Wigilia bez meza i ojca... pomóżcie. - Netkobiety.pl

O losie.To obłęd.Dziewczyno o co Ty walczysz?O faceta który całe swoje życie przesypia niedźwiedzim snem?Który gdybyś postawiła mu do wyboru łóżko, kołderkę i spokój święty a po drugiej stronie córeczkę gotową do zabawy z tatą wybrałby łóżeczko?Szczerze Ci mówię że uciekałabym od tak zdezelowanej rodzinki jak najdalej.Przecież to definitywnie widać że jemu jest dobrze samemu.Nie traktuje Cię jak partnerki tylko jak obowiązek na głowie.
Uwierz mi że w dzisiejszych czasach kobiety świetnie sobie radzą z samotnym wychowywaniem dziecka.Jestem tego żywym przykładem.Po rozwodzie poczułam ulgę.Nie pozwoliłabym by moja córeczka oglądała na co dzień jakiś krzywy obraz rodziny.Wybacz że tak ostro pisze ale tak odbieram Twój post.Dziecko wyczuje że ojciec zajmuje się nim niedbale i nie chętnie.Więc jeśli się nie obudzi ze swojego snu zażądaj tylko alimentów.Chyba że sam z własnej inicjatywy będzie chciał brać udział w wychowywaniu córeczki.

Dziekuje za odpowiedzi.
Wiem ze wiele osob decyduje sie na wychowywanie dziecka samemu ale sobie tego nie wyobrazam. Do dzieki niemu bylam gotowa na dziecko i chcialam je miec z nim. Czesto zajmowal sie bratanica w weekendy jak sie poznalismy i widzialam jakie ma podejscie do dzieci. Nasze dziecko nie bylo by takie jak jest gdy by nie on. Czesto sie z nia bawi, nawet czasem mam wyzuty ze czesciej niz ja bo ja mam prace dom obowiazki a on ma czas usiasc sobie z nia i poczytac czy poukladac klocki.

Zawsze chcialam by moje dziecko mialo rodzine normalna, pelna. Mame i tate. Nie dam rady sama nie jestem kata silna jak inne...

miałabyś dużo więcej czasu i chęci do zajmowania się dzieckiem, gdybyś wciąż nie zamartwiała się mężem, on sobie smacznie śpi, odpoczywa, kiedy Ty nieustannie myślisz o nim. Ktoś na forum niedawno napisał, że nawet alkoholicy i różni nałogowcy mają "dobre" dni i są dla wszystkich mili i kochani. Ale tacy ludzie mało kiedy się zmieniają, skoro im tak dobrze. Mąż może nie chce Ci wprost powiedzieć, że mu się nie chce, boi się przyznać, że to go przerosło, że to kobieta zawsze powinna się wszystkim zajmować, a facet to gość w domu i musi mieć wszystko na tacy podane.
Nie martw się, że sobie bez niego nie poradzisz! Może być tylko lepiej, skoro teraz też żyjesz jakby bez niego. A pomyśl sobie jak byś żyła kiedy byś wreszcie uwolniła swoja głowę od myśli o nim. Na pewno jest strach przed bycie samym, ale teraz nie masz lepiej. Skup się na córeczce, rodzice też mogą wkrótce potrzebować Twojej pomocy. To są wartości w życiu, a nie jakiś leniwy facet.

nie rozumiem cie, dlaczego za wszelka cene utrzymac rodzine?
nie widzisz ze on cie nie szanuje? ze pwinnas to przerwac? ze powinnas myslec o spokoju corki.
przeciez on ma cie w dupie, spraw zeby te swiet abyly codowne, zajmij sie soba, dzieckiem, rodzicami, niech zatreskni, pokaz mu ze nie moze robic co mu sie zywie podoba a potem i tak nie ma za to konsekfencji.
zajmij sie wypiekami, pozadkami, corka choinka ale nie nim, niech choc raz to on za toba polata

Ale zechce nie bój się. Ile to jest rodzin z dziećmi z poprzedniego malżeństwa. Musisz po prostu uwieżyć, dasz radę sobie bez niego. Jeśli jesteś na każde jego skinienie to nie dziwie się że on nie zmienia swojego postępowania, jest mu tak wygodnie, a Ty i tak nie odejdziesz. Szanuj się kochana! Twoje dziecko też potrzebuje nieustającej miłości, a nie takiej raz na jakiś czas, byle by była. Nie tędy droga.

