Czy się w to pakować - Netkobiety.pl

Masz słuszne obawy, poza tym perfidnie Cię okłamała, więc nie raz w życiu mija i będzie mijała się z prawdą.
Już to samo oszustwo powinno Cię odrzucić... Od początku udawała kogoś kim nie jest, żeby Cię usidlić.

Możesz opisać swoje doświadczenie?

Wiem, że mnie okłamała ale cały czas twierdzi, że bała się że ją odrzucę i nie dam nawet szansy a ona jak każdy chce kochać i być kochana. Dlatego jest mi trudno bo to rozumiem. Ale macie racje, okłamała mnie. Ona się upiera, że bierze leki i nawrót nie nastąpi, przekonuje mnie, że od dawna jest wszystko w porządku. I nie wiem czy w to wierzyć, skoro czytam kolejną historię w internecie, że ktoś nagle przestał te leki brać i choroba wróciła.

Każdy zasługuje na miłość,  ale ..
Ta choroba zwykle ma taki przebieg, że co parę lat wraca.
Czy bierze leki czy nie.
Zwykle jak się zaczyna nawrót odstawiają je sami,  bo "są zdrowi"
Wtedy to jest paromiesięczny koszmar..
A jakbyście mieli dzieci to wielki koszmar i jeszcze szansa odziedziczenia tej choroby.
Jeśli nie planujesz dzieci możesz się z nią związać, poza epizodami  wasze życie może być w remisjach w miarę normalne.
Jeśli zaakceptujesz te problemy z myśleniem, dziwaczność w nim czasami itd
Jeśli planujesz dzieci, poszukaj innej.
Mój ex był synem schozofreniczki, i jego dzieciństwo było bardzo traumatyczne.
Ona na pewno ma tą chorobę w rodzinie gdzieś bliższej czy dalszej.
Zwykle rodzina to ukrywa.
Tej choroby się nie pozbędziesz.
Miłość wszystko znosi..ale musisz wejść w to świadomie,  nie licząc na cud.

Nie umiem myśleć o niej jak o pierdolniętej. Zaangażowałem się emocjonalnie, ale boje sie że wszystko to było oszustwo i gra aby mnie rozkochać a potem jak obuchem w łeb- wyjechać z chorobą i liczyć na to, że miłość zwycięży i jej nie skreślę. I wzbudzać teraz poczucie winy, że nie wiem co robić i czy dalej chcę z nią być bo jest chora. Jakby nic innego się nie liczyło.

Ela210, ona twierdzi, że można zminimalizować ryzyko nawrotów i że są na to sposoby. Nie wiem czy to jest prawda, nie znalazłem nic na ten temat w internecie. Sam nie wiem na co liczę, czy na cud, czy na co. Dotychczas akceptowałem jej pokrętną logikę i tą dziwaczność, uważałem to za roztrzepanie a to się okazały skutki uboczne brania leków. Jest mi ciężko, bo od lat w nic się tak nie wkręciłem jak w tę znajomość i w Darię.

Dzięki za wasze komentarze, widzę, że wszyscy jednym chórem odradzają. Może ktoś jeszcze ma jakieś doświadczenia ze schizofrenikami?

Nikt jej nie zabrania miłości, ale od początku niech będzie uczciwa.
Jest to choroba niewyleczalna, choć mogą być remisje, poza tym genetyczna, więc przechodzi na pokolenia.

Nie przemówisz mu do rozsądku bo przecież ma "dobry seks" i "silną chemię".

Niech cierpi na własnych błędach zamiast słuchać rad z internetów.

