. - Netkobiety.pl

On wychodzi z założenia, że matkę ma się jedną, a żon wiele. Ty jesteś na niższej pozycji, chociaż i tak nie jest najgorzej, bo jesteś matką jego dziecka.
Problem z podaniem dziecka najpierw mężowi siostry męża, zamiast jej jest oczywiście wyssanym z palca i na zasadzie, że jak chce się psa uderzyć, to kij zawsze się znajdzie.
Myślę, że masz zupełnie inna mentalność nuż ludzie, w których grono weszłaś.
Nie chcę strzelać aż tak w ciemno, ale to są chyba tacy Dulscy. Mogą mieć takie poglądy i takie spojrzenie na rzeczywistość, że człowiekowi w głowie się nie mieści.
Tego oczywiście nie przeskoczysz nigdy.
Podam Ci kilka przykładów jak myślą tacy ludzie - przeprowadziłam się z wielkiego miasta do małej mieściny i szczerze mówiąc do tej pory aż mnie zatyka, jak myślą prości ludzie z takich małych miejscowości, a przecież nie żyje od wczoraj i niewiele mnie już dziwi.
1. Kobietom w pewnym wieku nie wypada nosić długich włosów. Tu kobiety strzyga się krótko i najlepiej gdy wcześniej zrobiły sobie trwałą, bo wtedy włosy nie da przyklapniete do czubka głowy. Ja mam włosy zakrywające łopatki i nie mam zamiaru ich ścinać.
2. Poważa się i wyraźnie wyróżnia tylko dzieci od córki. Dzieci od syna są jakby gorszego sortu.
3. W czasie Wigilii nikt nie ma prawa wstać od stołu poza gospodynią, która zwija się tego wieczora jak w ukropie, ale nie można jej pomóc. Dlaczego? Bo ktoś z rodziny mógłby umrzeć w kolejnym roku. Wiara w ten przesąd jest tak silna, że człowiek siedzi przy stole i boi się oddychać.
4. Dzieciom zawiązuje się małe czerwone kokardki albo na rączce, albo upina gdzieś we włosach, lub rysuje się czerwona malutka kreskę na ciele, gdy wychodzi się z dzieckiem z domu, żeby odczynic złe uroki.
5. Uważa się, że katar to żadna choroba, wiec z gilami po pas wysyła się dzieci do żłobka czy przedszkola.
6. Chłopcom nie można dawać do jedzenia za dużo jajek, bo grozi im, o ile się nie mylę, bezpłodność.
7. Obowiązuje ścisła hierarchia rodzinna, w rodzinie  są ważni i ważniejsi - człowiek z zewnątrz może bardzo łatwo popelnic gafę i narazić się na pełne pogardy i wyrzutów spojrzenia.

I wiele, wiele innych

Myślę autorko, że będziesz miała ciężko w tym małżeństwie, w tej rodzinie.
Ich zdaniem nie jesteś ich, dla nich jesteś kimś obcym, przypadkowym, ulepionym z innej gliny niż oni.

Mam nadzieję, że się mylę.

Opowiem Ci moją historię

Wiele , wiele , wiele lat temu (ale nie za górami i za lasami miałem dziewczynę (pierwsza milość). Było cudownie , świetnie się rozmawiało , spędzało czas  i itd.
Planowaliśmy przyszłosć. KIedyś powiedziałem jej że kupuje mieszkanie i fajnie abyśmy razem zamieszkali i lepiej się poznali ..

Kobieta mieszkała w domu z mamą (mama rozwódka od wielu lat).

Jak dowiedziała się od córki jakie mam "plany" . To w sobotę z rana jej matka do mnie zadzowniła i chyba z pół godziny normalnie wrzeszczała przez telefon (jakiś atak szału).
Kazała mi pieniadze jej dać i za te pieniadze wyremontują dom i ja będe mógł z jej córką i NIĄ mieszkać .

Po tym co usłyszałem ... Zerwałem znajomość , bo wiedziałem że musiałbym brać komplet teściowa + ona a na to nie było mowy.

Zobaczyłem że córka mimo że dorosła kobieta była zależna od tego co powie mama i stwierdziełm że szkoda życia i nerwów na takie coś ..