Wiesz mam podobną sytuacje moja rodzina się właśnie rozpadła, i święta też spędzę sama z synem który ma już 6 lat. Powiem ci jedno nie możesz się nastawiać na to że już sobie nie ułożysz życia bo to bzdura,  a i dla dziecka będzie lepiej gdy będzie miało normalny dom.
Ja kocham męża ale wiem że niestety czasu się nie da cofnąć i niestety rodziną już nie będziemy i pewnie i ty tak masz ale pamiętaj że to nie koniec życia a jedynie kolejny etap.

"Dziewczyny tu piszą, że on Cię nie szanuje i to prawda, ale ja widzę, że ty go również nie szanujesz. Sama piszesz, że go wyzywałaś i robiłaś awantury. I Ty się dziwisz, że namiętność gdzieś sobie poszła? Nie zgodzę się też, że praca przy komputerze nie jest męcząca ( sama taką wykonuje i wiem co nieco). Poza tym ta sytuacja z teściem. Naprawdę nie dało się powiedzieć: "Przykro mi tato (teściu) ale będziemy mieli gości i musi się tato wyprowadzić". Wydaje mi się, że większość rzeczy załatwiasz krzykiem i nic dobrego z tego nie wyjdzie. Poza tym to przecież ojciec Twojego męża. Jak byś się czuła gdyby On tak się zachował względem Twoich rodziców?"

To nie tak ze ja nie szanuje jego pracy poprostu on czesto mowi ze malo bylo roboty i prawie nic nie robil...
Co do tescia to nie bylo to tak drastyczne... Naprawde probowalam delikatnie ale on mnie poprostu nie sluchal a na moje wiesci ze bedziemy mieli zapowiedzianych gosci stwierdzil ze moze z nia spac na poslaniach z jego kolder w salonie ( tzn nie ze z nia ale sie razem powieszcza to nie problem ze bedziemy mieli goscia) A jeszcze w tym samym czasie mielismy szwagra u nas na garnuszku bo sie rozstal z zona. Ja poprostu juz nie wiedzialam co robic to jest moj dom a kazdy sobie tam poprostu mieszkal:(

A co do krzykow i awantur no to prawda:( on tez tak mowi. No ale ja juz taki mam charakter nie umiem dusic w sobie. NIe darlabym sie gdyby pomagal w domu ja tez pracuje, wiec dlaczego on moze po pracy siedziec na sofie a ja nie moge sobie na to pozwolic bo umrzemy z glodu i brudu. No nie powinnam wiele narzekac bo on naprawde duzo potrafi bo sa dnie ze to on gotuje i sprzata .
Mowie ze nie powinnam narzekach bo jak ja sie rozejrze po innych to nie ktorzy faceci nawet kuchenki nie umieja dotknac.
Aha a naj zabawniejsze jest to ze jak mamy jakis gosci (zawsze pomoże posprzatac) albo poprostu kolezanka wpadnie na kawe to on nawet ta kawe robi i obiad dla nas i co tylko.

Wiesz co, może to smutne co powiem, ale przez takie kobiety jak ty mamy takie stereotypowe rodziny - gdzie nic ich nie łączy, tylko sprzeczki i dzieci, często wkrada się w to alkohol, a potem małe dzieci w podstawówce mają wrzody, nerwice i depresje bo tak się w domu źle dzieje.

Chcesz dobra dla dziecka a doprowadzisz je do czegoś zupełnie odwrotnego - dziecko wyczuwa każde nawet minimalne napięcie między rodzicami a stały stan kłótni sprawia, że jego życie to kłębek nerwów. Więc argument "dla dobra dziecka" jest bardzo chybiony.

Odejdź po prostu od niego a on albo się otrząśnie (i zacznie funkcjonować normalnie) albo nie i wtedy się utwierdzisz w tym, że szkoda byłoby czasu na kolejne próby.

A poza tym - Ty jesteś bardzo młoda - chcesz już całe życie być tylko matką? Nie chcesz żeby Cię ktoś kochał, szanował, dawał oparcie i był partnerem? Wystarczy Ci tylko facet, który jest tylko powodem twoich nerwów? Jeśli tak to co to ma być za życie?

Z ta cukrzycą to może być to, bo teraz zaczęłam przypominać sobie jak mój brat zachorował na cukrzycę ( miał wtedy 16 lat) przesypiał większość dnia. Oprócz chodzenia do szkoły nie robił totalnie nic.