A za parę lat pewnie wróci mądrzejszy

Cześć, a ja Ci napisze z kolei tak:
Co prawda nie że schizofreniczka ale z kobietą chora na afektywną dwubiegunową związałem się w tamtym roku. Tak czy owak choroba psychiczna i tak czy inaczej również mega nieprzewidywalna... Jeśli nie znasz przeczytaj w Google. Wszyscy tutaj mi odradzali dosłownie wszyscy (przejrzyj sobie moje tematy z tamtego roku). A ja nie bo się zakochałem wspaniały seks fajne wyjścia na miasto itd itd...
I tak trwałem w tej relacji (nie byliśmy parą, ja byłem w niej mega zauroczony, powiedziałem po kilku miesiącach że chce być razem odmówiła itd, ale kilka miesięcy się spotykaliśmy nie traktowałem tego z założenia jako fwb chociaż tak to w sumie wyglądało z perspektywy czasu. Mniejsza.).
I woesz do nie posłuchałem tych rad. Po paru miesiącach takiej relacji, tego co odwalalala, tych kłamstw ... Wyszedłem taki poharatany że masakra...
Jeśli mój post Cię zaciekawił to serio przejrzyj sobie mój temat z tamtych wakacji i sam odpowiedź. Ja jestem dziś samotnym wrakiem faceta
Pozdro.

Autorze, wiej z tej znajomości, ile tylko sił w nogach.
Nie mam teraz czasu na dłuższą wypowiedź, ale myślę, że w ciągu dnia napiszę do Ciebie.
Ona ma żółte papiery, więc uważaj, żeby na koniec kosy Ci nie wbiła, za co nawet nie odpowie prawnie.
Napiszę później.

Pisze jednak już teraz, bo zapowiada się, że będę miała ciężki dzień.
W dziale o rozwodach jest wpis dziewczyny pt. " Nie wiem, jak się zachować" miss_you, chyba niczego nie pomyliłam.
Odnajdziesz w tym wątku wskazówkę, która dotyczy także Ciebie, może nie aż tak jak dotyczy autorki wątku, ale Ty też się z tym borykasz i może nawet nie masz o tym pojęcia.
U Ciebie do tego wszystkiego dołożyć trzeba, że manipuluje się Tobą bazując na Twoim poczuciu przyzwoitości, na dobrym sercu itd. jesteś po prostu szantażowany emocjonalne, psychicznie i intelektualnie.
Ona chce, żebyś został i jest to z jej strony bardzo zrozumiałe i zrobi wszystko, żeby poniekąd wymusić na Tobie taka decyzję.
Będzie opowiadała Ci różne rzeczy, urządzała pokazówki, rzucała się krzyżem na podłogę, straszyła samobójstwem ( będzie taki etap), ona zrobi wszystko, żebyś tylko jej nie zostawił.
Gdy dotrze do niej że nie uda jej się niczego z Ciebie wycisnąć, wtedy uważaj, może zrobić się niebezpiecznie.
Uciekaj od niej i najlepiej zatrzyj za sobą ślady, o ile jest to możliwe.
Nie wychodzi z domu na dobre, gdy ona będzie obecna przy Twoim odejściu. Ucieknij pod jej nieobecność.
Przez kilka lat żyjes sam nie mając kobiety. Byłeś więc głodny związku, seksu i miłości - dlatego tak bardzo popłynąłes.
Twoja relacja z nią od samego początku została zbudowana na kłamstwie, choćby dlatego nie było szans na fajny związek.
Ela dobrze Ci opisała jak mniej więcej wyglądałoby Twoje życie z tą kobietą. Dam też sporo na ten temat przeczytałeś. Masz więc podstawowe pojęcie. Nie daj Boże, żebyś miał mieć z nią dziecko, po prostu szkoda dziecka, mogłoby odziedziczyć chorobę po matce.
Autorze, uciekaj z tego.

Zwykle na temat takiej choroby w rodzinie osoba postronna dowiaduje się pólprawd..
Oni chyba nie mieszkają razem jeszcze.
Jeżeli chcesz się rozstać,  zrób to tak, by była jasność, i nie spotykaj się więcej.
Szkoda mi tej dziewczyny ale poza tym że ma nieszczęście zmagać się z tą chorobą, to obowiązują takie same reguły jak W każdym związku: szczerość w ważnych sprawach zanim się zdecyduje się o związku.
A tu tego zabrakło, gdyby chodziło o to, że jest mężatką np, albo że ma dzieci sytuacja byłaby taka sama. Gdyby Ci powiedziała, a Ty teraz byś się chciał wycofać, to by Cię stawiało w innym świetle.

Bo to jest ogromne nieszczęście tych ludzi.
ale myślę ze ludzie inaczej reagują na wiadomość :mam dziecko niz na to ze jestem chora psychicznie.

