Jak stać się gadułą - Netkobiety.pl

Po co mówić na siłę? Może po prostu  jesteś typem  słuchacza.  Świetnie się "dogadasz"  z kimś to potrzebuje słuchania.   
Nie rób czegoś na siłę tylko po to by hm być lubianym? Zawsze bądź sobą a z czasem na pewno  spotkasz  kogoś wartościowego,  kto polubi  Cię takim jakim jesteś,  bez udawania bycia kimś innym

Przestać koncentrować się na sobie samym. Zobaczyć cokolwiek innego poza czubkiem swego nosa. Zobaczyć... swego rozmówcę i być nim zainteresowanym.

Wydaje mi się, że miałem kiedyś coś podobnego:) Poczułem to na poczatku studiów, jak się zetknąłem nagle z większą liczbą ludzi. Jak się wychodziło gdzieś razem na miasto, to czasmi w trakcie rozmowy ciężko było się odezwać Jak już się udało, to czasami było to takie zbyt proste Z czasem nabrałem wprawy, przebywająć z ludźmi i wsłuchując się w specyfikę prowadzonej rozmowy.

W punkt.

Nie jesteśmy w rozmowie sami, do tanga trzeba dwojga... ale jak myślisz tylko o sobie, to nie dziwne, że rozmowa nie idzie. Mam tak samo, ale tylko w sytuacjach gdy myślę tylko "ja powiem, ja odpowiem, ja opowiem..." Jak sobie przypomnę, że po drugiej stronie jest osoba, która też chce coś powiedzieć i na tym się skupię - żeby usłyszeć (nie tylko słuchać i planować swoją wypowiedź) i zrozumieć, to robi się normalnie.

Tak twierdzą, ale z drugiej strony nie ma relacji bez interakcji.

Egocentryzm i zafiksowanie na sobie też ma swoje powody. Nie wydaje mi się, że wystarczy komuś zasugerować, aby bardziej się zainteresował i wschłuchał w to, co mówi druga osoba niż skupiał na sobie, żeby odwrócić sytuację. W ten sposób nie zniknie przyczyna tegoż zafiksowania, czy to byłby krytyk wewnętrzny, czy też nieśmiałość, lęk przed odrzuceniem, itd.

Jasne, że od zainteresowania się inną osobą, przyczyna "zafiksowania" nie zniknie. Przyczyna w ogóle nie znika, można nauczyć się żyć mimo przyczyn (bo one zwykle nie są samotne, działają w grupie). Można od tego, od zobaczenia innych ludzi, innych, ale podobnych, rozpocząć pracę nad sobą.

Ja z kolei jestem naprawdę gadula,  partner się śmieje że nie potrzebuje nawet by mnie ktoś słuchal by prowadzić kilku godzinny monolog,  bo wystarczy że ktoś jest i słyszę "mhm",  ba nawet przez sen gadam...  Ale co z tego,  słuchać nie potrafię,  słyszę  ale ze słuchaniem mam problem a to jest ważniejsze i mimo chęci na zmiany,  pracowaniem nad tym,  nie dam rady tego wyeliminować 

Jestem naprawdę dobrym słuchaczem, co zresztą od lat słyszę również od innych ludzi, ale równocześnie nie mam żadnego problemu z inicjowaniem i podtrzymywaniem rozmowy. Nie lubię jednak przebywać w towarzystwie osób, które gadają jak nakręcone, zwłaszcza prowadząc przy tym monologi, męczy mnie bowiem brak interakcji. Na pewnym etapie życia zdałam sobie sprawę, że są osoby, które wykorzystują fakt, że potrafię słuchać, dokładnie tak jakby im się wydawało, że jeśli one mówią, ja słucham, to równowaga zostaje zachowana, a to przecież tak nie działa. Równowaga jest wtedy, kiedy każda strona czuje się ważna, w tym zostaje wysłuchane co ma do powiedzenia.
Mistrzostwem było spotkanie ze znajomą, która przez ponad dwie godziny nadawała co u niej, co nowego sobie kupiła i co w najbliższym czasie planuje, notabene po drodze odpisując na sms-y i co jakiś czas zerkając w smartfon czy nie pojawiło się coś nowego, a na koniec ze stwierdzeniem "ach, było miło, ale późno się zrobiło, muszę już lecieć, a tak szybko nam ten czas zleciał, że nawet nie zdążyłam zapytać co u ciebie" . Nie muszę chyba dodawać, że od tamtego momentu nie jestem zainteresowana kolejnym spotkaniem.

Jednym słowem nie idź, Autorze, tą drogą. Nie jest dobrze być milczkiem, ale skupionym na sobie gadułą również. Trzeba umieć to jakoś wyśrodkować.

Mimo iż jestem gadula,  to moje rozmowy to nie monolog,  po prostu  prowadzę ożywiona  rozmowę,  natomiast  czasem i tylko do partnera potrafię prowadzić taki monolog by wszystko  z siebie wyrzucić 
To też nie tak,  że gadam na siłę po to by coś hm zagłuszyc (?)  jak mogłoby się wydawać myśląc o takich gadulach.  Lubię mówić,  mówię dużo ale prowadzę  rozmowy,  nie monolog i mimo,  że mam trudność w słuchaniu,  bo szybko zapominam niektórych poruszanych wątków,  poprzez wewnętrzny chaos,  to wydaje mi się,  że druga strona dobrze się przy mnie czuje,  ludzie chętnie ze  mną rozmawiają 

Hmm kiedyś niewiele  mówiłam,  ba  byłam zamknięta na ludzi, nieśmiała.  Jakoś  zaczęłam  sama się otwierać  na ludzi tak w wieku 15-16 lat  i później to tak już naturalnie,  po prostu wyszła  moja natura  po otworzeniu  się na ludzi,  nie myśleniu  o tym co kto sobie o mnie pomyśli,  wyluzowalam i Tobie też tego życzę

Gadula z reguly albo sie jest albo nie. Ale jezeli chcesz sie cwiczyc to polecam wystapienia, nawet przed lsutrem, orientowanie sie w aktualnych tematach, possluchanie sobie jakis ekspertow na np youtube itd...