Wewnętrzny krytyk, właściwie to tyran - Netkobiety.pl

Staram się, ale pierwsza moja reakcja to,, ale jesteś debilem,, nigdy w życiu do nikogo bym tak nie powiedziała, a do siebie kilkanaście razy dziennie.
Zaczęłam czytać trochę na ten temat, ale wciąż nie wiem jak zahamować te lawinę.
Psychiatra.. Chyba jest bardzo nieszczęśliwym człowiekiem, chyba powinnam coś z tym zrobic, nawet jeśli jestem faktycznie głupia, to nie mial prawa tak mówić bo widział w jakim stanie u niego byłam, nie to chciałam usłyszeć.

Jesteś bardzo zaradną kobietą. Wszystko, co dotychczas osiągnęłaś, osiągnęłaś dzięki sobie i swojej ciężkiej pracy.
Powtarzaj sobie to co rano.
Brakuje Ci może trochę pewności siebie. Jednak Twoje osiągnięcia to już dowód na to, że możesz, że potrafisz.

Na YT jest sporo filmów o tym, jak się rozwijać. Możesz spróbować od Tatiany Mitkowej.

Bycie sprawiedliwym oznacza ocenianie wszystkich tak samo.
Wszyscy -- to są inni oraz Ty... czyli Ty też.
Niesprawiedliwie siebie oceniasz.

Ja ostatnio pracowałam z wewnętrznym krytykiem i w sumie wciąż pracuję. Wsiadłam do auta po 5 latach od zrobienia prawka, od tamtego czasu nie jeździłam i teraz każdy drobny błąd skutkuje taką ostrą jazdą w głowie...
Po pierwsze bardzo pomogło mi ćwiczenie z książki o WWO (natomiast myślę, że każdy może skorzystać:)). Polega na poznaniu tego krytyka, bo najczęściej to nie jest nasz głos, tylko kogoś z dzieciństwa, np. jednego z rodziców. Polega ono na wejściu w kontakt z tym krytycznym głosem, zdefiniowanie sytuacji w których wychodzi, naszych uczuć związanych z tym, personifikacji go (płeć, wiek osobowość), od kiedy z nami jest, czy przypomina nam osobę z naszego otoczenia. Potem się analizuje, czy jego stwierdzenia oparte są na faktach, czy te słowa tkwią w problemach i zranieniach innych osób. "Pyta się" go również, czego tak naprawdę dla Ciebie chce (np. uchronić przed ośmieszeniem poprzez sabotowanie wysiłków, żebyś ich nie podejmowała i tym samym uniknęła wstydu).
To pomogło mi uświadomić sobie, że to nie jest mój głos, moje myśli i oceny. To był mój ojciec, jego głos, krytyka, opieprzanie, oceny, które wbijał mi do głowy od dziecka kiedy mi coś nie wychodziło. Tak mocno to we mnie tkwi, że do dzisiaj w sytuacji stresowej odruchowo po to sięgam. Ostatnio nawet spirala tak się nakręciła, że doszłam do wniosku, po co żyć jak się jest takim nieudacznikiem.
Ale tak jak mówię - potem jak zapisałam te słowa, dojrzałam, że to nie moje myśli. Oddzieliłam to od siebie. Taki dystans pomaga - dzięki temu mogę stwierdzić, że ja się z tym nie zgadzam, to nie jest prawda absolutna, tylko czyjaś opinia i to w dodatku dyktowana pewnie przez problemy tej osoby. Mogłam dzięki temu na spokojnie zastanowić się co JA tak naprawdę o sobie myślę (a nie myślę tak źle ) i świadomie zdecydować, że ja tego krytyka nie zamierzam słuchać.
Ciągle jestem w procesie pracy nad sobą, ale każdy taki krok do przodu daje mi ulgę i pomaga. Mam nadzieję, że coś z tego co opisałam pomoże i Tobie. To jest długa i trudna praca (za każdym razem ryczę jak bóbr i mam wrażenie jakby ktoś sypał rany solą), ale warto ją robić.

Edit - doczytałam o sytuacji u psychiatry. Z jednej strony Cię rozumiem, bo zareagowałabym taką samą interpretacją, jak opisałaś wcześniej. A z drugiej - obiektywnie - on tylko zadał pytania, na które faktycznie sama sobie odpowiedziałaś. Tak o sobie myślisz, tak zinterpretowałaś jego słowa, że sugeruje Twoją głupotę i niekompetencję. Moim zdaniem to Twój filtr wewnętrzny tak zadziałał.

Hm, właściwie to chyba miał rację, bo moje życie to chaos, balagan. Nie umiem myśleć o sobie dobrze, po prostu. Nie mam argumentów

Szpilka, ja teraz tak mam. Myślę, po co taki ktoś jak ja się urodził, zero pożytku ze mnie, tragicznie się czuje. Czasem myślę, że najlepiej by było jakbym umarła, najlepiej we śnie, ale przyjmę każda opcje żeby siebie i innych nie męczyć.