Ale to nie miało żadnego znaczenia. Gdyby w takim jego stanie mentalnym przytrafiła mu się normalna partnerka to byłoby to jak ślepej kurze ziarno. Próbuję pokazać, że to nie jest jego “wielka miłość” tylko jego “wielki głód” i że to głód napędza obsesję na jej punkcie i nie pozwala odejść.

Znam to nieszczęście z bliska, bo byłam.blisko z tesciową, opiekowala sie moimi dziećmi chociaz stac mnie bylo na opiekunkę, bo nie chcialam.by była wykluczona.
Trzeba było ją obserwować i złapać wcześniej symptomy, czasami udało się zadziałać mocniej farmakologią, czasami kończyło się na 2 miesięcznym szpitalu i długim dochodzeniu do siebie.
Wtedy odsuwala się od niej całą rodziną, ja do tego szpitala jeździłam by z nią chwilę być i naoogladalam się cierpienia.
Moja szwagierka nie pozwoliła jej na opiekę nad swoim dzieckiem, chociaż mieszkała 5 km od niej, a my 50.
Przez 2 lata teściowa mieszkała z nami.
Więc wiem jak się żyje z taką chorobą.
Ale mimo to podtrzymuję kwestię, że nie można budować związku na kłamstwie.
Może gdyby autor od początku wiedział, byłoby inaczej.
Nie wiemy jakie karty rzuci nam los, ale uważam że schizofrenicy nie powinni decydować się na dzieci.

NIE!!!

Dzięki za wszystkie komentarze. Też czekam na odpowiedź Eli czy taka osoba może stworzyć udany związek.

Skąd Wy bierzecie te informacje o schizofrenii? Choroba jak każda inna która może spotkać dosłownie każdego. Może nawrócić a nie musi.

Moja tesciowa pomiędzy nawrotami była wrażliwą i życzliwą  osobą.
Miała męża, który ją traktował jak...
Zdradzał i poniżał..
Czy z kimś czułym i wyrozumiałym mogła stworzyć związek dobry?
Pewnie mogłaby, ale na nikogo takiego nie trafiła.
Ten ktoś musiałby nastawić się na to, że w epizodach była inną osobą: mocno podejrzliwą, złośliwą a ofiarami tej złośliwości bywają najbliżsi. Jak ktoś umie to znieść i oddzielić te fazy od reszty życia to może dać radę.
Rzecz w tym ze większość nie poradzi sobie, teść zdezerterował,  z problematyczną żoną zostawiając małe dzieci, by sobie radziły gdy on zapijał stres.
Ale są przecież przykłady inne, np ta z filmu  Piękny umysł...na faktach.
Możesz porozmawiać z kimś z grup wsparcia dla rodzin osób chorych na schizofrenia, może jakiś mąz się wypowie.

Też ryzykowałaś, bo ta choroba może się odezwać w następnym pokoleniu.

Boimy się tego, czego nie znamy.
Po czasie ja wiedziałam już że te nawroty nie zaczynają się nagle i nagle chory nie traci nad sobą kontroli całkowicie.
Więc się nie bałam, a dzieci lubiły babcię, no była dobrą babcią.
Piszę była bo nie żyje od paru lat, przedwcześnie zmarła.

Każdy chory czy zdrowy chce kochać i być kochanym, a dużo tego nie doświadcza, więc osoby chore tym bardziej powinny szukać partnera z deficytami, prędzej by zaakceptował, a nie oszukiwać od początku, to jest egoizm i wykorzystanie partnera, delikatnie mówiąc.
Takie uczucie zbudowane na kłamstwie, abstrahując od uciążliwości, do końca życia będzie uwierało.

Siedziałem dziś i myślałem nad waszymi postami. Z jednej strony jest świadomość, że macie rację i to musi być trudne takie życie z chorą osobą, z drugiej strony są moje uczucia względem niej. Ulle, to nie tak, że zachłysnąłem się seksem. Jestem w tej dziewczynie zakochany, poznałem jej rodzinę, związek był bardzo intensywny dlatego z mojej strony pomysł o tym, by zamieszkać razem i się sprawdzić.  Moja Daria jest taka jak opisała Ela swoją babcię, że była życzliwa. Jest fantastyczną dziewczyną dlatego jest mi ciężko ją skreślić, bo co by było gdyby nie było żadnych nawrotów, rozumiecie.

