaczałam rozne rzeczy, potem zaszłam w ciaze jakos w 6 miesiacu chyba stwierdzil ze jestem juz jego i wtedy non stop pił a ja płakałam prosiłam a on błagał  ze sie zmieni, i tak jest do dzis, pije codziennie piwo zalezy kiedy  czasem zdarzy sie 1, ale tak to 2, 3 a w sobote czy niedziele ale to czasem nawet 5.
mowie mu ale on odpowiada ze jakbym nic nie mowiła to by przestal bylo tak ze przestałam ale on nadal to robi. nie wiem, mysle powaznie o pracy bede podanie składac wiec nie wiem na sto czy mnie przyjma, bo chciałabymisc tam gdzie siostra moja ale on mi nie kaze wiec sprobuje gdzie indziej, powiedziałam mu ze jak do wakacji nie dostane sie tam gdzie chce teraz to ide tam do siostry.
ale i tak z tym wszystkim jestem bezradna.
przerosło mnie to zycie. musze sie do tego w koncu przyznac.

marena7
Masz racje ale ja tak bardzo sie boje co bedzie potem, o tej zazdrosci jesli chodzi o prace powiedziałam siostrom, one sa ze mna. ale ja jestem z małej miejscowosci, mozna powiedziec nawet wioski, ludzie beda gadac i wogole, nigdy nie obchodziło mnie co mowia o mnie inni ale teraz sie zmieniłam, boje sie obgadywania, i tych spojrzen, jeszcze on ma rodzine  wtej miejscowosci co ja mieszkałam. chyba sie poddałam.

kazdy człowiek ma prawo do godnego życia a twoje takie nie jest , stres , szantarze, zniewolenie i alkohol pozwolisz by wasze dziecko dorastało w takiej atmosferze. Wiesz mi się wydaje że facet jest totalnie nie świadomy tego jak to wygląda i czas najwyższy aby to zrozumiał. tutaj tylko terapia wstrząsowa da rezultaty pakuj manatki i jedz do rodziców , nikt nie każe ci brać rozwodu ale odpoczynek wskazany może rozłąka da mu do myślenia.

Wiecie ja wiem ze macie racje i chcecie mi pomóc, on ma strasznie trudny charakter, ostatnio wywalczyłam płaczem zeby mojego syna na dzien zawiesc do moich rodziców bo on nie chciał a ja chciałam odpoczac, bo juz naprawde nie dawałam rady, a on mi powiedział ze nie ma mowy bo on jak wroci z pracy to chce zeby dziecko było w domu bo chce sie z nim bawic, ale jego zabawa tak wyglada, on lezy na łózku a dziecko skaka po nim, czasem poukłada klocki ogladnie bajke, ale jak maz cos oglada to ma byc cisza i z dzieckiem musze isc sie bawic do kuchni, albo jak syn wstanie wczesnie rano to biore go do kuchni zeby on sie wyspał. a   moje wyjscia wieczorne skonczyły sie juz po poł roku jak go poznałam(za niecałe pół roku bedzie 4 lata jak nigdzie nie wychodze, nie mam przyjaciólek, nawet kolezanek bo nie mogłam z nimi pisac czasem na pisze z nimi ale to czasem i jak jego nie ma w domu ) myslałam dawniej ze to fajnie ze jest zazdrosny ale teraz juz nie jest tak fajnie. Jeszcze jak zaczełam sie buntowac to mowił ze mnie ktos namawia przeciwko niemu, ze głupieje i wogole. narazie nic nie gada bo na razie nie rozmawiamy o tym ze chce isc do pracy. takze narazie ok.

Strasznie Ci współczuje.. masz dopiero 19 lat, a tyle już przeszłaś..

Moje kobitki kochane, dzieki waszym radom stałam sie silniejsza, teraz wiem ze mam tez swoje zycie, swoja dusze ktora juz błaga zeby o nia zadbać. Postawiłam pierwszy krok rozmawiałam z mezem i mowiłam mu o terapii małżeńskiej i mówił ze nie pojdzie, i ze jak ja chce isc to sobie moge isc (a tu jego słowa TO SOBIE IDZ, MOZE DO CHŁOPA CO?:)) wiec jutro dzwonie aby umówic sie do psychologa, pojde sama narazie, jestem tez troche zazdrosna i chce zrozumiec moze on mi wytłumaczy dlaczego moj maz taki jest. a od dzisiaj stawiam na swoim, powiedziałam ja chce sie ubierac jak kobieta ty sobie pijesz piwo wolno ci, a mi wolno sie ubrac tak jak chce, zatkało go, jak nigdy dobre i to:)

Bede pisac jak mi idzie. Pozdrawiam Was wszystkie.

Trzymam za Ciebie kciuki, Ooonnaa! Pisz, jak Ci idzie!