A z tym krzykiem i agresją to powiem Ci że ja też miałam problem. Przychodziłam z pracy a to co zastawałam w domu przypominało film grozy. Moje dziecko ( teraz ma 2,5 roczku) "gotujące" w garnku moją bieliznę, skarpetki, ciuchy z szafki wywalone na środek pokoju i wiele wiele innych rzeczy, a mój mąż w najlepsze z uśmiechem na twarzy i tekstem " ale co ja miałem mu zrobić, jak on tak bardzo chciał się tak bawić". Przychodziłam, darłam się, ze nie szanuje mojej pracy, że jestem zmęczona po pracy a w domu kolejny sajgon do ogarnięcia. W wyniku czego mąż nie czekał nawet na obiad i szedł zły do swojej pracy. Czym bardziej się darłam, tym było gorzej. Mąż pochodzi z rodziny, gdzie również mamusia mu wszystko podstawiała pod nos. Ponieważ moje krzyki i obrażanie się nie pomogło postanowiłam zmienić taktykę. Wychodzą do pracy pisałam karteczki ( jeśli jeszcze spał) albo mówiłam "Czy mógłbyś dziś obrać ziemniaki, bardzo byś mi pomógł?", " Czy mógłbyś zrobić dziś zakupy?" i masę innych. I co? Metodą małych kroczków zaczął wszystko robić. Oczywiście po każdym "dobrym geście" z jego strony typu  -pościelenia łóżka, mówiłam " Kochanie dziękuje jesteś super". Może dla wielu z Was będzie to głupie żeby dziękować mężowi za takie błahostki ale z facetami, którzy byli przyzwyczajeni, że inni koło nich chodzą, ciężko początkowo się żyje. Ale wiem na pewno, że wszytko da się powoli wypracować. Jeśli chodzi o opiekę nad naszym dzieckiem, jest lepszy w tym niż ja.

Jeszcze muszę Ci coś dodać odnośnie jego rodziców. Ja za swoimi teściami nie przepadam...ale mój mąż nawet o tym nie wie. Dlaczego?? To są jego rodzice i pomimo tego, że mnie drażnią ( szczególnie teściowa), nie będę na ich temat mówiłam mojemu mężowi. Mam koleżankę, która ciągle mężowi narzekała na jego rodziców. I mąż ją znienawidził za to, choć sam początkowo przyznawał jej rację. To zawsze pozostaną jego rodzice, czy tego chcesz czy nie. Poza tym niektórzy są takimi manipulatorami, że nie da się z nimi wygrać.

Życzę Ci duuużo cierpliwości

anis dzieczyno co ty wygadujesz!!
"Poprostu nie wierze ze jakis mezczyzna moze kochac moje dziecko (skoro oni nawet swoich nie potrafia). Wiec chyba lepiej by ktos chociaz troche kochal..."
normalnie tekst miesiaca!!
to ci powiem ze ja w wieku 19lat zaszlam w ciaze, okazal sie wulgaryzmwobec mnie juz podczas ciazy(twoj okazal sie dukiem teraz) odeszlam urodzilam i kolega pokoc hal moja corke jak wlasna, kocha mnie i juz 3lata jestesmy malzenstwem, nie czuje zadnej roznicy w traktowaniu dzieci miedzy corka a synem ktorego jest ojcem, zawsze mowi ze ma 2 dzieci, nigdy prze nigdy nie powiedzial ze jula nie jest jego i kocha ja nad zycie!! wiec nie gadaj glupot i to nie jest wyjatek znam wiele wiele par gdzie ludzie maja dzieci z poprzednich zwiazkow i kochaja je jak wlasne.

a ty masz jakies stareotypowe myslenie tak jak ktos juz tu powiedzial, bedziesz trwala przy nim, twardo sie trzymala w imie czego? zasady, co ludzie powiedz, jak ja sierotka sobie poradze? kochana dzieci daja sile, dla niej poradzisz sobie zamieszkasz z rodzicami, po co ci facet ktory ma cie w dupie?? to tak jakbys miala dwoje dzieci, i wiem ze rozowd to szczescie a nie porazka! wiem jedno bedziesz zalowac ze kolejny dzien biegniesz za nim.
za 5,15,20lat bedziesz zalowala, ogromnie zalowala, bo partner powinien szanowac!! rozumiesz to slowo?
ty masz to szczescie ze mimo wszystko rodzice cie wspieraja. jak dla mnie on jest po prostu nie przystosowany do doroslosci, i jest egoista, on musi sie wyspac, a balagani i ma obowiazki gdzies bo jest tak wychowany-to go tlumaczy?

aj wiem ze lepiej sie rozstac, przynajmniej na jakis czas zebyscie przemysleli, a do odejscia trzeba dorosnac, ale wiem kochana ze warto, nie samowite jak po wyzwoleniu sie od bagazu ciagnietego na plecach okazuje sie jak swiat jest piekny.
i nie zyj wspomnieniami, bylo super bywa super....,to przeszlosc