R_ita2, jesteś pierwszą osobą chorą poza Darią, z którą mogę zamienić słowo. Mi też nie podoba się jej granie na emocjach, z tego wszystkiego nawet nie myślałem o tym, że przecież ona ma rentę więc pewnie utrzymanie spadłoby na moje barki. Nie myślałem o tym, to trafne pytania. Mogłabyś mi odpowiedzieć jak u Ciebie wyglądała taka psychoza i z jakich powodów Twój partner postanowił z Tobą zostać mimo choroby i czemu zdecydowałaś się na dziecko, skoro twoja matka też chorowała i ty chorujesz?

Czy myślicie, że taka spokojna rozmowa i chęć by mi opowiedziała o przebiegu choroby i zobaczenie, czy rozmowa będzie spokojna czy znów będzie grać na emocjach ma sens? Bo jak będzie grała na emocjach to dla mnie to już toksyk i odpadam.

Dziękuje za tą historie Ela.
Naprawdę to wszystko smutne, że zostałeś naznaczony choroba i mimo ze jesteś dobrym człowiekiem, to możesz nigdy nikogo nie znaleźć.
Nie chce tutaj nikogo usprawiedliwiać, ale trochę rozumiem tą dziewczynę, nie akceptuje jej zatajenia, ale rozumiem.
sam na miejscu autora, po przeczytaniu tego wszystkiego, nie wiem co bym zrobił.
Niby dla własnego dobra powinno sie uciekać, ale z drugiej strony masz tam człowieka którego kochasz i jesteś przez niego kochany.

Ale ona do pracy się nie pali... Bo ma rentę, jakby to jedno drugiemu przeszkadzało, tym bardziej jak twierdzi, że jest już zdrowa...
Zapytaj dlaczego...

Cześć. Jestem po rozmowie z Darią. Nie powiem, mam wypite, bo potem widziałem się z kumplem.
Chciałbym dać jej szansę. Faktycznie szuka pracy, pokazywała mi olx, linkedIn, pracuj.pl że rozsyła aplikacje. Ela i Rita pisałyście o stresie, ona wie, że nie może się stresować dlatego szuka pracy biurowej bez obsługi klienta dlatego przez tyle czasu nie udało jej się nic znaleźć. Praca z obsługą klienta w korpo nie jest dla niej, celuje w prace administracyjno biurowe, by mieć spokój, ale nie jest łatwo taką pracę znaleźć. Trzymała stanowisko, że jeśli chce ją zostawić to ona to zrozumie, że przywykła do odrzucenia i pogodziła się z tym, że jest skazana na samotność.

Widzicie, to bardzo trudne kiedy kogoś kochasz a nie możesz być w pełni dla tej osoby bo musisz myśleć o sobie. Nigdy nie spodziewałem się, że wyląduje w takim położeniu. Po spotkaniu ze znajomymi wszystko wydawało się proste, albo coś w jedną albo drugą stronę, a z Darią jest po środku. I nie umiem zadecydować. Współczuje jej, wspólczuje sobie. Teraz to chyba wspołczuje wszystkim, ale to może efekt wypitego alkoholu. Poprosiłem Darię o czas, do dwóch tygodni by sobie to wszystko poukładać. Może czas będzie działał na moją korzyść.

Już obiecałem, że nikomu nie powiem o tym, czego się dowiedziałem i że nawet jak się rozejdziemy to zostawię to dla siebie, bo to dla niej wstyd i nie chce, żeby ktoś ją potem napiętnował. Mogę ich zagadać czysto teoretycznie, że kumpel ma taki problem ale chyba znam ich stanowisko, doradzaliby rozstanie chcąc dla swojego syna jak najlepiej. Jak każdy.

Ale odwróćmy sytuację, jesteś rodzicem i to Twoje dziecko wiąże się z kimś poważnie chorym psychicznie, też uważasz, że nie powinno Ci powiedzieć?