U Ciebie jesteś w identycznym związku , tylko tutaj twój mąż jest sterowany przez matkę i siostrę. Zapewne przelewa "żale" do matki i siostry a one go pocieszają , że ma złą , niedobrą żonę i sobie marnuje życie i wcale bym się nie zdziwil aby namawialy go do rozwodu i znalezienie "normanej" kobiety a nie takiej "zepsutej" jak Ty

Ma toksyczną rodzinę i jedynie co może pomóc to odcięcie się od rodziny i sporadyczny kontakt ..

Ale żeś się władowała w maliny.

Nie chcę Ci już dokładać ciosów bo i tak masz ciężko, a będzie jeszcze gorzej.

Wybrałaś sobie za męża faceta, który nie ma zintegrowanego wewnętrznego "ja" i który ma bardzo podejrzane kontakty ze swoją rodziną. Donbrze jak rodzina pochodzenia jest ważna, ale jeżeli traktuje się ją ponad własną żonę i tak wyraźnie daje temu wybrzmieć, to nie wróży to dobrze na przyszłość.

Inna sprawa że to pewnie było widać od początku ale albo tego nie chciałaś widzieć, albo widziałaś i wydawało się słodkie że Ci się trafił ciepły, rodzinny facet.

Pamiętaj proszę, że rodzina męża to tak naprawdę nie problem, bo to nie z nimi zawierałaś ślub. Problemem jest Twój mąż. To dorosły mężczyzna który robi tak a nie inaczej, nie wspiera Cię i nie staje za Tobą kiedy jego rodzina coś do Ciebie ma. A wręcz dokłada oliwy do ognia.

Czeka Cię trudna rozmowa z mężem, bo on emocjonalnie nie jest dojrzałym mężczyzną - to dzieciak który poleci poskarżyć się mamie i siostrze i pytać co ma robić, bo już nie chce się bawić z koleżanką.

.

Loka sęk w tym, że mąż Autorki raczej nie obierze jednego frontu z nią, jak to jest u Ciebie, tylko opowie się za rodziną pochodzenia jako "ważniejszą". W takim wypadku się nie dogadają, a jedynym wyjściem będzie rozstanie bo będzie z czasem tylko gorzej. Mąż Autorki ma nieodciętą pępowinę i jest przez kochaną rodzinkę manipulowany (na swoje życzenie, dodam). Autorko szkoda, że w to weszłaś, bo na pewno było to widoczne od samego początku Waszej znajomości...
Znałam takie historie, niestety nie kończyły się one dobrze...

Jeżeli od roku mają o to kłótnie, to ja się w sumie nie dziwię, że on broni rodziny. W końcu prawda jest taka, że jak się rozwiodą, to rodzina mu zostanie, a Autorka nie.

Dlatego myślę, że po pierwsze Autorka musi przestać ten temat poruszać, a po drugie musi przeprowadzić szczerą rozmowę z mężem o tym, jak ma wyglądać ich wspólne życie. Póki co bez rozmawiania o jego rodzinie. I wtedy po tej rozmowie zastanowić się czy taka wizja jest ok, czy jednak lepszą opcją tu będzie rozwód.. Przede wszystkim musi się atmosfera uspokoić, bo teraz każde jest okopane po swojej stronie. Dopóki się to nie wyciszy, to nie będzie zgody.

Wszystko jest jeszcze do ogarnięcia. Myślę, że wiele młodych małżeństw ma podobne problemy, zwłaszcza, jak pojawiają się małe dzieci i babcie się aktywizują, a oczywiście zawsze wiedzą lepiej jak się ogarnia dziecko niż matka (sarkazm). Chcą być bardziej obecne, a to jest męczące szczególnie dla strony, która nie ma z nimi więzów krwi. Trzeba pogadać z mężem o tym, że fajnie im razem było, że dawali radę, żeby spróbować do tego wrócić. Jak mąż będzie miał to gdzieś, to sytuacja będzie klarowna.