To chyba nie jest rola ofiary. Naprawdę w moim życiu tak wiele rzeczy nie działa, wstydzę się swojego życia. To nie jest użalanie się nad sobą, ale stwierdzenie faktu. Patrzę wstecz i widzę, dziadostwo. I nie mam powodu żeby myśleć, spoko jesteś, naprawdę spoko. Zwyczajnie po ludzku fajna dziewczyna z ciebie. No jakoś nie przechodzi mi go przez gardło.

Uwierz mi, że naprawdę moim największym osiągnięciem jest to, że żyje, że pracuje. Jakoś się trzymam przy życiu. Nie mam zalet. Może jestem miła, empatyczna, pomocna, bardzo wyrozumiała ale to są cechy które mnie raczej rujnują niż wzmacniają.
Próbowałam to ćwiczenie.
Nie mogę dopasować wewnętrznego krytyka do żadnej mi bliskiej osoby. Moja mama nie krzyczała raczej, czy krytykowała. Nigdy napewno nie usłyszałam, że coś dobrze robię, nikt nigdy mi tego nie powiedział, raczej mówiła z troska że ja się do niczego nie nadaje i nie wie co to ze mną będzie, ale nie krytykowała czy krzyczała. To było takie czule i martwiła się chyba bardziej, że nic ze mnie nie będzie. Tata napewno nie krytykował, ale nigdy nic nie mówił dobrze. Też raczej nie on.

Przed też, bardzo, ale tutaj jestem jeszcze dodatkowo całkiem sama, więc mam wrażenie że to się pogłębiło.

a masz mozliwosc wrocic? chociaz dopoki sobie tego nie poukladasz?

Ja potrzebuje realnych faktów, dowodów a nie jakieś enigmatyczne wywody, że o to umiem się uśmiechać do zachodu słońca i to moja zaleta. Jestem życiowo w lekkiej rozsypce. Zawodowo niby ok, ale wciąż nie aż tak ok.

zdarza Ci się myśleć w nocy i budzić nad ranem?

Zamiast "próbować" - rób. Bez zastanawiania się wyjdzie czy nie, czy będzie dobre, złe, fajne, kiepskie, czy będziesz  w tym słaba.
Masz ogrom opcji. Wybierz choć jedną. To co pomaga, to psycholog, ale bez wymówek. Bierzesz telefon i umawiasz się na wizytę. Teraz ogrom terapeutów przyjmuje online. Chcesz coś zmienić? Zmieniaj.

Polecam ćwiczenie: codziennie nie wolno Ci położyć się spać zanim nie wypiszesz 10 rzeczy, za które możesz sobie pogratulować, podziękować.
Kolejne ćwiczenie: następnym razem, gdy krytyk powie jedną złą rzecz, odpowiedz mu na to jedną dobrą, możesz się powtarzać. "Zaraz cię wyleją - tak, ale jutro jeszcze mam pracę, w której mogę się wykazać. Jesteś zerem - ale dziś jestem tutaj i mam super pracę. Jesteś tępa - ale mimo to dostałaś taka robotę. Nie powinnaś jej mieć - ale mam czyli ktoś uznał, że jestem jej warta. Ale zaraz zmieni zdanie - no to zmieni, do dziś nie zmienił czyli jeszcze wczoraj mnie cenił".
Oba to są ćwiczenia, więc jak z każdym - początki będą bardzo trudne. Masz wybór - robisz albo nie. Jak chcesz.

Mogę dodać ćwiczenie od siebie - docenianie samej siebie na głos. Czyli mówienie sobie komplementów, gratulowanie sobie sukcesów, docenianie się tak jakby doceniał nas na głos ktoś inny. Tak jakbyś Ty skomplementowala przyjaciółkę która właśnie odniosla super sukces w pracy, zachowała się w sposób który w Twoich oczach jest godny podziwu, albo po prostu prezentowała się super w nowej fryzurze. Na początku czujesz się jak debil i nie wierzysz w żadne słowo, ja pamiętam że głupio mi było spojrzeć sobie w lustrze w oczy mówiąc coś w stylu "jestem dumna że zrobiłaś to i to" albo "jesteś świetna osoba bo XYZ". Możesz zacząć od komplementów bardzo małego kalibru, mi to pomogło. Ale po jakimś czasie wchodzi to w krew i łapiesz się że zamiast tylko przed lustrem podczas ćwiczeń również i w innych sytuacjach zaczynasz mówić sobie miłe rzeczy, doceniać się, zauważać swoje dobre strony.

Bardzo fajne ćwiczenia, dziękuję. Napewno je zapisze żeby mieć pod ręką, na komputerze wtedy najczęściej atakują mnie złe myśli.

Ktoś pytał czy budzę się nad ranem, tak. Długo myślę, zasypiam, budzę się w środku nocy po kilka razy, rzadko kiedy faktycznie nocą wypoczywam. Odbija się to bardzo na moim śnie. Dbam o to co jem, dostarczam sobie zdrowia, nie jem świństw. A wciaz nie odpoczywam.
Ale. Dziękuję, wczoraj sobie podziękowałam za sukces w postaci bycia asertywna i stanelam we własnej obronie. I świetne jest to z odpowiedzia do krytyka, bardzo racjonalne.