Bo ja bym chciała przegadać temat, a decyzję zostawić dziecku, bo na dorosłe dzieci nie mamy już wpływu, ale rozmową dajemy mu   do myślenia, nie mówię tu o truciu...
Choć rozumiem, że jak nie ma się dzieci to trudno wczuć się w rodzica, tym bardziej dorosłego dziecka.
Rozmowa z rodzicami by Ci pomogła w podjęciu decyzji. Ich reakcja też Cię nie ominie, bo to i tak to się wyda, wcześniej czy później...

Ale to nie jest jego tajemnica tylko jej.
O takich rzeczach rozmawia sie tylko za zgodą osoby której ta sprawa dotyczy.
Nie wyobrażam sobie rozmawiać o sprawie która poruszył ze mną przyjaciel  nawet ze swoja żona bez zgody owego przyjaciela.
To się nazywa szacunek.
Ty byś opowiadała o takich rzeczach swoim przyjaciołom? A jak przyjaciołom to dlaczego nie rodzicom? a jak rodzicom to dlaczego nie z rodzeństwem, potem owi przyjaciele/rodzice/rodzeństwo opowiedzą w "zaufaniu" swoim przyjaciołom itp.
I nagle tajemnica przestaje być tajemnicą.
Tak jak ci pisałem.
Popracuj nad analizą konsekwencji, bo masz z tym ogromny problem

Ale oni nie sa w związku.
Zgadzam sie z toba, jak najbardziej od tego sa przyjaciele, aby wsparli w trudnych chwilach.
Ale zauważ ze rozmowa np na temat problemów w związku a rozmowa o tym że moja potencjalna partnerka ma schizofrenie, niesie kompletnie inne konsekwencje.
Jak powiesz swoim przyjaciołom ze twój partner okazuje ci za mało czułości, no to może inaczej będą na niego patrzeć na wspólnych imprezach.
Ale jak byś powiedziała ze ma schizofrenie to relacje uległy by całkowitej zmianie, wcześniej czy później t by sie rozeszło, miał by problemy w pracy, z sąsiadami itp.
Inny kaliber sprawy.

Jedną z powinności przyjaciół jest tez ochrona tajemnic.
Nawet swoim kosztem.
Przyjaźń to nie tylko profity.

Jesteśmy w związku od dwóch miesięcy, spotykamy od pół roku.

Dzięki za wszystkie komentarze, dają mi dużo do myślenia. Szeptuch, nie chciałbym sytuacji kiedy znajomi odsuwają się od niej czy ode mnie bo wiedzą, że jest chora. A to chyba wciąż tak nastygmatyzowane ze całkiem realne.

Wieka, zgadzam się z Tobą, jak odwrócimy sytuacje, to chciałbym by moje dziecko mi powiedziało z kim się spotyka i żebym mógł odradzić.
Rita, nie myślałem o dzieciach. A powinienem bo w bliższej dalszej przyszłości chciałbym je mieć. Nigdy też sobie nie wyobrażałem konieczności życia z jakimś wsparciem przez trudne położenie. JEstem normalnym facetem, nigdy nawet nie byłem u psychologa, mam szczęśliwą rodzinę, nigdy nie potrzebowałem niczyjej pomocy.

Ja już chyba jestem bliski decyzji. Dzięki za pomoc. Dam znać jak postanowię.

Ja mam 2 dzieci z ex mężem.
Są to bardzo utalentowane dzieci ( oboje w innych dziedzinach) i nie żałuję że je mam.
Najgorzej gdy zejdą się geny: czyliw jednej o drugiej  rodzinie jest ta choroba.
W mojej nie było, więc mam nadzieję  że szansa jest mała.
Hmm. Są dziedziczne nowotwory czy choroby metaboliczne..
A ludzie w to wchodzą.
Ważne jednak by całkiem świadomie,  nie ma co liczyć ze nie będzie musiał się z tą chorobą mierzyć.
Najgorzej jest tam, gdzie się  tej choroby wstydzą  i nie leczą jej  zaprzeczają jej.
Udają że jej nie ma. To czasem prowadzi do tragedii.
Schizofrenia to nie uposledzenie umysłowe, nie trzeba cały czas czuwać nad partnerem, naprawdę.
Teściowa byla lepiej wykształcona i ogarnięta niz teść, to były normalne długie lata życia bez tej choroby.
Żyjesz normalnie, aż to przychodzi..I odchodzi po 2, 5 miesiącach.
To jest trudne.