Niewykluczone, że oboje popełniliście jakieś błędy, zawodziliście się wzajemnie i coraz bardziej oddalaliście, stawiając na swoim zamiast próbować nawzajem siebie zrozumieć.  Piszesz, ze nie możesz zrozumieć, że on o Was nie walczy i że on wysyła Cię do psychologa, bo nie może zrozumieć, jak można się od kogoś odciąć.
Rozmawiacie z sobą w ogóle? Bo trochę to wygląda jakbyście tylko mieli oczekiwania wobec siebie i je ewentualnie wyartykułowywali wobec siebie a to mi się kłoci z rozmową, gdzie ludzie chcą zrozumieć perspektywę partnera, coś między sobą uzgodnić, znaleźć płaszczyznę porozumienia.
Może to nie jego rodzina jest problemem, ale Wasza niewłaściwa komunikacja.

Twój mąż ewidentnie powinien się udać na terapię indywidualną żeby sobie poukładać hierarchę osób i zbadać swoje reakcje na poszczególne relacje... jego reakcje świadczą o tym, że coś ewdentnie jest nie tak.

Szczerze?
Jestem w stakiej sytuacji, w jakiej Ty byłaś wtedy.
Sama wykopałabym męża na te urodziny. Przez kilka godzin nic by Ci się nie stało, a on by trochę odreagował. Dogadałabym się tylko, o której ma wrócić.

I tak szczerze, to te ataki powinniście po prostu ignorować, a nie odpierać. Odpieranie zaogni konflikt, a ignorowanie pokaże im, że Was to nie obchodzi.

To mąż musi się nauczyć tego, jak postępować z własną matką. Mój też tak miał, że matka dzwoniła z płaczem, że nie ma kasy i mężowi się wydawało, ze powinien jej dawać i jeszcze dawać na swojego brata. Musiał to sam w głowie przerobić, że nie ma takich zobowiązań, bo matka pracuje i daje radę.

Jeżeli ona mu strzela jakimiś łzawymi tekstami i doprowadza go do płaczu, to on powinien to w głowie przepracować, a Ty go w tym wspierać bez szlakowania teściowej.

.

A mi się zdaje że tutaj jest dwóch niedojrzałych ludzi , raczej dzieci a niedorosłych emocjonalnie ludzi ..

1,5roku małżeństwa i 2 dzieci ?
Rok kłótni , alkohol i w takich "warunkach" drugie dziecko ?

Coś mi się zdaje że prawda może być zupełnie inna i mąż mógłby trochę inaczej to przedstawić ...

Nie wiem w jakim wieku jest te małżeństwo ale sądze że obie strony są niedojrzali ...

.

" Bo ja taki nie jestem'- tak odpowiada za każdym razem mąż, który słyszy zarzuty żony " dlaczego znowu rozmawiałeś z nią, jak gdyby nigdy nic? Dlaczego mnie nie broniłeś i nie powiedziałeś, że jestem ważniejsza od niej?"

Autorko, ja chyba znam wyjaśnienie tej sytuacji. Podejrzewałam to już w pierwszym swoim poście, może w drugim - Ty masz największy problem, bo chcesz, żeby Twój mąż odciął się od rodziny, najlepiej żeby ich znienawidził i na każdym kroku bronił Ciebie.

Czy Ty masz swoich rodziców albo w ogóle jakąś rodzinę, dla której byłabyś równie ważna, jak Twój mąż jest ważny dla jego rodziny?

.

Ocena słuszności czyjegoś postępowania nie powinna się chyba opierać na tym, czy wypowiadający się jest naszym mężem/żoną czy może rodzicem?

Chociaż tutaj chyba za często pojawiają się głosy, że twarde stawanie po stronie rodziny będzie usprawiedliwione. Problem w tym, ze rodzicom, kiedy ich dzieci zaczynają własne życie i/lub zakładają swoją rodzinę, czasami wybitnie odbija. Stojąc z boku, przysłuchując się przykładom bezpodstawnej krytyki teściów w stronę "młodych" ma się wrażenie, że człowiek wylądował w środku jakiegoś cyrku. Dlatego, jeśli gość ewidentnie za każdym razem bierze stronę swoich rodziców w jakimkolwiek konlifkcie, to najwyższa pora, żeby nim porzadnie wstrząsnąć.

Skoro uważasz, ze problem był wydumany, to po co w ogóle poświęcasz temu uwagę? Sama dajesz się wplątywać w ich dramaty i problemy. Przecież można to uznać za osobliwość teściowej i mieć gdzieś. Ty decydujesz o tym, czym się karmisz. Być może oni probują Cię jakoś ustawić i „wytresować”, więc na to nie reaguj, nie musisz brać w tym udziału. Po prostu odetnij się emocjonalnie od tego. Podstawą dla emocjonalnego odcięcia jest odpuszczenie, nie reagowanie na bodźce na które tresują Cię do reagowania. Podobnie zresztą brzmi Twój mąż z zasłużeniem na głaski. Jak tresura. Może to taka osobliwa rodzinka.

Robisz z igły widły. Pewnie, że reakcja teściowej była przesadzona, jednak czy trzeba od razu robić z czegoś takiego aferę na pół gminy?
Myślę, że odkąd zrobiłaś się asertywna za bardzo wiercisz dziurę w brzuchu swojemu mężowi i on powoli na tego dosyć.
To w końcu jego matka.
Cokolwiek by ta kobieta zrobiła albo powiedziała Ty od razu doszukujesz się w tym ataku na Ciebie. Masz alergie na te kobietę, swoją niechęć do jego rodziny przeniosłas także na siostrę męża.
Asertywność nie polega na tym, że non stop doprowadzasz do kłótni między Tobą a mężem, bo jego matka znowu popełniła zbrodnie stulecia.
Stawiasz tego człowieka w trudnej sytuacji, bo między młotem a kowadłem.
Może on jest maminsynkiem, a może ma po prostu dość narzekania na jego matkę.
A Ty jakbyś się czuła, gdyby ktoś wymagał od Ciebie potakiwania mu w sytuacjach sprzecznych z Twoimi racjami?
Ma wybierać między swoją rodziną a Tobą?
Taki jest Twój cel?
A on w ogóle musi dokonywać takiego wyboru?
Nie przesadzasz Ty droga autorko?
Czy Twój mąż powinien publicznie zrugać swoją matkę w Twojej obronie, żebyś wreszcie poczuła się kimś ważnym?
Nie igraj, nie igraj, bo się w końcu doigrasz.

Ty wrednej teściowej nawet na oczy nie widziałaś, a to co opisałas, to zwykle pierdoły śmiechu warte.
Ciesz się, że Twój mąż szanuje swoją matkę - jest nawet takie powiedzenie, że po tym poznasz, jak facet uszanuje swoją kobietę w przyszłości, jak traktuje on swoją matkę.
Myślisz, że takie powiedzenia wzięły się znikąd?
Twój mąż od roku pokazuje Ci, że nie będzie tolerował braku szacunku do jego matki.
W każdym innym aspekcie, sama tak o nim napisałaś, jest w stosunku do Ciebie w porządku.
On chce mieć zgodę w rodzinie, a nie tańczyć, jak żona mu zagra.
Myślisz o sobie. Ok, w końcu dla siebie jesteś najważniejsza.
Pomysł jednak czasem jak będzie czuł się Twój mąż, jeśli wbrew sobie zacznie ścigać swoją matkę? Myślisz, że będzie szczęśliwy albo wdzueczny Tobie?
Straci do Ciebie resztki szacunku i guzik z tej swojej wojenki będziesz miała.

Loka kiedyś opisała pewna sytuację że swoją teściową, która w ogólnym zarysie utkwiła mi w pamięci, jako przykład naprawdę nieciekawej teściowej.
Przyjechała kiedyś w odwiedziny do syna, czyli męża Loki. Przyjechała chyba z kimś jeszcze. Po drodze kupiła trzy kawałki ciasta dla siebie, dla tej osoby jej towarzyszącej i dla syna. Dla synowej nie miała nawet okruszka. Teściowa wiedziała, że synowa jest w domu.
I inne jeszcze zachowania teściowej gdy w życiu Loki wydarzyła się prawdziwą tragedia.

Sorry Loko, jeśli pomyliłam szczegóły sytuacji.

Autorko, to dopiero jest szczyt buractwa, a jednak Loka potrafiła dogadać się z mężem i oboje żyją zgodnie.
Ty natomiast idziesz na wojnę z własnym mężem i to o sprawy, na które on nie ma żadnego wpływu. On ma wychowywać własną matkę?